ROCK CLASSICS 9. ROY BUCHANAN(1972)

Λευκοί bluesmen σαν τον Βοστωνέζο Roy Buchanan δεν ξεφυτρώνουν κάθε μέρα. Από τους 5-6 όλους κι όλους κιθαρίστες, που κατάφεραν να παίξουν τα blues και να βγάλουν το πάθος, το ρυθμό, το feeling, την ψυχή τους την ίδια. Δεν είναι για να λέμε και να αναλύουμε τεχνικές. Αυτά ας τα κρίνουν όσοι έχουν τα διπλώματα και τέλος πάντων κατηγοριοποιούν ότι κινείται και βγάζουν από την μύγα ξύγκι. Τον Buchanan τον ζεις και σου παίρνει το μυαλό με τα ριφ και τα σόλα του. Φεύγεις από το σώμα που σε φιλοξενεί και πετάς ψηλά, πάνω από τα σπίτια, στα σύννεφα, σε άλλες πολιτείες και μπαίνεις μέσα στο βίντεο κλιπ σου σαν πρωταγωνιστής. Αν ακούς με το νου. Αν όχι… ψάχνεις για κανένα γδάρσιμο στο δίσκο, έχεις λίγη φαγούρα στον ώμο, κάτι καίγεται στην κουζίνα και μπορεί να είναι το τοστ, ή μπορεί να χάσεις το ματς στην τηλεόραση… Με λίγα λόγια, ο Roy δεν είναι για μαϊντανός, ούτε για να γεμίζει ράφια με δίσκους, ούτε κατ` επέκταση για να έχεις λες ότι άκουσες και κάτι διαφορετικό.

Λοιπόν, εδώ έχουμε μια κατάθεση ψυχής από έναν τύπο που πνίγηκε στο μπουκάλι και έφυγε νωρίς δυστυχώς, ακολουθώντας το πεπρωμένο μπόλικων χαρισματικών της ροκ. Τι να πιάσεις και τι να αφήσεις. Για το Messiah will come back again, σας αφήνω να το περιγράψετε – αν βρείτε τα λόγια – όταν το ακούσετε καμιά δεκαριά φορές τουλάχιστον. Για τον κάθε έναν έχει να δώσει διαφορετικά πράγματα. Όπως όλος ο δίσκος άλλωστε. Ότι βιώνεις και μπλέκεται στις νότες δεν αξιολογείται με καμία δύναμη , γιατί τις στιγμές δεν τις βάζεις σε λίστες από το 1 μέχρι το 10, ας πούμε. Η telecaster φτάνει στα όρια των δυνατοτήτων της στα χέρια του κιθαρίστα. Ροκάρει με συναίσθημα, κι όχι στυλιζαρισμένα. Οι εισαγωγές του είναι προετοιμασία για mind blowing καταστάσεις και όχι τίποτα τυπικούρες του ηχολήπτη. Παραβιάζει τους φωτεινούς σηματοδότες των δισκογραφικών κανόνων, σε κάθε ευκαιρία και δεν μπαίνει σε κανένα καλούπι. Ακόμη και στην περίπτωση του δικού του καλουπιού, πιστεύω ότι ανήκει στην κατηγορία εκείνων που μετά τα έσπασαν και τα πέταξαν. Κι έτσι δεν πρόκειται να γνωρίσει η μουσική άλλον Roy Buchana. Πάπαλα. Θα μπορούσα να σας γράφω σελίδες επί σελίδων και εσείς να κάνετε ένα κεφάλι – μπαλόνι, οπότε εγώ στο τέλος θα ήμουν ο «ψαγμένος» του στυλ « πω, πω τι έγραψε ο άνθρωπος», κι εσείς με μια γεύση «ρε δεν πάει να λες και να γράφεις. Εμένα άμα δεν μου γουστάρει θα τον στείλω τον Buchanan στα cd για ανακύκλωση», οπότε ούτε εσείς – ούτε εγώ κάναμε τίποτα παραπάνω από μια τρύπα στο νερό. Κρίμα κι άδικο. Σας αφήνω να πάρετε χαμπάρι τι παίζει εδώ ο τρελός(πιο γρήγορος κι απ` τις χορδές τις κιθάρας του, λέμε!), και τα λέμε στο επόμενο βινύλιο που θα ξεθάψω. Πάντως τούτο δω, όταν βγήκε από το ράφι του έβγαζε μια μυρωδιά… μμμ… που είναι ρε γυναίκα η κιθάρα;

Ο Buchanan την έκανε με ελαφρά το`88 και ησύχασε. Τζαμάρει με τon Stevie Ray και τα αγγελάκια για θεατές και γουστάρει. Για τα τυπικά και μόνο, η Polydor κυκλοφόρησε αυτό το δίσκο το `72. Ήταν ο πρώτος του προσωπικός. Άμα έχετε λεφτά και σας τρώνε την τσέπη, ψάξτε να βρείτε και εκείνα τα δύο βινύλια που έκανε με τους Snakestretchers στην BIOYA ένα χρόνο πριν. Αν σας έκατσε κάπως άτσαλα η φάση με το ΔΝΤ, αγοράζετε το διπλό cd της Polydor Sweet Dreams: The Anthology, οπότε καθαρίσατε.

Αφιερωμένο εξαιρετικά στο Λάζαρο

Γιώργος Κοασκινάς

ΦΑΤΕ ΜΑΤΙΑ ΨΑΡΙΑ

Πρώτη δημοσίευση του κειμένου στο «ΣΤΟΜΑ ΤΟΥ ΛΥΚΟΥ».Αναμεώθηκε πλήρως και αισθητικά και ο Λάζαρος σας περιμένει με την δική του όψη της πραγματικότητας, ψυχραιμία, μουσική, δύο τροχούς και μπόλικες μνήμες! Ναι είναι ο «δικός» μας Λάζαρος, ή wulf67!

http://stoma-tou-lykou.blogspot.com/

Διαβάστε όλα τα τμήματα του αφιερώματος μας στα καλύτερα ροκ άλμπουμ και δείτε τα πολλά βίντεο με αποσπάσματα, στην υπό – κατηγορία «ΜΕΛΩΔΙΚΟΙ ΑΠΟΗΧΟΙ…»

http://wp.me/PKxow-2us