ΣΟΥΠΕΡ ΑΛΜΑΝΑΚΟ 1 – ΜΙΑ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

Το πρώτο τεύχος τού καινούργιου Σούπερ Αλμανάκο ήταν μάλλον απογοητευτικό. Όμως, σε ένα παράλληλο σύμπαν, το Σούπερ Αλμανάκο δεν χρησιμοποιεί απλώς το εξώφυλλο του Paperinik Cult, αλλά είναι η ελληνική εκδοχή αυτής τής εκδόσεως, παρουσιάζοντας, με χρονολογική σειρά, τις κλασικές περιπέτειες τού Φάντομ Ντακ. Το Comics Trades κατάφερε να εξασφαλίσει ένα αντίτυπο, και σας το παρουσιάζουμε ευθύς!

Το εξώφυλλο είναι περίπου το ίδιο μ’ αυτό τής δικής μας έκδοσης. Η μόνη διαφορά είναι ο τίτλος τού τεύχους, που αναφέρεται στην πρώτη ιστορία αυτού τού τεύχους και όχι στην πρώτη ιστορία τού δικού μας Σούπερ Αλμανάκο, η οποία, έτσι κι αλλιώς, δεν δημοσιεύεται σ’ αυτό το τεύχος.

Μια άλλη διαφορά είναι η τιμή, που είναι 4,50 ευρώ, σαφώς πιο τσουχτερή, αλλά μας αποζημιώνει με τις 228 σελίδες τού τεύχους, αντί για τις 164 τού δικού μας, λιγότερου ακριβού περιοδικού.

Όσο για τα περιεχόμενα, αυτά είναι τελείως διαφορετικά!

Έχουμε και λέμε, λοιπόν. Η πρώτη ιστορία είναι ο εκδικητής, σε σενάριο Guido Martina και σχέδιο Giovan Battista Carpi. Στην Ελλάδα την έχουμε διαβάσει πολλές φορές, στα Μίκυ Μάους 446-447, το 1975, στα Κλασικά Ντίσνεϋ 28 και 76, το 1976 και το 1985, αντίστοιχα, καθώς και στα Αλμανάκο 72-73, το 1997.

Πρόκειται για την πρώτη ιστορία τού Φάντομ Ντακ, όπου μαθαίνουμε πώς ο Ντόναλντ μεταμορφώθηκε σε Φάντομ Ντακ.

Από ένα λάθος τού ταχυδρόμου, ο Ντόναλντ παίρνει τα κλειδιά τής βίλας «Ρόδον», την οποία είχε κερδίσει ο Γκαστόνε σε μία κλήρωση. Εκεί ανακαλύπτει το ημερολόγιο τού διαβόητου ληστή Φαντόμιους, τη στολή και τα σύνεργα τής δουλειάς του, καθώς και σχέδια για διάφορες αναβαθμίσεις τού αυτοκινήτου του.

Αγανακτισμένος από όλους τους συγγενείς του, που τον κοροϊδεύουν, αποφασίζει να τα χρησιμοποιήσει όλα αυτά, μεταμορφωνόμενος σε δεύτερο Φαντόμιους, ονόματι Φάντομ Ντακ. Πρώτο θύμα του είναι ο Σκρουτζ, από τον οποίο καταφέρνει να κλέψει το στρώμα, γεμάτο δολάρια, την ώρα που κοιμόταν, και να το μεταφέρει στη βίλα «Ρόδον». Η αστυνομία τον ανακαλύπτει, αλλά καταφέρνει να τους ξεφύγει. Οι υποψίες πέφτουν στο Ντόναλντ και το Γκαστόνε, που από μακρυά μοιάζουν. Λίγο η αρνητική εικόνα που έχουν οι συγγενείς του για το Ντόναλντ, λίγο η πρωτοφανής ατυχία που δείχνει να έχει σ’ αυτή την ιστορία ο Γκαστόνε, οι υποψίες στρέφονται στο Γκαστόνε, ο οποίος, από ακόμα μία ατυχία, τινάζει τη βίλα στον αέρα, μαζί με το στρώμα, το περιεχόμενο του οποίου τον υποχρεώνει ο Σκρουτζ να μαζέψει δολάριο δολάριο.

Όταν πρωτοδιάβασα στην ιστορία, κάπου εκεί στην αχλύ τής προϊστορίας, ήταν το κάτι άλλο. Τυχερός Ντόναλντ, που τελικά βγαίνει νικητής, άτυχος Γκαστόνε, αλλά και ένα σωρό τεχνολογικά μαραφέτια, στα οποία βασίζεται ο Ντόναλντ για να δράσει ως Φάντομ Ντακ. Καμία σχέση με τον υπερήρωα που βλέπουμε στις μέρες μας. Όσο για το σχέδιο, Κάρπι είναι αυτός, δεν χρειάζεται να πούμε τίποτε άλλο.

Η επόμενη ιστορία είναι ο Φάντομ Ντακ εναντίον Φαντομιά (ή Φαντομία, αν προτιμάτε), σε σενάριο Guido Martina και σχέδιο Romano Scarpa. Στην Ελλάδα την έχουμε διαβάσει στα Μίκυ Μάους 458-459, το 1975 και στα Κλασικά Ντίσνεϋ 28 και 83, το 1976 και το 1986, αντίστοιχα.

Εδώ έχουμε τη δεύτερη ιστορία τού Φάντομ Ντακ. Ο Κύρος ολοκληρώνει τις μετατροπές στο αυτοκίνητο του Ντόναλντ και κατασκευάζει και το υπόγειο καταφύγιό του. Στη συνέχεια, παίρνει μια καραμέλα «ξεχνατέξ», για να ξεχάσει ότι Ντόναλντ και Φάντομ Ντακ είναι το ίδιο πρόσωπο.

Πηγαίνοντας στα ερείπια τής βίλας «Ρόδον», για να ψάξει για μυστικά τού Φαντόμιους, που τώρα λέγεται Φαντομιάς, βρίσκει εκεί το Γκαστόνε και τη Νταίζυ, μεταμφιεσμένους σε Φαντομιά και… Τερέζα Δάρμα Βακόστα, τη φίλη τού Φαντομιά, να τραβάνε φωτογραφίες, καθ’ οδόν προς ένα χορό μεταμφιεσμένων για κάποιο φιλανθρωπικό σκοπό, στον οποίο η Νταίζυ προτίμησε να πάει με το Γκαστόνε. Γίνεται φυσικά το σχετικό καυγαδάκι, και άλλη μια φορά η Νταίζυ δεν θέλει να ξαναδεί το Ντόναλντ. (Το έχω ξαναπεί: τι της βρίσκει αυτής τής μέγαιρας;)

Ο Ντόναλντ αποφασίζει να εκδικηθεί. Ποτίζει το Γκαστόνε με κάμποσες καραμέλες «ξεχνατέξ» και πηγαίνει αυτός στο χορό, στη θέση τού Γκαστόνε. Αφού περνάει όλη τη βραδιά με τη Νταίζυ, στο τέλος κλέβει τις εισπράξεις τού χορού και τις κρύβει στα ερείπια τής βίλας «Ρόδον». Για να μην καταλήξει ο Γκαστόνε στη φυλακή, ο Ντόναλντ λέει ότι ο πραγματικός ένοχος πρέπει να είναι ο Φαντομιάς, που κρύβεται στα ερείπια. Όντας ο μόνος που έχει το θάρρος να αντιμετωπίσει τον Φαντομιά, αφού είναι ο μόνος που ξέρει ότι ο Φαντομιάς δεν υπάρχει, ο Ντόναλντ δίνει μια ψεύτικη μάχη, βρίσκει τα κλεμμένα χρήματα και ξανακερδίζει την εκτίμηση της Νταίζυ.

Η ιστορία δίνει νομίζω πολύ καλά τον τόνο τών κλασικών ιστοριών τού Φάντομ Ντακ. Κάποιος προσβάλλει τον Ντόναλντ ή την οικογένειά του και δέχεται την εκδίκηση του Φάντομ Ντακ. Ούτε υπερηρωισμοί ούτε εξωγήινοι ή άλλες ακρότητες.

Η συγκεκριμένη έκδοση έχει την μετάφραση από την περίοδο που οι μεταφραστές έκαναν πολύ ελεύθερη μετάφραση. Π.χ., κάθεται ο Γκαστόνε να φάει, λέγοντας «τι έχει; μπάμιες με φιστίκια»! Όσο για την Τερέζα Δάρμα Βακόστα, δεν θυμάμαι πώς την είχαν αποδώσει σε άλλη μετάφραση, αλλά στο πρωτότυπο λέγεται… Ντόλυ Πάπρικα! Παλιότερα έβρισκα αυτές τις μεταφράσεις γελοίες και εκνευριστικές. Τώρα, που ξαναδιάβασα την ιστορία, έσκασα στα γέλια!

Για το σχέδιο, είπαμε ότι είναι τού Σκάρπα. Δεν νομίζω να χρειάζεται κάτι περισσότερο.

Η τρίτη ιστορία είναι ο αυθεντικός τιμωρός, σε σενάριο Guido Martina και σχέδιο Romano Scarpa. Στην Ελλάδα την έχουμε διαβάσει στα Μίκυ Μάους 504-505, το 1976 και στο Αλμανάκο 74, το 1997.

Μετά από μια συζήτηση με το θείο Σκρουτζ, όπου ο Ντόναλντ τού είπε πως, αν θέλει να έχει επισκέπτες στο μουσείο κέρινων ομοιωμάτων του, θα πρέπει να προσθέσει νέα εκθέματα, εμφανίζεται στον ουρανό τής Λιμνούπολης ένας ιπτάμενος Φάντομ Ντακ, ο οποίος βουτά προς το σπίτι τού Ντόναλντ και εξαφανίζεται. Οι εφημερίδες γράφουν ότι ο Ντόναλντ είναι ο Φάντομ Ντακ, τα παιδιά φεύγουν από το σπίτι, και ο Ντόναλντ, εξοργισμένος, ψάχνει να βρει ποιος είναι ο απατεώνας. Πιστεύοντας ότι θα τον βρει στα ερείπια τής βίλας «Ρόδον», πηγαίνει εκεί, ως Φάντομ Ντακ, αλλά η αστυνομία τού την έχει στημένη. Για να μην τον ανακαλύψουν, περνάει το βράδυ στου Κύρου, ο οποίος μάλλον ξέχασε ότι… είχε ξεχάσει τις τροποποιήσεις, που είχε κάνει στο αυτοκίνητο τού Ντόναλντ, και του τις αφαιρεί, για να μην τις βρει η αστυνομία. Εν τω μεταξύ, ο Ντόναλντ βρίσκει εκεί μια σύνθεση που είχε φτιάξει ο Κύρος, με τις φιγούρες τών διαφόρων παπιών, από τις οποίες κάποιος είχε κλέψει τη φιγούρα τού Ντόναλντ.

Με το αυτοκίνητό του να είναι πάλι σακαράκα, ο Ντόναλντ γυρίζει σπίτι, μαζεύοντας στο δρόμο και τα παιδιά, που τα βρίσκει να γυρίζουν από το αγρόκτημα τής γιαγιάς Ντακ, η οποία τα είχε τρελάνει στις δουλειές και, χρησιμοποιώντας τα ως άλλοθι, απαλλάσσεται τών κατηγοριών.

Ο Σκρουτζ διαφημίζει το νέο έκθεμα τού μουσείου του, το οποίο δεν είναι άλλο από το κέρινο ομοίωμα τού Φάντομ Ντακ. Αρνούμενος να πληρώσει το Ντόναλντ, που του είχε δώσει την ιδέα για νέα εκθέματα, του αντιπροσφέρει τη θέση τού νυχτοφύλακα τού μουσείου. Ο Ντόναλντ φεύγει έξαλλος, και τη θέση την παίρνει ο Γκαστόνε.

Το βράδυ, ο Φάντομ Ντακ επισκέπτεται το μουσείο. Ναρκώνει το Γκαστόνε και παίρνει το ομοίωμα, το οποίο αποδεικνύεται ότι ήταν η κλεμμένη φιγούρα τού Ντόναλντ, με ένα λεπτό στρώμα κεριού και ένα μηχανισμό που της επέτρεπε να πετάει. Επίσης παίρνει και τις εισπράξεις τού μουσείου, τις οποίες το ιπτάμενο ομοίωμα επιστρέφει στους Λιμνουπολίτες, σκορπίζοντάς τες απ’ τον αέρα.

Κι άλλη ωραία ιστορία, κι άλλο ωραίο σχέδιο του Σκάρπα, τι άλλο θέλουμε!

Τι άλλο; Μια τέταρτη ιστορία, φυσικά!

Η τελευταία ιστορία τού τεύχους είναι η υπερηχητική δικαιοσύνη, σε σενάριο Guido Martina και σχέδιο Massimo De Vita. Στην Ελλάδα την έχουμε διαβάσει στο Μίκυ Μάους 382, το 1973, στα Κλασικά Ντίσνεϋ 28 και 80, το 1976 και το 1986, αντίστοιχα, καθώς και στο Αλμανάκο 83, το 1998.

Εδώ έχουμε μια πιο απλή ιστορία. Η Λιμνούπολη γεμίζει με παιδικές στολές Φάντομ Ντακ, τις οποίες πουλάει ο Ρόμπαξ, με μεγάλο περιθώριο κέρδους, αδιαφορώντας για το τι θα πει ο ίδιος ο Φάντομ Ντακ, που τον αποκαλεί ανόητο μπροστά στον Ντόναλντ. Αποφασισμένος να ξεπλύνει την προσβολή, ο Φάντομ Ντακ σταματάει το τραίνο, με το οποίο μετέφερε ο Ρόμπαξ δέκα χιλιάδες στολές, για τους Μικρούς Εξερευνητές και, υπό την απειλή ενός… νεροπίστολου, εξαναγκάζει το Ρόμπαξ να υπογράψει ένα γράμμα, με το οποίο εξουσιοδοτεί τον Ντόναλντ να μοιράσει τις στολές δωρεάν.

Εδώ οφείλω να πω κάτι περισσότερο για το σχέδιο. Έχω πει αρκετές φορές ότι δεν καταλαβαίνω τι βρίσκει ο κόσμος στο σχέδιο τού Ντε Βίτα. Κοιτάζοντας αυτήν την ιστορία, επιτέλους κατάλαβα. Το σχέδιο είναι απλώς καταπληκτικό. Δείτε το εξαγριωμένο ύφος τού Ντόναλντ, στην πρώτη σελίδα τής ιστορίας, για να καταλάβετε. Προφανώς, όπως κάθε καλλιτέχνης, που ζωγραφίζει επί πολλά χρόνια, έχει τις περιόδους του, το ίδιο πρέπει να συμβαίνει και με το Ντε Βίτα. Η συγκεκριμένη περίοδος πρέπει να είναι αυτή που του έδωσε τη φήμη του. Αργότερα, φαίνεται, άλλαξε το στυλ του, και αυτό, το νεώτερο στυλ είναι που βρίσκω αδιάφορο.

—————

Κάπου εδώ τελειώνει η εναλλακτική αυτή παρουσίαση. Εσείς ποιο Σούπερ Αλμανάκο θα προτιμούσατε να διαβάσετε; Αυτό που μόλις κυκλοφόρησε, ή αυτό που σας παρουσιάσαμε; Η ερώτηση δεν είναι ρητορική, οπότε αναμένουμε τα σχόλιά σας!

Η παρουσίαση έγινε βάσει παλαιοτέρων εκδόσεων των ιστοριών στα Κλασικά Ντίσνεϋ 76 και 83, στο ιταλικό I Classici di Walt Disney (prima serie) 57, το οποίο ανατυπώνει και τις τέσσερις παραπάνω ιστορίες, καθώς και στα Κλασικά Ντίσνεϋ 80.