ΚΑΠΟΤΕ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ…

Όπως ίσως θα έχετε παρατηρήσει, μια εττικέτα που συμπληρώνει τα άρθρα της σελίδας, ονομάζεται …Κάποτε στην Ελλάδα! Μέσα στα πλαίσια λοιπόν της αναμόρφωσης της σελίδας, μια ακόμη σειρά αναμνήσεων ενσωματώνεται στην κατηγορία NOSTALGIA. Είναι το ΚΑΠΟΤΕ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ… που λειτουργεί αυτόνομα πλέον και θα περιέχει αυτά που κάποτε έγιναν σε τούτη τη χώρα…

——————————————————————————————————————————————————————–

———————————————————————————————————————————————————————-

ΗΛΘΑΤΕ ΣΤΟ ΣΙΝΕΑΚ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ; 8/4/2012

Συντάκτης Kriton

Για πολλούς, η λέξη ΣΙΝΕΑΚ σημαίνει προβολή παιδικής ταινίας σε κάποιον κινηματογράφο, μαζί με μια-δυο μικρές ταινίες κινουμένων σχεδίων, είτε μια φορά την εβδομάδα είτε με την ευκαιρία κάποιας γιορτής. Για τους παλιούς, όμως,  ΣΙΝΕΑΚ δεν είναι αυτό, αλλά ο πάλαι ποτέ κινηματογράφος «ΣΙΝΕΑΚ» στην οδό Πανεπιστημίου, στην Αθήνα, ο οποίος λειτουργούσε στο υπόγειο τού Rex, με τέτοιου είδους πρόγραμμα καθημερινά. Αργότερα έγινε κανονικός κινηματογράφος, με όνομα Rex 2. Ακόμα αργότερα πρέπει να έκλεισε.

Να δυο φωτογραφίες, όπου φαίνεται η φωτεινή επιγραφή τού κινηματογράφου. Στη μέση η μεγάλη επιγραφή τού Rex, και αριστερά και δεξιά η μικρότερη, κατακόρυφη, του ΣΙΝΕΑΚ:

Στη δεύτερη φωτογραφία διακρίνεται και η επιγραφή «ΗΛΘΑΤΕ ΣΤΟ ΣΙΝΕΑΚ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ;» στην άκρη τού στεγάστρου, που ακόμα τη θυμάμαι!

Να και μια τρίτη φωτογραφία, που σίγουρα θα την έχετε δει, αλλά θα θέλατε να μην είχατε! Έχει χρησιμοποιηθεί κατά κόρον, συνήθως μαυρόασπρη,  στους ξαναφτιαγμένους τίτλους πολλών ελληνικών ταινιών τής «Καραγιάννης-Καρατζόπουλος» ως μέρος τής μετατροπής τους σε «τηλεοπτικές εκδόσεις»:

Κάθε Κυριακή, πηγαίναμε με τη μητέρα μου στον κινηματογράφο. Εγώ, χωρίς δεύτερη σκέψη, ζητούσα σχεδόν πάντα να πάμε στο ΣΙΝΕΑΚ, για να δω τα «μίκυ μάους», τα κινούμενα σχεδια, δηλαδή. Πάντα παίζαν τουλάχιστον δύο, πράγμα που το διαφήμιζαν μαζί με τις φωτογραφίες από την ταινία: «σήμερον 2 ταινίες μίκυ μάους», ή κάπως έτσι. Η ίδια η ταινία ίσως να με άφηνε και αδιάφορο. Κάποιες ταινίες, που θυμάμαι, είναι αυτές με το Μασίστα, που μόλις τώρα διάβασα ότι δεν είναι άλλος από τον Ηρακλή (Μακίστιος Ηρακλής ελληνιστί, παρακαλώ!), ο μίνι Τζαίημς Μποντ και οι οκτώ συμπόργκ εναντίον μαύρου φαντάσματος, που, αν και δεν είχε σχέση ούτε με Τζαίημς Μποντ, ούτε με το Μαύρο Φάντασμα τού Ντίσνεϋ, πρέπει να ήταν πολύ ωραία ταινία, και ο Ερκολίνο στη χώρα τών θαυμάτων, που, φυσικά, δεν είχε καμία σχέση με τη χώρα τών θαυμάτων τού Λιούις Κάρολ! Επίσης, θυμάμαι και την τελευταία ταινία που είδα εκεί, πιθανόν την τελευταία εβδομάδα τής λειτουργίας τού κινηματογράφου: αποστολή στην Ταγκανίκα. Πρέπει να ήταν ντοκιμαντέρ, κάτι που τότε δεν με ενδιέφερε καθόλου, κλείνοντας άδοξα για μένα τον κύκλο ΣΙΝΕΑΚ.

Αντί για κυλικείο, το ΣΙΝΕΑΚ είχε μια μικρή αυτόματη μηχανή πωλήσεων, που πουλούσε καραμέλες και σοκολάτες. Ήταν η πρώτη και μοναδική τού είδους της, που είχα δει στην Ελλάδα για πολλά χρόνια. Εννοείται ότι έπρεπε πάντα να πάρω κάτι και από εκεί! Τα διάφορα είδη ήταν τοποθετημένα σε στήλες, με ένα συρταράκι κάτω από κάθε στήλη. Όταν έριχνες ένα κέρμα στη μηχανή, ξεκλειδώναν τα συρταράκια, οπότε άνοιγες ένα και έβγαζες από μέσα το προϊόν που ήθελες. Πάντα ήθελα να δοκιμάσω να τραβήξω δύο συρταράκια ταυτόχρονα, να δω αν θα μπορέσω να ξεγελάσω το μηχάνημα, αλλά τελικά ποτέ δεν το έκανα!

Από την ίδια την αίθουσα, θυμάμαι δύο λεπτομέρειες: το φωσφορίζον ρολόι δίπλα από την οθόνη, που διαβαζόταν και με σβησμένα τα φώτα, και τις σαΐτες που ήταν κολλημένες στην οθόνη, φαντάζομαι με καρφίτσα στη μύτη τους, που φαινόταν η σκιά τους κατά τη διάρκεια τής προβολής.

Κάποια στιγμή, κατά τη διάρκεια τής προβολής, περνούσε η ταξιθέτρια, με ένα ψεκαστήρα τύπου «φλιτ» και αρωμάτιζε την αίθουσα!

Η κυριακάτικη έξοδος στο ΣΙΝΕΑΚ τελείωνε με τυρόπιτα στο τυροπιτάδικο «Πικ-νικ», γωνία Πανεπιστημίου και Ιπποκράτους, χαζεύοντας τα βιβλία στο διπλανό βιβλιοπωλείο. Τώρα το τυροπιτάδικο λέγεται «Μαμ», αλλά είναι στο ίδιο στυλ όπως τότε.

Και κάτι για τα μεγαλύτερα παιδιά: Όταν μεγάλωσα, η μητέρα μου μού είπε ότι δεν ήθελε να με πηγαίνει στο ΣΙΝΕΑΚ, που την τραβολόγαγα, διότι… της βάζαν χέρι!

Προέλευση φωτογραφιών:

http://cinemahellas.blogspot.com/

———————————————————————————————————————————————————————

Η γενιά μας 3/4/2012

Συντάκτης antko

Σύμφωνα με τις στατιστικές, αυτοί από εμάς που ήμασταν παιδιά τις δεκαετίες του 40 50 60 και 70 πιθανόν δεν θα έπρεπε να είχαμε επιζήσει.
Οι κούνιες μας ήταν βαμμένες με γυαλιστερή λαδομπογιά με βάση το μόλυβδο. Τα πατώματα είχαν μωσαϊκό που σου περόνιαζε τα κόκκαλα κι οι κρεβατοκάμαρες ξύλινα πατώματα που τα γυάλιζαν με παρκετίνη, με κάτι βαρειές παρκετέζες και κάθε τόσο αγκίθες καρφωνόντουσαν στις ξυπόλητες πατουσες μας.
Οι παιδικές αρρώστιες έκαναν θραύση. Κάθε τόσο κι ένας φίλος ή συμμαθητής πάθαινε ιλαρά, κοκύτη, μαγουλάδες, ανεμοβλογιά.
Δεν είχαμε καπάκια ασφαλείας στα μπουκάλια με τα φάρμακα, ούτε καπάκια στις πρίζες του δωματίου, εκείνες τις σκούρες τις φτιαγμένες από βακελίτη.

Ζεσταινόμασταν με σóμπες με ξύλα η με κάρβουνο, η με θερμάστρες πετρελαίου. Που να βρεθεί καλοριφέρ τότε.
Τηλέφωνο είχε ή σε κανένα θάλαμο του ΟΤΕ με κερματοδέκτη με εκείνες τις μάρκες τις χαραγμένες, ή στο περίπτερο της γειτονιάς, που είχε κρεμασμένα με μανταλάκια τα περιοδικά μας ο Μικρός Ηρωας κι ο Μικρός Σερίφης, κι ακόμα το Ρομάντζο, το Πάνθεον, το Ντομινό, η Βεντέττα, το Πρώτο, το Εμπρός. Ακόμα ζητάω τη σοκολάτα ΙΟΝ αμυγδάλου του ταλήρου, ή τις πρώτες γκοφρέτες ΜΕΛΟ με τα χαρτάκια με τις φορεσιές και τις σημαίες των χωρών του κόσμου, ακόμα θυμάμαι το Γλυφιτζούρι κοκοράκι, το μαλλί της γριάς στα πρόχειρα λούνα παρκ, το φρεσκοψημένο ποπ κορν , τις καραμέλες γάλακτος τις τυλιγμένες στο χρυσό χαρτί, τις κατακόκκινες καραμέλες τσάρλεστον ,το πεστίλι πέτσα βερίκοκο , το αυθεντικό παστέλι, και το κάτασπρο μαντολάτο. Ακόμα θυμάμαι τη γεύση απ το καλαμπόκι και τα κάστανα και συγκινούμαι όταν βλέπω καστανάδες, λίγους πια και καλαμποκάδες σε κάνα πανηγύρι.

Χάθηκαν τα αυθεντικά σουβλάκια με τα ντονέρ και την ξεροψημένη πίτα και το κοκινοπίπερο.

Τα αστικά λεωφορεία Σκανια Βάμπις, Σκόντα, Βόλβο κι αργότερα Βritish Leyland και ΗΙΝΟ, είχαν τη μηχανή μέσα και ήταν συνήθως καλυμμένη με μπλέ δερμάτινα καπιτονέ καλύμματα. Βόγκαγαν κάθε φορά που ο οδηγός άλλαζε ταχύτητα. Καμμιά φορά είχε και μια θέση μπροστά δεξιά δίπλα στη μηχανή που ηταν η καλύτερη για τα παιδικά μας όνειρα. Υπήρχε και εισπράκτορας στριμωγμένος δίπλα στην πίσω πόρτα με το κλασσικό γκρί καπέλο με το γείσο, ένα πρωτόγονο μικρόφωνο κι έλεγε τις στάσεις ή φώναζε τέρμα τα μία και είκοσι. Θυμάστε εκείνες τις κερματοθήκες που έβαζε τα κέρματα και που τώρα τελευταία ξανάγιναν της μόδας;
Τα κίτρινα τρόλευ με τους οδηγούς και τους εισπράκτορες με τις καφέ στολές, κι εκείνο το περίεργο μηχανάκι με τη μανιβέλλα που έκοβε τα εισιτήρια.

Τα γκρίζα αμερικάνικα πελώρια ταξί με τα καθισματάκια που έπεφταν από τις πλάτες των μπροστινών καθισμάτων, γυρόφερναν ή άραζαν στις πιάτσες. Κι οι πειρατές, «ένα διφραγκάκι Σύνταγμα» τους έκοβαν το μεροκάματο.
Ποιος να έχει τότε Ι.Χ Οι λίγοι τυχεροί αγόραζαν VW σκαραβαίους, ή μεταχειρισμένα Consoul Cortina, Hansa, Wartburg, FIAT 1100, Opel Olympia. Θυμάστε τα Anglia τα Peugeot 403, τα Renault 10…….. ¨η το Simca 1000, με τα ανύπαρκτα καλοριφέρ και τα λιγνά λάστιχα.
Το γάλα μας το έφερνε ο γαλατάς ή μέσα σε γυάλινα μπουκάλια με αλουμινένια καπάκια ή μας το άδειαζε από μεγάλες καρδάρες στην κατσαρόλα στην εξώπορτα.

Οι κολώνες του πάγου που τις έφερνε ο παγοπώλης με την τρίκυκλη μοτοσυκλέτα του και τις κουβάλαγε με εκείνο το περίεργο εργαλείο γάντζο , αργοέλιωναν στο κεφαλόσκαλο. Και η βρύση του ψυγείου είχε στο στόμιο της τυλιγμένο ένα λευκό τουλπάνι σα φίλτρο. Που ηλεκτρικά ψυγεία. Αργότερα θυμάμαι κάτι ΠΙΤΣΟΣ ΙΖΟΛΑ και ΚΕΛΒΙΝΕΙΤΟΡ.
Οι παπλωματάδες, οι καρεκλάδες οι γανωτζήδες οι ακονιστές κι οι τσαγκάρηδες είχαν πολλή δουλειά. Στην κεντρική λεωφόρο ένα πλήθος από λούστρους με καλογυαλισμένα κασελάκια που λαμποκοπούσαν περιίμεναν πελάτη. Και σε κάποια γωνιά σε μια καμαρούλα 2Χ2 ήταν το βασίλειο του τσαγκάρη με εκείνο το περίεργο καλαπόδι που έβαζε ανάποδα το παπούτσι και το κόλλαγε και το κάρφωνε με εκείνες τις μαύρες πρόκες με το πλατύ κεφάλι και διάχυτη η μυρουδιά της βενζινόκολλας
Στη γωνιά του δρόμου μια ΕΒΓΑ που πούλαγε γάλα, γιαούρτια και παγωτά σε ψυγεία με μαύρα λαχιστένια καπάκια, και σε μια γωνιά μεταλλικά κουτιά με γυάλινο επάνω μέρος και μέσα μπισκότα γεμιστά με κρέμα γεύση βανίλλια σοκολάτα φράουλα και μπανάνα και κουραμπιέδες Μπούσιου αν θυμάμαι τυλιγμένους σε ημιδιαφανές χαρτί.

Στο κομμωτήριο της γειτονιάς οι κυρίες ψηνόντουσαν με τις ώρες κάτω απ τις κάσκες σεσουάρ με τα μαλλιά πασαλειμένα πλίξ τυλιγμένα σε ρόλλει κι όλα μαζί σκεπασμένα με δίχτυ και τα αυτιά σκεπασμένα με κοκκάλινα καπάκια. Η μανικιουρίστα καθάριζε τα πετσάκια και έβαφε τα νύχια με κατακόκκινο μανό που μύριζε ασετόν από δέκα μέτρα μακριά.
Ο καφές στα καφενεία ήταν μόνο Ελληνικός, τούρκικος τότε. Δεν υπήρχε νες ούτε φραπέ ούτε καπουτσίνο ούτε εσπρέσσο ούτε κάν φίλτρου γαλλικός. Μόνο σε κανένα ζαχαροπλαστείο εύρισκες γαλλικό και βέβαια τον πλήρωνες πανάκριβα. Οι πρώτες καφετιέρες ήταν κάτι γυάλινες κανάτες γεμάτες νερό πάνω στη φωτιά,με ένα ειδικό μεταλλικό φίλτρο που ο ατμός που υγροποιόταν έπεφτε πάνω στον καφέ τον έριχνε στο νερό και ο κύκλος συνεχιζόταν μέχρις εξαντλήσεως του περιεχομένου.
Σαββατόβραδο στα μικράτα μας σινεμαδάκι την σπουδαία περίοδο του Ελληνικού κινηματογράφου και το βράδυ ταβερνάκι με μπριζολίτσα παιδάκια και μια γουλιά μπύρα που μας έδινε κρυφά η μάνα μας γιατί «το παιδί δεν πρέπει να πίνει».
Και αργότερα πιο μεγάλοι πια σινεμά και καφετέρια στον Πύργο των Αθηνών ,το Loubier, το Blue Bell, του Φλόκα, το Βυζάντιο, του Βρυλώνια με τις φοβερές μακαρονάδες. Τη Σόνια…

Με πόση χαρά ακολουθούσαμε Κυριακή πρωϊ τον πατέρα στο καφενείο και απολαμβάναμε επί ώρες μια κουταλιά βανίλια, το γνωστο υποβρύχιο μεσα σε ένα ποτήρι παγωμένο νερό, ή τρώγαμε το μεζέ του ούζου και του αφήναμε το ούζο ξεροσφύρι. Κι ύστερα με το ποδήλατο πάνω κάτω στο πεζοδρόμιο κι εκείνος να μας ρίχνει κλεφτές ματιές κάθε που σήκωνε το κεφάλι του απ το τραπέζι με την πρέφα ή το τάβλι. Και το μεσημέρι της Κυριακής μετά το οικογενειακό γεύμα πόση πίκρα όταν έφευγε για το γήπεδο χωρίς εμάς γιατί ήταν μεγάλο παιγνίδι και με πόση λαχτάρα περιμέναμε να ακούσουμε την περιγραφή απ το ραδιόφωνο. Γεωργίου, Φώσκολος, Λογοθέτης κι αργότερα απ την τηλεόραση Διακογιάννης Φουντουκίδης Κατσαρός.
Η γλυκύτερη αναμονή το καλοκαίρι ήταν ο παγωτατζής με το καρότσι με τις σιδερένιες ρόδες που το σπρωχνε στο χωματόδρομο. Παπασπύρου ΑΣΤΥ ΕΒΓΑ. Μια δραχμή η κρέμα, μιάμιση το κακάο, δύο η σοκολάτα.
Τα καλοκαίρια μπάνιο με το πούλμαν ή πάνω στις καρότσες των αγροτικών ή με φορτηγά ή άντε με προϊστορικά λεωφορεία που ζεμάταγαν σαν την κόλαση στις κοντινές παραλίες, Καβούρι Βουλιαγμένη, Βάρκιζα άντε και στη Λουμπάρδα ή απ την άλλη μεριά Ραφήνα Νέα Μάκρη Κόκκινο λιμανάκι. Γελάγαμε με κάτι χοντρές γριές που κάνανε μπανιο με τις κομπιναιζόν, Πέφταμε κάτω και χτυπιόμασταν όταν βλέπαμε κάποιους με το ένα χέρι να κρατάνε τυλιγμένη την πετσέτα γύρω τους και με το άλλο να προσπαθούν να βγάλουν το μαγιό και ναι βάλουν εσώρουχο και παντελόνι. Σιχαινόμασταν τα κεφτεδάκια ή τα ντολμαδάκια στην αμμουδιά. Και το νερό που πίναμε ήταν πάντα χλιαρό.
Και φρούτα, θεούλη μου τι φρούτα ήταν αυτά!
Θυμάμαι ακόμα τον πατέρα μου να κουβαλάει κάτι δωδεκάκιλα Αμερικάνικα ριγέ καρπούζια και γιαρμάδες που σε κάθε δαγκωνιά τα ζουμιά έτρεχαν στο πηγούνι και το λαιμό. Και πεπόνια που μοσχομύριζαν. Και κεράσια μέλι. Και σταφύλια ολόγλυκα.
Ψωμί, τυρί φέτα και καρπούζι για φαγητό. Η υπέρτατη γεύση.

Πίναμε νερό απ το λάστιχο του κήπου (τι εμφιαλωμένα και πράσινα άλογα), τρώγαμε λουκουμάδες με ζάχαρη, κουλούρι και τριγωνάκι κεφαλοτύρι απ τον πλανόδιο κουλουρά έξω απ την εκκλησία, αμφίβολης καθαριότητας τυρόπιτες και σάμαλι ( Δεν έχω ξαναδοκιμάσει από τότε τέτοια νοστιμιά), κοκ και κορνέ με σαντιγύ, και πάστες νουγκατίνες σοκολατίνες και σεράνο απ τις ΕΒΓΑ της γειτονιάς. Γευόμασταν βούτυρα και μαρμελάδες σπιτικές και σπιτικά γλυκά κουταλιού συκαλάκι, περγαμόντο, βύσσινο και πορτοκάλι, νερατζάκι, και φαγητά που δεν τα φτιάχνουν τώρα γιατί είναι κουραστικά. Ροστ μπήφ, μελιτζάνες παπουτσάκια, ιμάμ, παστίτσια, μουσακάδες. Τρώγαμε τόνους κεφτέδες με πατάτες τηγανιτές αλλά ποτέ δεν είμασταν υπέρβαροι γιατί γυρνάγαμε όλη μέρα στους δρόμους και τις αλάνες παίζοντας.
Μοιραζόμασταν με τους φίλους μας μια πορτοκαλάδα ή γκαζόζα απ το ίδιο μπουκάλι και ποτέ κανένας μας δεν έπαθε τίποτε. Δεν πολυαρωσταίναμε , αλλά αν τύχαινε να αρρωστήσουμε πάντα υπήρχε μια καλή μάνα ή γιαγιά να μας δώσει λίγο φιδέ και να μας ρίξει βεντούζες να μας δώσει μια κουταλιά Νορισοντρίν, Ιπεσαντρίν ή ασπιρίνη διαλυμένη στο κουταλάκι μαζί με ζάχαρη, ή να μας κάνει μια ένεση με γυάλινη σύριγγα που τη βράζανε στο κατσαρολάκι, και πιο ύστερα να μας διαβάσει κανένα παραμυθάκι για να αποκοιμηθούμε. Και κάτι θερμόμετρα γυάλινα του πεντάλεπτου……… και στα πόδια του κρεβατιού να γουργουρίζει η γάτα η παρδαλή και να αναδεύεται και να παίζει με την άκρη της κουβέρτας.
Οταν κάναμε ποδήλατο (eska ή velamos) δεν φορούσαμε κράνος και στην πίσω ρόδα βάζαμε πάντα χαρτόνι από πακέττο τσιγάρα πιασμένο με ξύλινο μανταλάκι έτσι για να κάνει θόρυβο και να μας θυμίζει μηχανάκι
Περνάγαμε ώρες έξω απ το σπίτι φτιάχνοντας πατίνια με ρουλεμάν και σανίδια και κατεβαίναμε τις κατηφόρες τις γειτονιάς απλά για να διαπιστώσουμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένο. Κι όταν σηκωνόμασταν μέσα απ τους θάμνους που καταλήγαμε, μαθαίναμε πώς να διορθώνουμε το πρόβλημα των φρένων. Για να μη ξαναπληγώσουμε τα γόνατα μας και να μην αποκτήσουμε ευμεγέθη καρούμπαλα στο κέντρο του μετώπου μας Κι αν τα αποκτούσαμε τα πατάγαμε με εκείνα τα μεγάλα τάλληρα για να μη φουσκώσουν.
Είχαμε φίλους. Βγαίναμε στο δρόμο και τους βρίσκαμε. Παίζαμε μπάλα και κυνηγητό στους δρόμους. Τα δοκάρια στα αυτοσχέδια γήπεδα ήταν ή οι σχολικές τσάντες ή τα πουλόβερ κι οι ζακέττες μας κουβαριασμένες και για καλάθια του μπάσκετ είχαμε τα περβάζια των παραθύρων. Πόσες φορές δεν σπάγαμε και κανένα τζάμι και εξαφανιζόμασταν όλοι μαζί αφήνοντας τη μπάλα στα χέρια κάποιου συνταξιούχου που την έσκιζε με το σουγιά και την πέταγε στο δρόμο. Ο παλιόγερος !
Σκάβαμε λακουβάκια για να παίξουμε γκαζές, ακόμα και κουτσό μαζί με τα κορίτσια, χαρτάκια ή απ αυτά που αγοράζαμε απ τα περίπτερα ή με τα χαρτόνια απ τα πακέτα τα τσιγάρα.

Πηγαίναμε στα σπίτια των φίλων μας και χτυπούσαμε την πόρτα, ή το πιο συνηθισμένο μπαίναμε χωρίς να ρωτήσουμε. Πέφταμε από δέντρα, κοβόμασταν, πληγώναμε τα γόνατα μας και σπάγαμε και κανένα χέρι και οι γονείς μας μάς κατσάδιαζαν κι αυτό ήταν. Λίγο βάμμα στην πληγή κι όξω απ την πόρτα. Τσακωνόμασταν και παίζαμε μπουνιές και μαυρίζαμε και μελανιάζαμε και πάλι φιλιώναμε. Παίζαμε ξιφομαχίες με αυτοσχέδια ξύλινα σπαθιά. Τα ακόντια μας ήταν τα κοντάρια απ τις σκούπες ειδικά από εκείνες που τύλιγαν με μια μαξιλαροθήκη και ξαράχνιαζαν τα ταβάνια. Οι ασπίδες μας ήταν τα καπάκια απ τις μεγάλες κατσαρόλες .
Τρώγαμε ακόμα και σκουλήκια και λάσπες απ τον κήπο. Θυμάστε τη γεύση της λάσπης; Ούτε μάτια βγάλαμε, ούτε τα σκουλήκια έζησαν για πολύ το στομάχι μας.
Κι όταν η γιαγιά πότιζε τον κήπο τι πλάκα να της πατάς το λάστιχο του ποτίσματος και να της κόβεις το νερό κι εκείνη να φωνάζει.
Κι ο πανικός ακόμα μεγαλύτερος όταν πιάναμε το φλίτ με το εντομοκτόνο για να παίξουμε ανίδεοι για το δηλητήριο που περιείχε.
Στους ποδοσφαιρικούς μας αγώνες την ομάδα την έφτιαχναν μερικοί, οι υπόλοιποι μάθαιναν να ζουν χωρίς αρχηγιλίκι.
Φεύγαμε απ το σπίτι το πρωί και παίζαμε όλη μέρα ελεύθεροι αρκεί να γυρίζαμε πίσω μόλις άρχιζε να σκοτεινιάζει, ή όταν η μάνα μας έβαζε τις φωνές απ το μπαλκόνι να τσακιστούμε να ανεβούμε για διάβασμα. Δεν είχαμε βιντεοπαιχνίδια ούτε καν τηλεόραση, ούτε κινητά ούτε υπολογιστές ή internet άντε κανένα ραδιόρφωνο με λυχνίες. Το καλύτερο δώρο ήταν ένα μικρό τρανζιστοράκι με εννιάβολτη Bereck για να ακούμε Εθνικό, ή Ενόπλων.
Πηγαίναμε σχολείο και τα Σάββατα. Τρείς μέρες πρωι, τρείς μέρες απόγευμα. Τετάρτη απόγευμα Πέμπτη πρωί και την πρώτη ώρα Μαθηματικά. Πόσες φορές δεν αισθανθήκαμε το χέρι κάποιου καθηγητή να μας σηκώνει απ τη φαβορίτα ή να μας τραβάει τα αυτιά, η να μας ρίχνει μια σβουριχτή σφαλιάρα. Κι η βίτσα, συνήθως από μουριά να μας πληγώνει την παλάμη. Οι πράξεις μας ήταν δικές μας και οι συνέπειες θα βάρυναν εμάς.
Ποιος δε θυμάται τις καζούρες ιδιαίτερα στους Θεολόγους, τις Αγγλικούδες και τους Τεχνικούς. Τα παρατσούκλια που τους βγάζαμε τα παλιόπαιδα. Ο γιαουρτάς, ο καρκίνος ο θέκλας η θρούμπος ο φισφιρίκος. Την αγωνία μόλις έμπαινε ο μαθηματικός κι άνοιγε τον κατάλογο. -Για να σηκωθεί σήμερα ο ………. Και μέχρι να πεί τον μελλοθάνατο, κόμπος το στομάχι.
Θυμάστε στα διαγωνίσματα την απεγνωσμένη προσπάθεια να αντιγράψουμε με το βιβλίο στα γόνατα, ή τα σκονάκια κρυμμένα στα μανίκια, ή τα κορίτσια που τάγραφαν με στυλό BIC ή SCHNEIDER πάνω στα μπούτια τους και τα κάλυπταν με τις μπλέ ποδιές τους. Μπλέ κοριτσίστικες ποδιές, άσπρο γιακαδάκι και άσπρη μπλέ κορδέλλα στα μαλλιά. Ποδιές που εξαφανιζόντουσαν στο λεωφορείο και χωνόντουσαν μες στις τσάντες και ταΆ αγόρια που περίμεναν στο τέρμα του λεωφορείου.
Ποιος δε θυμάται τις ημερήσιες εκδρομές στον Κάλαμο, τον Αη Γιάννη το Ρώσσο, το Ναύπλιο, τον Οσιο Λουκά, τους Δελφούς για να δούμε τον Ηνίοχο τον σκανδαλιάρη που σε κοίταγε πονηρά όπου κι αν στεκόσουνα ,με κάτι απίστευτα πούλμαν.
Και τους ποδοσφαιρικούς αγώνες των τριών ωρών και βάλε στα άδεια οικόπεδα που τώρα έχουν γίνει μεζονέτες και στούντιο.
Κάποιοι μαθητές όχι τόσο έξυπνοι ή επιμελείς έχαναν την τάξη και ξαναπήγαιναν στην ίδια. Θυμηθείτε πόσους διετείς είχατε στην τάξη σας στο γυμνάσιο. Ήταν εύκολα αναγνωρίσιμοι απ τα γένια και τη χοντρή φωνή.
Ο πρώτος μας έρωτας ήταν συνήθως αδελφή ή εξαδέλφη του καλύτερου φίλου μας. Θυμόσαστε το χτυποκάρδι αλήθεια; Την αγωνία μη μας πάρουν χαμπάρι. Το πρώτο φιλί. Τα ξαναμμένα μάγουλα ,το χνούδι πάνω απ το χείλος μας.
Θυμάστε τα πάρτυ γενεθλίων με 15 αγόρια και δύο κορίτσια, (Ποιος να αφήσει την κόρη του να πάει) με πορτοκαλάδα ή ΤΑΜ ΤΑΜ, πατατάκια τσιπς και σπιτικό κέϊκ κι αργότερα βερμουτάκι και ξηρούς καρπούς.
Τις άπειρες φορές που χορεύαμε το ίδιο μπλούζ σε συνενόηση με τον υπεύθυνο του πικάπ, έτσι για να μένουμε πιο πολλή ώρα αγκαλιασμένοι με το κορίτσι των ονείρων μας. Την απίστευτη φράση ΤΑ ΦΤΙΑΞΑΜΕ. Τι φτιάξαμε ο Θεός κι η ψυχή μας.
Πηγαίναμε στο γήπεδο τρείς ώρες πριν το μάτς και γυρίζαμε παπί απ τη βροχή και παγωμένοι μέχρι το μεδούλι τυλιγμένοι με μουσκεμένες σημαίες και χωμένοι σε πλαστικές σακούλες Κι με τις κάλτσες να τρέχουν
Υπήρχαν τέσσερις εποχές διακριτές μεταξύ τους. Τα φύλλα των δέντρων έπεφταν το φθινόπωρο και τα μπουμπούκια των λουλουδιών άνθιζαν την άνοιξη. Υπήρχαν δέντρα και κήποι στις αυλές των σπιτιών και πηγάδια και χώμα που μύριζε μετά το πότισμα . Θυμάστε τους πανσέδες; Τα σκυλάκια; Τα χρυσάνθεμα;
Τις πλεχτές ζακέτες που βάζαμε κάπου μετά το Πάσχα. Τα πρώτα μακριά παντελόνια.
Τα καλοκαιρινά βράδια τα βγάζαμε ή στα σκαλιά παρέες παρέες, ή παίζοντας κρυφτό και κρυφτοντένεκο, ή στα καλοκαιρινά σινεμά με τα χαλίκια, τις καρέκλες με το πλαστικό σκοινί, τις μπουκαμβίλιες στη μάντρα , τον πασατέμπο και την πορτοκαλάδα ΠΑΡΘΕΝΩΝ. Αξέχαστα χρόνια.
Οι γενιές αυτές έβγαλαν μερικούς απ τους καλύτερους επιστήμονες, γιατρούς, μηχανικούς, ανθρώπους εργατικούς και τίμιους οικογενειάρχες και πολλούς άλλους. Τα τελευταία πενήντα χρόνια έγινε έκρηξη σε καινοτομίες και νέες ιδέες. Είχαμε επιτυχίες, αποτυχίες και υπευθυνότητα και μάθαμε να τα αντιμετωπίζουμε όλα. Μεγαλώσαμε σαν παιδιά με τις χαρές και τις λύπες, μας. Ζήσαμε. Και θα εξακολουθήσουμε να ζούμε όσο μας χρωστάει ο Θεός, σε πείσμα όλων αυτών που μας πλαστικοποίησαν τη ζωή με δικές τους ιδέες και για δικό τους όφελος.

——————————————————————————————————————————————————————–

«ΠΑΡΤΑ ΟΛΑ»! 31/12/2011

Συντάκτης corto

Θα το θυμάστε οι μεγαλύτεροι σε ηλικία, σαν ένα από τα best seller της πρωτοχρονιάς, πριν από πολλά χρόνια! Είχε πολλά ονόματα. Σβούρα, Πάρτα όλα(πιο διαδεδομένο), τρουλουλού, κλπ. Στην ουσία ήταν μια σβούρα, από ξύλο ή πλαστικό αργότερα(όταν βιομηχανοποιήθηκε), η οποία έγραφε σε κάθε της επιφάνεια και από μια φράση, την οποία έπρεπε οι παίκτες να ακολουθήσουν. Πάρτα όλα, δώστα όλα(σας φέρνει κάτι σε Τσοβόλα;), βάλτε όλοι, πάρε τα μισά, βάλε τα μισά κλπ Εννοείται, ότι όλα αυτά που διακυβεύονταν ήταν χρήματα(δραχμούλες), ή ενίοτε πιο παιδικά, ανάλογα με την ηλικία των παικτών. Ήταν το απόλυτο Πρωτοχρονιάτικο παιχνίδι της Ελληνικής οικογένειας(συγγενών & φίλων), για τουλάχιστον μια δεκαετία! Κρίμα που δεν πιστέψαμε ότι κάποτε θα αναζητούσαμε την εικόνα του με νοσταλγία, ώστε να προνοήσουμε και να κρατήσουμε σαν ενθύμια 1-2 απ` αυτά.  Ξέρετε τι χρήσιμα και τι επίκαιρα είναι(και θα είναι), σε τούτη τη χώρα;

——————————————————————————————————————————————————————————————–

ΠΑΛΙΕΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΚΑΤΑΧΩΡΗΣΕΙΣ 10/12/2011

Συντάκτης corto

Νοσταλγική και υπέροχη παρουσίαση, που φέρνει στο νου πολλές αναμνήσεις….

http://www.mediafire.com/?4nriyzdh9ba1k8e

—————————————————————————————————————————————————————————————————————————————

Κάποτε τα Χριστούγεννα…30/11/2011

Συντάκτης corto

 

Μέσα σε αυτό το ταξίδι που κάνουμε με την φυγόκεντρο δύναμη της μνήμης, ξεπηδούν σποραδικά εικόνες που φέρνουν πάρα πολλά στο νου… Έρχονται με μια απλή αφορμή, μια σελίδα ενός εικονογραφημένου ας πούμε. Κοιτάζεις με τα μάτια να φεύγουν στο χθες, πέντε – δέκα λεπτά… Μια καταχώρηση διαφημιστική ρετρό. Κάτι ξεχασμένο. Κι όμως, έχει τόση δύναμη μέσα του! Μπορεί να αφηγηθεί τόσα πολλά! Σαν να είναι ζωντανή! Καμιά φορά, έχω την αίσθηση ή την ψευδαίσθηση ενδεχομένως, ότι ακούω τις νότες από αυτούς τους δίσκους… Παλιομοδίτικοι, με χορωδιακά κάλαντα, με αγνές παιδικές φωνές… Με κάτι που έμεινε ζωντανό μέσα μου και με κρατάει πάντα μακριά από τα ημερολόγια της κάθε νέας χρονιάς… Βρίσκεται σε μια από τις σελίδες του τεύχους 131, του αγαπημένου Μίκυ Μάους και διαφημίζει δίσκους 33 στροφών(από τα χρόνια που οι στροφές μετρούσαν επάνω στα πλατώ), με Χριστουγεννιάτικους πλέον απόηχους στα αυτιά μας. Δείτε την και προσπαθήστε να αναπολήσετε τη χροιά τους. Όχι μόνο των ήχων. Αλλά εκείνων των μαγικών, παιδικών Χριστουγέννων!

——————————————————————————————————————————————————————————————————————————

ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ… 8/5/2011

Συντάκτης gkosk

Τα βρήκαμε σε παλιές Ελληνικές ταινίες της δεκαετίας του`60 και σίγουρα θα θυμίζουν πολλά σε πολλούς… Εικόνες από το χθες, από τα περίπτερα της γειτονιάς, με μια έμφαση στα οικογενειακά περιοδικά και τα εικονογραφημένα της εποχής. Μπορείτε αλήθεια να αναγνωρίσετε κάποια;

————————————————————————————————————————————————————————————————————–

Ο «ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ» ΧΤΥΠΑΕΙ ΠΑΝΤΑ ΤΡΕΙΣ ΦΟΡΕΣ 10/4/2011

Συντάκτης gkosk

ΑΡΙΘΜΟΣ ΤΕΥΧΟΥΣ 760 – 1^η ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1968

ΤΟΚ ΤΟΚ…

Μπορεί την διαβόητη εκείνη χρονομηχανή να μην τη φτιάξαμε ακόμη, όμως έστω και εμπειρικά, πρωτόγονα, υποτυπώδη, πρακτικά κλπ κλπ, κάπως παγώσαμε τον χρόνο, με μια απλή μέθοδο. Όχι, δεν βάλαμε το ρολόι στο ψυγείο, γιατί θα το ξεχαρβαλώναμε! Σκαρφιστήκαμε ένα τρόπο όμως να σταματήσει το «γύρω – γύρω όλοι» το καθημερινό, αυτό που παίζουν και τα μεγάλα παιδιά, οπότε με τη φράση «…κι ο Μανώλης στο σκαμνί…», κάποιοι από μας βρέθηκαν με ένα παλιό τεύχος οικογενειακού περιοδικού στο χέρι, με ημερομηνία κυκλοφορίας μερικές δεκαετίες πριν! Απλό και εύκολο, έτσι; Αυτά είναι πράγματα που κάνεις τις Κυριακές συνήθως, όταν σε πιάνει μια νοσταλγία σα ζάλη και φέρνεις με το νου τα χρόνια του «καληνύχτα Μάιρη Έλεν», της φωνής του Διακογιάννη και του Φουντουκίδη, το  σκισμένο δελτίο «προ – πο» με τις χαμένες προβλέψεις, τον Τζώνυ Βάισμιλερ που συντόμευε τις αποστάσεις στη ζούγκλα μέσω δέντρων, της Βασιλειάδου τη φάτσα να ξεστομίζει ατάκες, του κρυφτοκυνηγητού, της τυφλόμυγας, των εξερευνήσεων και των υπολοίπων συστατικών του οικογενειακού μεσημεριανού φαγοποτιού. Μόνο οι Κυριακές μπορούν να πιάσουν τον παλμό εκείνο. Τα είχαν όλα σε μόλις 24 ώρες! Είναι απίστευτο πόσα μπορούσαμε να στριμώξουμε μέσα σε μια μέρα!

Ότι θα διαβάσετε πιο κάτω, είναι μια αναδρομή σε μια χρονιά, με αφορμή το ξεφύλλισμα ενός τεύχους του περιοδικού «Ταχυδρόμος», από τον Νοέμβριο του 1968. Που μπορεί να σας έπιασε αυτή η ημερομηνία, ποικίλει ανάλογα με την ηλικία του καθενός. Κάποιοι ίσως να βρίσκονταν στα μαιευτήρια, κάποια άλλοι στο μυαλό των γονιών τους, ορισμένοι στις κούνιες, μερικοί στις αυλές των σπιτιών και πάει λέγοντας. Όπως και να έχει πάντως, είναι ένα «σαν τότε», κι όχι «σαν σήμερα» και έχει ενδιαφέρον να θυμηθούμε τον τρόπο ζωής του «τότε» και να κάνουμε και μερικούς παραλληλισμούς επί τη ευκαιρία με το «σήμερα». Δείτε το σαν μια παρτίδα «κοντσίνα» και ας δούμε ποιος κάνει το «δέκα το καλό», ποιος τα «σπαθιά» και ποιος τα φύλλα…

Ένα από τα πρώτα Ελληνικά εξώφυλλα για την «νέα κυρία του Σκορπιού», ή αν προτιμάτε την Τζάκυ Κέννεντυ – Ωνάση πλέον. Ο υπότιτλος βέβαια του ρεπορτάζ είναι κάπως μυστηριώδης και προετοιμάζει τους αναγνώστες για μια τελείως διαφορετική προσέγγιση της προσωπικότητας, μιας πρώην «πρώτης κυρίας» των ΗΠΑ.  «Μια ψυχογραφία»…

Στην εσωτερική ειδησεογραφία, εκείνη η Παρασκευή είχε πολλά να καταπιαστεί. Πλούσια σε ειδήσεις εβδομάδα και το διαπιστώνει κανείς από την τρίτη κιόλας σελίδα. Δίπλα στα στοιχεία έκδοσης του περιοδικού, εικονίζονται οι 6 μονομάχοι(5 γραβατωμένοι και ένας με κράνος ράγκμπυ και πούρο!), που διεκδικήσαν εκείνη τη χρονιά την ηγεσία των ΗΠΑ. Χάμφρευ(Δημοκρατικοί), Ουάλλας(ανεξάρτητος), Μάσκι(Δημοκρατικοί), Άνιου(Ρεπουμπλικάνοι), Λεμαίυ(ανεξάρτητος – ο τύπος με το κράνος)και Νίξον(Ρεπουμπλικάνοι), που κέρδισε τελικά. Στην ανάλυση των ατού του καθενός που ακολουθεί, διαβάζουμε ότι ενδεχόμενη νίκη του Νίξον θα συνοδεύεται από παύση του πολέμου στο Βιετνάμ και άνοιγμα στην Ευρώπη. Μια πρόβλεψη του υπογράφοντα την ανάλυση αυτήν κ. Osten, που δεν έπεσε και πολύ έξω όσον αφορά τον νικητή, αλλά που μάλλον εξέφραζε ευσεβείς πόθους όσων αφορά στα υπόλοιπα…

Γυρίζοντας σελίδα, ερχόμαστε φάτσα με φάτσα με ένα χάρτη, όπου υπογραμμίζονται τα εννέα σημεία στα οποία απειλείται διαρκώς η παγκόσμια ειρήνη. Αν εξαιρέσετε την Ευρώπη, όπου εδώ ο πόλεμος πλέον είναι οικονομικού χαρακτήρα, την Κεντρική Αμερική όπου μάλλον ηρέμησαν τα πράγματα και τελείωσαν οι δικτατορίες, αλλά και το Βιετνάμ που δείχνει σαφώς πιο cool, όπως και η Κίνα που επιβάλει οικονομικούς όρους και επιβάλλεται παγκοσμίως, όλες οι άλλες ζώνες είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα, από το 1968! Ειδικά Μέση Ανατολή και Αφρική, είναι ακόμη στο μάτι του κυκλώνα μετά από σχεδόν 5 δεκαετίες! Οι λόγοι τώρα όλων αυτών, δεν νομίζω να έχουν αλλάξει και πολύ, έως καθόλου…

Συνεχίζοντας συναντάμε άρθρο για τα «σφάλματα της Σοβιετικής κυβέρνησης», με την μορφή απειλής πολέμου, που αν τα μεταφράσετε σε πιο μεταγενέστερες καταστάσεις, θα δείτε την χώρα να έχει αλλάξει γεωγραφικό μήκος και πλάτος, μαζί και όνομα, όπως και σφάλματα… Ο κίνδυνος της παγκόσμιας «κρίσης» στην σελίδα 8, δεν υφίστανται με την μορφή πολέμου φυσικά, όχι τουλάχιστον με συμβατικά ή πυρηνικά όπλα… Εδώ σηκώνει πολύ κουβέντα αλλά, ας γυρίσουμε σελίδα καλύτερα…

…για να δούμε μαζί ένα τα θαύματα της ανθρώπινης τεχνολογίας, να είναι προ των πυλών. Το άρθρο τιτλοφορείται «Η Οδύσσεια της Σελήνης», παραφράζοντας μάλλον τον τίτλο της μεγάλης ταινίας «Η Οδύσσεια του διαστήματος». Μετά την επιτυχία της πτήσης του «Απόλλων 7», οι Αμερικανοί αφήνουν για λίγο την λατινική Αμερική στην ησυχία της(και το Βιετνάμ), κι ετοιμάζονται να πατήσουν το πόδι τους στη Σελήνη. Δεν ήταν κακή ιδέα, αλλά δεν ξέρουμε κατά πόσο το πέτυχαν, αφού μέχρι σήμερα οι αμφισβητήσεις δεν έχουν πάψει να πλανώνται, από επιστήμονες που υποστηρίζουν ότι όλα έγιναν σε μερικά στούντιο…

Γερμανοί αξιωματικοί(της Δυτικής πλευράς του Βερολίνου), «αυτοκτονούν» μυστηριωδώς, με ένα σκοτεινό πέπλο να σκεπάζει τις πράξεις τους(χρόνια μετά θα μάθουμε ότι τους αυτοκτόνησαν!), η κατασκοπία και ο ψυχρός πόλεμος καλά κρατεί, οι κατάσκοποι πληθαίνουν και δεν μένουν άνεργοι(όπως και σήμερα φυσικά), ενώ η Ζακλίν Μπουβιέ, ή Τζάκυ Κέννεντυ, ή Τζάκυ Ωνάση τέλος πάντων, καταλαμβάνει τις τέσσερεις επόμενες σελίδες του «Ταχυδρόμου», με διάφορες αμφιέσεις(αυτήν με το μαύρο στυλ – ράσο ρούχο, ομολογώ δεν την κατάλαβα…), σε διάφορες πόζες ανά τα ταξίδια της, εκ των οποίων και κάποιες στην στάση που έκανε στην Ελλάδα(Ακρόπολη 1963, δίχως μεταλλικούς πυλώνες υποστήριξης, μιας και ακόμη το νέφος δεν είχε αρχίσει να τρώει τις σάρκες του ιερού βράχου…).

Για το διήγημα που ακολουθεί, αυτό του μεγάλου Δημήτρη Ψαθά(«Ο Σιωπηλός, σε σκίτσο συνοδευτικό του Κώστα Μητρόπουλου), ουδέν σχόλιο! Καλύτερα να το διαβάσετε.

Οι εταιρείες καλλυντικών αποδεικνύεται ότι ουδέποτε πρωτοτυπούσαν, ή απλά δεν εξελίχθηκαν σαν τεχνολογία, αφού τις ίδιες υποσχέσεις έδιναν από το `68! Δείτε την σχετική καταχώρηση, που μάλιστα φέρει και με κεφαλαία γράμματα τη λέξη ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ!

Πάμε στα δικά μας, της ψωροκώσταινας τα επιτεύγματα(μη ξεχνάτε ότι ήμασταν εις «γύψον»…), για να δούμε μια είδηση βγαλμένη από τα αρχεία της ιστορίας μας! Η χώρα παράγει 15 εκατομμύρια παπούτσια ετησίως παρακαλώ ! Αυτό κι αν είναι ρεπορτάζ – σοκ για τις μέρες μας, που έχουν κοινό στοιχείο μόνον τον αριθμό, αφού σήμερα καταναλώνουμε 15 εκατομμύρια παπούτσια ημερησίως(δεν μέτρησα τους μετανάστες)! Δείτε και τον χαρακτηριστικό πίνακα εξαγωγών, που πιστοποιεί τον τίτλο του άρθρου, όπως και την ισοτιμία δολαρίου – δραχμής(ακόμη δεν κατάλαβα γιατί αφαιρέθηκε ένα «λ» από το δολάριο…)!

Η γρίπη είναι διαχρονική αξία χιούμορ, κάτι που μπορούμε να θαυμάσουμε στις γελοιογραφίες του Μητρόπουλου, όπως και μόνιμος βραχνάς – προβληματισμός των πολιτών της χώρας. Μόνο που το `68 δεν παίζανε παγκόσμιες υστερίες και εμβολιασμοί… Ο επιστημονικός οδηγός συζυγικού βίου των σελίδων 24 & 25, δε νομίζω να βοήθησε και πολύ στο να κατανοηθεί ο σύζυγος, αφού αν προσέξετε όλα τα ίδια μείνανε – κι όλα το ίδιο αλλάξανε στα δεδομένα. Και φτάνουμε σε ένα εκπληκτικό déjà vu, flash back, χρονοταξίδι, ραντεβού με τις αναμνήσεις, πείτε το όπως θέλετε! Ανάλυση των υπαιθρίων επαγγελμάτων στην Ελλάδα, προοπτικές, προϋποθέσεις για εξέλιξη! Μάλιστα! Καστανάδες, κουλουράδες, λούστροι, λαχειοπώλες, πλανόδιοι πωλητές και ότι φιγούρες βλέπαμε στις Ελληνικές ταινίες, βρίσκονται στις φωτογραφίες του ρεπορτάζ, που θα σας γυρίσει σίγουρα πολύ πίσω… Νομίζω ότι είναι το καλύτερο κομμάτι του τεύχους. Τίποτα δεν έχει μείνει(σχεδόν), απ` όλες αυτές τις εικόνες στους δρόμους μας, κάτι που μαρτυράει ίσως τις «θυσίες» που απαιτεί ο εκμοντερνισμός, η ένταξη στις νέες συνθήκες και ο δρόμος της παγκοσμιοποίησης και του καταναλωτισμού… Δείτε μια Ελλάδα σε άλλους ρυθμούς, με άλλο ήχο και εικόνα…

Απίθανα νοσταλγική καταχώρηση αυτή της μπύρας Άλφα! Καταπληκτικό και all time classic μικρού σχήματος μπουκάλι, με τις υπέροχες καμπύλες! Ξεδιψάς στη θέα του!

Ο Αλαίν Ντελόν γλύτωσε από την υπόθεση φόνου στην οποία μπλέκονταν(το ίδιο κι ο Γκιωνάκης), οι συγκινήσεις μας αρρωσταίνουν(το ίδιο άχρηστες είναι οι επιστημονικές μελέτες τέτοιου τύπου!), τα πάχη μας – τα άγχη μας, την ίδια στιγμή που 150 ξένοι σπουδάζουν στην Αθήνα! Που να περίμενε ο αναγνώστης του «Ταχυδρόμου» και σε ποιο σενάριο της φαντασίας του να το έβλεπε, ότι μια τέτοια είδηση το 2011 δεν θα έμπαινε ούτε σε μια επαρχιακή εφημερίδα!

Ακόμη μια επιστροφή στο παρελθόν, που μας φέρνει ταυτόχρονα με το σήμερα, καταδεικνύοντας τις αξίες της φυλής που μένουν αναλλοίωτες! Η Ελληνίδα σοφερίνα του`68 έτρωγε τα ίδια φάσκελα από τους άνδρες οδηγούς, που ίσως να ήταν λιγάκι πιο προσεκτικοί στις ύβρεις(ελέω τροχονόμου). Δισέλιδο ρεπορτάζ με σκίτσο Μητρόπουλου κι εδώ. Ρίξτε και μια ματιά στις εσωτερικές διακοσμήσεις των σπιτιών της χρονιάς εκείνης. Κάτι θα σας φέρνουν κι αυτές στο νου, δε μπορεί… Επίσης, διαβάστε και την σελίδα με τις επερχόμενες νέες Ελληνικές ταινίες…

Δύο ακόμη καταπληκτικές διαφημιστικές καταχωρήσεις, που δείχνουν το μεγάλο ταλέντο του Έλληνα διαφημιστή από τότε! Αδύνατον να μην γελάσετε! Απορώ με τους τύπους του Skip, πως κρατήθηκαν σοβαροί στη φωτογράφιση!

Αποσπασματικό διήγημα από την περίφημη συλλογή του αξέχαστου Νίκου Τσιφώρου «Τα παλιόπαιδα τα ατίθασα», τοποθέτηση του αθλητικού συντάκτη του περιοδικού περί ανάγκης εξαγνισμού των Ολυμπιακών αγώνων(προβλέψεις προ – πο), δύο σελίδες με κόμικς σε συνέχειες(Τεν Τεν και Φάντομ), για να κλείσουμε με το οπισθόφυλλο αυτού του χορταστικού τεύχους, όπου ακόμη δεν είχαν ανακαλυφθεί(…)οι βλαβερές συνέπειες του καπνίσματος, η παγκόσμια υστερία δεν είχε εμφανιστεί ακόμη, οπότε η μακέτα «νιάτα – χαρά – και Άρωμα φίλτρο» δεν ξένιζε κανέναν και απείχε αρκετά χρόνια από την τσιγαροαπαγόρευση!

53 αξέχαστες σελίδες γεμάτες αναμνήσεις, σας περιμένουν με ένα μόνο κλικ στο πιο κάτω link…

http://www.mediafire.com/?y19rdj5yty5pbm4

———————————————————————————————————————————————————————————————————–

ΤΑ ΚΛΑΣΣΙΚΑ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΑ ΚΑΙ Η 25^η ΜΑΡΤΙΟΥ 25/3/2011

Συντάκτης gkosk

Ένα θέμα που θα μπορούσατε να το αποκαλέσετε μάλλον αναμενόμενο, λόγω  του εορτασμού της σημερινής επετείου, μιας πολύ σημαντικής ημέρας για τον Ελληνισμό και το Έθνος μας. Η 25^η Μαρτίου και όσα συμβολίζει για όλους μας, μπορεί να χάνει στα μάτια κάποιων τη λάμψη της, κυρίως μέσα στον τρόπο που ξέρει να μας καταπίνει καθημερινά με τους ρυθμούς της η ίδια μας η ζωή, αυτή για την οποία θυσιάστηκαν χιλιάδες Ελλήνων, όπως και για τη δυνατότητα να μπορούμε να συλλογιόμαστε ελεύθερα, όμως τα ιδανικά της θα μείνουν ανεξίτηλα μέχρι το τέλος των ημερών, ενός κόσμου με τη μορφή που ξέρουμε… Είναι έννοια – κι όχι ευκαιρία για επιπλέον ημέρα άνευ εργασίας, είναι το όραμα το ζωντανό που πρέπει να διαφυλάξουμε σαν κόρη οφθαλμού – κι όχι βόλτα στη λιακάδα για καφέ! Η παρέλαση που γίνεται κάθε τέτοια μέρα, είναι μια εκδήλωση μνήμης και τιμής και μόνον έτσι επιβάλλεται να περάσει στις νεότερες γενιές – κι αυτό είναι χρέος όλων μας. Πριν πολλές δεκαετίες, οι αδελφοί Πεχλιβανίδη και η εκδοτική εταιρεία Ατλαντίς με την τεράστια της προσφορά στη διαπαιδαγώγηση μας, είχε προχωρήσει στην κυκλοφορία μιας σειράς πορτρέτων των αγωνιστών του 1821, αλλά και σημαντικών στιγμών της Ελληνικής Επανάστασης, σε μια προσθήκη με το δικό της στίγμα, στη μέχρι τότε πολύ επιτυχημένη έκδοση των Κλασσικών Εικονογραφημένων. Αυτά τα χαρακτηριστικά πλέον εξώφυλλα, τα διαχρονικά πραγματικά, φέρνουν στο νου στους μεγαλύτερους σκηνές από τις στολισμένες αίθουσες των Δημοτικών μας σχολείων κάποτε… Έχουν πολλές αναμνήσεις μαζί τους, όπως και διδαχές που σαν απόηχοι έρχονται στα αυτιά μας, όταν μια μελωδία από την μπάντα αρχίζει να απλώνεται πάνω από τους παρελαύνοντες… Όλα αυτά μπορεί να τα βρει κανείς και στις σελίδες εκείνων των τευχών, με τα πανέμορφα εξώφυλλα και τα σκίτσα των Ελλήνων δημιουργών. Κείμενα από τον αξέχαστο Βασίλη Ρώτα(και τον Ξένο), σκίτσα από τους Γραμματόπουλο και Καστανάκη. Κολοκοτρώνης, Ανδρούτσος, Κανάρης, Μιαούλης, Φεραίος, Μπουμπουλίνα, Παπαφλέσσας, Καραϊσκάκης… Ονόματα που άφησαν το δικό όνομα στις ματαιωμένες κορφές των βουνών και στις παλικαρίσιες μάχες. Κι αν όλα αυτά σας φαντάζουν τόσο μακριά πια, σκεφτείτε πόσο επίκαιρες είναι κουβέντες από τα στόματα τους, όπως αυτή του μέγα πατριώτη Κολοκοτρώνη όταν είδε το πρόσωπο της προδοσίας κατάματα… «…εγώ φεύγω – εσείς να είστε μονιασμένοι…» καλοί οι αδριάντες και οι προτομές, αλλά ακόμη καλύτερο είναι να γνωρίζουμε και ποιοί ήταν αυτοί που εικονίζονται στα άψυχα μάραμαρα… Αυτό που θα συμπληρώσει σαν εικόνα τούτες τις γραμμές, δεν είναι άλλα από μερικά εξώφυλλα της έκδοσης αυτής των Κλασσικών Εικονογραφημένων, που ευτυχώς εξακολουθούν ακόμη και σήμερα να διανέμουν τα πρακτορεία τύπου Πανελλαδικά, δίνοντας και στους νεότερους την ευκαιρία να διαβάσουν αυτά τα άξια θαυμασμού έργα των εκδόσεων Ατλαντίς.

———————————————————————————————————————————————————————————————————-

ΕΝΑ ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ ΤΟΝ ΜΑΙΟ ΤΟΥ 1971… 20/3/2011

Συντάκτης gkosk

Σας έχουμε δώσει κατά διαστήματα αρκετά αποσπάσματα από το περιεχόμενο του βιβλίου που γράφουμε με το Λάζαρο Αλεξάκη, με τίτλο «Ονειρολόγιον». Θα πρέπει να έχετε διαμορφώσει πιστεύω άποψη για το άκρως νοσταλγικό του περιεχόμενο. Σήμερα, θα σας δώσουμε μια εικόνα αντί για κείμενο, από το κεφάλαιο του βιβλίου που αναφέρεται στα εικονογραφημένα της δεκαετίας του `70 και στο γενικότερο ρόλο τους στην τότε μας καθημερινότητα. Στην ουσιά αυτό που θα δείτε, είναι μια διαμορφωμένη εικόνα με την βοήθεια της τεχνολογίας, από το πως μπορούσε να είναι ένα περίπτερο το Μάιο του 1971, επικεντρωμένο βέβαια στα κόμικς. Σεραφίνο, Τιραμόλα, μικρός και μεγάλος Μπλέκ, μικρός και μεγάλος Ταρζάν, Δράσις, Αμαζόνιος, Περιπέτεια, Ρομάντσο και πολλά ακόμη καλούδια, από εκείνξα που κρέμονταν σαν στολίδια Χριστουγεννιάτικου δέντρου, από τα μανταλάκια… Η παρμάτεια που μας προσέλκυε και μαγνήτιζε τα βλέμματα μας, ξαναζεί σε αυτό το κολάζ που βλέπετε πιο κάτω.

—————————————————————————————————————————————————————————————————————————

ΚΟΥΝΓΚ ΦΟΥ – Ο ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΟΣ ΜΑΣ ΣΑΟΛΙΝ 17/1/2011

Συντάκτης gkosk

Σ` αυτή τη σειρά άρθρων, θα προσπαθήσουμε να σας γνωρίσουμε μια σειρά τηλεοπτικών σειρών του παρελθόντος που μεταφέρθηκαν στις σελίδες των εικονογραφημένων. Πολλές απ` αυτές τις είδαμε και στην Ελληνική τηλεόραση, των πρώτων χρόνων λειτουργίας της και μας θυμίζουν πολλά, στους μεγαλύτερους κάπως…

Στις 19 Σεπτεμβρίου 1974, ο εκδότης κ. Ανεμοδουράς ενσωματώνει στην ύλη του εβδομαδιαίου Ζαγκόρ(τεύχος 196, που μάλιστα συνοδεύτηκε και από αύξηση τιμής στις 5 δραχμές, λόγω του κόστους των πνευματικών δικαιωμάτων!), τον τηλεοπτικό ήρωα Κουάι Τζάνγκ Καίην. Κάποια στιγμή μάλιστα, θα γίνει και εξώφυλλο, παραγκωνίζοντας τον ίδιο τον κεντρικό χαρακτήρα του Ζαγκόρ! Ένας φιλήσυχος οπαδός της αίρεσης των Σαολίν, καταφεύγει στην Άγρια Δύση για να αποφύγει τους διώκτες του. Εκεί θα βιώσει δύσκολες καταστάσεις, εξ` αιτίας του χρώματος στο δέρμα του και της γενικότερης φιλοσοφίας που τον διαποτίζει. Ας πάρουμε τα πράγματα απ` την αρχή, όμως.

Το 1972, γυρίστηκε η ταινία που έγινε αφορμή για την δημιουργία της τηλεοπτικής σειράς. Την ταινία αυτή, μπορείτε να βρείτε σε 6 συνολικά τμήματα, σε παλαιότερες μας δημοσιεύσεις, στην εννότητα ΘΕΡΙΝΟ ΣΙΝΕΜΑ! Πρωταγωνιστής τόσο στην ταινία(ομότιτλη), όσο και στην τηλεοπτική σειρά, ήταν ο ηθοποιός David Carrantine, ο οποίος και προφανώς επιλέχτηκε από τους παραγωγούς λόγω της φυσιογνωμικής ομοιότητας του με Κινέζο! Έναν χρόνο μετά την ταινία, γυρίζεται και η τηλεοπτική σειρά για λογαριασμό του καναλιού ABC, που σαρώνει τα βραβεία Emmy στην Αμερική και γίνεται παγκόσμια επιτυχία, ανεβάζοντας στα ύψη της μετοχές του ηθοποιού, που ταυτίστηκε σ` αυτό τον ρόλο. Η βιομηχανία κόμικς της περίφημης Marvel, θα εμπνευστεί από αυτή την επιτυχία και θα δημιουργήσει μεταξύ άλλων και το «Μάστερ Κούνγκ Φού»(David Mulagy), που διαβάσαμε και στην χώρα μας το`78 από τις εκδόσεις του κ. Καμπανά. Ακόμη και ο Κουέντιν Ταραντίνο, θα χρησιμοποιήσει μια ατάκα της σειράς, δείχνοντας τις επιρροές του απ`αυτήν, όταν θα βάλει στο στόμα του Σάμιουελ Τζάκσον στο τέλος του Pulp Fiction τη φράση «You know, walk the earth, meet people…get into adventures. Like Caine from Kung Fu.» Στην Ελλάδα, θα την φέρει πολύ σύντομα(1974), το κανάλι των Ενόπλων Δυνάμεων, ή εν συντομία ΥΕΝΕΔ! Η σειρά πέτυχε και στην χώρα μας, δημιουργώντας φανατικό κοινό, την μέρα προβολής της.

Συνεπώς, το έργο του κ. Ανεμοδουρά να μεταφέρει λίγη από τη δράση και την λάμψη της στις σελίδες του Ζαγκόρ, εμπεριείχε λιγότερο ρίσκο. Δυστυχώς για τον εκδότη και τους αναγνώστες, η εξαιρετική μεταφορά σε κόμικς της σειράς δεν είχε τα αποτελέσματα που περίμεναν όλοι, αφού είχαν αρχίσει να αλλάζουν τα κόμικς μορφή πλέον και οι μέρες του Ζαγκόρ είχαν λιγοστέψει επικίνδυνα, φτάνοντας στην διακοπή έκδοσης του περιοδικού 64 τεύχη μετά… Άλλωστε, ο ίδιος ο εκδότης δεν υποστήριξε όσο θα έπρεπε το εγχείρημα του, κάνοντας το να φαντάζει περισσότερο σαν έναν ακόμη πειραματισμό που επιχείρησε και λιγότερο σαν μια νέα προσπάθεια. Πιο κάτω, έχετε την δυνατότητα να δείτε την πρώτη σελίδα από την παρθενική εμφάνιση του κόμικς ήρωα στο τεύχος 196 του Ζαγκόρ, στο επεισόδιο «Ο Μεγάλος Τζών Μπή», αλλά και ένα απόσπασμα από το πρώτο τηλεοπτικό επεισόδιο σε βίντεο. Για τον σχεδιαστή του κόμικς, να σας πω ότι ψάχνω εδώ και χρόνια να ανακαλύψω το όνομα του, κάτι που μέχρι στιγμής έχει σταθεί αδύνατον! Αν κάποιος σας γνωρίζει σχετικά, θα ήταν ιδανικό σαν συμπλήρωμα σ` αυτό το πορτρέτο που επιχειρήθηκε.

————————————————————————————————————————————————————————————————————-

ΠΑΛΙΕΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ 16/1/2011

Όπως και την περασμένη Κυριακή, με το οδοιπορικό στο 1962, έτσι και σήμερα συμπληρώνουμε το άρθρο για το περιοδικό Ρομάντσο με μια σειρά βίντεο, που θα σας ταξιδέψουν στην …διαφημιστική μας πλευρά των `70ς! Πολύ νοσταλγικές και γεμάτες αναμνήσεις…Τρία βίντεο, με μεγάλος μέρος το κάθε ένα από αυτά, της τηλεοπτικής, καταναλωτικής μας αλήθειας, κάποτε στην Ελλάδα…

————————————————————————————————————————————————————————————————————-

Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ – ΡΟΜΑΝΤΣΟ 16/1/2011

Συντάκτης gkosk

Ανατρέχοντας στην ιστορία αυτών που αποκαλέστηκαν οικογενειακά περιοδικά στη χώρα μας, σταματάμε σε ένα όνομα που ξυπνάει πολλές μνήμες σε όλους μας, ασχέτως ηλικίας, αφού ακόμη και οι νέοι των 20 – 25 ετών σήμερα, σίγουρα έχουν ακούσει, ή έχουν δει παλαιότερα του τεύχη να διασώζονται στα πατρικά τους σπίτια. Θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε σαν ένα περιοδικό – θρύλος, που κράτησε στις σελίδες του μια πολύ όμορφη εικόνα της Ελλάδας, κατά πολύ διαφορετική με αυτήν που διανύουμε χρονικά. Παραπέμπει σε γειτονιές με ασβέστη στις αυλές και βασιλικό στις γλάστρες, εφημεριδοπώλες και γαλατάδες, κάρα μεταφοράς εμπορευμάτων, μπακάλικα, ημέρες ραδιοφώνου και αργότερα τηλεόρασης. Χαρακτήρισε και σε έναν βαθμό σημάδεψε με την παρουσία του, αρκετές δεκαετίες, ξεκινώντας από πολύ πίσω στον χρόνο, με διαφορετική μορφή και λόγο ύπαρξης και καταλήγοντας στα χρόνια των δεκαετιών του `60 και του `70, στο έντυπο που χωρούσε ολόκληρη την οικογενειακή ενημέρωση και ψυχαγωγία στις σελίδες του. Πολλά παρόμοια περιοδικά το ανταγωνίστηκαν, αλλά δίχως το επιθυμητό από τους εκδότες τους αποτέλεσμα. Στο άκουσμα του ονόματος Ρομάντσο, θα δείτε κεφάλια να κινούνται με νόημα και χαμόγελα να εμφανίζονται. Χαμόγελα που αντανακλούν νοσταλγία… Μάτια που ξαφνικά διαπερνάει μια ανεξήγητη λάμψη…

Η ιδέα ανήκε στον κ. Ν. Θεοφανίδη και σαν χρονιά πρώτης κυκλοφορίας πηγαίνουμε στο 1934. Η μορφή του τότε με το μικρό σχήμα, θα διαφοροποιηθεί μετά την δεκαετία του 1950, όπως και η ύλη. Αρχικά έχουμε μια έκδοση που απευθύνεται σε γυναίκες, με αισθηματικές νουβέλες(στο κλίμα των Ζέφυρος και Μιμόζα), συμβουλές ομορφιάς και κάποια χρονογραφήματα. Με αυτό τον προσανατολισμό θα βαδίσει μέχρι τα τέλη του 1940. Αξίζει να σταθούμε στα όμορφα εξώφυλλα εκείνης της περιόδου, που ήταν απλά επιχρωματισμός φωτογραφιών, κυρίως άγνωστων καθημερινών γυναικών. Έχουν αφήσει ιστορία όμως αυτά τα εξώφυλλα, εν μέρει και για την απλότητα του στησίματος τους, που νοερά σε φέρνει σε εκείνες τις δεκαετίες με το τσάρλεστον και φράκο! Πιο πάνω  βλέπετε κάποια χαρακτηριστικά.

Η νέα δεκαετία, θα επιφέρει αρκετές αλλαγές στο έντυπο του κ. Θεοφανίδη, μέχρι να πάρει την τελική του μεγάλου σχήματος μορφή, στην δεκαετία του`60 πια. Για τα επόμενα είκοσι χρόνια, το περιοδικό όχι απλά θα καθιερωθεί στο αναγνωστικό κοινό, αλλά συγχρόνως θα αποτελέσει σημείο – αναφοράς στην ενημέρωση και την ψυχαγωγία. Είναι τα χρόνια του Ρομάντσο, τα χρόνια των μεγάλων αλλαγών κοινωνικοπολιτικά, τα χρόνια της εξέλιξης σε κάθε επίπεδο, των επιρροών και των νέων τάσεων απ` το εξωτερικό. Μέσα σε όλα αυτά, το περιοδικό θα προσαρμοστεί, θα μείνει στην κορυφή της προτίμησης των αναγνωστών του, θα ακολουθήσει κάθε μορφής εξέλιξη και επιρροή και θα μείνει στην εκδοτική μας ιστορία γραμμένο με μεγάλα γράμματα.

Πολλοί ίσως σκεφτούν ότι επί της ουσίας δεν είχε καμία διαφορά σε σχέση με την ύλη του, την διάρθρωση και την δομή της, από όλα όσα ανταγωνιστικά κινήθηκαν παράλληλα με αυτό. Η παρατήρηση αυτή, είναι σωστή! Η εφευρετικότητα και το πρωτοποριακό της ιστορίας αυτών των περιοδικών, εξαντλείται με την πρώτη τους εμφάνιση και τις καινοτομίες που προσπάθησαν να καθιερώσουν. Από ένα σημείο και έπειτα, όλα λίγο έως πολύ είχαν μεγάλες ομοιότητες και ελάχιστες διαφορές. Η περίπτωση του Ρομάντσο, διαφέρει ως προς τις συνεργασίες που περιείχε, αλλά και στο γεγονός ότι με αυτό το έντυπο μπαίνει για πρώτη φορά η Ελληνική οικογένεια στην διαδικασία, να εξασφαλίσει τμήμα του εβδομαδιαίου της προϋπολογισμού για την αγορά ενός περιοδικού! Συγκεντρώνει το ενδιαφέρον όλων, προσπαθώντας να έχει κάτι για τον καθένα στις σελίδες του. Σταυρόλεξα εύρισκες σε διαφορετικό περιοδικό, ιστορικά γεγονότα είχες άλλη επιλογή, για διηγήματα υπήρχαν πολλά έντυπα, κόμικς ένας χαμός, αλλά κάτι που να τα είχε όλα αυτά από λίγο, ήταν μια ενδιαφέρουσα περίπτωση!  Είναι η λογική που ακολουθήθηκε κατά κόρον εκείνα τα χρόνια και που θα εξετάσουμε στα υπόλοιπα τμήματα αυτής της αναφοράς μας, σε αυτού του είδους τις εκδόσεις. Η επιτυχία όλων αυτών των περιοδικών, ήταν αυτή η πολυθεματικότητα και ο πλουραλισμός που έδειχναν, ενσωματώνοντας στοιχεία διαφορετικών εκδόσεων, αλλά πάνω απ` όλα γραμμένο σε απλή γλώσσα, καθημερινή και κατανοητή. Προσιτή τιμή, δυνατότητα εύρεσης του σε πολλά σημεία και μικρά τρυκ, όπως τα διηγήματα σε συνέχειες, ή οι πολλαπλές αποκλειστικότητες, τα φωτορομάντζα(τεράστια επιτυχία!). Σ` αυτούς τους άξονες στηρίχθηκε για να ανοίξει την πόρτα κάθε γειτονιάς. Οι πιο σοφιστικέ, χαρακτήριζαν το έντυπο σαν «λαϊκό», ενώ τους αναγνώστες του σαν χαμηλού μορφωτικού επιπέδου.. Πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν επικριτές, αφού πιο εύκολο είναι να κρίνεις, από το να δημιουργήσεις… Πάντως η αναγνώριση του Ρομάντσο έγκειται ακριβώς σε ότι το κατηγόρησαν. Στο γεγονός δηλαδή ότι απευθύνθηκε στον μέσο Έλληνα. Απέφυγε τις συγκρίσεις και δεν μπήκε στη λογική να γίνει ένα υψηλού επιπέδου εβδομαδιαίο περιοδικό, εξεζητημένο, στο ύφος των Ευρωπαϊκών της εποχής του. Δανείστηκε βέβαια στοιχεία από εκείνα, αλλά τα εφάρμοσε και τα προσάρμοσε αν θέλετε, στην δική μας κουλτούρα και το ταμπεραμέντο.

Πριν την εμφάνιση των τηλεπεριοδικών με τις εβδομαδιαίες προσφορές τους(cd, dvd, βιβλία μαγειρικής κλπ), υπήρχαν τα οικογενειακά περιοδικά και αντί για ένα πολυσέλιδο πρόγραμμα τηλεόρασης με δεκάδες κανάλια, υπήρχαν δύο όλες κι όλες σελίδες, δύο αντίστοιχα επιλογές για τον τηλεθεατή και ηθοποιοί – τραγουδιστές που πόζαραν στα εξώφυλλα. Η κουλτούρα αν το δείτε λιγάκι συνοπτικά, δεν διαφοροποιείται σε σχέση με τις μέρες μας, όμως τότε συνιστούσε μιας μορφής γνωριμία του αναγνώστη με το ίνδαλμα του. Γίνονταν πιο οικεία η φιγούρα, μέσα από τις σύντομες συνεντεύξεις των συντακτών του περιοδικού. Κι αυτό ήταν ένα ακόμη μικρό συστατικό επιτυχίας. Ένα ακόμη, στηριγμένο πάνω στη λογική του «ότι αρέσει στη γυναίκα, μπαίνει πιο εύκολα στο σπίτι», που το Ρομάντσο έριξε βάρος σε αυτό, σαν τομέα, αρκετό θα έλεγα. Φωτορομάντζα σε συνέχειες(εννοείται αισθηματικού χαρακτήρα!), νουβέλες αυτοτελείς και όχι μόνον, μόδα, συνταγές μαγειρικής, tips για την διακόσμηση του σπιτιού, ωροσκόπιο και πολλές διαφημίσεις ειδών διατροφής και καθαριότητας. Ήταν ένα μεγάλο κομμάτι της ύλης όλα αυτά, αλλά έξυπνα τοποθετημένα στις σελίδες, σε βαθμό που να μην το χαρακτηρίζουν μονοδιάστατο και να μπορεί να διαβαστεί από όλα τα μέλη της οικογένειας! Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά, για να δώσουμε ένα παράδειγμα, συνυπήρχαν οι αθλητικές σελίδες, τα επιστημονικού τύπου άρθρα, τα παιδικά διηγήματα, οι αφηγήσεις εξωτικών περιπετειών, οι αναφορές στα ήθη και τα έθιμα μας, θρησκευτικές και παραδοσιακές αναδρομές, ειδήσεις από τον κόσμο των σταρ, μεταφυσικών ανησυχιών άρθρα, γελοιογραφίες, στίχοι τραγουδιών, ο Τσιφόρος, ο Φώσκολος, ο Μαρρής, ο Βασιλειάδης και μια μεγάλη γκάμα αναγνωρίσιμων και καταξιωμένων θεμάτων και συντακτών.

Τα είχε όλα, 124 σελίδες και για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, κόστιζε από 4 – 5 δραχμές! Στην δεκαετία του`70 πήγε και μέχρι 6 δραχμές, αλλά οι αναγνώστες του το συγχώρησαν εύκολα! Ήταν το διάστημα 1975-1976, όπου να θυμάστε κάποιοι, όλες οι περιοδικές εκδόσεις και οι εκδόσεις κόμικς, έκαναν την μια αύξηση μετά την άλλη, λόγω του κόστους στην αγορά τυπογραφικού χαρτιού, που όπως μας πληροφορούσαν με λιτά σημειώματα οι Έλληνες εκδότες(στα έντυπα τους), τους έφερνε στην δύσκολη θέση να προχωρήσουν σε αύξηση, για να μην αναγκαστούν να διακόψουν την κυκλοφορία των εντύπων τους! Αυτή η λογική είδαμε να παίρνει πολύ μεγάλες διαστάσεις στα χρόνια της δεκαετίας του`80. Αυτά όμως, θα μπορέσουμε να τα αναλύσουμε σε μελλοντικά, σχετικού τύπου άρθρα.

Στην γελοιογραφία, η πεντάδα των Ελλήνων σκιτσογράφων ήταν all star! Ο Σκουλάς με τον Σπαγκοραμμένο, ο Αρχέλαος με τους Βαρελόφρωνες και οι Βλάχος, Χριστοδούλου, Παυλίδης. Οι διαφημίσεις μας πάνε σε καταστάσεις τεχνολογικής έκρηξης και σε πάρα πολλές επιλογές – προτάσεις για τους καταναλωτές. Κυριαρχεί η καθημερινή ευκολία, μέσα από ηλεκτρικές συσκευές, αλλά και η τηλεοπτική ψυχαγωγία. Απορρυπαντικά, σαμπουάν, παιδικές τροφές, καφέδες(ο Λουμίδης τσακώνονταν στο ράφι πλέον με τον Νες Καφέ, το αρνάκι μας διαφημίζονταν σαν υποδεέστερο σε σχέση με αυτό της Νέας Ζηλανδίας κλπ), ποτά, αναψυκτικά, τσιγάρα(εκείνα τα χρόνια η διαφήμιση τους στην χώρα μας έσπαγε ρεκόρ παγκοσμίως, αφού οι καταχωρήσεις του υπήρχαν ακόμη και σε ποδοσφαιρικά γήπεδα! Πολλά χρόνια αργότερα, η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα θα αποφανθεί ότι το κάπνισμα κάνει κακό… Μέχρι τότε όμως, μόνον οι αστροναύτες δεν κάπνιζαν! Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο, λέω εγώ…),κι ακόμη περισσότερα εισαγόμενα κυρίως προϊόντα, που έρχονταν για να δώσουν άλλες πινελιές στην Ελληνική οικογένεια και φυσικά επιπλέον οικονομικές σκοτούρες. Όλα αυτά, προφητικά σίγουρα, θα έπαιρναν μελλοντικά διαστάσεις χιονοστιβάδας και θα μας έπνιγαν κυριολεκτικά, μέσα σε έναν άκρατο καταναλωτισμό, που μας πήρε και μας σήκωσε, κάνοντας κολοσσούς τις εταιρείες του εξωτερικού και κομπάρσους τους εαυτούς μας! Μηδέν παραγωγή – ασταμάτητη ξενομανία και κατανάλωση!

Η ζωή μας ξεκίνησε να αλλάζει από τις αρχές της δεκαετίας του`70, για να φτάσει σταδιακά στο σημερινό χάλι… Ήταν πειρασμοί, δεν αντιλέγει κανείς. Αλλά δεν υπήρχε και αντιστάθμιση – αντίσταση – μέτρο. Επιστρέφοντας στα της διαφημιστικής καταχώρησης, να αναφέρουμε και το χιούμορ που διαπότιζε όλες σχεδόν τις μακέτες εκείνης της εποχής. Ένα στοιχείο που μας λείπει πλέον σήμερα, γενικότερα και όχι μόνο στην λειτουργία των διαφημιστικών εταιρειών. Έβλεπες τον μπόμπιρα περίλυπο που λέρωσε το καλό του μπλουζάκι ας πούμε, αλλά την κατσάδα την γλύτωνε χάρη στο τάδε απορρυπαντικό! Ή απ` την άλλη, ένας ημίγυμνος καταναλωτής να ουρλιάζει από την επαφή του σώματος του με το κρύο νερό και δίπλα λογότυπα του στυλ «…δεν χρειάζεται να ξεπαγιάζετε πλέον, γιατί τώρα ήρθε ο τάδε θερμοσίφωνας και κρατάει ζεστό το νερό!»… Υπήρχε το δικό μας στοιχείο. Αυτό που αποτελούσε βασικό προσόν του Έλληνα, για να διακωμωδεί την καθημερινότητα και να μένει όρθιος στις κακουχίες. Κι αυτό το στοιχείο, είναι φανερό στις σελίδες παρόμοιων περιοδικών, όπως το Ρομάντσο. Τώρα, έχω την αίσθηση ότι η ειρωνεία κάνει την εμφάνιση της τακτικότερα στη ζωή μας. Αλλά, είπαμε. Καλύτερα να αποφευχθούν οι συγκρίσεις, διαβάζοντας τέτοια αφιερώματα. Άλλωστε, «…όλα τα ίδια μένουνε και όλα τα ίδια αλλάζουν», έτσι; Σας αφήνουμε με ένα στιχάκι `80ς.

«…Α, βρε Θανάση. Και που πήγες λιγάκι πιο κάτω τι έχει να αλλάξει; Αφού όπου κι αν πας, σαν καβούκι χελώνας τον τόπο σου θα κουβαλάς…»…

Την επόμενη Κυριακή(πρώτα ο Θεός), θα σας έχω ένα ακόμη οικογενειακό περιοδικό, για να θυμηθούμε όλοι μαζί καταστάσεις καθημερινής Ελληνικής ελαφρότητας και γλαφυρών τρόπων επιβίωσης. Είναι η σειρά του «Θησαυρού».

————————————————————————————————————————————————————————————————————–

ΡΕΚΒΙΕΜ ΓΙΑ ΜΙΑ ΓΕΝΙΑ

ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΥΝΤΑΚΤΗ gkosk ΣΤΟ comics & more ΣΤΙΣ 22 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2010

Ήταν 1976, όταν τα περιοδικά μικρού σχήματος(κυρίως του κ. Ανεμοδουρά), περνούσαν στην ιστορία, αφήνοντας πίσω τους μια νέα εποχή, τουλάχιστον σε σχήμα και μέγεθος. Τα έχουμε πει αυτά, σχετικά με τι συμβόλιζαν για κάποιους από εμάς. Δεν θα σταθούμε σε τούτο το άρθρο σε όλα αυτά που μαζί τους τελείωσαν και αποτέλεσαν αναμνήσεις, αλλά για όσα ακολούθησαν αυτή τη νέα λογική. Πορευτήκαμε λοιπόν, με Αγόρι(Δυναμικό και μη), Μπλέκ, Τζάγκουαρ, Τζώννυ Λόγκαν, Κοκομπίλ, Δίκαιο, Μίστερ Νο, τα «σκληρά» της Marvel και του κ. Καμπανά και ερκετούς ακόμη τίτλους, μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του`70. Ορισμένα προσαρμόστηκαν με χρώμα και νέο περιεχόμενο και συνέχισαν και στα χρόνια που ακολούθησαν, αποτελώντας έτσι την επόμενη δική μας μέρα, σαν αναγνώστες μιλώντας. Η νέα δεκαετία, αυτή του`80, έφερε όμως πολλά καινούργια πράγματα  σε ότι διαβάζαμε. Ήρθαν σειρές όπως «Η Κατάκτηση της Δύσης», «Μίστερ Νο»(με σαφώς μεγαλύτερη διάρκεια στην έκδοση του, σε σχέση με την πρώτη του`76), «Περιπέτεια», «Μικρός Ιππότης», «Ροντέο», «Σκαθάρι» και «Σκορπιός», μεταξύ άλλων. Αυτά τα δύο τελευταία, μαζί με την «Κατάκτηση της Δύσης», ήταν οι πρώτες προσπάθειες της νεοσύστατης Μαμούθ Κόμικς(αρχικά ξεκίνησε σαν Μέδουσα), να μπει στον χώρο(ή τον χορό αν προτιμάτε!). Μας σύστησε λοιπόν, πάρα πολύ αξιόλογους καλλιτέχνες από τις χώρες της Λατινικής Αμερικής και λειτούργησε στην ουσία σαν «εναλλακτική» κόμικς – πρόταση, τουλάχιστον στο ξεκίνημα της. Το κόμικς – περιπτέρου, μέχρι τα μέσα του`80 τα πήγαινε πολύ καλά, με αρκετούς τίτλους στα περίπτερα και αντίλογο κυρίως, ακόμη και σε καταξιωμένες εκδόσεις, που δεν μπορούσαν ακόμη τότε να μονοπωλήσοιυν το ενδιαφέρον των αναγνωστών, στην κατηγορία που απευθύνονταν. Για παράδειγμα το Μίκυ Μάους, που τότε είχε να αντιμετωπίσει τα Ποπάυ, Μπάγκς Μπάννυ, Σεραφίνο, Τιραμόλα και αρκετά ακόμη. Κάποια στιγμή, μετά την διακοπή των εκδόσεων τόσο του Σκαθάρι, όσο και τοπυ Σκορπιού όμως, είχαμε κάτι που έμελε να αλλάξει τα πάντα στην κόμικς – πραγματικότητα μας, σπάζωντας ταυτόχρονα την αλυσσίδα της συνέχειας και της μετάβασης των πιο μικρών αναγνωστών σε αυτά που μάθαιναν από τους μεγαλύτερους. Ήταν κάτι που ανέτρεψε τα πάντα και φυσικά σαν συνέπεια του είχε να εξαφανιστεί το κόμικς – περιπτέρου, με κάποιες ελάχιστες εξαιρέσεις, ενώ από την άλλη επωφελήθηκε απ` όλα αυτά, διαχωρίζοντας την θέση της, η έκδοση του Μίκυ Μάους, η οποία και στο τέλος έμεινε σαν η μόνη ζωντανή, εβδομαδιαία κόμικς έκδοση στην Ελλάδα! Τι ήταν αυτό; Κυκλοφόρησε η «Βαβέλ», προτείνωντας μας το ελιτίστικο, σοφιστικέ αν προτιμάτε, ή κατά άλλους απλά ποιοτικό νέο κόμικς, που έρχονταν από την Ευρώπη κυρίως. Ήταν μια ευχάριστη εξέλιξη, την οποία ασπάστηκαν οι περισσότεροι από εμάς, όσοι τουλάχιστον ήταν ακόμη αναγνώστες… Altan, Edika, Gotlib, Reiser, Giardino, Manara, Pratt, Piazensa, Quino και πάρα πολλοί ακόμη δημιουργοί, πραγματικά μας απέδειξαν εμπράκτως ότι το κόμικς είναι η έννατη τέχνη! Ριζοσπαστικές αντιλήψεις, φοβερό χιούμορ, νέες ιδέες, τεχνολογία, όλα αυτά και ακόμη περισσότερα χώρεσαν στις σεκλίδες του περιοδικού αυτού, όπως και στο «Παραπέντε», ενώ ταυτόχρονα έγιναν must για τον Έλληνα αναγνώστη και τον «δήθεν» διανοούμενο! 9 στους 10 που περπατούσαν ή έπιναν τον καφέ τους, κρατούσαν μια Βαβέλ, ή ένα Παραπέντε, εκείνα τα χρόνια! Όμως, όλα αυτά, όπως ήταν λογικό άλλωστε, έστρεψαν το ενδιαφέρον μας αλλού, μακριά από τα στάνταρτς που είχαμε μικροί και κόμικς παραδοσιακά εξαφανίστηκαν. Όταν μάλιστα στην δεκαετία του `90 Βαβέλ και Παραπέντε χάθηκαν από τα περίπτερα(έκαναν αρκετές προσπάθειες να επανακυκλοφορήσουν, αλλά μάταια!), τότε μείναμε όλοι κοιτάζοντας το περίπτερο και με ένα ερωτηματικό να πλανάται πάνω από τα κεφάλια μας, δίκην σύννεφου σε κόμικς! Και τώτα τι; Δεν υπήρχε ούτε άλλη εναλλακτική προσπάθεια εφάμιλη των δύο προαναφερθέντων περιοδικών, ούτε πλέον τα παλιά αγαπημένα κόμικς των νιάτων μας. Οπότε, απλά χάθηκαν όλα σαν ένα πείραμα που κράτησε λίγο, δεν είχε συνέχεια και οι παρενέργειες του μάλλον ήταν απρόσμενα δυσάρεστες. Σχεδόν 25 χρόνια μετά απ` όλα αυτά, αναρωτιόμαστε πλέον γιατί σταμάτησε ο Ανεμοδουράς, ο Δραγούνης κι ο Καμπανάς, γιατί ο Ανεμοδουράς δεν ξαναβγάζει το Ζαγκόρ, γιατί η γεύση αυτών των χρόνων είναι τόσο πικρή, μοιάζοντας σαν να είδαμε μόλις ένα «ρέκβιεμ» μπροστά μας… Τα δεδομένα άλλαξαν, αλλά θα μπορούσαν να είναι λιγάκι διαφορετικά, αν δεν δεχόμασταν να χειραγωγηθούμε, αν δεν είμασταν τόσο κοντόσκοποι και τόσο εφήμεροι στις επιθυμίες μας, αν μπορούσαμε να δούμε λίγο πιο μακριά, ή αν μπορούσαν να μας παραδειγματίσουν οι χώρες από τις οποίες αγοράζαμε τα πνευματικά δικαιώματα, των κόμικς που εκδίδαμε… Αλλά, αυτό το ποίημα το διατύπωσε καλύτερα απ` όλους ο Κίπλιγκ, οπότε ας σταματήσουμε κάπου εδώ!

————————————————————————————————————————————————————————————————————-

Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ – ΕΙΚΟΝΕΣ 9/1/2011

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ COMICS TRADES

Συντάκτης gkosk

Αγαπητοί μου φίλοι των κόμικς, αλλά και των αναμνήσεων, μ` αυτό εδώ το άρθρο ξεκινάει ένα οδοιπορικό στις εβδομαδιαίες εκδόσεις περιοδικών στη χώρα μας, στις σελίδες των οποίων αποτυπώθηκε η Ελληνική κοινωνία και πραγματικότητα, πριν από πολλά χρόνια…

Θα μπορούσε κάποιος να αποκαλέσει όλη αυτή την διαδικασία, την τάση δηλαδή να αναζητάμε στοιχεία και παραλειπόμενα άλλων εποχών, σαν μια ανάγκη επιστροφής σε αυτές, έστω και με το νου, ή απλά σαν να μην μας καλύπτει το σήμερα… Νομίζω ότι όποιο κι απ` τα δύο να διάλεγε, μέσα θα έπεφτε, αφού σε μεγάλο βαθμό αποτυπώνει τους σκοπούς μας! Βέβαια, υπάρχει και η καταγραφή, η σύγκριση και αρκετά ακόμη που μπορούμε να προφασιστούμε, μέσα σε τέτοιου είδους αφιερώματα, αλλά οι αναμνήσεις …δεν πεθαίνουνε ποτέ! Το λέει και το τραγούδι άλλωστε!

Όλα όσα διαβάσατε λοιπόν πιο πάνω, σε αυτό τον μικρό πρόλογο θα τον χαρακτήριζα, σας δίνουν φαντάζομαι και το στίγμα αυτών που θα ακολουθήσουν σε αυτές τις σειρές άρθρων. Δεν είναι μια απλή αναφορά σε κάποια περιοδικά εβδομαδιαία ή μηνιαία, που κάποτε κατάρριπταν τα ρεκόρ πωλήσεων το ένα μετά το άλλο, ή έγιναν αναπόσπαστα  τμήματα της καθημερινότητας μιας άλλης Ελλάδας, ούτε μια ενδοσκόπηση σε εκδόσεις που άφησαν εποχή, ή αποτελούν σημεία – αναφοράς σε κάποιες δεκαετίες. Ο σκοπός της ύπαρξης αυτών των κειμένων που θα ακολουθήσουν, αρχής γενομένης από αυτό εδώ σήμερα, είναι να δώσουν μια γενικότερη εικόνα αυτών που περνούσαν από τις σελίδες τους, αυτών που κυριαρχούσαν σαν στοιχεία στα γραπτά και τις φωτογραφίες τους, των σκίτσων και των διαφημιστικών καταχωρήσεων τους, ούτως ώστε να μπορεί κανείς να γυρίσει, αν μας επιτρέπετε την έκφραση, πίσω στον χρόνο, έστω για λιγάκι. Όσο κρατάει η ανάγνωση ενός κειμένου, ή …όσο επιθυμεί ο καθένας!

Η αρχή γίνεται με το περιοδικό «Εικόνες», του Βλάχου και Ηλιόπουλου(εκδόσεις ΕΛΚΗΝ), που κυκλοφόρησε στο διάστημα 1956 – 1968, στην πρώτη του μορφή. Κατόπιν πιάνει σε άλλα νερά το καραβάκι, αλλάζει η δομή και το περιεχόμενο του, οπότε και θα καταπιαστούμε μαζί του αργότερα(στην αναφορά μας στην Β περίοδο κυκλοφορίας του). Μπροστά μου έχω το τεύχος 365, με ημερομηνία 19 Οκτωβρίου 1962. Οι εικόνες του άρθρου, είναι όλες σχεδόν από αυτό το τεύχος. Άποψη μου είναι, ότι η έκδοση δεν μπορούσε να διαλέξει καλύτερο τίτλο για αυτήν της την κυκλοφορία, δίνοντας μας ταυτόχρονα έναν επίσης χαρακτηριστικό τίτλο, που θα μπορούσε να περικλείει μέσα του όλο το πιο κάτω υλικό, που θα βρείτε σε αυτά τα άρθρα! Εικόνες. Μακρινές και συγχρόνως τόσο επίκαιρες, τόσο νοσταλγικές και τόσο προφητικές. Εικόνες μιας άλλης Ελλάδας, που ξεπροβόδιζε μια καινούργια.

Το πλέον εντυπωσιακό για τα δεδομένα των αρχών εκείνης της δεκαετίας εξώφυλλο, με την ηθοποιό Σύλβα Κοσσίνα να ατενίζει μια παλιά Ελληνική γειτονιά, θα έλεγα ότι σίγουρα φάνηκε ελκυστικό στα μάτια των αναγνωστών, που το κοιτούσαν κρεμασμένο στα μανταλάκια των περιπτέρων. Το ντύσιμο της ηθοποιού, σίγουρα θα φέρνει σο νου κάποιων εξ υμών εικόνες μακρινές, από τις γυναικείες φιγούρες, έτσι όπως τις είχαν φωτογραφίσει τα μάτια μας, πριν πολλά, πολλά χρόνια… Είναι το πρώτο …χαστούκι του χθες που δέχεται ο σημερινός αναγνώστης, στη θέα και μόνον της «βιτρίνας» του περιοδικού αυτού. Γυρίζοντας σελίδα δε, θα ακολουθήσουν πολλά περισσότερα! Στην δεύτερη σελίδα, υπάρχει μια καταχώρηση διαφημιστικού χαρακτήρα, η οποία καλεί τους Έλληνες να επενδύσουν στην ίδια τους την χώρα. Αν αναλογιστείτε τα τότε δεδομένα, θα την βρείτε να έχει μεγάλη δόση λογικής. Αν όμως επιχειρήσετε(που δεν σας το συμβουλεύω!), να την φέρετε σε μια ζυγαριά, με σημερινά μέτρα και σταθμά, μάλλον θα απογοητευτείτε, αφού το βάρος θα γύρει την μια πλευρά απότομα και μάλλον γνωρίζετε ποια είναι αυτή… Τι τα προκαλεί όλα αυτά; Η αναγγελία της κυκλοφορίας ομολόγων, με τα οποία ο κάθε πολίτης μπορεί να γίνει μέτοχος της Δημόσιας Επιχείρησης Ηλεκτρισμού! Ρομαντικό και αμετάκλητα καταχωνιασμένο στο πιο ψηλό και παλιό ράφι, των αρχείων της εταιρείας! Η όψη της τυπικής Ελληνικής οικογένειας, των δύο τέκνων(αγόρι – κορίτσι), που διαβάζει με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τα ομόλογα αυτά, αλλά και οι φράσεις που χρησιμοποιήθηκαν προκειμένου να πείσουν τους καταναλωτές του 1962, είναι όλα εμφανώς αποτυπωμένα στην φωτογραφία που επισυνάπτουμε. Καλύτερα να την αναλύσετε με τα δικά σας μάτια, παρά να σας κουράζω με επιπλέον σχόλια! Προσέξτε απλά, την γλώσσα των αριθμών…

Γενικότερα οι μακέτες των διαφημιστικών καταχωρήσεων, μας προσφέρουν χρήσιμο υλικό, για να μπορέσουμε να αποκωδικοποιήσουμε τα χρόνια εκείνα, όπου η χώρα μας υποδέχονταν ουσιαστικά το ξεκίνημα της τεχνολογικής επανάστασης, μόλις 17 χρόνια μετά τις πληγές που άφησε πίσω του ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, οπότε και διακρίνετε εύκολα θεωρώ, τις διαφορές μας σε σχέση με τους υπόλοιπους λαούς και αυτά από τα οποία υπολειπόμαστε από εκείνους, σε ανάπτυξη, μικρές απολαύσεις, ένδυση, διασκέδαση, τρόπο ζωής και πολλά ακόμη.  Είναι ένα κοινωνικού τύπου ψυχογράφημα, αυτό τελικά; Μα ναι! Μη γελιέστε! Σε τέτοια διαδικασία σας βάζω! Έχει όμως οφέλη; Δηλαδή, εντάξει να εκτεθούμε σε όλες αυτές τις παλιομοδίτικες ακτίνες αναμνήσεων. Υπάρχει κάτι που θα μπορούσαμε να κερδίσουμε, όμως; Φυσικά! Πάντα υπάρχει κέρδος σε αυτές τις αναδρομές. Εκτιμάς αυτά που δεν είχες και απογοητεύεσαι από αυτά που έχεις! Αν δε τα έζησες όλα τούτα, τότε μάλλον θα γυρίσεις στους νεότερους δίπλα σου, λέγοντας τους φράσεις όπως …βλέπετε; Βλέπετε πως ζούσαμε τότε; Με τι ήθος, με τι αξίες, με τι πρότυπα; Μοιάζει τίποτα από όλα αυτά με το σήμερα; Αυτή την τελευταία ερώτηση πάντως, καλύτερα να μην την κάνετε! Πάντα το χθες θα είναι …χθες και το σήμερα …χειρότερο!

Στις φωτογραφίες που μόλις είδατε, απεικονίζονταν ένα τμήμα των αλλαγών που επέφερε στις ζωές όλων και στην χώρα μας, η δυνατότητα να απλουστεύεται και να εκμοντερνίζεται, με σαφώς περισσότερες καθημερινές ανέσεις για όλους, η καθημερινότητα μας, μέσα από λεπτομέρειες. Όπως το περιτύλιγμα της σοκολάτας ΙΟΝ, που την κρατούσε σε αεροστεγή συσκευασία, ή την νέα μεγάλη επιτυχία της BP, που ονομάζονταν BP mix και προσέφερε καλύτερη βενζίνη στους καταναλωτές, αλλά και ένα …οκτανόμετρο, για να μετρούν τα …οκτάνια! Ξυριστικές μηχανές ρεύματος και μπαταρίας, αρρενωπά after shave, Σκωτσέζικα ουίσκι, αλλά και δικές μας επιχειρήσεις, δίνουν την όψη εκείνων των αλλαγών, για τις οποίες μιλήσαμε πριν. Κάπου εκεί, διακρίνεται και η δική μας επιχειρηματική δραστηριότητα, με εταιρείες όπως η Πειραϊκή – Πατραϊκή(που θυμάστε νομίζω πως κατέληξε…), το Λαχείο της ενώσεως συντακτών, οι Ελληνικής κατασκευής ηλεκτρικές συσκευές ΠΙΤΣΟΣ(εμπιστοσύνη!), αλλά και πολλά ακόμη που έχουμε να θυμόμαστε, από εκείνα τα πρώτα χρόνια της ανάπτυξης και της δημιουργίας. Κι αν όλα αυτά φαντάζουν τόσο μακρινά πια, σκεφτείτε για λίγο τι θα μπορούσε να έχει ακολουθήσει αν αυτή η παραγωγικότητα συνεχίζονταν για 3-4 ακόμη δεκαετίες στη χώρα μας, αντί να περάσουμε στη φάση της ξενομανίας και των εισαγωγών! Σκεφτείτε…

Τηλεόραση δεν υπήρχε ακόμη, οπότε και δεν συναντάμε πρόγραμμα εβδομαδιαίο, των προγραμμάτων της, τουλάχιστον σε αυτό το τεύχος των Εικόνων και αυτό θα συνεχιστεί για μερικά ακόμη χρόνια. Υπάρχουν όμως άλλες σελίδες, με εξίσου ενδιαφέροντα στοιχεία, για εμάς που γυρίζουμε τα ρολόγια πίσω στο 1962, μέσα από τέτοια κείμενα σαν αυτό! Ένα περιοδικό που αποσκοπεί στην ενημέρωση των αναγνωστών του και σέβεται την έκδοση του την ίδια, δεν θα μπορούσε να μην έχει ας πούμε καλλιτεχνικά νέα, συνεντεύξεις λαμπερών αστεριών, σελίδες για τις τέχνες, αλλά και ανθρώπινα κατορθώματα, όπως θα δείτε στις πιο κάτω …εικόνες. Πάλι μπροστά μας αυτή η λέξη, ε; Είδατε που σας είπα ότι ήταν ο πλέον κατάλληλος τίτλος για τέτοιου είδους περιοδικό; Ο άνθρωπος ορθώνει το ανάστημα του σε ύψος 8000 μέτρων, νικάει κάθε αντίξοη συνθήκη, οι καλοί τρόποι και η εκμάθηση τους(πώς να τρώμε σωστά στο τραπέζι!), έχουν λόγο ύπαρξης στο περιοδικό(στην χαρακτηριζόμενη και ως προ – Ζαμπούνη εποχή!), τα σκανδαλιστικά διηγήματα(Λολίτα), αλλά και τα αισθηματικά, είναι μια σίγουρη λύση, ένα σίγουρο χαρτί ίσως, για τους εκδότες. Καμία Ελληνίδα της εποχής, δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι τα αγνόησε! Αν σας πει το αντίθετο, κοιτάξτε την στα μάτια! Υπάρχουν πάρα πολλά χρήσιμα στοιχεία για να αντληθούν, από τις σελίδες των Εικόνων, του 1962. Ίσως να έπρεπε να σας έχω ολόκληρο το περιοδικό, για να το διαβάσετε ηλεκτρονικά και όχι κάποιες αποσπασματικές σελίδες, κάτι που για να πω την αλήθεια το σκέπτομαι αρκετά έντονα!

Μέσα σε όλο αυτό το πισωγύρισμα, για να επιστρέψουμε και στο αντικείμενο που αποτελεί και τον κύριο λόγο ύπαρξης του Comics Trades, φυσικά και είναι αδύνατον να απουσιάσει το χιούμορ των γελοιογραφιών, αλλά και το κόμικς! Κι εδώ κάνουμε …jack pot! Τι εντοπίζεται στην Τρίτη από το τέλος σελίδα του περιοδικού και μας φωτίζει περισσότερο σχετικά με το κόμικς – παρελθόν μας; Μα απλά η δημοσίευση ιστοριών σε συνέχειες, του Ρίπ Κίρμπυ στην Τρίτη από το τέλος σελίδα, κάτι που λειτουργεί σαν χαμένος κρίκος, μεταξύ των δημοσιεύσεων της εφημερίδας «Απογευματινή» και των εκδόσεων της δεκαετίας του `70 & `80! Εντυπωσιακό, έτσι; Με κάτι τέτοια ευρήματα, σιγά – σιγά θα γνωρίσουμε πολύ περισσότερα για όλο το εκδοτικό μας τοπίο, σε σχέση με τα κόμικς.

Την επόμενη εβδομάδα(Κυριακή πάλι! –μέρα αναμνήσεων, που λέω να καθιερώσουμε, αν συμφωνείτε κι εσείς!), θα σας περιμένει μια άλλη αλήθεια, μέσα από τις σελίδες ενός πολύ αγαπημένου περιοδικού. Ίσως του πλέον θρυλικού! Μην χάσετε την αναδρομή στην έκδοση του Ρομάντζο, που δεν θα έχει σαν υλικό ένα τεύχος, αλλά πολλά – πολλά περισσότερα!

Την ιστορία όλων αυτών των περιοδικών, θα την βρείτε με πολλά περισσότερα στοιχεία και αναλύσεις, στο νέο μου εκδοτικό εγχείρημα, που θα ξεφεύγει από μια απλή αναφορά στα εικονογραφημένα και θα απλώνεται σε όλο το νοσταλγικό φάσμα κάποιων ετών. Είναι μια επίπονη διαδικασία, αλλά πιστεύω η τελική της μορφή να σας βρει ικανοποιημένους και κατά τι πλουσιότερους σε αναμνήσεις!

————————————————————————————————————————————————————————————————————–

ΟΙ ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΕΣ ΤΟΥ «ΡΟΜΑΝΤΖΟ» ΚΑΙ ΟΙ ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ ΤΟΥ `70 3/1/2011

Συνεχίζεται και σήμερα η αναφορά στα χρόνια της δεκαετίας του `70, που μεταξύ άλλων στην χώρα μας κυριαρχούσε και η μορφή των οικογενειακών περιοδικών. Ήταν η εκδοτική πρόταση που κάλυπτε της ανάγκες της Ελληνικής οικογένειας, σε πολλούς τομείς,, με κυριότερο όλων την ψυχαγωγία. Στις σελίδες τους μπορούσες να συναντήσεις κάθε λογιών άρθρα. Ενημερωτικά, ειδησεογραφικά, κινηματογραφικά, καλλιτεχνικά, φωτορομάντζα, εγκυκλοπαιδικές γνώσεις, κουίζ και σταυρόλεξα, αθλητικές ειδήσεις, διηγήματα αυτοτελή και σε συνέχειες, το πρόγραμμα της τηλεόρασης(ΥΕΝΕΔ & ΕΙΡΤ), και φυσικά γελοιογραφίες. Στα περισσότερα από όλα όσα αναφέρθηκαν πριν, θα κάνουμε ένα μεγάλο αφιέρωμα προσεχώς. Σήμερα, όπως και χθες, θα σταθούμε στις γελοιογραφίες και το κλίμα που αντανακλούσαν.

Ο κόσμος άλλαζε γύρω μας και αυτό ήταν αδύνατον να μας αφήσει ανεπηρέαστους και αμέτοχους. Η Ελληνική κοινωνία γνώριζε τις ευκολίες που μπορούσε να παρέχει η εξέλιξη της τεχνολογίας, στην καθημερινότητα της. Τα πλυντήρια και οι τηλεοράσεις, ήταν μόνον ένα τμήμα όλων αυτών των αλλαγών, που αποτέλεσαν μάλιστα και μια ευκαιρία για επιπλέον έσοδα στους εκδότες, από τις διαφημιστικές τους καταχωρήσεις στις σελίδες των περιοδικών τους. Οι συνήθειες , οι παραδόσεις μας, οι φοβίες και οι γκρίνιες, συνυπήρχαν στις εμπνεύσεις των γελοιογράφων της εποχής, μαζί με το νέο …φρούτο του τουρισμού, την υπερβολή του λαού μας στις περισσότερες του εκφάνσεις, τις παραδοσιακές κόντρες με την πεθερά, τα ποδοσφαιρικά μας παραλειπόμενα, το νεοπλουτισμό και πάρα πολλά ακόμη. Ήταν η εποχή του μίνι κούπερ και του παντελονιού καμπάνα, των χίπις(σαν απόηχος περισσότερο), της φαρδιάς – πλατιάς φαβορίτας και τόσων ακόμη από όσα πλέον χαρακτηρίζονται «παρελθόν».

Η πένες των Βλάχου, Πολενάκη, Αρχέλαου, Χριστοδούλου και Παυλίδη, είχαν αναλάβει την σατιρική περιγραφή όλων των πιο πάνω μικρών και μεγάλων στιγμών του Έλληνα της δεκαετίας του`70. Κι αν σήμερα μπορεί κάποιος να τις αποκαλέσει cult, ή με οποιοδήποτε άλλο ξενικό όνομα, τότε ήταν απλά ένας ακόμη λόγος για να διαβάσεις το Ρομάντζο. Ένα επιπλέον κίνητρο, αφού το χιούμορ ήταν και θα είναι από τα σημαντικότερα στοιχεία που μπορείς να επικαλεστείς, προκειμένου να αντιμετωπίσεις την …ζωή εκεί έξω. Το χιούμορ δεν έλειπε ποτέ από τον Έλληνα. Είχε πολλές μορφές. Πλάκες, φάρσες, ανέκδοτα και φυσικά σκίτσα. Σήμερα, μάλλον χάσαμε ή ξεχάσαμε αν προτιμάτε, τον τρόπο να γελάμε. Ή ίσως να ήταν μέσα σε κείνα τα ανταλλάγματα που μας ζητήθηκαν, για να «ενταχθούμε» στα «νέα πλαίσια»…

————————————————————————————————————————————————————————————————————–

ΦΑΝΤΑΖΙΟ – ΟΙ ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΕΣ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ… 2/1/2011

Ένα από τα πιο δημοφιλή οικογενειακά περιοδικά στη χώρα μας, ήταν και το Φαντάζιο. Αναφερόμαστε σε μια σειρά ετών, που μοιάζουν πλέον πολύ μακρινά, με άλλους τρόπους διασκέδασης και ψυχαγωγίας, μια άλλη δομή ολόκληρης της Ελληνικής κοινωνίας και μια χώρα που ήξερε τι είχε και τι έπρεπε να κρατήσει ή να απορρίψει…

Σ` αυτή την Ελλάδα των «λίγων και καλών», το ήθος ήταν ευδιάκριτο ακόμη και στη σάτιρα, ακόμη και σε μια απλή γελοιογραφία και αυτό δεν είχε να κάνει με καμία απαγόρευση. Ήταν απλά όσα είχαν περάσει από τους παλιότερους στους πιο νέους, με την μορφή μνήμης, σεβασμού και αξιοπρέπειας. Αυτά, που σήμερα αδυνατούμε να διακρίνουμε… Βλέπετε, το χιούμορ δεν χρειάζεται να είναι χυδαίο, προκειμένου να γίνει αποδεκτό…

Στις πιο κάτω αποσπασματικές γελοιογραφίες, θα δείτε όλα όσα ανέφερα πιο πάνω και ακόμη περισσότερα.

Συνεχίζεται…

———————————————————————————————————————————————————————

HELLAS 1973 – ΦΩΤΟ…ΓΡΑΦΙΚΟ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ 31/12/2010

ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ COMICS & MORE 20/4/2010

Το 1973, η κυβέρνηση των συνταγματαρχών δημοσιεύει τον δεύτερο κατάλογο της με τίτλο Hellas, με σκοπό την προώθηση των «δραστηριοτήτων» και των «επιτευγμάτων» της στο εξωτερικό(μεταφρασμένον στα Αγγλικά), προς άγρα τουριστών, μιας και ο τότε ΕΟΤ χρειάζονταν στήριξη! Το τουριστικό προινόν μας, βρίσκονταν στα σπάργανα και για να μην μπει κι αυτό σε γύψο, οι στρατιωτικοί εθνοσωτήρες σκέφτηκαν να το προωθήσουν, προβάλοντας την πρωπαγάνδα τους παράλληλα.

Σημαντικοί επισκέπτες και πολιτικοί ηγέτες στη χώρα μας, διασημότητες, οι νέοι της εποχής, η διασκέδαση στην Αθήνα(Athens by night!), τα τεχνολογικά κατορθώματα μας(τηλεπικοινωνίες, δρόμοι, αθλητισμός, πολιτισμός), οι τέχνες, η μόδα και το πνεύμα της χώρας, μαζί και η Ομόνοια αγνώριστη σήμερα, αλλά και ένα μίνι πορτρέτο του ηγέτη της «επανάστασης», συνονώματου κ. Παπαδόπουλου! Κάπου θα δείτε και τα γραμματόσημα πρώτης κυκλοφορίας, με το …πουλί και το φαντάρο, που απεικονίζονταν μέχρι και στα κουτιά από τα σπίρτα! Το άνοιγμα αυτό που επιχειρήθηκε προς τα έξω, τελικά κατάληξε σαν μια κιτς αναφορά και μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να ευθυμήσουμε! Σας παρουσιάζουμε αποσπάσματα, από αυτόν τον οδηγό κατά κάποιον τρόπο, με ευκαιρία φυσικά την αυριανή επέτειο εκίνων των 7 χρόνων εθνικής φαγούρας!

—————————————————————————————————————————————————————————————————————————–