«ΓΙΕ – ΓΙΕ» – ΕΝΑΣ ΜΠΟΜΠΙΡΑΣ ΣΤΗ ΖΟΥΓΚΛΑ!

Με το ξυπνητήρι κρεμασμένο στο λαιμό, να δείχνει μάλλον δυσανάλογο με το μπόι του, το κράνος της Αμερικάνικης στρατιωτικής αστυνομίας κεφάλι και με ατάκες που δεν μπορούσες να σταματήσεις να διαβάζεις ξανά και ξανά, ο ιθαγενής μπόμπιρας έγινε ένα με την παρέα του Γάλλου Ταρζάν(Ζέμπλα), κι από τις περιπέτειες του δεν έλλειψε λεπτό, ή καλύτερα σελίδα! Το όνομα του και μόνο, ήταν μια απευθείας αναφορά στο «καλοκαίρι της αγάπης» και τα «παιδιά των λουλουδιών».

Ήταν η φράση, λέξη, σύνθημα, προσωνύμιο, αυτό που τέλος πάντων συνόψιζε σε μια κουβέντα όσους πίστεψαν στην όλη φιλοσοφία εκείνη. Ένα χαρούμενο παρατσούκλι, γελαστό σαν κι αυτόν, αθώο λιγάκι, πονηρό εκεί που χρειάζονταν, με τα σπαστά Ελληνικά του και τους ατελείωτους καυγάδες με τον «Ράσμους». Αταίριαστοι κι οι δύο τους, άσπονδοι φίλοι μάλλον, σαν την άλλη περίεργη συνύπαρξη, αυτήν του ταχυδακτυλουργού με την λεοπάρδαλη ονόματι «Σατανά». Αυτή η αντίθεση στους χαρακτήρες, τις πιο πολλές φορές αποφόρτιζε το κλίμα μιας επικίνδυνης περιπέτειας, με τα χωρατά και τις γκάφες, τις φάρσες και τις γκριμάτσες των πρωταγωνιστών, που δεν δίστασαν να στρέψουν την προσοχή των αναγνωστών στα δικά τους κατορθώματα, κλέβοντας λίγη απ` την λάμψη του «άρχοντα της ζούγκλας».

Ήταν το πιπέρι και το αλάτι, σ` αυτή την τροπική …σαλάτα των `60ς, όπως την είδαμε να στρογγυλοκάθεται στο τραπέζι μας, σερβιρισμένη δια χειρός Πηδάλιο Πρες, για 250 και πλέον μεσημέρια, μεταξύ 1969 και 1974. Ο γεμάτος απορίες και «γιατί μπαμπά» μπόμπιρας, δεν φοβήθηκε ποτέ κανένα δόρυ ή εχθρικό βέλος, ακόμη και από τις αιμοχαρείς ιαχές των δολοφονικών φυλών. Στη χειρότερη, έπαιρνε το ξυπνητήρι στο χέρι και το κοπανούσε στα κεφάλια των αντιπάλων του, με μια χαλαρότητα στο πρόσωπο, που σου έδινε την εντύπωση ότι η καρτουνόφατσα αυτή μάλλον δεν είχε την παραμικρή αίσθηση του φόβου και του κινδύνου, ή επαφίονταν στις μεγαλοπρεπείς και ξεγυρισμένες σφαλιάρες του Ταρζάν, που γενναιόδωρα φιλοφρονούσε τριγύρω. Είχε γερές πλάτες, πώς να το κάνουμε; Πάντως και με τον γκρινιάρη μάγο της παρέας, είχαν τις στιγμές τους.

Πότε γκρίνιες, πότε αγκαλιές. Μαζί δε κάνανε και χώρια δε μπορούσαν!  Ένα ζιζάνιο το δίχως άλλο, με εκρηκτικό ταπεραμέντο, αρκετό θράσος και μια πρησμένη κοιλιά, που ποτέ δεν καταλάβαμε γιατί ο δημιουργός του την επινόησε, για να ολοκληρώσει αυτή την φιγούρα. Σαν παρέα, του ταίριαζε περισσότερο ο άλλος παράταιρος σύντροφος της κομπανίας, το ομιλών καγκουρό «Πετούλε». Μαζί σκαρφίζονταν διαρκώς σκανδαλιές, που τις πλήρωνε σχεδόν πάντα στο τέλος το φιλαράκι του «Γιέ – Γιέ». Αν καθίσω να αραδιάσω τις ατάκες του πιτσιρικά, αυτό το κείμενο δεν θα έχει τέλος. Το ίδιο κι αν μπω στην διαδικασία να σκιαγραφήσω επί μακρόν, τα στοιχεία του χαρακτήρα του. Οπότε, πιστεύω ότι οι πιο κάτω βινιέτες θα παίξουν καλύτερα αυτό τον ρόλο και θα σας δώσουν φανερές και κρυφές πτυχές αυτού του αυθεντικού ταλέντου! Του γεμάτου ενέργεια και άσβεστη δίψα για γνώση μικρούλη αυτού, που τα κατάφερε μια χαρά να αποκτήσει αναίμακτα εμπειρίες, μέσα σε ένα εχθρικό περιβάλλον και κόντρα σε δύσκολες συνθήκες επιβίωσης, και που εμφανίστηκε στο Ελληνικό κοινό για πρώτη φορά στο τεύχος 17, του μικρού σχήματος εικονογραφημένου του κ. Δραγούνη.