«Η παγίδα του Κόρακα»

Καλοκαίρι δίχως εκδόσεις Ντίσνεϋ, δεν νοείται! Από τότε που ήμασταν ακόμη 7, ή 8 χρονών, μέχρι και σήμερα, εξακολουθούν να μας συναρπάζουν και να γεμίζουν όμορφα τις μέρες μας! Είτε στις παραλίες είτε σπίτι, δεν έχει καμία σημασία. Με ένα τεύχος Μεγάλου Μίκυ, πάντα ξεχνιέσαι και ονειρεύεσαι ξανά…

Τον Αύγουστο του 1969, σε ηλικία μόλις 5 ετών, έπιασα αυτό το τεύχος στα χέρια μου. Ήταν το Μεγάλο Μίκυ Αυγούστου(24), το οποίο διάβασα ξανά και ξανά, αλλά εκτίμησα αρκετά χρόνια αργότερα. Ήταν ένα από τα ελάχιστα που επέζησαν των μετακομίσεων, σε μια θήκη από παπούτσια… Χρόνια μετά, στα μέσα της δεκαετίας του`80, με αυτό και άλλα 100-120, ξεκινούσα να  συγκεντρώσω εκείνους τους θησαυρούς της νιότης… Σε κάποιες περιπτώσεις τα κατάφερα και με το παραπάνω, σε κάποιες άλλες όχι… Έχουμε χρόνια μπροστά μας, όμως!

Για το τεύχος θα μιλήσουμε διεξοδικά σε ξεχωριστό άρθρο και κατηγορία. Αυτό εδώ έχει άλλους σκοπούς… Το άκρως καλοκαιρινό του εξώφυλλο είχε μια προδιάθεση για δροσερό περιεχόμενο και ανάλογες αποδράσεις του νου. «Το διαμάντι τού Ράζαχ – Ρα», με τον Ντόναλντ, ήταν απλά υπέροχο! Όπως επίσης και ο απίθανος για την εποχή διαγωνισμός τού τεύχους, όπου διεκδικούσαμε ένα ηλεκτρόφωνο(πικάπ), ένα μίνι τρανζίστορ ή έναν από τους 20 δίσκους με τους «Τρίλη και Μουκς»! Γυρίζοντας τις σελίδες όμως, πέφτουμε στο θέμα της σημερινής ανάρτησης.

«Η παγίδα του Κόρακα». Μια ιστορία βγαλμένη από τα μολύβια του μεγάλου Paul Murry. Καθαρό σκίτσο, στρογγυλή γραμμή, έμφαση στις λεπτομέρειες και την σκιά, ιδανικές περιγραφές προσώπων και τοπίων! Δεν το έχω κρύψει ποτέ, ότι ήταν ένας από τους αγαπημένους μου σχεδιαστές του Ντίσνεϋ. Κοιτάζοντας σήμερα αυτά τα σκίτσα, καταλαβαίνω γιατί σε πολλούς της γενιάς μου, είναι απλά αδύνατον να ξεχάσουν εκείνες τις ιστορίες και πάντα σχεδόν τις συγκρίνουν με τις τωρινές, με τις οποίες και είναι πολύ αυστηροί. Είναι λογικό. Όταν έχεις μεγαλώσει με τέτοια σκίτσα, τα σημερινά σου φαίνονταν σαν να έχουν… ξεφύγει κάπως…

Πρόσθεσα και το οπισθόφυλλο του τεύχους, γιατί κι αυτό ανήκει στις εικόνες, που ξυπνούν μνήμες…

Η ιστορία έχει πολλές ομοιότητες με αυτήν του «Τιτάνα»(Ζαγκόρ), όπως και ο «Εμίλ Κόρακας», αν τον κοιτάξετε καλά, φέρνει του Χέλιγκεν, του τρελού εφευρέτη, που βρήκε πολλές φορές στο δρόμο του ο Ζαγκόρ. Δεν θα σας κουράσω με επιπλέον λεπτομέρειες, όχι τώρα! Κάποια άλλη φορά, στις συγκρίσεις που θα κάνουμε και την ανάλυση του τεύχους, θα πούμε περισσότερα. Σαν ένα μικρό καλοκαιρινό δωράκι, σας δίνουμε την ίδια την ιστορία, που κατεβαίνει κλικάροντας τον παρακάτω σύνδεσμο! Καλές αναγνώσεις!

http://www.mediafire.com/view/?dsi263bxfagb21f

Τα κείμενα αυτών των αφηγήσεων βρίσκονται εδώ.

«ΟΙ ΠΕΙΡΑΤΕΣ ΤΟΥ ΠΟΡΤΟ ΠΙΚΟ»

Μια από εκείνες τις θολές, φευγαλέες εικόνες του χθες, που κινούνται στα παράλληλα σύμπαντα του νου καθενός μας ή ίσως και να μένουν μετέωρες μεταξύ μνήμης και λήθης, ξεπρόβαλε στα μάτια μου πριν μερικές ημέρες. Μια σπίθα που έμεινε αναμμένη, από τα παιδικά χρόνια και που ζωήρεψε μέσα από τις σελίδες ενός εικονογραφημένου. Δεν ήταν η πρώτη, ούτε κι η τελευταία, ευτυχώς!

Απρίλιος 1973. Η ανεμελιά και τα άλλοθι του δημοτικού, ακόμη καλά κρατούν, και όλοι μας βυθιζόμαστε στα χρόνια της αθωότητας, κάνοντας όνειρα, παίζοντας στις αυλές και κάνοντας μακροβούτια στις παραλίες. Μικρές απολαύσεις στις λεπτομέρειες κρυμμένες, στιγμές μοναδικές… Μέσα σε όλα αυτά, ξεχωρίζει η μορφή της χρονομηχανής, που παραμονεύει στα καρέ των εικονογραφημένων, για να μας τραβήξει στον μαγικό της κόσμο. Κάθε ταξίδι και μια παρέλαση χρωμάτων, στη γη της φαντασίας! Ίσως η σημαντικότερη παρουσία, στις περιπέτειες εκείνων των χρόνων, οι φιγούρες που έπλασε ένας μεγάλος δημιουργός, ο Γουώλτ Ντίσνεϋ, συνόδεψαν πολλούς από εμάς, σε όλες εκείνες τις εφικτές, ατομικές αποδράσεις, τις καθημερινές σχεδόν. Μια από αυτές, βρίσκονταν και στο τεύχος 68 του Μεγάλου Μίκυ. «Οι πειρατές του Πόρτο Πίκο»…

Ήταν τα χρόνια των ιστοριών σε συνέχειες, για το περιοδικό. Πολλές από αυτές, βγήκαν από τα μολύβια του Paul Murry. Στην έκδοση του Μεγάλου(μηνιαίου) Μίκυ, δημοσιεύτηκαν αρκετές τέτοιες. Όλες τους με την χαρακτηριστική, πλούσια γραμμή του, με την έμφαση στη λεπτομέρεια, τις σκιές και τα στρογγυλεμένα πρόσωπα των χαρακτήρων. Πάντα ο Murry και τα σκίτσα του με συνάρπαζαν ίσως λιγάκι περισσότερο από αυτά των άλλων, χαρισματικών συναδέλφων του. Καθώς τα χρόνια κυλούσαν, έμαθα και εκτίμησα φυσικά και το έργο των υπολοίπων, εξίσου σημαντικών σχεδιαστών της σχολής του Ντίσνεϋ. Όμως ο Murry, μπορώ να πω ότι σε μένα προσωπικά, αποτέλεσε τη βάση, το πρώτο ερέθισμα, αν θέλετε. Έπειτα, ήταν και το ίδιο το περιοδικό(Μεγάλο Μίκυ), που μαζί με τα Κλασικά Ντίσνεϋ, έκρυβαν πάντα για την γενιά μας μια προσμονή και έναν ευσεβή πόθο, λόγω της τιμής τους κυρίως, που μας εμπόδιζε να τα αγοράζουμε με την ίδια ευκολία που δίναμε 3 δραχμές για ένα Μίκυ Μάους… Μας έμειναν σαν απωθημένα, κατά κάποιο τρόπο… Έτσι, απέκτησαν θρυλικές διαστάσεις και η κάθε τους ανάγνωση, είχε μια αλλιώτικη λάμψη για μας.

Στο τεύχος του Απριλίου του`73(68), δημοσιεύτηκε η πρώτη συνέχεια(από τρείς συνολικά, που τις διαβάσαμε συνεχόμενα στο περιοδικό), της ιστορίας «Οι πειρατές του Πόρτο Πίκο». Όλες αυτές οι αντανακλάσεις του παρελθόντος, όπου οι φιγούρες των αγαπημένων μας ηρώων βουτούσαν σε εποχές μακρινές, σε εξωτικά τοπία, με το υγρό στοιχείο να κυριαρχεί, ανέκαθεν διέγειραν  την φαντασία μας, τουλάχιστον σε αυτές τις ηλικίες. Το “The pirates of Port Placid”(σενάριο Carl Fallberg – σκίτσα Paul Murry), από την έκδοση της Dell και το 1971, ήταν ένα από κείνα τα μαγικά εικονογραφημένα ταξίδια, που έμειναν για πάντα στο νου μου χαραγμένα. Ήταν από την τελευταία περίοδο ενασχόλησης του Murry με τα σκίτσα, αλλά αυτό δεν το ήξερα όταν έπιασα για πρώτη φορά εκείνο το τεύχος Μεγάλου Μίκυ στα χέρια μου. Ήμουν μόλις 9 χρονών και αυτά όλα έμελε να αποτελέσουν μια αναζήτηση διαρκείας, πολλών χρόνων μετά. Βλέπετε, ποτέ δεν πίστεψα ότι εκείνες οι δημιουργίες, ήταν απλά κάτι με ημερομηνία λήξης, που έπρεπε να δώσει την θέση του κάποια στιγμή, σε μια «σοβαροφάνεια» ενηλικίωσης…

Ένα μήνα μετά, διάβασα μέσω ενός φίλου και το δεύτερο μέρος της ιστορίας, στο τεύχος Μαΐου. Το τρίτο και τελευταίο όμως τμήμα, περίμενε πολλά χρόνια, μέχρι να αποκαλυφθεί στα μάτια μου. Είχα σχεδόν ξεχάσει τα ανδραγαθήματα του μικρού ποντικού, όταν έπιασα ξανά στα χέρια μου, ολοκληρωμένη αυτή την φορά, την περιπέτεια του εκείνη. Ή καλύτερα, χωρισμένη ξανά σε τρία τμήματα, αλλά συγκεντρωμένα όλα στο ίδιο τεύχος, ενός Μεγάλου Μίκυ του …2012…! Σχεδόν 40 χρόνια μετά… Από τον Μάιο του 1973, σε αυτόν του 2012, όπου στο τεύχος 538 πλέον του Μεγάλου Μίκυ, οι «Πειρατές του Πόρτο Πίκο» εξακολουθούσαν να απειλούν την Μίνυ, ο Φούμφο να συνοδεύει τον Μαύρο Πητ και τον Μίκυ με τον Γκούφυ, να προσπαθούν να ελευθερώσουν την κόρη του κυβερνήτη. Τίποτα από την λάμψη της πρώτης ανάγνωσης δεν είχε χαθεί! Ήταν όλα εκεί, ακόμη και τα αρχικά συναισθήματα, που σαν κάποια μαγική μπαγκέτα να τα άγγιξε, ξεπήδησαν και άρχισαν να χορεύουν στα καρέ επάνω!

Η φιγούρα του Μαύρου Πητ, με το μπλε πειρατικό καπέλο, θυμάμαι ότι μου είχε μείνει στο νου, από την στιγμή της πρώτης ανάγνωσης της ιστορίας. Πολύ ζωντανή εικόνα! Δεν έψαξα για στοιχεία άλλων δημοσιεύσεων της ιστορίας, ώστε να σας τα παραθέσω και να υπάρχει μια πιο πλήρης εικόνα σε όλους, γιατί αυτό που θέλησα, ήταν να μοιραστώ μαζί σας μερικές από τις μνήμες, που ανασύρουν κάτι τέτοια κόμικς.