ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΣΤΑ ΚΟΜΙΚΣ – 3. ΠΑΓΩΤΑ ΕΒΓΑ

Τούτη η σειρά παρουσιάσεων να την πω, άρθρων βαλμένων να μας πάνε πίσω στο χρόνο, έχει κάτι που στροβιλίζει στα μάτια μας και τα κάνει να λάμπουν στη θέα του. Μια μαγική σκουριά που πετάει σπίθες και χρώματα… Μια σβούρα από κείνες που πετάγαμε στο έδαφος… Ένας πολύχρωμος βώλος, από κείνους που κυλούσε μακριά, πέρα απ` τα βήματα μας… Και πώς να είναι απλά μια καταγραφή, με λόγο ύπαρξης την τεκμηρίωση του παρελθόντος; Όταν έχεις υπάρξει μέρος μιας γλυκιάς μυρωδιάς γαρδένιας, όταν έχεις γευθεί ένα Κυριακάτικο γεύμα, ψημένο στο φούρνο της γειτονιάς, όταν έχεις ματώσει τα γόνατα σου στις αυλές, πως θα μπορούσε η τωρινή σου ματιά σε όλα κείνα να είναι μια σειρά λέξεων, σε ένα κείμενο; Είναι δύσκολο. Αφηγείσαι ουσιαστικά, ή καλύτερα θυμάσαι δυνατά, κομμάτια από βγαλμένα απ` το νου και την καρδιά…  Συγχωρείστε μου το γλαφυρό και το νοσταλγικό του προλόγου, όμως αυτές οι διαφημιστικές καταχωρήσεις στα κόμικς μας, μοιάζουν μαγνήτης στο βλέμμα μου. Αυτή εδώ η καταχώρηση, μιας αγαπημένης μικρής απόλαυσης όλων μας, δίνει κι άλλα μέτρα στο φιλμ των αναμνήσεων, αυτό που γυρνάει στην παλιά μηχανή προβολής… Αυτήν που κάποτε δούλευε με ένα χαρακτηριστικό θόρυβο, κι από τη λάμψη της ξεπετιόνταν καρέ από παιδικές ταινίες… Έτσι συμβαίνει κι εδώ, με τα παγωτά αυτά, στην νέα τους τότε μορφή σε ξυλάκι και την επανάσταση που έφερε στην καθημερινότητα μας η εταιρεία κατασκευής τους. Απ` τον παγωτατζή της γειτονιάς με τον άσπρο σκούφο και το τρίκυκλο, ο παιδικός πειρασμός έμπαινε στην βιομηχανική μας μορφή εξέλιξης σαν κοινωνία και χώρα. Γίνονταν πιο άμεσος, έρχονταν πιο κοντά μας στα ψυγεία των μαγαζιών της κάθε γειτονιάς, είχε πιο ελκυστική μορφή και ήταν τμήμα της κάθε ηλιόλουστης μέρας, ασχέτως αν ήταν καλοκαίρι ή άνοιξη… Σημασία είχε ο …πειρασμός άλλωστε και όχι το …περιτύλιγμα του, ότι κι αν ήταν εκείνο.  Οι μακέτες βοηθούσαν τα μάτια να φέρουν τον πόθο στο νου. Αυτό είναι αλήθεια και πάντα σκοπός μιας διαφημιστικής καμπάνιας. Ο στόχος έχει να κάνει με την επιθυμία και το πώς αυτή θα περάσει μέσα από μια φωτογραφία. Τα οπτικά νεύρα χτυπάνε κόκκινο, σε κάθε τι ευρηματικά ελκυστικό. Είναι μέρος του παιγνιδιού, που προσθέτει και αφαιρεί καθημερινά λαχτάρες και γεύσεις διαφορετικότητας, Ίσως να φταίει η ανάγκη όλων μας να δούμε με άλλα μάτια το κάθε πρωινό. Ίσως να μην φταίει κανείς…

Θα πρέπει να ήταν 1972, όταν οι πιτσιρικάδες της χώρας είδαν για πρώτη φορά(βάσει μνήμης η χρονολογία, οπότε και διαψεύδεται πολύ εύκολα…), ξυλάκια παγωτών με πολύχρωμα καλύμματα και βέβαια δικά τους ψυγεία, με τη σφραγίδα εταιρειών. Εν αρχήν ήτο η ΕΒΓΑ. Κάποιος έπρεπε να κάνει την αρχή. Μπορεί να είχε σαφώς λιγότερη λάμψη από την ανακάλυψη της Αμερικής, αλλά συναγωνίζονταν άνετα τον Τζώνυ Βάισμιλλερ στο ρόλο του Ταρζάν, ή τον Μπλέκ! Ήταν πειρασμός με τα όλα του! Μπήκε σφήνα σε όλα εκείνα που ταρακουνούσαν το δέντρο με τα μανταρίνια, εκεί που τρυπώναμε στις φυλλωσιές του και χαχανίζοντας τρώγαμε μέχρι να πονέσει η κοιλιά μας! Ήταν μια νέα αχτίδα φωτός, κι έρχονταν κι εκείνη(όπως τόσες άλλες…), από τη δύναμη που είχαν οι «μεγάλοι» να αλλάζουν τις μέρες και τις νύχτες μας. Κι ένα κίνητρο αν θέλετε, για να …μεγαλώσουμε όσο πιο γρήγορα γίνονταν, προκειμένου να γίνουμε μέρος αυτών των αλλαγών… Εκείνη η σειρά παγωτών της ΕΒΓΑ, έμελε να …κάψει καρδιές! Μόνιμη γκρίνια στις βόλτες με τους γονείς, μόνιμος πονοκέφαλος για το χαρτζιλίκι! Μπορεί τα χρόνια να κύλησαν, κι ίσως να χορτάριασαν, αλλά σήμερα δε συναντάς εύκολα πια κιμά, ψάρια και λαχανικά στα ψυγεία παγωτών, όπως τότε στις μέρες του παντοπώλη και του μπακάλη, ούτε τα ψυγεία εκείνα μπορούν να σε κρύψουν στο πλάι, για να μην σε βρουν εύκολα οι φίλοι στο κρυφτό… Τώρα, οι επιλογές έγιναν πολύ περισσότερες και όλα γύρω πιο πολύπλοκα… Τόσο, που μια απλή απόλαυση χάνει το δρόμο της για τον ουρανίσκο μας και γίνεται μια …συνήθεια….

 

Γιώργος Κοσκινάς

Η εικόνα του άρθρου, είναι από καταχώρηση σε τεύχος του εβδομαδιαίου Μίκυ Μάους.

Όλες οι παρόμοιες ανΑφορές, βρίσκονται και σας περιμένουν να τις θυμηθείτε μαζί μας, στην υπό – κατηγορία «ΕΝΘΕΤΑ & ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΑ«. Εκεί τις καταχωρούμε, για να μπορούμε έπειτα να ανατρέχουμε στις μνήμες μας και να αφήνουμε το βλέμμα να πέφτει στο κενό….

http://wp.me/PKxow-1jV