Interviewing Mathew Reynolds, illustrator of The Mercenary Sea comic.

There are thousands of titles out there, vying for our attention each week, but a recent addition manages to grab it almost at once, turning out to be not only an interesting creation, but a work with the quality of a comic that could—in time—win the label “classic”, as well

Its name: “The Mercenary Sea”.

So, how could we resist the temptation to arrange an interview on behalf of the audience of this comics community?

However, while preparing the questions for this task, we realized that we needed to ask  something a bit more “unusual” than questions on details about the plot and the characters of the comic —something that we actually do with our monthly presentations about this title—, or the way that the “Mercenary Crew” works to deliver the next inspiring issue each month.

Giving this matter a great deal of thought, it occurred to us that it would be more important to reveal something of the “mojo” and “the power of the craft” of this creation, than mere information, so we ended up with just four questions.

We hope that you’ll find them precise enough to give you a sense of the atmosphere of the comic, and intriguing enough to make you read some issues of “T.M.S.” and see for yourselves if the “prophecy” about a “classic creation” will be fulfilled some day…

And now, the torch goes to the illustrator of “The Mercenary Sea”, Mathew Reynolds, who was kind enough to give us a tour of his artistic philosophy and the worlds that he envisioned and brought to life for his readers.

Καλές γιορτές με Super Ντόμινο!

Ό,τι θυμάσαι χαίρεσαι, που λένε, αλλά όταν το δεις μπροστά σου, εκεί να δεις τι γίνεται!

Σε ένα τελείως απρόσμενο μέρος και σε μία εντελώς τυχαία στιγμή, το μάτι έπεσε πάνω σε ένα μαύρο κουτί με κόκκινα και κίτρινα γράμματα, που θύμιζε λίγο από εμφάνιση… δυτικής Γερμανίας.

Δεν ήταν κάτι άλλο παρά απ’ το περίφημο Super Nτόμινο (το μισό γραμμένο στα Αγγλικά, το άλλο μισό Ελληνικά). Και φαινόταν να είναι σε καλή κατάσταση!

Κάπου στα μέση της δεκαετίας του ’80, το συγκεκριμένο ντόμινο έκανε θραύση, και είχα την τύχη να έχω και ο ίδιος ένα, το οποίο, ωστόσο, μετά από μερικά χρόνια, πήρε τον δρόμο των σκουπιδιών…

Παρουσίαση Εξωφύλλων: Alan Ford – Μέρος πρώτο

Φοβερό και ανατρεπτικό Ιταλικό κόμικ, με πολλές ιδιαιτερότητες στο σενάριο, καυστικό και σαρκαστικό, μια σάτιρα που δεν άφηνε τίποτα στο διάβα της, ισοπεδωτική! Δημιουργός του Alan Ford (λατρεύεται στην γειτονική χώρα), ο Max Bunker (Luciano Secchi) και σχεδιαστής ο σπουδαίος Magnus (Roberto Raviola) με την πλέον αναγνωρίσιμη γραμμή. Ένας κατάσκοπος πολύ διαφορετικός από όλους όσους έχετε δει, σε τρελά έως εξωφρενικά σενάρια, που είναι αδύνατον να μην κάνουν τον αναγνώστη να ξεκαρδιστεί στα γέλια! Δεν μπορείς απλά να γυρίζεις τις σελίδες ενός τεύχους Alan Ford με απάθεια! Δεν γίνεται να συγκρατηθείς! Το περιοδικό ξεκίνησε να εκδίδεται το 1969 (εξακολουθεί μέχρι τις μέρες μας, έχοντας ξεπεράσει τα 550 τεύχη!!!) ενώ από τις αρχές του 1970 μεταφράστηκε σε πολλές χώρες και γνώρισε επιτυχία και εκτός συνόρων. Ενδεικτικά αναφέρουμε την Σερβία (τότε Γιουγκοσλαβία…) Γαλλία, Πορτογαλία, Δανία και την χώρα μας, μεταξύ πολλών άλλων. Στην Ελλάδα δεν τα πήγε καλά, καθώς ήρθε με καθυστέρηση σχεδόν 2 δεκαετιών και φάνταζε πολύ αναχρονιστικό στους αναγνώστες. Εκδότης ήταν ο κ. Γκρίζαλης (Διαβολίκ, Δρακουλίνο, κ.α.) και στην Ελληνική εκδοχή έβγαλε μόλις 6 δυσεύρετα σήμερα τεύχη.

Πολλές επιπλέον λεπτομέρειες για το κόμικ και τους δημιουργούς του σας περιμένουν στο πιο κάτω σύνδεσμο.

 http://en.wikipedia.org/wiki/Alan_Ford_%28comics%29

Όλα τα εξώφυλλα είναι από το Cover Browser και το ευχαριστούμε.

http://www.coverbrowser.com/covers/alan-ford

Κάθε Σάββατο θα αναρτούμε 9 εξώφυλλα, και το πορτρέτο θα ολοκληρωθεί σε 3 τμήματα.

Όλα τα εξώφυλλα αυτής της παρουσίασης θα τα βρείτε εδώ.

Για το Comics Trades 2013–2014

Γιώργος Σ. Κοσκινάς

Αυτή η εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Μη εισαγόμενο .

ΜΕΓΑΛΟ ΜΙΚΥ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

Κι αυτό το τεύχος, το περιμέναμε με αρκετή ανυπομονησία, καθώς περιείχε και το γνωρίζαμε και την εικονογραφημένη κινηματογραφική, φετινή παραγωγή της Ντίσνεϋ, «The Brave». Προσωπικά έχω δει το φιλμ και είναι από τα καλύτερα που έχει κάνει η Ντίσνεϋ, τα τελευταία 7-8 χρόνια, ίσως και παραπάνω. Ευφάνταστο σενάριο, ωραία σχεδιασμένοι χαρακτήρες, κεφάτο, σε αφήνει με μια γεύση στο τέλος, «θα`θελα λίγο ακόμα».  Συνεπώς, η δυνατότητα που μας δίνεται σαν αναγνώστες, να διαβάσουμε και την εικονογράφηση της ταινίας, είναι εξαιρετική σαν ιδέα και φέρνει στο νου παλιότερες στιγμές έκδοσης του περιοδικού, με άλλες τότε ταινίες, που όμως κι εκείνες συνάρπαζαν το κοινό.

Το «The Brave», είναι μια πολύ γλαφυρή και βουτηγμένη στους μύθους ταινία, με ξωτικά, κακές μάγισσες, πριγκίπισσες και βασίλεια μακρινά, περιπέτειες σε ωραία σχεδιασμένα δάση. Τροφή για την φαντασία, με άλλα λόγια! Συνυπάρχει το τραγικό με το κωμικό στοιχείο, σε ένα γρήγορο ρυθμό, που του δίνει (αυτή η ταχύτητα δηλαδή), ακόμη ένα συν, ειδικά στις μέρες μας, όπου είναι και ζητούμενο στο σινεμά. Μια πριγκίπισσα, η Μέριντα, που θέλει να διαχειριστεί την μοίρα και το πεπρωμένο της διαφορετικά, από την συμβατικότητα που της προσφέρει (και επιβάλλει) η μητέρα της, θα μπλέξει σε μια υπέροχη περιπέτεια, φαντασμαγορική, με πολύ μυστήριο και κινδύνους. Πολύ κωμικός ο χαρακτήρας του πατέρα της, βασιλιάς Φέργκους (όλοι γενικά οι απίστευτοι Σκωτσέζοι του φιλμ, δίνουν ρέστα!), αλλά και τα τρίδυμα αδελφάκια της. Μπράβο στην παραγωγή και την υλοποίηση και αν βλέπαμε και δεύτερη ταινία με το ίδιο θέμα, δεν θα μας πείραζε καθόλου!

Μεγάλο όπλο τής Μέριντα, η ικανότητά της στην τοξοβολία, όπως βλέπετε και από την χαρακτηριστική εικόνα, που παραθέτουμε. Θα μπορούσα να σας δώσω σαφώς περισσότερα στοιχεία και λεπτομέρειες για την υπόθεση, αλλά θα χάσει σίγουρα την αίσθηση του απροσδόκητου σαν εξέλιξη και καλύτερα να το αποφύγουμε και να πάτε να την δείτε. Το σκίτσο είναι απλά καταπληκτικό και ό,τι καλύτερο για ένα Μεγάλο Μίκυ. Για μένα, παίρνει άριστα και είναι κάτι που το λέω και το ευχαριστιέμαι, αφού το περίμενα πολύ καιρό!

Περνάμε στο καθαρά κόμικς – περιεχόμενο του τεύχους, όσον αφορά στους γνωστούς μας ήρωες. Όπου εδώ, πρώτο και καλύτερο συναντάμε τον κ. Murry και άλλο που δεν ήθελα, για να του δώσω ένα 10! Σκίτσο υπεράνω κάθε αμφισβήτησης, κλασσικό και αγαπημένο, με τις λεπτομέρειες και τις σκιές του, που όλοι πια αναγνωρίζουμε με το πρώτο καρέ. Μίκυ, Μίνυ, Γκούφυ και ένας «μυστηριώδης ιππότης»! Ο δικηγόρος Συλβέστρος Μακ Στάτους, στέλνει ένα κιβώτιο και λειτουργεί σαν την εκπομπή «πάμε πακέτο», αφού μέσα του κρύβεται το κλειδί που ανοίγει την πόρτα της περιπέτειας και φυσικά, του πύργου με τον στοιχειωμένο ιππότη! Ο οποίος μάλιστα και άλογο έχει και κάνει κάτι τεράστια άλματα! Φοβερή ατμόσφαιρα, θα αρέσει σίγουρα σε όσους από εσάς διαβάζετε ιστορίες τέτοιου είδους, με παλιά κάστρα και κρυμμένα μυστικά…

Οι Λύκοι (δεν μου αρέσει καθόλου το Μουργόλυκοι και το δήλωσα άλλωστε στο σχετικό μας δημοψήφισμα!), πρωταγωνιστούν στο «Αν έχεις τύχη διάβαινε». Πολύ καλό σκίτσο, από το στυλ εκείνο που θυμάστε στα παλιά τεύχη Μίκυ Μάους, του`70. Μ` αρέσει η παιδικότητα που βγάζει αυτή η γραμμή. Τρία μέλη της γνωστής μας συμμορίας, προσπαθώντας να πιάσουν την Φιφί, ένα σκυλάκι μιας πλούσιας κυρίας, για να της πάρουν το διαμαντένιο κολάρο που φοράει, θα τραβήξουν των παθών τους τον τάραχο! Συνηθισμένοι από αυτά, θα μου πείτε και δεν έχετε άδικο. Όμως άδικο θα είχαμε όλοι μας, αν ψάχναμε σε μια τέτοια κλασσική ιστορία, για φαντασμαγορικό σενάριο. Που ίσως και κάποιες φορές, να μην χρειάζεται. Όπως εδώ.

Ακολουθεί το «ασφαλές σκέητμπορντ», αν μπορεί ποτέ να εφευρεθεί κάτι τέτοιο, με τα τρία ανιψάκια του Ντόναλντ, που είναι μια μικρή και χαρούμενη ιστορία. Πετυχαίνει στο απόλυτο τον σκοπό της, αφού διασκεδάζει. Ωραίο και εδώ το σκίτσο. Αμέσως μετά, τα σκυλιά τα ατίθασα, με αρχηγό τον μικρό Σκάμπυ, έρχονται με την ιστορία «ο μικρός ήρωας». Ένα καρότσι παιδικό, είναι υπεύθυνο για ένα ευρηματικότατο σενάριο, πάρα πολύ καλό, από τα καλύτερα που θα μπορούσε κανείς να γράψει απευθυνόμενος σε παιδιά, ώστε να πάρουν και μηνύματα και να ευχαριστηθούν την ιστορία. Το σκίτσο είναι εξαίσιο! Προσέξτε τις γραμμές του δρόμου, τα δέντρα και το βιαστικό εκείνο στυλ, που καταφέρνει να περιγράφει πανέμορφα και αγνά, ενώ δεν χάνει ούτε στα πρόσωπα, ούτε στο περιβάλλον.

Θα κλείσουμε γι`αυτόν τον μήνα και το χορταστικό τεύχος του, με τις «ληστείες με χαμόγελο». Δεν είναι το φόρτε μου και το ξέρετε, αφού δεν το έχω αρνηθεί σε καμία παρουσίαση και σχόλιο, που έχω κάνει εδώ και μήνες. Η σχολή αυτή, που κατά καιρούς μας έχει απασχολήσει και στον σχολιασμό, η Βορειο – Ευρωπαική, όπως την αποκαλώ, δεν έχει την γοητεία που ζητούν τα μάτια μου. Μάλιστα, αν σε ένα άριστο κυριολεκτικά τεύχος, όπως αυτό εδώ, δεν υπήρχε, θα έδινε όχι μόνο μεγαλύτερη βαθμολογία, αλλά θα μιλούσαμε για τεύχος – σημείο αναφοράς! Είναι ο αδύναμος κρίκος, αν και χωρίς αξιόλογο σενάριο, έχει σαφώς πιο ικανοποιητικό σκίτσο, από όλες όσες παρόμοιες ιστορίες, έχει φιλοξενήσει το Μεγάλο Μίκυ και το ΚΟΜΙΞ, εδώ και 1 χρόνο περίπου. Θα έλεγα, ότι αυτή εδώ, είναι ίσως και η καλύτερη όλων, μόνον σαν σκίτσο όμως.

9,5 για το τεύχος του περιοδικού, που το διάβασα μονορούφι! Πάντα τέτοια! Τον επόμενο μήνα, έχουμε τον «μυστηριώδη κλόουν», για να μας απασχολήσει και το τεύχος Δεκεμβρίου, που όλο και κάτι Χριστουγεννιάτικο θα έχει στις σελίδες του.

Για το Comics Trades 2012 – 2013

Γιώργος Σ. Κοσκινάς

Όλες οι παρουσιάσεις του Μεγάλου Μίκυ είναι εδώ.

Αυτή η εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Μη εισαγόμενο .

CT SPECIAL – ΚΛΑΣΣΙΚΑ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΑ – «OI ΒΑΣΙΛΕΙΣ ΤΩΝ ΟΡΕΩΝ» / ΕΔΜΟΝΔΟΣ ΦΡΑΝΣΟΥΑ ΒΑΛΕΝΤΙΝ ΑΜΠΟΥ

Το τεύχος των ΚΛΑΣΣΙΚΩΝ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΩΝ «οι Βασιλείς των ορέων» διαδραματίζεται στην Ελλάδα του Όθωνα και είναι γραμμένο από τον Εντμόντ Φρανσουά Βαλεντίν Αμπού (Edmond Francois Valentin About). Ο Αμπού ήταν Γάλλος συγγραφέας, ακαδημαϊκός και δημοσιογράφος. Το 1851 ήρθε στην Αθήνα ως υπότροφος της Γαλλικής Σχολής και έμεινε 4 χρόνια περιοδεύοντας την χώρα. Απογοητευμένος από όσα είδε όταν επέστρεψε στο Παρίσι, δημοσίευσε το βιβλίο του Σύγχρονη Ελλάδα (1855), στο οποίο σχολιάζει, επικριτικά (υπερβάλλοντας κάποιες φορές και αδικώντας μας άλλες) την πολιτική και κοινωνική κατάσταση της Ελλάδας. Το μυθιστόρημα «Βασιλείς των Ορέων» δημοσιεύθηκε λίγο μετά και σε αυτό περιγράφεται η κατάσταση που επικρατούσε στην ελληνική επαρχία στο θέμα των ληστρικών συμμοριών, αρκετά μεγαλοποιημένη.

Κατά κάποιο τρόπο ο Αμπού περιγράφει κάποια από τα γεγονότα της σφαγής του Δήλεσι 15 χρόνια πριν αυτά συμβούν. Στο μυθιστόρημα αυτό αντέδρασαν άλλοι υπότροφοι της Γαλλικής Σχολής της Αθήνας, με την δημοσίευση μιας σειράς άρθρών που αμφισβητούσαν την αντικειμενικότητα του Αμπού. Η αμερικανική έκδοση των ΚΛΑΣΣΙΚΩΝ αναφέρει τις ελληνικές αντιδράσεις για το μυθιστόρημα του Αμπού και ταυτόχρονα στο ίδιο τεύχος παρουσιάζει την δίκη του Σωκράτη για να ισορροπήσει κατά μάλλον τις εντυπώσεις.

Το αφιέρωμα μας συνεχίζεται και αυτήν Κυριακή, για τέταρτο συνεχόμενο μήνα. Διαβάστε την παρουσίαση και αυτού του τεύχους των Κλασσικών Εικονογραφημένων, όπως πάντα στο CT Special.