Η συνισταμένη της ψυχής

Είμαι άνθρωπος ιδιότροπος.

Ίσως γιατί κουβαλώ μέσα μου αναρίθμητες φοβίες, ανασφάλειες, κόμπλεξ, μισαλλοδοξίες. Θα ήταν ψέμα να αρνηθώ πως διαθέτω τέτοια ελαττώματα. Θα ήταν ψέμα να αρνηθείτε και εσείς το ίδιο.

Ο άνθρωπος γεννήθηκε για να είναι «ελαττωματικός». Είναι αυτά ακριβώς τα γνωρίσματα που διαφοροποιούν τον ένα απ’ τον άλλο και μας καθιστούν μοναδικούς. Αυτές οι ανορθογραφίες που ως συνιστώσες συνεργάζονται για να δώσουν τη συνισταμένη του χαρακτήρα μας.

Όπως, λοιπόν, η ζωή δεν είναι να μάθεις να αποφεύγεις τη βροχή, αλλά να μάθεις να χορεύεις σε αυτή, έτσι και η εκτίμηση από τους άλλους δεν [πρέπει να] κατακτάται με το να αποκρύπτουμε τις ατέλειες μας, αλλά με το να τις μοιραζόμαστε.

Σκεφτείτε το.

Αν όλοι ήμασταν τέλειοι, πόσο εφιαλτικά όμοιοι θα μοιάζαμε;

—

Μια από τις ιδιοτροπίες μου, λοιπόν, είναι το ότι εδώ και 10 χρόνια (πιστέψτε με, είναι τόσα), διαβάζω ένα βιβλίο κάθε χρόνο. Χωρίς υπερβολή…

Δεν ξέρω τι σκέφτεστε αυτή τη στιγμή, αν είναι περιέργεια, δυσπιστία, απορία, θαυμασό ή οτιδήποτε άλλο.

Δεν το έχω πει σε κανένα. Είναι ένα από τα πράγματα που κρατάω για τον εαυτό μου, κάτι που λειτουργεί ως ανατροφόδητηση σκέψεων, κάτι το εσωτερικό.

Ήταν κάτι που ξεκίνησε αυθόρμητα και δεν είχε προγραμματιστεί. Το είχα πρωτοδιαβάσει το καλοκαίρι που αποφοίτησα απ’ το σχολείο και αμέσως κατάλαβα ότι είναι από τα πιο αγαπημένα μου, γιατί μέσα σε αυτό ενυπήρχε ένα πολύ μεγάλο κομμάτι των κρυμμένων αυτών ατελειών του εαυτού μου.

Θες από ανάγκη παρηγοριάς, από ανάγκη αυτοεπιβεβαίωσης. από απλή αγάπη [βάφτισέ το όπως προτιμάς], καταφεύγω σε αυτό το βιβλίο μια φορά το χρόνο.

Σε αυτή, λοιπόν, τη διαδρομή των 10 χρόνων, έχω βγάλει μερικά συμπεράσματα που μπορείς κάλλιστα να πεις ότι είναι και μαθήματα ζωής.

• 1ο μάθημα: το βιβλίο είναι η μηχανή χρόνου που επί αιώνες προσπαθεί να φτιάξει ο άνθρωπος

Εϊναι μαγικό πώς ένα βιβλίο καταφέρνει και ανασύρει βαθιά καταχωρημένες σκέψεις και συναισθήματα από τη ζωή ενός ανθρώπου. Αναμνήσεις που έχουν αποτυπωθεί τόσο ενδόμυχα που θαρρείς πως τις είχες εντελώς διαγράψει. Μια φράση, μια λέξη, μια εικόνα, όλα μόνα τους ή μαζί, είναι ικανά να σε φέρουν πίσω σε ευχάριστες ή δυσάρεστες στιγμές της ζωής σου.

• 2ο μάθημα: το βιβλίο αλλάζει

Είναι, ίσως, η πιο συγκλονιστική ιδιότητα που έχει το βιβλίο. Κι αυτό γιατί δεν είναι γραμμένο από λέξεις, αλλά από συναισθήματα. Η ιδέα είναι κάτι που δε φυλακίζεται ανάμεσα σε 2 σελίδες, αλλά ταξιδεύει στα χέρια που την αγγίζουν, στα μάτια που τη διαβάζουν, στα μυαλά που την επεξεργάζονται. Κι ας μην πιάνεται κι ας μη φαίνεται κι ας μη συλλαμβάνεται. Επειδή, λοιπόν, ο άνθρωπος αλλάζει συνεχώς το πρίσμα υπό το οποίο αντιλαμβάνεται τα πράγματα γύρω του, ένα βιβλίο δε μένει ποτέ ίδιο, αλλά αλλάζει. Γεννά καινούριες ιδέες, συνδέεται με καινούριες εμπειρίες, αποφέρει καινούρια συναισθήματα. Δοκίμασε να διαβάσεις ένα βιβλίο μετά από ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα και θα διαπιστώσεις πόσο διαφορετικά θα το εκτιμήσεις.

• 3ο μάθημα: το βιβλίο σε ωριμάζει

Το να διαβάζεις ένα βιβλίο για πολλές φορές είναι μια διαδικασία που, στην πορεία, αποδείχθηκε εξαιρετικά διαμορφωτική. Μαθαίνεις να εκτιμάς συνεχώς κάτι που έχεις ως δεδομένο. Μαθαίνεις να είσαι υπομονετικός. Μαθαίνεις να είσαι πιστός. Ρομαντικός. Δοτικός. Μαθαίνεις να παραιτείσαι από προκαταλήψεις και να ανακαλύπτεις απ’ την αρχή. Να αναζητάς νέες πηγές έμπνευσης σε πράγματα φαινομενικά γνωστά. Μέσα από αυτή τη διαδικασία, βγαίνεις συνεχώς ανανεωμένος, σχεδόν εξαγνισμένος.

• 4ο μάθημα: το βιβλίο είσαι εσύ

Όταν μάθεις να αγαπάς, να σέβεσαι και να εκτιμάς ένα βιβλίο, θα μάθεις να κάνεις το ίδιο και στον εαυτό σου. Εϊναι μια διαδικασία υποσυνείδητη. Το είχε πει εύστοχα ο Oscar Wilde:

“It is what you read when you don’t have to that determines what you will be when you can’t help it.”

Η σύνεπεια και η σοβαρότητα που δίνεις σε αυτό, καθρεφτίζει τη συνέπεια και τη σοβαρότητα, με την οποία αντιμετωπίζεις και τον εαυτό σου.

Βρες ένα βιβλίο και χάραξε σε αυτό ένα μέρος του εαυτού σου.

Φόρτωσέ το με αναμνήσεις και συναισθήματα και θα είναι εκεί όποτε το χρειαστείς.

Είτε σκονισμένο, είτε σκισμένο, είτε μουσκεμένο, θα είναι εκεί ως ένα ασφαλές καταφύγιο, πάντα ανοιχτό να σε παρηγορήσει, να σε ανακουφίσει, να σου θυμίσει.

Σύντομα θα καταλάβεις ότι αυτές οι 10, 20, 100, 1000 σελίδες δεν αποτελούν απλώς το άθροισμα κάποιων χιλιάδων λέξεων.

Είναι η συνισταμένη των συνιστωσών της ψυχής σου.

Καλό ταξίδι Βασίλη…

Είχα ευχηθεί και μαζί μου πιστεύω πολλοί από εσάς, να μην χρειαστεί να γραφτούν τέτοιες γραμμές ξανά, αλλά …η ζωή έχει πάντα διαφορετικά σχέδια και πάντα τον τελευταίο λόγο…

Από σήμερα, ακόμη ένας άνθρωπος των τεχνών, ένας πολύ ιδιαίτερος χαρακτήρας, ο Βασίλης Τσιβιλίκας, περπάτησε στο δρόμο των αστεριών, για να σκαρφαλώσει πια στην αιωνιότητα…

Έτσι ξαφνικά, χωρίς να ταλαιπωρείται από κάποια ασθένεια, η καρδιά του έπαψε να χτυπάει…

Όλοι μας θα θυμόμαστε αυτή την ψηλόλιγνη φιγούρα, με τα κεφάτα χαρακτηριστικά και τις αστείες γκριμάτσες, να περπατά στο λόμπι του ξενοδοχείου, υποδυόμενος τον χίπι! Μια ταινία που τον καθιέρωσε. Το βιογραφικό του περιλαμβάνει σχεδόν τα πάντα. Από θέατρο, τηλεόραση(τον θυμάστε στις κωμωδίες του «Θέατρου της Δευτέρας»;), κινηματογράφο, συμμετοχή στα πολιτιστικά δρώμενα, μέχρι και πολιτικό λόγο – άποψη. Έδωσε πολλά και πήρε ένα θερμό χειροκρότημα, σε κάθε του εμφάνιση. Ήταν το δικό μας ευχαριστώ, για τις όμορφες στιγμές που μας έδωσε και κατάφερε να μας κάνει να ξεχνάμε πολλές ασχήμιες…

Βασίλη, καλό ταξίδι. Μην αφήσεις κανέναν ήσυχο εκεί πάνω! Άμα τους δεις να συνοφρυώνουν τα φρύδια και να είναι κατσούφηδες, ρίχνε τους κι από μια ατάκα! Ξέρεις. Τις δικές σου!

Το βίντεο που ακολουθεί, είναι αφιερωμένο εξαιρετικά και φτιάχτηκε από τον σύντροφο Λάζαρο(Pugachov).

Το κείμενο είναι επίσης δικό του.

Blues for Billy the Hippie

Ξύπνησα αργά μια και είναι μισή ‘day off’ η Τετάρτη.

Διάβασα για τον Βασίλη… το φίλο μου ε; Φίλοι μας δεν ήταν όλοι αυτοί;

Ο Θανάσης, ο Βασίλης, ο Διονύσης…

Με μισοκοιμισμένη κιθάρα, αυτό είναι το blues για τον Billie the Hippie. Δεν έχω να γράψω ή να πω τίποτα αλλο.

Η τελευταία συνέντευξη του Βασίλη Τσιβιλίκα.

http://www.newsbeast.gr/greece/arthro/310730/i-teleutaia-sunedeuxi-tou-vasili-tsivilika-/

ΕΝΑ ΚΑΡΕ ΧΙΛΙΕΣ ΛΕΞΕΙΣ! 7.

Αποχαιρετάμε τον Φλεβάρη, με κάτι που σας αρέσει σαν σειρά δημοσιεύσεων, αν κρίνουμε από τα γενικότερα σχόλια σας. Το καρέ που συνεχίζει την ενότητα μας αυτή, όπου η εικόνα έχει το λόγο και όχι εμείς, έρχεται από το καλοκαίρι του 1972. 25 Ιουλίου συγκεκριμένα. Είναι από το πάνελ της ιστορίας «Οι Λιποτάκτες», του περιοδικού «Πιστολέρος»(3ο τεύχος). Μια σειρά αυτοτελών ιστοριών γουέστερν, αποτελούσαν το θέμα της εβδομαδιαίας αυτής κυκλοφορίας, του εκδότη κ. Καμπανά. Απλά προσέξτε τα χαρακτηριστικά του ινδιάνου…

Δείτε όλα τα καρέ, που επιλέγουμε για σας κάθε Τρίτη, συγκεντρωμένα εδώ.

HARVEY KURTZMAN – ΕΝΑΣ ΑΝΗΣΥΧΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ

Μια από τις πιο ιδιαίτερες μορφές στον χώρο της ένατης τέχνης, είναι και ο Αμερικανός Harvey Kurtzman. Σκιτσογράφος, αλλά και εκδότης, σημάδεψε με το πέρασμα του το εναλλακτικό, αλλά και το σατιρικό κόμικς. Ο Kurtzman γεννήθηκε τον Οκτώβρη του 1924 στην Νέα Υόρκη. Τα πρώτα του σκίτσα ήταν με κιμωλία στα πεζοδρόμια. Το 1939, κερδίζει το πρώτο βραβείο στον διαγωνισμό καρτούν, που διοργανώνει η Tip Top Comics και από εκεί ξεκινούν όλα. Το ίδιο το βραβείο βέβαια, δεν τον πήγε και πολύ μακριά, αφού το ένα μόλις δολάριο του επάθλου, δεν έφτασε ούτε για τα τις ακουαρέλες! Όμως, είναι το κίνητρο που χρειάζεται για περάσει την πόρτα του New York’s High School of Music and Art, όπου μεταξύ άλλων θα διδαχτεί από τους Will Elder, Harry Chester, Al Jaffee και John Severin!

Μέχρι τα μέσα του 1948, ο Kurtzman εργάζεται στην εφημερίδα Herald Tribune, ψάχνοντας την κατάλληλη στιγμή και ιδέα, για το επόμενο του βήμα. Θα έρθει 4 χρόνια μετά, όταν μαζί με τον δάσκαλο του Will Elder, θα εκδώσουν το πρώτο τεύχος ενός άκρως επιδραστικού περιοδικού, που έφερε τα πάνω κάτω στην σάτιρα. Ήταν 1952, όταν στα σημεία πώλησης εμφανίζεται το πρώτο τεύχος του Mad. Έκτοτε, η φιγούρα του Alfred στα εξώφυλλα και τις σελίδες του περιοδικού, συνόδευσε τις πιο εμπνευσμένες σατιρικές στιγμές, με τον μοναδικό τρόπο του δημιουργού του! Ειδικά ο κόσμος του κινηματογράφου, βρήκε το alter κωμικό ego του και οι αναγνώστες έναν ακόμη λόγο, για να θεωρήσουν το περιοδικό ότι πιο φρέσκα διασκεδαστικό! Μαζί του μια νέα γενιά δημιουργών, όπως ο Don Martin, βρήκαν τον τρόπο να περάσουν τις δουλειές τους στο κοινό. Το MAD ήταν πραγματική επανάσταση!

Το κορυφαίο δίδυμο μαθητή και δασκάλου, ταρακουνούσε την Αμερική και το διασκέδαζε! Τα σκίτσα του Kurtzman, μπορεί να τα βρει κανείς ακόμη και στο Playboy της περιόδου 1962 – 1988 και συγκεκριμένα την ηρωίδα του Little Annie Fanny. Δεν ήταν η μοναδική του συνεργασία με τον Hugh Hefner, αφού το 1957 έγινε ο εκδότης του Trump, ενός περιοδικού που εξέδιδε ο διάσημος Αμερικανός εκδότης. Το `58, μαζί με τους δάσκαλους του Will Elder, Jack Davis, Al Jaffee και Arnold Roth, επιχειρεί να δώσει μια ακόμη πιο γερή δόση χιούμορ στους Αμερικανούς, με το Humbug, που δεν κράτησε όμως για παραπάνω από 11 τεύχη.
Το 1962, ακόμη ένα θεότρελο του εγχείρημα θα δει το φως της δημοσιότητας. Είναι το περιοδικό Help! της Warren Publishing, στις σελίδες του οποίου συναντιέται με τους Robert Crumb, Gilbert Shelton, Jay Lynch και Skip Williamson.

Η κορυφαία ιστορία που δημοσίευσε το περιοδικό, ήταν το «Goodman Beaver Goes Playboy! «, που διακωμωδούσε ουσιαστικά το Archie! Αυτό του κόστισε μερικές μηνύσεις, αλλά ο Kurtzman δεν καταλάβαινε από αυτά! Στο Help! θα συνεργαστεί και με τους John Cleese και Terry Gilliam και μάλιστα το 1985, θα κάνουν μαζί μια μεταφορά στο χαρτί του φιλμ των Monty Python “Brazil”! Το 1972, κάνει την παραγωγή σε πολλά κλιπ του Sesame Street, ενώ την ίδια χρονιά θα εμφανιστεί σε ένα τηλεοπτικό σποτ, να σκιτσάρει την φιγούρα της Little Annie Fanny στον τοίχο ενός κελιού!

Οι επιρροές του στις νεότερες γενιές δημιουργών, είναι πολύ μεγάλες. Ενδεικτικά σας αναφέρω, την περίπτωση της ιστορίας του Mad Monster Party, που σχεδίασε το 1967 και δύο και πλέον δεκαετίες μετά, θα αποτελέσει την πρώτη ύλη για τους πειραματισμούς της Pixar! Οι New York Times θα χαρακτηρίσουν τον δημιουργό του Mad σαν μια από τις πιο σημαντικές φιγούρες της μεταπολεμικής Αμερικής. Ο Terry Gilliam, μέλος της σατιρικής ομάδας των Βρετανών Monty Python, θα παραδεχτεί ότι ήταν η μεγάλη πηγή έμπνευσης του.

Το ίδιο θα συμβεί και με τον κορυφαίο δημιουργό underground comics, τον Robert Crumb, που θα δηλώσει χαρακτηριστικά, ότι τα εξώφυλλα του Mad του άλλαξαν τον τρόπο που έβλεπε μέχρι τότε τα πράγματα και την ίδια του την ζωή! Σε μια συνέντευξη του στο περιοδικό Time Magazine και στον δημοσιογράφο Richard Corliss, ο Kurtzman θα πει μεταξύ άλλων, ότι το Mad είναι το πρώτο περιοδικό που κερδίζει αντίτυπα και αναγνώστες, διακωμωδώντας άλλα είδη τέχνης. Δεν ήταν αυτοσαρκασμός, αλλά απλά η πραγματικότητα! Στην λίστα με τις κορυφαίες 2000 κόμικς – δημιουργίες του αιώνα, υπάρχουν πέντε με την υπογραφή του Kurtzman!

Το Mad, η σειρά πολεμικών κόμικς «New Trend», της EC, όπως και τα άλμπουμ The Jungle Book, «Hey Look!» και «Goodman Beaver». Να αναφέρω ακόμη το βραβεία Harvey Awards, που ονομάστηκαν προς τιμή του και αφορούν νέους σχεδιαστές. Ο Harvey Kurtzman έφευγε από αυτή την κακομούτσουνη καρικατούρα, που πάντα την σατίριζε και την χλεύαζε, στις 21 Φεβρουαρίου του 1993. Άφησε πίσω ένα μεγάλο κενό, αλλά και πολλές επιρροές, ικανές να τσιγκλήσουν κάθε ανήσυχο πνεύμα. Το MAD στην χώρα μας το διαβάσαμε από τις εκδόσεις του κ. Σαμούχου, ενώ να πούμε ότι συνεχίζει να εκδίδεται στην Αμερική, από την DC Comics που απέκτησε τα δικαιώματά του.

Όλα τα άρθρα αυτού του τύπου θα τα βρίσκετε στην κατηγορία Ήρωες & Δημιουργοί.

ΚΛΑΣΣΙΚΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ – «Ο ΧΑΡΤΟΠΑΙΚΤΗΣ» (“THE CINCINNATI KID” – 1965)

Τζόγος και σ` αυτό το φιλμ(όπως και στην επόμενη, τρίτη μας αναφορά στο είδος), με εξαιρετική ατμόσφαιρα και έναν μεγάλο πρωταγωνιστή. Όχι! Δεν είναι το πόκερ, αυτό που ξεχωρίζει, αλλά ο Steve McQueen, σε μια ταινία που τον ανέβασε ακόμη ψηλότερα, στη λίστα με τους κορυφαίους Αμερικανούς ηθοποιούς, όλων των εποχών! Με ερμηνείες όπως αυτήν στο “Cincinnati Kid”, πέρασε στην σινέ – αιωνιότητα. Ρόλος κομμένος και ραμμένος στα μέτρα του, με δυνατές στιγμές, ξεσπάσματα, αυτοέλεγχο, πάθη και πόθους, ηρεμία και ένταση, όλα αυτά τα διφορούμενα και εντελώς διαφορετικά συναισθήματα, που καλούνται οι μεγάλοι πρωταγωνιστές να αφομοιώσουν σε ένα μόνο σενάριο, ώστε να βγάλουν τα καλύτερα ψήγματα του ταλέντου τους. Ο Μακ Κουήν έδωσε τον καλύτερο του εαυτό και έκανε την ταινία αυτή σαν σημείο – αναφοράς στο είδος.

Διαβάστε την παρουσίαση της ταινίας, στο Cine Oasis. Την επόμενη Δευτέρα, κλείνει αυτό το μικρό αφιέρωμα, με την ταινία «Τhe Hustler», τον Paul Newman και τον κόσμο του μπιλιάρδου! 

http://cineoasis.wordpress.com/