Ο Ποπάυ ξανά στα περίπτερα κάθε Πέμπτη με τον Τηλεθεατή!

Με μια εντελώς αιφνιδιαστική κίνηση, ο «Τηλεθεατής» (του κ. Δραγούνη) κυκλοφόρησε χθες Πέμπτη το πρώτο τεύχος του Ποπάυ. Πρόκειται για το “Land of Jeeps”, που κυκλοφόρησε από την IDW στις 25 Απριλίου του 2012. Ο καλλιτέχνης που επιστρατεύτηκε, προκειμένου να «πιάσει» το ύφος των Elzie Crisler Segar και Bud Sagendorf από τα τέλη της δεκαετίας του ’20, ήταν ο Bruce Ozella, ο οποίος τα πήγε περίφημα κατ’ εμέ. Τα σενάρια επιμελήθηκε ο Roger Langridge, ενώ για την έκδοση συνεργάστηκαν ακόμη οι Clizia Guzzoni, Jules Feiifer, Craig Yoe και Luke McDonnel. Η επιστροφή αυτή του Ποπάυ στα κόμικς δρώμενα ήταν άκρως επιτυχημένη, με την IDW να χτυπάει φλέβα χρυσού, αφού η αγάπη των αναγνωστών τους ώθησε να εξαντλήσουν σε χρόνο ρεκόρ τα διαθέσιμα τεύχη. Μόνο αρνητικό, κατά κάποιο τρόπο, στοιχείο είναι αυτό των λίγων σελίδων (μόλις 20). Όμως, το γεγονός και μόνον ότι επανα-σχεδιάζεται ένας ήρωας κόμικς με τόσο σημαντική παρουσία δεκαετιών, σχεδόν 30 χρόνια μετά την αναστολή έκδοσής του, είναι αρκετό για να μιλάμε περί είδησης της χρονιάς (το 2012 για την Αμερική, με τρία χρόνια καθυστέρηση για εμάς).

Να θυμίσουμε σε αυτό το σημείο ότι ο κ. Γ. Δραγούνης εξέδιδε το περιοδικό στα χρόνια της δεκαετίας του ’70 και του ’80 (μέχρι τα μέσα του ’90) οπότε ουσιαστικά ο αιφνιδιασμός, που ανέφερα πριν, οφείλεται κυρίως σε δύο λόγους. Την χρονική στιγμή που επέλεξε, και γιατί αυτό σηματοδοτεί ταυτόχρονα την δραστηριοποίησή του εκ νέου στις εκδόσεις κόμικς, κάτι που μόνον ως θετικό μεταφράζεται. Γνωρίζω προσωπικά τον Έλληνα εκδότη και σας διαβεβαιώνω πως πρόκειται για τους πλέον συνεπείς στην ιστορία των εικονογραφημένων. Τόσο με τον Ποπάυ, τον Μπάγκς Μπάννυ και τον Φέλιξ, όσο και με τα Ταρζάν, Κράνος, Τάνκς, Πόλεμος, Έφοδος και όλα τα σπάνια πλέον στις μέρες βραχύβια περιοδικά του (Ντρεκ, Ρομπέν, Ρακάρ, Μάρκο Πόλο, Ακίμ, κ.α.) καταλαμβάνει ένα μεγάλο κεφάλαιο στο βιβλίο των εκδόσεων κόμικς στην χώρα μας.

Για το επόμενο, δεύτερο τεύχος (“The worm returns”) το νου σας στα περίπτερα την Παρασκευή 6 Μαρτίου, πάντα με τον «Τηλεθεατή» και κόστος 1,50 ευρώ. Φαντάζομαι πως, αν πάει καλά η απόπειρα αυτή, θα δούμε ξανά τον ναύτη, που κατάπινε σπανάκι και αυτόνομα στα περίπτερα. Να που η «κρίση» αυτή η περιβόητη μας έφερε ξανά τον Ντίσνεϋ και τα περιοδικά του, τον Μπλεκ, τον Ζαγκόρ και τώρα τον Ποπάυ. Εύχομαι κάθε επιτυχία στον κ. Δραγούνη, με τον οποίο θα επιχειρήσω να επικοινωνήσω, ώστε να σας έχω ακόμη περισσότερες πληροφορίες.

Πλήρες βιογραφικό του Ποπάυ και των δημιουργών του θα βρείτε στον πιο κάτω σύνδεσμο.

http://en.wikipedia.org/wiki/Popeye

Η έκδοση της IDW και χρήσιμες πληροφορίες από το comicvine.

http://www.comicvine.com/popeye-1-the-land-of-jeeps/4000-333569/

Τις παρουσιάσεις των τευχών μπορείτε να τις βρίσκετε συγκεντρωμένες εδώ.

Για το Comics Trades 2014–2015

Γιώργος Σ. Κοσκινάς

Αυτή η εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Μη εισαγόμενο .

ΕΝΑ ΚΑΡΕ ΧΙΛΙΕΣ ΛΕΞΕΙΣ! 107.

—Αισθάνομαι μοναξιά!

Αυτήν την εβδομάδα θα αλλάξουμε πραγματικά κλίμα και θα φύγουμε από τις ιστορίες Ντισνεϋ. Το σημερινό μας καρέ προέρχεται από το Popeye 32 τής Dell και την ιστορία με τίτλο Alone! (μόνος) σε σενάριο και σχέδιο Bud Sagendorf.

Δείτε όλα τα καρέ, που επιλέγουμε για σας κάθε Τρίτη, συγκεντρωμένα εδώ.

Αυτή η εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Μη εισαγόμενο.

Χριστούγεννα στο Ποπάυ (τεύχος 31) + τσίχλες AMERICA

Τις είχα ξεχάσει εντελώς. Ήταν μια ακόμη από κείνες τις θολές εικόνες, που έρχονται καμιά φορά στο νου, με ένα άγγιγμα, μια εικόνα… Με μια ασήμαντη αφορμή δηλαδή, αφού το μυαλό ευκαιρίες ψάχνει! Έτσι, όταν προ ολίγων εβδομάδων, έπεσε το βλέμμα μου πάνω του, κάτι σαν να με τσίμπησε και άνοιξα τα μάτια απότομα! Ένα οπισθόφυλλο, ενός τεύχους Ποπάυ, έφερε ξανά την γλυκιά ζαλάδα των αναμνήσεων.

Ήταν παραμονή Χριστουγέννων του 1975. Τεύχος 131, 24 του μήνα. Το περιοδικό ήταν ντυμένο στα γιορτινά του, τόσο με εικονογραφημένα στο κλίμα των ημερών, όσο και με αναγνώσματα. Πολύ αγνά, πολύ απλά και πολύ μακρινά πια. Ολόκληρο το τεύχος αποπνέει έναν άλλο Χριστουγεννιάτικο αέρα, μέχρι την τελευταία σελίδα, όπως μπορείτε να δείτε και στις χαρακτηριστικές εικόνες. Κάπου τον Οκτώβρη της ίδιας χρονιάς, θυμάμαι μια από τις συλλεκτικές φρενίτιδες που μας είχε πιάσει όλους τους συνομήλικους, μαθητές του δημοτικού. Η εταιρεία AMERICA, είχε κυκλοφορήσει ένα άλμπουμ, στο οποίο συμπλήρωνες τα κενά με σημαίες απ’ όλο τον κόσμο, που έβρισκες στις τσίχλες TSIK – AMERICA! Ένας πολύχρωμος χαμός πραγματικά, είχε γεμίσει τα προαύλια των δημοτικών. Μια μανία που εξαπλώθηκε σε χρόνο μηδέν, όπως τόσες και τόσες άλλες, που απλά μιλούσαν στην ψυχοσύνθεσή μας και στην αγάπη για τις συλλογές εκείνες.

Όλα αυτά τα είχα (όπως και πολλοί από εσάς, ίσως), ξεχάσει, αλλά τα έφερε στην επιφάνεια το οπισθόφυλλο αυτού του τεύχους Ποπάυ. Τώρα, αν κάποιος ή κάποιοι από εσάς, έχετε ακόμη κρατήσει έστω 1–2 από κείνα τα χαρτάκια (αυτοκόλλητα θυμάμαι), θα ήταν πολύ όμορφο αν τα μοιραζόσασταν μαζί μας, για να θυμηθούμε όλοι ακόμη περισσότερα. Το  άρθρο αυτό, είναι αλήθεια ότι με προβλημάτισε ευχάριστα, όσον αφορά στο πού θα μπορούσε να ενταχθεί, σε σχέση με την θεματολογία μας. Υπάρχουν οι ΚΟΜΙΚΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ, το NOSTALGIA, όπως και τα επετειακά άρθρα (Χριστουγεννιάτικα). Όμως, προτίμησα να του δώσω λόγο ύπαρξης σε κάτι άλλο, αυτό που μου έφερε στο νου κοιτάζοντας το οπισθόφυλλο του. Μια θέση στις συλλογές και τα χαρτάκια που μαζεύαμε κάποτε.

PIERLUIGI SANGALLI – Ο ΙΤΑΛΟΣ ΣΧΕΔΙΑΣΤΗΣ ΤΟΥ «ΠΟΠΑΥ» & ΤΟΥ «ΦΕΛΙΞ»

Για τους δύο αρχικούς δημιουργούς του «Ποπάυ» και του «Φέλιξ», έχουμε ήδη αναφερθεί σε παλαιότερα άρθρα μας. Σήμερα θα μιλήσουμε για τον Ιταλό σχεδιαστή που τροποποίησε τα αρχικά σκίτσα, τα έκανε πιο προσιτά οπτικά στον Ευρωπαίο αναγνώστη και που τις δικές τους εικονογραφήσεις, διαβάσαμε κατά κύριο λόγο και στην χώρα μας. Ο κ. Δραγούνης έφερε και τους δύο αυτούς ήρωες στο Ελληνικό κοινό, τον πρώτο μάλιστα με μεγάλη επιτυχία. Οι Ιταλοί να πούμε σ` αυτό το σημείο, έκαναν αυτές τις τροποποιήσεις κατά κάποιον τρόπο, σε πολλές κόμικς – δημιουργίες Αμερικανών σχεδιαστών, κι αυτό έχει μια εξήγηση αρκετά πειστική. Βέβαια όλα αυτά γίνονταν κατόπιν σχετικών αδειών από τους εκδοτικούς οίκους που είχαν τα δικαιώματα. Επειδή τα κόμικς που έρχονταν τότε ήταν κυρίως από δημοσιεύσεις με την μορφή κόμικς στρίπ από εφημερίδες, ήταν αρκετά «μπουκωμένα» με μελάνι και δεν έβγαζαν τόσο καθαρό όσο θα χρειάζονταν για να μπει σε περιοδικό. Έτσι, προχώρησαν σε αυτή την κίνηση που σας ανέφερα πριν, σύμφωνα και με την μαρτυρία του κ. Γιώργου Δραγούνη, σε συνέντευξη που μου είχε παραχωρήσει προ τριετίας. Οι Έλληνες εκδότες λοιπόν, έπαιρναν την πρώτη ύλη για τα εικονογραφημένα τους από την Ιταλία, που και οικονομικότερα ήταν και σε καλύτερη ποιότητα σχεδίων. Ας επιστρέψουμε όμως στον λόγο ύπαρξης αυτού του κειμένου, την γνωριμία σας δηλαδή με τον Ιταλό σχεδιαστή Pierluigi Sangalli. Η πορεία του στον χώρο ξεκίνησε στην δεκαετία του`50, με τους εκδοτικούς οίκους Alpe και Bianconi. Ένα κοινό μονοπάτι για πολλούς συναδέλφους του, αφού αυτοί οι οίκοι ήταν οι κυρίαρχοι στην δεκαετία του`40 και συνέχισαν εξίσου δυνατά με τα έντυπα τους και στην επόμενη δεκαετία, παρά την είσοδο στον χώρο του ενός πολύ μεγάλου ονόματος, του οίκου του κ. Bonelli.

Η μετονομασία του ναύτη που καταβρόχθιζε σπανάκι σε ‘Braccio di Ferro’, βρήκε τον Sangalli σε ρόλο σχειδαστή, όπως και στην περίπτωση του ‘Felix the Cat’. Έκανε και κινούμενα σχέδια για τα τηλεοπτικά ‘Provolino’ και ‘Topo Gigio’, δημιούργησε τα ‘Giannina Calamity’, ‘Pignatta’, ‘Superboy’, ‘Zurlino’, ‘Devy Crock’, ‘Dormy West’, ‘Piso e Cece’ και ‘Vernaccia’, συνεργάστηκε με καλλιτέχνες όπως οι Alberico Motta, Sandro Dossi και Tiberio Colantuoni και μόλις είπε να αποτραβηχτεί στην δεκαετία του`90, για να ξεκουραστεί ο άνθρωπος, του ήρθε μια επιπλέον δόση έμπνευσης και έτσι μας χάρισε και τα ‘Adam’ και ‘Piccola Dea’! Πολύ πλούσιο το βιογραφικό του, στο οποίο να μην ξεχάσω να προσθέσω και τις πολλές ιστορίες που έκανε, επάνω σε αρχικές δημιουργίες άλλων συναδέλφων του, όπως στα ‘Il Fantasma Eugenio’, ‘Geppo’, ‘Chico’ και ‘Mago Merlotto’.

Οι βινιέτες των Ελληνικών εκδόσεων, είναι από το προσωπικό αρχείο του συντάκτη.

Το Ιταλικό εξώφυλλο του Ποπάυ, είναι από το

http://lucaboschi.nova100.ilsole24ore.com/2008/06/braccio-di-ferr.html

Το Αμερικάνικο εξώφυλλο του Ποπάυ, είναι από εδώ

http://www.ioffer.com/i/Popeye-Comics-on-DVD-Vol-1-3-72501576

Όλα τα άρθρα αυτού του τύπου θα τα βρείτε στην κατηγορία Ήρωες & Δημιουργοί.

FORREST “BUD” SAGENDORF – Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ ΤΟΥ ΝΑΥΤΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΤΙΜΗΣΗ ΣΤΟ ΣΠΑΝΑΚΙ

Του δίδαξε ένα σωρό κόλπα, αλλά αυτό με το σπανάκι δεν ήταν κανένα απ` αυτά! Πήρε οδηγίες από τον L. C. Segar, τα χρόνια της ποτοαπαγόρευσης στην Αμερική του`30, απέφυγε το τσάρλεστον και τη μαφία των λιμανιών, αλλά όταν χρειάστηκε έξτρα δυνάμεις για να υπερασπίσει την αγαπημένη του Όλιβ, τότε οι κονσέρβες σπανάκι αποδείχτηκαν πολύ χρήσιμες και τελικά άνοιγαν πολύ πιο εύκολα από ότι περίμενε κι ο ίδιος! Με όλα αυτά τα εχέγγυα και ένα μικρό προβληματάκι με τον αλκοολισμό του παππού(άντε και το Βρούτο), η σταδιοδρομία του ναύτη ήταν …ένα κομμάτι κέικ(a piece of cake!). Θα μου πείτε, τι ρόλο βαρούσε ο Sagendorf και γιατί είχε το παρατσούκλι Bud; Ακούστε.

Το Μάρτη του 1915, εν μέσω ταραχών ανά τα Έθνη, ο υιός Sagendorf μάλλον έδειχνε να αποτελεί ένα ακόμη κρίκο στην Αμερικανοθρεμμένη , Γερμανικής προέλευσης φαμίλια του. Τίποτα δεν φανέρωνε τις μελλοντικές καλλιτεχνικές του ανησυχίες, που θα τον οδηγούσαν μέχρι τα γραφεία της King Features  Syndicate, κι από εκεί κατευθείαν στον πιο κάτω όροφο, στο τμήμα των σχεδιαστών της εταιρείας. Πλέον το ημερολόγιο σημάδευε το σωτήριο έτος 1938 και ήδη ο Ποπάυ(Popeye), κατάπινε χάρτινα χιλιόμετρα στα στριπ των εφημερίδων. Ο πνευματικός του καθοδηγητής και νονός Elzie Segar, είχε προλάβει να τον καθιερώσει, σαν μια κλασσική καρτουνόφατσα, στην  εκδοχή της του λιμανιού, χωρίς φρουφρού κι αρώματα, αλλά με φουσκωμένα μπράτσα και καπελάκι all time classic! Επτά χρόνια μετά, έρχεται η σειρά του Sagendorf(το`38 απεβίωσε ο Segar), να αποτυπώσει την δική του άποψη στο χαρτί και να αλλάξει αρκετά τόσο την φιλοσοφία του ναύτη, όσο και τον περίγυρο του. Νομίζω ότι από τις …space σεναριακές διαφυγές του δημιουργού του(τελικά οι παρενέργειες οι ψυχεδελικές των `60ς, είχαν αρχίσει να εμφανίζονται δεκαετίες πριν!), το νέο λανσάρισμα που προκαλούσε περισσότερο γέλιο, από την πένα του συνεχιστή, ήταν μια πιο προσιτή πρόταση και πιο πιασάρικη, κρίνοντας από την υποδοχή του αναγνωστικού κοινού.

Τώρα σχετικά με το …Bud του ψευδώνυμου, η μόνη εξήγηση παραπέμπει στην γνωστή ετικέτα μπύρας! Πρώτη εμφάνιση στο Ελληνικό κοινό για τον Ποπάυ, ήταν στο Βέλος του κ. Τερζόπουλου, στην μικρού σχήματος περίοδο του. Μιλάμε για την προ – Δραγούνη εποχή. Μετά, η εκδοτική Πηδάλιο Πρες και ο Ποπάυ, ήρθαν …κι έδεσαν στην Ελληνική αγορά! Ήταν δυνατό δίδυμο! Αν σας ξενίζουν κάπως τα σκίτσα που συμπληρώνουν το άρθρο, να σας δώσουμε την εξήγηση! Απλά στην Ελλάδα διαβάζαμε Brazzio di Ferro, δηλαδή την Ιταλική μεταφορά, κι όχι την Αμερικάνικη, που αυτή περιορίστηκε σε καμιά δεκαπενταριά τεύχη Βέλος, όλα κι όλα! Γενικώς, επειδή η περίπτωση αυτή συγκεντρώνει αρκετό υλικό για αφήγηση, θα συνεχιστεί μετά το πέρας των εορτών! Υπομονή να` χουμε και υγεία πάνω απ` όλα! Άρθρα, θα έχουμε την ευκαιρία να διαβάσουμε πολλά!

Name(απαιτείται)

Email(απαιτείται)

Website

Comment(απαιτείται)

Υποβολή

Δ

Όλα τα άρθρα αυτού του τύπου θα τα βρείτε στην κατηγορία Ήρωες & Δημιουργοί.