Ο ΓΡΙΦΟΣ ΤΟΥ «ΠΕΠΙΤΟ ΓΚΟΝΖΑΛΕΣ»!

 

Όπως σας έχουμε ήδη αναφέρει αρκετές φορές, μέσα από μια πολύ ουσιαστική συζήτηση που έγινε με τον γελοιογράφο Βαγγέλη Σαίτη πριν λίγες μέρες, αλλά και σαν αποτέλεσμα μιας σειράς ερευνών που κράτησαν για πολλά χρόνια, αρχίσαμε να αποκωδικοποιούμε την προέλευση τόσο των εξωφύλλων, των εσωτερικών εικονογραφήσεων και των εικονογραφημένων που φιλοξένησε η έκδοση, όσο και των χαρακτήρων που απεικονίστηκαν στις ιστορίες που διαβάσαμε(και διαβάζουμε ακόμη!).

Ο λόγος πάντα για τον «Μικρό Καουμπόι», των Θέμου Ανδρεόπουλου και Κώστα Ραμπατζή. Μετά τους Τζίμ Άνταμς(Dr. Justice), Ντιάνα Μόρισον(Vampirella), Τσιπιρίπο(Red Ryder), αλλά και Κάπτεν Κούπερ(Clay Alexander), έρχεται σήμερα η σειρά του Πεπίτο Γκονζάλες και του Κολοράντο(Λάκυ)! Είχαμε όλοι τις υποψίες μας για την προέλευση του δημοφιλούς Μεξικανού, αλλά απλά κανείς δεν είχε ως σήμερα βρεθεί να τις επιβεβαιώσει. Οι δε ομοιότητες στην γραμμή σχεδίασης με τον Κολοράντο, από το εικονογραφημένο Λάκυ, ήταν πολύ μεγάλες και οι επιρροές σαφείς! Να πάρουμε τα πράγματα με την σειρά. Ο Πεπίτο ήταν μια δημιουργία του Κώστα Ραμπατζή, σύμφωνα με τα όσα μας είπε ο Βαγγέλης Σαίτης! Δεν πρόκειται συνεπώς για κάποια φιγούρα που προήλθε από ξένο εικονογραφημένο, αλλά για μια καθ` αυτού δημιουργία Έλληνα σχεδιαστή!

Μάλιστα, αν προσέξετε καλά την φιγούρα του Κολοράντο(ενός επίσης γκαφατζή καουμπόι του Λάκυ), θα δείτε ότι οι ομοιότητες είναι παραπάνω από πολλές! Τώρα, πάρτε τα σκίτσα του Λάκυ και βάλτε τα μπροστά σε αυτά ενός Λούκυ Λούκ! Καλά διαβάσατε! Κι εδώ οι ομοιότητες είναι πολλές! Ο Λάκυ ήταν κι αυτός δημιουργία του κ. Ραμπατζή και αν μοιάζει αρκετά έως πολύ με το «Λούκυ Λούκ» σαν γραμμή σχεδιαστική, είναι γιατί όταν ξεκίνησαν οι δύο συντελεστές(μαζί με τον Ανδρεόπουλο), την δική τους πορεία εκδοτική με τον «Μικρό Καουμπόι», φεύγοντας πλέον από τις εκδόσεις του κ. Στρατίκη, ήθελαν ένα αντίστοιχο εικονογραφημένο που να μοιάζει στον «Λούκυ Λούκ»! Έτσι, γεννήθηκε ο Λάκυ! Απλά και με συνοπτικές διαδικασίες! Πολλά πράγματα στην ιστορία των Ελληνικών κόμικς, είχαν σαν συστατικά την απλότητα, την έμπνευση και τις πολύ καλές επιλογές!

Κάπως έτσι χαρακτηρίζεται και αυτή η περίπτωση, με δύο εκδότες που διαρκώς έψαχναν για στοιχεία προκειμένου να εμπλουτίσουν την ύλη των περιοδικών τους, χωρίς να έχουν τα τεράστια οικονομικά αποθέματα, ούτε την σημερινή βοήθεια της τεχνολογίας. Κι όμως, έκαναν πράγματα που άφησαν εποχή! Αναρωτιέμαι καμιά φορά, αν οι σημερινοί εκδότες με τα τόσα εφόδια που διαθέτουν, θα μπορούσαν ποτέ να δημιουργήσουν κάτι παρόμοιο. Να πούμε για ακόμη μια φορά δημόσια, ένα μεγάλο ευχαριστώ στον κ. Βαγγέλη Σαίτη(σας ετοιμάζουμε πορτρέτο και αυτού του Έλληνα δημιουργού, με την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα καριέρα), που μοιράστηκε τόσο σημαντικά στοιχεία μαζί μας!

ΜΑΥΡΟΓΕΝΗΣ – ΕΝΑΣ ΒΕΛΓΟΣ ΠΕΙΡΑΤΗΣ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΚΔΟΤΙΚΑ ΝΕΡΑ

Ένας από τους πολύ κεφάτους ήρωες των εικονογραφημένων, που κάποια στιγμή πέρασε με το καράβι του κι απ` τα δικά μας νερά(φανταστείτε τον να σεργιανίζεις με την πειρατική παντιέρα στα νησιά μας!), ήταν κι ο Μαυρογένης. Φιγούρα φοβερή, ίσως όχι τόσο τρομερή όσο αρμόζει σε κάποιον του σιναφιού του, αλλά σίγουρα απολαυστική έως ξεκαρδιστική! Γαμψή μύτη, αξύριστος μονίμως, γκρίνια σε καθημερινή διάταξη, κάπου λίγο πονηρούλης, κάπου λίγο μπαγαπόντης, ενίοτε απατεωνίσκος, διαρκώς καρπαζοεισπράκτορας! Θύμα της χερούκλας του ηλικιωμένου προγόνου του, που σε αντίθεση με τους υπόλοιπους παππούδες, αστράφτει φούσκους στον εγγονό του ελαφρά την καρδία και χωρίς πολλές κουβέντες! Αγαπημένη δε προ – καρπαζιάς φράση …χαμίνι, ε χαμίνι! Είναι κατάσταση ροκ, πολύ πριν καθιερωθεί μουσικά σαν τάση, κι όλα αυτά στις σελίδες ενός υπέροχου κόμικς, εκ Γαλλίας ορμώμενου.

Εδώ μας ήρθε τον Γενάρη του 1973, σαν καρπός ενός ακόμη εκδοτικού πειράματος των κ. κ. Ραμπατζή και Ανδρεόπουλου, με την σφραγίδα φυσικά της εταιρείας τους Μονόκερως. Έχει αρκετή δόση περιπέτειας αυτή η κυκλοφορία και γενικότερα ο συμπαθής και πολύπαθος Μαυρογένης, όσων αφορά τις Ελληνικές του εμφανίσεις. Δέκα τεύχη το 1973 σαν Λάκυ, οκτώ το 1977 με το ίδιο όνομα και οκτώ το 1981 σαν Σούπερ Λάκυ. Μετά, στην Μαμούθ Κόμικς για 6 τεύχη, σαν Μαυρογένης αυτή την φορά. Όταν θα έρθει η σειρά της παρουσίασης του τίτλου, θα αναφερθούν περισσότερα στοιχεία, για όλα αυτά.

Ας γυρίσουμε πίσω τον χρόνο τώρα, πηγαίνοντας στην δεκαετία του 1950, για να παρακολουθήσουμε συνοπτικά την πορεία του δημιουργού του. Στις αρχές λοιπόν αυτής της δεκαετίας, ένας νεαρός σκιτσογράφος με το ψευδώνυμο Ted Smedley και πάρα πολύ χιούμορ στις αποσκευές του, ξεκινάει από το Βέλγιο για να αναζητήσει την τύχη του στον κόσμο των εκδόσεων κόμικς. Το 1956, θα ενταχθεί στο δυναμικό της Dupuis και θα δει τους πρώτους του χαρακτήρες να δημοσιεύονται στο περιοδικό θρύλος της εποχής, στο Γαλλικό Spirou. Γέννημα – θρέμμα της Γάλλο – Βελγικής σχολής κόμικς, ο Marcel Remacle θα σχεδιάσει το 1958 τον Μαυρογένη, ή Barbe Noir αν προτιμάτε. Ο αστείος πειρατής, θα κερδίσει αμέσως το αναγνωστικό κοινό και θα συνεχίσει να αναζητά θησαυρούς και περιπέτειες μέχρι και το 1990, με πολλά άλμπουμ να εκδίδονται σε όλες σχεδόν τις Ευρωπαϊκές χώρες. Ήταν αναμφισβήτητα η μεγαλύτερη επιτυχία του Remacle. Το 1965, θα σχεδιάσει τον Βίκινγκ Hultrasson, μια ακόμη δυνατή στιγμή στην καριέρα του. Τόσο εδώ, όσο και στον Μαυρογένη, αυτό που εύκολα διακρίνει ο αναγνώστης είναι η επιρροή του δημιουργού από την γραμμή του Goscinny. Ειδικά στην περίπτωση του Βίκινγκ, οι ομοιότητες είναι πάρα πολλές! Το χιούμορ είναι το δυνατό στοιχείο στον Remacle, ενώ η δυνατότητα του να γράφει τα σενάρια και να σκιτσάρει παράλληλα, δίνουν ένα δείγμα του μεγάλου του ταλέντου. Ο Remacle έφυγε με προορισμό τον παράδεισο των κόμικς, το 1999.

Γιώργος Κοσκινάς

Όλα τα άρθρα αυτού του τύπου θα τα βρείτε στην κατηγορία Ήρωες & Δημιουργοί.

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ – ΣΟΥΠΕΡ ΛΑΚΥ – ΑΝΔΡΕΟΠΟΥΛΟΣ & ΡΑΜΠΑΤΖΗΣ(1988)

Συνέχεια στις παρουσιάσεις γουέστερν τίτλων κόμικς, με μια έκδοση της δεκαετίας του 1980, που αν και κυκλοφόρησε το 1988, θεωρείται ωστόσο αρκετά δύσκολο να βρεθεί στις μέρες μας, ίσως λόγω του μικρού τιράζ. Πρόκειται για ακόμη μια εκδοτική απόπειρα των Θέμου Ανδρεόπουλου και Κώστα Ραμπατζή, του δίδυμου δηλαδή των εκδόσεων Μονόκερως(Μικρός Καουμπόυ, Μικρός Αρχηγός, Υπερτεύχος Μικρός Καουμπόυ & Ντιάνα, Τόμπυ, Κοκορίκο, κλπ). Επρόκειτο για μια μηνιαία κυκλοφορία, που ξεκίνησε τον Ιούνιο του 1988, σε μικρό σχήμα τόμου, 100 ασπρόμαυρες σελίδες και κόστος ανάλογο. 1 δραχμή η σελίδα! Το λογότυπο κάτω δεξιά στο εξώφυλλο, μέσα σε ένα τύμπανο(…;), «και άλλα νέα κόμικς», δεν στάθηκε καθόλου πειστικό για τους νέους της εποχής, προκειμένου να υποστηρίξουν το εγχείρημα. Άλλωστε, όπως κατ` επαναάληψη έχουμε τονίσει, η εκδοτική Μονόκερως έχασε ένα παιγνίδι διαχρονικότητας, που θα της επέτρεπε να ζει και να βασιλεύει ακόμη και σήμερα, καθώς δεν εναρμονίστηκε στα δεδομένα της δεκαετίας του`80, με νέα ύλη, σχήμα περιοδικών, προχωρημένες επιλογές σε εικονογραφημένα, νέο στυλ αφήγησης ιστοριών κλπ, οπότε μοιραία οι αναγνώστες έχασαν το ενδιαφέρον τους και οι παλαιότεροι είχαν ήδη μεγαλώσει…Ίσως αν είχε κυκλοφορήσει το Σούπερ Λάκυ, όπως ονομάστηκε, μια δεκαετία πίσω(μιας και σε όλα του παρέπεμπε στα `70ς), να είχε αφήσει εποχή και σίγουρα περισσότερα τεύχη πίσω του…Πάμε στο περιεχόμενο. Σε τρεις άξονες κινούνταν η ύλη, που συμπλήρωναν οι γελοιογραφίες του Μπανγκ – Μπανγκ και του Στιμ. Μια περιπέτεια του Λάκυ, δια χειρός Βαγγέλη Σαΐτη, μια περιπέτεια της θρυλικής τετράδας(από τον Γιώργο Μαρμαρίδη) και στην μέση ένα εικονογραφημένο, σχετικό με το θέμα. Με άλλα λόγια ο Ματ Ντίλον, γνωστός από τον εβδομαδιαίο Μικρό Καουμπόυ(όπου οι περιπέτειες του δημοσιεύονταν σε συνέχειες, με γενικό τίτλο «Γκάνσμοουκ»), περίμενε τους αναγνώστες με μια αυτοτελή ιστορία. Κάποτε, αν θυμάστε οι παλιότεροι, επειδή το συγκεκριμένο εικονογραφημένο άρεσε πολύ στο αναγνωστικό κοινό, οι εκδότες είχαν την έμπνευση(ίσως και παγκόσμια πρωτοτυπία!),  να ενσωματώσουν στον Μικρό Καουμπόυ με την μορφή ένθετου σε συνέχειες, την περίφημη «Τηλεκασσέτα», που σας έχουμε παρουσιάσει σε παλαιότερο άρθρο. Συμπερασματικά, να πούμε ότι αν και δεν είχε κάποια ιδιαίτερη φρεσκάδα σαν έκδοση(μάλλον έδειχνε αναχρονιστικό σαν project), το Σούπερ Λάκυ ήταν καλοδουλεμένο και θα μπορούσε να έχει καλύτερη τύχη, αν το συγκρίνει κανείς με τα …σκουπίδια που κυκλοφορούσαν τότε στα περίπτερα. Κάτι πρέπει να έφταιξε, αλλά ποιός θα μας λύσει την απορία…