The Hangman’s Beautiful Daughter

Eνα τρελαμενο παραδειγμα hippie culture από τους Incredible String Band. Περιείχε από ύμνους Sikh μέχρι Spirituals και η θεματολογία από αγάπη μέχρι αμοιβάδες, επηρέασε δε όσο λίγα άλμπουμ τους νεοφερμένους τότε Led Zeppelin.

To θυμήθηκα λόγω μιας ατάκας του Heron

‘The hangman is death and the beautiful daughter is what comes after. Or you might say that the hangman is the past twenty years of our life and the beautiful daughter is now, what we are able to do after all these years’.

Kι επειδή τελευταία βλέπω πολλούς απογοητευμένους ανθρώπους γύρω μου, ανθρώπους που μιλούσαν για τα σημαντικα θεματα της ζωης οπως γυναικες, μπυρες και μηχανακια να βουλιαζουν ολο και πιο πολυ σε ζωη με ποσοστα, λεω ν ακουσουμε λιγο απο χίπικο, παρωχημενο, λιγο ζαμαν-φου, λιγο γραφικο τωρα στυλακι και να κανουμε μια γερη γκελα στα ποτηρια μετα τον ‘hangman’.

Στην υγεια οσων μπορουμε να κανουμε ΤΩΡΑ, και στην υγεια ολων οσων δεν ξεχασανε οτι το πιο σημαντικο στην επιβιωση ειναι μια καλη δοση τρελας. Και στην υγεια της ομορφης κορης του δήμιου.

ROCK CLASSICS 10. COLDBLOOD(1969)

Σαν Φρανσίσκο και τα μυαλά στα κάγκελα κι εδώ! Πολύ Φρίσκο βγαίνει το αφιέρωμα, αλλά δεν γίνεται κι αλλιώς. Να αφήσω απ` έξω δισκάρες όπως αυτόν εδώ, είναι απαράδεκτο! Όταν πήρα εκείνον τον δύσμοιρο τον αντιγραφέα τον Phillips(τον πρώτο, γιατί μετά πήρα κι άλλους δύο…), ήταν το πρώτο βινύλιο που πέρασα σε cd και από εκεί κατευθείαν στο pc, για να παίζεται στο πικάπ μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις! Φυσικά και πέρασαν μαζί με τα κομμάτια και οι γρατζουνιές και πολύ γουστάρω! Δεν επρόκειτο να αγοράσω όμως το συγκεκριμένο δίσκο κατευθείαν σε αψεγάδιαστο, βιομηχανοποιημένο, λάτινο μουσικό κακέκτυπο, παρά μονάχα αν είχε βγει κατευθείαν σε αυτό το φορμάτ. Δύσκολο, αλλά θα προσπαθήσω να σας δώσω μια περιγραφή όλων αυτών που διαδραματίζονται, στα περίπου 45 λεπτά που κρατάει αυτό το soul –folk – psych – ανατολίτικο – rock όραμα. Είναι γνωστό σε όλους σας πιστεύω, πως ότι «έπιναν»(για το νερό κουβεντιάζουμε, έτσι;), εκεί κάτω μεταξύ `67 – `69(άντε και κάνα – δύο χρονάκια μετά), ήταν επικίνδυνα διεγερτικό για τα εγκεφαλικά κύτταρα, γι` αυτό και οι περισσότεροι που έθεσαν εαυτούς στην υπηρεσία της ιατρικής, είχαν ένα θέμα μετά όταν πήραν το εξιτήριο στο χέρι. Εμάς όμως μας νοιάζει τι δημιούργησαν και είναι πέρα από κάθε αμφιβολία μοναδικό! Που να κοπιάρεις στις μέρες μας μια τέτοια επανάσταση στη μουσική και τη ζωή γενικότερα; Γίνεται; Να πιάσεις ας πούμε τους facebook – fans και να τους εμφυσήσεις την φιλοσοφία του «πιάσε αγόρι μου τη ζωή απ` τα μαλλιά και άσε τις μαλακίες με μπλιγκιμπλόνκια», είναι αδύνατον. Και το σάλιο σου χαλάς και αυτονών τους τη σπας. Οπότε ας τους αφήσουμε να επαναστατούν εικονικά και ας κάνουμε οι υπόλοιποι τη δουλειά μας. Everybody happy. Λοιπόν, εδώ έχουμε ένα δίσκο, που άμα δεν έχεις υπομονή και ακούσεις κάποια δευτερόλεπτα από τα 2 πρώτα κομμάτια, πας στον τύπο στο ταμείο και του λες «φχαριστώ φίλε, αλλά δε μου κάνει. Άλλα ψάχνω εγώ»… Σ` αυτή την περίπτωση άμα το παλικάρι είναι αυτό που λέμε αφοσιωμένος εργαζόμενος, με ζήλο και τα λοιπά, θα προσπαθήσει να σε μεταπείσει, όμως είναι καλύτερα και για σένα και για μας και για κείνον, να μην αλλάξεις γνώμη! Πήγαινε σε κανένα άλλο ράφι καλύτερα και άφησε την Lydia Pense και τους 8 σωματοφύλακες της ήσυχους!

Αν απ` την άλλη έχεις υπομονή κι ακούσεις και κανένα παραπάνω κομμάτι, μμμ… εκεί τα πράγματα αλλάζουν άρδην και δεν ψάχνεις ούτε για σκόντο στην τιμή! Μόνο μια σακούλα και να φύγεις γρήγορα για το σπίτι! Χα! Please give me back my brain, που τραγουδάνε και τα παιδιά εδώ! Τα μυαλά στα κάγκελα, ένα πράγμα! Για ορντέρβ έχουμε δύο φολκάκια ψιλό – light, μετά όμως που ζεσταίνεται το λαρύγγι της Lydia, πάμε για άλλα! Από την psych out εκδοχή του Μουσταφά(αυτού που τραγουδάει και η Γλυκερία!), μέχρι acid – blues και εκρηκτικές soul μολότοφ! Απ` όλα έχει ο μπαξές! Από αλλού ξεκινάνε και αλλού καταλήγουνε! Απίστευτα πράγματα σας λέω! Βαράνε κάτι κλασσικά δωδεκάμετρα γκαγκάν – γκαγκάν και μέσα ξεφεύγουν folk – rock αμανέδες! Δεν παίζει να έχετε ακούσει κάτι παρόμοιο, ούτε να ακούσετε ξανά, εκτός κι αν πάθει κάτι η πλάση και γυρίσουμε στο`67… Κάθομαι και προσπαθώ να ξεχωρίσω ένα κομμάτι ρε παιδιά, έτσι σαν το καλύτερο πως λέμε για να σας το προτείνω, αλλά που; Εύκολο είναι; Ή τον ακούς όλο το δίσκο και σ` αρέσει both sides, ή τον βγάζεις από το πικάπ και βάζεις κάτι άλλο. Δεν είναι κακό. Γούστα είναι αυτά. Α! Βρήκα ένα κομμάτι που μπορεί να το αποκαλέσει κανείς ear – drug! I`m a good woman λέγεται. Καλά, εδώ μιλάμε για ένα τραγούδι – μια γενιά, έτσι; Οι τύποι είχαν για ιμπρεσάριο τον Billy Graham, τον ιδιοκτήτη του φοβερού Filmore West(και του Filmore East), ο οποίος τους πήγε σηκωτούς κατευθείαν από τις πρόβες στο μαγαζί του, στα γραφεία της Atlantic, που τους υπέγραψε με συνοπτικές διαδικασίες! Σιγά μην άφηνε τέτοιο κελεπούρι ο Ahmet Ertegun, με την καλύτερη μύτη στην Αμερικάνικη δισκογραφία! Τα οσφραίνονταν αυτά από την εξώπορτα! Και οι Coldblood μύριζαν από πάνω μέχρι κάτω ψαρίλα και γοργόνες από τον κόλπο του Σαν Φρανσίσκο! Από τη θάλασσα στο καφάσι και γρήγορα! Το`69 βγήκε ο δίσκος τούτος και έκτοτε μάθαμε ότι ποτέ δεν πρέπει να λες στη ζωή ότι τα έχεις ακούσει όλα! Νομίζετε ότι υπερβάλω; Χα! Για ψάξτε το βινύλιο αυτό και τα ξαναλέμε… Αν το βρείτε βέβαια, γιατί ακόμη κι οι μεταχειρισμένες κόπιες του δεν πάνε κάτω από 120 ευρώ η μια! Τώρα με το διαδίκτυο δεν ξέρω αν κανένας τρελαμένος το έχει ανεβάσει πουθενά, αλλά έστω κι έτσι αξίζει να το ψάξετε. Αν θέλετε και τους προσωπικούς δίσκους της Lydia γιατί πάθατε κάτι – αλλά δεν ξέρετε ακόμα τι είναι αυτό με τη φωνή της, ή απλά το ξεχνάτε ή μπαίνετε σε καμιά λίστα αναμονής στα δισκάδικα της Αθήνας! Όταν βρεθεί στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, ή τον «σκοτώσει» κανένας συλλέκτης, τότε μπορεί να είστε εσείς οι τυχεροί!

Γιώργος Κοσκινάς

ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΠΟΥ ΤΑ ΒΡΗΚΑΜΕ ΚΙ ΑΥΤΑ!

Όλα τα άλμπουμ που μέχρι στιγμής παρουσιάστηκαν, βρίσκονται στην υπό – κατηγορία «ΜΕΛΩΔΙΚΟΙ ΑΠΟΗΧΟΙ…»

http://wp.me/PKxow-2us

ROCK CLASSICS 7. JEFFERSON AIRPLANE – Surrealistic Pillow(1967)

 

1967. Η χρονιά της ψυχεδελικής έκρηξης, των παιδιών των λουλουδιών, του flower power, των acid trips και των δύο συνθημάτων που έβρισκες επάνω σε κάθε ρούχο νέου. Αγάπη και Ειρήνη. Ορμητήριο όλων ο κόλπος του Σαν Φρανσίσκο, που από απλή πόλη γίνεται το επίκεντρο των χίπις. Filmore West και Haight Asbury. Το ένα είναι το θρυλικό συναυλιακό στέκι του Billy Graham και το άλλο η απόλυτη psychedelic συνοικία. Ο χαμός ο μεγάλος όλης αυτής της ιστορίας, είναι λίγο έως πολύ γνωστός. Κανένας δεν γλύτωσε από αυτές τις παρενέργειες. Τέχνη, πολιτισμός, λογοτεχνία, επιστήμη. Τι, επιστήμη; Μέχρι και ο καθηγητής Timothy Leary πήρε LSD, κι από τότε ακόμη τον ψάχνουν εκεί κάτω! Ο Ken Kessey πάλι, έγινε διάσημος για τις ψυχεδελοβόλτες που έκοβε με το βανάκι του, τύπουVolkswagen, μπογιατισμένο με λουλούδια. Μέσα σε εκείνο το βανάκι μπήκαν οι μισές διασημότητες της χώρας, κι όσοι κατάφεραν να βγουν είχαν έναν άλλο …αέρα! Ήταν το καλοκαίρι της αγάπης και όλος ο κόσμος έζησε για μερικούς μήνες(εκτός από κάποιους που έμειναν εκεί και ο χρόνος έκτοτε δεν είχε κανένα νόημα. Μέρες, μήνες, χρόνια, τι κι αν γυρίζουν; Για μερικούς συνανθρώπους μας το`67 είναι στο ημερολόγιο τους και η σελίδα δεν έχει αλλάξει!), μέσα στη ζάλη μιας μοναδικής κουλτούρας, με απλά συνθήματα και μπόλικη αμφισβήτηση προς κάθε κατεύθυνση. Η επιστροφή στη φύση αυτή, είχε και τις βουτιές από βατήρα στις χασισοπισίνες, φυσικά! Τα ναρκωτικά απογειώθηκαν και η δημοτικότητα τους αν μπορούσε να σφυγμομετρηθεί, θα έβγαζε κυβέρνηση χαλαρά! Αυτά για έναν μικρό πρόλογο, ώστε να καταλάβετε τι «καπνό φουμάριζαν» τότε τα νιάτα(κι όχι μόνον), αλλά και  επιπλέον για να φανταστείτε με τι κρότο έσκασε η πολύχρωμη ηχητική τρακατρούκα αυτή που αποκαλέστηκε “Surrealistic Pillow”.

Έφαγε η μύγα σίδερο και τον κουνούπι ατσάλι! Κι όχι μόνο αυτό. Η ψυχεδέλεια έγινε εμπορική και αναγνωρίσιμη απ` όλους, την ίδια στιγμή που ακόμη και οι πιο συντηρητικές εταιρείες δίσκων της εποχής, έτρεχαν και δεν έφταναν για να προλάβουν να υπογράψουν τους διαθέσιμους μακρυμάλληδες, και να προσθέσουν όσα περισσότερα δολάρια μπορούσαν στους λογαριασμούς τους! Ένας παροξυσμός ηχογραφήσεων και κυκλοφορίας δίσκων, που όμοιο τους δεν γνώρισε(ούτε αναμένεται να συμβεί στις επόμενες δεκαετίες), η μουσική σκηνή παγκοσμίως! Μερικοί φίλοι μου λένε, «αχ, να μπορούσα να ζούσα τότε! Να δεις τι δίσκους θα αγόραζα!». Ευσεβείς πόθοι αγαπητοί μου! Τι να πρωτοαγόραζες δηλαδή; Κάθε μέρα γράφονταν 30-40 μεγάλοι δίσκοι και καμιά 500αριά μικροί! Οργασμός δημιουργίας και έμπνευσης! Έβαζες στο στούντιο 3-4 χίπηδες με άποψη και μαστούρα, τους άφηνες να τζαμάρουν και μετά τα περιτύλιγες όλα αυτά σε ένα εξώφυλλο «ψάξε να βρεις τι θέλει να πει εδώ ο ποιητής». Η επιτυχία απείχε μόλις λίγους ραδιοφωνικούς σταθμούς και μερικά free κονσέρτα μακριά!  Υπήρχαν ήχοι για τον καθέναν, προτάσεις για κάθε μέλος των κοινοβίων των γύρω περιοχών, αλλά και για όσους περίεργους ήθελαν να πάρουν μια γεύση για του «τι συμβαίνει τέλος πάντων εκεί κάτω». Λίγες φορές όμως, βρέθηκαν ήχοι που κατάφεραν να γίνουν σήματα – κατατεθέντα όλης αυτής της ιστορίας, να αποφέρουν τεράστια έσοδα και φήμη στους δημιουργούς τους, αλλά και να εκφράσουν όλους τους εμπλεκόμενους σε εκείνους τους πολύχρωμους μήνες. Το “Surrealistic Pillow” των Jefferson Airplane, ήταν μια τέτοια χαρακτηριστική περίπτωση. Τα είχε όλα, στην πλέον ελκυστική δοσολογία και φυσικά έγινε απαραίτητος για κάθε δισκοθήκη, την εποχή που δεν υπήρχε ασύστολο download και καταπάτηση πνευματικών δικαιωμάτων, οπότε όποιος ήθελε να ακούσει κάτι – το αγόραζε. Απλά πράγματα. Ψάχνω να βρω ένα λόγο για να μην αγοράσει κανείς αυτό το άλμπουμ και φίλοι ειλικρινά μου δεν βρίσκω. Δεν έχει να κάνει με προτίμηση προσωπική, αλλά με ένα παράδειγμα «αγοράζω κάτι απ` το οποίο μαθαίνω και κατανοώ μια εποχή». Ότι πιο αρμόδιο για να σας εισαγάγει στην κουλτούρα και την μουσική σκηνή του Φρίσκο! Ένα κι ένα όλα τα κομμάτια, που μπορούν άνετα να μπουν σε οποιοδήποτε ντοκιμαντέρ γυριστεί ποτέ για εκείνα τα χρόνια, κι έχουν ήδη γεμίσει αμέτρητες σκηνές κινηματογραφικών ταινιών. Καθοδηγούμενοι από την μορφή της ροκ – ιέρειας των `60ς Grace Slick, οι Jefferson(για τους φίλους), καθιερώθηκαν σε χρόνο μηδέν και τα οφείλουν όλα σε ένα τραγούδι. Στο Somebody to Love(Someone to Love για τους γνώστες της ιστορίας της μπάντας, απ` όταν το είχαν γράψει σαν Great Society), που είναι εδώ, δεύτερο στην πρώτη πλευρά του δίσκου. Είναι από μόνο του ο ήχος του «καλοκαιριού της αγάπης»! Δεν υπάρχει κάτι πιο χαρακτηριστικό! Τι χρειάζομαι; Κάποιον να με αγαπήσει! Ότι ζητούσαν οι νέοι, το συγκρότημα το έκανε τραγούδι και τους το χάρισε! Η φιλοσοφία μιας ολόκληρης γενιάς, σε ένα μόλις κομμάτι!

Κι αν θέλεις να μάθεις περισσότερα, να εμβαθύνεις που λέμε, πάλι από αυτό το κομμάτι ξεκινάς. Είναι η βάση, μαζί με το Born to be wild των Steppenwolf του John Kay. Μπορεί να μην μπήκε στο soundtrack του “Easy Rider”, αλλά κι έτσι την έκανε την δουλειά του. Πήγε στο Woodstock και έμεινε εκεί για πάντα, πάνω από την φάρμα που φιλοξένησε το κορυφαίο ροκ – κονσέρτο όλων των εποχών, σαν πολύτιμο και μοναδικό ενθύμιο. Στο άλμπουμ αυτό των Jefferson έχει κι άλλα ψυχεδελικά διαμάντια, όπως το κρυφτούλι που παίζει η Αλίκη στην χώρα των acid θαυμάτων. Δεν είναι άλλο από τον …λευκό λαγό, ή White Rabbit. Η απόλυτη ψυχεδελομπαλάντα! Φεύγεις, χάνεσαι, κάτι βρίσκεις αλλά δεν ξέρεις τι είναι και το αφήνεις πάλι κάτω, κάποια μυγάκια σε ζαλίζουν πάνω απ` το κεφάλι αλλά δεν τα πειράζεις, μερικά δέντρα είναι εκεί πιο πέρα αλλά όσο τα πλησιάζεις τόσο ξεμακραίνουν και όλα αυτά δεν σταματούν ακόμη και όταν τελειώνει το κομμάτι, οπότε λες «…βρε τι ήταν πάλι τούτο που με βρήκε;»! Το Plastic fantastic lover χαστουκίζει κατάμουτρα την κατάντια μιας δήθεν πουριτανικής κοινωνίας, που παράγει καταναλωτισμό και προάγει πρότυπα εγκεφαλικής εξαθλίωσης! Τα My best friend & Coming back to me είναι αφιερωμένα στην εποχή τους, με όλα τα ιδανικά που επιχείρησαν να ζωντανέψουν. Έχει κι άλλα υπέροχα ροκ – ψήγματα, κι ο καθένας από εμάς επιλέγει αυτά που τον εκφράζουν περισσότερο. Αν αγοράσετε το cd του 2003, κερδίζετε επτά ακόμη τραγούδια, από τα οποία τα 4 είναι ανέκδοτα, ενώ τα υπόλοιπα 3 εναλλακτικές ηχογραφήσεις αντίστοιχων που μπήκαν στον δίσκο. Το συγκρότημα απάρτιζαν για τις ανάγκες του “Surrealistic Pillow” οι παρακάτω.

Marty Balin – φωνητικά – κιθάρες

Grace Slick – φωνητικά

Paul Kantner – κιθάρες – φωνητικά

Jorma Kaukonen – κιθάρες – φωνητικά

Jack Casady – μπάσο

Spencer Dryden – ντραμς – κρουστά

Ο δίσκος ηχογραφήθηκε τον Οκτώβριο του 1966, στα στούντιο της RCA στην Καλιφόρνια και κυκλοφόρησε την επόμενη χρονιά. Πήγε μέχρι την τρίτη θέση των charts του Billboard και σαν singles έκοψε τα Somebody to Love(Νο 3 στους καταλόγους επιτυχιών), White Rabbit(Νο 5). Ακολουθεί το περιεχόμενο του άλμπουμ και τα έξτρα τραγούδια της επανέκδοσης του σε cd.

ΠΡΩΤΗ ΠΛΕΥΡΑ

«She Has Funny Cars”

«Somebody to Love«

«My Best Friend»

«Today«

«Comin’ Back to Me«

ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΛΕΥΡΑ

«3/5 of a Mile in 10 Seconds«

«D.C.B.A. -25»

«How Do You Fee”

«Embryonic Journey«

«White Rabbit«

«Plastic Fantastic Lover»

ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΗ – ΕΞΤΡΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ(2003)

«In The Morning»

«J.P.P. McStep B. Blues»

«Go To Her (εναλλακτική εκδοχή)»

«Come Back Baby»

«Somebody to Love (Μονοφωνική ηχογράφηση)

«White Rabbit (Μονοφωνική ηχογράφηση του single)

«D.C.B.A. -25» (Ορχηστρική εκδοχή)

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ & ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ ΤΗΣ ΜΠΑΝΤΑΣ ΣΕ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΑ SHOW

AFTERGLOW – 1968 PLUS BONUS

Αφού με έβαλε ο «λύκος» στη πρίζα και με κούρδισε καλά με τα ψυχεδελοδιαμαντάκια του, τα «τρέχα γύρευε τα τώρα στα βινιλιάδικα και χώνε χρήμα για να ρολάρει η αγορά», είπα να ανταποκριθώ ανάλογα στα δικά μου μέτρα και σταθμά, αυτής της ταραγμένης λιμνοθάλασσας που έπλεαν τα psych out νούφαρα στα `60ς. Στα πλαίσια λοιπόν της «ξέρω πιο πολλά από σένα» και της μουσικής διαπαιδαγώγησης(δείτε το σαν κοινωνική προσφορά σας παρακαλώ, για να νοιώσω καλύτερα!), θα συνεισφέρω μερικά επιπλέοντα στοιχεία της λιμνοθάλασσας, που σα τα μικροσκοπικά έντομα χρειάζονται κι αυτά μεγεθυντικό φακό! Ε, αυτόν τους προσφέρουμε στο Comics Trades και το «Στόμα του Λύκου» και μαζί σε όσους ενδιαφέρονται φυσικά(δεν είναι υποχρεωτικό, έτσι;), την ευκαιρία να γίνουν …μικροβιολόγοι για λίγο! Ζήστε το όνειρο σας αγαπητοί μου και ετοιμάστε τα βατραχοπέδιλα σας, γιατί κάτω από την επιφάνεια χρειάζεται γρηγοράδα, λόγω των αγνώστου προέλευσης κατοίκων της!

Οι πρώτοι που σκέφτηκα για να πάρω δείγμα, είναι κάτι μυστήριοι τύποι από το Όρεγκον(καλά έβγαζε και ψυχεδέλεια στα Βόρεια;), που κατά κάποιο περίεργο τρόπο μπερδεύτηκαν στα εργαστήρια μαζί με τους βακίλους των Doors, των Jefferson Airplane, των Byrds και του Donovan και έκαναν ένα ιό μούρλια για τα αυτιά! Ένα άλμπουμ άφησαν πίσω τους, για να μη χαλάσει η πιάτσα της εποχής και να μην βγάλουν εμπορικό όνομα! Κάθε τέτοια γκαραζόμπαντα που σέβονταν τον εαυτό της, δεν έβγαζε πάνω από έναν μεγάλο δίσκο, ή ένα – δύο δισκάκια. Οι Afterglow διάλεξαν το δεύτερο. Κυκλοφόρησε το 1968 και μπορείτε να τον ακούσετε, αλλά όχι να τον αγοράσετε! Τι γιατί; Και που να βρεθεί μου λέτε; Ούτε τα μέλη του γκρουπ δεν τον έχουν πλέον! Μια κόπια ο καθένας πήρε και την χάρισαν στους φίλους τους! Άμα θέλετε ξαναζεσταμένο φαγητό, υπάρχει και η Sundazed που τα επανακυκλοφορεί αυτά. Πάντως ξεκίνησαν σαν Medallions το 1965. Φωνητικά ο Gene Resler, ντραμς και ηγεσία από τον Larry Alexander, μπάσο από τον κ. Ron George και πλήκτρα(όπα!), από τον Roger Swanson. Τους πιτσιρικάδες πήρε μυρωδιά ο σχιζοφρενής με την κονσόλα, Leo de kar Kulka, που γύριζε όλη την Αμερική και έψαχνε για teen – «λαυράκια». Και καλά έκανε, γιατί έτσι ακούσαμε βρε παιδάκι μου και 20 – 25 διαφορετικά πράγματα. Να` ναι καλά ο άνθρωπος. Το βινύλιο εκείνο είχε τα

01.Morning
02.Dream Away
03.Susie’s Gone
04.Mend This Heart of Mine
05 Afternoon
06.Chasing Rainbows
07.By My Side
08.It’s a Wonder
09.Love
10.Riding Home Again
11.Meadowland of Love
12.Susie’s Gone
13.Chasing Rainbows
14.Afternoon

Τα τρία τελευταία θα τα βρείτε στην επανακυκλοφορία της Sundazed(μωρέ ήλιος που τους έσκασε εκεί κάτω!), το `95 σε cd. Που θα το βρείτε; Α, καλά! Internet δεν έχετε; Δε μπορεί! Αν δεν έχετε τότε πως τα διαβάσατε όλα αυτά; Τέλος πάντων. Δείτε το βιντεάκι με το Morning και κάτι θα κάνω να σας βρω και το άλμπουμ ολόκληρο, αλλά μη με ρωτάτε πότε! Ούτε ποιο θα είναι το επόμενο garage – «μικρόβιο». Άγνωστε αυτές οι βουλές…

AFTERGLOW – Morning

Bonus video – MORNING DEW – Sing Out(1967)

Από τα mind blowing κομμάτια του`67! Σου παίρνει τα μυαλά! Πληροφορίες για την μπάντα, προσεχώς… Να σας κρατάω σε εγρήγορση!

Heavy Psychedelic Sounds 201 – Advanced Class

Εχω βαλει κατω τα κιταπια. Στην αρχη τους εβαλα μαζι με αλλα κομματια αλλα οχι, αξιζουν μονοι τους αναφορα, και τουλάχιστον τρια βιντεα.

Μιλάμε για τους BANG ( τους ποιούς; ) και το εκπληκτικό LP Bow to the King (το ποιο; ) που επηρρέασε κόσμο και λαό. Φυσικά πρόκειται για άλλη μια μπάντα που ποτέ δεν έφτασε στη μεγάλη εμπορική επιτυχία και ποτέ δεν έγινε γνωστή στον κόσμο.

Πρόκειται για 3 άτομα που συναντήθηκαν το 70, λιγες μέρες μετά το Woodstock, και… έμειναν μαζι γιατι αυτή δεν είναι μια από τις μπάντες της μιας βραδιάς μια και το τελευταίο τους LP το έβγαλαν το 2004 παρακαλω! 30 χρόνια πορεία!

Αρχικό line up

Frank Ferrara (bass/vocals)
Frankie Gilcken (guitar/harmony vocals)
Tony Diorio (lyrics/percussion)

Απ όσο ξέρω άνοιξαν αρκετές φορές συναυλίες των Sabbath…

Tι λετε να τους έφαγε? Τι αλλο; Αντιγραφω απ’ το σάιτ τους..

«…changes at Capitol saw the band’s supporters moving on, replaced by A&R men who had their own signings to promote. With the band’s producer also leaving the label, Bang’s support system crumbled. Their new producer engineered a change in personnel that left the band’s drummer and lyricist, Tony Diorio, out in the cold, while Capitol insisted that Bang develop a more mainstream, pop-oriented sound.»

http://www.bangmusic.com/story.html

Με riff στην κιθάρα που πραγματικά ‘σκοτώνουν’, και με συνθέσεις που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τους δήθεν ‘μεγάλους’, χωρίς το στυλάκι Οι αιματοβαμμένοι Heavy Metal God and followers of Super Satan και χωρίς attitude του στυλ ‘break shyte’ οι Bang απλα τα σπανε…

Αυτα που βαζω, για να μην ξεχνιομαστε ειναι παντα του ’70 ε…?

Δισκογραφια:

Death of a Country (1971, Released in 1999 through Bangmusic.com)

Bang (1971, Capitol Records)

Mother / Bow to the King (1972, Capitol Records)

Music (1973, Capitol Records)

RTZ (1999, Bangmusic.com)

The Maze (2004, Bangmusic.com)

Kαι πάμε στα πειστήρια…

Λάζαρος Αλεξάκης