SUGAR MOUNTAIN
…with the barbers and the colour balloons… you can be twenty on sugar mountain… don`t you think we`re gonne live there too soon….
NEIL YOUNG
Τα πιο κάτω κείμενα(όσα φέρουν την υπογραφή των Λάζαρου Αλεξάκη και Γιώργου Κοσκινά – συντάκτες wolf67 & gkosk), αποτελεούν τμήμα του νέου βιβλίου των Λάζαρου Αλεξάκη και Γιώργου Κοσκινά, που πρόκειται να κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Αιγόκερως και είναι κατοχυρωμένο πνευματικά τόσο στους δημιουργούς, όσο και στον εκδοτικό οίκο που έχει την αποκλειστική εκμετάλευση των δικαιωμάτων του. Δημοσιεύεται με σύμφωνη γνώμη των δημιουργών και του εκδότη. Κάθε εκμετάλευση ή αντιγραφή, μέρους ή ολοκλήρων των κειμένων, χωρίς την συγκατάθεση των πιο πάνω, επισύρει ντις προβλεπόμενες από τον νόμο κυρώσεις, σύμφωνα με το Ελληνικό σύνταγμα και το Ευρωπαικό.
——————————————————————————————————————————————————————-
Με λένε Κανένα… και πάω πουθενά!!! 29/5/2012
Συντάκτης skerkyraios
Το άρθρο δημοσιεύεται …ξεροσφύρι, δίχως φωτογραφίες, για να διαβάζεται και όχι να κοιτάζεται…
Αγαπητοί συμπατριώτες της Ελληνικής < Γαλατειας > Ευρωπαϊκής Ενώσεως! που σαν ουραγός της οικουμένης και παγκόσμιο πείραμα του καπιταλισμού για την Νέα τάξη πραγμάτων, καταντήσαμε εμείς ο πιο περήφανος λαός του κόσμου, να σκεπτόμαστε… αν είναι δυνατόν… να ξεστομίσουμε στο εξωτερικό ότι είμαστε Έλληνες!!!… Ναι κύριοι και κυρίες, μας κατάντησαν έτσι οι κύριοι διεθνιστές και παγκόσμια λαμογια που θέλουν να ρουφήξουν την ενέργεια μας σαν ψυχολογικά βαμπίρ, κάνοντας μας να δουλεύουμε πιο πολύ από όλους τους Ευρωπαίους, και να παίρνουμε τα πιο λίγα μόνο και μόνο για να μας υποθηκευόσουν τον απίστευτο πλούτο που υπάρχει στην Άγια Γη που ζούμε… αλλά και να μην σκεπτόμαστε καθόλου… σε λίγο θα το ποινηκοποιησουν και αυτό..!!!
Ξεχνούν δυστυχώς κάποιοι ότι αυτή η μικρή Ελλαδιτσα στο χάρτη είναι τόσο μεγάλη σε πολιτισμό που χωρίς εμάς να τους ανοίξουμε τα μάτια, θα προσπαθούσαν ακόμα να δημιουργήσουν κράτος…. Και το μεγαλειώδες παράδοξο του όλου θέματος είναι ότι τη σωστή δημοκρατία που μπορούσε να έχει ένα υγιείς κράτος, την διάβρωσαν με την σάπια δημαγωγία των ψεύτικων πολιτικών ανδρεικέλων, που μεταμόρφωσαν την πολιτική επιστήμη σε επιστήμη της απατεωνιάς, υπέρ της ολιγαρχίας του κεφαλαίου… και τα δυο made in Greece… και τη είναι η δημαγωγία? Είναι η πολιτική ρητορεία που σκοπεύει στο
να παρασύρει τον λαό, στοχεύοντας στο συναίσθημα και όχι στην λογική.
Ο μεγαλο τέκτον Αβραάμ Λίνκολν είχε πει… «Δημαγωγία είναι να επενδύεις στις
μικρότερες ιδέες με τα πιο παχιά λόγια»
Μήπως δεν έχουμε σκυλοβαρεθεί να ακούμε τους πολιτικάντηδες να μας παραμυθιάζουν τόσα χρόνια?
Και όμως! Το οξύμωρο της κατάστασης είναι που μας πολεμούν με τα ιδία μας τα όπλα. Όλες οι μεγάλες ιδέες της διανόησης αλλά και της πλάνης είναι κατασκευάσματα Ελληνικά… μα καλά τόσο άχρηστοι είναι τελικά, που για να μας κοροϊδέψουν, κάνουν αυτό που οι δικοί μας σκέφτηκαν πριν χιλιάδες χρόνια?… ακόμα και τα ψέματα τους είναι Ελληνικά… τίποτα δεν μπορούν πια να κάνουν που να μην έχει έστω και ένα Ελληνικό υπόβαθρο…? ας μην μπούμε τώρα σε λεπτομέρειες και ξεκινήσουμε να λέμε από ιατρική, αστρολογία, βοτανολογία, τέχνες, κτλ.
Έτσι αγαπητοί μου φτάσαμε στο έτος 2012 και η Ελλάδα να έχει γίνει ο περίγελος της οικουμένης… τεμπέληδες, κλέφτες, απατεώνες, και ντροπή της Ευρώπης, και να βγαίνει η κάθε << κυρία>> Λαγκαρντ και να δηλώνει ότι λυπάται πιο πολύ τα παιδιά στην Αφρική… που < αυτοί οι ίδιοι> τα έχουν καταντήσει έτσι… γιατί τα πραξικοπήματα και τους αντάρτες αντιεξουσιαστες στις περισσότερες πόλεις…. τα χρηματοδοτούσε η CIΑ!!!… για να μπορέσουν οι πολυεθνικές των Εβραίων να εκμεταλλεύονται τα αδαμαντωρυχεία και τα χρυσορυχεία που η συγκεκριμένη ήπειρος έχει πλούσια σε κοιτάσματα… ίσως όμως ακόμα και ο παραλληλισμός της κυρίας Λαγκαρντ μεταξύ Ελλάδας και Αφρικής, να είχε κάποια πολύ βαθύτερη έννοια…
Και ναμαστε πάλι, να υπάρχει ένας στους τρεις Έλληνες πολίτες να είναι άνεργος, οι αυτοκτονίες να έχουν πάρει διαστάσεις τραγικές, οι πεμπτοφαλαγγίτες λαθρομετανάστες να αυξάνονται με ρυθμούς απελπιστικούς, ο μισθός μας να μειώνεται κάθε μήνα με κάθε καινούργιο νομοσχέδιο , και τα παιδιά μας αυτά που έχουν απομείνει από τη ξενιτιά, να βιώνουν ένα μέλλον αβέβαιο και σκοτεινό… και σαν να μην έφταναν όλα αυτά έχουμε και τα κανάλια να ασχολούνται αν θα βγει η ΝΔ ή ο Σύριζα στις ερχόμενες εκλογές… λες και θα μας σώσουν…
Αδέλφια Έλληνες επειδή η ιστορία μέχρι τώρα μας έχει δήξει ότι το μέλλον το φτιάχνει ο λαός,… ίσως τελικά πιστεύω ότι πάλι έφτασε η Ελλάδα να βγάλει το φίδι από την τρύπα… και επειδή από το παρελθόν έχουμε πλέον συνηθίσει να τα βάζουμε με φίδια και με δράκους, πιστεύω ότι πάλι θα κάνουμε το θαύμα μας… μη με ρωτάτε πως, όλα θα γίνουν τη τελευταία στιγμή! Εξάλλου από ιδέες και μηχανουργίες άλλο τίποτα! Όλοι έχουμε μέσα μας ένα Οδυσσέα που τα έβαλε με το γίγαντα Πολύφημο… τον Πολύφημο θα μπορούσα να τον παρομοιάσω με τον ακραίο καπιταλισμό της Νέας Τάξης, που προσπαθεί να αφανίσει οτιδήποτε δημοκρατικό… και έτσι ο κύριος Κανένας που τύφλωσε τον Γίγαντα της παγκοσμιοποίησης… αποκτήσει και πάλη όνομα…. Οδυσσέας ο γιος του Λαέρτη από την Ιθάκη….
Σπύρος Κερκυραίος
Ερευνητής της αλήθειας…
ΥΓ
Τα άρθρα του συντάκτη μας skeryraios, θα αναρτώνται σε ανύποπτο χρόνο, για να σας ξαφνιάζουν κια πάνω απ` όλα, για να μας προβληματίζουν όλους!
—————————————————————————————————————————————————————
Η επιστημονική φαντασία στα πολεμικά,
αλλά και η σάτιρα…
Ανυπότακτος και όχι ανυπόστατος! 25/5/2012
του Velle (Βασίλη Μαρκουίζου).
(Εικόνα 0 σε μικρό σχετικά μέγεθος)
Πρόλογος: Αν είδατε ένα προηγούμενο άρθρο για τον Rogue Trooper
θα βρείτε σκανδαλώδεις ομοιότητες και τερατώδεις διαφορές με το ακόλουθο. Διαβάστε το, ευθυμήστε ή κλάψτε (ή ίσως και τα δυο ταυτόχρονα), και τα λέμε στον επίλογο…
Ελλάδα…
Ένας τόπος με ιδανικές συνθήκες ζωής. Ένα μέρος όπου η ανθρωπότητα θα μπορούσε να κατοικήσει ανά πάσα στιγμή και να ευημερήσει.
Όμως δε συμβαίνει ακριβώς κάτι τέτοιο.
Η Ελληνική φυλή, χωρισμένη σε δυο πολιτικές παρατάξεις (και βάλε), αποφασίζει να λύσει εκεί τις διαφορές της και πολύ σύντομα αυτός ο παράδεισος μετατρέπεται σε ένα ωχαδελφίστικο πεδίο μάχης με αέρα γεμάτο νέφος (που τώρα οι αρμόδιοι το εξαλείφουν επιτέλους με το να μην έχουμε λεφτά για τη βενζίνη των αυτοκινήτων) και νερό με χλώριο και ποιος ξέρει με τι άλλο (για να εξαλειφθούν οι συνταξιούχοι και μήπως και λυθεί κάποτε το ασφαλιστικό).
Οι αντίπαλες παρατάξεις και οι παρατρεχάμενοί τους στέλνουν διαρκώς ‘’πονηρούληδες’’ και ‘’βολεμένους’’, προεκλογικές αφίσες, υποσχέσεις, δεσμεύσεις και πράξεις που κρατάνε μόλις μέχρι την ημέρα των εκλογών, καθώς και ολοένα φονικότερα όπλα (όπως τα debate και τις διαφημίσεις στην τηλεόραση που χρηματοδοτούνται από τίποτα ΕΣΠΑ ή κανέναν… κρυφό κονδύλι από τον κρατικό κορβανά) μέσα από μαύρες τρύπες του γαλαξία της -υποτίθεται- Ενωμένης Ευρώπης (μα και της θωρακισμένης οικονομίας μας επίσης –αν αναλογιστούμε και το οικονομικό θαύμα του χρηματιστηρίου των 5500 μονάδων και των εγκλωβισμένων σε αυτό) και η μάχη παραμένει βλακώδης, καταστροφικά ωφελιμιστική και αμφίρροπα γελοία για καιρό.
Η ξεφτίλα είναι πολύ εύκολη σε εκείνο το μέρος και οι απώλειες από χαζομάρα και κουτοπονηριά τεράστιες. Ακόμα και τυχαία γεγονότα, όπως να σε παγιδεύσει η εφορία με τις πονηρές της φορολογικές δηλώσεις , να σου κόψουν αναδρομικά τον μισοκαταστραμμένο μισθό, να χαλάσει ο εξαερισμός στο κράνος της μονωμένης στολής της κριτικής σκέψης σου (με την παραπληροφόρηση που κυκλοφορεί γύρω-γύρω σκανδαλωδώς ελεύθερη), μπορούν να επιφέρουν βασανιστικό θάνατο από βλακώδη ευτυχία και την πεποίθηση ότι η κεντρική διοίκηση (εντός κι εκτός Ελλάδος) φροντίζει για το καλό του τόπου και όχι για την τσέπης της.
Με αφορμή ίσως τη συγκεκριμένη λεπτομέρεια, που αποκαλύπτει εύκολα πόσο ευάλωτη είναι η ανθρώπινη ευφυία και ΣΟΒΑΡΟΤΗΤΑ στις τόσο αντίξοες συνθήκες που επικρατούν πια στην Ελλάδα, η άτυπη διοίκηση των πολιτών φαίνεται να έχει απαιτήσει να αλλάξουν τα δεδομένα της αναμέτρησης και να δημιουργηθεί ένα διαφορετικό όπλο που θα επιτρέψει να αποκτηθεί πλεονέκτημα πάνω στο ίδιο το περιβάλλον της άρπα-κόλλας της Ελλάδας και κατ’ επέκταση στις πολιτικές ισορροπίες της ξεπέτας και της κονόμας μιας φούχτας 10 ατόμων που ελέγχουν τους πολιτικούς που διαβρώσαν τα πάντα με πρώτη και καλύτερη κίνηση: πολίτες…
Η ιδέα που προτείνουν οι επιστήμονες (γιατί όποιος έχει πια κρίση, λίγη ευφυία και θέληση, δεν μπορεί, επιστήμονας θα είναι!) είναι ιδιοφυής, ωστόσο απαιτεί χρόνο για την υλοποίηση.
Ο μπαφιασμένος λαός αποφασίζει να τον διαθέσει και στην τετραετία του μάταιου πολέμου (με το πανίσχυρο όπλο ΔΝΤ να δεσπόζει για να εξαλείψει τους ιθαγενείς Έλληνες) το ριζοσπαστικό όπλο-αντίδρασης είναι πια έτοιμο και πλήρως αναπτυγμένο: Μία γενιά πεζικάριων-επίτευγμα της γενετικής (Genetic Infantry men ή GI’s στην στρατιωτική τους αργκό).
Με αυτές λοιπόν τις προδιαγραφές ο λαός θεωρεί ότι οι εχθροί που… ΄΄ενδιαφέρονται΄΄ για το καλό του τόπου θα αντιμετωπίσουν σοβαρά προβλήματα στο κοντινό μέλλον από το πρωτοποριακό ζωντανό όπλο του.
Οι Gi’s όμως, με το που προσεδαφίζονται στο Σύνταγμα για την παρέλαση της 25ης Μαρτίου πέφτουν σε ενέδρα εξαιτίας προδοσίας και διασκορπίζονται από ταμεία ανεργίας, ατομικές συμβάσεις, στημένες κάμερες να παίρνουν πλάνα με πολιτικούς μόνο, αεροψεκασμούς που από ΄΄Genetic Infantry΄΄ θα τους κάνει ΄΄Genetic Idiots΄΄ ( ΄΄ιδιώτης΄΄ στην αρχαιότητα ήταν αυτός που δε συμμετείχε στα κοινά και άλλοι αποφασίζαν για αυτόν. Μετά πήρε μια νέα έννοια στηριζόμενη όμως στην αρχική…) με αρκετά στραβά χούγια άκρως χειραγωγίσιμα, αστυνομικούς να κλείνουν δρόμους -ακόμα και για τα παιδιά-, και άλλα πολλά ανόητα κολπάκια.
Αρκετοί GI’s κρύβονται ή χάνονται στην ενέδρα, άλλοι όμως, (όπως ένας συγκεκριμένος), γλυτώνουν την παραίτηση και μάλιστα σώζουν τα τσιπάκια από ‘’πεσόντες’’ φίλους τους (Πακοτίνια, Δρακουλίνια, και Μπόζο γαριδάκια από τον παλιό που τα έκρυβε στο σακίδιό του με ζήλο…) τα οποία εγκαθιστούν αμέσως στις θυρίδες του εξοπλισμού τους, για να έχουν κάτι να ψευτοτρώνε στο δρόμο, με την πείνα που πέφτει στη χώρα της ευαγγελιζόμενης κεντρικής πολιτικής διοίκησης της μελλοντικής ευημερίας.
Μετά όμως από την απομάκρυνση από το πεδίο Αντισυνταγματικότητας, οι πολεμιστές δεν γυρίζουν στο λαϊκή διοίκηση, που ακόμα και αυτή έχει διάφορους πουλημένους ανάμεσα της να παίζουν παιχνίδια, αλλά ανεξαρτητοποιούνται.
Πολύ σύντομα οι έντρομες πολιτικές παρατάξεις βαφτίζουν αυτούς τον εξωτικούς λιποτάκτες Rogue Troopers-Ανυπότακτους, με υποκοριστικό οι ΄΄καταζοχαδιασμένοι΄΄…
Οι Rogue κινούνται από τότε στις ζώνες της Ελληνικής πραγματικότητας προσπαθώντας να συλλέξουν πληροφορίες για όλους τους προδότες (και υπεύθυνους της αντισυνταγματικής 25ης Μαρτίου του Συντάγματος και όλων των αντισυνταγματικών νόμων που έχουν προωθηθεί με το φοβερό όπλο ΔΝΤ), να ξυπνήσουν τους πολύπαθους ιθαγενείς από τα χημικά που προξενούν απάθεια, και να κάνουν τη Δικαστική Εξουσία (όσους από εκεί τολμάνε) να μην… ΄΄αρχειοθετεί΄΄ υποθέσεις εκείνων που τρώνε τις σάρκες του απελπισμένου λαού.
Ταυτόχρονα βοηθάνε τους γύρω στις μάχες της καθημερινότητας, μια παρενέργεια που Ευρωπαίοι και Έλληνες Πολιτικοί μάχονται με ζήλο να εξαλείψουν (εδώ 2000 άνθρωποι έχουν αυτοκτονήσει/εξαλειφθεί –που σύμφωνα με ανεπίσημα στοιχεία ανέρχονται στους 8000!-, την ‘’αλληλεγγύη’’ δεν θα δοκιμάσουν να βάλουν κάτω;)
Οι ικανότητες των Rogue, μαζί με την απόλυτη στήριξη φίλων από τη γειτονιά και από sites (και κάτι κόμιξ που κουτσοδιαβάζουν στις πολεμικές ανάπαυλες), ίσως γεννήσουν τελικά έναν θρύλο καθώς κι έναν σημαντικό παράγοντα αποφασιστικής παλαβομάρας ώστε να γείρει τελικά η πολεμική πλάστιγα υπέρ των πολιτών προτού χαζέψουμε όλοι μαζί τελείως και ξεπουληθούμε για το τίποτα (και μάλιστα εθελοντικά αν οι ψήφοι μας δεν έχουν τη σοβαρότητα που αρμόζει).
Αυτός ο παράγοντας είναι η κριτική σκέψη, η σοβαρότητα και η ακούραστη/αμείλικτη ενεργητικότητα για ένα καλύτερο αύριο.
Θα μου πείτε αυτονόητα για να τα ξαναλέμε, αλλά τα επαναλαμβάνω τακτικά στον εαυτό μου ως συνταγή αποφυγής αποβλάκωσης, ώστε να μην αρχίσω να χαίρομαι για το όμορφο μέλλον που θέλουν να φέρουν οι πολιτικοί (εγχώριοι και εισαγόμενοι) επειδή νοιάζονται για εμένα…
Επίλογος:
Αρκετό καιρό έψαχνα να βρω ένα avatar για το site του comicstrades, που να μου ταιριάζει, αλλά δεν τα κατάφερνα.
Διάφορα όμως γεγονότα που αλλοιώνουν τη ζωή μου/μας (η λέξη δεν είναι τυχαία), μου πρόσφεραν πρόσφατα μια επιφοίτηση σχετικά με το ζήτημα, και μάλιστα ως δια μαγείας βρήκα και έγχρωμη εικόνα (όπως την ήθελα μάλιστα) για ένα κόμικ που εκδόθηκε ασπρόμαυρο!
Όποιος ψάχνει βρίσκει και όποιος θέλει καταφέρνει…
Ανυπότακτος λοιπόν και όχι ανυπόστατος.
Υ.Γ. Ραντεβού στις εκλογές και πριν πάτε στην κάλπη προσέξτε το ντοκιμανταίρ Καταστρόικα, αν δεν το είδατε ακόμα, (πληροφορίες στα σχόλια του άρθρου).
——————————————————————————————————————————————————————–
Οικονομικές αναλύσεις και ο φουτουρισμός των Μίκυ Μάους ή απλά SPACE FOR SALE! 1/5/2012
(του Βασίλη Μαρκουίζου).Velle
Ένας Έλληνας, ο Πέτρος Διαμαντής (Peter Diamandis υπεύθυνος για τις πρώτες ιδιωτικές διαστημικές πτήσεις), είχε την εξής πρωτοποριακή ιδέα:
Α) Να εγκατασταθεί ένα τηλεσκόπιο στο διάστημα (χωρίς παρεμβολές της γήινης ατμόσφαιρας είναι ένα εξαιρετικά ισχυρό εργαλείο παρατήρησης),
Β) Να παρακολουθηθούν 8900 αστεροειδής για 5 έτη,
Γ) Να αναπτυχθούν σε αυτό το χρόνο 2 σειρές ρομποτικών δορυφόρων που θα ταξιδέψουν στο διάστημα και θα παρακολουθήσουν-εκτιμήσουν (επί σειρά ετών) σε μακρινούς και κοντινούς αστεροειδής τα αποθέματα πολύτιμων μετάλλων τους,
Δ) Και το 2025 πια, που θα έχει εγκατασταθεί-ολοκληρωθεί στο φεγγάρι η ανάπτυξη εξορυκτικής τεχνολογίας, η εμπορική εκμετάλλευση των διαστημικών μεταλλευμάτων θα είναι γεγονός.
Πώς ακριβώς;
Ε) Θα αποσταλούν στο διάστημα ΄΄βραχορουφήχτρες΄΄ σαν της φωτογραφίας (σε αυτήν βλέπουμε και τον Έλληνα mastermind της ιδέας), που θα απορροφούν τους αστεροειδείς με τα πλούσια κοιτάσματα και θα τους μεταφέρουν στο φεγγάρι για επεξεργασία.
Το κόστος του project (http://www.planetaryresources.com/mission/): 2,6 δις δολλάρια…
Ίσως εξωφρενικό κόστος, ίσως και το project εξωπραγματικό, σαν ιδέα πάντως είναι πολύ ενδιαφέρουσα.
Ο καπιταλισμός απαιτεί κέρδη. Τα αποθέματα της Γης από υλικά-αγαθά είναι πεπερασμένα. Πολύτιμα μέταλλα σαν την πλατίνα, παλλάδιο, ρουθήνιο, όσμιο ιρίδιο, ρόθιο που είναι αναγκαία για τη βιομηχανία (κυρίως τεχνολογίας και ιατρικού εξοπλισμού) είναι ολοένα δυσκολότερο να εντοπιστούν και η εκμετάλλευσή τους δαπανηρή και ενεργοβόρα.
Σε μια παγκόσμια οικονομία μάλιστα, που σήμερα μοιάζει να θέλει να θυσιάσει τον άνθρωπο για το κέρδος, ίσως είναι και μια λύση που υπόσχεται πλούτη για όλους. Τα πάντα θα βρίσκονται εκεί ψηλά για όλους, σαν μάννα εξ ουρανού, και άσχετα από προσπάθειες μονοπωλίων και πρακτικών προωθούμενων από την απληστία, όλοι θα έχουν εν τέλει το μερίδιό τους.
Αλλά και πάλι, φαίνεται ανέφικτο ένα τέτοιο φιλόδοξο σχέδιο. Κανονικά σύσσωμος ο επιχειρηματικός-επιστημονικός κόσμος (ακόμα και ο μέσος αναγνώστης) θα γελούσε με την τόλμη του εγχειρήματος.
Αλλά τελικά δε συμβαίνει κάτι τέτοιο.
Μαζί με τον Πέτρο Διαμαντή (καθόλου τυχαίο όνομα έτσι; Και πέτρα και διαμάντι συνδυάζει!) βρίσκεται συσπειρωμένη μια ομάδα που θα έβαζε σε σοβαρές σκέψεις: (http://www.planetaryresources.com/team/)
Συνιδρυτής της εταιρείας είναι ένας αεροναυπηγός ο οποίος βοήθησε τον Έλληνα συμπατριώτης μας με την εταιρεία διαστημικών ταξιδιών Space Adventures (http://en.wikipedia.org/wiki/Space_Adventures), ο Eric Anderson.
Η Planetary Resources έχει επίσης για διευθυντές δύο από τους τεχνικούς της NASA που υπήρξαν υπεύθυνοι για το Mars Rover στον Αρη, τον Chris Lewincki και τον Chris Voorhees.
Επίσης υπάρχει κι ένα επιτελείο συμβούλων, μέσα στους οποίους συναντάμε τον γνωστό σκηνοθέτη και εξερευνητή των βυθών James Cameron.
Χρηματοδότες μάλιστα της εταιρείας είναι οι τρεις κεφαλές της Google, Eric Schmidt, Larry Page, K. Ram Shiram , καθώς και ο πολυεκατομμυριούχος Ross Perot Jr., ο πρώην επικεφαλής της Goldman Sachs που διετέλεσε και υπουργός Αμυνας των ΗΠΑ, John Whitehead και άλλοι.
Δεν φαίνονται καθόλου τυχαίοι όλοι αυτοί οι συντελεστές.
Επίσης αναφέρεται από τις κεφαλές της εταιρείας ότι θα ακολουθήσουν σύντομα κι άλλοι επενδυτές όπως ο Richard Branson της Virgin, o Jeff Bezos της Amazon, ο Paul Allen της Microsoft και ο Elon Musk της Tesla Motors.
Κάποιοι λοιπόν πιστεύουν στην ιδέα και ποντάρουν σε αυτήν. Και τι τρελή που ακούγεται ακόμα και όταν έχουν παρελάσει μπροστά απ’ τα μάτια μας τόσα καθόλου τυχαία ονόματα;
Σύμφωνα με τα λόγια του πασίγνωστου φυσικού Michio Kaku (http://en.wikipedia.org/wiki/Michio_Kaku) στο κανάλι ABC «…η Planetary Resources έχει το σωστό μείγμα ΄΄τρέλας και μεγαλοφυίας΄΄ για να πραγματοποιήσει ένα τέτοιο έργο, τόσο τεχνολογικά όσο και χρηματοδοτικά…»
Όμως πώς σκέφτηκε το όραμά του ο Διαμαντής;
Ίσως από το μυθιστόρημα: «Ο άνθρωπος που πούλησε το Φεγγάρι» του Robert Heinlein (http://en.wikipedia.org/wiki/Robert_Heinlein).
Ίσως όμως και από κάτι άλλο που είναι πιο κοντά στα πλάνα της Planetary Resources. Tολμώντας βέβαια να μαντεύσουμε (καθαρά και μόνο) ότι πράγματι υπήρχε κάποια επιρροή, εννοούμε αυτό:
Είναι το πρώτο πράγμα που έρχεται στο νου μας, διαβάζοντας τα παραπάνω. Ένα κόμικ λοιπόν μοιάζει να αναδεικνύεται επίκαιρο σαν τις προφητικές προβλέψεις του Ιουλίου Βερν για αλλόκοτες εξωτικές εφευρέσεις του τότε (αλλά τις τόσο δεδομένες για το σήμερα).
Γενιές και γενιές παιδιών παγκοσμίως έχουν διαβάσει ιστορίες σαν το ΄΄Ολόχρυσο Φεγγάρι΄΄, έχουν ονειρευτεί ότι βρίσκονται μαζί με τους ήρωες σε αυτήν τη διαστημική επιχείρηση, έχουν ευχηθεί να ήταν αληθινές…
Ίσως ο Πέτρος Διαμαντής να τα κατάφερε σε αυτό το τελευταίο και να ενσαρκώνει τον Κύρο Γρανάζη του σήμερα.
Κι αν κάτι τέτοιο είναι αλήθεια, δεν αποδεικνύεται για άλλη μια φορά ότι τα Μίκυ Μάους δεν είναι τυχαία αναγνώσματα;
Μόνο και μόνο που οι νέες ανακαλύψεις/εφευρέσεις/ιδέες του σήμερα αποτελούν για πολλούς επιβεβαίωση για όσα διαβάσανε χθες στα Μίκυ Μάους, τότε πρέπει να αναφέρουμε για πολλοστή φορά ότι η δουλειά της Ντίσνευ αποτελεί ουσιαστικό κομμάτι του πολιτισμού μας.
Και αλήθεια, τι άλλο μπορεί να περιμένουμε από το μέλλον και μπορεί να το διαβάζουν ήδη τα παιδιά μας στα Μίκυ Μάους του σήμερα;
Ευχόμαστε στον Έλληνα-Κύρο Γρανάζη Πέτρο Διαμαντή και την ομάδα του να λύσει εύκολα όλες τις τεχνικές δυσκολίες του ζητήματος, αλλά πιο πολύ τους ευχόμαστε το ακόλουθο:
Να γίνουν ο καταλύτης που θα μετατρέψει το ΄΄κέρδος΄΄ με τη σημερινή ατομικιστική έννοια που του έχει αποδωθεί , σε ΄΄κέρδος για την ανθρωπότητα΄΄.
(Αν πολύτιμα μέταλλα, ορυκτά καύσιμα, ουράνιο και λοιπές ύλες είναι τόσο σημαντικές, η υπεραφθονία τους δεν θα υποβαθμίσει την αξία που τους δίνεται σήμερα; Τι θα γίνει πλέον σημαντικό όταν από μέρη χωρίς ζωή μπορούμε να έχουμε ό,τι υλικό χρειάζεται για να ζήσουμε –υποννοώντας ακόμα και διαστημικά θερμοκήπια, όπως σίγουρα θα σκέφτονται αρκετοί αναγνώστες των Μίκυ Μάους που έχουν διαβάσει κάποια σχετική ιστορία με τον Ντόναλντ πρωταγωνιστή, αν θυμόμαστε καλά-).
Υ.Γ Να αναφερθεί ότι υπάρχει και κόμικ με το όνομα Space Adventures (Space Adventures (comics)).
——————————————————————————————————————————————————————–
TV κατάντια… 27/4/2012
Συντάκτης corto
Η παρακμή έχει πολλά πρόσωπα και διοχετεύεται σε κάθε μορφής έκφανσης στη ζωή μας, ή σε ότι αντικρίζουμε καθημερινά, αν προτιμάτε.
Αποτελεί τμήμα της καθημερινότητας μας, μπαίνει στα πανωφόρια μας, τρυπώνει στις τσέπες, γίνεται χαμόγελα πλαστικά, πρωτοσέλιδα κάλπικα, επιδερμικές αλλεργίες, αρρωστημένη ηλιοφάνεια, με κάτι από κόκκινη σκόνη στον ορίζοντα…
Επηρεάζει τις αξίες, τα ιδανικά, τους τρόπους συμπεριφοράς, την αλήθεια, την ψυχαγωγία. Είναι σαν την σκόνη. Τρυπώνει παντού. Όσο καλά και αν προφυλαχτείς, θα βρεις κόκκους πάνω σου… Θολώνει ακόμη και την μνήμη…
Κανείς μας δεν περίμενε, ότι ακόμη ένα μέρος όλων αυτών που συνηθίσαμε πια να χωράμε στα σπίτια μας, η τηλεόραση, που ξεκινούσε τόσο εντυπωσιακά και μαγικά στα μάτια μας κάποτε, θα κατέληγε ποτέ στο σημερινό «επίπεδο»…
Η δεκαετία του`70 και οι αξέχαστες στιγμές, απόλυτης καθήλωσης θα τις χαρακτήριζα, μπροστά από τις τηλεοπτικές συσκευές(που με πολύ κόπο και γραμμάτια αποκτούσαν οι γονείς μας), ανέπνεε κάπως διαφορετικά, πάντα συγκρινόμενη με τις τωρινές. Είχε καταφέρει να γίνει μέλος της οικογένειας, κομμάτι του σαλονιού, με τα σεμέν και ανθοδοχεία, τις φωτογραφίες και τα μπιμπελό, να βρίσκονται πάνω της. Είχε κερδίσει την εκτίμηση μας και μια θέση στο ημερήσιο πρόγραμμα, εφικτής και σχετικά ανέξοδης ψυχαγωγίας. Τότε βλέπετε, υπήρχαν ναι μεν τα τέλη της ΕΡΤ, ένθετα στον λογαριασμό της ΔΕΗ, αλλά δεν έφταναν σε σημείο να αποτελούν το 1/3 εκείνου του κόστους, ούτε και φανταζόμασταν ποτέ, ότι θα αποτελούσε κάποτε(η δημόσια τηλεόραση), καταφύγιο ψηφοφόρων και ρουσφετιού ανάπαυσις!
Από τότε μέχρι σήμερα, κύλησαν πολλοί κόκκοι άμμου στην κλεψύδρα της τεχνολογικής επανάστασης. Νέα «ήθη» και «έθιμα» κατέκλυσαν τον Έλλην, που πάντα ως ον περίεργο και ολίγον μιμητικό, έσπευσε να τα προϋπαντήσει και να τα καλοδεχτεί, θυμίζοντας ενδεχομένως και κάτι από ιθαγενή, βλέποντας τα απαστράπτοντα νέα κομφόρ, ωσάν πολύχρωμες χάντρες! Ήτο πειρασμός μέγας! Από τα ξενόφερτα τούτα νεόκοπα υπόθετα, που μας «πρότειναν» οι γείτονες, για να μας προσφέρουν μια χείρα βοηθείας, προκειμένου να μπορέσουμε να σηκωθούμε από τη λακκούβα της απομόνωσης και να «ενταχθούμε» στο αβέβαιο τους «μέλλον», δεν ξεφύγαμε. Τα καταναλώσαμε και είπαμε και δύο τραγούδια! Το ένα δικής τους επιλογής και το άλλο …δικής τους πρότασης! Δημοκρατικότατα και μοντέρνα πράγματα!
Μάθαμε τι εστί διαφήμιση(και τι Κονγκολέζικο βερίκοκο!), πως μπαίνει ενδιάμεσα από τα προγράμματα που παρακολουθούμε, για να μας κάνει το μυαλό – γιαούρτι, ώστε να με την πλύση αυτή εγκεφάλου να μπορέσουμε με την σειρά μας να τους βοηθήσουμε κι εμείς, προτιμώντας τα εξαγώγιμα τους «προϊόντα», με ποιο τρόπο επιλέγουμε το κανάλι που μας εκφράζει(zapping), από ποια έντυπα μπορούμε να ενημερωνόμαστε για το πρόγραμμα, αλλά και εσχάτως, πως μπορεί κανείς να αηδιάσει μπροστά από έναν δέκτη τηλεόρασης! Όλα τα συναισθήματα, πέρασαν σαν view master από μπροστά μας. Ικανοποίηση, διασκέδαση, προβληματισμός, ανησυχία, αηδία! Η σειρά μπορεί και να ήταν διαφορετική για τον καθέναν. Το τελικό αποτέλεσμα όμως, όχι!
Δεν θα κάτσω να σας αναγάγω τις αρνητικές προεκτάσεις, του μαζικού αυτού φαινομένου χειραγώγησης. Αυτή είναι δουλειά για κοινωνιολόγους και πανεπιστημιακού επιπέδου αναλυτές. Ούτε θα αναλωθώ στα ρατσιστικού τύπου και σοβινιστικών ανησυχιών, εθνικά προβλήματα, έτσι όπως τα εκφράζουν κάποιοι, μιλώντας για τα Τουρκικής προέλευσης σήριαλ. Αυτά είναι για τα …μπαλκόνια και τις ιπτάμενες υποσχέσεις, που σα σαΐτες τις παίρνει ο άνεμος. Θα σας αναφέρω όμως το τελευταίο κακέκτυπο, που υιοθέτησε και η δική μας τι βι. Αυτό της επανάληψης. Με το ένα πόδι στο γκρεμό, ένα ολόκληρο κράτος, κι ενώ μια λαίλαπα – εφιάλτης, βγαλμένος από τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας, απειλεί ότι έμεινε όρθιο σε τούτη τη χώρα, εξαθλιωμένοι και δακτυλοδεικτούμενοι, τα κανάλια της Ελληνικής τηλεοπτικής φάρσας, σκάνε σαν φούσκες πάνω απ` τα κεφάλια μας, σερβίροντας κρύα πιάτα επανάληψης προγραμμάτων! Δίχως να τα βάλουν καν στον φούρνο μικροκυμάτων! Χωρίς προσχήματα! «Αν τα θέλετε – φάτε τα»! Το μόνο «ζωντανό» πλέον τους κομμάτι, περιορίζεται στο «ειδησεο – γραφικό», κι αυτό λόγω ιδίων συμφερόντων, λόγω προεκλογικών ζητιανιών!
Ακόμη και η αηδία, έχει ένα όριο αγαπητοί μου! Δεν έχετε οικονομικές δυνατότητες, γιατί οι εταιρείες δεν σας δίνουν πια διαφημίσεις(αφού ο «πελάτης» τους πτώχευσε…); Δεν έχετε πλέον πόρους; Ούτε μπορείτε να πάρετε δάνεια; Τότε, αναρτήστε μια ανακοίνωση, του τύπου «…το πρόγραμμα μας θα μεταδίδεται σε επανάληψη, λόγω οικονομικών δυσκολιών…»! Ή ακόμη καλύτερα, βάλτε ένα λουκέτο, για να πηγαίνετε ασορτί με τα υπόλοιπα καταστήματα γύρω σας!
Το να βλέπω το φαγητό που μαγείρεψε η τάδε, σε κάποιο σόου πριν 4 χρόνια, είναι χειρότερο από το να μην βλέπω τίποτα και σίγουρα ακόμη χειρότερο, από το να μην έχω να φάω!
———————————————————————————————————————————————————————-
Με τις πόρτες 22/12/2011
Συντάκτης pugachov
Κάθε Χριστούγεννα βάζω ένα ‘θέμα’ που κρατάει μέχρι το καλοκαίρι της επόμενης χρονιάς. Είναι μια συνήθεια που απέκτησα πριν μερικά χρόνια και τα σπάει, γι’ αυτό την (ξανα)μοιράζομαι μαζί σας. Της προηγούμενης χρονιάς ας πούμε το θέμα ήταν ‘Hawaii’ όπως θα αντιλήφθηκαν όσοι είδαν τα ελεεινά χαβανέζικα πουκάμισα αμερικάνου συνταξιούχου που φορούσα με κάθε ευκαιρία.
Φέτος και μέχρι το καλοκαίρι το θέμα θα είναι ‘ταινίες του 70’, ειδικά με αυτοκινητοκυνηγητά. Δεν βλέπω να αργώ να πάρω κανένα καπέλο και γάντια. Επειδή ήδη άρχισα την προεργασία σας μεταφέρω την μέχρι τώρα έρευνα με τις 10 καλύτερες ταινίες του είδους ώστε όποιος γουστάρει να τις κατεβ- να τις αποκτήσει με απόλυτα νόμιμο και διαφανή τρόπο ως ο Τσοχατζόπουλος τα υποβρύχια και να λαμπρύνει λίγο τις γιορτές του/της με μουγκρίζοντα Mustang που μπαίνουν με τις πόρτες. Ετοιμοι;
A, μια σημείωση πρώτα: Παραλείπω το θρυλικό Bullit και το Mad Max γιατί αυτά παίζουν σε μια κατηγορία μόνα τους, άσε που πρέπει να τα χετε δει τουλάστιχον 5 φορές το καθένα! Πάμε τώρα:
1. Vanishing Point 1970 // Dodge Challenger
Πρώην μπάτσος, πρώην αγωνιζόμενος, τίγκα στο Speed ο Kowalski μεταφέρει ένα turbocharged Dodge τίγκα στη ντρόγκα από ένα σημείο σ’ ένα άλλο συναντώντας στο δρόμο ημίγυμνες υπάρξεις με Χόντα στη μέση του πουθενά. Μια εναλλακτική στη θεία λειτουργία.
2. The French Connection 1971 (Ο άνθρωπος απο τη Γαλλία)
Ο Τζιν Χακμαν, μια Ποντιακ και μια υπερυψωμένη πλατφόρμα σιδηρόδρομου. Λογικό ήταν να πάρει και όσκαρ.
3. Fear is the key // 1972 // Grand Torino
Ελεεινή ταινία με τον ίδιο τύπο που έπαιζε τον Κοβάλσκι στο (1) να ψάχνει να βρει ποιος σκότωσε την οικογένεια του. Τα κυνηγητά πάντως τα σπάνε.
4. The Seven-Up’s: 1973 // 1973 Pontiac Ventura
Το ίδιο με το French Connection αν βάλετε στη θέση του Hackman τον Roy Scheider και στη θέση του Pontiac Le Mans ένα Pontiac Ventura. Θα έπρεπε να λέγεται ‘Ο Άνθρωπος από τη Γαλλία 2: Μπάτσοι που οδηγάνε Pontiac’
5. White Lightning: 1973//1971 Ford LTD
Είναι ο Burt Reynolds και του σκοτώσανε τον αδερφό. Χρειάζεται να σας πω κι άλλα;
6. McQ: 1974//1971 Cadilliac DeVille / 1970 Plymouth Satellite
Παίζει ο Τζον Γουειν. Δεν μπορώ να δω ταινία με τον Τζον Γουέιν. Ούτε τους τίτλους. Αλλά οι σκηνές του θεωρούνται απ’ τις καλύτερες οπότε το βάζω και το ξεχνάω.
7. Dirty Mary Crazy Larry: 1974//1969 Dodge Charger / 1972 Dodge Polara
Έχετε ένα Charger του 69, ενα Dodge Polara του 72 σε μέγεθος χόβερκραφτ, κι ένα τρελλαμένο σερίφη να τους κυνηγάει μ’ ένα ελικόπτερο. Μια εναλλακτική στο να παρακολουθήσετε τη Βουλή.
8. Blazing Magnum: 1976//1971 Ford Mustang / 1969 Buick Special
Η ταινία είναι άθλια. Αν ποτέ έβλεπα το σκηνοθέτη δεν θα τον έβριζα, θα τον πυροβολούσα. Ή ακόμα χειρότερα θα τον έβαζα να δει την ταινία του 3 φορές. Σκοτώνουν τη μικρή αδερφή ενός μπάτσου ο οποίος… μπλα μπλα… εκδίκηση… μπλα μπλα… Το κυνηγητό όμως είναι epic και η ζημιά στα αυτοκίνητα είναι αποτέλεσμα διεστραμμένου μυαλού.
9. The Driver: 1978//1974 Chevy C-10 Stepside / 1974 Pontiac Trans Am
Αυτό… απλά απολαύστε το…
10. Smokey & the Bandit 1977//1977 Trans Am / 1977 Pontiac LeMans
Στο στυλ του θρυλικού Cannonball αυτή η ταινία είναι 2 ώρες γεμάτες ατάκες, κυνηγητά και τρέλα στο στυλ του 70. Είναι επίσης μια δίωρη διαφήμιση των Trans-Am στο σημείο που αν την δεις δυο φορές είτε ψάχνεις μετάχειρο Τρανς-Αμ είτε ζωγραφίζεις έναν αετό με φλόγες στο Daewoo σου.
There you go. Και τις ταινίες να μη δείτε έχετε 10 άπαιχτα τρειλερ….
Σας έφτιαξα;
Merry Xmas boys and gals
Με την άδεια του φίλτατου Pugachov! Βρείτε τον στο …στόμα του λύκου!
http://stoma-tou-lykou.blogspot.com/
————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————
Junk 6/8/2011
Συντάκτης pugachov
Παίρνω κάθε μέρα, όπως κι όλοι φαντάζομαι πέρα από το γνωστό spam και δεκάδες e-mail με τίτλους στυλ ‘FUNNY!!!’, ‘SHOCKING!!!’ ‘AMAZING!!!’ κτλ κτλ από όσους είχα την ατυχία να με βάλουν στη λίστα αποστολέων, με αποτέλεσμα να σκρολάρω 4 σελίδες διευθύνσεις κάτω για να δω τι είναι. Πλέον δεν τα ανοίγω καν, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, τα σβήνω όπως είναι.
Ο λόγος είναι ότι μερικά απ’ τα ‘FUNNY!!!’ δεν είναι καθόλου funny. Δείχνει πέρα από κάποιες ανώδυνες τούμπες και κάποιους που τραυματίζονται άσχημα, και με την δική μου όποια αίσθηση του χιούμορ, δεν μπορώ να βλέπω κάποιον που πέφτει με skate ή ότι άλλο από ύψος ενός ορόφου και σκάει με την πλάτη στη γωνία του πεζοδρομίου και να κάνω ‘χαχαχα’, ούτε γελάω με τον τύπο που σκάει με το σαγόνι στο τσιμέντο της πισίνας. Εντάξει, το γνωστό με τη χοντρή που παίρνει αγκαλιά το εντουράκι και περνάει από πάνω του σαν το πάντζερ σκάζοντας μπροστά και μερικά άλλα είναι όντως αστεία. Αλλά το χιούμορ δεν είναι τόσο φτηνό που να αρκεί μια τούμπα. Αν θέλω να δω κάτι τέτοιο θα δω ένα Μπάστερ Κήτον ή ένα Σαρλώ που ήταν masters στο να βγάζουν γέλιο μαζί με μια ελαφριά πικρή γεύση.
Το δεύτερο και χειρότερο είναι τα ατυχήματα. Μοτοσυκλετιστής καρφωμένος στο πίσω μέρος φορτηγού (μην μου πείτε ότι καταφέρατε να αποφύγετε να το δείτε). Μοτοσυκλέτα καρφωμένη σε αυτοκίνητο που έκανε αναστροφή στα λιμανάκια (αυτό το πήρα 4 φορές). Είναι σαν να έχω ένα φίλο σεφ και να του στέλνω φωτογραφίες ανθρώπων με φριχτά εγκαύματα. Σαν να έχω φίλο ορειβάτη και να του στέλνω φωτογραφίες διαμελισμένων πτωμάτων που έπεσαν από ένα τρελό ύψος. Να το κάνω γιατί; Δύο είναι οι λόγοι που βρίσκω.
1 – Είναι αφελής και ίσως άπειρος και δεν έχει αντιληφθεί τον κίνδυνο που υπάρχει σ’ αυτό που κάνει, γι’ αυτό κι εγώ του το δείχνω για να προσέχει.
2 – Δεν είναι ούτε αφελής, ούτε άπειρος, αλλά καλό είναι να έχει μια τέτοια εικόνα στο μυαλό του για να φυλάσσεται.
Τρελό φάουλ και στα δυο, όσον αφορά εμένα. Πρώτον ούτε αφελής είμαι ούτε άπειρος, εικόνες τέτοιες δε είμαι γεμάτος, και μάλιστα με φίλους και το μόνο που κάνουν είναι να μου το θυμίζουν επώδυνα. Δεύτερον το χειρότερο που μπορώ να κάνω στον εαυτό μου είναι να οδηγάω με τον τρόμο μιας τέτοιας εικόνας. Όταν φοβάσαι ότι θα πέσεις πέφτεις, όταν φοβάσαι ότι θα τρακάρεις, τρακάρεις, κανόνας.
Και καταλήγω. Προσωπικά δεν κάνω forward τίποτα σε κανένα πλην ελαχίστων εξαιρέσεων και ειδικά απ’ τις κατηγορίες που ανέφερα. E-mail στέλνω όταν έχω κάτι να πω σε κάποιον, το να βάλω 5 συννημένα και να πατήσω κλικ δεν είναι κάτι που το θεωρώ επικοινωνία. Γι αυτό και πολύ σπάνια στέλνω κάτι.
Παράκληση. Μην κάνετε το net φτηνό πρωτοσέλιδο πτωμάτων και χωματερή φτηνού χιούμορ. Αν θέλουμε να μιλήσουμε, έχουμε κι άλλα πράγματα να πούμε.
Ο γνωστός σας pugachov, ex – wulf67, είναι όπως πάντα στη φωλιά του, στο ….»στόμα του λύκου»! σας περιμένει να βαδίσετε άφοβα μαζί του!
http://stoma-tou-lykou.blogspot.com/
——————————————————————————————————————————————————————————————————————
Χωρίς USB 4/8/2011
Συντάκτης pughacov
Torrents
Τα κέρατα μου τα τράγια έχουν βγει πλέον. Πάρε τη μουσική σου μαζί σου. Shuffle it. Τα Αγαπημένα Μου Βίντεο. Τα Αγαπημένα Μου Playlist. Οι Αγαπημένες Μου Ταινίες.
Και δώσε. Και πάρε. Ζωή USB.
Και θα μου πεις κι αυτό σε χαλάει; Πω πω γκρίνια που είσαι αδρεφάκι μου. Με χαλάει για δυο λόγους και το παράξενο είναι ότι είναι εκ διαμέτρου αντίθετοι.
Ο ένας έχει να κάνει με το ιντερνετ και τα τορρεντ και τα music site και δεν ξερω τι. Με το που άρχισε το γρήγορο ιντερνετ στην Ελλαδα, εκανα κι εγω γιουργια σαν το χωριάτη μαζί με όλα τα στίφη όταν δουν γεμάτο τραπέζι. Download κι άγιος ο θεός. Δισκογραφίες. Συλλογές ταινίες. Που να χωρέσει ο δίσκος; Πάρε κι ένα εξωτερικό.
Όλα των Deep Purple. Όλα των Sabbath. Όλα των Zeppelin. Και τωρα; Πάμε στα πιο δεύτερα. Creedence Clearwater. Gerry Rafferty. Όλα. Κι αυτό. Κι εκείνο το bootleg. Κι εκείνο το τραγούδι που είχε γράψει όταν ήταν 13 για το σουπερμάρκετ της γειτονιάς. Φέρε άλλα 17 τεραμπάιτ.
Όχι ρε μλκ, σε χαμηλή ποιότητα τα κατέβασες? Από κει κατέβασε τα, είναι 450 υπεργιγα αλλα έχει και το album art. Kαι jpg το μουστάκι του Iommi.
Και τ’ ακους όλα αυτά ρε φιλε; Μπα…. Πότε να τ’ ακουσεις; Εκει, μαζι με τη συλλογη τις ταινιες, μαζί με τα Windows Game Megazillapack 1760 Flash games, που δε θα τα δεις ποτε, δε θα τ’ ακουσεις ποτέ, δε θα τα παίξεις ποτε.
Αλλά είπαμε! Σαν το χωριάτη. Άμα έχεις αναστενάξει με εξηντάρα κασσέτα, άμα εχεις περάσει την περίοδο του ίντερνετ που όποιος κατέβαζε με σταθερά 3Kb ήταν θεος, είναι να μην πεσεις με τα μουτρα;
‘Ω ρε μλκ! Δες! Βάλτο να κατεβάζει!’
Έχω αρχίσει και σβήνω. Κρατάω μόνο αυτά που μ’ αρέσουν. Κι ας μην έχω ΤΑ ΠΑΝΤΑ των T-Rex πιστεύω ότι θα επιβιώσω. Και με μόνο 4,588 αγαπημένα τραγούδια λέω πως θα τη βγάλω.
Αυτή είναι λοιπόν η μία αντίρρηση. Του να έχεις πολλά.
Η άλλη μου αντίρρηση είναι ακριβώς το αντίθετο. Να μην έχεις τίποτα. Που σε λίγο δε θα χεις. Και εξηγουμαι:
Διάβασα για τα καινούρια Chromebooks που θα τρεχουν λειτουργικο Chrome με ολες τις εφαρμογες σου στο δικτυο, όπως και τα αρχεια σου για να εχεις προσβαση από παντου. Οποτε λεει δε θα ασχολεισαι ουτε με antivirus ουτε με upgrades προγραμματων ουτε windoze ουτε τιποτα.
Σοβαρα φιλε μου γκουγκλη? Στο ότι στα αρχεια μου θα εχουν προσβαση αλλοι τρακόσιοι ξεχασες.
Στην Amiga για να πω ένα παραδειγμα, (ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΕ ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ WOOHOO) αυτά που είναι στον υπολογιστη είναι δικα ΜΟΥ. Δεν θελουν κανενα patch, κανενα upgrade, κανενα downloadable content, καμια ενεργοποιηση απ το ιντερνετ και κανενα Steam. Εχω τη δισκετουλα, το κανω 600 φορες install κι 600 φορες delete (μην πεταχτειτε οι Amigaδες παραδειγμα δινω με το install).
Σε λίγο δε θα έχεις καν τίποτα, όλα θα είναι ‘στο νοικι’. Δε θα χεις ιντερνετ δε θα χεις ουτε τα αρχεια σου μεγαλε, ασε Τα Αγαπημενα Μου, τιποτα δε θα χεις. Κι επειδή μ’ αρεσουν τα σαφή όρια, θα φτιάξω κι ένα κουτάκι που έχω στο υπογειο, ένα 486 νομίζω ή Pentium πρώιμο που θα φυλαω καποια πραγματακια που θελω και που θα τρεχει κι ένα Dos 6.22.
Και στο φινάλε θα μου πειτε – με καποιο δικιο – πω ρε γρινιαρόλυκε παραξενιά… έχεις πολλά σου φταινε, δεν εχεις τιποτα παλι σου φταινε. Τι θες και μας πρηζεις;
Η λύση είναι συνήθως πολύ απλή, απλούστερη κι από USB σύνδεση.
Ευτυχώς τη θυμήθηκα και την ξανάκανα πριν μερικές μέρες. Στη βόλτα που πήγα με τη μοτόρα στον επαρχιακό, ανοιχτή ζελατίνα του κράνους, είχα μαζί μου ΟΛΑ, μα όλα τα τραγούδια που μ’ αρεσουν όπως τα ειχα παντα. Δεν ειχα ουτε mp3 player, ουτε iphone ουτε tunes ουτε ΤΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΜΟΥ ουτε τιποτα.
Τα είχα όλα μες στο κεφάλι μου, και σαν καλο τζουκμποξ από κεινα τα παλια, παιζει ότι γουσταρεις, κανει shuffle, τρωει φλασιες, αλλαζει τα σολα, αρχιζει εκει που επαιζε μπλουζιες να παιζει ACDC, ότι θελεις. Χωρίς συνδεση ιντερνετ καν. Τρομερο ε; Κι εκει που ψιλοτραγουδαγα το Stairway to Heaven όπως παλια με το παπί που πήγαινα με 60 και γκάριζα το The Wizard τυφλα μετά από μπαρακι, όλη μου τη μουσική που χρειαζομουν την ειχα.
Γιατί στο φινάλε θα χουμε ενα φακελο με 47 τεραμπαιτ αγαπημενων και θα ξεχάσουμε να τραγουδάμε φάλτσα μετά από 5 μπύρες στη βροχούλα.
Ούτε πολλα ουτε λιγα. 5 νότες καλές καρφωμένες στο κεφάλι γιατί μ αυτές μεγαλώσαμε. Χωρίς USB.
——————————————————————————————————————————————————————————————————————–
TΡΟΜΑΚΤΙΚΗ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΗ ΑΝΑΚΑΛΥΨΙΣ 2/8/2011
Συντάκτης pughacov
Έχω στα χέρια μου στοιχεία από ανασκαφές της Κνωσσού που θα κάνουν πάταγο. Γνωρίζετε όλοι το μύθο του Μινώταυρου που κάθε χρόνο του έστελναν 7 νεαρά αγόρια και 7 νεαρά κορίτσια και τα έριχναν στο λαβύρινθο για να τα φάει.
Φαίνεται όμως ότι ο Μίνωας είχε πολλά οικονομικά προβλήματα. Κατ’ αρχήν ανακαλύφθηκε ότι κάτι λαμόγια είχαν μπει στη μέση γιατί όπως αποδείχτηκε έστελναν 9 αγόρια και 9 κορίτσια αλλά κάτι είχε γίνει με τις συμβάσεις και κάποιοι έπαιρναν μίζα και τελικά από τα 18 φτάνανε τα 14.
Κατέβηκε λοιπόν ένα κλιμακιο για να δει τι παίζεται αλλα ακρη δε μπορούσε να βρει. Ο Μίνωας τα μισα χαρτιά έλεγε ότι τα χε δώσει στην Πασιφάη κι αυτή τα χασε, κάτι άλλη ήτανε σ’ ένα πυθάρι και το χανε κάτω στην αποθήκη, τρέχα γύρευε.
Βρήκανε το Μινώταυρο και του λένε κοίτα να δεις κάτι πρέπει να γίνει – με αποτέλεσμα να τα πάρει στο κρανίο.
‘Κάτσε ρε φίλε. Δηλαδη δε φτανει που ειμαι κερατας, δε φτανει που ειμαι ολο το χρόνο στην υπόγα, δε φτάνει που τρώνε τα λαμόγια από πανω, ΕΓΩ θα την πληρώσω και τη μιζα; ’
‘Ναι’ του λενε ‘αλλα και τα 14 που παιρνεις, 7 αγόρια – 7 κορίτσια σε φτάνουνε μια χαρα. 7+7 = 14. Δηλαδη ένα για κάθε μηνα, κι ένα δωρο πασχα και χριστούγεννα. Λοιπόν, για να ρεφάρουμε, αυτά τα δώρα θα κοπούνε. 12 θα παίρνεις, 6+6. Μια χαρά σε φτάνουνε. Ασε που εχεις παχύνει, δε θα σου κάνει κακό και μια δίαιτα. Κοίτα κάτι μπάκες’
Ξανακατέβηκε στο λαβύρινθο και μόνο κουτουλιές που δεν έπαιζε. Ακου μια χαρα 6+6. Κι εκει που μουρμουραγε τον ξαναφωναζουνε. ‘Βλεπουμε’ του λενε ‘εδώ κατι ενσημα περασμενα βαρεα. Γιατι βαρεα;’
‘Τι γιατι βαρεα; Πλακα με κανεις ρε φιλε; Ολη μερα στο λαβυρινθο, φως τιποτα, νερο απ το λακκο, ιντερνετ δεν πιανει ουτε με σφαιρες, και να μην παιρνω βαρεα;’
‘Πολλα είναι. Σε όλους τα κοβουμε. Καλα πηγαινε, και θα δουμε τι θα γινει.’
Δεν περναει η βδομαδα, τσουπ, να το παλι το κλιμακιο. Ειχε αρχισει να σαλταρει.
‘Ρε παλικάρια δεν πατε να πιασετε το Μινωα να με παρατησετε κι εμενα; Αντε μην παρει κανενα μας κανας διαολος.’
‘Δε μου λες, εσυ ποσες ωρες δουλευεις;’
‘Τι ποσες ωρες δουλευω;’
‘Στο λαβύρινθο.’
‘Τι πόσες; Ολη μερα κει κατω ειμαι.’
‘Ναι και τρομάζεις τον κόσμο ε;’
‘Ναι.’
‘Ναι αλλα δεν εχει κόσμο συνεχεια.’
‘Ενταξει, εχει άλλες ωρες που είναι λασκα κι άλλες πιο φορτωμενες. Πριν τις Πανμινωικες εξετασεις ας πουμε ολοι στελνουν τα πιτσιρικια, χαμος γινεται.’
‘Ναι αλλα έχεις και πολύ λασκα. Θα σε βάλουμε ευέλικτο ωράριο.’
‘Δηλαδη;’
‘Βραδια μονο. Πρωινά θα έχεις άδεια.’
‘Τι να την κανω; Αφου δε βγαινω απ το λαβύρινθο.’
‘Βγες. Τι μας το λες εμας; Εμεις θα στα λυσουμε όλα τα προβληματα; Αρκετα με το αραλικι. Βρες κατι άλλο να κανεις τα πρωινα.’
‘Ως Μινώταυρος;’
‘Μπορεις να κοιταξεις και άλλες καριερες, με τη δια βιου εκπαιδευση.’
‘Ναι; Και τι να γίνω; Ελφ;’
‘Δεν είναι κακη ιδεα. Δε θελει και μεγαλο αρχικο κεφαλαιο. Δυο μανταλακια για τ’ αυτια και κρυβεσαι στα χόρτα.’
Τωρα ο Μινωταυρος περναει κοτσανι. Παει το 7+7, παει το ευελικτο. Ανεβηκε πανω, πλακωσε στα κλωτσιδια το Μινωα και τον εχωσε στο Λαβυρινθο μαζι με το κλιμακιο. Φυσικα τους εχει σε ευελικτο και χωρις βαρεα. Σιγα τη δουλεια που κανουνε πια.
——————————————————————————————————————————————————————————————————————
To ανθρωπάκι που δεν κέρδιζε. 14/7/2011
Συντάκτης wulf67
Σαν τη διαφήμιση του λαχείου, αν τη θυμάστε οι λίγο παλιότεροι. ‘Ο ένας στους δυο κερδίζει’.
Αυτή μου ήρθε στο μυαλό στην παραίνεση ‘γράψε κι εσύ κάτι απέξω’ για το Σύνταγμα.
Και μου ήρθε στο μυαλό γιατί το Σύνταγμα ήταν γεμάτο απ’ αυτά τα ανθρωπάκια που δεν κέρδισαν. Που τόσα χρόνια έβλεπαν κάποιον άλλο να κερδίζει. Που πίστευαν σε ανθρώπους που τους έλεγαν ότι το παιχνίδι δεν ήταν στημένο, κι ότι έστω κι αν δεν κέρδιζαν θα τα κατάφερναν με σκληρή δουλειά – εφόσον η τύχη δεν τους έκανε τη χάρη.
Αυτά τα ανθρωπάκια που σκέφτονται με απλή λογική, καθαρή, που είναι τόσο σπάνια. Που δεν είχαν ποτέ ή έχουν αποβάλλει από πάνω τους τα χρώματα. Κι αυτό είναι που τρομάζει. Το πόσο άχρωμοι είναι. Διάβασα αναλύσεις επί αναλύσεων για τις διαδηλώσεις, με άλλα συμφωνώ με άλλα όχι, ούτε ειδικός είμαι, ούτε ήμουν καν εκεί για να ξέρω.
Κι όμως τους έβλεπα στο πλήθος, πεντακάθαρα. Ένας γεράκος, ένας μεροκαματιάρης, άχρωμοι όλοι, να κοιτάνε με θυμό προς αυτούς που γύρναγαν τόσα χρόνια τη ρουλέτα, αυτούς που τώρα τους λένε ‘μα κι εσείς κερδίζατε, μαζί μας’. Άνθρωποι που το θυμό τους δεν τον κάνουν πέτρες και ξύλα. Που τα τούβλα δεν τα έχουν για να τα πετάνε αλλά για να χτίζουν. Που πλέον χρώμα δεν πιάνει πάνω τους, ούτε μπλε ούτε κόκκινο ούτε πράσινο.
Μια φίλη μου έστειλε εικόνες από το σταθμό πρώτων βοηθειών που δούλευε εθελοντικά. Σκηνές μάχης, κανονικές σκηνές μάχης, όλοι τις είδαμε. Γιατί χτύπησαν έτσι τα ΜΑΤ; Τη διάβασα την ερώτηση, πενήντα, εκατό φορές.
Γιατί;
Γιατί μόνο ένας φοβισμένος άνθρωπος χτυπάει έτσι. Ένας που δεν ξέρει καν τι είναι αυτό που έχει απέναντι του, δεν έχει καμιά ‘συνταγή’ γι’ αυτό. Και έπεσαν πάνω τους τόσοι τόνοι μπογιά όσα και χημικά. Κόκκινοι είναι. Νάτους. Όχι, μαύροι είναι. Όχι, μπλε είναι. Σημαίες. Δηλώσεις. Κι αυτοί εκεί, να κυλάει πάνω τους η μπογιά και χρώμα να μην πιάνει.
Τα κανάλια. 1,5% μπροστά αυτός. 1% εκείνος. Σύνολο κι οι δυο μαζί υπό το μηδέν. Κι οι άχρωμοι εκεί.
Όταν κρατάς σφυρί όλα τα προβλήματα μοιάζουν καρφιά. Δεν ήξεραν τι άλλο να κάνουν απ’ το να χτυπήσουν. Έχοντας την απόγνωση του να έχεις άδικο και να σε κοιτάει κάποιος βουβά, ξέροντάς το.
Αλλά όπως και να το κάνουν το παιχνίδι με τα χρώματα δεν τους βγαίνουν τα νούμερα. Και δεν τους βγαίνουν απλά γιατί τόσα ανθρωπάκια που τόσο καιρό δεν κέρδιζαν, είναι δύσκολο να τα μαντρώσεις ξανά. Που βρέθηκαν τόσοι;
Ο ένας στους δυο κερδίζει. Χρόνια τώρα.
Στο σύνταγμα ήταν όσοι δεν κέρδισαν ποτέ. Και που κανείς δεν θα τους κάνει να πιστέψουν σε μια πιο δίκαιη ρουλέτα.
Λάζαρος Αλεξάκης
Περισσότερος wulf67, στο δικό του δάσος, για λύκους και κοκκινοσκουφίτσες! Τα άρθρα του συντάκτη μας, αναδημοσιεύονται στο Comics Trades. Στο blog του μπορείτε να βρείτε ακόμη περισσότερα, πρώτες δημοσισύσεις, κι όχι πάντα σχετικά με τα κόμικς! άλλωστε η ζωή είναι μια πολυδιάστατη χρονοσφαίρα που κυλάει και κυλάει και κυλάει….
http://stoma-tou-lykou.blogspot.com/
———————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————-
ΚΑΙ Η ΚΕΡΚΥΡΑ ΞΥΠΝΗΣΕ! 28/5/2011
Συντάκτης gkosk
Οι φωτογραφίες που βλέπετε είναι από την χθεσινοβραδυνή συγκέντρωση των αγανακτισμένων Κερκυραίων, στην πλατεία Δημαρχείου. Το ραντεβού ανανεώνεται καθημερινά στις 8 το βράδυ. Το σίγουρο είναι ότι και οι Κέρκυρα ξύπνησε, αν και δεν έλλειψαν κάποια τραγελαφικά περιστατικά. Όπως για παράδειγμα οι ατάκες ορισμένων περαστικών, που μάλλον ζουν σε άλλη χώρα αλλά μιλάνε Ελληνικά, αφού φράσεις όπως «αααα! Αυτοί είναι που έχουν αγανακτήσει», είναι μάλλον τουριστών… Στα προκλητικά και η πορεία του ΠΑΜΕ, που ενώ ήταν προγραμματισμένη για άλλο σημείο της πόλης, πέρασε προκλητικά από τον χώρο της συγκέντρωσης… Οι εγγραφές νέων μελών μπορούν να γίνουν και με πιο κομψό τρόπο κύριοι και όσο τόσο …άκυρο. Χάρηκα πάρα πολύ βλέποντας μετά από χρόνια τον καθηγητή Χημείας μου, μέσα στους αγανακτισμένους συμπολίτες μου και μάλιστα να απευθ’υνει το λόγο σε όλους με ντουντούκα! Εύγε! Βέβαια, κανείς δεν μα ςέλεγε δάσκαλε ότι μετά από 30 χρόνια θα βρισκόμασταν στο ίδιο πλευρό, διαμαρτυρόμενοι για μια άθλεια πολιτική κατάσταση… Γι` αυτό σας λέω, έχει πολλά γυρίσματα η ζωή… Εύγε και στον πολύ φίλο blogger Πέτρο , που ηγείται της επιτροπής συντονισμού στο νησί. Θα τα λέμε κάθε μέρα παιδιά, για όσο χρειαστεί!
———————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————–
ΤΑ 4 «ΑΛΦΑ»! – ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ – ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ – ΑΗΔΙΑ – ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ! 27/5/2011
Συντάκτης gkosk
Ξυπνάς κουρασμένος ψυχικά, με μάτια γεμάτα μελανιές σα να` φαγες μπουνιές, κι ας έπεσες χθες στο κρεβάτι με τις κότες. Ούτε καλά – καλά δεν προλαβαίνεις να μπεις στο νόημα μιας ακόμη μέρας – σφαίρας και αρχίζουν τα πρέπει. Πρέπει να βρεις δουλειά, να βρεις το νοίκι, να βρεις φαί να φέρεις στο σπίτι… Πρέπει να ζήσεις και σήμερα… Σας φαίνεται πολύ …λαϊκίστικο και μπανάλ; Σα μια σειρά φράσεις ενός δημοσιογράφου, που βγάζει μεροκάματο από τα λόγια και τις υπερβολές; Σας φαίνεται μακρινό από τη δική σας …γειτονιά; Σα κάτι που ακαθόριστα και ασχημάτιστα αχνίζει στο βάθος του δρόμου; Είναι γιατί ακόμη δεν έχει πάρει τις διαστάσεις στα μάτια σας εκείνες, που θα γεννήσουν τον άμεσο φόβο, την απειλή. Δυστυχώς κολυμπάμε στα ρηχά και τα απονήρευτα νερά, κι έχουμε χάσει την αίσθηση του κινδύνου, αυτή που μας έλεγε «κι αν είναι εδώ κανένας καρχαρίας;»… Αυτήν που μας προειδοποιούσε. Που φρόντιζε να μας έχει στην τσίτα. Με λίγα λόγια χάσαμε την επαφή με το καμπανάκι και το πήγαινε – έλα των ματιών, που δεν άφηναν τίποτε δίχως ανάλυση και παρατήρηση. Κι όλα αυτά γιατί απλά κλειστήκαμε αεροστεγώς στα τετράγωνα του lego μας ο καθένας, προσπαθώντας να μείνουμε απ` έξω από όλα αυτά, ή να τα κρατήσουμε μακριά μας. Το ίδιο κάνει. Μια χώρα που ουσιαστικά είχε βαρήσει φαλιριμέντο εδώ και τρείς δεκαετίες και έμενε ζωντανή με «τεχνική υποστήριξη», γιατί κι εμάς μας βόλευε και τους «γιατρούς». Ασθενής νεκρός – ίσον έσοδα μειωμένα… Ο «ασθενής» πάλι, θέλει χρόνο. Λίγο ακόμα. Μια – δύο μέρες, ένα – δύο μήνες, πέντε – έξη χρόνια. Όσο γίνεται παραπάνω βρε αδελφέ! Η ζωή είναι γλυκιά. Ποτέ δε τη χορταίνεις. Όλοι δίκιο έχουμε ,κι όλοι χρόνο θέλουμε. Οπότε μέσα στην ψευδαίσθηση των «παυσίπονων», μεγαλώσαμε δύο χρεοκοπημένες γενιές. Η δική μας και αυτή που φέραμε εμείς με τα παιδιά μας. Απ` όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, δεν υπήρξε αυτή η χώρα στα δικά μου μάτια ποτέ χωρίς χρέος. Άλλαζε κάθε φορά το όνομα του δανειστή και το ποσό. Θυμάμαι που` λεγα αφελέστατα στη μάνα μου πιτσιρικάς, «μαμά γιατί χρωστάει η Ελλάδα;», για να μου απαντήσει εκείνη σχεδόν πάντα με την ίδια φράση. «Γιατί δανειστήκαμε πριν πολλά χρόνια, για να φτιάξουμε τη χώρα μας και να γίνει καλύτερη και γιατί …είμαστε φτωχοί παιδί μου». Υπάρχει κάποιος που διαφωνεί με αυτή την ανεπιτήδευτη ατάκα, την τόσο απλοϊκή; Άσχετα αν στην πορεία χάθηκε το νόημα και η μπάλα γενικότερα και ο ένας κουστουμάδος έπαιρνε μίζες για τον τάδε δρόμο και ο άλλος για την τάδε φάρμα. Αυτό έγινε στον εκφυλισμό του σκοπού του αρχικού, όταν έπιασε εκείνη η μυρωδιά ψητού αρνιού και γέμισε την επικράτεια. Ποιός να αντισταθεί μου λέτε; Με τι αντιστάσεις δηλαδή; Το «αρνί» αδέλφια έχει μια τσίκνα που σε στέλνει αδιάβαστο! Ποιος λέει όχι; Καμιά δεκαπενταριά χορτοφάγοι; Αυτά ήταν αναπόφευκτα να συμβούν. Το μόνο που όλοι μας μουρμουράγαμε, ήταν «να μη μου κάτσει και τα δω εγώ, αυτά που θα γίνουν μετά»… Μιλάμε βέβαια για το «μετά» εκείνο, όπου στο παραμύθι έρχεται ο κακός πρίγκιπας, που τα έκανε πλακάκια με την μάγισσα και πάνε πακέτο πλέον, για να ζητήσει τα χτήματα του από τον χρεοκοπημένο αδελφό του, που είναι καλός και ενάρετος, αλλά …έχει το χούι να τζογάρει! Κάπως έτσι έχασε και το βασίλειο. Στα χαρτιά. Πάμε να ρίξουμε και λίγο μελό μπαλαντίτσα, για να έρθει πιο βουρκωμένο το κατόπιν της ιστορίας. When a blind man cries… Υπάρχουν τυφλοί και εθελοτυφλούντες. Αυτοί που δε βλέπουν γιατί έτσι τους έκατσε στη ζωή και αυτοί που βλέπουν μόνο μέσα από τις χαραμάδες που αφήνουν τα δάχτυλα, όταν κλείσεις μ` αυτά το μούτρο. Τα είχαμε πει και την περασμένη εβδομάδα, με τη «λογική της στρουθοκαμήλου». Τότε σας έλεγα ότι το χαζοκούτι κουμαντάρει τις ανάσες μας και κοιμίζει το βλέμμα, αφού έτσι είναι φτιαγμένο για να πράττει και αυτό του επιβάλλουν όσοι το έφτιαξαν. Αρχαία Ελληνική ιστορία. Κλασσικά Εικονογραφημένα. Χειραγώγηση και σούπα παγωμένη, για να έχεις την κοιλιά γεμάτη εικονικά. Γιατί ρεαλιστικά, μόλις κλείσεις το κουμπάκι, αρχίζει να γουργουρίζει ξανά. Το βολεψοστυλάκι το ατομικό και η επανάσταση του καναπέ, έχει κάτι λακκούβες που έτσι και μπεις δεν ξαναβγαίνεις άλλο! Σαν αυτές των δρόμων μας, που πέφτεις μαζί με τα` αμάξι! Θα μου πείτε, ότι πρέπει να ζήσουν και αυτοί που πουλάνε αμορτισέρ. Σωστά! Να ζήσουνε κι αυτοί, δεν είπαμε το αντίθετο. Εμείς που θα βρούμε τα λεφτά να τους πληρώσουμε όμως; Εδώ πεθάνανε συνάνθρωποι μας ανά την υφήλιο, για να μπορούμε να έχουμε κάποια στοιχειώδη δικαιώματα στην εργασία και ήρθε μια ευρωφάπα και τα ισοπέδωσε όλα! Σε μια νύχτα ξύπνησε ο Έλληνας δεμένος χειροπόδαρα. Μη σας ακούγεται υπερβολή. Μιλάω για αυτόν που «κοιμόνταν», γιατί ο άλλος ο «ξενύχτης» τα είχε πάρει χαμπάρι ο φουκαράς, αλλά δεν ήξερε τι να κάνει. Οικογένεια, υποχρεώσεις, ξέρετε πως είναι αυτά… Το θέμα δεν είναι να πέσουμε σε ακόμη μια ανάλυση, όσο λουστραρισμένα λόγια κι αν κουβαλάει, αλλά να δούμε επιτέλους αυτοί που μείναμε εδώ, τι μπορούμε να κάνουμε ενωμένοι αυτή τη φορά. Οι Σπανιόλοι μας την είπαν και κατασκήνωσαν στις πλατείες τους και χωρίς να έχουν τον χάροντα με το ΔΝΤ – δρεπάνι από πάνω. «Σιγά μη ξυπνήσετε τους Έλληνες», είπαν και έγραψαν στα πανό τους. Μια φράση – όλα τα λεφτά, που ρε μάγκες κατάφερε και ξύπνησε τον εγωισμό μας! Ξυπνήσαμε από το λήθαργο και βγήκαμε στις πλατείες, χωρίς συνθήματα χυδαία και υβριστικά. Έτσι όπως ταιριάζει στον πολιτισμό που μας γέννησε. Έτσι όπως αξίζει στον Έλληνα. Ειρηνικά και με περηφάνια. Σας λέω ειλικρινά ότι μου σηκώθηκε η τρίχα, όταν είδα ανάμεσα στους 40φεύγα και τους 25άρηδες, ή ακόμη και τους πιο μικρούς! Όλοι μαζί στην ίδια σειρά, στο ίδιο πλήθος, με τον ίδιο παλμό, τα ίδια αιτήματα! Ζωή χωρίς δόσεις! Μια θέα στον ήλιο για όλους! Δεν ξέρω αν ήταν αντίδραση – απάντηση στους Ισπανούς και τους κάθε Ισπανούς που μας τη λένε καθημερινά. Ο χρόνος θα δείξει. Αν ξυπνήσαμε επιτέλους και σηκώσαμε το ανάστημα σε «όσα γίνονται για μας – χωρίς εμάς», που τραγούδαγε κάποτε ο Βασίλης, είναι κάτι που θα κριθεί από την διάρκεια όλων αυτών που ενώνουν τα κουράγια τους κάθε μέρα και κατεβαίνουν στις πλατείες της χώρας. Σαράντα πόλεις χθες – σαράντα διαφορετικές πλατείες. Το «όχι» του Έλληνα στο σκυμμένο κεφάλι περνάει από την πόλη σας! Άστε ήσυχη την τηλεόραση και πηγαίνετε να το δείτε από κοντά! Να μπείτε μέσα του! Να ενώσετε την ψυχή σας μαζί του! Να ζήσετε χωρίς ντροπή επιτέλους, έχοντας πει για μια φορά στη ζωή σας αυτό που σκέφτεστε! Δε χωράνε πολιτικά, εγωισμοί, ατομικά συμφέροντα! Πηγαίνετε όπως είστε! Με τη σαγιονάρα και τη βερμούδα! Αφήστε την παραλία για μετά! Να` χετε να λέτε στα παιδιά σας, «ήμουν κι εγώ εκεί»!
Επειδή δεν τα χωράει όλα τούτα τα άρθρα το Comics Trades, μέσα στην καθημερινή θεματολογία που τρέχει ασταμάτητα, περάστε κι από το «Στόμα του Λύκου». Έχει εκεί «κοκκινασκουφίτσες» ….οοοουυυ….μπόλικες! Να φάνε κι οι «λύκοι»! Άσε που ο αδελφός – Λάζαρος δαγκάνει everyday και δε μασάει τα λόγια του! Εδώ μπαίνουν αποσπασματικά κάποια κείμενα. Εκεί, …είναι αλλιώς σας λέω…
http://stoma-tou-lykou.blogspot.com/
ΑΠΟΡΙΕΣ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΕΣ…..
Το παρακάτυω κείμενο ήρθε μέσω email στην ηλεκτρονική διεύθυνση μας από φίλο της σελίδας, αλλά δεν γνωρίζουμε από που κρατάει η σκούφια του! Μας εκφράζει μεν, αλλά δεν είναι γραμμένο από εμάς δε! Σας το παραθέτουμε γιατί έχει εύλογα ερωτήματα…
Είδα στο διαδίκτυο τον κατάλογο με τα χρέη όλων των χωρών της γης. Ενδεικτικά…
-Η Γερμανία με 5 τρις έλλειμμα έχει χρέος στο 155% του ΑΕΠ της.
-Η Γαλλία πάλι με 5 τρις έχει χρέος στο 188% του ΑΕΠ της.
-ΟΙ ΗΠΑ με 13 τρις έλλειμμα έχει χρέος στο 94% του ΑΕΠ της.
Οπότε είναι προφανές ότι δεν έχει τόση σημασία το μέγεθος του χρέους όσο το ποσοστό του επί του ακαθαρίστου εθνικού προϊόντος.
Μετά από μερικές ματιές στον πίνακα προκύπτουν κάποιες απορίες:
Ερώτηση 2. Πως γίνεται το Αφγανιστάν με περίπου μισόν αιώνα συνεχείς πολέμους να έχει μόνο 23% του ΑΕΠ του χρέος, την στιγμή που ξέρουμε ότι ένας πόλεμος μερικών ημερών μπορεί να » ξετινάξει» μία χώρα;
Ερώτηση 3. Πως γίνεται να χρωστάνε 29% το Κουβέιτ, 54% το Μπαχρέιν και τα Αραβικά εμιράτα 56% την στιγμή που είναι παγκόσμιοι προμηθευτές πετρελαίου;
Ερώτηση 4. Πως γίνεται στην Ελβετία με 271% χρέος, μία απλή καθαρίστρια σε νοσοκομείο (περίπου το 2000) να πληρώνεται με 2000 ευρώ μισθό όσα έπαιρνε την ίδια στιγμή (στα βρώμικα καρβουνο-εργοστάσια της ΔΕΗ) ένας «υψηλόμισθος» τεχνικός, ανώτερης στάθμης εκπαίδευσης, ενταγμένος στα υπερ-βαρέα/ανθυγιεινά με 25 χρόνια προϋπηρεσία;
Ερώτηση 5. Πως γίνεται η Νορβηγία με 143% χρέος να μην έχει πρόβλημα και να μην χρειάζεται σώσιμο ή περικοπές; Ένα πραγματικό παράδειγμα από εκεί: Γνωστός μου μετακόμισε στην Νορβηγία πριν δύο χρόνια. Προσέξτε τώρα τι «έπαθε» εκεί: α) Έπιασε δουλειά σε κουζίνα εστιατορίου σαν ανειδίκευτος και έπαιρνε 2.500 ευρώ τον μήνα μισθό! β) Μετά τρεις μήνες στην δουλειά δήλωσε ότι ήταν «ψυχικά κουρασμένος» και του έδωσαν αμέσως άδεια 15 ημερών! γ) Με τις επιστροφές φόρων (κάτι σαν το δικό μας δώρο) πήγε μαζί με την γυναίκα του στο Θιβέτ διακοπές. δ) Τώρα είναι άνεργος (με την δικαιολογία ότι ΔΕΝ ΤΟΥ ΑΡΕΣΕ εκεί που δούλευε!) και για δύο χρόνια παίρνει 1700 ευρώ τον μήνα!
Ερώτηση 6. Γιατί οι παγκόσμιοι δανειστές δεν ανησυχούν μήπως χάσουν τα 13, 5 τρις που χρωστάνε οι ΗΠΑ, τα 2 τρις που χρωστάει το Λουξεμβούργο, τα 9 τρις που χρωστάει η Αγγλία (κλπ, κλπ) αλλά ανησυχούν για τα 500 δις που χρωστάμε εμείς;
Ερώτηση 7. Πως γίνεται και ολόκληρος ο πληθυσμός της γης χρωστάει το 98% των χρημάτων του;
Ερώτηση 8. Ποιοι έχουν τόσα πολλά ώστε να «αντέχουν» να δανείσουν τόσο πολύ χρήμα;
Ερώτηση 9. Πού τα βρήκαν τόσα χρήματα;
Ερώτηση 10. Γιατί τα χρήματά τους δεν συμμετέχουν στο ΑΕΠ της χώρας τους;
Τελικά μήπως τα στοιχεία αυτά δείχνουν ότι η παγκόσμια οικονομία δεν είναι παρά μία τεράστια φούσκα,ενώ το χρήμα είναι ψεύτικο, τυπωμένο στα άδυτα των πολυεθνικών τραπεζών μόνο και μόνο για να επιτευχθεί ένας παγκόσμιος έλεγχος;
Πάμε κι ένα βιντεάκι για να χρυσώσουμε το χάπι! Διαχρονικός και αστείρευτος σε σάτιρα – άποψη! Τον χάσαμε στα χαρτιά, αλλά όχι κι απ` τις καρδιές μας! Ο ένας και μοναδικός Καραγκιόζης κύριοι, με τα πολλά πρόσωπα!
———————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————
500 κομματια. 1000 κομματια. Και καθεται το πιτσιρικι και το φτιαχνει. Και δωσε. Και προσεχει το σχημα. Και προσεχει το χρωμα. Και δοκιμαζει.
Λάζαρος Αλεξάκης
———————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————-
ΓΙΟΥΡΓΙΑ και ΓΚΑΓΚΑΝ ΓΚΑΓΚΑΝ 26/5/2011
Συντάκτης wulf67
Ήμουνα ο ληστής και είχαμε στήσει ενέδρα στην άμαξα. Προετοιμασμένος και οπλισμένος μέχρι τα δόντια, πλαστικό πιστόλι, καδρόνι στο άλλο χέρι καλού κακού, και ένα κουζινόπανο της μακαρίτισσας της γιαγιάς μου για ‘μάσκα ληστείας’. Για χρόνια όποτε άκουγα ληστεία μου μύριζε ντοματορίγανη κι ήταν αιτία αυτό το κουζινόπανο, όλες τις ληστείες μ’ αυτό τις έκανα. Λαμπρή καριέρα.
Πεταγόμαστε πίσω απ’ το τοιχάκι, φωνάζοντας είτε ‘γιούργιαααααααααααα’ που ήταν και η πλέον κλασσική κραυγή των ληστών σύμφωνα με τους ιστοριογράφους του Γουέστ, είτε κάνοντας τη μουσική του έπους που διαδραματιζόταν προσθέτοντας μια ακόμα σημαντική ψηφίδα ρεαλισμού στην ‘ταινία’:
ΓΚΑΓΚΑΝ ΓΚΑΓΚΑΑΑΑΑΑΝ
Λοιπόν από τα πιο σοφά πράγματα που έχω κάνει στη ζωή μου, είναι που αυτόν το ληστή με το κουζινόπανο τον έχω κρατήσει ανέπαφο – όσο μπόρεσα – μέσα στο κεφάλι μου. Με όλη του τη σοφία των 8 χρονών, με τη σκισμένη του ελβιέλα, με το κοντό παντελόνι. Έμαθα γράμματα, σπούδασα, έκανα, έρανα, άλλαξα, έβαλα τα ρούχα μου αλλιώς, αλλά εκεί αυτός, πίσω από το τοιχάκι.
Και θα μου πεις τι τον θέλεις;
Μα γι’ αυτό το ‘γιούργια’ τον κρατάω. Έχεις ιδέα τι είναι αυτό το γιούργια; Για μένα είναι αυτό που σημαίνει ή που θα έπρεπε ακόμα να σημαίνει Ελλάδα. Αυτή η κουζουλάδα που λέμε στην Κρήτη, ο βουρλισμένος που λένε οι Κερκυραίοι (και κλείνω μάτι στον Κοσκινά), αυτό το να βάζεις το κεφάλι κάτω και να πηγαίνεις κόντρα, να μη σε νοιάζει κερδίσεις-χάσεις, να μη σε νοιάζει τίποτα, να μη λογαριάζεις τίποτα, να τα βάζεις με θεριά, πίσω και σας φάγαμε ρε, γιούργιαααααααααααααααααααααα.
Είμαι σίγουρος ότι ο Λεωνίδας κι οι 300, με ένα τέτοιο ‘γιούργια’ φύγανε μπροστά. Θα μου πεις χλωμό να είπε γιούργια ο Λεωνίδας – αλλά έχει διαφορά; Αυτό δεν έκανε;
Και τα γράφω αυτά σε μια Ελλάδα που κυριαρχεί για πολλή καιρό μια άλλη παιδική φράση.
Την ξέρετε όλοι.
‘Σκασίλα μου’.
Μεγάλη ζημιά το ‘σκασίλα μου’. Αλλά ξέρεις ποιοι το λέγανε πάντα ε; Οι χαμένοι και οι ζηλιάρηδες. ‘Και τι που νίκησες; Σκασίλα μου.’ ‘Μμμμ σιγά το ποδήλατο. Σκασίλα μου.’
Μεγάλος καρκίνος οι σκασίλες ρε φίλε ώρες ώρες.
Κι όμως το να μεγαλώσω μου ‘μαθε ότι υπάρχουν φορές που χρειάζεται κι η σκασίλα. Αυτό που χρειάστηκε πολύ καιρό να μάθω, είναι πότε χρειάζεται το ένα και πότε το άλλο. Μεγάλη υπόθεση αυτό, πολύ με παίδεψε.
Όχι ότι τα κάνω όλα σωστά τώρα. Μπα. Ποτέ δεν το πετυχαίνεις αυτό κι αν το πετύχαινες δε θα χε πλάκα.
Αλλά σήμερα νομίζω ότι μας λείπει πολύ το γιούργια ρε φίλε. Πολύ σκασίλα είχε πέσει. Γιούργια και γκαγκάν γκαγκάν. Με το κουζινόπανο, με το πλαστικό πιστολάκι, πίσω απ’ το τοιχάκι, σας έχω για πλάκα. Μια δυο τρεις, να μην έρθει κι η σειρά μου;
Με την ελβιέλα, με το κοντό το παντελόνι, με τη μυρωδιά της ντοματορίγανης.
Γιούργια και γκαγκάν γκαγκάν παλικάρια.
Κι αν είναι πιο δυνατοί τι έγινε;
Σκασίλα μου.
—————
Αφιερωμένο αδερφέ στην κουζουλάδα μας
Λάζαρος Αλεξάκης
———————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————–
ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΤΙΓΜΕΣ & ΤΙΣ ΝΟΤΕΣ18/5/2011
Συντάκτης gkosk
Μικρό break στην κόμικς – θεματολογία μας, με ένα βίντεο φτιαγμένο με κάποιες από τις στιγμές και τις νότες, έτσι όπως μπλέκονται μεταξύ τους, δίνοντας μας φως και χρώμα από απλά, πολύ απλά καθημερινά διακοσμητικά της ρουτίνας μας… Ανοιξιάτικα αγριολούλουδα, σπαρμένα παντού και ντυμένα με μελωδίες… Πολλές φορές όλα αυτά τα αφήνουμε και περνούν έτσι βιαστικά από μπροστά μας, δίνοντας έμφαση σε μια πιο στυφή και γκρίζα όψη του μικρόκοσμου μας… Κι όμως εδώ βρίσκεται η διαφορά, αυτή που έχει τη δύναμη να απαλύνει τις εικόνες… Μια αισιόδοξη πινελιά που βρίσκεται παντού.
Ταυτόχρονη δημοσίευση και στο a moment`s diary, που μπορείτε να βρίσκετε πολύ περισσότερα παρόμοια θέματα.
————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ Η ΘΑΝΑΤΟΣ! 23/5/2011
Συντάκτης gkosk
Βρήκα χρόνο σήμερα και είπα να σκανάρω μερικά κομικσάκια, έτσι για να μη πάνε από κακή φύλαξη, αλλά και για να ανεβούν κάποια στιγμή στην ηλεκτρονική βιβλιοθήκη, οπότε να μπορείτε να τα διαβάζετε και εσείς. Επειδή μπήκα κι εγώ στην υποχόνδρια – αποστειρωμένη λογική που θέλει τα τεύχη σε σακουλίτσες, αραχτά στα ράφια(δεν τις κλείνω με σελοτέιπ όμως, για να μπορώ να τα διαβάζω ξανά και ξανά), βρήκα τη φάση με τους εξωτερικούς σκληρούς δίσκους αρκετά χρήσιμη. Και τα αποθηκεύεις και έχεις ένα αρχείο. Τέλος πάντων. Πέφτω που λέτε πάνω σ` ένα Σεραφίνο, το τεύχος 79. Όπως έχω δώσει τις διαστάσεις και είμαι έτοιμος να σαρώσω τη σελίδα, …μένω κάπως απορημένος με τον τίτλο της ιστορίας. «Τηλεόραση ή θάνατος»! Ορίστε; Τι ήταν πάλι αυτό; Βγάζω το τεύχος ακαριαία από το scanner και ξανακοιτάζω τη σελίδα. Περίεργο είπα, που το είχα διαβάσει σωστά από την αρχή, γιατί χωρίς τα γυαλιά δεν βλέπω ούτε τους αριθμούς από τα τεύχη! Anyway. Δεν είναι επί του θέματος μας αυτό. Είναι ο τυπάς εκείνος ο ινδιανάκος, ο Καριμπού, που σπάει πέτρες με το κεφάλι του(all time classic Σεραφίνο χαρακτήρας και πολύ αγαπημένος), ο οποίος λέει είναι κάτι σα δυνάστης σ` αυτή την ιστορία, αφού δεν αφήνει την φυλή να ακολουθήσει την εξέλιξη της τεχνολογίας και έχει απαγορεύσει τη χρήση της στη φυλή του!
Τι λέτε ρε παιδιά; Φωτισμένο το παλικάρι! Μιλάμε ότι μαζί με τον Ιούλιο Βέρν έβλεπαν φεγγάρια μπροστά από την εποχή τους! Έχει λοιπόν ξεκινήσει και βγάζει λόγο ένας υποψήφιος σφετεριστής της αρχηγίας του χωριού και μπλα μπλα ψήνει τους ινδιάνους να του δώσουν την αρχηγία, γιατί μόνο έτσι θα τους αφήσει να βλέπουν τηλεόραση και θα δώσει λέει από μια συσκευή σε κάθε σκηνή, για να μην στέκεται κανείς και τίποτα εμπόδιο στην ελευθερία τους! Ναι ρε, λέω εγώ! Την είδαμε και την ελευθερία της τηλεόρασης! Νισάφι πια! Ντετεκτοβολεμενοαστοί, αμεροληπτογλυψιματίες, φρου και αρώματα! Τηλεόραση ή θάνατος; Θάνατος βέβαια, γιατί αυτό είναι μια κι έξω, ενώ το άλλο σε πάει λάου – λάου και σου βγάζει την ψυχή δέκα φορές τη μέρα! Φάε εκείνο, δες εκείνο, φώναξε για το άλλο, κάνε χου ετούτο, εκείνο είναι πιο σωστό, το άλλο είναι πιο φτηνό και κολοκύθια τούμπανα! Φτάσαμε στο σημείο να μην ακούγεται τηλεόραση στο σπίτι και να βουβαίνουμε! Μούγκα! Την ανάσα μας ακούμε! Για τέτοια σιγή μιλάμε, όμοια με νεκροταφείου! Στην ιστορία με τον Καριμπού, ο ινδιανάκος τα κατάφερε στο τέλος και τους έπεισε για τη βλακεία που κάνανε. Εμάς ποιος Καριμπού θα μας πει να κάνουμε ένα διάλλειμα για να ζήσουμε; Αυτά και επιστρέφω με κομικσοαναμνήσεις το απόγευμα, αφού ηρεμήσω πρώτα! Συχτίρ μεσημεριάτικα!
Ούτε από τα κόμικς δεν μπορείς να γλυτώσεις! Κι εκεί παραμονεύουν ηθικά διδάγματα και σε προβληματίζουν! Υπαρξιακά. Να ζει κανείς ή να μη ζει; Να βλέπει όλη μέρα τηλεόραση και να αυτοκτονήσει άμα του χαλάσει, ή να την στείλει στα τσακίδια και να πάρει βόλτα τη γυναίκα με το παιδί για κανένα παγωτό; Άκου τηλεόραση ή θάνατος;! Έπρεπε να τους βλέπατε τους ινδιάνους με τις τηλεοράσεις στα κεφάλια, να έχουνε χαζέψει εντελώς! Κάπια στιγμή μέσα στις επόμενες μέρες θα την ανεβάσω την ιστορία, μαζί με μερικές ακόμη τέτοιου τύπου(όπως πχ την «Ιπτάμενη Ζήλεια» από το ίδιο τεύχος!), για να δείτε τι κοινωνική προσφορά έκαναν οι εκδότες μας κάποτε, με αυτά τα εικονογραφημένα! Όχι παίζουμε!
————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————-
Η ΛΟΓΙΚΗ ΤΗΣ ΣΤΡΟΥΘΟΚΑΜΗΛΟΥ 17/5/2011
Συντάκτης gkosk
Εκτός κόμικς – εντός πραγματικότητας, ίσως να είναι ένας εναλλακτικός τίτλος όλων όσων ακολουθούν, παρά το γεγονός ότι οι ομοιότητες και οι παραλληλισμοί με κόμικς – ιστορίες είναι παραπάνω από εμφανείς! Καμιά φορά ξέρετε η υποκειμενικότητα τσακώνεται με την φιλενάδα της την αντικειμενικότητα, η ζωή βουίζει σα θυμωμένο μελίσσι και το σύμπαν έχει καλύτερες δουλειές να κάνει, από το να συνωμοτεί υπέρ ή κατά αμετανόητων στρουθοκαμηλάνθρωπων! Είναι κι αυτή μια ράτσα που ξέφυγε από τα εργαστήρια, όπως όλοι εκείνοι οι ιοί και τα …ανίψια των τελευταίων 30 χρόνων. Έτσι, τα κόμικς δείχνουν για μια ακόμη φορά τον δρόμο! Μετά του ανθρώπους – λεοπαρδάλεις(«Ταρζάν»), τους ανθρώπους – λύκους(«Μπλέκ»), τους ανθρώπους – πάνθηρες(«Ακίμ»), τους ανθρώπους – αετούς(«Ζαγκόρ»), έχουμε πλέον και τους ανθρώπους – στρουθοκαμήλους, που είναι πολύ στη μόδα σας διαβεβαιώνω! Ποιοι είναι αυτοί; Που θα τους βρείτε; Πως θα τους ξεχωρίσετε; Τι χαρακτηριστικά έχουν; Μα που ζείτε; Ζουν ανάμεσα μας αγαπητοί μου! Στις γειτονιές και τις πολυκατοικίες μας! Είναι κάποιοι από εμάς! Σας φαίνεται τραβηγμένο; Για σκεφτείτε το λιγάκι και διαβάστε πιο κάτω.
Η υποκρισία και η ανικανότητα αυτής της κοινωνίας, έχει φέρει σε ρόλο επαναστάτη και τιμωρού την τηλεόραση, που αναλαμβάνει να ξεμπροστιάζει ότι έχει νούμερα και πάντα στα χρονικά πλαίσια που έχουν προκαθοριστεί, αλλά και που φυσικά κατευθύνεται στους στόχους που έχουν επιλεγεί. Ένα κακέκτυπο Ζορρό, με μάσκα το κρυφτούλι που παίζουμε πίσω από τα δάκτυλα μας και μπέρτα την αδιαφορία για ότι έχει έστω και λίγα εκατοστά απόσταση μακριά από την πόρτα του καθενός. Αφήστε κατά μέρος τους πολιτικούς και τις δικαιολογίες. Όλοι αυτοί είναι στρογγυλοκαθισμένοι στις αναπαυτικές καρέκλες της φάρμας και γελάνε τρανταχτά με την παράσταση. Είναι οι άνθρωποι – άσερεπουθαφωναξετεκιαποπανωβλακες! Άλλη ράτσα αυτοί! Χτυπάνε την ακρίβεια με δηλώσεις, γεμίζουν τα πορτοφόλια μας με υποσχέσεις, σηκώνουν παντιέρες επαναστατικές από τους καναπέδες τους(χαλαρά με το ουισκάκι στο χέρι και τα ξηρά καρπά), κι όλα τα γνωστά τους γενετικά χαρακτηριστικά. Το θέμα είναι γιατί γίναμε κι εμείς μέρος του τσίρκου με τα φοβερά και τρομερά πλάσματα, που περιοδεύει στας Ευρώπας και γελούν οι εταίροι – συνεταίροι μας, σ` αυτή την επιχείρηση που έψαχνε για φτωχούς συγγενείς με ωραίες παραλίες και τυρί φέτα. Γιατί γίναμε άνθρωποι – στρουθοκάμηλοι. Με το κεφάλι στο χώμα κρυμμένο, στην αυλή του γείτονα. Μη χαλάσουμε τη δική μας και μας φάει στη γκρίνια η σύζυγος. Άσε που θα πέσει στην τρύπα το ποδήλατο του πιτσιρικά και ποιος ακούει τα κλάματα μεσημεριάτικα.«Βλέπε – άκου – σώπα, για να σ` έχω όπα – όπα». Όλοι στην ίδια λογική τριγύρω από τον Μανώλη, που όμως την βγάζει καθαρή και κάθεται στο σκαμνί, ενώ όλοι οι υπόλοιποι μένουμε όρθιοι. Ώρες – ώρες νομίζω ότι ολόκληρη η χώρα για τα μόνα πράγματα που παθιάζεται είναι για τις εκπομπές μαγειρικής, την Eurovision, το παρκινγκ, τα πατατάκια με ρίγανη και το ωροσκόπιο! Ούτε καν για το μπαλόνι, το προ – πο, τα ξύδια, τις αδικαιολόγητες απουσίες των παιδιών στο σχολείο, το κομμωτήριο και τις καλοκαιρινές διακοπές! Αυτό πρέπει να είναι ένα είδος μετάλλαξης. Λίγο το νερό που πίνουμε, οι τροφές που τρώμε και το καθημερινό εγκεφαλικό τραλαλά που τρώμε στη μάπα, αυτά που φρενάρουν όλες τις υπόλοιπες λειτουργίες και τις ανησυχίες. Κι έτσι όλοι μαζί ευτυχισμένοι στη πνευματική μας φτώχια, ψαχνόμαστε για το ζώδιο του Στροσκάν, κι όχι γιατί πήγε να κουτουπώσει την καμαριέρα! Κι εντάξει την καμαριέρα ρε παιδιά, αλλά να κουτουπώνει χώρες και να περιμένουμε το Άλ Τζαντίρι για να δούμε τα νέα σκετσάκια; Αυτό είναι απάθεια και μαζική ύπνωση! Σα να μολάρανε τίποτα δις μύγες τσε – τσε και να μας κάνανε φυτά!
Η φάπα και η κοροϊδία πάει σύννεφο, κι εμείς τα παίρνουμε στο κρανίο για τον άσσο που μας έδωσαν τα Σκόπια και κατάστρεψαν το Γιουροβιζιονικό μας ίματζ, ή για τον κοπρίτη το σκύλο του γείτονα που πήγε κι έχεσε πάλι στην εξώπορτα! Υπάρχουν πράγματα που γίνονται σ` αυτή τη χώρα και δεν έχουν νόημα και νοήματα που έχουν καταντήσει «πράγματα». Πάνε και φτιάχνουν ποδηλατοδρόμους για παράδειγμα και αποκτούν τα ΙΧ επιπλέον χώρους για παρκάρισμα! Ελάτε στην Κέρκυρα να δείτε και να μην ξέρετε ποια μπάντα να γυρίσετε! Θα σας ανεβάσω φωτογραφίες για να μην λέτε ότι τα βγάνω απ` το κεφάλι μου! Άσε το άλλο με την υλοποίηση αυτής της ιδέας, που αναγκάζουν τους τουρίστες του νησιού μόλις τα βλέπουν, να βγάζουν όλοι τις φωτογραφικές μηχανές και να τα απαθανατίζουν! Έχετε δει ποδηλατοδρόμο στο πεζοδρόμιο με πορτοκαλί γραμμή; Χάνετε! Ελάτε νε δείτε τους πεζούς να παίζουν «δεν περνάς κυρά – Μαρία» με τους ποδηλάτες! Κι έχεις τον αθλητικό δικαστή αλλά και τα πολιτικά δικαστήρια, να σέρνουν στο εδώλιο του κατηγορουμένου τον Δώνη(προπονητής της ομάδας ποδοσφαίρου του Ατρόμητου), επειδή αποκάλεσε τη χώρα μπουρδέλο! Καλά το Δώνη περιμένανε για να προσβληθούν, ή δεν το είχαν ξανακούσει αυτό πριν; Όχι, ρωτάω εγώ! Δεν πάμε καλά, κι αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Απομονώνουμε 3-4 γεγονότα και επικεντρώνουμε την προσοχή μας, αφήνοντας πίσω όσα έχουν τεράστια σημασία για όλους μας, σε ρόλο κομπάρσου για να γεμίζει ο τηλεοπτικός χρόνος! Και καλά τα κανάλια προβάλουν ότι γουστάρουν, για όσο γουστάρουν. Εμείς γιατί το τρώμε το καρπούζι; Βολεψομαλακία δεν είναι; Νομίζω ότι αν ρωτούσε κανείς τους Έλληνες ποιά ομάδα ποδοσφαίρου υποστηρίζουν από την πρώην Γιουγκοσλαβία, θα λέγανε όλοι Παρτη – ζαν! Σε λίγο θα γίνουμε χώρα Τζαίημς Μπόντ! 005! Όσα και τα γραμμάτια που χρωστάμε στους δοσατζήδες, γιατί μερικοί γιαλαντζί γραβατόμαγκες θέλανε να σπρώξουν κάτι ευρουλάκια στους λογαριασμούς τους. Και δεν φτάνει αυτό, αλλά να έχεις και τον Γκρισίνο της οπερέτας να σου λέει ότι τα «φάγατε μαζί»! Πότε ρε θηρίο; Ποιος να σε προλάβει στις πιρουνιές; Σε ποια κάμερα κοιτάω; Α, εκεί είμαι; Όρσε που λέμε και στην Κέρκυρα, ρεντίκολο! Θα μου πείτε τώρα τι να κάνετε; Το «να φύγετε – να πάτε αλλού», είναι σλόγκαν μόνο για διαφήμιση και όχι για παράδειγμα προς μίμηση. Ούτε οι τσαμπουκάδες στις πλατείες, κι όποιον πιάσουμε. Ούτε φυσικά είμαστε να τραγουδάμε τώρα «στο σταθμό του Μονάχου, με παράτησες άχου!» Ο λήθαργος είναι ατομικός φίλτατοι, οπότε και ο καθένας πρέπει να ρίξει νερό στο μούτρο του για να ξυπνήσει. Όταν θα σας ζητήσουν στήριξη ξανά για ζεστάνουν τις τσέπες σας και να αλλάξουν τις ζωές σας, πείτε τους «…θα ερχόμουν αλλά δεν με αφήνει η μαμά μου!»
Αφήστε τις στρουθοκαμήλους στους ζωολογικούς κήπους και δείτε καθαρά, όχι το χάλι μας, αλλά αυτό που έρχεται να μας καταπιεί! Γιατί υπάρχουν και χειρότερα και θα στα πω αργότερα, που λέει και το τραγούδι, όταν θα έρθουνε τα κότερα συμπληρώνω εγώ! Γιατί και τα κότερα θα έρθουν και μη γελάτε. Τις μαρίνες γιατί τις φτιάξανε νομίζετε; Για να ξεραίνουν τους λιόσπορους, ή για να φυτεύουν κρεμμύδια; Καλό είναι το καμάκι και το μπαρμανιλίκι, αλλά ακόμη καλύτερο είναι το κεφάλι ψηλά και η αληθινή μαγκιά. Όχι άλλο τσάμπα – μάγκες και ιμιτασιόν τζατζίκι σε σελοφάν! Με το κεφάλι ψηλά τα βλέπεις όλα, ενώ όταν το έχεις χωμένο στις τρύπες που σου ανοίγουν, καταντάς ζόμπι χαμηλού μπάτζετ παραγωγής! Τα έχετε δει πως περπατάνε, σαν να τα πότισαν 5-6 ρετσίνες; Ξέρες τι νομίζω τελικά; Ότι όσο κι αν θέλεις δεν μπορείς να κρυφτείς από τα κόμικς! Διαβάστε την ιστορία «Ταξίδι στην γη της ανυπαρξίας», στο τεύχος 5 του Σούπερ Μίκυ και θα καταλάβετε περισσότερα…
———————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————–
Μα καλά ρε παιδιά… 11/5/2011
Συντάκτης wulf67
εβλεπα προχθες περνωντας απ την τηλεοραση και καθ οδον για την πορτα, αυτο το Μενουμε Ελλαδα δεν ξερω πως το λενε κι εβλεπα τα μηνυματα που περνανε απο κατω
ουτε στο γουντστοκ τετοια νιρβανα
‘περναμε υπεροχα στο Κουκουμπρίκι Σεβαστιανων ελατε ολοι εδω!’
τι διαολο, τι πινουνε κει περα?
ο αλλος παλι το χει κανει εσεμες
‘Γεια σου Μιχαλη γεια σου Γιωργια δε θα σας ξεχασω’
Λα λα λολα
Tι σου κανανε ρε φιλε ο Μιχαλης με τη Γιωργια κι εκστασιάστηκες ετσι;
Ασε τις παραισθησεις
‘Ειμαστε εδω στο Λασπόλακκο Κορινθιας με τα καταγάλανα τυρκουαζ νερα και με τον κατακόκκινο ήλιο σας περιμενουμε ολους’
Αμα το δει κανεις απ το εξωτερικο θα νομιζει οτι η μιση Ελλαδα ειναι χιπηδες που την εχουν αραξει σε μια παραλια ή στα βουνα και κοπανανε μπαφους αβερτα. Και δωστου να περνανε τα μηνυματα
ΕΛΑΤΕ ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΟΜΟΡΦΗ ΠΑΡΕΑ ΜΑΣ ΣΤΑ ΚΟΥΡΚΟΥΤΣΑΥΛΑ, ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΜΕ ΚΑΛΟ ΚΡΑΣΙ ΚΑΙ ΜΕΖΕΔΕΣ
Ή έχουν βάλει υπολογιστες σε κανενα άσυλο ανιάτων, ή δοκιμάζουνε τίποτα πειραματικά ψυχοφάρμακα ή δεν ξέρω και γω τι. Πάντως να τα βλέπεις και ν’ ακούς ήσυχα στο μπακγκράου και καμιά ψυχεδέλα ειναι το κάτι αλλο.
Ασε το τρελο σπασιμο οτι εχεις πηξει στη δουλεια, παλευεις μια βδομαδα να πληρωσεις τη ΔΕΗ, και βλεπεις τον αλλο ΠΕΡΑΣΑ ΥΠΕΡΟΧΑ ΣΤΑ ΚΑΤΩ ΓΚΡΑΒΑΡΑ ΛΕΣΤΙΝΙΤΣΑΣ – ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ
Εκει μου ρχεται να στειλω μια 70αρια εσεμες Σ’ ΕΧΩ ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΓΕΡΑΣΙΜΕ
Μπορει καμια μερα να δω
ΠΕΡΝΑΜΕ ΤΕΛΕΙΑ ΕΔΩ ΣΤΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ, ΕΛΑΤΕ ΟΛΟΙ ΝΑ ΤΑ ΦΑΜΕ ΜΑΖΙ – ΘΕΟΔΩΡΟΣ
ποτε δεν ξερεις απο που θα σου ρθει
Σκεφτομαι να κανω αναλογη εκπομπη που να μην τη λενε Μενουμε Ελλαδα, να τη λενε ΘΕΛΩ ΝΑ ΦΥΓΩ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ και να περνανε απο κατω μηνυματα
ΔΕΝ ΕΧΩ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΩ ΤΟ ΤΕΒΕ ΕΛΑΤΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΝΑ ΠΑΜΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΒΑΛΟΥΜΕ ΦΟΚΟ ΠΑΝΤΕΛΗΣ, ΠΕΡΑΣΑΜΕ ΥΠΕΡΟΧΑ ΧΘΕΣ ΣΤΗΝ ΕΦΟΡΙΑ, ΦΕΡΤΕ ΚΑΙ ΣΕΙΣ ΤΙΣ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΣΑΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΑΜΕ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΣΚΟΥΠΙΔΟΣΑΚΚΟΥΛΑ, ΜΑΡΙΑ-ΤΑΣΟΣ
μπα, θα την σουταρω την τηλεοραση απ το μπαλκονι, δε θα τη γλυτωσει.
Λάζαρος Αλεξάκης
ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΑΚΟΜΗ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΙ ΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΟΥ «ΛΥΚΟΥ» ΓΙΑ ΠΕΡΑΣΤΕ ΑΠΟ ΕΔΩ. ΚΟΚΚΙΝΟΣΚΟΥΦΙΤΣΕΣ ΕΥΠΡΟΣΔΕΚΤΕΣ!
http://stoma-tou-lykou.blogspot.com/
—————————————————————————————————————————————————————————————————————-
Ον δη γουινγκς οφ δη φιουτιουρ! 18/2/2011
Συντάκτης wolf67
Mε είχε ψήσει. Κι απ’ τις δυο μεριές. Με τηγάνιζε σιγά-σιγά για μέρες.
‘Όπου να’ ναι θα ζήσεις μια ανεπανάληπτη εμπειρία φίλε’.
Ο Στάθης ήταν ο μόνος από μια μεγάλη παρέα που είχε Ηλεκτρονικό Υπολογιστή, σωτήριο έτος 1981. Οι υπόλοιποι τους ξέραμε κυρίως από ταινίες επιστημονικής φαντασίας όπου συνήθως κάποιος με ασημί στολή και γελοίο καπέλο φώναζε σε κάποιον με λιγότερο γελοίο καπέλο ‘κύριε ο Εγκέφαλος του σκάφους δείχνει ότι θα δεχτούμε επίθεση από τους Γκάργκαφρονς στα επόμενα τέσσερα μικροκουάζαρ.’
Το δε ψήσιμο που μου είχε κάνει ο Στάθης γι’ αυτά που θα μου έδειχνε στον υπολογιστή με έκαναν να περιμένω να αποκρούσουμε επίθεση τουλάχιστον από 15 σμήνη Γκάργκαφρον χρησιμοποιώντας τον πανίσχυρο Ηλεκτρονικό Εγκέφαλο του Στάθη, γιατί με τον κανονικό εγκέφαλο του απ΄ότι τον ήξερα όχι σμήνος, αλλά ούτε υπέργηρο Γκάργκαφρον σε αναπηρικό κουάντουμ-καροτσάκι δεν αποκρούαμε.
Αποδείχτηκε ότι είχα πέσει κατά μια έννοια κοντά, μια και αυτό που ήθελε να μου δείξει ο Στάθης ήταν Εξομοιωτής Πτήσης. Κρατούσε στα χέρια του μια τεράστια δισκέτα σα κρεατόπιτα και με κοίταγε μέσα στα μάτια προσπαθώντας να καταλάβει αν είχα αντιληφθεί την τεράστια σοβαρότητα αυτού που μου έλεγε.
‘Αυτό είναι ένας Εξομοιωτής Πτήσης Πραγματικών Συνθηκών.’
‘Μη με κοιτάς έτσι με πιάνει πονοκέφαλος.’
‘Εξομοιωτής Πτήσης.’
‘Το ξαναείπες.’
‘Ναι. Εξομοιωτής Πραγματικών Συνθηκών.’
‘Αν δεν σταματήσεις να λες εξομοιωτής και να γουρλώνεις θα φύγω.’
Κάτσαμε στο κόκπιτ. Περιμέναμε. Περιμέναμε. ‘Φορτώνει’ με ενημέρωσε ο Στάθης για την πρόοδο των εργασιών. Μονόχειρας να φόρτωνε 14 τόνους βαλίτσες σε Airbus πιο γρήγορα θα είχε τελειώσει.
Το κακό δεν ήταν ότι άργησε. Το κακό είναι ότι κάποια στιγμή φόρτωσε.
‘Στάθη, έλα, έχει βγάλει τη μισή οθόνη πράσινη και τη μισή μπλε.’
Κοίταξε την οθόνη συγκινημένος. ‘Είμαστε έτοιμοι. Αυτό το κάτω είναι το έδαφος, και το μπλε είναι ο ουρανός.’
‘Εμείς που είμαστε;’
‘Μέσα στο αεροπλάνο βλάκα.΄’
‘Πότε θα μας φέρουνε την πορτοκαλάδα;’
‘Είναι πολεμικό αεροπλάνο, δεν έχει πορτοκαλάδα.’
Άνοιξε ένα μάνιουαλ 500 σελίδων. Μετά από 4 ώρες εντατική ανάγνωση καταλήξαμε στο ότι εγώ που δεν ξέρω από αεροπλάνα θα δουλεύω τα φλαπς, θα ανεβάσω τους τροχούς, θα δώσω την αρχική ώθηση και θα κάνω και το σφουγγάρισμα ενώ ο Στάθης θα αναλάμβανε το πιο νευραλγικό κομμάτι που ήταν να σηκώσει το αεροπλάνο.
Με το που ξεκινάμε ακούγεται ένας εκκωφαντικός βόμβος από το μεγαφωνάκι και γεμίζει η οθόνη πράσινο. Ο Στάθης έβγαζε αφρούς. ‘ΜΗ ΣΗΚΩΝΕΙΣ ΤΟΥΣ ΤΡΟΧΟΥΣ ΠΡΙΝ ΑΠΟΓΕΙΩΘΕΙ ΒΛΑΚΑ’. ‘Είναι αλήθεια ότι σε κάτι τέτοιες τεχνικές λεπτομέρειες δε μου βγαίνει.’
Μετά από μόλις 482 προσπάθειες απογειωθήκαμε. Το πράσινο κατέβηκε και γέμισε η οθόνη μπλε. Η φωνή του Στάθη είχε σπάσει από συγκίνηση. ‘Πετάμε’ είπε απλά. Ούτε οι αδερφοί Wright δεν είχαν τέτοιο βλέμμα, κυρίως γιατί δεν ήταν παρανοικοί.
Κάποια στιγμή βλέπουμε να έρχεται από κάτω κάτι καφέ.
‘Στάθη καφέ.’
‘Πα να φτιάξεις, πετάω τώρα.’
‘Όχι κάτι καφέ έρχεται από κάτω.’
‘Βουνά! Είναι τα βουνά!’
‘Πω πω. Κοίτα, μια μικρή στάνη. Δες την κορούλα του βοσκού, τι χαριτωμένη.’
‘Εντάξει μπορεί τα γραφικά να μην είναι τα καλύτερα…’
‘Έχουμε μισή καφέ οθόνη και μισή μπλε. Πόσο χειρότερα θα ήταν;’
Το χειρότερα ήταν να είναι όλη καφέ. Με τον ίδιο εκκωφαντικό ήχο απ’ το μεγαφωνάκι που ακουγόταν σαν κιθάρα Γερμανού μεταλά μαζί με ορχήστρα από πέντε βρεγμένες κόρνες νταλίκας. Επειδή είχαμε πέσει στα βουνά πιθανότατα καταπλακώνοντας και την χαριτωμένη κορούλα του βοσκού. Ο Στάθης επέμενε ότι όλοι οι μεγάλοι πιλότοι δεν είχαν κανέναν ηλίθιο δίπλα τους να κάνει ελεεινά σχόλια για τα γραφικά κι ότι αν ο Φον Ριχτχόφεν είχε εμένα δίπλα του αντί για να γίνει ο Κόκκινος Βαρώνος θα είχε καταλήξει σε ελεεινά αποκαίδια πάνω σε μια στάνη.
Οπότε αφού η πτήση είχε αποτύχει παταγωδώς ο Στάθης εμφάνισε το μυστικό του όπλο σε νέα δισκέτα-κρεατόπιτα, κοιτάζοντας γύρω γύρω σαν τη Μάτα Χάρι. ‘Τσόντα.’
Αυτό μάλιστα. Σε μια εποχή που πιστεύαμε ότι όλες οι γυναίκες είχαν μαύρα τσιρότα στο στήθος γιατί έτσι τις βλέπαμε στα ΠΡΟΣΕΧΩΣ, το να έχεις τσόντα, τη δική σου γυναίκα μέσα στη δική σου δισκέτα κρεατόπιτα ήταν όπως και να το κάνεις από τα πιο κουλ πράγματα από το Άλφα του Κενταύρου μέχρι εδώ.
Περιμέναμε τόσο να φορτώσει η τσόντα όσο να βλέπαμε τρεις ταινίες αλλά η τεχνολογία όπως μου εξήγησε ο Στάθης θέλει θυσίες. Με τα πολλά εμφανίστηκε στην οθόνη ένα γραφικό που έμοιαζε πιο πολύ με εξομοιωτή πτήσης απ΄ότι το προηγούμενο.
‘Ρε συ τι ειν’ αυτά τα καντράν;’ ‘Τα τέτοια της ρε.’ ‘Και το κόκπιτ;’ ‘Το τέτοιο της ρε, ποιο κόκπιτ;’ ‘Ποια τα τέτοια της και το τέτοιο της ρε, αυτό μοιάζει πιο πολύ με Τσέσνα απ’ ότι το προηγούμενο.’ ‘Είσαι ηλίθιος! Δεν ξέρεις πως είναι οι γυμνές γυναίκες άσχετε!’ ‘Άμα είναι έτσι τα τέτοια τους και το τέτοιο τους θα πάω σε μοναστήρι.’ ‘Να πας! Κάτσε να δεις τώρα τι κάνει άμα πατήσω αυτό το κουμπί.’
Ξαφνικά το κόκπιτ και τα καντράν άρχισαν να κουνιούνται σε ένα ρυθμό που μου ήταν παντελώς αδύνατο να ακολουθήσω και στο τέλος ακούστηκε ο ΙΔΙΟΣ ακριβώς ήχος του Γερμανού μεταλά – νταλικέρη.
Στην αγνή εφηβική μου ψυχή αυτή η συνάντηση άφησε βαθιές ουλές. Για αρκετό καιρό δεν μπορούσα να δω Τσέσνα χωρίς να φανταστώ μια Γερμανίδα να οδηγεί μια νταλίκα πατώντας πέντε κόρνες, και δε μπορούσα να δω νταλίκα χωρίς να σκεφτώ μια γυμνή αεροπόρο να παίζει με τα καντράν του αεροπλάνου ενώ έπεφτε, πράγμα που εξηγεί τώρα που το σκέφτομαι και πολλά άλλα πράγματα.
Ήταν μια μαγική στιγμή που μου είχαν χαρίσει τα ‘μπλιμπλίκια’ του παρελθόντος στην πιο πρώιμη τους μορφή….
Λάζαρος Αλεξάκης
————————————————————————————————————————————————————————————————————–
Ο Νιαγάρας! 18/2/2011
Συντάκτης gkosk
Παλιά, όταν ακόμη φορούσα εκείνα τα περίεργα παντελονάκια, που έμοιαζαν να έχουν κοπεί με ψαλίδι λίγο πάνω από το γόνατο, από παντελόνι ενήλικα(και που θύμιζαν κάπως Ελληνικό αγαπημένο και ασπρόμαυρο κινηματογράφο), είχα όπως και οι συνομήλικοι μου μια σειρά λέξεων και φράσεων, με τις οποίες ερμηνεύαμε πράγματα του μικρόκοσμου και της καθημερινότητας μας. Μπορεί να ήταν αντικείμενα, μπορεί έννοιες. Κάποιες από αυτές τις λέξεις δεν τις είχαμε εφεύρει εμείς. Ήταν οι «μεγάλοι», αυτοί που μας τις είχαν γνωρίσει και επιβάλει. Σε κάποιες περιπτώσεις, ίσως απλά με εκείνες τις λέξεις να προσπαθούσαν κι αυτοί να εξηγήσουν ή να ονομάσουν κάτι που δεν γνώριζαν.
Έτσι, μια μέρα γνώρισα τον …Νιαγάρα! Ή τουλάχιστον μια παράξενη μορφή του, μάλλον σε σμίκρυνση! Ήταν η λέξη που χρησιμοποιούσαν για να περιγράψουν το καζανάκι της τουαλέτας, αρκετοί στην γειτονιά. Ο λόγος έχει να κάνει με την φίρμα που κατασκεύαζε εκείνα τα μεταλλικού τύπου καζανάκια(δοχεία εξωτερικά, που αποθήκευαν νερό και με το τράβηγμα μιας αλυσίδας το έστελναν …στη λεκάνη), που απλά ονομάζονταν … NIAGARA! Για κάποιους που δεν έζησαν στα Ελληνικά late sixties(μέχρι και τους Beatles πρόλαβε η γενιά μου!), ίσως όλα αυτά να μοιάζουν πολύ απίστευτα για να είναι αληθινά. Κι όμως, ο NIAGARA ήταν εκεί, πάνω από την λεκάνη της τουαλέτας, μέσα στα περισσότερα σπίτια και έδινε το όνομα του στην ίδια την κατασκευή, για αρκετά χρόνια. Κάποιες φυσικά υποψίες, για την μη σωστή χρήση της λέξης, είχα αρχίσει να έχω στα 8 μου, όταν γνωρίστηκα με τα πρώτα χαρτάκια της ΜΕΛΟ, αλλά χρειάστηκε να περιμένω δύο ακόμη χρόνια, μέχρι να μπορέσω να το τεκμηριώσω και να φέρω σπίτι την απάντηση. Στην τέταρτη τάξη του Δημοτικού πια, με νέο μάθημα την Γεωγραφία, έφτασε η στιγμή να μάθω ότι η υδάτινη αυτή μάζα νερού, που έπεφτε σαν κουρτίνα, δεν ήταν άλλη από έναν καταρράκτη! Ο Νιαγάρας εικονίζονταν σε εκείνο το βιβλίο Γεωγραφίας, όταν μια μέρα μπήκα κρατώντας το περιχαρής, για να το δείξω και να αποδείξω το φραστικό λάθος!
Έκτοτε, κάθε φορά που ένα μέλος της οικογένειας ή φιλικό πρόσωπο, έλεγε τη φράση «τράβα το …Νιαγάρα», εγώ τους εξηγούσα ότι επρόκειτο για καταρράκτη και ότι δεν ήταν ο σωστός τρόπος για να περιγραφεί αυτή η διαδικασία. Εκείνο που δεν μπόρεσα να καταλάβω, είναι η ισχυρογνωμοσύνη των μεγαλύτερων σε ηλικία, που αμφισβητούσαν ακόμη και το βιβλίο της Γεωγραφίας, υπερασπιζόμενοι μια ονομασία που μάλλον θα πρέπει να τους μεταφέρθηκε σαν γνώση, με την μέθοδο του «σπασμένου τηλέφωνου»!
————————————————————————————————————————————————————————————————————–
Μια λεπτή γραμμή 13/2/2011
Συντάκτης wolf67
Πάντα μ’ άρεσε να κοιτάω σε ότι δεν τραβούσε το μάτι ιδιαίτερα. Είτε σε κόμικ, είτε σε ταινία, πάντα προσπαθούσα να έχω συνολική οπτική και παρά τη μαεστρία του κομίστα ή του σκηνοθέτη να ψάχνω τη λεπτομέρεια, το ίσως ασήμαντο.
Τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή μου τα έμαθα μελετώντας κάποια φαινομενικά ασήμαντα. Να, όπως αυτή τη γραμμή ανάμεσα στα καρέ, αυτή τη μαύρη γραμμούλα. Πολλοί έχουν βρει ιδιαίτερα ευρηματικούς τρόπους να την ‘σπάνε’ ή να την καταργούν εντελώς μερικές φορές, με τα καρέ να ‘γλιστράνε’ το ένα μέσα στο άλλο.
Κι όμως αυτή η γραμμούλα είναι πολύ σημαντική. Αλλά ας πάμε απ’ την αρχή…
Μια συχνή συζήτηση είναι τι είναι προτιμότερο σα μέσο, ένα βιβλίο ή μια ταινία. Κάνω χρόνια αυτή την ερώτηση και η συνήθης απάντηση είναι το βιβλίο. Όσο αριστουργηματικά φτιαγμένη και να είναι μια ταινία, θα αιχμαλωτίσει και θα περιορίσει τη φαντασία σου, δίνοντας σου μια μασημένη λίγο πολύ τροφή. Το βιβλίο από την άλλη θα αφήσει τη φαντασία σου εντελώς ελεύθερη χωρίς να σου δώσει όμως καν κάποιον ‘μπούσουλα’, για άλλους καλό για άλλους κακό. Για να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα αρκεί να σκεφτείτε κάτι σαν τον ‘Άρχοντα των Δακτυλιδιών’ και να σκεφτείτε το βιβλίο και την ταινία. Τι ήταν πιο ‘ζωντανό’ για σας;
Θυμάστε τη γραμμούλα; Κρατήστε την λίγο ακόμα, θα μιλήσουμε σύντομα γι’ αυτήν.
Το κόμικ σα μέσο είναι για μένα η τέλεια ισορροπία. Είναι σαν να σου δίνει τον ήρωα, και στο μυαλό σου του δίνεις ζωή. Πόσοι διαβάσαμε Τιραμόλα χωρίς να τον ‘δούμε’ να κινείται; Πόσοι διαβάσαμε ΠΟΠΑΥ χωρίς να δούμε εκείνες τις εκπληκτικές στιγμές που τιναζόταν στον αέρα τρώγοντας το σπανάκι του; Πόσοι δεν ‘είδαμε’ τους Ρωμαίους του Οβελίξ να πετάγονται στον αέρα;
Αυτή τη μαγεία έβλεπα πάντα στα κόμικ, που καμία άλλη μορφή δε μου πρόσφερε. Στα κόμικ μου ο Φάντομ χυμούσε από το ένα καρέ στο άλλο, ο Κοκομπίλ έκανε απίστευτους καλπασμούς με το Μακρυπόδη και ο Ζαγκόρ χόρευε ανάμεσα σ’ αυτές τις λεπτές μαύρες γραμμές.
Μόνο στατικό που δεν είναι. Λίγη φαντασία θέλει και με το που θα ανοίξεις τη σελίδα όλα είναι τόσο ζωντανά, όλα ‘χορεύουν’ πάνω στο χαρτί στο ρυθμό το δικό σου, γιατί εσύ το δημιουργείς όλο αυτό.
Είναι βασικός κανόνας της ψυχολογίας Gestalt ότι το μυαλό πάντα ολοκληρώνει, χτίζει, γεμίζει τα κενά. Δώσ’του ένα σχεδόν τελειωμένο κύκλο και μόνο του θα τον ολοκληρώσει, δώσ’του ένα μερικά βαμμένο σχέδιο και το μυαλό θα δει την εικόνα του τελειωμένη.
Έτσι και φτιάχνει, συνεχώς σχεδιάζοντας, με ασύλληπτη ταχύτητα, όλα τα ενδιάμεσα καρέ από το ένα στο επόμενο, δίνοντας στο κόμικ μια δύναμη που λείπει και από το βιβλίο και από το σινεμά. Γιατί η φαντασία μας όμορφα χωράει σ’ αυτή τη μικρή, μαύρη γραμμούλα…
————————————————————————————————————————————————————————————————————–
SANTE 5/1/2011
Συντάκτης wolf67
Ο Παναγιώτης τον κοίταξε περιπαικτικά, μ’ ένα χαμόγελο να γλυστράει στην άκρη των χειλιών του και ξανακοίταξε το άκομψο σκίτσο με τις δυνατές γραμμές του πάνω στο πακέτο τα Σαντέ.
«Πάλι άγγελους ζωγραφίζεις ρε;»
Ο Μίλτος έριξε το κεφάλι πίσω και γέλασε, με κείνο το γέλιο που κάθε φορά έκανε τα κεφάλια να γυρίζουν. Πολύ δυνατό για να ναι παιδικό, κι όμως μ’ εκείνη την καθαρότητα που μόνο ένα γέλιο αγορίστικο έχει. Κοίταξε τον Παναγιώτη συνωμοτικά. «Να σου πω ένα μυστικό; Δεν είναι άγγελοι. Ο Ίκαρος είναι» του ψιθύρισε.
Το μυαλό του πήγε πίσω, στο πρώτο σκίτσο του Ίκαρου που είχε ζωγραφίσει στο μπλέ γυαλιστερό «Τετράδιον» της έκθεσης της Δ’ Δημοτικού. Ο δάσκαλος τους είχε πει να γράψουν μια έκθεση να εξηγούν γιατί ο Ίκαρος «έφτασε σ’ αυτήν του την παράλογη πράξη» κι ο Μίλτος είχε γράψει από κάτω δυο λέξεις μόνο. «Γιατί πνιγόταν». Από κάτω είχε ζωγραφίσει τον Ίκαρο, χέρια ανοιχτά, κέρινα φτερά και το βλέμμα στον ήλιο – κι από τότε του κόλλησε το σκιτσάκι. Το’κανε αφηρημένα σε χαρτοπετσέτες, σημειωματάρια, πακέτα τσιγάρα… σαν το Σαντέ που κοιτούσε εξεταστικά τώρα ο Παναγιώτης. Τα χρόνια μπορεί να πέρασαν αλλά το σκίτσο του παρέμεινε σαν το γέλιο του, παιδικό.
«Άσε τώρα τον Ίκαρο και τέλειωνε τον καφέ. Άντε, πάμε να δούμε τι σούργελο πήρες.» είπε ο Μίλτος προσπαθώντας να κρύψει τη λαχτάρα του.
Δυο στενά πιο κάτω ήταν. Το είχε παρκάρει στη σκιά, μακριά από αυτοκίνητα. Άσε που θα το ‘βλεπε κάνα μάτι. Αυτά ήταν παράνομα εδώ και χρόνια για να τα κυκλοφορείς έτσι μέρα μεσημέρι. Ο Μίλτος έστριψε τη γωνία και ξαφνικά το είδε. Δάγκωσε τα χείλια δυνατά, πήγε κοντά και ακούμπησε το χέρι μαλακά στη σέλλα, χαιδεύοντας γλυκά όπως κάνουν στ’ άλογα. Έσκυψε και είδε την ανάσα του να ζωγραφίζει ένα θολό σύννεφο πάνω στο γυαλιστερό κυπαρισσί χρώμα στο κερωμένο τεπόζιτο. Τα χρώμια έκαναν τον εξακύλινδρο κινητήρα να φαίνεται σαν τους καθρέπτες που πολλαπλασιάζουν τα είδωλα μέχρι που μένεις να κοιτάς σα χαζός προσπαθώντας το βλέμμα σου να βρει αρχή και τέλος. Γύρισε απότομα στον Παναγιώτη. «Που το βρήκες αυτό ρε;». Παραξενεύτηκε κι ο ίδιος από την πονεμένη χροιά στη φωνή του. «Μην το ψάχνεις» είπε ο Παναγιώτης με σπασμένη φωνή. «Το φτιάχνω μήνες τώρα.»
Με χέρια που τρέμανε, ο Μίλτος έβγαλε τα Σαντέ με τον Ίκαρο και άναψε πεινασμένα ένα. «Δώσε μου» είπε λαίμαργα, κι ο Παναγιώτης του έδωσε τα κλειδιά. Ανέβηκαν πάνω και το τραχύ μούγκρισμα απ’ το ξύπνημα του θηρίου θα έκανε τον Βάγκνερ να κάψει τις Βαλκυρίες. Πόσα να κυκλοφοράνε ακόμα; Πόσα να υπάρχουν ακόμα; Και σ’ αυτήν την κατάσταση; Αν είναι δυνατόν… Αν δεν ήταν τόσο δοσμένος στην εμπειρία που ζούσε μπορεί και να ζήλευε. «Αυτό είναι…» ψέλλισε σιγανά. Δεν ήθελε να ξεκινήσει ακόμα. Ήθελε να χορτάσει κάθε τι που έβλεπε. Χάιδεψε με το χέρι του το αριστερό καπάκι αφήνοντας τα δάχτυλα του να χορέψουν πάνω στα ανάγλυφα γράμματα. Ζ 1300. Έτος 1978. Το πρώτο. Από μικρός το ήθελε, το λαχτάραγε, το χάζευε για ώρες όπου το έβλεπε, αλλά ποτέ δεν είχε καταφέρει να το κάνει δικό του. Και τώρα, τόσα χρόνια μετά, ο παιδικός φίλος που είχε εξαφανιστεί αθόρυβα απ τη ζωή του όπως κάνουν οι περισσότεροι είχε εμφανιστεί από το πουθενά… μαζί μ’ αυτό.
Έβαλε πρώτη απαλά, το άφησε να κυλίσει, κάτι πήγε να πει στον Παναγιώτη αλλά η φωνή του πνίγηκε, κι ο Παναγιώτης σαν να το κατάλαβε τον χτύπησε στην πλάτη και του ψιθύρισε «πάμε, να δούμε που θα μας βγάλει σήμερα.»
Όταν οδηγάς χρόνια η σκέψη σου ακολουθεί το δρόμο με ακρίβεια διαβήτη. Αυτή τη φορά φαινόταν σαν ο δρόμος να ακολουθεί τη σκέψη του. Ένα αλλόκοτο συναίσθημα, σαν να σκεφτόταν το δρόμο κι αυτός να χύνεται, να κυλάει απ’ το όνειρο και να παίρνει μορφή και σχήμα μπροστά στα μάτια του. Σαν αυτή την ευθεία. Έκοψε ταχύτητα, έβαλε πρώτη, άφησε να ρολάρει γλυκά. Με το σεις και με το σας την είχε μέχρι εκεί. «Είναι ώρα, δεν μπορεί να περιμένει άλλο, είναι ώρα» σκέφτηκε. Περίμενε χρόνια γι’ αυτό.
Το λάστιχο έγραψε ένα S στην άσφαλτο και ένιωσε το στομάχι του να σφίγγεται καθώς οι στροφές ανέβηκαν τρελλά χτυπώντας τα κόκκινα, πήρε μια βαθιά ανάσα, όπως οι πυγμάχοι όταν τραβιούνται για να δώσουν το επόμενο χτύπημα και την άφησε να βγει με μια, σ’ ένα τέλειο συγχρονισμό καθώς το πόδι του χτύπησε δυνατά πάνω τη δευτέρα. «Ρίχτα, μην τη φοβάσαι αντέχει ρίχτα» του ούρλιαξε ο Παναγιώτης για ν’ ακουστεί. Δευτέρα, στιγμιαίο ζύγισμα του γκαζιού, κόκκινα, τρίτη, κόκκινα, η φωνή του δεν έβγαινε, τα μάτια του είχαν δακρύσει, ο ορίζοντας να στενεύει, ένας πόθος που περίμενε σε μια σπηλιά του νου σαν το θηρίο τόσα χρόνια ρε, τόσα χρόνια, τετάρτη, κόκκινα, άρχισε να ουρλιάζει μη μπορώντας να κρατήσει άλλο την κραυγή μέσα του, ένιωσε τα πόδια του να τρέμουν εκατοστά δίπλα απ’ το θηρίο και γύρισε με μία το γκάζι όσο έπαιρνε. Και τότε τον είδε.
Στεκόταν στην άκρη του δρόμου πέρα μακριά, στην αρχή μια κουκκίδα. Σιγά σιγά ξεκαθάρισε, η φιγούρα του μπάτσου, κι ένα χαμόγελο σα ξινισμένο βούτυρο. «Μαύρα φοράνε τώρα;» αναρωτήθηκε στιγμιαία ο Μίλτος. Ούτε τη μηχανή του ήξερε τι ήταν. Από τότε που είχαν αποκτήσει ένα σωρό ηλεκτρονικά και «αυτόματους πιλότους» όπως τα’λεγε είχε χάσει το ενδιαφέρον του. Γρήγορα πήγαινες αλλά λες και καθόσουνα τρίτη σειρά στο σχολικό με τη μούζικα και το ερκοντίσιον. Το 1300 μούγκρισε λες και ήθελε να του θυμίσει ότι ήταν εκεί. Ξανακοίταξε με την άκρη του ματιού το μαυροντυμένο μπάτσο ν’ ανεβαίνει στη μηχανή του και ξανάνοιξε το γκάζι τέρμα.
Καλά πήγαινε ο μπάσταρδος, όλο και πλησίαζε. «Όχι φίλε. Δε θα στο κάνω το χατήρι» σφύριξε μέσα απ’ τα δόντια του ο Μίλτος, και με μάτια καμμένα απ’ τον αέρα κοίταξε την απότομη κλειστή που πλησίαζε.
«Αυτό το ξέρεις;» φώναξε κόντρα στον αέρα και πατώντας το πίσω φρένο χωρίς να κλείσει γκάζι – παρά ελάχιστα, ένιωσε τον πίσω τροχό να χάνεται για δευτερόλεπτα πριν ρίξει το Kawasaki που έτρεμε ολόκληρο στην κορυφή της στροφής και δώσει όλο το γκάζι με ανάποδα. Και μετά, σαν ξαφνικό ξημέρωμα, απλώθηκε μπροστά του η ευθεία.
Ο καρπός του πόνεσε κολλώντας το γκάζι στο στοπ. Πρέπει να του είχε κερδίσει μέτρα στη στροφή. Πρέπει. Ο Παναγιώτης κάτι ούρλιαξε αλλά δεν άκουγε, είδε την ευθεία ατελείωτη μπροστά κι ένιωσε τα χέρια του να παγώνουν, μια παγωνιά που απλωνόταν στα μπράτσα και σφιγγόταν πάνω του σα σεντόνι. Τότε σαν να έσπασε ο χρόνος δεν έβλεπε πια μια συνεχή εικόνα αλλά μια αλληλουχία καρέ όλο και πιο αργή, η ευθεία να θρυμματίζεται κομμάτια, το κοντέρ να κολλάει τη βελόνα στο στόπ και να τη σπάει σε διαδοχικά βασανιστικά καρέ, σήκωσε το κεφάλι στον ουρανό με το χέρι ακόμα κόκκαλο στο γκάζι και ένιωσε να τυφλώνεται, όλα έγιναν ένα στο μυαλό του, ο βρυχηθμός του 1300, τα μάτια του Παναγιώτη, η ανάσα του στο τεπόζιτο, τα παγωμένα του χέρια. Κι όπως κοίταξε πάνω, με φόντο ένα εκτυφλωτικό ήλιο, είδε τον Ίκαρο να καίγεται.
Η Στέλλα κοίταξε την πόρτα που μόλις είχε κλείσει πίσω του ο γιατρός με τα γκρίζα που της είχε φανεί σα λεκές στην ανυπόφορη ασπρίλα του νοσοκομείου. Το λογύδριο χιλιοειπωμένο. «Ήταν σε μεγάλη ηλικία… δεν ταλαιπωρήθηκε… τα φάρμακα που του δώσαμε… πιθανές παρενέργειες… φάνηκε για λίγο να έχει αισθήσεις… αλλά τελικά… η καρδιά βλέπετε…»
«Μαμά ο παππούς ο Μιλτιάδης είναι εδώ;». Η φωνή του μικρού σταμάτησε τις σκέψεις της. Πήρε τη φωτογραφία που της έδειχνε ο μικρός. Μόνο αυτή τον επισκεπτόταν πια… πως βρέθηκε εδώ αυτή η φωτογραφία; Και γιατί δεν την είχε ξαναδεί;
Ήταν ο πατέρας της στα νιάτα του, δεν σήκωνε αμφιβολία, μ΄ένα φίλο του. Πρέπει να είχε πάρει φως η φωτογραφία γιατί το πρόσωπο του φίλου του είχε τόση λάμψη που δεν διέκρινες καν χαρακτηριστικά. Οι δυό τους αγκαλιασμένοι μπροστά σε μια μοτοσικλέτα που δεν της θύμιζε τίποτα απολύτως. Θυμήθηκε που έλεγε πάντα ότι θα αγόραζε μια αλλά ποτέ δεν τα κατάφερε. Όλο δανεικές έπαιρνε. Μια ζωή δανεικές. Σαν τα μάτια του τις πρόσεχε γι αυτό του τις έδιναν.
Κι αυτό ; Δεν μπορεί… είχε κόψει το κάπνισμα πριν πολλά χρόνια. Εξάλλου αυτά δεν βγαίνουν ακόμα, βγαίνουν; Χάιδεψε με τα δάχτυλα τον άτσαλα ζωγραφισμένο άγγελο στην πίσω πλευρά του πακέτου. «Σαντέ» μουρμούρισε. Η κοπέλλα πάνω στο πακέτο την κοίταζε χαμογελαστή, γέρνωντας πίσω το κεφάλι.
Λάζαρος Αλεξάκης
————————————————————————————————————————————————————————————————————–
Π. Υ. (Ή αλλιώς «Προ You Tube») 27/1/2011
Συντάκτης wolf67
Για πολύ καιρό όταν άκουγα το Stairway to Heaven αυτό που σχηματιζόταν σαν εικόνα στο μυαλό μου δεν ήταν μια σκάλα που να πηγαίνει στον ουρανό, ούτε ο Jimmy Page, ούτε καν ένα εξώφυλλο των Led Zeppelin.
Ήταν η εικόνα του φίλου μου του Μιχάλη να τρώει ένα σάντουιτς με φέτα.
Αυτή η φαινομενικά διαστροφική ροκ καρικατούρα που περιγράφω είναι λογικότατη στο πλαίσιο της εποχής, δηλαδή της δεκαετίας του ’70, αν λάβουμε υπ` όψιν μας μερικά απλά πραγματάκια. Ο φίλος μου ο Μιχάλης είχε ένα πικάπ Dual το οποίο ήταν η ζήλια και ο φθόνος όλων εμάς των άφραγκων. Είχε και βινύλια. Μπορούσε λοιπόν να ακούει ότι ήθελε και όποτε το ήθελε, πράγμα που για τους υπόλοιπους ήταν άπιαστο όνειρο.
Το μόνο που είχαμε τότε οι υπόλοιποι ήταν κάτι κασετόφωνα της πυρκαγιάς που με το που πατούσες το play φύσαγε 9 μποφόρ νοτιοδυτικός ‘ΒΒΒΒΒΒΒΒΒΒΒΒΒ’ μετά ακουγότανε κάτι τσαχαλίσματα που θύμιζαν εξαγριωμένη αγέλη ελεφάντων να τρέχει πάνω σε σελοφάν, και μετά πάνω από το βουητό και το τσαχάλισμα έμπαιναν τα ντραμς της εισαγωγής.
Ένα βασικό πρόβλημα λοιπόν ήταν το να μεταφερθεί η μουσική από το Dual του Μιχάλη στα λαίμαργα μποφόρ των κασετοφώνων μας. Στο μυαλό μας ήταν σα να ήταν ο Μιχάλης ο άρχων της μουσικής κι εμείς οι διψασμένοι υπήκοοι από κάτω που περιμέναμε να μεταλάβουμε στην κοινωνία των Deep Purple και των King Crimson.
Το κακό ήταν ότι παρά τα αμύθητα πλούτη και την παντοδυναμία του, ο Μιχάλης δεν είχε κασετόφωνο (deck με την ορολογία της εποχής) που να γράφει απευθείας από το πικάπ. Η μόνη λύση λοιπόν ήταν η εξωτερική μαγνητοφώνηση.
Για όσους δεν το κατέχουν το σπορ η εξωτερική μαγνητοφώνηση είναι μια ιδιαίτερα προχωρημένη τεχνική για γερά νεύρα. Πολλοί δεν αντέχουν την πίεση. Σπάνε. Ξεκινάς με το να βάλεις το δίσκο να παίζει. Αυτό είναι το εύκολο. Έχεις ήδη πατήσει το play και το rec στο κασετόφωνο, μαζί με το pause για να είναι σε ετοιμότητα. Με το που θα κάνει το ‘σπακ’ η βελόνα του πικάπ ακουμπώντας το βινύλιο πατάς ξανά το pause ώστε ν’ αρχίσει η εγγραφή. Από κει και πέρα μόνο λίγα ειδικά εκπαιδευμένα άτομα μπορούν να συνεχίσουν. Κρατάς την ανάσα σου. Δεν κινείσαι. Όταν ανοιγοκλείνεις τα βλέφαρα προσέχεις να μην τα χτυπήσεις δυνατά. Κι αυτό γιατί οτιδήποτε ήχος θα γραφτεί, θα σφραγιστεί για πάντα στην κασέτα και θα το ακούς έτσι για πάντα.
Θα μου πείτε αν κάτι δεν πάει καλά το ξαναγράφεις. Ναι. Όντως. Αλλά την πέμπτη φορά που γράφεις το ίδιο κομμάτι και ΠΑΛΙ πάει κάτι στραβά και θες να γράψεις κι άλλα 50 τραγούδια μαθαίνεις να ζεις μ’ αυτό.
Έτσι όλα σχεδόν τα αγαπημένα μου κομμάτια έχουν και κάτι μέσα από το ambience του χώρου. Το κιθαριστικό όργιο του Child in Time στο σόλο τελειώνει με ένα τρομερό ρέψιμο του φίλου μου του Τζακ που έπινε σόδα στο διπλανό δωμάτιο. Στο Stairway to Heaven ακριβώς μετά το στίχο ‘our shadows taller than our souls’ ακούγεται η κυρά Ζαχαρένια να φωνάζει ‘ΜΙΧΑΑΑΑΛΗΗΗΗΗ ΕΛΑ ΝΑ ΦΑΣ ΤΟ ΣΑΝΤΟΥΙΤΣ’ και τον κάνει χαλαρά σκόνη τον Plant, τον έχει τρεις οκτάβες για πλάκα.
Το Smoke on the Water πάνω στο σόλο ξεφορτώνει ένα φορτηγό απέξω απ’ το σπίτι στρώματα και μαζί με τα κιθαρικά ακούγονται μουγκρητά, μαρσαρίσματα φορτηγού και καντήλια ‘ΠΙΑΣΤΟ ΑΠΟ ΚΕΙ, ΣΕ ΜΕΝΑ ΤΩΡΑ, ΣΕ ΜΕΝΑ, ΟΧΙ ΡΕ ΤΟ ΜΠΟΥΡΔΕΛΟ’. Δεν ξέρω αν το είχαν σκεφτεί ποτέ αυτό οι Purple αλλά πηγαίνει κουτί με το κομμάτι, σου δίνει μια άλλη εκτόνωση με τόσο μπινελίκι. Στο Born to be Wild ο γείτονας ξεκινάει μια φλορέτα με 4 μανιβελιές στην αρχή και το ‘ΓΚΑΓΚΑΓΚΑΝ’ του δίχρονου μοτέρ το κάνει το Χάρλευ του Φόντα σκόνη. Το χειρότερο είναι ότι σε ένα punk κομμάτι των MC5, το Kick out the jams, όταν μου το είχαν γράψει περνούσε απέξω το σκουπιδιάρικο, κι εγώ που είχα ακούσει μόνο αυτό στην κασέτα νόμιζα ότι έτσι είναι το κανονικό κομμάτι κι ότι αυτό που ακουγόταν το κάνανε με κάποιο ιδιαίτερα πρωτότυπο τρόπο οι MC5.
Κι όμως με αυτές τις πρωτόγονες μεθόδους λαδιές εντ τζέντελμεν είχαμε φτιάξει εκπληκτικές κασέτες με απίστευτες μίξεις κομματιών, χαμηλώνοντας την ένταση στο κομμάτι που έπαιζε, βάζοντας το δίσκο να ανεβαίνει σιγά σε ένταση στο επόμενο, με αποτέλεσμα αριστουργήματα που τα κράταγες για χρόνια μέχρι κάποιο ανήθικο χωρίς αναστολές Sanyo να καταστρέψει το είναι σου μασώντας την κορδέλα της κασέτας και φτύνοντας την σε κάτι που έμοιαζε με χυλοπίτα που την πάτησε φορτηγό.
Και μια και τα λεφτά μας ήταν λίγα κι είχαμε μόνο τις κασετούλες για μουσική, τουλάχιστον προσέχαμε τι παίρναμε! Συζητήσεις επί συζητήσεων για TDK και BASF και για το ποιες προσφέρουν την καλύτερη απόδοση, και μιλάμε για ήχο που αν τον ακούγατε σήμερα τα αυτιά σας θα μετανάστευαν στο Περού. Οι πιο ‘ψαγμένοι’ δήθεν έπαιρναν πανάκριβες κασέτες με ειδική επίστρωση μετάλλου, στις οποίες για να πω το παράπονο μου ποτέ δεν άκουσα διαφορά στην ποιότητα πέρα απ’ το ότι ζύγιζαν μισό κιλό η μια κι όταν τις μάσαγε το σαδιστικό μου Sanyo κάνανε πιο πολύ θόρυβο.
Πέρα από την εξωτερική μαγνητοφώνηση, η πιο συχνή άλλη λύση ήταν να γράψεις κάποιο τραγούδι από το ραδιόφωνο, ελπίζοντας ότι ο τρισκατάρατος πολυλογάς που κάνει πρόγραμμα δε θα μιλήσει για να στη σπάσει την ώρα που παίζει το κομμάτι. Ακόμα θυμάμαι να ακούω το Sultans of Swing ενώ το έγραφα και να παρακαλάω από μέσα μου ‘μημιλήσεις μημιλήσεις μημιλήσεις’ και την ώρα του ‘We are the sultans’ πετάγεται ο συναχωμένος κάφρος-dj ‘το αφιερώνει ο Μπανούσος στην Βιολέτα με μπολλλλλή αγάμπη’, ε, μια ζωή έτσι το άκουγα το τραγούδι, με το Μπανούσο και τη Βιολέτα στη ‘μπέση-μπέση’ τι να κάνουν άραγε κι αυτοί σήμερα.
Σήμερα απλά βάζω ότι θέλω στο youtube χωρίς το Μπανούσο, χωρίς το σάντουιτς του Μιχάλη και χωρίς τα καντήλια των Deep Purple, κι όμως, θα ήθελα να ακούσω για άλλη μια μέρα το βουητό του παλιού μου Sanyo…
————————————————————————————————————————————————————————————————————–
Ο ΔΡΑΠΕΤΗΣ 16/1/2011
Συντάκτης wolf67
Μερικές φορές νιώθω ότι οι πιο σημαντικές αλλαγές στη ζωή μας είναι και οι πιο ανεπαίσθητες. Πράγματα σημαντικά που χάνονται τόσο αργά, ξεθωριάζουν τόσο ανάλαφρα μέρα τη μέρα, μνήμες δυνατές ροδοκόκκινες που όσο δεν τις ανασύρεις απ’ το συρταράκι τους τόσο εξασθενούν, στάχτες γίνονται, σ’ ένα κόσμο που αλλάζει τόσο γρήγορα, με το επείγον να μην αφήνει χρόνο για το σημαντικό.
Τα κόμικ αλλάζουν, τα βιβλία αλλάζουν. Πόσα χρόνια θα πάρει ώστε να μην μιλάμε πια για χάρτινους ήρωες αλλά για γυάλινους, που μόνο σε οθόνες θα υπάρχουν; Εκεί θα πολεμάνε τις μάχες τους, εκεί θα ερωτεύονται εκεί θα πέφτουν, εκεί θα ξανασηκώνονται.
Μα ο ήρωας ο χάρτινος αναπνέει μέσα από τους πόρους του χαρτιού. Πιάστε – ευλαβικά παρακαλώ – ένα παλιό κόμικ στα χέρια σας. Τα φύλλα κιτρίνισαν, οι κολλαριστές γωνίες στις σελίδες του έσπασαν και τσαλακώθηκαν, απέκτησε σημάδια στο πέρασμα της ζωής του όπως εμείς, ένα κάψιμο από τσιγάρο, μια άσκηση μαθηματικών στο οπισθόφυλλο που ποτέ δε λύθηκε σωστά. Στριμώχτηκε σε τσάντες σχολικές και τσέπες, ξεχάστηκε σε συρτάρια, πετάχτηκε βιαστικά την τελευταία στιγμή στην τσάντα της παραλίας. Και όλη αυτή η ζωή θα αφήσει πάνω του αποτυπώματα.
Ο γυάλινος, θα είναι πάντα ο ίδιος, εκεί στην οθόνη, απαράλλαχτος. Κι εμείς θα γράφουμε όλο και λιγότερο και θα δακτυλογραφούμε όλο και περισσότερο. Θα δούμε παιδιά που δε θα έχουν γραφικό χαρακτήρα; Πόσο σύντομα; Πόσο αργά; Πόσα άλλα θα χαθούν και δεν τα βλέπουμε;
Κι ο λόγος που το γράφω αυτό το ζαλιστήρι, είναι για ένα αγαπημένο μου ήρωα, χάρτινο. Και θέλω βοήθεια από όλους που διαβάζετε, και δύσκολο αυτό που σας ζητάω δεν είναι, ένα στυλό μόνο να πάρετε ή ένα μολυβάκι και να με ακολουθήσετε λίγο πιο πίσω στο χρόνο, να βρούμε τον πιο διάσημο και πιο ξεχασμένο ήρωα που εμφανίστηκε ποτέ και να τον σώσουμε. Εσείς κι εγώ.
Αίθουσα μικρή και σχολική. Μεσημεράκι. Μάθημα γεωγραφίας. Μάης είναι, απ’ αυτούς τους πολύχρωμους, της δεκαετίας του ’70. Δάσκαλος λιγνός με μουστακάκι. Φωνή στριγκή και ελαφρώς υστερική. Η Ασία. Κρατάει τη βέργα και ξαναχτυπάει τον σκοροφαγωμένο χάρτη για μας δείξει την ύψιστη σπουδαιότητα της Ασίας και κοιτώντας μας ένα ένα λες και θέλει να μας αποσπάσει ομολογία κατασκόπου τονίζει ξανά ‘Η Ασία.’
Θα προτιμούσα να είμαι στην Ασία. Ή στην αυλή να παίζω μπάλα. Αλλά και η Ασία καλή θα ήταν, σκέφτομαι, αρκεί να μην είχε ΥγρΑσία. Γελάω μόνος μου αλλά είναι ένα πολύ μικρό δόρυ αυτό το γέλιο μπροστά στον τεράστιο Περσικό στρατό της βαρεμάρας που εξαπολύει τις ορδές του μέσω του κ. Μικρομουστακάκη. Πιάνω το μολυβάκι και εκεί, χαμηλά, στην κάτω δεξιά γωνία της σελίδας κάνω ένα κύκλο, όχι ιδιαίτερα πετυχημένο η αλήθεια. Από το κάτω μέρος του τραβάω προσεκτικά όσο γίνεται μια γραμμούλα που εκεί που τελειώνει ανοίγει σε δυο λιγνά ποδαράκια σα κλωστούλες. Τι άλλο θέλουμε; Χέρια. Τσαααακ, τσακ. Χέρια. Μια χαρά.
Τώρα; Τι να κάνει; Κάτσε να τρέξει λίγο και βλέπουμε. Γυρίζω προσεκτικά τη γωνία της σελίδας και στο επόμενο φύλλο τον φτιάχνω όσο μπορώ όμοιο, με τη μια κλωστούλα – ποδαράκι να κάνει ένα θαρραλέο βήμα προς το νούμερο της σελίδας.
Χμμ. Επόμενη. Κι επόμενη. Κι όπως τώρα γυρίζω τις σελίδες γρήγορα, και τα σκιτσάκια διαδέχονται το ένα το άλλο, τον βλέπω να τρέχει, τα βήματα να ανοίγουν, οι κλωστούλες να γίνονται ποδάρες τεράστιες, κωμικές και να πηδάει πάνω από τα νούμερα της σελίδας, τρέχει τώρα χωρίς σταματημό, περνάει από τη σελίδα 92, κοιτάει γύρω του αμήχανα στην 112 και ξαναφεύγει με τη μια, μια μπάλα πέφτει στα πόδια του μόλις περνάει τη σελίδα 124 κι αρχίζει να παίζει μ’ αυτήν, έχει φύγει τώρα, στο μυαλό μου έχει βγει απ’ τη σελίδα του, έχει βγει απ’ την αίθουσα, τρέχει να παίξει μπάλα στην αυλή, τρέχει στο δρόμο, καβαλλάει χώρες ολόκληρες και ηπείρους, περνάει σα σίφουνας πάνω από την Ασία με την υγρασία, τρέχει πάνω στα σύννεφα.
Κι είμαι μαζί του κι εγώ.
Δραπέτη, έτσι τον είχα βγάλει. Γιατί δραπέτευε μαζί με τη φαντασία μου κι απ’ τον πιο αυστηρό επιτηρητή, φαινομενικά άκακος και ασήμαντος, εκεί στη γωνία της σελίδας του, κι όμως ικανός να ταράξει συθέμελα κοτζάμ εκπαιδευτική διαδικασία, να δυναμιτίσει τα πλάνα του κυρίου Μικρομουστακάκη περί διδακτέας ύλης, να πετύχει τα αδύνατα, να τρέχει από βιβλίο σε βιβλίο. Πετάει ένα χαρταετό στο βιβλίο της ιστορίας σελίδα 162-218 και μετά χάνεται και ξαναεμφανίζεται σελίδα 41 στα μαθηματικά να ετοιμάζεται να σαλπάρει σ’ ένα καραβάκι, η Ασία τώρα ακούγεται μόνο σα βόμβος, πέρα μακριά, ανεβαίνει στο κατάρτι και κοιτάει το σύννεφο που εμφανίστηκε ξαφνικά κατάμαυρο και απειλητικό από πάνω του στη σελίδα 76.
Κι είμαι μαζί του κι εγώ.
Κι ο ίδιος ο Σούπερμαν θα τον ζήλευε, γιατί τον ξέρουμε όλοι, τον φτιάξαμε όλοι, είναι το κόμικ της ζωής μας, με animation παρακαλώ, και γιατί όχι με σενάριο! Οι περιπέτειές του αμέτρητες, χαμένες σε βιβλία ανάγνωσης και ανθολόγια, και σε συρτάρια.
Αλλά σε γυάλινες οθόνες δε χωράει. Εκεί θα συνεχίσουν άλλοι. Αλλά του το χρωστάω, στα τόσα ταξίδια που με πήγε, στο πόσο με προστάτευσε από τις βαρεμάρας ορδές, να τον κρατάω ζωντανό όσο μπορώ. Κι εσείς που τώρα τελειώνετε το διάβασμα σ’ αυτό το ζαλιστήρι, μια χάρη θέλω μόνο. Πιάστε ένα στυλό, ή μολυβάκι. Βλέπετε την άκρη της σελίδας; Ναι, εκεί κάτω ντε.
Γιατί κάθε φορά που θα κάνω αυτό τον κύκλο τον χοντροκομμένο και τις κλωστές, τόσα χρόνια μετά, πάλι δραπετεύουμε. Τώρα όμως είμαι εγώ που τον βοηθάω. Βουτάω το χέρι μου στο παρελθόν μέσα από χιλιάδες σελίδες και τον ξαναφέρνω πίσω, να με χαιρετάει γεμάτος χαρά μισοκρυμμένος πίσω από ένα τσάκισμα στη σελίδα 12. Φέρνω κι αυτόν, και μαζί του και εκείνο τον οχτάχρονο πιτσιρίκο που καθόταν τότε τρίτο θρανίο στην τάξη της Γεωγραφίας κι ούτε αυτόν θέλω να τον χάσω.
Δες, εκεί στην άκρη της σελίδας πετάνε ακόμα μαζί πάνω από την Ασία.
Κι είμαι μαζί τους κι εγώ.
Πιάσε ένα μολυβάκι.
————————————————————————————————————————————————————————————————————–
ΚΑRMANN-RED 13/1/2011
Συντάκτης wolf67
ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ – ΕΙΣΑΓΩΓΗ & ΚΑΛΩΣΟΡΙΣΜΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΦΙΛΟ ΜΕ ΠΟΛΥ ΚΟΙΝΕΣ ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ ΕΚ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ Η ΜΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΚΟΜΙΚΣ
Πριν κάτι ώρες(χθες βράδυ συγκεκριμένα), γνωριστήκαμε με έναν νησιώτη φίλο των κόμικς, αλλά στην πορεία της γνωριμίας μας απεκαλήφθησαν αρκετές ομοιότητες και κοινά σημεία – αναφοράς, σε σχέση με τα βιώματα μας! Είναι κι εκείνος της γενιάς «βρε μαμά γιατί μου τα πέταξες τα κόμικς;», που δεν βρήκε απαντήσεις, φίλος της μπλούζ(ομοίως Λάζαρε!), παρελθοντολάγνος πάνω απ`όλα και με τάσεις να αποτυπώνει σε ηλεκτρονικού τύπου χαρτί(καλά κάνεις για να μην κόβουν τα δέντρα! Αμάν πια!), ενίοτε τις σκέψεις του! Λάζαρε, καλώς ώρισες αν και με δική σου ευθύνη(ενήλικας πια…), στο παλιμπαιδιστικό μας πολυχώρο, με τις χίλιες δύο διαστάσεις και το κόμικς αμπαλάζ(για να μη μας καταλαβαίνουν οι δήθεν και να φεύγουν με τη μια!)!
Σου ευχώμεθα μια ευχάριστον και δημιουργικήν παραμονήν!
Εκ της διευθύνσεως
Γιώργος – wounded bekatsa blues`n`white – Κοσκινάς
Κοίταζα στο δίκτυο εικόνες ψάχνοντας ένα απ’ τα αγαπημένα μου φαντάσματα. Ένα Karmann–Ghia του 65 κατακόκκινο εμφανίστηκε στην οθόνη.
Κοιτάω προσεκτικά τη φωτογραφια. Απ’ το δρόμο εκείνο τίποτα δε θα υπάρχει. Ίσως μόνο το παιδάκι που φαίνεται λίγο φλου στο φόντο να παίζει με ένα ξύλινο ραβδί. Το κόκκινο του Ghia με μαγεύει. Είναι το κόκκινο της ανεμώνης, βαθύ αλλά και παιχνιδιάρικο, δυνατό αλλά όχι επιθετικό. Προχωράω. Να κι ένα Ghia βαθύ πράσινο, κι ένα κίτρινο ζωηρό, πανέμορφο.
Κοιτάω έξω απ’ το παράθυρο μου. Εννιά γκρίζα αυτοκίνητα αραδιασμένα σα σκαθάρια στον ήλιο περιμένουν. Μέχρι που κοιτάω το μάτι μου βλέπει την ίδια απουσία. Γκρι δρόμοι, κτίρια, άνθρωποι. Μερικά μόνο αυτοκίνητα προσπαθούν να δραπετεύσουν απ’ το γκρι με κάτι μουντά μπλε και σκούρα πράσινα-μολυβί χωρίς να καταφέρνουν τίποτα.
Ψάχνω να βρω το κόκκινο του Karmann. Πουθενά. Φεύγω αφηρημένος απ’ τη δουλειά ‘τι έχεις ρε, όλα καλά;’ ‘μια χαρά, κάτι έχασα’, είμαι στο δρόμο για το σπίτι, οδηγάω αφηρημένα κοιτώντας αριστερά-δεξιά. Στο φόντο ακούγεται το don’t fear the reaper χωρίς να το προσέχω. Τίποτα.
Πέθανε; Μπορεί να πέθανε; Πεθαίνουν τα χρώματα; Ένα ξεπλυμένο πρόστυχο κόκκινο πάνω σ’ ένα αυτοκίνητο με ένα τύπο μέσα που μιλάει στο κινητό μου φέρνει αηδία. Ζέστη, αποπνικτική ατμόσφαιρα. ‘Τι θα φας;’ ‘Δεν πεινάω , έφαγα κάτι στο γραφείο.’
Τι είναι η ουσία; Τι έχει σημασία; Πώς να πληρώσω το λογαριασμό, πώς να προλάβω τις προθεσμίες ή τα χρώματα που πεθαίνουν; Τι αξίζει; Τσιγάρο, καφέ, στο δίκτυο.
Jaguar E-type. British Racing Green. Ζει ακόμα αυτό. Το έχω δει νομίζω και σε κάποιες Aston Martin.
Τι είναι αυτό που σταματάει το μάτι όταν ο κέρσορας τρέχει ανάμεσα σε εκατομμύρια χρώματα και σε κάνει να πεις ‘Αυτό!’ ; Πόσα έχουν χαθεί; Αν χάθηκαν απ’ τον κόσμο χάθηκαν κι απ’ τα μάτια μας. Γκρι βλέμματα. Χάθηκαν απ’ το μυαλό μας. Μέχρι κι ο ουρανός μας είναι γκρί. Γκρι ψυχές. Χρειαζόμαστε χρώματα. Ιδέες πολύχρωμες, φαντασία-γαιτανάκι, σκέψεις-χαρτοπόλεμο. Ένα πύργο της Βαβέλ του Νταλί. Κοιτάω απ’ το παράθυρο, τίποτα.
Βλέπω μέχρι τη θάλασσα, τη γκρί θάλασσα. Χάθηκε δεν υπάρχει πουθενά. Ούτε Karmann ούτε το κόκκινο του, το πήρε μαζί του στην τελευταία μάντρα κι όλα έγιναν σιδερικά. Τι φράσεις να ματώσω στο χαρτί και τι να αναστήσω;
«Μπαμπά δες». Γυρνάω και βλέπω το μικρό μου με μια ζωγραφιά. Ένα πιτσιρίκι να σκαρφαλώνει σ΄ένα τεράστιο λουλούδι. Κόκκινο. Στο κέντρο του λουλουδιού μια φατσούλα μου κλείνει περιπαιχτικά το μάτι. Χαιδεύω τα πέταλα και νιώθω την υφή. Το κόκκινο του Karmann λάμπει σαν ήλιος. Χαμογελάω και του χαιδεύω τα μαλλιά.
————————————————————————————————————————————————————————————————————–
MOMENTS… 14/1/2011
Συντάκτης pompianos
Ο Μανώλης δεν χρειάζεται συστάσεις. Είναι ο φίλος που ξέρεις ότι είναι δίπλα σου σε κα΄θε στιγμή. Μικρή, μεγάλη, δύσκολη, ευχάριστη. Είναι εκεί για να σε σηκώσει, να βγείτε ξανά μαζί στην αυλή. Ότι γράφει, το βουτάει στο μελάνι της καρδιάς του.
———–
Πέμπτη βραδυ, καθομαι στοην αγαπημενη γωνια του καναπε με την «επισημη στολη» διαβαζοντας εναν καταπληκτικο τομο Δρασις (που μου εστειλε ο φιλος Γιωργης :))εξω πεφτει ενα σιγανο ψιλοβροχο το οποιο ηχη στα αυτια μου και μου φερνει αναμνησεις!
Εχω αποροφηθει τοσο απο το διαβασμα που οι εικονες περνουν απο μπροστα μου με κηνιματογραφικη ταχυτητα!
Αισθανομαι ενα με τους ηρωες και νιωθω την αγωνια τους αγωνια μου, τον πονο και τις κακουχιες που παιρνουν κα ειναι δικες μου!
Ειναι απιστευτω το αισθημα αυτο, το να ταυτηζεσαι με τους ηρωες του κειμενου.
Συντροφια ενα ποτηρι με λιγο ουισκι μεσα και στην τηλεοραση κατι παιζει αλλα εγω δεν δινω σημασια!
Συνεχιζω να ξεφυλιζω την δρασι απερισπαστα και η αγωνια κορυφωνεται !
Το κουδουνι χτυπαει αλλα εγω στον κοσμο μου ή για να ακριβολογουμε στον αερα μου γιατι η ιστορια που διαβαζω διαδραματιζεται στον αερα και μεσα σε ενα spitfair !
Ειναι ο μικρος μου γιος που εχει γυρισει απο την προπονηση!
Εχει περασει λιγη ωρα και ξαφνικα μια λαμψη με τυφλωνει!
Αποροφημενος απο το διαβασμα θα επαιρνα ορκο οτι η λαμψη θα ηταν εκρηξη απο βλημα στο αεροσκαφος μου !!! χα χα χα
αλλα εις ματην !
ηταν το flash απο την φωτογραφικη μηχανη οπου ο κανακαρης μου ειχε αποθανατηση την μεγαλειωδη στιγμη που διαβαζω στον καναπε!
γελαει με την εικονα αυτη και μαζι με αυτον γελαω και εγω με τα χαλια μου !
και για μια ακομη φορα σκεφτομαι ποσο τυχερος ειμαι που ακομα και τωρα υστερα απο τοσα χρονια που εχουν περασει τα κομικς συνεχιζουν απλοχερα να σκορπανε γελιο και χαρα !
εστω και αν αυτο οφειλεται στην αθλια εμφανιση μου με την «μεγαλη στολη» στον καναπε !!
ευελπιστω μετα απο χρονια οταν οι γιοι μου θα εχουν δημιουργησει τις δικες τους οικογενειες να υπαρχουν αντιστοιχες στιγμες οπου τα παιδια τους θα τους φωτογραφιζουν με τις δικες τους
‘μεγαλες στολες» εχοντας στα χερια τους το ανεκτιμητο θησαυρο των κομικς, οχι τοσο υλικης αξιας αλλα συναισθηματικης!
—————————————————————————————————————————————————————————————————————
ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟΔΡΟΜΟΣ 14/1/2011
ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ wolf67
Ηταν απ` τα ωραιοτερα δωρα που παιρναμε, και ανετα το μεγαλυτερο κουτι απ οσα μπορουσες να βρεις. Σημαιακια, αυτοκολλητα αγωνιστικα, μετρητες που με τα πλαστικα τους νουμερακια δειχνανε τους γυρους. Γυαλιζαμε, τριβαμε τα συρματακια κατω απ τ’ αυτοκινητα να πηγαινουν πιο γρηγορα, ενωναμε σφιχτα τις ραγες να μη μας φευγει, πατουσαμε εκεινο το χαρακτηριστικο μαυρο κουμπι στο γκαζι και δωσε
Μετα αρχιζανε οι πατεντες, ενωναμε τα κομματια αλλιως, τα βαζαμε πανω σε κουτια για να κανουν μπερμ ή αλματα, πραγματικα ατελειωτο. Κι ας κατεληγε σκονισμενος με τα μισα κομματια χαμενα κατω απο κανενα κρεββατι ειχε ζησει πολλες δοξες μεχρι να παει εκει.
Και σημερα στη γενια του playstation ποιος θα παιξει αυτοκινητοδρομο? Ετοιμα ειναι στην οθονη ολα, πορσε, φερραρι, σ οτι πιστα θες ανα τον κοσμο, χωρις κοπο.
Κι ομως εκεινο το φτιαξιμο που καναμε στην αρχη για να το στησουμε μου εχει μεινει στο μυαλο σαν κατι φανταστικο. Και σ’ ενα κοσμο που αλλαζει και που ξεχναει πραγματα πολυ ευκολα, που θυσιαζει χωρις να καταλαβαινει τι, πολλες φορες οι σκεψεις μου κανουν διαδρομες τρελες για να καταληξουν ξανα στο ιδιο σημειο, σαν τα αυτοκινητακια μου στον αυτοκινητοδρομο.
————————————————————————————————————————————————————————————————————–
Comics Trades! 
Σχολιάστε
Comments 0