To ανθρωπάκι που δεν κέρδιζε.

Σαν τη διαφήμιση του λαχείου, αν τη θυμάστε οι λίγο παλιότεροι. ‘Ο ένας στους δυο κερδίζει’.

Αυτή μου ήρθε στο μυαλό στην παραίνεση ‘γράψε κι εσύ κάτι απέξω’ για το Σύνταγμα.

Και μου ήρθε στο μυαλό γιατί το Σύνταγμα ήταν γεμάτο απ’ αυτά τα ανθρωπάκια που δεν κέρδισαν. Που τόσα χρόνια έβλεπαν κάποιον άλλο να κερδίζει. Που πίστευαν σε ανθρώπους που τους έλεγαν ότι το παιχνίδι δεν ήταν στημένο, κι ότι έστω κι αν δεν κέρδιζαν θα τα κατάφερναν με σκληρή δουλειά – εφόσον η τύχη δεν τους έκανε τη χάρη.

Αυτά τα ανθρωπάκια που σκέφτονται με απλή λογική, καθαρή, που είναι τόσο σπάνια. Που δεν είχαν ποτέ ή έχουν αποβάλλει από πάνω τους τα χρώματα. Κι αυτό είναι που τρομάζει. Το πόσο άχρωμοι είναι. Διάβασα αναλύσεις επί αναλύσεων για τις διαδηλώσεις, με άλλα συμφωνώ με άλλα όχι, ούτε ειδικός είμαι, ούτε ήμουν καν εκεί για να ξέρω.

Κι όμως τους έβλεπα στο πλήθος, πεντακάθαρα. Ένας γεράκος, ένας μεροκαματιάρης, άχρωμοι όλοι, να κοιτάνε με θυμό προς αυτούς που γύρναγαν τόσα χρόνια τη ρουλέτα, αυτούς που τώρα τους λένε ‘μα κι εσείς κερδίζατε, μαζί μας’. Άνθρωποι που το θυμό τους δεν τον κάνουν πέτρες και ξύλα. Που τα τούβλα δεν τα έχουν για να τα πετάνε αλλά για να χτίζουν. Που πλέον χρώμα δεν πιάνει πάνω τους, ούτε μπλε ούτε κόκκινο ούτε πράσινο.

Μια φίλη μου έστειλε εικόνες από το σταθμό πρώτων βοηθειών που δούλευε εθελοντικά. Σκηνές μάχης, κανονικές σκηνές μάχης, όλοι τις είδαμε. Γιατί χτύπησαν έτσι τα ΜΑΤ; Τη διάβασα την ερώτηση, πενήντα, εκατό φορές.

Γιατί;

Γιατί μόνο ένας φοβισμένος άνθρωπος χτυπάει έτσι. Ένας που δεν ξέρει καν τι είναι αυτό που έχει απέναντι του, δεν έχει καμιά ‘συνταγή’ γι’ αυτό. Και έπεσαν πάνω τους τόσοι τόνοι μπογιά όσα και χημικά. Κόκκινοι είναι. Νάτους. Όχι, μαύροι είναι. Όχι, μπλε είναι. Σημαίες. Δηλώσεις. Κι αυτοί εκεί, να κυλάει πάνω τους η μπογιά και χρώμα να μην πιάνει.

Τα κανάλια. 1,5% μπροστά αυτός. 1% εκείνος. Σύνολο κι οι δυο μαζί υπό το μηδέν. Κι οι άχρωμοι εκεί.

Όταν κρατάς σφυρί όλα τα προβλήματα μοιάζουν καρφιά. Δεν ήξεραν τι άλλο να κάνουν απ’ το να χτυπήσουν. Έχοντας την απόγνωση του να έχεις άδικο και να σε κοιτάει κάποιος βουβά, ξέροντάς το.

Αλλά όπως και να το κάνουν το παιχνίδι με τα χρώματα δεν τους βγαίνουν τα νούμερα. Και δεν τους βγαίνουν απλά γιατί τόσα ανθρωπάκια που τόσο καιρό δεν κέρδιζαν, είναι δύσκολο να τα μαντρώσεις ξανά. Που βρέθηκαν τόσοι;

Ο ένας στους δυο κερδίζει. Χρόνια τώρα.

Στο σύνταγμα ήταν όσοι δεν κέρδισαν ποτέ. Και που κανείς δεν θα τους κάνει να πιστέψουν σε μια πιο δίκαιη ρουλέτα.

Λάζαρος Αλεξάκης

Περισσότερος wulf67, στην υπό – κατηγορία «SUGAR MOUNTAIN» και φυσικά στο δικό του δάσος, για λύκους και κοκκινοσκουφίτσες! Τα άρθρα του συντάκτη μας, αναδημοσιεύονται στο Comics Trades. Στο blog του μπορείτε να βρείτε ακόμη περισσότερα, πρώτες δημοσισύσεις, κι όχι πάντα σχετικά με τα κόμικς! άλλωστε η ζωή είναι μια πολυδιάστατη χρονοσφαίρα που κυλάει και κυλάει και κυλάει….

http://wp.me/PKxow-2PK

http://stoma-tou-lykou.blogspot.com/

ΓΙΟΥΡΓΙΑ και ΓΚΑΓΚΑΝ ΓΚΑΓΚΑΝ…

Ήμουνα ο ληστής και είχαμε στήσει ενέδρα στην άμαξα. Προετοιμασμένος και οπλισμένος μέχρι τα δόντια, πλαστικό πιστόλι, καδρόνι στο άλλο χέρι καλού κακού, και ένα κουζινόπανο της μακαρίτισσας της γιαγιάς μου για ‘μάσκα ληστείας’. Για χρόνια όποτε άκουγα ληστεία μου μύριζε ντοματορίγανη κι ήταν αιτία αυτό το κουζινόπανο, όλες τις ληστείες μ’ αυτό τις έκανα. Λαμπρή καριέρα.

Πεταγόμαστε πίσω απ’ το τοιχάκι, φωνάζοντας είτε ‘γιούργιαααααααααααα’ που ήταν και η πλέον κλασσική κραυγή των ληστών σύμφωνα με τους ιστοριογράφους του Γουέστ, είτε κάνοντας τη μουσική του έπους που διαδραματιζόταν προσθέτοντας μια ακόμα σημαντική ψηφίδα ρεαλισμού στην ‘ταινία’:

ΓΚΑΓΚΑΝ ΓΚΑΓΚΑΑΑΑΑΑΝ

Λοιπόν από τα πιο σοφά πράγματα που έχω κάνει στη ζωή μου, είναι που αυτόν το ληστή με το κουζινόπανο τον έχω κρατήσει ανέπαφο – όσο μπόρεσα – μέσα στο κεφάλι μου. Με όλη του τη σοφία των 8 χρονών, με τη σκισμένη του ελβιέλα, με το κοντό παντελόνι. Έμαθα γράμματα, σπούδασα, έκανα, έρανα, άλλαξα, έβαλα τα ρούχα μου αλλιώς, αλλά εκεί αυτός, πίσω από το τοιχάκι.

Και θα μου πεις τι τον θέλεις;

Μα γι’ αυτό το ‘γιούργια’ τον κρατάω. Έχεις ιδέα τι είναι αυτό το γιούργια; Για μένα είναι αυτό που σημαίνει ή που θα έπρεπε ακόμα να σημαίνει Ελλάδα. Αυτή η κουζουλάδα που λέμε στην Κρήτη, ο βουρλισμένος που λένε οι Κερκυραίοι (και κλείνω μάτι στον Κοσκινά), αυτό το να βάζεις το κεφάλι κάτω και να πηγαίνεις κόντρα, να μη σε νοιάζει κερδίσεις-χάσεις, να μη σε νοιάζει τίποτα, να μη λογαριάζεις τίποτα, να τα βάζεις με θεριά, πίσω και σας φάγαμε ρε, γιούργιαααααααααααααααααααααα.

Είμαι σίγουρος ότι ο Λεωνίδας κι οι 300, με ένα τέτοιο ‘γιούργια’ φύγανε μπροστά. Θα μου πεις χλωμό να είπε γιούργια ο Λεωνίδας – αλλά έχει διαφορά; Αυτό δεν έκανε;

Και τα γράφω αυτά σε μια Ελλάδα που κυριαρχεί για πολλή καιρό μια άλλη παιδική φράση.

Την ξέρετε όλοι.

‘Σκασίλα μου’.

Μεγάλη ζημιά το ‘σκασίλα μου’. Αλλά ξέρεις ποιοι το λέγανε πάντα ε; Οι χαμένοι και οι ζηλιάρηδες. ‘Και τι που νίκησες; Σκασίλα μου.’ ‘Μμμμ σιγά το ποδήλατο. Σκασίλα μου.’

Μεγάλος καρκίνος οι σκασίλες ρε φίλε ώρες ώρες.

Κι όμως το να μεγαλώσω μου ‘μαθε ότι υπάρχουν φορές που χρειάζεται κι η σκασίλα. Αυτό που χρειάστηκε πολύ καιρό να μάθω, είναι πότε χρειάζεται το ένα και πότε το άλλο. Μεγάλη υπόθεση αυτό, πολύ με παίδεψε.

Όχι ότι τα κάνω όλα σωστά τώρα. Μπα. Ποτέ δεν το πετυχαίνεις αυτό κι αν το πετύχαινες δε θα χε πλάκα.

Αλλά σήμερα νομίζω ότι μας λείπει πολύ το γιούργια ρε φίλε. Πολύ σκασίλα είχε πέσει. Γιούργια και γκαγκάν γκαγκάν. Με το κουζινόπανο, με το πλαστικό πιστολάκι, πίσω απ’ το τοιχάκι, σας έχω για πλάκα. Μια δυο τρεις, να μην έρθει κι η σειρά μου;

Με την ελβιέλα, με το κοντό το παντελόνι, με τη μυρωδιά της ντοματορίγανης.

Γιούργια και γκαγκάν γκαγκάν παλικάρια.

Κι αν είναι πιο δυνατοί τι έγινε;

Σκασίλα μου.

—————

Αφιερωμένο αδερφέ στην κουζουλάδα μας

Λάζαρος Αλεξάκης

ΕΡΕΥΝΑ – ΤΑ ΕΞΩΦΥΛΛΑ ΤΟΥ «ΜΙΚΡΟΥ ΚΑΟΥΜΠΟΥ» – E ΜΕΡΟΣ

Ακόμη δύο εξώφυλλα της έκδοσης του «Μικρού Καουμπόι» που δανείστηκαν στοιχεία από τις εσωτερικές σελίδες άλλου εικονογραφημένου, έρχονται σήμερα στο πέμπτο μέρος της σχετικής μας έρευνας.

Ξεκινάμε την σημερινή αναφορά με το τεύχος 405 του «Μικρού Καουμπόι»(«Ο Έλ Καπιτάν δεν ξέχασε»), όπου συναντάμε για πρώτη φορά το καρέ του πάνελ της ιστορίας του «Δίκαιου», που δημοσιεύτηκε στο τεύχος 12(«Οι απαγωγείς»). Αναφέρω σαν πρώτη φορά, γιατί ακολούθησαν κι άλλες. Πιο κάτω βλέπετε ακόμη δύο, από τα τεύχη 596(«Ο Άνταμς δεν ζει πια») και 697(«Βίβα Τζίμ»).

Στην συνέχεια περνάμε στο επόμενο σημερινό μας εξώφυλλο, όπου απομακρυνόμαστε από τις «επιρροές» του «Δίκαιου» και παρατηρούμε ότι η έμπνευση εδώ αντλήθηκε από το ίδιο το περιοδικό! Συγκεκριμένα από τον χαρακτήρα του εικονογραφημένου «Δέλτα 99», όπου απ` την ιστορία «Γκέτυσμπουργκ» απομονώθηκε το καρέ που αποτέλεσε το μεγαλύτερο τμήμα του εξωφύλλου, του τεύχους 555 του «Μικρού Καουμπόι»(«Ο προδότης του Αμπυλέιν»).Θυμίζω ότι όλα όσα θα προστεθούν σε αυτή την έρευνα, μπορείτε να τα βρίσκετε συγκεντρωμένα στην υπό – κατηγορία που φιλοξενεί παρόμοιες εργασίες και έχει τίτλο «ΕΡΕΥΝΑ & ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ» και στο περιεχόμενο της οποίας μπορείτε να έχετε απευθείας πρόσβαση, ενεργοποιώντας το παρακάτω link.

http://wp.me/PKxow-1QC

«ΖΑΓΚΟΡ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΜΕ ΤΟ ΤΣΕΚΟΥΡΙ» – ΟΙ 2 ΤΟΜΟΙ ΤΗΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗΣ OSCAR MONDADORI ΤΟΜΟΣ ΠΡΩΤΟΣ – LO SPIRITO DELLA SCURE

Αυτή εδώ είναι η παρουσίαση του πρώτου εκ των δύο τόμων αυτής της σειράς, που κυκλοφόρησε το 2008 στην γειτονική Ιταλία, σαν μέρος της γενικής σειράς της εκδοτικής Oscar Mondadori, με τίτλο Best Sellers και που αναφέρεται στον δημοφιλή και στην χώρα μας ήρωα του οίκου του κ. Bonelli.

Στις πρώτες του σελίδες, ο τόμος αυτός των σχεδόν 500 σελίδων(494), έχει σαν τίτλο Lo Spirito della scure, ενώ ο δεύτερος Il Giorni della paura. Η παρουσίαση του δεύτερου τόμου θα γίνει σε μερικές ημέρες, για να έχετε ολοκληρωμένη εικόνα των περιεχόμενων της έκδοσης.

Αρχικά η έκδοση ξεκινάει με μια εισαγωγή, όπου ο κ. Bonelli αφηγείται πως γνωρίστηκε με τον σκιτσογράφο Gallieno Ferri και πως κατέληξε στην δημιουργία του χαρακτήρα το Ζαγκόρ. Ακολουθούν αποσπάσματα, άλλα μικρά και άλλα εκτενέστερα, από 14 ιστορίες του Ζαγκόρ κατά χρονολογική σειρά. Από την πρώτη του 1961(«Στο δάσος με τις ενέδρες»), έως το 1977(«Σάντυ Ρίβερ»). Σε αυτές τις ιστορίες συγκαταλέγονται και κάποιες που κυκλοφόρησαν και στην χώρα μας, όπως η «Θύελλα» με το ρομπότ «Τιτάν» του Χέλινγκεν, η «Αμερικάνικη Οδύσσεια» με τους Βίκινγκς και οι «Σεμινόλες» με την περιπέτεια στην Αιτή. Η μεγαλύτερη σε έκταση από τις παρουσιαζόμενες ιστορίες, είναι «Ο Ζαγκόρ διηγείται», όπου ο ήρωας εξιστορεί στον Τσίκο τα παιδικά του χρόνια και το πώς κατέληξε στο να γίνει το «Πνεύμα με το Τσεκούρι». Η ιστορία αυτή, με τίτλο «Ο Βασιλιάς του Ντάρκγουντ», κυκλοφόρησε στην χώρα μας από τις εκδόσεις του κ. Παπαχρυσάνθου, στο τέταρτο τεύχος εκείνης της σειράς.

Και οι 14 ιστορίες που παρουσιάζονται στον πρώτο αυτό Ιταλικό τόμο, είναι σενάρια του γιού Bonelli, Sergio, με το ψευδώνυμο Guido Nollita(που χρησιμοποιούσε για να ξεχωρίζει από τις δουλειές του πατέρα του Gian Luigi), σε σκίτσα Gallieno Ferri, πλην της τελευταίας που είναι του Franco Donatelli. Πριν από κάθε ιστορία, υπάρχει μια σύντομη και κατατοπιστική εισαγωγή, μονοσέλιδη, με χρήσιμα στοιχεία και πληροφορίες, αλλά και επιρροές του σεναριογράφου. Οι ιστορίες που περιλαμβάνονται στον πρώτο αυτό τόμο, είναι οι παρακάτω.

«Το δάσος με τις ενέδρες» 1961

«Η θύελλα» 1963

«Ο Ζαγκόρ επιτίθεται» 1966

«Οι ανθρωποκυνηγοί» 1967

«Το σπίτι του τρόμου» 1967

«Μόνος εναντίον όλων» 1967

«Σεμινόλες» 1969

«Πορεία στο άγνωστο» 1970

«Ο Ζαγκόρ διηγείται» 1969

«Αμερικάνικη Οδύσσεια» 1972

«Καπιτάν Σερπέντε» 1973(ο γνωστός ηγέτης των πειρατών, από τα τεύχη 193 – 212 της Ελληνικής έκδοσης)

«Η πορεία της απελπισίας» 1975

«Ο Ζαγκόρ εναντίον του Σούπερ Μάικ» 1975

«Σάντυ Ρίβερ» 1977

Κείμενα – παρουσίαση εξώφυλλο & εσωτερικές σελίδες τόμου – συντάκτης faskco

ΠΡΩΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ COMICS TRADES – ΛΕΣΧΗ ΦΙΛΩΝ ΚΟΜΙΚΣ 29 ΜΑΡΤΙΟΥ

Ήταν μια ευκαιρία για να γνωριστούμε μεταξύ μας, παλιοί και νέοι φίλοι των κόμικς, σ` αυτό το νοσταλγικό ταξίδι στον χρόνο που μας έφερε σε μια απ` τις στροφές του μαζί. Ήταν μια ευκαιρία για να μιλήσουμε για τα εικονογραφημένα, αυτά που μας ενώνουν μαζί τους, για τις στιγμές που μας χάριζαν και μας χαρίζουν και τόσα πολλά ακόμη. Έτσι, βρεθήκαμε στον πλέον φιλόξενο και κατάλληλο χώρο για κάτι τέτοιο, στην Λέσχη Φίλων Κόμικς(Αγίας Ειρήνης 5). Πανέμορφη ατμόσφαιρα, γεμάτη βιβλιοθήκες με κόμικς – θησαυρούς και πάνω απ` όλα τα εξαιρετικά φιλόξενα παιδιά του Greek Comics, που μας έκαναν κυριολεκτικά να νοιώσουμε σπίτι μας! Δεν υπάρχουν λόγια για να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη μας. Να` στε όλοι καλά! Σας ευχαριστούμε πολύ! Το έχουμε πει κατ` επανάληψη, αλλά θα το πούμε για μια ακόμη φορά. Τα κόμικς μας ενώνουν και δεν μας χωρίζουν και η απόδειξη όλων αυτών ήρθε στα μάτια μας την περασμένη Τετάρτη το απόγευμα! Στο μέλλον θα μας δοθεί η ευκαιρία να τα ξαναπούμε κι άλλες φορές(με κάποιους από εσάς θα ειδωθούμε πιο σύντομα – το Πάσχα), είτε στην Αθήνα είτε σε συναντήσεις σε άλλες πόλεις. Αυτή ήταν η αρχή! Στις πιο κάτω ενδεικτικές φωτογραφίες, θα δείτε κάποιους από εμάς σε χαρακτηριστικές …πόζες! J Περισσότερες θα βρείτε στο φωτορεπορτάζ της υπό – κατηγορίας «ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ»,

http://wp.me/PKxow-2f6

ενώ θα προστεθούν ακόμη περισσότερες, όπως και ένα οδοιπορικό στα στέκια πώλησης μεταχειρισμένων κόμικς. Δώστε μας λίγο χρόνο μονάχα, γιατί τρέχουν ταυτόχρονα πάρα πολλά άρθρα, έρευνες, μεταφράσεις, σκαναρίσματα, αφιερώματα και τόσες πολλές υποχρεώσεις, που μας αναγκάζουν να μην μπορούμε να σας δώσουμε το αποτέλεσμα όλων την ίδια στιγμή! Είναι λιγάκι δύσκολο, έτσι; Πάντως, όλα μα όλα όσα σας εξαγγείλαμε θα τα διαβάσετε και αυτό είναι το μόνο σίγουρο!