ΙΣΤΟΡΙΕΣ & ΤΕΥΧΗ 5. «ΤΑΡΖΑΝ» ΤΕΥΧΟΣ 138

Η ιστορία που θα σας θυμίσουμε αυτή τη φορά, δεν έχει να κάνει με τον κεντρικό χαρακτήρα ενός εικονογραφημένου, αλλά με έναν συμπληρωματικό, του οποίου οι περιπέτειες φιλοξενήθηκαν μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο, στο περιοδικό «Ταρζάν» του κ. Δραγούνη(Πηδάλιο Πρες – 4 Αυγούστου 1972). Λίγες εβδομάδες πριν, ο «Ακίμ»(που διαφημίστηκε σαν ο γιός του Ταρζάν, απ` τον Έλληνα εκδότη), είχε το δικό του εβδομαδιαίο περιοδικό.

Όμως οι χαμηλές πωλήσεις, οδήγησαν τον εκδότη στην διακοπή της κυκλοφορίας του και στην ενσωμάτωση στον καταξιωμένο τότε Ταρζάν. Ούτε κι εκεί όμως στάθηκε τυχερός ο Ακίμ, αφού σύντομα ήρθε η στιγμή της αποχώρησης του, όταν εντάχθηκε το εικονογραφημένο «Γκρίνγκο», ή αλλιώς η πρώτη εμφάνιση της θρυλικής γουέστερν – κόμικς σειράς, «Η Κατάκτηση της Δύσης»! Ας μείνουμε στην ιστορία όμως, που φιλοξενήθηκε στο τεύχος 138 του Ταρζάν και στην οποία πρωταγωνιστούσε ο υιός Ακίμ, του σχεδιαστή Augusto Pedrazza.

Είναι ένα από τα σημαντικότερα κεφάλαια της περιπέτειας κόντρα στον Ματούμπο, έναν βίαιο τυχοδιώκτη που καταφέρνει να συσπειρώσει γύρω του μια ομάδα κακοποιών και με ορμητήριο το καταφύγιο του στη λίμνη, τρομοκρατεί τις γύρω φυλές. Ληστεύει και σκοτώνει. Ένα από τα πιο επιτυχημένα σενάρια, που διαβάσαμε στις μεταφρασμένες περιπέτειες του Ακίμ στη χώρα μας, με τον αντίπαλο του να φοράει ένα χαρακτηριστικό γουέστερν καπέλο!

Σ` αυτό το τμήμα της ιστορίας, ο Ακίμ και η παρέα του(ο Κένυ, οι δύο κωμικές μαϊμούδες, ο γορίλας Καρ και το ελεφαντάκι), έρχονται αντιμέτωποι με τον Μουτόμπο στο κρησφύγετο του. Η συνέχεια βρίσκεται φυσικά στο επόμενο τεύχος.

Διαβάστε όλες τις παρουσιάσεις που προστίθενται, σε αυτή την σειρά άρθρων, στην υπό – κατηγορία «ΙΣΤΟΡΙΕΣ & ΤΕΥΧΗ 2».

NICOLA DEL PRINCIPE

Αν το όνομα δεν σας ακούγεται οικείο, σίγουρα τα σκίτσα και οι χαρακτήρες που δημιούργησε, σίγουρα θα σας θυμίσουν αρκετά. Οι δουλειές του δημοσιεύτηκαν στους Ιταλικούς οίκους Bianconi και Alpe και κάποιοι απ` αυτούς ήρθαν στην Ελλάδα, σε διαφορετικά εικονογραφημένα, από τους κ. κ. Ανεμοδουρά, Δραγούνη και Παπαδόπουλου. Ήταν κυρίως κωμικοί χαρακτήρες, αλλά και πιο ρεαλιστικοί. Ας γυρίσουμε μαζί τις σελίδες του βιογραφικού του κ. Del Principe, που παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του`40, κάνοντας τις αφίσες του Ιταλικού Δημοκρατικού Κόμματος, μέχρι που γνωρίστηκε με τον επίσης σκιτσογράφο Enzo Chiomenti(αρραβωνιαστικός της αδελφής της γυναίκας του), που τον προέτρεψε να εγκατασταθεί στο Μιλάνο και να ασχοληθεί επαγγελματικά με τον κόσμο των κόμικς. Πρώτη του δουλειά για την Alpe, ήταν το ‘Il Dominatore del West’ σε σενάρια του Cesare Sovini. Από εκεί κι έπειτα ξεκίνησε η μακροχρόνια συνεργασία του με τον κ. Bianconi, ιδρυτή του ομώνυμου εκδοτικού οίκου, που κράτησε συνολικά 40 χρόνια! Εκεί λοιπόν έκανε πράγματα και θαύματα! Πολλοί από τους ήρωες των οποίων σχεδίασε ιστορίες, δημοσιεύτηκαν και στη χώρα μας. ‘Nonna Abelarda’, ‘Soldino’, ‘Trottolino’, ‘Papy’, ‘Birillo’, ‘Fiordipesco’ and ‘Luponario’, αλλά και ‘Tom & Jerry’, ‘Pinocchio’ στην δεκαετία του`60. Τα πέντε πρώτα τα διαβάσαμε στο «Σολντίνο» του κ. Παπαδόπουλου, το 1970. Για το «Πινόκιο» ήταν η σειρά του κ. Ανεμοδουρά για να μας προτείνει με επιτυχία, μια ακόμη του δημιουργία, ενώ ο κ. Δραγούνης μας έφερε τον «Τομ Μπιλλιμπύ», στο «Ακίμ». Στα τέλη της δεκαετίας του`60, ο Del Principe μπήκε και στον χώρο των ερωτικών κόμικς με τα ‘Angelica’ και ‘Il Camionista’, ενώ δούλεψε και για την Γαλλική αγορά κόμικς, κάνοντας τα ‘Erik il Vikingo’, ‘Tico Tigre’, και ‘Nicotina’.

Μέρος των στοιχείων, αντλήθηκαν από το

www.lambiek.net

Οι βινιέτες των Ελληνικών εκδόσεων, είναι από το προσωπικό αρχείο του συντάκτη.

Όλα τα άρθρα αυτού του τύπου θα τα βρείτε στην κατηγορία Ήρωες & Δημιουργοί.

AUGUSTO PEDRAZZA – Ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΤΟΥ «ΑΚΙΜ»

Τον γνωρίσαμε κι αυτόν μέσα από τις σελίδες του ομώνυμου εικονογραφημένου, του κ. Δραγούνη. Ήταν 1971 και η Πηδάλιο Πρες είχε αρχίσει την δική της αντεπίθεση, με μια νέα σειρά εβδομαδιαίων κόμικς, όλων τους Γαλλικής προέλευσης, κυρίως από το περιοδικό Mon Journal και όλα τους προερχόμενα από την εταιρεία Imperia. Στην χώρα μας δεν έκανε μεγάλη καριέρα(τόσο ο Ακίμ, όσο και τα υπόλοιπα περιοδικά εκείνα, εκτός του Ζέμπλα – Ταρζάν), αλλά είχε αρκετές ιδιαιτερότητες, ειδικά στο σκίτσο, που αξίζει να αναφέρουμε. Υπάρχουν εξηγήσεις για όλα και γι` αυτές θα διαβάσετε πιο κάτω, όπως και ένα σύντομο βιογραφικό του δημιουργού του.

Κατ` αρχάς ήταν 1950, συνεπώς και τα σκίτσα σε αυτές τις περιπτώσεις των Ευρωπαϊκών κόμικς – δημιουργιών , είχαν πολλές επιρροές από τα αντίστοιχα των Αμερικάνικων. Το στυλ τους είχε δανειστεί πολλά στοιχεία από πρωτοπόρους όπως ο Fred Harman. Ανεπιτήδευτο σκίτσο, λιγάκι αφαιρετικό(μίνιμαλ θα το αποκαλούσαμε, υπό κάποιες συνθήκες), με μια βιαστική σχεδιαστική ματιά, τόσο στους χαρακτήρες – όσο και στην περιγραφή των σκηνικών.

Δεν είχε καμία σχέση με τα εικονογραφημένα της γενιάς του Alex Raymond, ή άλλων δημιουργών που επένδυσαν περισσότερο στην δύναμη της εικόνας, φωτογραφίζοντας περισσότερο στα εικονογραφημένα τους, παρά δίνοντας μια δική τους οπτική. Όλα αυτά λοιπόν, τα οποία και μπορείτε να διακρίνετε στις αποσπασματικές βινιέτες του άρθρου, κυριάρχησαν και στην περίπτωση του Ακίμ, που να σημειώσουμε εδώ ότι θεωρείται από τους Αμερικανούς σαν μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα περίπτωση και πλέον αναγνωρίσιμη δημιουργία. Αυτό που παραδέχονται στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, είναι ουσιαστικά η προσπάθεια του δημιουργού να δώσει μια εντελώς δική του μορφή στην κλασσική φόρμα του γιού του άρχοντα της ζούγκλας, που διέφερε πολύ σε σχέση με την πρώτη προσέγγιση. Θεωρήθηκε και θεωρείται ακόμη και στις μέρες μας, σαν μια διασκευή – μια μεταφορά αν προτιμάτε – με ένα μοντέρνο στυλ σχεδίασης, Ευρωπαϊκό καθαρά, κάτι που πιστώνεται στο 100% στον δημιουργό. Ο γιός του Ταρζάν έκανε μεγάλη καριέρα στην Γαλλία(όπως και στην Ιταλία,) κι απέκτησε πολλούς φανατικούς αναγνώστες, κάτι που οφείλεται στα χαρακτηριστικά που αναφέραμε πριν, αλλά και που μαρτυράει ο μεγάλος αριθμός των τευχών που άφησε πίσω του(σταμάτησε το 1991!!!), σε αντίθεση πάντα με την εδώ αναγνώριση του, όπου μετά τα 30 αυτόνομα τεύχη μετακόμισε στις σελίδες του …πατέρα του!

Ποιος ήταν πίσω από όλα αυτά, ίσως να θυμάστε κάποιοι από εσάς, όταν είχα αναφερθεί στην παρουσίαση ενός τεύχους Ακίμ, στην σειρά αυτή των άρθρων που εντάσσονται στην υπό – κατηγορία μας «ΙΣΤΟΡΙΕΣ & ΤΕΥΧΗ» και είναι αφιερωμένα σε συγκεκριμένα τεύχη κόμικς και όλα όσα κουβαλούν για μένα μέσα τους. Ο δημιουργός του Ακίμ, ήταν ο γεννημένος στο Μιλάνο το 1923 Augusto Pedrazza. Μαζί με το Fulgor του 1952, ήταν οι δύο μεγαλύτερες του επιτυχίες και αυτές που τον καθιέρωσαν μεταξύ των κορυφαίων σχεδιαστών στις δεκαετίες του `50 και του `60, στην Ευρώπη και την Αμερική. Σεναριακά οι ιστορίες του Ακίμ είχαν την υποστήριξη ενός ακόμη σπουδαίου κομίστα, του Roberto Renzi, που μεταξύ άλλων άφησε τη σφραγίδα του και στον Τιραμόλα! Στην Ιταλία είναι θρύλος αυτό το όνομα. Μαζί λοιπόν οι δύο τους, προχωρούν στην δημιουργία του Ακίμ το 1950, που ξεκινάει αρχικά να δημοσιεύεται στην Ιταλική εκδοτική Molinari και έπειτα στην Alpe. Το 1960, φεύγει για την Γαλλία και σχεδιάζει για λογαριασμό της LUG(μαζί με την Mon Journal ανήκαν και οι δύο στο δυναμικό της μεγάλης Imperia). Συνεχίζει φυσικά με τον Ακίμ και σχεδιάζει μόλις 4 επεισόδια για τον Ζέμπλα(Zembla), τον εικονογραφημένο του γονιό. Μετά τα μόλις 4 αυτά επεισόδια, αναλαμβάνει ο Franco Oneta. Σήμερα όλοι οι Γάλλοι συλλέκτες κόμικς, ψάχνουν όμως αυτά τα 4 επεισόδια, σημάδι της αναγνώρισης στο πρόσωπο και την γραμμή του δημιουργού. Στην Ελλάδα, σε περίπτωση που αναρωτιέστε, δεν δημοσιεύτηκαν αυτές οι ιστορίες δυστυχώς, οπότε χάσαμε την ευκαιρία να συγκρίνουμε τις δύο σχεδιαστικές γραμμές, πάνω στον ίδιο ήρωα. Την πριν και τη μετά Pedrazza εποχή. Ένα μειονέκτημα που εντοπίζεται στην εδώ έκδοση του Ακίμ, έχει να κάνει με την μάλλον άστοχη μετάφραση, που χρησιμοποιώντας μια μορφής λαϊκή φρασεολογία(σε ορισμένες περιπτώσεις αγγίζει την αργκό της εποχής…), αλλά και δίχως νεύρο και χιούμορ, που σε άλλες περιπτώσεις κόμικς είχε θετικότατη επίδραση στους αναγνώστες. Έτσι, μοιραία το περιοδικό πέρασε στα …δεύτερα, όπως τα αποκαλούσαμε τότε, κι όχι ανάμεσα στα άκρως ανταγωνιστικά ενός Μπλέκ, ας πούμε. Σαν στοιχείο που διατηρήθηκε στον Ακίμ από τον δημιουργό του, είναι η δυνατότητα συνομιλίας των χαρακτήρων με τα ζώα της ζούγκλας, η ίδια που υπήρχε και στον Ζέμπλα, το δεντρόσπιτο που επίσης είναι κοινού στυλ κατοικία και στους δύο και η ύπαρξη του Κένι(γιού του Ακίμ και εγγονού του Ζέμπλα!), όπως και μερικών πιστών ζώων, που ακολουθούν στις περιπέτειες του ήρωες. Γι` αυτό σας λέγαμε πριν, ότι ο Pedrazza διασκεύασε τον Ταρζάν, παρά στηρίχθηκε πάνω στα δεδομένα του Burroughs.

Τελειώνοντας αυτή τη σύντομη αναδρομή και συμπερασματικά από πλευράς μου, να πω ότι ο κ. Pedrazza και επιδραστικότατος αποδείχτηκε και μπροστά από τις μέρες του λειτούργησε και το όραμα του κυνήγησε σε διαφορετικά πεδία από τους συναδέλφους του, σε μια εποχή(και να τονιστεί αυτό), που δεν ευνοούσε ιδιαίτερα κάτι ανάλογο, αφού όλοι έπαιρναν τις γραμμές καθιερωμένων δημιουργών και εκεί πάνω έχτιζαν τη δομή των δικών τους σχεδίων. Προσπέρασε λοιπόν την αντιγραφή και την πεπατημένη οδό, δίνοντας μας κάτι πραγματικά όμορφο. Το έχω ξαναγράψει. Όλα όσα διαβάζετε σε αυτού του τύπου τις αναφορές, στα μάτια των νεότερων, αυτών που δεν γνώρισαν τα χρόνια στα οποία αναφερόμαστε, αλλά μόνον όσα διαδραματίζονται στην τελευταία ίσως δεκαετία, φαντάζουν παρωχημένα και αναχρονιστικά, απλοϊκά και καθόλου πολυσύνθετα. Καμιά φορά και …αστεία, μπροστά στην βία του σχεδίου σήμερα, έτσι όπως αποτυπώνεται στο χαρτί Αμερικάνικων και Ιαπωνικών δημιουργιών. Όμως, για να μπορέσεις να εκτιμήσει καλύτερα το παρόν, βγάζοντας ασφαλή συμπεράσματα(στον βαθμό που αυτό είναι δυνατόν, πάντα), οι εικόνες που κουβαλάει μέσα του χτες είναι σημαντικές και απαραίτητες. Η τέχνη είναι και θα είναι πάντα τέχνη, δίχως όρια και δεσμεύσεις, θα έχει όμως διαφορετικές οπτικές και διαφορετικούς τρόπους έκφρασης. Είναι σαν την μουσική. Δεν υπάρχουν πολλά είδη. Είμαστε εμείς πολλοί και διαφορετικοί. Αν ακούς φολκ για παράδειγμα, ή κάντρυ, ή μπλούζ, δεν ακούς τίποτα παραπάνω από τον τρόπο με τον οποίο εκφράστηκαν κάποιοι, όντας μέσα και βιώνοντας την μουσική σαν τέχνη. Επί της ουσίας, μουσική ακούς και όχι είδη! Αν τώρα την τοποθετήσεις την κάθε νότα, μέσα σε στιγμές σου, θα δεις ότι κάθε μια εικόνα που έζησες, είναι και μια μελωδία. Πότε κλασσική, πότε ανεξάρτητη, πότε ελιτίστικη, πότε λαϊκή… Έτσι ακριβώς λειτουργεί και το κόμικς.

Όλα τα άρθρα αυτού του τύπου θα τα βρείτε στην κατηγορία Ήρωες & Δημιουργοί.

ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΤΕΥΧΗ ΚΟΜΙΚΣ 9. ΑΚΙΜ ΤΕΥΧΟΣ 14.

Ακόμη ένα αγαπημένο κόμικς, από εκείνα που έδωσαν χρώματα και μορφές στα παιδικά ταξίδια του νου. Έχει πολλές ιδιαιτερότητες, τούτο το μόλις 36 σελίδων τευχάκι. Αξίζει να σταθούμε λιγάκι και να προσπαθήσουμε να αναλύσουμε το περιεχόμενο του. Είναι από εκείνα που πλέον χαρακτηρίζονται σαν δυσεύρετα, αφού ο εκδότης του δεν το διατήρησε για μεγάλο χρονικό διάστημα στα σημεία πώλησης. Αυτά, τα σχετικά με την εκδοτική του ιστορία, θα σας τα αφηγηθώ όταν θα έρθει η σειρά της παρουσίασης του τίτλου. Σήμερα, σε ακόμη ένα απόσπασμα από το νέο μου κόμικς – πόνημα, σε σχέση πάντα με αυτά τα χάρτινα καραβάκια της νοσταλγίας, που θα διαβάσετε σε πρώτη δημοσίευση στο Comics Trades, τον πρώτο λόγο θα έχουν οι μνήμες και κάποια επιμέρους στοιχεία, που απορέσουν από το ξεφύλλισμα αυτών των κιτρινισμένων σελίδων.  Κάτι άλλωστε, που έχετε ήδη παρατηρήσει, στις οκτώ παρομοίου τύπου ως τώρα δημοσιεύσεις, με τον γενικό τίτλο «Αγαπημένα τεύχη Κόμικς». Ελάτε να κάνουμε ακόμη μαζί μια επιστροφή στις αρχές της δεκαετίας του`70 και σε όσα ζήσαμε μέσα από την ανάγνωση τέτοιων εικονογραφημένων, που τώρα, σε χρόνια σύγχρονα, με τεχνολογικές καθημερινές εφαρμογές που «λύνουν» τα χέρια μας, σε μια πιο «μαζικού» τύπου διαβίωση, με ανέσεις και άγχη συμβατότητας, έχουν την δύναμη να σταματούν το βλέμμα!

Ο Ακίμ, ο γιός του Ταρζάν όπως διαφημίστηκε από τον κ. Δραγούνη, ήταν μια ακόμη βραχύβια έκδοση κόμικς της Πηδάλιο Πρες, που όπως τα Μάρκο Πόλο, Ντρέκ, Ρακάρ, Μπίγκο, Κίβι, Ρομπέν, χάθηκαν αφήνοντας πίσω τους λίγα μόνον τεύχη, ενώ μερικά από αυτά συνέχισαν για λίγο μέσα στην ύλη του μικρού σχήματος Ταρζάν. Όλα ξεκίνησαν στις 17 Απριλίου του 1971, όταν κυκλοφόρησε το πρώτο του τεύχος, σε μια εβδομαδιαία κυκλοφορία(κάθε Πέμπτη). Ήταν μια Ιταλικής προέλευσης δημιουργία, του σχεδιαστή Augusto Pedrazza, από το 1950. Καρπός της συνεργασίας του με τον σεναριογράφο Roberto Renzi, αποτέλεσε την μεγαλύτερη επιτυχία της καριέρας του, που ξεπέρασε τα σύνορα της Ιταλικής κόμικς – πραγματικότητας. Βέβαια, δεν ήταν ακριβώς έτσι τα πράγματα, όπως μας τα αφηγήθηκαν και τα εικονογράφησαν οι δύο ταλαντούχοι δημιουργοί, αφού επρόκειτο στην ουσία για μια δική τους ματιά, μια διασκευή του κόσμου που δημιούργησε ο Edgar Rice Burroughs και αρχικά σχεδίασε στο χαρτί ο μεγάλος Hal Foster. Τότε, υπήρχε ο Ταρζάν(Tarzan) και ο Κόρακ(Korak), που ανέλαβε τον ρόλο του απογόνου του. Η επιτυχία όμως των δύο Ιταλών ήταν αυτή ακριβώς η εναλλακτική πρόταση που έδωσαν, η ερμηνεία αν προτιμάτε, που μαζί με την Γαλλική εκδοχή του Tαρζάν(Zembla), ήταν η Ευρωπαϊκή απάντηση και ξεχωριστή ματιά. Κάτι που εκτιμήθηκε πολύ στο εξωτερικό και που έφτασε μέχρι και την χώρα μας. Ας επικεντρωθούμε όμως στον Ακίμ, για δούμε κάποια ενδιαφέροντα στοιχεία. Πρώτα απ` όλα, η γραμμή σχεδίασης του Pedrazza, που και χαρακτηριστική θεωρείται πια και απ` την άλλη έχει αρκετές ιδιαιτερότητες. Η πιο αναγνωρίσιμη από τις οποίες, είναι η απλότητα και το ανεπιτήδευτο. Θαρρείς όλα αυτά τα σκίτσα, έγιναν από κάποιον που είδε τις ιστορίες σαν αναγνώστης και επιδίωξε να τις απεικονίσει λειτουργώντας σαν ένας από αυτούς!  Θυμίζει κάπως τον Τίμ Τάυλερ και την Περίπολο της Ζούγκλας, που διαβάζαμε στον εβδομαδιαίο Φάντομ του κ. Καμπανά, στα τέλη της δεκαετίας του`70. Αν εστιάσουμε εκεί, θα δούμε ότι ουσιαστικά καταδεικνύονται και οι επιρροές του Ιταλού δημιουργού, που σαφέστατα μελέτησα προσεκτικά το έργο συναδέλφων του, όπως των Αμερικανών Lee Falk & Sy Barry. Κι αν τα σκηνικά, του χάρτινου αυτού θιάσου ζούγκλας, δείχνουν τόσο πολύ απλά στα μάτια σας, σχεδόν παιδικά, αυτό είναι αποτέλεσμα μιας έντεχνης προσπάθειας να βαδίσει παράπλευρα με την ελεύθερη απόδοση και να απευθυνθεί σαν μια καινούργια πρόταση, στους αναγνώστες της εποχής του. Ήταν καινοτόμο; Σαφώς και ναι, από κάθε άποψη, ακόμη και στις λεπτομέρειες!

Τι ήταν αυτό πάλι το περίεργο εικονογραφημένο, με τα ζώα να συνομιλούν στους ανθρώπους και να συμπρωταγωνιστούν μαζί τους στις περιπέτειες; Σχεδόν πρωτόγνωρο,  αν κάποιος δεν είχε διαβάσει ως τότε τον Ταρζάν του μικρού σχήματος, όπου πάνω – κάτω κάπως έτσι περνούσαν οι μέρες και οι νύχτες των ηρώων του, κάτω από τα λαμπερά αστέρια της Αφρικάνικης ηπείρου! Κι αν εκεί, μόνο ο άρχοντας της ζούγκλας είχε το προνόμιο να συνεννοείται μαζί τους, εδώ στην περίπτωση του γιού του, οι συνομιλίες αυτές έπαιρναν άλλες διαστάσεις, με χιουμοριστικούς διαλόγους μεταξύ των ζώων, γκάφες και την γλώσσα τους να είναι κατανοητή σε πιο ευρύ κοινό! Ήταν από τα πρώτα πράγματα που έκαναν ..κλικ στα μάτια μου, κάπου σε μια μέρα του Απρίλη του 1971, χαμένη μέσα στην πολυκοσμία και τις μπερδεμένες κουβέντες των μεγάλων, σε μια οικογενειακή βόλτα στη λιακάδα… Κάπως έτσι γνώρισα αυτή την εκδοχή, του γιού ενός αγαπημένου κόμικς – ήρωα και ήταν μια έκπληξη αρκετά μεγάλη! Μέσα από τις σελίδες του, έμαθα για τον Ματούμπο και την προσπάθεια του να εκδικηθεί τον Τζόσουαμαν και τους σχοινάνθρωπους του, με όπλα του τον τρόπο να κάνει τις μηχανές να τον υπακούν! Οι μπουλντόζες δεν είχαν ποτέ ως τότε σταθεί ικανές να με τρομάξουν! Με εκείνο το τεύχος, θα έλεγα ότι απέκτησαν μια επιπλέον ιδιότητα! Οι δε σελίδες του συμπληρωματικού ήρωα, που συμπλήρωνε την έκδοση του περιοδικού, ήταν μια ακόμη μεγαλύτερη έκπληξη, αφού εκεί συναντούσες τον Τομ Μπίλιμπιλυ(μεγάλος γλωσσοδέτης στις προσπάθειες μου να προφέρω το όνομα του!), που απομυθοποιούσε τις κλασσικές γουέστερν φιγούρες, συντροφιά με έναν τύπο που θύμιζε οπτικά Δόν Κιχώτη, στην αλλά Αμερικάνικου Νότου εκδοχή του! Νομίζω ότι αυτό που κέρδισε τις εντυπώσεις στα μάτια ενός επτάχρονου παιδιού, ήταν αυτό για το οποίο θα έψαχνα δεκαετίες μετά τρόπους να αναπαραγάγω κρατώντας στο ακέραιο την δύναμη του, εις μάτην… Η απλότητα… Είναι αυτό που χάνεται στις λεπτομέρειες μας, σε ότι ορίζουμε σαν επιθυμητό για να πλαισιώσει τις ατομικές μας περιπέτειες, σε ενός κόσμου το χαρτί που βράχηκε και δεν μπορεί να γίνει αεροπλανάκι…

 

Τα πιο κάτω κείμενα υπογράφονται από τον Γιώργο Κοσκινά και είναι προστατευμένα και κατοχυρωμένα πνευματικά. Οποιαδήποτε αντιγραφή μερική ή ολική χωρίς την συγκατάθεση του δημιουργού, επισύρει τις προβλεπόμενες από το νόμο κυρώσεις.