ΕΛΑΤΕ ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΜΕ

Η πρόσφατη αρχαιολογική ανασκαφή στη σοφίτα τού Γκούφυ στο πατάρι έγινε για να κατεβάσω μια βαλίτσα με παλιά παιχνίδια. Νόμιζα ότι εκεί μέσα ήταν όλα μου τα παιχνίδια, αλλά τελικά η μητέρα μου είχε φυλάξει εκεί μόνο μια επιλογή, άγνωστο με ποια κριτήρια. (Πιθανόν ό,τι χώραγε!) Έτσι, αντί για μια σειρά άρθρων, αφιερωμένη σε διάφορα επιτραπέζια παιχνίδια, θα περιοριστούμε μόνο σε ένα, όπου θα σας παρουσιάσω τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα που βρήκα.

Ξεκινάμε με κάτι που δεν είναι παιχνίδι, αλλά σίγουρα θα ξυπνήσει πολλές αναμνήσεις στους παλαιοτέρους εξ ημών:

Μία σχεδόν πλήρης καρτέλα με μολύβια Eberhard Faber, από τη σειρά τών εφευρέσεων. Τέτοιες καρτέλες υπήρχαν αναρτημένες στα ψιλικατζίδικα, απ’ όπου ο μαγαζάτορας έβγαζε τα μολύβια ένα-ένα, για να τα πουλήσει. Κάποτε μου χάρισαν μία ολόκληρη καρτέλα, και είχα ενθουσιαστεί τόσο πολύ, που την είχα κρεμάσει σαν κάδρο και δεν ήθελα να χρησιμοποιήσω τα μολύβια με τίποτε. Τελικά, κάποια φορά, που χρειαζόμουνα μολύβι, αναγκάστηκα να χρησιμοποιήσω ένα. Τα άλλα τρία, που λείπουν, δεν ξέρω τι έγιναν, αλλά και έτσι είμαι ευτυχής, γιατί δεν περίμενα να τα είχε κρατήσει η μητέρα μου.

Αν κοιτάξετε προσεκτικά, τα σχέδια στο πέμπτο μολύβι από πάνω είναι τυπωμένα ανάποδα!

Συνεχίζουμε με ένα κουτί από παιχνίδι, σε δεύτερη χρήση. Όλα τα σύγχρονα παιδιά, κάποια στιγμή αποκτούν ένα ή περισσότερα σετ με LEGO. Στον καιρό μου, όμως, δεν είχαμε LEGO, αλλά «παιχνίδια κατασκευών ΕΠΑ». Η ποιότητα ήταν η αναμενόμενη από LEGO-μαϊμού (θυμάμαι ότι τα κομμάτια, από το τελευταίο σετ που είχα, θέλαν δύναμη για να ξεκολλήσουν), αλλά το παιχνίδι ήταν το ίδιο απολαυστικό!

Τι έχει μέσα το κουτι, είπατε; Αυτό:

Ένα Monopoly τού 1967! Τον Ιανουάριο του 1968, μετά τις διακοπές τών Χριστουγέννων, μας έβαλαν να γράψουμε έκθεση με θέμα τι δώρα πήραμε στις γιορτές. Σχεδόν όλοι είχαμε πάρει Monopoly!

(Για κάποιο λόγο, ο τύπος στη φυλακή, κάτω αριστερά, μας θύμιζε το δόκτωρα Σμιθ, στο «χαμένοι στο διάστημα»!)

Τα χρήματα του παιχνιδιού. Το νόμισμα είναι η δραχμή, και τα ποσά είναι τα εκατονταπλάσια τών αντιστοίχων στην αμερικανική εκδοχή. (Π.χ., περνώντας από την αφετηρία παίρνεις 20.000 δραχμές αντί για 200 δολάρια.)

Οι τίτλοι ιδιοκτησίας από την καλή…

…και από την ανάποδη (υποθηκευμένες).

Εντολές και αποφάσεις («chance» και «community chest» στα Αγγλικά). Απουσιάζει η εικονογράφηση με το ανθρωπάκι-μασκώτ τού Monopoly.

Το παιχνίδι σε πλήρη διάταξη. Ξύλινα σπίτια (πράσινα) και ξενοδοχεία (ροζ), απλά πλαστικά πιόνια, αντί για τις περίπλοκες φιγούρες τού πρωτότυπου παιχνιδιού και απλά ζάρια ταβλιού.

(Σημείωσις συντάκτου: Η λέξη «Monopoly» προέρχεται από την ελληνική λέξη «μονοπώλιο». Μην ακούσω κανέναν να λέει «η Μονόπολη», γιατί θα τον βάλω να κλίνει εκατό φόρες στο τετράδιο τιμωριών «η Μονόπολη, τής Μονόπολης, πληθυντικός: οι Μονοπόλεις» σε όλες τις πτώσεις, συμπεριλαμβανομένης και της δοτικής!)

———

Το άλλο παιχνίδι, που παρουσιάζει ενδιαφέρον, είναι το Stratego:

Το παιχνίδι, για όσους δεν το γνωρίζουν, είναι μία μάχη ανάμεσα σε δύο στρατούς, όπου κερδίζει όποιος αιχμαλωτίσει πρώτος τη σημαία τού άλλου. Κάθε παίκτης έχει σαράντα κομμάτια, που αντιπροσωπεύουν στρατιωτικούς όλων τών βαθμών, βόμβες, και τη σημαία. Οι παίκτες παρατάσσουν τα κομμάτια τους με όποιον τρόπο θεωρούν καλύτερο και, κινούμενοι εναλλάξ, προσπαθούν να βρουν πού είναι η σημαία του αντιπάλου και να την αιχμαλωτίσουν, προστατεύοντας, ταυτόχρονα, τη δική τους σημαία.

Η καρτέλα τού παιχνιδιού…

…και τα πιόνια, μέσα στο κουτί.

Ένα πρόβλημα, που είχαν τα πιόνια, ήταν ότι το πλαστικό, από το οποίο είναι φτιαγμένα, δεν είναι τελείως αδιαφανές, οπότε, αν είχες το φως από πίσω σου, ο αντίπαλος μπορούσε να διακρίνει πώς τα είχες παρατάξει! Στην αρχή, προσπαθούσαμε να τοποθετήσουμε την καρτέλα έτσι ώστε κανείς να μην έχει το φως πίσω του. Τελικά, κόλλησα κομματάκια από χαρτί βελουτέ στην πίσω μεριά από κάθε πιόνι, και λύθηκε το πρόβλημα οριστικά!

Το παιχνίδι σε πλήρη διάταξη.

Να και κάτι που βρήκα γραμμένο στην πίσω μεριά της καρτέλας. Από τότε με είχαν καταλάβει!

———

Θα τελειώσουμε με μια μικρή μνεία στα παιχνίδα που δεν βρήκα, για σας που σας αρέσει να σας θυμίζω τα παλιά, έστω και χωρίς εποπτικό υλικό.

Η μαχη. Παιχνίδι βασισμένο στην ομώνυμη σειρά. Κάθε παίκτης είχε ένα μικρό αριθμό από στρατιωτάκια, που τα κινούσε πάνω στην καρτέλα τού παιχνιδιού, προσπαθώντας να αιχμαλωτίσει τα στρατιωτάκια τού αντιπάλου. Αντί για για ζάρι είχε μια περιστρεφόμεη βελόνα, και υπήρχαν και κάρτες με διαταγές, κάτι σαν τις εντολές στο Monopoly, που επηρέαζαν την εξέλιξη του παιχνιδιού. Την πρώτη φορά που είδα κάποιους να παίζουν Stratego, το έπαιζαν πάνω στην καρτέλα από τη Μάχη!

Ο Γρηγόρης και ο Σταμάτης. Ένα παιχνίδι βασισμένο στους κανόνες οδικής κυκλοφορίας. Η καρτέλα είχε το χάρτη μιας πόλης, πάνω στον οποίον κινούνταν τα πιόνια, που είχαν το σχήμα αγωνιστικού αυτοκινήτου. Αριστερά ήταν η παλιά πόλη, γεμάτη με σήματα τής τροχαίας, ενώ δεξιά η νέα πόλη, με φανάρια. Τα φανάρια ήταν τρυπίτσες στην καρτέλα, από τις οποίες φαινόταν ένας πολύχρωμος δίσκος, που ήταν από κάτω. Κάθε φορά που έφερνες 1 ή 6, γύριζες το δίσκο, οπότε άλλαζαν τα χρώματα κάτω από τις τρυπίτσες, και τα φανάρια αναβοσβήναν πράσινα και κόκκινα!

Οδύσσεια. Ένα παιχνίδι τού τύπου «πήγαινε από το 1 στο 100», όπου τα διάφορα εμπόδια ήταν εμπνευσμένα από την Οδύσσεια.

Ένα παιχνίδι με θέμα τους κατασκόπους, του οποίου το όνομα δεν θυμάμαι. (Κατάσκοποι εν δράσει, ίσως;) Στην καρτέλα ήταν διάφορες πρεσβείες, στις οποίες έβαζες έναν έναν, με τυχαία σειρά, ένα διπλωματικό φάκελο. Ο κάθε παίκτης είχε από ένα κατάσκοπο, που κουνούσε με το ζάρι. Όποιος κατάσκοπος έφτανε πρώτος στην πρεσβεία, έπαιρνε το φάκελο. Κέρδιζε όποιος μάζευε τους περισσότερους φακέλους. Οι κατάσκοποι ήταν κάτι καθιστά ανθρωπάκια, που κρατάγαν ένα τεράστιο τουφέκι!

Το Cluedo (γνωστό ως Clue στην Αμερική), που το είχαν φέρει οι γονείς μου από το εξωτερικό και το έπαιζαν κυρίως εκείνοι. Ξέρετε ποιο λέω. Αυτό με τον Συνταγματάρη Μουστάρδα, που έκανε το φόνο στο σαλόνι με μολυβδοσωλήνα. Έγινε και ταινία, το 1985.

Τελευταίο, αλλά όχι έσχατο, είναι τα Bambino. Κάτι σαν τα LEGO, αλλά από εύκαμπτο πλαστικό, που σου έδιναν, έτσι, ακόμα περισσότερες δυνατότητες. Το αγαπημένο μου παιχνίδι και, ανεξήγητα, το μόνο που πέταξε η μητέρα μου πριν τελειώσω το γυμνάσιο. 😦

Stratego

Λατρεύω τα παιχνίδια στρατηγικής στην κάθε τους μορφή. Από το Stratego και το σκάκι, μέχρι την τρίλιζα και το Command & Conquer στον υπολογιστή.

 

Το ότι δεν παίζω πλέον ποτέ τέτοιου είδους παιχνίδια είναι απόφαση συνυφασμένη με τις τραυματικές εμπειρίες που απέκτησα και που μου άφησαν βαθιές ουλές. Το πρώτο παιχνίδι στρατηγικής που θυμάμαι ήταν ένα που είχα επινοήσει με τα γνωστά πράσινα πλαστικά στρατιωτάκια, με ένα εξαιρετικά ευφάνταστο και περίπλοκο σετ κανόνων που περιελάμβανε σε τι είδους πλακάκι του μωσαικού στεκόταν στο στρατιωτάκι, αν είχε σκόνη, αν ήταν Παρασκευή και πολλά άλλα ρεαλιστικά ευρήματα. Το κακό δεν ήταν να καταλάβει ο άλλος τους κανόνες μου. Το κακό είναι ότι έπαιζα με ένα παχουλό γειτονάκι, τον Αρτέμη, που όποτε έχανε άρχιζε να μου τρώει τα στρατιωτάκια.

Όχι να μου τα τρώει με τη σκακιστική έννοια ‘χα χα σου έφαγα τον πύργο’ αλλά με την έννοια ‘φάγαμε ένα μουσακά εχθές άλλο πράγμα’. Τα έβαζε στο στόμα του και τα κρατούσε εκεί με την πιθανότητα πνιγμού να καραδοκεί και κοιτώντας με απαθής μπουκωνόταν ένα ένα τον άμοιρο στρατό μου μέχρι να φωνάξω έντρομος ‘ΜΑΜΑΑΑΑ Ο ΑΡΤΕΕΕΕΜΗΣ ΜΟΥ ΤΡΩΕΙ ΤΟΥΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΜΟΥ’.

Τα μισά παιχνίδια κατέληγαν με τη μισή γειτονιά να τον χτυπάει στην πλάτη και την άλλη μισή να του φωνάζει ‘φτύστο παιδί μου, φτύστο, μα παιχνίδι είναι τώρα αυτό;’

Αυτό με έκανε να παρατήσω τα παιχνίδια στρατηγικής για πολύ πολύ καιρό μέχρι που ανακάλυψα το σκάκι. Μελετούσα κινήσεις, μάθαινα gambit, ανέλυα παρτίδες. Και είχα την ατυχία να παίζω με έναν συμφοιτητή μου, αφού σιγουρεύτηκα ότι δε θα χρειαζόταν να του κάνω τη λαβή Χάιμλιχ για να φτύσει κανένα αξιωματικό.

Το κακό είναι ότι αυτός δεν τα έτρωγε. Τα έκλεβε. Έχετε ακούσει να κλέβουν στο σκάκι; Ε, ο Αντώνης ήταν χειρότερος από κείνους τους τύπους στο Τέξας που σε πλησιάζουν και σου λένε ‘Πόκερ το λένε αυτό; Πως παίζεται;’ έχοντας φούλ του άσσου στο μανίκι, κέντα στη μασχάλη και φλος στο σώβρακο.

Πήγαινα να πιω νερό και μου έπαιρνε τη βασίλισσα. Γύριζα να πιω μια γουλιά καφέ και έμενα χωρίς πύργο. Κοίταζα μια ματιά στην τηλεόραση κι έχανα δυο πιονάκια. Το κακό ήταν ότι επέμενε κιόλας. ‘Μα δε θυμάσαι; Πριν το έχασες. Θα μπερδεύτηκες’. Στο τέλος είχα καταλήξει σαν κάτι τρελαμένους grandmaster που κοιτάνε καρφί με το ένα μάτι τον αντίπαλο λες και θέλουν να τον υπνωτίσουν και με το άλλο τη σκακιέρα. Αφού είδε κι απόειδε, άρχισε άλλο κόλπο. Έπιανε με τρομακτική ταχύτητα έναν αξιωματικό από τέρμα θεού τον τριγύρναγε στον αέρα και μου τον κοπάναγε πάνω στη βασίλισσα κάνοντας ταυτόχρονα ένα ψαρωτικό

‘Α – ΧΑΑΑΑΑ’.

 

Μετά ακολουθούσε καρμπόν ο διάλογος:

 

‘Κάτσε ρε από πού έφυγε αυτός;’

‘Από το Β4’

‘Σιγά μην έφυγε κι απ’ το χωριό του να βρει την τύχη του στην πόλη.’

‘Δεν σε καταλαβαίνω’

‘Τι δε σε καταλαβαίνω ρε κάθαρμα, από πότε είχες αξιωματικό εκεί;’

‘Από την αρχή του παιχνιδιού, από τις πρώτες κινήσεις. Τον άφησα να ξεχαστεί.’

‘Α ναι ε; Και πως γίνεται και έχεις δυο αξιωματικούς σε λευκό τετράγωνο; Αφού μόνο διαγώνια πάνε, ο ένας πρέπει να είναι σε μαύρο.’

‘Χμ. Δεν έχεις άδικο.’

‘ΛΕΣ Ε;’

‘Ναι. Οπότε μάλλον θα ξεκινήσαμε έτσι. Δε βλέπω το λόγο να μη συνεχίσουμε το παιχνίδι όμως.’

‘Άμα φας τη σκακιέρα στο κεφάλι, εκτός το λόγο δε θα βλέπεις ούτε μέσα από τις γάζες για τρεις μέρες.’

Στο τέλος πάει και το σκάκι. Το τρίτο και τελειωτικό χτύπημα το έφαγα όταν βγήκε στους υπολογιστές το Command & Conquer. Αφού εξευτέλισα με κάθε πιθανό τρόπο τον υπολογιστή μια και δεν ήταν κανείς ελεεινός που θα μου ρήμαζε τη βάση την ώρα που δεν κοιτούσα, άρχισα να ψάχνω ανθρώπινα θηράματα. Εκεί βρήκα το φίλο μου τον Μενέλαο. Εξαιρετικός παίκτης, δεν είχαμε παίξει ποτέ ο ένας εναντίον του άλλου αλλά είχαμε δει ο ένας τον άλλο σε δράση.

Βέβαια το να παίξουμε ο ένας εναντίον του άλλου είχε σαν προυπόθεση να συνδεθούμε σε δίκτυο την εποχή που το ίντερνετ ήταν ανέκδοτο, και τα LAN ανύπαρκτα. Αφού προσπαθήσαμε μέχρι και με σήματα με καπνό χωρίς αποτέλεσμα, αποφασίσαμε να φέρουμε τα pc στον ίδιο χώρο συνδέοντας τα μεταξύ τους με καλώδιο και τις οθόνες ‘πλάτη με πλάτη’ ώστε να μη βλέπει ο ένας την οθόνη του άλλου.

Και ξεκινήσαμε. Την γεμάτη ένταση σιωπή διέκοπταν μόνο κάτι ‘χεχε’ και κάτι ‘το’ ξερα…’ μαζί με μερικά ‘χμμμμ… χμμμμ΄. Μπορώ να πω ότι το απολάμβανα. Χαλάλι το κουβάλημα του pc, χαλάλι οι 150 ώρες μέχρι να βρούμε πώς να τα συνδέσουμε. Και τότε ήρθε η καταστροφή. Με το που σηκώθηκα απ’ την καρέκλα.

 

‘Που πας;’

‘Στην τουαλέτα.’

‘Χα. Καλή προσπάθεια’

‘Αυτό σου λένε εσένα άμα πηγαίνεις τουαλέτα; Γιατί άραγε;’

‘Όχι εννοώ δε μπορείς να πας τώρα!’

‘Δεν μπορώ να ΜΗΝ πάω τώρα.’

‘Λες και δεν ξέρω ότι το κάνεις για να δεις που έχω στήσει ενέδρα.’

‘ΣΤΑ ΒΡΑΧΑΚΙΑ ΝΟΤΙΑ. ΣΕ ΕΧΩ ΔΕΙ. ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΩ ΤΟΥΑΛΕΤΑ.’

 

Έγινε πράσινος, μετά λίγο μωβ, και μετά μελιτζανής.

‘ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΣΤΑ ΒΡΑΧΑΚΙΑ. ΔΕ ΣΟΥ ΛΕΩ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ. ΟΥΤΕ ΘΑ ΜΕ ΔΕΙΣ ΝΑ ΡΧΟΜΑΙ, ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ ΣΟΥ ΛΕΩ’

‘Καλά. Σκέπασε με κάτι την οθόνη σου να περάσω αν και δεν κοιτάω.’

‘Δεν είναι εκεί το θέμα.’

‘Και που είναι;’

‘Αφού άμα φύγεις θα σου ρημάξω τη βάση.’

‘Αφού στο λέω ότι θα φύγω! Μην παίζεις μέχρι να ρθω.’

‘Άναρωτιέμαι αν είπε ποτέ ο Ναπολέων στον Wellington – μισό να πάω τουαλέτα, απέσυρε τα στρατεύματα μέχρι να ξανάρθω.’

‘Aν του το έλεγε και δεν ήταν κανένας κολλημένος κάφρος ο Wellington θα το έκανε.’

‘Α μπα; Γι’ αυτό το λένε Βατερλώ;’

‘Και τι να έκανε δηλαδή ο Ναπολέων;’

‘Να κρατηθεί. Άντε το πολύ πολύ να κατούραγε σε κάνα παραδίπλα βραχάκι.’

‘Άμα κατουρήσω σε βραχάκι θα κατουρήσω αυτούς τους ηλίθιους που έχεις στα νότια.’

‘ΔΕ ΘΥΜΑΜΑΙ Ο SUN-TZU ΣΤΗΝ ‘ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ’ ΝΑ ΛΕΕΙ ΜΗ ΒΑΡΑΤΕ ΤΟΝ ΕΧΘΡΟ ΠΟΥ ΟΥΡΕΙ’

‘ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΣΟΥ ΛΕΕΙ Ο SUN-TZU;’

Δεν πήγα για κατούρημα. Του διέλυσα τρεις διμοιρίες ηλίθιους πεζικάριους κρυμμένους στα νότια βραχάκια και μετά του ρήμαξα τη βάση. Ισχυρίζεται ότι είχε σταματήσει να παίζει γιατί δεν κατάλαβε καλά και νόμιζε ότι θα πήγαινα τουαλέτα και ότι γενικά όλη η ιστορία με το κατούρημα ήταν ένα γελοίο κόλπο που έδειχνε καθαρά άνθρωπο που δεν έχει κανένα σεβασμό για τη διαδικασία και ούτε ψήγμα στρατηγικής ικανότητος. Επίσης ισχυρίζεται ότι ποτέ δεν είχε στρατό στα νότια βραχάκια και ότι απλός έτυχε να περνάει από κει.

Αναφέρεται πλέον στο όλο θέμα ως ‘η άτυχη στιγμή που η ακράτεια μου καταδίκασε μια όμορφη προσπάθεια αναβίωσης του Βατερλώ’ με εμένα στο ρόλο του Ναπολέοντα. Η δική μου αναφορά έχει να κάνει με ‘χοντροκέφαλο που περιμένει να κερδίσει με 5 ηλίθιους κρυμμένους στα λοφάκια’.

Δεν ξανάπαιξα παιχνίδι στρατηγικής. Μια φορά μόνο προσπάθησα στο Internet σε multiplayer αλλά το’κλεισα μόλις κρύφτηκε ο άλλος πίσω απ’ τα βραχάκια. Άσε μην είναι ο Μενέλαος και με πιάσει πάλι κάνα κατούρημα.

Λάζαρος Αλεξάκης

Όλα τα κείμενα αυτού του είδους, θα τα βρείτε συγκεντρωμένα στην υπό – κατηγορία μας «GAMES PEOPLE PLAY…«

http://wp.me/PKxow-2yn