«Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΟΥ ΦΑΡΑΩ»

Μια ακόμη ιστορία, με πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία, θα σας θυμίσουμε σήμερα. Είναι και αυτή από τις ιστορίες που ξεχωρίζουμε, από τις Ελληνικές εκδόσεις του Ντίσνεϋ και οι οποίες θα έχουν σημαντική παρουσία, στην νέα μορφή αρθρογραφίας του Comics Trades, για τους επόμενους 5 μήνες. Κυκλοφόρησε με το Μεγάλο Μίκυ 174, τον Φεβρουάριο του 1982. Τίτλος της «Η κατάρα του Φαραώ».

Η ιστορία έχει για πρωταγωνιστές τους Μίκυ και Γκούφυ, που αναζητούν την λύση σε ένα αρχαιολογικού τύπου αίνιγμα, τουλάχιστον αρχικά. Το κλίμα και το σενάριο μας μεταφέρουν στην Αρχαία Αίγυπτο των Φαραώ, των θησαυρών και της κατάρας, που περιμένει τους βέβηλους που θα τολμήσουν να συλήσουν του ιερούς ναούς και τους βασιλικούς τάφους. Κάτω από αυτά βέβαια, υπάρχει ο αστυνομικός καθαρά γρίφος, αλλά μέχρι να φτάσουμε εκεί, έχουμε δει ορισμένα βασικά συστατικά ταινιών θρίλερ.

Εδώ ακριβώς, υπάρχει μια ομοιότητα με αρκετές κινηματογραφικές παραγωγές, που είχαν το ίδιο θέμα και που κατάφεραν να τρομάξουν πολλούς θεατές, μέχρι τα χρόνια της δεκαετίας του`60.  Στην συνέχεια, τα στούντιο αναμάσησαν το θέμα και φτάσαμε στα μάλλον κουραστικά σενάρια των τελευταίων χρόνων. Η Βρετανική εταιρεία παραγωγής Hammer Productions, έδωσε αρκετές εκδοχές όλων των πιο πάνω, με πιο ενδιαφέρουσα αυτή του 1959, με τίτλο “The Mummy”, απ` όπου και οι εικόνες που επιλέξαμε για το κείμενο. Θεωρώ ότι πλησιάζει αρκετά στην ιστορία «Η κατάρα των Φαραώ», σε κάποια σημεία βέβαια. Γιατί η κόμικς – μεταφορά της σε κάτι που απευθύνεται στα παιδιά, θα έπρεπε να έχει πολλές τροποποιήσεις, τουλάχιστον κάποια χρόνια πριν…

Επιστρέφοντας στην «Κατάρα των Φαραώ» και στο Μεγάλο Μίκυ του Φεβρουάριου του 1982, να πούμε μερικά ακόμη πράγματα, για το σενάριο της. Τα ιστορικά στοιχεία, που αλλάζουν σαν ονόματα περισσότερο, είναι αληθινά και εδώ υπάρχει ακόμη ένα ενδιαφέρον στοιχείο, που μπορούμε να παρατηρήσουμε. Όλα ξεκινούν όταν κλέβεται η μούμια του Τουτανκαμών, από την έκθεση Αιγυπτιακών αρχαιοτήτων, στο Μίκυ Σίτυ. Ο καθηγητής Ταζάποτεκ, αφηγείται την ιστορία του αρχαίου αυτού λείψανου και τον τρόπο που βρέθηκε από τους αρχαιολόγους. Κι εδώ πάλι, σε 3 έξυπνα καρέ, ο δημιουργός μεταφέρει γνώση στους μικρούς αναγνώστες, με μια παράθεση στοιχείων που και αυτά αλλοιώνονται λιγάκι, για να δέσουν με το ύφος ενός παιδικού κόμικς. Παρά το γεγονός ότι όλα συνηγορούν σε μια ιστορία με μεταφυσικές προεκτάσεις, τελικά ο δαιμόνιος ποντικο – ντετέκτιβ, θα βρει την άκρη του νήματος και θα εξιχνιάσει και αυτή την ιστορία.

Είναι μια πολύ καλή ιστορία, με εξαιρετικό σκίτσο, η οποία δίνει και το στίγμα ενδεχομένως, του πως φτιάχνονταν κάποια σενάρια, πριν από αρκετά χρόνια, που έδιναν έμφαση και με ποιο τρόπο διασκέδαζαν και διασκεύαζαν, πραγματικά ή έστω αληθοφανή περιστατικά. Πως έμπλεκαν με τις κινηματογραφικές παραγωγές, κι όλα αυτά χωρίς να βγαίνει η σημερινή βία και οι τεχνολογικές εξελίξεις, που καμιά φορά κουράζουν τον αναγνώστη.

Θα χαρώ να δω επιπλέον πληροφοριακά στοιχεία και αναμνήσεις που σας ξύπνησε, αλλά και τυχόν διαφωνίες σας, διατυπωμένα με σχόλια. Επίσης, αν θέλετε μπορείτε κι εσείς να συμμετάσχετε, σ`αυτή την ανάσυρση αναμνήσεων, μέσα από παρόμοιες ιστορίες, στέλνοντάς σας αυτήν που σας άρεσε, μαζί με κάποιες ενδεικτικές φωτογραφίες, από εσωτερικές σελίδες, ή απλά να μας προτρέψετε να την παρουσιάσουμε.

Μπορείτε να βρίσκετε τις ιστορίες, που επιλέγουμε, εδώ.

ΜΕΓΑΛΟ ΜΙΚΥ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2012

Μεγάλο Μίκυ Οκτωβρίου, στα περίπτερα της επαρχίας, ενώ την ίδια στιγμή, οι αναγνώστες της Αθήνας έχουν ήδη διαβάσει αυτό του Νοεμβρίου. Πάμε ένα μήνα καθυστέρηση δηλαδή και αυτό νομίζω ότι πρέπει να διορθωθεί οπωσδήποτε, για να συμβαδίζει και με τα υπόλοιπα περιοδικά της εκδοτικής.  Άλλωστε, είναι και κάπως περίεργο στα μάτια όλων μας, όταν βλέπεις στις σελίδες του καταχωρίσεις περασμένων εβδομάδων. Τα αφήνουμε πίσω μας αυτά και πάμε στο ίδιο το τεύχος.

Χμ… Γίνεται ένα τεύχος να είναι και καλό και μέτριο συγχρόνως; Είναι τόσο αντικρουόμενες όλες αυτές οι αξιολογήσεις, που σίγουρα θα σας φαίνεται υπερβολικό, πώς ένα τεύχος μπόρεσε να βρει θέση και στις τρεις. Κατ` αρχάς, δεν υπάρχει «μεγάλη χορταστική ιστορία». Την ψάχνουμε, την ζητάμε εναγωνίως, στα Μεγάλα Μίκυ και στα ΚΟΜΙΞ, αλλά… πού….; Στην θέση της, έχουμε 7 μικρές. Καλά διαβάσατε. Σε 84 σελίδες, χώρεσαν 7 ιστορίες. Αντιλαμβάνεστε συνεπώς, ότι είναι στην πλειοψηφία τους μικρές. Ας τις δούμε μία προς μία.

Η πρώτη ιστορία, με τους Μίκυ και Γκούφυ να μπλέκουν σε ένα «Ειδύλλιο στην ζούγκλα». Έχει εκείνο το μπερδεμένο σκίτσο που σας λέγαμε και σε προηγούμενες παρουσιάσεις, που ισορροπεί στο κενό, μεταξύ παρελθόντος και διαστρεβλωμένου παρόντος. Εκεί είναι που έχω ενστάσεις και τις έχω ήδη εκφράσει, αρκετές φορές. Εμένα προσωπικά, δεν μου αρέσει αυτό. Το σενάριο δεν είναι κακό. Οι δύο φίλοι και η μικρή Λούσυ, πηγαίνουν αεροπορικώς στην ζούγκλα, για να της δείξουν το σόι της. Εκεί, όπως καταλαβαίνετε, θα γίνουν πολλά και όλα διασκεδαστικά. Στα του σκίτσου, με χάλασε το σχέδιο του Αποστόλη και σε αρκετές περιπτώσεις των μαϊμούδων. Ήθελε περισσότερη προσοχή. Κρίμα, γιατί θα μπορούσε να είχε λιγότερες σελίδες σαν ιστορία και στην θέση της να βρίσκεται κάποια άλλη, ίσως παλαιότερη, σαν πρώτη και κεντρική.

Η «απόδραση από την περιπέτεια», που ακολουθεί, έχει για πρωταγωνιστές τους Μίκυ και Μίνι. Η αδρεναλίνη του Μίκυ, τον φέρνει σε άλλοτε ακραίες και άλλοτε περίεργες καταστάσεις. Είναι καλό το σενάριο, με μόνον μια απορία: Τα καρέ με τον Μίκυ να μιλάει στους αναγνώστες, είναι καινούργια τεχνική; Αν ναι, καλύτερα να εγκαταλειφθεί σαν ιδέα, γιατί χαλάει τα πάντα! Το σκίτσο το βρήκα ακριβώς όμοιο με της πρώτης ιστορίας, προφανώς της ίδιας σχολής σχεδιαστών…

Πάμε τώρα στα ωραία! Η «εργασία & χαρά», με τον Σκρουτζ, τα έχει όλα και συμφέρει! Σκίτσο για άριστα και σενάριο ευρηματικό και άκρως διασκεδαστικό! Ο γέρο – τσιγκούνης, θέλοντας να αφυπνίσει το προσωπικό του, προσλαμβάνει έναν «φουσκωτό», κάτι που θα έχει πολύ απρόβλεπτες καταστάσεις, πιστέψτε με! Με τέτοιες ιστορίες, μεγαλώσαμε(κάποιοι από εμάς, τέλος πάντων…), κι αυτές εμπιστευόμαστε! Σαν την διαφήμιση γνωστού προϊόντος.

Μια εξαιρετική 4σέλιδη ιστορία, έρχεται αμέσως μετά. Πρόκειται ουσιαστικά για μια αναδρομή στην «ιστορία των καπέλων», με αφηγητή τον Γκούφυ και είναι πάρα πολύ καλή. Γνώση και χιούμορ, δοσμένα με τον τρόπο που μόνον ο Ντίσνεϋ ξέρει, σε ένα πλήρες σενάριο 4 μόλις σελίδων, με έξοχη σχεδίαση!

Ακολουθούν ο Ντόναλντ με την Νταίζυ, σε έναν «διπλό μπελά». Οι πολλές ασχολίες της Νταίζυ (πρόεδρος του συνδέσμου γυναικών της Λιμνούπολης, γαρ), αναγκάζουν τον Ντόναλντ να γίνει… δύο κομμάτια! Σ` αυτό, βάζει το χεράκι του φυσικά και ο Κύρος! Άψογη ιστορία, με πολύ γέλιο και έξυπνα gag. Το σκίτσο είναι απλά πανέμορφο.

Η επόμενη ιστορία, είναι «οι εκδικητές», με τα Αριστογατάκια. Μόνο και μόνον το σκίτσο να δει κανείς, τον προδιαθέτεται για κάτι πολύ όμορφο και οι προσδοκίες του βλέπει να μην προδίδονται στο ελάχιστο. Αυτοί οι ήρωες των εκδόσεων του Ντίσνεϋ, που κάποτε αγαπούσαμε όλοι και που γέμιζαν για πολλά χρόνια, την ύλη των περιοδικών αυτών στη χώρα μας, έχουν μια διαχρονική αξία. Ούτε για την υπόθεση χρειάζεται να σας πω, ούτε για το σκίτσο. Απλά, διαβάστε την και απολαύστε την!

Φθάνουμε και στον επίλογο αυτού του τεύχους, που παραδοσιακά πλέον, είναι Paul Murry! Μίκυ, Γκούφυ, Φούμφο – βεβαίως! – και ο καλύτερα σχεδιασμένος Μαύρος Πητ όλων των εποχών, στο «κυνήγι του θησαυρού»! Εδώ είμαστε! Ο καθηγητής Βησσαρίων Σαλάχης (μη μου πείτε ότι δεν ξέρετε τι επάγγελμα κάνει;!), χάνει το πλοίο της γραμμής και οι δύο φίλοι αναλαμβάνουν να τον βοηθήσουν. Φυσικά και δεν ξέρουν, ότι αυτή είναι μόνον η αρχή, μιας ακόμη απίθανης περιπέτειας, έτσι όπως την συνέλαβε ο χαρισματικός Αμερικανός δημιουργός. Είναι μακράν η καλύτερη ιστορία του τεύχους και θα σας την παρουσιάσουμε και ξεχωριστά, σε μια νέα ενότητα άρθρων, που θα έρθει προσεχώς.

Συμπερασματικά λοιπόν, με ανάμεικτα συναισθήματα, των δύο πρώτων ιστοριών, που θα μπορούσαν να τις χαρακτηρίσω και σαν αχρείαστες, έχουμε ένα τεύχος του 8, που θα μπορούσε να έχει και άριστα ακόμα, αν…  Τελικά απ` ότι αρχίζει να ξεκαθαρίζει, στο Μίκυ Μάους έχουμε την συνεχιζόμενη επέλαση και καθολική κυριαρχία των Ιταλών σχεδιαστών, ενώ στο Μεγάλο Μίκυ την αντίστοιχη των Ολλανδών, με μερικές «σφήνες» από το ένδοξο Ντίσνεϋ – παρελθόν(κυρίως Αμερικάνικης προέλευσης). Δεν μπορώ να πω, ότι με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο, ή έστω μερικώς ικανοποιημένο. Κάτι πρέπει να γίνει και εδώ. Ίσως ένα νέο περιοδικό, που να κάνουν πάρτι οι Ολλανδοί και να τους καταλαβαίνουν οι Βόρειο – Ευρωπαίοι! Γιατί από Μεσόγειο μεριά, βάζουμε τη γαργαλιέρα στην πρίζα και πάλι τίποτα! Τον επόμενο μήνα (στην επαρχία), θα μιλήσουμε για το τεύχος που φιλοξενεί την ιστορία της “Brave”, της νέας δηλαδή κινηματογραφικής παραγωγής των Disney & Pixar. Έχει 132 σελίδες και υπόσχεται πολλά…

Οι παλιότερες μας παρουσιάσεις του Μεγάλου Μίκυ, βρίσκονται εδώ.

ΜΕΓΑΛΟ ΜΙΚΥ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ

Μέσα στο αλαλούμ αυτό, των καλοκαιρινών εκδόσεων της Νέας Ακτίνας, για το φετινό καλοκαίρι, όπου οι ημερομηνίες έκδοσης εξακολουθούν να διαφέρουν και τα τεύχη των διάφορων τίτλων να έρχονται στα σημεία πώλησης σε άτακτα χρονικά διαστήματα (άλλα στην ώρα τους, άλλα ετεροχρονισμένα), πάλι καλά που το Μεγάλο Μίκυ του Σεπτεμβρίου, παρουσιάζεται εντός του μηνός αυτού… Βέβαια, στην Αθήνα κυκλοφορεί του Οκτωβρίου, αλλά είπαμε. Καλοκαίρι είναι, υπάρχουν και εκδοτικές δυσαρμονίες… Το τεύχος αυτό πάντως, έχει κάποια πράγματα να μας πει και σε κάποιες περιπτώσεις είναι ενδιαφέροντα, όπως επίσης μας βοηθάει να βγάλουμε και συμπεράσματα, τα οποία δεν είναι πάντα θετικά… Κατ’ αρχάς, έχει 6 ιστορίες, οπότε δεν υπάρχει ούτε εδώ «η μεγάλη – χορταστική περιπέτεια» που αναζητάμε, αλλά ιστορίες – κομπάρσοι, που πίσω στον χρόνο, απλά θα γέμιζαν την ύλη ενός τεύχους… Εδώ όμως, στα δικά μας χρόνια, πρωταγωνιστούν… Ας τις δούμε αναλυτικά, πιο κάτω.

Η αρχή γίνεται, με την «Αινιγματική καταδίωξη». Φέρνει πολύ έντονα στο νου, μια ιστορία του προηγούμενου τεύχους(«Μια ματιά στο μέλλον»), με τους ίδιους περίπου πρωταγωνιστές, αλλά και την ίδια περίπου κατάληξη. Συνεπώς, αν και το σκίτσο είναι καλό, το σενάριο είναι παραπάνω από προβλέψιμο και σε ένα βαθμό κουραστικό. Θα μπορούσε να έχει επιλεγεί σαν ιστορία, σε 3-4 μήνες, ώστε να είχαμε ξεχάσει κάπως το τεύχος Αυγούστου και όχι τον επόμενο αμέσως μήνα… Άστοχη η ύπαρξή της, σαν κίνηση της έκδοσης. Ο Μίκυ πέφτει θύμα …παρακολούθησης και μένει να μάθουμε το γιατί, αφού το ποιος απαντάται εξ αρχής.

Περνάμε στο «πίσω από την οθόνη», με κεντρικό χαρακτήρα τον Γκούφυ. Είναι μια κακόγουστη περίπτωση, πολύ εύπεπτου χιούμορ, άνευρου και δίχως την παραμικρή έμπνευση. Αν και η πλαστικότητα των σκίτσων είναι καλή και διασκεδαστική, όταν όμως μπαίνουν οι χαρακτήρες του «Άρχοντα των δαχτυλιδιών», διαμορφωμένοι για το σενάριο σε «άρχοντες των μπιχλιμπιδιών», κάπως χαλάει η συνολική εικόνα. Σαν σενάριο, δεν λέει πολλά. Ο Γκούφυ μπαίνει στον τεχνολογικό παροξυσμό των ημερών μας, όταν χάνεται στις τηλεοπτικές γιγαντοοθόνες, ενός καταστήματος. Το μόνο θετικό στοιχείο που βρίσκω, είναι η ύπαρξη σάτιρας από τον σεναριογράφο, που εν μέρει καταδεικνύει ένα από τα προβλήματα της εποχής.

Η «ανεξήγητη έλξη», με τα ανιψάκια και την γιαγιά Ντακ (αλλά και τους Λύκους), είναι σαν να άνοιξε ξαφνικά μια πύλη σε παράλληλο σύμπαν και από το Μίκυ Αυγούστου 2012, να μπήκαμε στο Μίκυ κάποιου μήνα του 1972! Πάρα πολύ καλό σχέδιο, έξυπνη ιστορία, που και διασκεδαστική είναι και πρωτότυπη. Ένας μετεωρίτης που πέφτει κοντά στο αγρόκτημα της γιαγιάς, προκαλεί αναστάτωση, με τις μαγνητικές του παρενέργειες.

Πολύ καλό σκίτσο και στις «δυσκολίες της κηπουρικής», με τον Μίκυ και τον Γκούφυ. Κάποιες ενστάσεις όμως στο σενάριο. Η ιστορία μοιάζει να είναι μέρος κάποιας σειράς, όπου οι δύο φίλοι προσπαθούν να γίνουν κηπουροί. Αρχίζει κάπως απότομα και αφήνει να αιωρούνται συμπεράσματα στον αναγνώστη. Σαν εξέλιξη, δεν είναι κακή. Μάλλον μέτρια θα την χαρακτήριζα. Οι δύο επίδοξοι κηπουροί, πέφτουν επάνω στην Κλάραμπελ και ένα άτακτο γατάκι, με αποτέλεσμα να έχουμε αρκετά τραγελαφικά.

Κακό Λύκο και Τσίπ & Ντέηλ, μαζί στην ίδια ιστορία, έχουμε να διαβάσουμε… κι εγώ δεν ξέρω από πότε. Όταν μάλιστα συνοδεύεται από ένα άψογο σκίτσο, όπως αυτή, είναι κάτι που δίνει πόντους αυτομάτως στο τεύχος. Τιτλοφορείται «ο σούπερ Τσικέηλ» και οι δύο μικροί σκίουροι σκαρφίζονται μια μίνι – απάτη, για να ξεφορτωθούν τον κακό λύκο. Ένα είδος σούπερ – σκίουρου(με μπέρτα παρακαλώ!). Έχει κέφι και ζωντάνια και καλό σενάριο. Κι αυτή δείχνει σαν να έρχεται με φόρα από τα `70s, μην πω και τα `60s.

Αν θυμάστε οι… παλιοί αναγνώστες, ή βροντόσαυροι όπως λέμε, των εκδόσεων Ντίσνεϋ στην χώρα μας, στις αρχές της δεκαετίας του ’70, αν δεν κάνω λάθος, δημοσιεύτηκαν στο Μίκυ Μάους και το Μεγάλο Μίκυ, αρκετές ιστορίες, με τον Μίκυ και τον Γκούφυ να είναι μέλη της Καναδικής, έφιππης αστυνομίας. Αυτή εδώ, είναι μια από εκείνες, σχεδιασμένη από τον εξαιρετικό Paul Murry, με πάρα πολύ καλό σκίτσο και έξυπνο, σύντομο σενάριο. Ονομάζεται «στα ίχνη του παρανόμου» και είναι μέσα στις 2 καλύτερες του τεύχους. Κανένα απολύτως ψεγάδι, για μια ιστορία που μας πάει νοερά πολύ πίσω…

Συμπερασματικά, έχουμε ένα τεύχος με 3 πολύ καλές ιστορίες, μια μέτρια και δύο προβλέψιμες – κακές. Δεν είναι σίγουρα το καλύτερο τεύχος Μεγάλου Μίκυ που διαβάσαμε, δεν είναι όμως και το χειρότερο. Νομίζω ότι το 7,5 είναι μια δίκαιη βαθμολογία και θα χαρώ να ακούσω τις απόψεις σας, επ’ αυτού. Τον Οκτώβριο, περιμένουμε το «Ειδύλλιο στην ζούγκλα». Μέχρι τότε, διαβάστε κανένα Μίκυ του ’70 και κάντε τις συγκρίσεις σας…

Θα βρείτε όλες τις σχετικές μας παρουσιάσεις, στην ομώνυμη κατηγορία.

ΜΕΓΑΛΟ ΜΙΚΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2012

Είμαστε στην καρδιά του καλοκαιριού και με τον υδράργυρο να σκαρφαλώνει στους 40 και πλέον βαθμούς. Το ζητούμενο από τα κόμικς, που κυκλοφορούν, είναι να μπορούν να μας δροσίζουν, λιγάκι έστω, με τις ιστορίες τους. Ανάλαφρες, καλοκαιρινές και με μια ανεμελιά του παρελθόντος, έτσι για να θυμόμαστε και λιγάκι κάποια καλοκαίρια παλιότερα… Το τεύχος Αυγούστου του Μεγάλου Μίκυ, άραγε να έχει τέτοια φρεσκάδα; Για να δούμε πιο κάτω…

Ξεκινάμε την παρουσίαση των ιστοριών, με την πρώτη που βρίσκουμε μπροστά μας, με τίτλο «Στοιχειωμένες διακοπές». Ο Μίκυ και η Μίνι, πηγαίνουν για διακοπές, αλλά λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο, που αυτή την φορά είναι τρία φαντάσματα, αλλά αρκετά συμπαθητικά! Όπως συμπαθητική είναι και η ιστορία, ως σενάριο. Δεν είναι κάτι το εξαιρετικό, αλλά διαβάζεται ευχάριστα. Έχει και καλό σκίτσο.

Μετά τις σελίδες με τις σπαζοκεφαλιές, έρχεται η στιγμή να ρίξουμε και «Μια ματιά στο μέλλον». Ο Μίκυ επισκέπτεται ένα μέντιουμ και αυτά, που του λέει, τον φοβίζουν αρκετά. Ένας περίεργος τύπος τον ακολουθεί και προσπαθεί να του πει κάτι, ή μήπως συμβαίνει κάτι διαφορετικό; Πολύ διασκεδαστικό σενάριο και πολύ καλό το σκίτσο, που φέρνει στο νου ιστορίες του ένδοξου, κόμικς – παρελθόντος.

Ο φιλάργυρος πάπιος σέρνει τα ανίψια του και τους Λύκους, σε μια περιπέτεια στην εξωτική Αμαζονία, επιχειρώντας μια «Ριζική αλλαγή», όπως τιτλοφορείται η επόμενη ιστορία του τεύχους 540. Κι εδώ έχουμε ένα καλό σενάριο, σχετικά απρόβλεπτο, με την παγίδα που στήνει ο Σκρούτζ. Το σκίτσο είναι κι αυτό πολύ καλό και έρχεται κατευθείαν από τις προηγούμενες δεκαετίες έκδοσης του περιοδικού.

Ακολουθεί μια εξαιρετικά σχεδιασμένη ιστορία με έξυπνο σενάριο ιστορία. Είναι τα «Μαθήματα πόλο», με τους Μίκυ και Γκούφυ, την οποία θεωρώ, αν και απλή και σύντομη σχετικά, σαν μια από αυτές τις κόμικς – αναμνήσεις, που έχουμε κάποιοι άνω των 40, από περιοδικά σαν το Μεγάλο Μίκυ.

Η «Μυστηριώδης φωνή» βγαίνει από την τηλεόραση και συγκεκριμένα από το στόμα ενός παρουσιαστή τηλεπαιχνιδιού και σέρνει μαζί της τα ανίψια και τον Ντόναλντ στην επόμενη περιπέτεια. Σύντομη, αλλά έξυπνη ως ιδέα. Σχεδόν πρωτότυπη, θα μπορούσαμε να την αποκαλέσουμε. Καλό κι εδώ το σκίτσο.

«Τα μπουμπούκια» είναι τρία μικρά αρκουδάκια, που θα βάλουν σε μπελάδες τον κακό Λύκο και θα βγάλουν πολύ γέλιο. Διασκεδαστική ιστορία, με έναν ήρωα που πλέον δεν διαβάζουμε συχνά ιστορίες του, στο εβδομαδιαίο Μίκυ Μάους και που κάποτε ήταν σήμα – κατατεθέν της έκδοσης. Μια χαρά και το σκίτσο, για να μην το πω άψογο!

Και περνάμε στον επίλογο του τεύχους αυτού, που, απ` ότι φαίνεται, θα έχει την ίδια γεύση με τα προηγούμενα, ίσως και τα επόμενα. Την καλύτερη δηλαδή, αφού η τελευταία αυτή ιστορία είναι πάλι έργο Paul Murry! «Το παράξενο φορτίο για την φυλή Πινγκούλα» δεν θα σας το αποκαλύψω, αλλά την ιστορία την έχουμε διαβάσει πολλές φορές ως τώρα, δίχως να χάνει, ακόμη και σήμερα, σε αυτήν της την δημοσίευση, κάτι από την μαγεία της! Πάρα πολύ κεφάτο σενάριο, ευρηματικό και απλό ταυτόχρονα, με πάρα πολύ καλό σκίτσο! Δεν γίνονταν καλύτερα, αφού στην ιστορία αυτή, βλέπουμε ξανά μια γνώριμη φιγούρα, αυτήν του Φούμφο!

Τον επόμενο μήνα, περιμένουμε στα περίπτερα την «αινιγματική καταδίωξη», στο τεύχος 541 πλέον, το οποίο και φυσικά θα σας παρουσιάσουμε. Συνολικά, ως βαθμολογία θα δώσω ένα 9 στο τεύχος Μεγάλου Μίκυ Αυγούστου, αφού επιτυγχάνει απόλυτα τον σκοπό του, αυτόν για τον οποίον σας μιλούσα στον πρόλογο. Ό,τι πρέπει δηλαδή, ειδικά για τους… βροντόσαυρους των εκδόσεων Ντίσνεϋ, που είναι και πολλοί στο Comics Trades! 🙂

Οι παρουσιάσεις των τευχών του Μεγάλου Μίκυ, έχουν κι αυτές την δική τους κατηγορία.

«Η παγίδα του Κόρακα»

Καλοκαίρι δίχως εκδόσεις Ντίσνεϋ, δεν νοείται! Από τότε που ήμασταν ακόμη 7, ή 8 χρονών, μέχρι και σήμερα, εξακολουθούν να μας συναρπάζουν και να γεμίζουν όμορφα τις μέρες μας! Είτε στις παραλίες είτε σπίτι, δεν έχει καμία σημασία. Με ένα τεύχος Μεγάλου Μίκυ, πάντα ξεχνιέσαι και ονειρεύεσαι ξανά…

Τον Αύγουστο του 1969, σε ηλικία μόλις 5 ετών, έπιασα αυτό το τεύχος στα χέρια μου. Ήταν το Μεγάλο Μίκυ Αυγούστου(24), το οποίο διάβασα ξανά και ξανά, αλλά εκτίμησα αρκετά χρόνια αργότερα. Ήταν ένα από τα ελάχιστα που επέζησαν των μετακομίσεων, σε μια θήκη από παπούτσια… Χρόνια μετά, στα μέσα της δεκαετίας του`80, με αυτό και άλλα 100-120, ξεκινούσα να  συγκεντρώσω εκείνους τους θησαυρούς της νιότης… Σε κάποιες περιπτώσεις τα κατάφερα και με το παραπάνω, σε κάποιες άλλες όχι… Έχουμε χρόνια μπροστά μας, όμως!

Για το τεύχος θα μιλήσουμε διεξοδικά σε ξεχωριστό άρθρο και κατηγορία. Αυτό εδώ έχει άλλους σκοπούς… Το άκρως καλοκαιρινό του εξώφυλλο είχε μια προδιάθεση για δροσερό περιεχόμενο και ανάλογες αποδράσεις του νου. «Το διαμάντι τού Ράζαχ – Ρα», με τον Ντόναλντ, ήταν απλά υπέροχο! Όπως επίσης και ο απίθανος για την εποχή διαγωνισμός τού τεύχους, όπου διεκδικούσαμε ένα ηλεκτρόφωνο(πικάπ), ένα μίνι τρανζίστορ ή έναν από τους 20 δίσκους με τους «Τρίλη και Μουκς»! Γυρίζοντας τις σελίδες όμως, πέφτουμε στο θέμα της σημερινής ανάρτησης.

«Η παγίδα του Κόρακα». Μια ιστορία βγαλμένη από τα μολύβια του μεγάλου Paul Murry. Καθαρό σκίτσο, στρογγυλή γραμμή, έμφαση στις λεπτομέρειες και την σκιά, ιδανικές περιγραφές προσώπων και τοπίων! Δεν το έχω κρύψει ποτέ, ότι ήταν ένας από τους αγαπημένους μου σχεδιαστές του Ντίσνεϋ. Κοιτάζοντας σήμερα αυτά τα σκίτσα, καταλαβαίνω γιατί σε πολλούς της γενιάς μου, είναι απλά αδύνατον να ξεχάσουν εκείνες τις ιστορίες και πάντα σχεδόν τις συγκρίνουν με τις τωρινές, με τις οποίες και είναι πολύ αυστηροί. Είναι λογικό. Όταν έχεις μεγαλώσει με τέτοια σκίτσα, τα σημερινά σου φαίνονταν σαν να έχουν… ξεφύγει κάπως…

Πρόσθεσα και το οπισθόφυλλο του τεύχους, γιατί κι αυτό ανήκει στις εικόνες, που ξυπνούν μνήμες…

Η ιστορία έχει πολλές ομοιότητες με αυτήν του «Τιτάνα»(Ζαγκόρ), όπως και ο «Εμίλ Κόρακας», αν τον κοιτάξετε καλά, φέρνει του Χέλιγκεν, του τρελού εφευρέτη, που βρήκε πολλές φορές στο δρόμο του ο Ζαγκόρ. Δεν θα σας κουράσω με επιπλέον λεπτομέρειες, όχι τώρα! Κάποια άλλη φορά, στις συγκρίσεις που θα κάνουμε και την ανάλυση του τεύχους, θα πούμε περισσότερα. Σαν ένα μικρό καλοκαιρινό δωράκι, σας δίνουμε την ίδια την ιστορία, που κατεβαίνει κλικάροντας τον παρακάτω σύνδεσμο! Καλές αναγνώσεις!

http://www.mediafire.com/view/?dsi263bxfagb21f

Τα κείμενα αυτών των αφηγήσεων βρίσκονται εδώ.