ΙΣΤΟΡΙΕΣ & ΤΕΥΧΗ 8 – «ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ» ΤΕΥΧΟΣ 9 (ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΚΡΕΚΑ)

20 Αυγούστου 1970. Πριν από 43 χρόνια κυκλοφορούσε το 9^ο τεύχος του περιοδικού «Περιπέτεια» των εκδόσεων ΤΕΟ – ΓΚΡΕΚΑ (Θ. Πάγκαλος). Τίτλος του «Φρίκη στους βυθούς» και ένα καθαρά καλοκαιρινό θέμα, με ναυάγια στο βυθό, θησαυρούς και υποβρύχιους κινδύνους. Στις 68 του σελίδες εξαντλούνταν ένα εξαιρετικό και κινηματογραφικού τύπου σενάριο, που θα μπορούσε να έχει περάσει άνετα και από την μεγάλη οθόνη. Έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που συναρπάζουν και καθηλώνουν τον θεατή ή, απλά, τον αναγνώστη. Μιλώντας για κινηματογράφο, να αναφέρουμε ότι μερικώς (κατά το ήμισυ) το σενάριο θυμίζει πολύ αυτό του «Σειρήνα της Μαρτινίκα» (“To have and to have not” – 1944,  με τους Humphrey Bogart και Lauren Bacall. Ακόμη ένα φιλμ που φέρνει στο νου, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να έχει επηρεαστεί από εκείνο, είναι το «Ο Βυθός» (“The Deep” – 1977, με τους Nick Nolte και Jacqueline Bisset).

Σαν υπόθεση στο κόμικς, έχουμε μια δυνατή περιπέτεια με πρωταγωνιστή έναν Αμερικανό τυχοδιώκτη, τον Καλ Μακ Νη και τους δύο συντρόφους του. Τον πιτσιρικά Σματς και τον καβγατζή Σκωτσέζο Τζοκ Φέργκιουσον. Οι τρεις τους θα αναζητήσουν τον θησαυρό του βυθισμένου πλοίου «Σαν Κριστομπέλ», που βρίσκεται στον βυθό της θάλασσας, έξω από το λιμανάκι του Σάντα Μίνγκο, στην Καραϊβική. Στα ίχνη του θησαυρού, όμως, θα βρεθεί και ο Γερμανός κακοποιός Ρίχτλιντερ, που έχει και τον τρόπο και τα μέσα για να τον ανασύρει. Μέσα σε όλα αυτά και με το πείσμα του Μακ Νη να φαντάζει ικανό για να υπερνικήσει τα εμπόδια, ο αρχαίος μύθος του «θεού της θάλασσας», που τρομοκρατεί τους ντόπιους και μιλάει για ένα τέρας του βυθού, αναβιώνει και σπέρνει τον τρόμο…

Αυτό που είναι εντυπωσιακό και κερδίζει αμέσως τον αναγνώστη, είναι ο ρεαλισμός των σκίτσων και το πόσο περίτεχνα κινεί ο δημιουργός τα μολύβια του, ανάμεσα στον κόσμο του βυθού, τους κατοίκους του, τους εισβολείς, αλλά και την αγριεμένη θάλασσα. Σε κάνει να μπαίνεις στην αφήγηση και να νιώθεις την περιπέτεια ολοζώντανα. Οι σκηνές δράσης και ειδικά αυτές με την επίθεση του «θεού της θάλασσας» στο σκάφος είναι καταπληκτικές! Το περιεχόμενο των ιστοριών, που περιείχε το περιοδικό, προερχόταν από τα περιοδικά Super Library Fantastic Series, Super Library Stupendous Series και Super Library Secret Agent Series, όλα του 1967. Οπότε μας ήρθαν στην χώρα μας σε σύντομο χρονικό διάστημα, συγκριτικά με άλλα εικονογραφημένα και μόνον με 2 χρόνια διαφορά από την πρώτη τους έκδοση στην Αγγλία, αφού το περιοδικό άρχισε να κυκλοφορεί το 1969.

Η εβδομαδιαία αυτή έκδοση της «Περιπέτεας» άφησε εποχή με την ποιότητα των ιστοριών, που φιλοξενούσε, τα ευφάνταστα σενάρια, το ωραίο σκίτσο και την εναλλαγή ασπρόμαυρου και πρασινόμαυρου στις σελίδες του. Μια από τις καλύτερες εκδόσεις κόμικς, που διαβάσαμε ποτέ στην χώρα μας, αναμφίβολα, με το υλικό να προέρχεται από την σπουδαία βιομηχανία κόμικς της Βρετανίας και την IPC ή Fleetway. Την κεντρική ιστορία συμπλήρωνε μια μικρότερη σε αριθμό σελίδων, αυτοτελής πολεμική, η στήλη της αλληλογραφίας των αναγνωστών και ενίοτε σταυρόλεξα. Το κόστος ήταν, σε δραχμές φυσικά, 3 και αυτό το κάνει ακόμη πιο νοσταλγικό στις μέρες μας… Πολλοί μεγαλώσαμε διαβάζοντας τέτοια περιοδικά, που τώρα αναζητούμε για να ζήσουμε ξανά κάτι από την προσμονή εκείνων των χρόνων…

Για το Comics Trades 2013–2014

Γιώργος Σ. Κοσκινάς

Αυτή η εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Μη εισαγόμενο .

“Zanna” – Το κορίτσι της ζούγκλας του Ταρζάν(Πηδάλιο Πρες)

Διανύουμε περίοδο κόμικς – εξερευνήσεων και ανακαλύψεων, όπως θα έχετε διαπιστώσει με τις τελευταίες αναρτήσεις! Είναι πολύ ενδιαφέρουσα αυτού του είδους η έρευνα, καθώς λύνει τις απορίες όλων μας, σχετικά με την προέλευση χαρακτήρων που εμφανίστηκαν στα Ελληνικά εικονογραφημένα. Τότε που τα διαβάζαμε δεν μπορούσαμε να έχουμε επιπλέον στοιχεία γι` αυτά και τους δημιουργούς τους, ή τις πρώτες τους κυκλοφορίες στο εξωτερικό, αφού οι εκδότες μας δεν ασχολούνταν με τέτοιες λεπτομέρειες.

Η σημερινή ιστορία, με την οποία θα ασχοληθούμε, φιλοξενήθηκε και αυτή στις σελίδες του εβδομαδιαίου Ταρζάν, έτσι όπως τον γνωρίσαμε από τον κ. Δραγούνη και την Πηδάλιο Πρες, στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του`70. Εκείνο το μικρού σχήματος περιοδικό, που αποκαλούμε ακόμη και τώρα Ταρζανάκι, είχε πολλούς γρίφους και ένας ακόμη από αυτούς, θα λυθεί σήμερα.

Πρόκειται για την «Ζάννα – το κορίτσι της ζούγκλας», που σκέφτηκε σαν καλή ιδέα να ενσωματώσει στο Ταρζάν ο κ. Δραγούνης, αφού πολύ σωστά ταίριαζε με τη θεματολογία του περιοδικού. Γνωρίζετε οι περισσότεροι, για την Γαλλική προέλευση σχεδόν όλων των κόμικς της Πηδάλιο Πρες, εκείνη την περίοδο. Εδώ όμως, έγινε η έκπληξη! Η προέλευση ήταν Αγγλική και σίγουρα όχι αναμενόμενη, όπως θα δείτε πιο κάτω.

Η Ζάννα, ήταν ένα αγριοκόριτσο, ή ενδεχομένως και αγοροκόριτσο, που ζηλεύοντας την δόξα του βασιλιά της ζούγκλας, αποφάσισε να αρχίσει την αναρρίχηση στα δέντρα, να ίπταται από κλαδί σε κλαδί, δίχως να φωνάζει όπως εκείνος, ενώ παράλληλα εξουσίαζε μερικώς τα άγρια θηρία και φυσικά η παρουσία της ήταν σεβαστή απ` όλους τους κατοίκους και φυλές. Υπήρχε ένα σαφώς πιο ήρεμο κλίμα, μέσα στο οποίο κινούνταν οι περιπέτειες της και μια αναφορά αρκετά ικανοποιητική, όσον αφορά στην απεικόνιση του σκηνικού. Έντονη η παρουσία των καρέ με εικόνες από εξωτικά τοπία, με έναν ρομαντισμό να τα διαποτίζει, αλλά και δράση εκεί που απαιτούνταν.

Όλα αυτά ήταν φυσιολογικά, αφού η “Zanna” φτιάχτηκε για να κεντρίσει το ενδιαφέρον των κοριτσιών, της δεκαετίας του`60, στην Αγγλία. Και τα κατάφερε μια χαρά. Το εικονογραφημένο της σπίτι ήταν το περιοδικό June της γνωστής μας Fleetway(IPC). Η Βρετανική εκδοτική εταιρεία, με την τεράστια αναγνώριση από μέρους των αναγνωστών(σε πολλές χώρες), είχε πάρει τα σενάρια από την Enid Blyton Society(όπως μαρτυρά το παρακάτω link).

http://www.enidblytonsociety.co.uk

Από το 1961 ως το 1968(οπότε και σταμάτησε να εκδίδεται), η June τα πήγε πολλά στις πωλήσεις και είναι από εκείνα τα κοριτσίστικα περιοδικά, που άφησαν εποχή στην Αγγλία και προετοίμασαν το έδαφος για την επόμενη γενιά, αυτήν της δεκαετίας του`70. Κάποια στιγμή, το περιοδικό μετονομάστηκε σε “June & School Friend”, ενώ έβγαλε και αρκετά επετειακά τεύχη. Στην ύλη του, συναντάμε και την Zanna, που αποδείχτηκε πολύ δημοφιλής στις αναγνώστριες. Στοιχεία για την ύλη του περιοδικού και μερικώς για τους χαρακτήρες που φιλοξένησε, μπορείτε να αντλήσετε στα πιο κάτω link. Το καρέ που συνοδεύει το άρθρο αυτό, της Αγγλικής έκδοσης, είναι από το πρώτο και ενδιαφέρον site. Να πούμε ότι παρά την έρευνα, ήταν το μόνο που εντοπίσαμε!

http://www.26pigs.com/june/characters.html

http://ccgi.thirtiethcentury.free-online.co.uk/diary/archives/archive-082008.htm

Ο δημιουργός της Zanna, ήταν ένας Βρετανός … φυσιοδίφης και ορνιθολόγος(καλά διαβάσατε!), διάσημος για τις έρευνες του, αλλά και για τα εκπληκτικής ομορφιάς σκίτσα του! Ο Reginald Ben Davis(γεννημένος στοWandsworth το 1907) , μεταξύ άλλων όμως, εικονογράφησε και πολλές από τις ιστορίες της Zanna! Η αγάπη του για την φύση και τα ζώα γενικότερα, είναι κάτι που φαίνεται στο σκίτσο της ηρωίδας αυτής. Το σκίτσο του θυμίζει εικόνες παραμυθιού και πολλές φορές φέρνει στο νου εσωτερικές εικονογραφήσεις παιδικών βιβλίων. Ο Davis εικονογράφησε πολλά εξώφυλλα βιβλίων, για λογαριασμό της εκδοτικής Home-Gall’s Panmure Press. Για τα κοριτσίστικα κόμικς της Fleetway, έκανε κι άλλους χαρακτήρες, όπως αυτός των ‘Jill Crusoe’, ‘Jon of the Jungle’, ‘Lost in Red Man‘s Land’, ‘The Riddle of Beacon Heights’, ‘Kay of Cedar Creek’ και πολλούς ακόμη. Όλα αυτά στα πρώτα περιοδικά αυτού του τύπου, που κυκλοφόρησε η Fleetway, μεταξύ 1957 – 1958. Μετά το τέλος της μεταξύ τους συνεργασίας, ο Davis ασχολήθηκε με τα περιοδικά Treasure και Look & Learn (μέχρι το 1971), αλλά και με το σαφώς πιο κοντά στα ενδιαφέροντα του ‘Life in Nature’. Περισσότερα στοιχεία και πανέμορφες ζωγραφιές του, μπορείτε να δείτε στην πιο κάτω διεύθυνση.

http://illustrationartgallery.blogspot.com/2010/12/r-b-davis.html

Το κολάζ, με τα εξώφυλλα της June, είναι από την παρακάτω σελίδα.

http://www.sindy-collectables.com/index.cfm?articleid=1671

Το εξώφυλλο του περιοδικού School Friend, είναι από την παρακάτω σελίδα.

http://kb-outofthisworld.blogspot.com/2010_10_01_archive.html

Οι βινιέτες της Ελληνικής έκδοσης, είναι από το αρχείο του συντάκτη και είναι από την ίδια ιστορία, απ` όπου και η Βρετανική. Την «κοιλάδα με τις φλόγες».

Για το Comics Trades 2012 – 2013

Γιώργος Σ. Κοσκινάς

Όλα τα άρθρα αυτού του τύπου θα τα βρείτε στην κατηγορία Ήρωες & Δημιουργοί.

ΙΣΤΟΡΙΕΣ & ΤΕΥΧΗ 4. «ΚΟΜΑΝΤΟΣ» ΤΕΥΧΟΣ 50

Επιστροφή στην σειρά αυτή των άρθρων, μέσα από τα οποία σας παρουσιάζουμε ιστορίες & τεύχη. Σήμερα η ιστορία μας είναι από το τελευταίο τεύχος του περιοδικού «Κομάντος», των εκδόσεων ΤΕΟ, του κ. Θεοφάνη Πάγκαλου. Ένα πολεμικό περιοδικό, που δεν έμεινε παρά μονάχα ένα χρόνο στα περίπτερα. Οι ιστορίες που δημοσίευε, ήταν από το οπλοστάσιο της Αγγλικής IPC(Fleetway), ή οποία όπως έχουμε αναφέρει και παλαιότερα, «έπαιζε σε δύο ταμπλό» στην χώρα μας. Συνεργάζονται και με τις εκδόσεις ΤΕΟ Γκρέκα, αλλά και με την Πηδάλιο Πρες του κ. Δραγούνη.

Δεν ήταν κι ότι καλύτερο για τους φίλους του «Κομάντος», να διαπιστώνουν ότι το πρώτο τεύχος ενός νέου χρόνου(1^η Ιανουαρίου 1971), θα ήταν και το τελευταίο της έκδοσης, όπως τους ενημέρωνε με μια ανακοίνωση στην προτελευταία σελίδα. Πάμε όμως στο περιεχόμενο του τεύχους. Σχεδιαστής ο Ισπανός Victor Mora(Delta 99, Sunday, κ. α.). Η ιστορία μας πάει στις 6 Ιουνίου του 1944, στην απόβαση της Νορμανδίας.

Μια καθοριστική για την έκβαση του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου μάχη. Παρακολουθούμε τις περιπέτειες μιας επίλεκτης ομάδας κομάντος, στην ακτή με το κωδικό όνομα «Σπαθί», με επικεφαλής τον σκληροτράχηλο λοχαγό Κρέην. Τίτλος της ιστορίας, «Ηρωικοί Άνδρες» και αυτό ακριβώς περιγράφει. Μια σειρά συγκρούσεων των Βρετανών κομάντος, με μια αντίστοιχα δυναμική ομάδα Γερμανών, που αποτελεί τμήμα των «μπραντεμπούγκερς». Κάτι αντίστοιχο με τους κομάντος, δηλαδή. Πέρα από τον δυναμισμό της ιστορίας και τις όμορφες σκηνές δράσης, ο αναγνώστης διακρίνει εύκολα και τα συναισθήματα των δύο αντιπάλων, αλλά και έννοιες όπως η τιμή και η συναδελφικότητα.

Όλες οι ιστορίες , που σας παρουσιάζουμε σ` αυτή την σειρά άρθρων, βρίσκονται στην υπό – κατηγορία «ΙΣΤΟΡΙΕΣ & ΤΕΥΧΗ 2».

http://wp.me/PKxow-632

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΑ ΠΟΛΕΜΙΚΑ ΚΟΜΙΚΣ – ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ – «ΚΡΑΝΟΣ»

Επειδή και τα πολεμικά κόμικς έχουν πολλούς φίλους ανάμεσα μας, είπαμε να κάνουμε μια σειρά αφιερωμάτων σ` αυτά, με σαρώσεις τευχών και ιστοριών! Ξεκινάμε λοιπόν σήμερα με δύο τεύχη της εβδομαδιαίας έκδοσης του «Κράνος» από τον κ. Δραγούνη. Και τα δύο αυτά τεύχη είναι από την δεκαετία του`70, από την περίοδο έκδοσης του περιοδικού με το καθιερωμένο πια σχήμα τσέπης, ή μικρό αν προτιμάτε. Στα μελλοντικά μας τμήματα αυτού του αφιερώματος, θα σας δώσουμε και δείγματα του περιοδικού από την πρώτη του περίοδο, σε μεγάλο σχήμα και με Γαλλικές κυρίως ιστορίες. Εδώ έχουμε καθαρά Αγγλικής κατασκευής κόμικς, από την γνωστή σε όλους σας IPC ή Fleetway, από την πένα δύο πολύ μεγάλων δημιουργών, που φυσικά κάθε άλλο παρά Βρετανοί είναι! Τους αναγνωρίζετε μήπως;

Τα αρχεία κατεβαίνουν από εδώ

ΚΡΑΝΟΣ 105

http://www.mediafire.com/?sp71w9bzq1bq1nh

ΚΡΑΝΟΣ 488

http://www.mediafire.com/?fo2z7etmi4z8o5o

Σελίδες κάθε τεύχους 68

Σάρωση εικόνων με EPSON V300 PHOTO

Ανάλυση σάρωσης 400 dpi

Επιμέρους διαστάσεις σελίδων 2100 Χ 1800 με τη βοήθεια του Photo Resizer

Επεξεργασία σελίδων – crop – ευθυγράμμιση με Adobe Elements & Picasa

Υδατογράφημα Alamoon

Συμπίεση αρχείου και τελικό φορμάτ Adobe pdf Creator

ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΤΕΥΧΗ ΚΟΜΙΚΣ 14. ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ(ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΚΡΕΚΑ) ΤΕΥΧΟΣ 4

 

Έχουμε δει με τα μάτια μας την τύχη να παίρνει τις πιο περίεργες όψεις, τις πιο περίτεχνα καμωμένες, αυτές που μοιάζουν να έχουν βγει από τα όνειρα και τις επιθυμίες μας, σαν να σκεφτήκαμε κάποτε δυνατά… Προσωπικές αποκαλύψεις, τώρα, χθες, αύριο… Ένα προσωπικό ραντεβού με το πεπρωμένο, ένας ψίθυρος πίσω απ` τις γρίλιες, μια λαχανιασμένη οπτασία… Μέσα από συγκυρίες και περίεργα ραντεβού με τον χρόνο, κάποια στιγμή όλα αυτά συναρμολογούνται και παίρνουν σχήμα. Είναι τότε που η προσοχή στρέφεται αλλού, κι έτσι ανυποψίαστος πατάς τα κλαράκια που σκεπάζουν την παγίδα… Μια παγίδα φτιαγμένη απ` τα δικά σου χέρια, ένα κενό που είχε σκοπό να τραβήξει μέσα του κάτι τελείως διαφορετικό, αλλά οι ρόλοι αλλάζουν και τα σενάρια ανατρέπονται. Κι έτσι γίνεται σχεδόν πάντα. Ένα σφύριγμα που κάπου το έχουμε ξανακούσει. Κάτι θυμίζει. Με κάτι μοιάζει, αλλά οι θύμησες ξεμάκρυναν… Γι` αυτό λατρεύουμε να μας πιάνουν στον ύπνο οι ξαφνικές συναντήσεις των «συνέταιρων στην παρανομία», των συντρόφων στο παιγνίδι και την αταξία. «Ρε συ, ο Πάνος είσαι;» Ξέρετε πως ξεχωρίζουν εκείνες οι μορφές, που μαζί τους πολεμήσαμε με ξύλινα σπαθιά; Απ` τα μάτια. Έχουν τα ίδια χρώματα απ` τη φωτιά που πετάγονταν μπροστά στα πόδια μας, τα βράδια του Άη Γιαννιού. Το μπλε που κοιτάζαμε ξαπλωμένοι στο χορτάρι της πλατείας. Το λευκό της μπουγάδας στην αυλή. Το πορτοκαλί του ροδάκινου που λέρωνε τα κοντομάνικα. Κυλούν το ίδιο όπως οι διψασμένες σταγόνες νερού κάτω απ` τη βρύση, στο σούρουπο του παιγνιδιού. Έχουν κρατήσει την αθωότητα μέσα στις ζαρωμένες τους φωλιές. Το υπόλοιπο πρόσωπο μπορεί να κρύψει κάτι. Αυτά όχι. Η πλαστελίνη που μας έδωσε την τελική μορφή, βράχηκε φαίνεται με νερό μετά και έτσι το σχήμα πέτρωσε και δεν λυγίζει… Όταν αυτά τα κομμάτια έρχονται κοντά, μόνο τότε μαλακώνουν και κολλάνε το ένα πάνω στο άλλο, όπως στα χέρια μας κάποτε. Είναι μια φράση που μας ενώνει με το προηγούμενο κεφάλαιο του βιβλίου. Κι έπειτα όλες οι παρτίδες «τοίχο» που έμειναν στη μέση, από καυγά ή τις φωνές για φαγητό, ξαφνικά σε σκουντάνε στον ώμο. «Έλα! Θα ρίξεις παιδάκι μου; Τι περιμένεις;»

 

Μεγάλωσα στη ζεστή πλευρά του τοίχου, αυτήν που έβλεπε στον ήλιο. Μόλις άνοιγε η εξώπορτα, κάτι ακανόνιστου σχήματος σκουριασμένα δοχεία λαδιού και τυριού φέτα, πλημμύριζαν φύλλα βασιλικό, μπουμπούκια γαρύφαλλου, κατακόκκινα τριαντάφυλλα. Όλα βαλμένα ανάκατα πάνω στο χώμα. Εκεί ανάμεσα τους, μέσα στα αγριόχορτα, ήτανε οι δικές μου ζούγκλες και τα χαρακώματα. Οι ερυθρόδερμοι, οι Βίκινγκς, οι Βόρειοι και οι Νότιοι, οι Γερμανοί, οι Άγγλοι, όλος ο στρατός του χάρτινου κουτιού που στριμώχνονταν κάτω απ` το κρεβάτι, ξεχύνονταν στις φυσικές κρυψώνες αυτές. Πολεμούσε, λερώνονταν, φώναζε, νικούσε, έχανε…  Απέναντι υπήρχαν οι «κανόνες». Εδώ, στη γεμάτη υγρασία πλάτη του καντουνιού όμως, ο χρόνος έχανε κάθε του νόημα. Που και που το βλέμμα σηκώνονταν απ` το έδαφος, για να φωτογραφίσει το φως, τους διαβάτες, τους «αντίπαλους», που σιγά – σιγά έφερναν τους δικούς τους στρατούς πιο κοντά. Κι έτσι οι φωνές πλήθαιναν και άλλαζαν χροιά. Κροταλίσματα πολυβόλων και ήχοι από βόμβες, κάλυπταν τα μεσημέρια και ξυπνούσαν γαυγίσματα. Η γειτονιά ζωντάνευε. Οι πόλεμοι από προσωπικοί γίνονταν ομαδικοί και το αντίθετο. Όλοι είχαν τις έγνοιες και τον μικρόκοσμο τους και εμείς την δική μας χρονορουφήχτρα. Ζούσαμε μέσα στην πραγματικότητα που αποτύπωνε ο κινηματογραφικός φακός, σε εκείνες τις αξέχαστες ασπρόμαυρες ταινίες με τον Αυλωνίτη και τον Σταυρίδη και όχι μέσα από αυτές, καθισμένοι σε έναν καναπέ αναπαυτικά… Ήταν τα δικά μας ασπρόμαυρα χρόνια, με τις έγχρωμες οφθαλμαπάτες…

Ήταν η μόδα της εποχής. Χαρτάκια από σοκολάτες και τσίχλες, με φιγούρες ηθοποιών, ποδοσφαιριστών, εξερευνητών, σημαίες από χώρες, ενδυμασίες, ανέκδοτα και κουίζ γνώσεων, πόλεις και πρωτεύουσες, γεωγραφία, γεωλογία, λαογραφία, ιστορία, αθλητισμός. Αν έμπαινε σε μάθημα αυτό το ταξίδι στον χρόνο και το χώρο, θα ήμασταν όλοι μαθητές του 10! «Έχεις τον Αρχιμήδη;» – «Χα χα! Είσαι καλά; Τρίδιπλο τον έχω!» – «Θες μήπως την Μάλτα;» – «Αν μου δώσεις και την Γουατεμάλα αλλάζουμε». Μια «περιουσία» άλλαζε ιδιοκτήτες, πολύτιμα «μονά», άνευ αξίας «διπλά», χαμόγελα και ικανοποίηση για καθημερινές συναλλαγές. Η απληστία, φαινόμενο γνώριμο όλων των μικρών κάθε ηλικίας, έδωσε μια παραλλαγή που στην τελική της μορφή μόνο κακίες άφησε πίσω. Η ανταλλαγή έγινε τρόπος για κέρδος μονόπλευρο, ατομικό, κι η χαρά περιορίστηκε στο πρόσωπο του νικητή, αφήνοντας τους χαμένους μήνες πίσω, όταν ξεκινούσαν να συγκεντρώνουν αυτές τις κάρτες. Ο τοίχος απέκτησε κι άλλη χρήση, εκτός από την αναπήδηση της μπάλας στις κλωτσιές μας. Κρατώντας προσεκτικά την κάθε κάρτα, προσπαθούσαμε να αγγίζουμε τις άλλες που βρίσκονταν κάτω. Αυτήν που αγγίζαμε(έστω και στο ελάχιστο), την κερδίζαμε. Δεν ξέρω ποιος το ανακάλυψε αυτό. Ήρθε στην παρέα κάποιο χειμώνα με λιακάδα, για να μας αλλάξει το παιγνίδι και το κατάφερε. Χάθηκαν πολλά σ` αυτό το πέταγμα της κάθε κάρτας. Χαρτάκια, περιοδικά, στρατιωτάκια, αυτοκινητάκια. Μια ρουλέτα αναμνήσεων, που αν δεν είχες μάρκες έδινες αντίστοιχης αξίας αντικείμενα. Σε ένα τέτοιο απογευματινό παζάρι, πάντα με το ρίσκο να καρφώνεται σαν πέτρα στο στομάχι και την αγωνία να τρεμουλιάζει τα χέρια, κάτι στις αποχρώσεις του μπλε μαγνήτισε τα μάτια μου. Με μια κόκκινη γραμματοσειρά να περικλείει τα σαββατοκύριακα των εξερευνήσεων και τις καθημερινές της μουτζούρας στα βιβλία, με μια λέξη – τσίμπημα για να πεταχτείς απ` το θρανίο, αδιαφορώντας για το χρώμα στο πρόσωπο του δασκάλου, ήρθε και κάθισε πάνω στα μάτια μου και κείνα χόρτασαν τόσο πολύ, που δεν μπορούσαν να δουν πίσω της. Ούτε οι βώλοι οι γυάλινοι, με εκείνα τα περίεργα στρογγυλά σχήματα μέσα, δεν είχαν μαγνητίσει τις αισθήσεις μου μέχρι τότε. Μια λέξη, ένα περιοδικό, μια πρόκληση, μια σκέψη που είχε κάνει κατάληψη στο νου και κρύβονταν πίσω από κάθε σκέψη. «Περιπέτεια».

Γύρω στο `72 – `73, το περιοδικό που είχε σταθερούς αναγνώστες ανάμεσα μας και πιστούς συνάμα(δεν το άλλαζαν με τίποτα), ήταν η «Δράσις» με τα εξώφυλλα που ζωντάνευαν την ίδια μας την φαντασία, έτσι υπέροχα χρωματισμένα, και ξυπνούσαν τους στρατούς μας από τις κρυψώνες. Ξυπνούσαν την ίδια την πολεμοχαρή μας υπόσταση, την δίψα για επικράτηση, τη δημιουργία τεχνασμάτων και τεχνικών. Ήταν τα σενάρια του αυτά που οδηγούσαν τις επιλογές μας σε «πλευρές» και «στρατόπεδα». Τα σκίτσα του ήταν μόνιμη πηγή έμπνευσης για επιθέσεις αεροπορικές, μάχες στη ζούγκλα, ή βομβαρδισμούς στα χαρακώματα. Τα κόμικς δεν είχαν ποτέ μια διάσταση και αυτό το ανακαλύψαμε μετά, όταν όλα εκείνα τα απογεύματα περνούσαν με ταχύτητα στα φύλλα ενός φωτογραφικού άλμπουμ, σαν τα πρώτα κινούμενα σχέδια του Ντίσνευ. Η «Δράση» και η μυθική «Μάχη» (πόθος του μισού παιδόκοσμου και προνόμιο λίγων οικονομικά «δυνατών», εκείνα τα χρόνια…), έδιναν το έναυσμα για συρράξεις σε εκατοντάδες αυλές. Κι ότι δεν κατάφερναν τα στρατιωτάκια, το κάναμε εμείς και μάλιστα ρεαλιστικά! Μπορεί να μην είχαμε σφαίρες, αλλά τα τραύματα ήταν αληθινά. Με ιώδιο και γδαρσίματα. Καρούμπαλα και σχισμένα παντελονάκια. Γκρίνιες και καυγάδες στο σπίτι. Η αντανάκλαση τους, δεν μπορούσε να μείνει έξω απ` αυτό. Σε αυτό το σκηνικό και με τους ίδιους λίγο έως πολύ πρωταγωνιστές, μια σειρά από καινούργια σενάρια ήρθε για να προσθέσει κομπάρσους και να αλλάξει ονόματα. Τίτλος «Περιπέτεια». Όνομα και πράγμα! Αδελφάκι κι αυτό της «Δράσις» και της «Μάχης», με μικρότερη εξάπλωση στην πιτσιρικαρία, έκανε τις συμπλοκές μας αρκετά διαφορετικές, με στοιχεία όπως το μυστήριο, το θρίλερ, το αστυνομικό, το κατασκοπικό και πολλά ακόμη. Το είχα βάλει στο μάτι από εκείνη τη «αναμέτρηση» στον τοίχο. Όλο κάτι έμπαινε ανάμεσα μας όμως. Το μόνο που είχα καταφέρει, ήταν να το διαβάσω, αλλά όσο περνούσαν τα χρόνια, ξεχάστηκε ακόμη και ο τίτλος. Η υπόθεση μιλούσε για κυνηγητά στις ζούγκλες της Σιγκαπούρης, στον δρόμο του οπίου και της διαφοράς. Σε μια από τις στιγμές που από το πουθενά έρχονται ψήγματα αναμνήσεων και σε θαμπώνουν με τη λάμψη τους, το αναζήτησα. Κι έπειτα από μερικά χρόνια ξανά και ξανά. Στο διάστημα αυτό είχα βρει πολλά παραπάνω από αυτά που είχα διαβάσει τότε. Τα ράφια της βιβλιοθήκης γέμιζαν διαρκώς, αλλά κάτι έλειπε… Μια «Περιπέτεια». Όχι οποιαδήποτε. Μια συγκεκριμένη. Χωρίς να το επιδιώξω, αλλά και χωρίς να διώξω ποτέ την επιθυμία μου για αυτό το τεύχος, σε μια από τις στροφές που κάνουν τα πεζοδρόμια κάτω απ` τα πόδια μας, συνάντησα πριν λίγο καιρό ένα από εκείνα τα ζευγάρια μάτια που θύμωναν και γελούσαν, ανάλογα με τα καμώματα του «τοίχου» και την εξέλιξη του παιγνιδιού. Όχι ένα οποιοδήποτε ζευγάρι από εκείνα τα μάτια των πρωταγωνιστών. Αυτό που κάποτε κρατούσε στα χέρια του πρόθυμος να προσφέρει σαν αντάλλαγμα το τεύχος 4 της «Περιπέτειας», με τίτλο «Τιγροπαγίδα»! Η τρίτη σελίδα ήταν όλα τα λεφτά, με μια φανταστική ζωγραφιά τίγρης, ενώ μια ενδιαφέρουσα διαφοροποίηση σε σχέση με το χρώμα των εικονογραφημένων της εποχής, ήταν οι μισές – μισές ασπρόμαυρες και πρασινόμαυρες σελίδες! Τα σκίτσα σε έμπαζαν στην ιστορία με την πρώτη ματιά. Ήταν σίγουρο ότι κάποια στιγμή θα έφερνα την κουβέντα εκεί ακριβώς. Στην «Περιπέτεια» εκείνη και στο σημείο που αφήσαμε την παρτίδα, πριν τον φωνάξουν οι δικοί του. Στα χέρια του που κρατούσαν το περιοδικό που έψαχνα απ` τα 8 μου χρόνια. Εκείνο που δεν ήταν σίγουρο, ήταν να το θυμάται, να το έχει και να μου το χαρίσει 38 χρόνια μετά…

Κάποια σημεία, εκεί όπου συναντιέται ο ουρανός με τον θαλασσί ορίζοντα, εκεί όπου η ρίζα του δέντρου συναντάει το πράσινο γήινο χαλί, έχουν μια μαγνητική ικανότητα να τραβούν κοντά τους το χθες και να πετούν μακριά όλες τις σελίδες που έκαναν το μάθημα ανιαρό, δίνοντας μας λίγη απ` την ανεμελιά που μας έκλεψαν… Είναι μοναδικό και απερίγραπτο, να μπορείς να ζήσεις μια τέτοια στιγμή.

Αλέκο σε ευχαριστώ

Γιώργος Κοσκινάς

Τα πιο πάνω κείμενο υπογράφεται από τον Γιώργο Κοσκινά και είναι προστατευμένο και κατοχυρωμένο πνευματικά. Οποιαδήποτε αντιγραφή μερική ή ολική χωρίς την συγκατάθεση του δημιουργού, επισύρει τις προβλεπόμενες από το νόμο κυρώσεις.

Όλα τα κείμενα της σειράς αυτών των παρουσιάσεων, που δημοσιεύονται κατ` αποκλειστικότητα στο Comics Trades και αποτελούν τμήματα ενός εκ των νέων βιβλίων για τα Ελληνικά κόμικς που θα κυκλοφορήσουν από τις εκδόσεις Αιγόκερως, μπορείτε να τα βρείτε συγκεντρωμένα στην υπό – κατηγορία «ΙΣΤΟΡΙΕΣ & ΤΕΥΧΗ«.

http://wp.me/PKxow-1j2