Μια Οδύσσεια κινηματογραφικών σεναρίων & άνισων συγκρίσεων

Από τα λίγα που απέμειναν, για να δίνουν τροφή στην φαντασία μας, είναι και η τέχνη των εικόνων και του χρώματος, των ήχων και των συναισθημάτων, το μεγάλο εκείνο λευκό πανί, που ζωντανεύει στο σκοτάδι και αφηγείται ιστορίες από το χθες, το σήμερα και το αύριο. Στο Comics Trades, μια σελίδα που φτιάχτηκε για να γυρίζει ηλεκτρονικά για σας, περιφέροντας σκιές από το παρελθόν σαν μια παλιομοδίτικη μηχανή προβολής, αρέσει να επενδύει και να αφήνεται στην μαγεία της έβδομης τέχνης. Σ’ αυτό το κείμενο, λοιπόν, επιχειρούμε να κάνουμε μια σύγκριση φετινών παραγωγών με αυτές που προβλήθηκαν πριν 40 χρόνια στις αίθουσες. Το χθες και το σήμερα, στην ατέρμονη τους πάλη για την επικράτηση στον νου. Συγχρόνως, μια ευκαιρία για να θυμηθούμε τι μας συνάρπαζε στους κινηματογράφους και πώς προσαρμοστήκαμε στις εξελίξεις. Πώς αρκούμαστε πλέον σε μετριότητες και πώς μάθαμε να συμβιβαζόμαστε στις λεπτομέρειες… Μια ανασκόπηση, που κάνει την ζυγαριά των συγκρίσεων να γέρνει απότομα. Προς ποια κατεύθυνση, αυτό το αφήνουμε στην κρίση σας.

2013

Μια κινηματογραφική χρονιά με πολλά θρίλερ και διαστημικά τοπία, μελλοντικές καταστάσεις, περιβαλλοντικές παρενέργειες , καταστροφολογία, υπερήρωες, τρισδιάστατα καρτούν, προσαρμογές παραμυθιών, αστυνομικά, αλλά και κάποιες στιγμές που ξεχωρίζουν για την μοναδικότητα τους και ξαφνιάζουν ευχάριστα. Με όπλο την υποκειμενικότητα, πιο κάτω θα διαβάσετε μια προσωπική αξιολόγηση, σε ταινίες που είδα φέτος και όχι κάποια γενικευμένη λίστα με τις καλύτερες ή τις πιο επιτυχημένες. Μακάρι να είχα χρόνο να δω περισσότερες.

Να ξεκινήσω από το πρόσφατο The Hobbit: The Desolation of Smaug, το δεύτερο μέρος της τριλογίας  του J. R. Tolkien. Πολύ εφέ και υπερβολική χρήση λογισμικών υπολογιστών, αλλά η ατμόσφαιρα μένει ζωντανή και, κατ’ εμέ, εν μέρει έστω, ανταποκρίνεται στις φιλοδοξίες των πολλών φίλων αυτών των ταινιών. Ένα άλλο δεύτερο μέρος, το The Hunger Games: Catching Fire, που θεωρώ ότι βγήκε πολύ βιαστικά σε σχέση με το πρώτο, είναι καθαρά μια μηχανή γέννησης εφιαλτών του μέλλοντος, όπου η πείνα καθορίζει τα πάντα στις ζωές μας. Τώρα από ποιους καθορίζεται, είναι μια άλλη ιστορία. Κι εδώ κυριαρχεί η υπερβολή, το σενάριο κάνει κοιλιά και η επανάληψη είναι στην είσοδο και χαζεύει τους θεατές. Τα Man of Steel, Thor: The Dark World και Iron Man 3, που εκπροσώπησαν τα κόμικς, μπορώ να πω ότι βούλιαξαν μέσα σε ένα χαμό ειδικών εφέ, αλλά κατάφεραν να βγουν στην επιφάνεια, ίσως λόγω της βαριάς κληρονομιάς που είχαν στις μπέρτες τους. Το Gravity ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Από τα φιλμ που σε βάζουν να σκεφτείς πράγματα, με ωραίο σενάριο, έξυπνο. Δεν είμαι σύμφωνος με τον ντόρο που έγινε γύρω από τις υποψηφιότητές του για Όσκαρ, εκτός κι αν πάμε στην λογική του «το μη χείρον βέλτιστο»… Πολύ splatter εκδοχή και με δόση διαστροφής το Hansel and Gretel: Witch Hunters. Το σινεμά θα ζήσει και χωρίς αυτό. Και το Jack the Giant Slayer έχει βία, όμως εδώ είναι πολύ προσεγμένη και αφήνει σχεδόν σε κάθε πλάνο ένα ανοιχτό παράθυρο, για να πετάξει η φαντασία. Καλό, αλλά δεν θέλουμε δεύτερο μέρος!

Πιστεύοντας ότι έχει έστω κάτι μέσα του από το “Wonderful Wizard of Oz”, κάθισα να δω και το φετινό Oz the Great and Powerful. Το χαρακτηρίζω σαν πλήρη απογοήτευση και σαν μια θλιβερή επιλογή της Disney. Ένας αχταρμάς, ένα μοντάρισμα κομματιών διάφορων ταινιών σε μια καινούργια(;) από το ναυάγιο του οποίου δεν διασώζονται ούτε κάποιες φιλότιμες προσπάθειες των ηθοποιών. Ακούστηκαν πολλά για το Oblivion. Μεγάλα ονόματα στο καστ, πολλή διαφήμιση. Το βρήκα σαν χλιαρό τσάι αρχές Μάη… Το ίδιο ακριβώς και με το After Earth, που περνάει δυστυχώς στο βιογραφικό του Tom Hanks. Το The Lone Ranger, αν δεν ήταν τόσο τραβηγμένο στα πλάνα, σε βαθμό να κουράζει και αν είχε μία ώρα λιγότερη σαν διάρκεια, θα μπορούσα να πω ότι ήταν καλό. Όμως, τα «αν» αυτά δεν υπήρχαν… Ένας τόσο μεγάλος ηθοποιός, όπως ο Robert de Niro, όταν παίζει σε ταινίες σαν το Killing Season, πιστεύω ότι όχι απλά δεν προσθέτει κάτι θετικό στην καριέρα του, αλλά μάλλον προσπαθεί να την μειώσει. Εξαιρετική κωμωδία, με ανατρεπτικό χιούμορ, ευρηματικές σκηνές και πολύ καλές ερμηνείες, θα βρείτε στο We’re the Millers. Ταινία που δεν μιμείται και πετυχαίνει να διασκεδάσει το κοινό, αν και η πολύ έντονη βωμολοχία είναι κάπου ενοχλητική.

Το φαντασμαγορικό Elysium δεν ξεφεύγει από τις μετριότητες ταινιών του είδους και διασώζεται μόνον από την πρωτοτυπία του σεναρίου του. Έχω την αίσθηση ότι όλοι τους στην παραγωγή έβαλαν τα δυνατά τους, για το ποιος θα αδικήσει περισσότερο το φιλμ… Από τις καλές φετινές ταινίες το αστυνομικό θρίλερ Prisoners. Ικανοποιεί και τους πιο απαιτητικούς φίλους του είδους και σε καμία περίπτωση δεν είναι προβλέψιμο, ούτε κουράζει, παρά τα 156 του λεπτά. Άφησα για τελευταίο το “Captain Phillips”. Ήταν το φιλμ που δεν με κούρασε καθόλου, το είδα δίχως να τραβήξω τα μάτια μου από τα πλάνα και το θεωρώ σαν το καλύτερο της χρονιάς αυτής. Ο Hanks είναι μεγάλος ηθοποιός και δεν χρειάζεται να αναλώνεται σε ανόητα φιλμ (“After Earth”). Αυτό που είναι επίσης αξιοσημείωτο εδώ, είναι ο ρυθμός που πραγματικά σε καθηλώνει.

 

1973

Κι ενώ αυτά ήταν τα συναισθήματα που μου προξένησαν οι φετινές παραγωγές, κοιτάζοντας το ράφι εκείνο με τα φιλμ της δεκαετίας του ’70, μπαίνω στον πειρασμό να τα παρατηρήσω πιο προσεχτικά, για να δω τι συγκρίσεις μπορούν να γεννήσουν.

Πώς να τα παραθέσω τώρα όλα αυτά, πού να σταθώ και από ποιο να ξεκινήσω; Για να είμαι δίκαιος λοιπόν, επέλεξα 17 ταινίες μόνον, όσες είδα και φέτος και θα αποφύγω την αξιολόγηση, αναφέροντας τις ταινίες με τυχαία σειρά.

 The Sting. Σκηνοθεσία και σενάριο για σεμινάριο! Ερμηνείες; Paul Newman και Robert Redford σε πολύ μεγάλα κέφια! Το μουσικό θέμα του Scott Joplin έχει στοιχειώσει τα αυτιά πολλών σινεφίλ. Έχω την αίσθηση ότι όποιος μπορεί να συλλάβει ένα τέτοιο σενάριο, μπορεί και να το υλοποιήσει εκτός σινεμά! Ένα άλλο σπουδαίο δίδυμο, οι Steve Mc Queen – Dustin Hoffman, πρωταγωνιστούν σε μια αληθινή και απίθανη ιστορία απόδρασης στο Papillon. Η σκηνή της πτώσης από την κορυφή του βράχου με την αυτοσχέδια σχεδία είναι καταπληκτική! Ένας άλλος σπουδαίος Αμερικανός ηθοποιός αφήνει το στίγμα και ξεδιπλώνει το μεγάλο του ταλέντο, σε ένα πολύ απαιτητικό ρόλο και δύσκολο. Το Serpico ήταν μια πολύ ξεχωριστή αστυνομική ιστορία, από τα χρόνια που τα καλά σενάρια ακόμη υπήρχαν, και η έμπνευση δεν είχε φτάσει στο ταβάνι, με έναν φοβερό Al Pacino, που πήρε και το Όσκαρ εκείνη την χρονιά.

Η ροκ όπερα του Norman Jewison, που συγκλόνισε, το Jesus Christ Superstar, δημιούργησε από μόνο του σχολή στο είδος αυτό. Ενέπνευσε πολλούς δημιουργούς στα χρόνια που ακολούθησαν και εξακολουθεί να επηρεάζει, στέκοντας συγχρόνως σαν φωτεινό σημείο αναφοράς. Δεν γνωρίζω αν το είδατε, αλλά το Jonathan Livingston Seagull ανέκαθεν ήταν από τα πιο ξεχωριστά φιλμ – ντοκιμαντέρ κατά την άποψή μου, με πολλά μηνύματα και αισιοδοξία. Προτιμήστε να διαβάσετε πρώτα το βιβλίο, για να διαπιστώσετε τι σημαίνει πραγματικά πιστή μεταφορά στον κινηματογράφο. Το αλληγορικό δράμα του Peter Bogdanovich, Paper Moon, με τον Ryan O’Neal, συγκαταλέγεται και αυτό στα φιλμ που βγάζουν διαφορετικότητα και προσεγγίζουν εντελώς μοναδικά ιστορίες χιλιοειπωμένες. Πολύ άμεση και δυνατή ταινία το Scarecrow, με τους Al Pacino και Gene Hackman, που τους δίνει την ευκαιρία να κάνουν καταπληκτικές ερμηνείες. Η ζωή πίσω από τα μεγάλα φωτεινά γράμματα των πινακίδων και η όψη της σκληρής αλήθειας κάτω απ’ τις λέξεις και τα πρόσωπα. Μεγάλη ταινία και δύσκολη.

Τα ρομαντικά The Way We Were, Last Tango in Paris και A Touch of Class σε κερδίζουν με την πρωτοτυπία και την ατμόσφαιρα που μεταφέρουν. Δύο φιλμ επιστημονικής φαντασίας, που ξεχώρισαν, ήταν τα Soylent Green και Battle for the Planet of the Apes, ενώ για μια ακόμη φορά το μάτι του Jack Nicholson γυαλίζει και μάλιστα πολύ, στο The Last Detail, όπου, μεταξύ άλλων, έχουμε και τον καλύτερο Randy Quaid, που πέρασε ποτέ μπροστά απ’ τις κάμερες. Και σαν τελευταίες τέσσερις, σας προτείνω να επανεκτιμήσετε φιλμ μακριά από τα Χολιγουντιανά μονοπάτια. Το The Adventures of Rabbi Jacob και τις ξεκαρδιστικές γκριμάτσες του Louis de Funès, το Amarcord του χαρισματικού κινηματογραφιστή Federico Fellini, το δραματικό Ana and the Wolves του Ισπανού Carlos Saura, με την κορυφαία στιγμή στην καριέρα της Geraldine Chaplin, και το αστυνομικό θρίλερ Don’t Look Now, με τους Donald Sutherland  &  Julie Christie, του Nicolas Roeg, που μπορεί να λειτουργήσει και σαν μηχανή του χρόνου, στέλνοντας σας πίσω στο Λονδίνο του ’70.

Για το Comics Trades 2013–2014

Γιώργος Σ. Κοσκινάς

Αυτή η εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Μη εισαγόμενο .

2014 ευχές για μια καλύτερη χρονιά σε όλα τα επίπεδα, κι ας μιλήσαμε για το κινηματογραφικό της σκέλος μόνον! Να είστε υγιείς στο σώμα και στο πνεύμα και να επιτύχετε ό,τι βάλετε στο νου! Έμπνευση και κέφι για δημιουργία!

Το Μίκυ Μάους και το Μεγάλο Μίκυ σάς εύχονται Καλή Χρονιά!

Μπορεί το Μίκυ Μάους να σταμάτησε να κυκλοφορεί και να μη μπορεί να μας ευχηθεί «Καλή Χρονιά» φέτος, αλλά οι ευχές, που μας έστειλε σε παλιότερες εποχές, είναι διαχρονικές, οπότε ας τις θυμηθούμε και πάλι. Ας ευχηθούμε κι εμείς ότι, την επόμενη χρονιά, οι ήρωες του Ντίσνεϋ θα μπορέσουν να μας στείλουν και πάλι τις ευχές τους.

(Οι εικόνες τών εξωφύλλων προέρχονται από το I.N.D.U.C.K.S.)

Καλή Χρονιά!

Αυτή η εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Μη εισαγόμενο.

ΕΝΑ ΚΑΡΕ ΧΙΛΙΕΣ ΛΕΞΕΙΣ! 101.

Παραμονή Πρωτοχρονιάς σήμερα, οπότε μένουμε στο ίδιο πνεύμα με την περασμένη εβδομάδα, παρουσιάζοντας ένα καρέ από το περσινό πρωτοχρονιάτικο τεύχος 2979 τού ιταλικού Topolino, που φαντάζομαι ότι θα το διαβάζαμε φέτος, αν δεν είχε διακοπεί η κυκλοφορία τού Μίκυ Μάους. Το καρέ είναι, για την ακρίβεια, μια γελοιογραφία από τη σειρά εδώ… Λιμνούπολη, που διαβάζαμε και στην Ελλάδα. Το σενάριο και το σχέδιο είναι της Silvia Ziche. Εδώ το βλέπουμε σε πολύ ελεύθερη απόδοση στα Ελληνικά, προκειμένου να διατηρήσουμε το λογοπαίγνιο.

Για όσους έχουν την περιέργεια τι έλεγε το πρωτότυπο, οι λέξεις, που χρησιμοποιούσε, ήταν capolavoro (αριστούργημα) και capodanno (πρωτοχρονιά).

Καλή Χρονιά!

Δείτε όλα τα καρέ, που επιλέγουμε για σας κάθε Τρίτη, συγκεντρωμένα εδώ.

Αυτή η εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Μη εισαγόμενο.

Ο «Μικρός Ήρως» ξανά στα περίπτερα!

Όπως είχαμε αναφέρει και προ ενός μηνός, στην παρουσίαση τότε του 6ου κατά σειρά τόμου των 4 τευχών ο καθένας, της εφημερίδας «Πρώτο Θέμα», η περίπτωση «μύριζε» επανακυκλοφορία αυτόνομα από εκδοτική εταιρεία που διαθέτει τα πνευματικά δικαιώματα. Αν θυμάστε, σε εκείνη την παρουσίαση είχαμε μνημονεύσει και την επωνυμία της νέας αυτής εκδοτικής, έτσι όπως αναγραφόταν στο οπισθόφυλλο του τόμου.

Τότε, απουσίαζε η ονομασία, η οποία προστέθηκε από χθες:

Comics & crosswords Publications Ε.Ε.

Αλτάνη 4, Παλλήνη 15351, ΤΗΛ 213027699

ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ: ΛΕΟΚΡΑΤΗΣ ΑΝΕΜΟΔΟΥΡΑΣ

Και μόνον στη θέα του επώνυμου, πόσες μνήμες ξυπνούν… Από χθες, λοιπόν, έγινε διανομή από το πρακτορείο «Άργος» πανελλαδικά, των τόμων του περιοδικού – θρύλος για τα δεδομένα της χώρας μας, του «Μικρού Ήρωα», αυτόνομα και όχι σαν προσφορά μέσω εφημερίδας. Οι τόμοι κοστίζουν 2,5 ευρώ και ακόμη δεν γνωρίζουμε αν θα κυκλοφορούν σε εβδομαδιαία ή μηνιαία βάση. Τα τεύχη του κάθε τόμου είναι 5 και ο τόμος που κυκλοφόρησε χθες είναι ο 7ος(τεύχη 31 – 35), κάτι που σημαίνει ότι η έκδοση συνεχίζεται από εκεί που σταμάτησε το «Πρώτο Θέμα».

Χαιρετίζουμε αυτή την κίνηση και θεωρούμε ότι η επανέκδοση του ιστορικού περιοδικού, σε συνδυασμό ίσως με τις επικείμενες κι άλλων τίτλων του παρελθόντος (όλων των εκδόσεων του κ. Ανεμοδουρά) είναι ό,τι καλύτερο μπορούσε να συμβεί τη δεδομένη χρονική στιγμή, κι ενώ τα κόμικς στην Ελλάδα βρίσκονται σε βαθιά κρίση. Δεν θα πούμε κάτι παραπάνω για την ώρα, καθώς πρόκειται για φήμες, αλλά καλό θα ήταν να έχετε τον νου σας στα περίπτερα και να μην ξαφνιαστείτε αν, για παράδειγμα, δείτε ξαφνικά κάποιο τεύχος «Μπλεκ»…

Για το Comics Trades 2013–2014

Γιώργος Σ. Κοσκινάς

Αυτή η εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Μη εισαγόμενο .

Καλή Χρονιά (με την «Καλλιτεχνική Δημιουργία της Χρονιάς»).

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!!!

Με την έξυπνη και πανέμορφη ψηφιακή δημιουργία της Vassantha με τίτλο «Starry Christmas», σαν ευχετήρια κάρτα, για μία χρονιά που μακάρι να μας φέρει μόνο καλά!

(Πιστεύω ότι ο Van Gogh δεν θα είχε καμία αντίρρηση με τη μεταχείριση που έτυχε στο έργο του!)

Για το Comics trades,

Βασίλης Μαρκουίζος.