Category Archives: Video Games
Stratego
Λατρεύω τα παιχνίδια στρατηγικής στην κάθε τους μορφή. Από το Stratego και το σκάκι, μέχρι την τρίλιζα και το Command & Conquer στον υπολογιστή.
Το ότι δεν παίζω πλέον ποτέ τέτοιου είδους παιχνίδια είναι απόφαση συνυφασμένη με τις τραυματικές εμπειρίες που απέκτησα και που μου άφησαν βαθιές ουλές. Το πρώτο παιχνίδι στρατηγικής που θυμάμαι ήταν ένα που είχα επινοήσει με τα γνωστά πράσινα πλαστικά στρατιωτάκια, με ένα εξαιρετικά ευφάνταστο και περίπλοκο σετ κανόνων που περιελάμβανε σε τι είδους πλακάκι του μωσαικού στεκόταν στο στρατιωτάκι, αν είχε σκόνη, αν ήταν Παρασκευή και πολλά άλλα ρεαλιστικά ευρήματα. Το κακό δεν ήταν να καταλάβει ο άλλος τους κανόνες μου. Το κακό είναι ότι έπαιζα με ένα παχουλό γειτονάκι, τον Αρτέμη, που όποτε έχανε άρχιζε να μου τρώει τα στρατιωτάκια.
Όχι να μου τα τρώει με τη σκακιστική έννοια ‘χα χα σου έφαγα τον πύργο’ αλλά με την έννοια ‘φάγαμε ένα μουσακά εχθές άλλο πράγμα’. Τα έβαζε στο στόμα του και τα κρατούσε εκεί με την πιθανότητα πνιγμού να καραδοκεί και κοιτώντας με απαθής μπουκωνόταν ένα ένα τον άμοιρο στρατό μου μέχρι να φωνάξω έντρομος ‘ΜΑΜΑΑΑΑ Ο ΑΡΤΕΕΕΕΜΗΣ ΜΟΥ ΤΡΩΕΙ ΤΟΥΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΜΟΥ’.
Τα μισά παιχνίδια κατέληγαν με τη μισή γειτονιά να τον χτυπάει στην πλάτη και την άλλη μισή να του φωνάζει ‘φτύστο παιδί μου, φτύστο, μα παιχνίδι είναι τώρα αυτό;’
Αυτό με έκανε να παρατήσω τα παιχνίδια στρατηγικής για πολύ πολύ καιρό μέχρι που ανακάλυψα το σκάκι. Μελετούσα κινήσεις, μάθαινα gambit, ανέλυα παρτίδες. Και είχα την ατυχία να παίζω με έναν συμφοιτητή μου, αφού σιγουρεύτηκα ότι δε θα χρειαζόταν να του κάνω τη λαβή Χάιμλιχ για να φτύσει κανένα αξιωματικό.
Το κακό είναι ότι αυτός δεν τα έτρωγε. Τα έκλεβε. Έχετε ακούσει να κλέβουν στο σκάκι; Ε, ο Αντώνης ήταν χειρότερος από κείνους τους τύπους στο Τέξας που σε πλησιάζουν και σου λένε ‘Πόκερ το λένε αυτό; Πως παίζεται;’ έχοντας φούλ του άσσου στο μανίκι, κέντα στη μασχάλη και φλος στο σώβρακο.
Πήγαινα να πιω νερό και μου έπαιρνε τη βασίλισσα. Γύριζα να πιω μια γουλιά καφέ και έμενα χωρίς πύργο. Κοίταζα μια ματιά στην τηλεόραση κι έχανα δυο πιονάκια. Το κακό ήταν ότι επέμενε κιόλας. ‘Μα δε θυμάσαι; Πριν το έχασες. Θα μπερδεύτηκες’. Στο τέλος είχα καταλήξει σαν κάτι τρελαμένους grandmaster που κοιτάνε καρφί με το ένα μάτι τον αντίπαλο λες και θέλουν να τον υπνωτίσουν και με το άλλο τη σκακιέρα. Αφού είδε κι απόειδε, άρχισε άλλο κόλπο. Έπιανε με τρομακτική ταχύτητα έναν αξιωματικό από τέρμα θεού τον τριγύρναγε στον αέρα και μου τον κοπάναγε πάνω στη βασίλισσα κάνοντας ταυτόχρονα ένα ψαρωτικό
‘Α – ΧΑΑΑΑΑ’.
Μετά ακολουθούσε καρμπόν ο διάλογος:
‘Κάτσε ρε από πού έφυγε αυτός;’
‘Από το Β4’
‘Σιγά μην έφυγε κι απ’ το χωριό του να βρει την τύχη του στην πόλη.’
‘Δεν σε καταλαβαίνω’
‘Τι δε σε καταλαβαίνω ρε κάθαρμα, από πότε είχες αξιωματικό εκεί;’
‘Από την αρχή του παιχνιδιού, από τις πρώτες κινήσεις. Τον άφησα να ξεχαστεί.’
‘Α ναι ε; Και πως γίνεται και έχεις δυο αξιωματικούς σε λευκό τετράγωνο; Αφού μόνο διαγώνια πάνε, ο ένας πρέπει να είναι σε μαύρο.’
‘Χμ. Δεν έχεις άδικο.’
‘ΛΕΣ Ε;’
‘Ναι. Οπότε μάλλον θα ξεκινήσαμε έτσι. Δε βλέπω το λόγο να μη συνεχίσουμε το παιχνίδι όμως.’
‘Άμα φας τη σκακιέρα στο κεφάλι, εκτός το λόγο δε θα βλέπεις ούτε μέσα από τις γάζες για τρεις μέρες.’
Στο τέλος πάει και το σκάκι. Το τρίτο και τελειωτικό χτύπημα το έφαγα όταν βγήκε στους υπολογιστές το Command & Conquer. Αφού εξευτέλισα με κάθε πιθανό τρόπο τον υπολογιστή μια και δεν ήταν κανείς ελεεινός που θα μου ρήμαζε τη βάση την ώρα που δεν κοιτούσα, άρχισα να ψάχνω ανθρώπινα θηράματα. Εκεί βρήκα το φίλο μου τον Μενέλαο. Εξαιρετικός παίκτης, δεν είχαμε παίξει ποτέ ο ένας εναντίον του άλλου αλλά είχαμε δει ο ένας τον άλλο σε δράση.
Βέβαια το να παίξουμε ο ένας εναντίον του άλλου είχε σαν προυπόθεση να συνδεθούμε σε δίκτυο την εποχή που το ίντερνετ ήταν ανέκδοτο, και τα LAN ανύπαρκτα. Αφού προσπαθήσαμε μέχρι και με σήματα με καπνό χωρίς αποτέλεσμα, αποφασίσαμε να φέρουμε τα pc στον ίδιο χώρο συνδέοντας τα μεταξύ τους με καλώδιο και τις οθόνες ‘πλάτη με πλάτη’ ώστε να μη βλέπει ο ένας την οθόνη του άλλου.
Και ξεκινήσαμε. Την γεμάτη ένταση σιωπή διέκοπταν μόνο κάτι ‘χεχε’ και κάτι ‘το’ ξερα…’ μαζί με μερικά ‘χμμμμ… χμμμμ΄. Μπορώ να πω ότι το απολάμβανα. Χαλάλι το κουβάλημα του pc, χαλάλι οι 150 ώρες μέχρι να βρούμε πώς να τα συνδέσουμε. Και τότε ήρθε η καταστροφή. Με το που σηκώθηκα απ’ την καρέκλα.
‘Που πας;’
‘Στην τουαλέτα.’
‘Χα. Καλή προσπάθεια’
‘Αυτό σου λένε εσένα άμα πηγαίνεις τουαλέτα; Γιατί άραγε;’
‘Όχι εννοώ δε μπορείς να πας τώρα!’
‘Δεν μπορώ να ΜΗΝ πάω τώρα.’
‘Λες και δεν ξέρω ότι το κάνεις για να δεις που έχω στήσει ενέδρα.’
‘ΣΤΑ ΒΡΑΧΑΚΙΑ ΝΟΤΙΑ. ΣΕ ΕΧΩ ΔΕΙ. ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΩ ΤΟΥΑΛΕΤΑ.’
Έγινε πράσινος, μετά λίγο μωβ, και μετά μελιτζανής.
‘ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΣΤΑ ΒΡΑΧΑΚΙΑ. ΔΕ ΣΟΥ ΛΕΩ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ. ΟΥΤΕ ΘΑ ΜΕ ΔΕΙΣ ΝΑ ΡΧΟΜΑΙ, ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ ΣΟΥ ΛΕΩ’
‘Καλά. Σκέπασε με κάτι την οθόνη σου να περάσω αν και δεν κοιτάω.’
‘Δεν είναι εκεί το θέμα.’
‘Και που είναι;’
‘Αφού άμα φύγεις θα σου ρημάξω τη βάση.’
‘Αφού στο λέω ότι θα φύγω! Μην παίζεις μέχρι να ρθω.’
‘Άναρωτιέμαι αν είπε ποτέ ο Ναπολέων στον Wellington – μισό να πάω τουαλέτα, απέσυρε τα στρατεύματα μέχρι να ξανάρθω.’
‘Aν του το έλεγε και δεν ήταν κανένας κολλημένος κάφρος ο Wellington θα το έκανε.’
‘Α μπα; Γι’ αυτό το λένε Βατερλώ;’
‘Και τι να έκανε δηλαδή ο Ναπολέων;’
‘Να κρατηθεί. Άντε το πολύ πολύ να κατούραγε σε κάνα παραδίπλα βραχάκι.’
‘Άμα κατουρήσω σε βραχάκι θα κατουρήσω αυτούς τους ηλίθιους που έχεις στα νότια.’
‘ΔΕ ΘΥΜΑΜΑΙ Ο SUN-TZU ΣΤΗΝ ‘ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ’ ΝΑ ΛΕΕΙ ΜΗ ΒΑΡΑΤΕ ΤΟΝ ΕΧΘΡΟ ΠΟΥ ΟΥΡΕΙ’
‘ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΣΟΥ ΛΕΕΙ Ο SUN-TZU;’
Δεν πήγα για κατούρημα. Του διέλυσα τρεις διμοιρίες ηλίθιους πεζικάριους κρυμμένους στα νότια βραχάκια και μετά του ρήμαξα τη βάση. Ισχυρίζεται ότι είχε σταματήσει να παίζει γιατί δεν κατάλαβε καλά και νόμιζε ότι θα πήγαινα τουαλέτα και ότι γενικά όλη η ιστορία με το κατούρημα ήταν ένα γελοίο κόλπο που έδειχνε καθαρά άνθρωπο που δεν έχει κανένα σεβασμό για τη διαδικασία και ούτε ψήγμα στρατηγικής ικανότητος. Επίσης ισχυρίζεται ότι ποτέ δεν είχε στρατό στα νότια βραχάκια και ότι απλός έτυχε να περνάει από κει.
Αναφέρεται πλέον στο όλο θέμα ως ‘η άτυχη στιγμή που η ακράτεια μου καταδίκασε μια όμορφη προσπάθεια αναβίωσης του Βατερλώ’ με εμένα στο ρόλο του Ναπολέοντα. Η δική μου αναφορά έχει να κάνει με ‘χοντροκέφαλο που περιμένει να κερδίσει με 5 ηλίθιους κρυμμένους στα λοφάκια’.
Δεν ξανάπαιξα παιχνίδι στρατηγικής. Μια φορά μόνο προσπάθησα στο Internet σε multiplayer αλλά το’κλεισα μόλις κρύφτηκε ο άλλος πίσω απ’ τα βραχάκια. Άσε μην είναι ο Μενέλαος και με πιάσει πάλι κάνα κατούρημα.
Λάζαρος Αλεξάκης
Όλα τα κείμενα αυτού του είδους, θα τα βρείτε συγκεντρωμένα στην υπό – κατηγορία μας «GAMES PEOPLE PLAY…«
Κοινοποιήστε:
Για τους φίλους της Amiga…
Μετά από διαλογή αρκετών ωρών, έχοντας στο νου το αξέχαστο gameplay που μας προσέφερε, με χιλιάδες παιγνίδια(στρατηγικής, shoot`em`up, beat`em`up, platform, arcade, adventure κλπ), φτιάχτηκε αυτό το βίντεο – αφιερωμένο στην απόλυτη παιγνιδομηχανή των `80ς. Δε μπορεί. Κάποιοι θα τα παίξατε… Θυμηθείτe τα λοιπόν σε αυτό το βίντεο(όλα τα βίντεο μας είναι στην υπό – κατηγορία «ΤΑ ΒΙΝΤΕΟ ΜΑΣ» ) και ετοιμαστείτε για μια ακόμη προσφορά νοσταλγίας, σε σχέση πάντα με αυτά, προσεχώς…
«ΤΑ ΒΙΝΤΕΟ ΜΑΣ»
Κοινοποιήστε:
V FOR …VENTOUZA!
Ένα ακόμη χιουμοριστικό κείμενο, τμήμα της αναφοράς μας στα ηλεκτρονικά παιγνίδια και τις παιγνιδομηχανές των `80ς, από το νέο βιβλίο με γενικό τίτλο «Ονειρολόγιον»(Λάζαρος Αλεξάκης – Γιώργος Κοσκινάς), μπορείτε να βρείτε στην υπό – κατηγορία «ΠΡΟ – ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ», εκεί που πλέον θα μπαίνουν όλα αυτά τα αποκλειστικά για σας αποσπάσματα. Το κείμενο υπογράφεται από τον Λάζαρο Αλεξάκη και είναι απολαυστικότατο, ενώ σίγουρα θα σας βοηθήσει να ανασύρετε μνήμες παρόμοιου τύπου, δικές σας! Ακολουθεί ένα μικρό απόσπασμα. Ολόκληρο το κείμενο, μπορείτε να το διαβάσετε κλικάροντας το παρακάτω link.
V FOR … VENTOUZA!
Στη δασκάλα που με ρωτούσε γιατί δεν μπορώ να πιάσω το μολύβι της έλεγα ότι βοηθάω τον πατέρα μου στη δουλειά και πονάει το χέρι μου. Στον πατέρα μου έλεγα ότι μας βάζει η δασκάλα να γράφουμε πολύ και βγάζω φούσκα. Στη γιαγιά μου έλεγα και τα δυο.
Η αλήθεια ήταν ότι είχα λιώσει τόσο το Crazy Climber στο ουφάδικο της γειτονιάς που είχα από μια φούσκα ΝΑ με το συμπάθειο σε κάθε αντίχειρα. Το παιχνίδι ήταν τρελό κόλλημα και η ιδέα του ήταν απλή. Να ανεβάσεις ένα παράξενο τυπάκι στην κορυφή μιας πολυκατοικίας.
Λάζαρος Αλεξάκης
Η συνέχεια στην υπό – κατηγορία «ΠΡΟ – ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ».
Κοινοποιήστε:
Ον δη γουινγκς οφ δη φιουτσουρ!
Mε είχε ψήσει. Κι απ’ τις δυο μεριές. Με τηγάνιζε σιγά-σιγά για μέρες.
‘Όπου να’ ναι θα ζήσεις μια ανεπανάληπτη εμπειρία φίλε’.
Ο Στάθης ήταν ο μόνος από μια μεγάλη παρέα που είχε Ηλεκτρονικό Υπολογιστή, σωτήριο έτος 1981. Οι υπόλοιποι τους ξέραμε κυρίως από ταινίες επιστημονικής φαντασίας όπου συνήθως κάποιος με ασημί στολή και γελοίο καπέλο φώναζε σε κάποιον με λιγότερο γελοίο καπέλο ‘κύριε ο Εγκέφαλος του σκάφους δείχνει ότι θα δεχτούμε επίθεση από τους Γκάργκαφρονς στα επόμενα τέσσερα μικροκουάζαρ.’
Το δε ψήσιμο που μου είχε κάνει ο Στάθης γι’ αυτά που θα μου έδειχνε στον υπολογιστή με έκαναν να περιμένω να αποκρούσουμε επίθεση τουλάχιστον από 15 σμήνη Γκάργκαφρον χρησιμοποιώντας τον πανίσχυρο Ηλεκτρονικό Εγκέφαλο του Στάθη, γιατί με τον κανονικό εγκέφαλο του απ΄ότι τον ήξερα όχι σμήνος, αλλά ούτε υπέργηρο Γκάργκαφρον σε αναπηρικό κουάντουμ-καροτσάκι δεν αποκρούαμε.
Αποδείχτηκε ότι είχα πέσει κατά μια έννοια κοντά, μια και αυτό που ήθελε να μου δείξει ο Στάθης ήταν Εξομοιωτής Πτήσης. Κρατούσε στα χέρια του μια τεράστια δισκέτα σα κρεατόπιτα και με κοίταγε μέσα στα μάτια προσπαθώντας να καταλάβει αν είχα αντιληφθεί την τεράστια σοβαρότητα αυτού που μου έλεγε.
‘Αυτό είναι ένας Εξομοιωτής Πτήσης Πραγματικών Συνθηκών.’
‘Μη με κοιτάς έτσι με πιάνει πονοκέφαλος.’
‘Εξομοιωτής Πτήσης.’
‘Το ξαναείπες.’
‘Ναι. Εξομοιωτής Πραγματικών Συνθηκών.’
‘Αν δεν σταματήσεις να λες εξομοιωτής και να γουρλώνεις θα φύγω.’
Κάτσαμε στο κόκπιτ. Περιμέναμε. Περιμέναμε. ‘Φορτώνει’ με ενημέρωσε ο Στάθης για την πρόοδο των εργασιών. Μονόχειρας να φόρτωνε 14 τόνους βαλίτσες σε Airbus πιο γρήγορα θα είχε τελειώσει.
Το κακό δεν ήταν ότι άργησε. Το κακό είναι ότι κάποια στιγμή φόρτωσε.
‘Στάθη, έλα, έχει βγάλει τη μισή οθόνη πράσινη και τη μισή μπλε.’
Κοίταξε την οθόνη συγκινημένος. ‘Είμαστε έτοιμοι. Αυτό το κάτω είναι το έδαφος, και το μπλε είναι ο ουρανός.’
‘Εμείς που είμαστε;’
‘Μέσα στο αεροπλάνο βλάκα.΄’
‘Πότε θα μας φέρουνε την πορτοκαλάδα;’
‘Είναι πολεμικό αεροπλάνο, δεν έχει πορτοκαλάδα.’
Άνοιξε ένα μάνιουαλ 500 σελίδων. Μετά από 4 ώρες εντατική ανάγνωση καταλήξαμε στο ότι εγώ που δεν ξέρω από αεροπλάνα θα δουλεύω τα φλαπς, θα ανεβάσω τους τροχούς, θα δώσω την αρχική ώθηση και θα κάνω και το σφουγγάρισμα ενώ ο Στάθης θα αναλάμβανε το πιο νευραλγικό κομμάτι που ήταν να σηκώσει το αεροπλάνο.
Με το που ξεκινάμε ακούγεται ένας εκκωφαντικός βόμβος από το μεγαφωνάκι και γεμίζει η οθόνη πράσινο. Ο Στάθης έβγαζε αφρούς. ‘ΜΗ ΣΗΚΩΝΕΙΣ ΤΟΥΣ ΤΡΟΧΟΥΣ ΠΡΙΝ ΑΠΟΓΕΙΩΘΕΙ ΒΛΑΚΑ’. ‘Είναι αλήθεια ότι σε κάτι τέτοιες τεχνικές λεπτομέρειες δε μου βγαίνει.’
Μετά από μόλις 482 προσπάθειες απογειωθήκαμε. Το πράσινο κατέβηκε και γέμισε η οθόνη μπλε. Η φωνή του Στάθη είχε σπάσει από συγκίνηση. ‘Πετάμε’ είπε απλά. Ούτε οι αδερφοί Wright δεν είχαν τέτοιο βλέμμα, κυρίως γιατί δεν ήταν παρανοικοί.
Κάποια στιγμή βλέπουμε να έρχεται από κάτω κάτι καφέ.
‘Στάθη καφέ.’
‘Πα να φτιάξεις, πετάω τώρα.’
‘Όχι κάτι καφέ έρχεται από κάτω.’
‘Βουνά! Είναι τα βουνά!’
‘Πω πω. Κοίτα, μια μικρή στάνη. Δες την κορούλα του βοσκού, τι χαριτωμένη.’
‘Εντάξει μπορεί τα γραφικά να μην είναι τα καλύτερα…’
‘Έχουμε μισή καφέ οθόνη και μισή μπλε. Πόσο χειρότερα θα ήταν;’
Το χειρότερα ήταν να είναι όλη καφέ. Με τον ίδιο εκκωφαντικό ήχο απ’ το μεγαφωνάκι που ακουγόταν σαν κιθάρα Γερμανού μεταλά μαζί με ορχήστρα από πέντε βρεγμένες κόρνες νταλίκας. Επειδή είχαμε πέσει στα βουνά πιθανότατα καταπλακώνοντας και την χαριτωμένη κορούλα του βοσκού. Ο Στάθης επέμενε ότι όλοι οι μεγάλοι πιλότοι δεν είχαν κανέναν ηλίθιο δίπλα τους να κάνει ελεεινά σχόλια για τα γραφικά κι ότι αν ο Φον Ριχτχόφεν είχε εμένα δίπλα του αντί για να γίνει ο Κόκκινος Βαρώνος θα είχε καταλήξει σε ελεεινά αποκαίδια πάνω σε μια στάνη.
Οπότε αφού η πτήση είχε αποτύχει παταγωδώς ο Στάθης εμφάνισε το μυστικό του όπλο σε νέα δισκέτα-κρεατόπιτα, κοιτάζοντας γύρω γύρω σαν τη Μάτα Χάρι. ‘Τσόντα.’
Αυτό μάλιστα. Σε μια εποχή που πιστεύαμε ότι όλες οι γυναίκες είχαν μαύρα τσιρότα στο στήθος γιατί έτσι τις βλέπαμε στα ΠΡΟΣΕΧΩΣ, το να έχεις τσόντα, τη δική σου γυναίκα μέσα στη δική σου δισκέτα κρεατόπιτα ήταν όπως και να το κάνεις από τα πιο κουλ πράγματα από το Άλφα του Κενταύρου μέχρι εδώ.
Περιμέναμε τόσο να φορτώσει η τσόντα όσο να βλέπαμε τρεις ταινίες αλλά η τεχνολογία όπως μου εξήγησε ο Στάθης θέλει θυσίες. Με τα πολλά εμφανίστηκε στην οθόνη ένα γραφικό που έμοιαζε πιο πολύ με εξομοιωτή πτήσης απ΄ότι το προηγούμενο.
‘Ρε συ τι ειν’ αυτά τα καντράν;’ ‘Τα τέτοια της ρε.’ ‘Και το κόκπιτ;’ ‘Το τέτοιο της ρε, ποιο κόκπιτ;’ ‘Ποια τα τέτοια της και το τέτοιο της ρε, αυτό μοιάζει πιο πολύ με Τσέσνα απ’ ότι το προηγούμενο.’ ‘Είσαι ηλίθιος! Δεν ξέρεις πως είναι οι γυμνές γυναίκες άσχετε!’ ‘Άμα είναι έτσι τα τέτοια τους και το τέτοιο τους θα πάω σε μοναστήρι.’ ‘Να πας! Κάτσε να δεις τώρα τι κάνει άμα πατήσω αυτό το κουμπί.’
Ξαφνικά το κόκπιτ και τα καντράν άρχισαν να κουνιούνται σε ένα ρυθμό που μου ήταν παντελώς αδύνατο να ακολουθήσω και στο τέλος ακούστηκε ο ΙΔΙΟΣ ακριβώς ήχος του Γερμανού μεταλά – νταλικέρη.
Στην αγνή εφηβική μου ψυχή αυτή η συνάντηση άφησε βαθιές ουλές. Για αρκετό καιρό δεν μπορούσα να δω Τσέσνα χωρίς να φανταστώ μια Γερμανίδα να οδηγεί μια νταλίκα πατώντας πέντε κόρνες, και δε μπορούσα να δω νταλίκα χωρίς να σκεφτώ μια γυμνή αεροπόρο να παίζει με τα καντράν του αεροπλάνου ενώ έπεφτε, πράγμα που εξηγεί τώρα που το σκέφτομαι και πολλά άλλα πράγματα.
Ήταν μια μαγική στιγμή που μου είχαν χαρίσει τα ‘μπλιμπλίκια’ του παρελθόντος στην πιο πρώιμη τους μορφή….
Λάζαρος Αλεξάκης
Δεύτερο απόσπασμα για σήμερα, του πονήματος μας που σας δίνουμε μια γεύση σε αποκλειστικότητα. Κι αυτό θα το βρείτε λόγω θεματολογίας κυρίως, στην υπό – κατηγορία μας «SUGAR MOUNTAIN».
Το πιο πάνω κείμενο(και όλα όσα φέρουν την υπογραφή των Λάζαρου Αλεξάκη και Γιώργου Κοσκινά – συντάκτες wolf67 & gkosk), αποτελεούν τμήμα του νέου βιβλίου των Λάζαρου Αλεξάκη και Γιώργου Κοσκινά, που πρόκειται να κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Αιγόκερως και είναι κατοχυρωμένο πνευματικά τόσο στους δημιουργούς, όσο και στον εκδοτικό οίκο που έχει την αποκλειστική εκμετάλευση των δικαιωμάτων του. Δημοσιεύεται με σύμφωνη γνώμη των δημιουργών και του εκδότη. Κάθε εκμετάλευση ή αντιγραφή, μέρους ή ολοκλήρων των κειμένων, χωρίς την συγκατάθεση των πιο πάνω, επισύρει ντις προβλεπόμενες από τον νόμο κυρώσεις, σύμφωνα με το Ελληνικό σύνταγμα και το Ευρωπαικό.
Comics Trades! 
Πρέπει να έχετε συνδεθεί για να σχολιάσετε.