Αρχεία Ιστολογίου

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ – ΤΑΡΖΑΝ(ΔΡΑΓΟΥΝΗΣ – 1969)

Posted by Corto

Πριν γνωρίσουμε τον άρχοντα της ζούγκλας, έτσι όπως τον συνέλαβε η φαντασία ενός μεγάλου δημιουργού, του Edgar Rice Burroughs, μας ήρθε μια διαφορετική του εικονογραφημένη εκδοχή, από τον ίδιο εκδότη που κυκλοφόρησε και τον αυθεντικό. Ο κ. Δραγούνης και η Πηδάλιο Πρες, έφεραν στην Ελλάδα τον Γαλλικής έμπνευσης και κατασκευής Ταρζάν, δηλαδή τον Zembla. Ας γυρίσουμε πίσω τις σελίδες ανάποδα, για να δούμε πως ξεκίνησαν όλα αυτά, από την Γαλλική έκδοση.

Ήταν 1963, όταν ο εκδότης, σεναριογράφος και ένας από τους υπεύθυνους για τα εικονογραφημένα της μεγάλης Γαλλικής εταιρείας Lug, σκέφτηκε να ρίξει στην κυκλοφορία ένα νέο περιοδικό, που να λειτουργήσει ανταγωνιστικά απέναντι στον Akim της Editions Aventures et Voyages, που μέχρι τότε μονοπωλούσε το ενδιαφέρον των αναγνωστών που αρέσκονταν σε εξωτικές περιπέτειες, με ζούγκλες, άγρια θηρία και έναν λευκό κυρίαρχο να ξεχωρίζει μέσα σε όλα αυτά. Έκανε μια πολύ συμφέρουσα πρόταση λοιπόν στον Ιταλό σχεδιαστή του Akim, κι έτσι ο Zembla μεταφέρθηκε στο χαρτί από το ίδιο σχεδιαστικό χέρι, αυτό του Augusto Pedrazza, έγινε ο πατέρας του Akim(διαβάστε τα έργα & ημέρες του Augusto Pedrazza και του Akim, σε παλαιότερο μας άρθρο, στην υπό – κατηγορία «ΕΡΕΥΝΑ & ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ»), και χάραξε την δική του εκδοτική πορεία, με πολλούς θαυμαστές και μεγάλη επιτυχία.

Αρχικά οι περιπέτειες του μπήκαν στο περιοδικό Special-Kiwi, ξεκινώντας από το 15^ο τεύχος, τον Ιούνιο του 1963. Από τον επόμενο μήνα όμως κι έπειτα, είχε το δικό του μηνιαίο περιοδικό και έναν χρόνο μετά και το Special-Zembla. Το μηνιαίο αυτό εγχείρημα του Marcel Navarro, διάρκεσε για 479 τεύχη, μέχρι το 1994, ενώ το Special-Zembla(το δικό μας «Μεγάλο Ταρζάν»), σταμάτησε στο τεύχος 175, το 2003. Στο βασικό του εκδοτικό όχημα, στο μηνιαίο Zembla, το περιοδικό φιλοξένησε σαν δεύτερους ήρωες πολλούς από αυτούς που οι Έλληνες εκδότες συμπεριέλαβαν στα περιοδικά τους, όπως τον Rakar του κ. Δραγούνη, ή τον Dick Demon(ο Τζάγκουαρ του ομώνυμου κόμικς), του κ. Ανεμοδουρά. Στην πορεία της έκδοσης του, ο Zembla άλλαξε σχεδιαστικά χέρια, όχι όμως και χώρα προέλευσης τους, αφού ανέλαβε ο Ιταλός Franco Oneta να πάρει την σκυτάλη από τον συμπατριώτη του και λίγο μετά ο αδελφός του, Fausto Oneta. Ήταν τα χρόνια της μεγάλης φυγής, για τους Ιταλούς και Αργεντίνους δημιουργούς, με πολλούς από αυτούς να αναζητούν την τύχη τους στην Γαλλία και την Αγγλία. Έχουμε αναφερθεί πολλές φορές στο παρελθόν σε αυτή την περίοδο και με την πρώτη ευκαιρία θα κάνουμε ένα κατατοπιστικό αφιέρωμα, ώστε να έχετε μια πιο πλήρη εικόνα όλων αυτών.

Να πούμε τελειώνοντας, ότι η μορφή του Special-Zembla φιλοξένησε πολλές ιστορίες σε επανάληψη και ότι από το τεύχος 152 και έπειτα κυκλοφόρησε νέες, με δεύτερο ήρωα τον κεντρικό χαρακτήρα του περιοδικού Ozark, τον Mustang(μάλιστα στο τεύχος 152 οι δύο τους συμπρωταγωνίστησαν σε σενάριο). Ακόμη, στα τεύχη 164 και 165 ο Zembla συναντήθηκε στις σελίδες του σπέσιαλ αυτού περιοδικού, με έναν άλλο Γαλλικής κατασκευής χάρτινο ήρωα, που αγαπήθηκε πολύ από το κοινό, τον Kabur του ομώνυμου περιοδικού της Lug. Να αναφέρουμε και τον δημιουργό των εξωφύλλων του Zembla και Special Zembla στην δεκαετία του`90, τον Gil Formosa και επίσης το γεγονός ότι πνευματικά διακιώματα ανήκουν πλέον στην Hexagon Comics, η οποία μετά από πολλά χρόνια κυκλοφορεί μεταφρασμένες στα Αγγλικά τις ιστορίες του Zembla.

Σελίδες που μπορούν να σας προσφέρουν επιπλέον πληροφορίες, αλλά και εξώφυλλα για την Γαλλική έκδοση, είναι οι παρακάτω.

http://en.wikipedia.org/wiki/Zembla_%28comics%29

http://www.coolfrenchcomics.com/zembla.htm

http://g.courtial.free.fr/covers/index.htm

http://www.lofficier.com/zembla.htm

http://www.comicvine.com/zembla/29-76875/

http://www.hexagoncomics.com/history.htm

http://singular–points.blogspot.com/2009/02/tarzan-akim-and-zembla.html

Ας πάμε τώρα και στα δικά μας. Ο Ταρζάν αυτός για τον οποίο μιλήσαμε πιο πάνω, εμφανίστηκε για πρώτη φορά στις 19 Δεκεμβρίου του 1969, σε μικρό σχήμα, κοκκινόμαυρων αποχρώσεων σελίδες(34 συνολικά), εβδομαδιαία βάση κυκλοφορίας και αρχικό κόστος 2 δραχμές. Είχε την σφραγίδα της εταιρείας Πηδάλιο Πρες του κ. Δραγούνη(αυτήν με σήμα το ναυτικό τιμόνι), και ήταν ουσιαστικά το πρώτο βήμα του Έλληνα εκδότη στα εικονογραφημένα. Κυκλοφόρησε σε αυτή την μορφή, για 252 τεύχη, μέχρι τις 11 Οκτωβρίου του 1974. Τερμάτισε με 4 δραχμές κόστος, δίνοντας την θέση του σε δύο άλλα περιοδικά, τον δεκαπενθήμερο και τον μηνιαίο αυθεντικό άρχοντα της ζούγκλας, του Edgar Rice Burroughs.

Έτσι, αποκαταστάθηκε κατά κάποιον τρόπο η προέλευση του ήρωα, το όνομα και η φήμη του και στο Ελληνικό αναγνωστικό κοινό! Οι ιστορίες που φιλοξένησε στις σελίδες του ο πρώτος αυτός Ταρζάν του κ. Δραγούνη(Zembla), ήταν σε συνέχειες και όχι σε αυτοτελείς όπως στην Γαλλία. Αυτό άλλωστε ακολούθησαν σαν πλάνο και οι υπόλοιποι συνάδελφοι του εκδότες στην χώρα μας, εκείνη την περίοδο.

Σαν συμπληρωματικού χαρακτήρα ήρωες, πέρασαν πολλοί από τις σελίδες του περιοδικού. Από τους «4 Μικρούς Ήρωες» του πρώτου τεύχους(έμειναν για αρκετά τεύχη), στον Bongo του Luciano Bottaro, τον Μικρό Κουρσάρο, τον Τράκετ τον Κυνηγό και τα Παθήματα του Καθηγητή(όλα τους παιδικού χαρακτήρα εικονογραφημένα), περάσαμε στις ιστορίες κειμένου σε συνέχειες με τίτλο «Οι περιπέτειες ενός μικρού καουμπόι», στο «Σαφάρι»(με πρώτη εμφάνιση το τεύχος 28), τον Ροκ τον Αόρατο, τον Κάπτεν Μπλέντ, τον Γουλιέλμο Τέλο(πρώτη εμφάνιση στο τεύχος 79), τον Ακίμ(όταν σταμάτησε η αυτόνομη έκδοση του περιοδικού), μέχρι τις ιστορίες κειμένου των «5 μικρών ηρώων κατά των Ναζί» και πολλών ακόμη.

Γενικά το περιοδικό καθώς προχωρούσε εξελίσσονταν, εμπλουτίζοντας την ύλη του με νέα εικονογραφημένα. Ήταν και μια περίοδος πειραματισμών του εκδότη, παράλληλα. Μεατξύ των τευχών 141 και 148(έχω ένα κενό στην συλλογή μου εδώ), εμφανίστηκε και η «Κατάκτηση της Δύσης», για πρώτη φορά στο Ελληνικό κοινό. Ο κ. Δραγούνης ονόμασε «Γκρίνγκο» την σειρά, που γνώρισε και δική της έκδοση, από την Μέδουσα και την Μαμούθ, όπου και αγαπήθηκε όσο λίγες κόμικς εκδόσεις στην χώρα μας. Όμως αξίζει να απονείμουμε τα εύσημα στον κ. Δραγούνη για την επιλογή του, πολλά χρόνια πριν(1972). Ήταν μια από τις καλύτερες επιλογές που έκανε και αν κυκλοφορούσε σε αυτόνομο περιοδικό τις ιστορίες αυτές του Gino de Antonio, ποιος ξέρει κατά πόσο θα είχε αλλάξει ο χάρτης των Ελληνικών εκδόσεων κόμικς… Στο τεύχος 141 του Ταρζάν, μπαίνει στις σελίδες του και η «Ζάννα». Μια γυναικεία βερσιόν του άρχοντα της ζούγκλας, πιο light και λιγότερο βίαιη(ίσως να έκανε άνοιγμα στο κοριτσίστικο κοινό, τότε η έκδοση!). Στο τεύχος 165 ένας άλλος φίλος από τα παλιά, που κάποτε είχε δικό του εβδομαδιαίο περιοδικό, μας επισκέπτεται. Είναι ο μασκοφόρος Ρακάρ, του Ivo Pavone. Στο τεύχος 189, είναι η σειρά ενός ακόμη βραχύβιου κόμικς της Πηδάλιο Πρες, για να βρεθεί στο εβδομαδιαίο Ταρζάν. Είναι ο «Ιππότης πειρατής Ντρέκ», του οποίου οι ιστορίες(σε αντίθεση με τα υπόλοιπα εικονογραφημένα, που προυπήρχαν σαν περιοδικά αυτόνομα), δημοσιεύονται από την αρχή. Τον Νοέμβριο του 1973, στο τεύχος 205, έρχεται και ο «Λοχίας Πώλκ»(Sgt. York – διαβάστε σχετικό παλαιότερο άρθρο, στην υπό – κατηγορία «ΕΡΕΥΝΑ & ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ»). Λίγο πριν τελείωσει η έκδοση του περιοδικού, επιστρέφουν και οι περιπέτειες των τριών μικρών φίλων στην Αφρική(Σαφάρι), ενώ στα δύο τελευταία τεύχη(251 και 252), ο «Λοχίας Πώλκ» παραμένει σαν τίτλος, αλλά ο ήρωας δεν είναι αυτός! Πρόκειται για τον «Καραμπίνα Σλίμ», που αντικαθιστά τον συνάδελφο του(έγινε γνωστός από το πέρασμα του από τις σελίδες του «Μικρού Ήρωα» το 1976).

Πολύ ενδιαφέροντα είχαμε και στα οπισθόφυλλα, όπου η πιο επιτυχημένη θεματική σειρά ήταν «Το Άλμπουμ των Γνώσεων», με παράλληλη δημοσίευση και στα Ρακάρ, Τάνκς και Κράνος. Ήταν δύο διαφορετικά άλμπουμ, που αγόραζαν έναντι 10 δραχμών το ένα από τα περίπτερα οι αναγνώστες(πολύ νοσταλγική ανάμνηση…), κι έπειτα έκοβαν τα οπισθόφυλλα των περιοδικών και τα κολούσαν σε αυτά. Τα θέματα ήταν «Αεροπλάνο» και «Σημαίες και Θηραιοί». Ακόμη, μια ενδιαφέρουσα σειρά ήταν και οι Έλληνες και ξένοι ποδοσφαιριστές, που ξεκίνησαν αρχικά στα οπισθόφυλλα έγχρωμοι και κατέλληξαν στην ασπρόμαυρη προτελευταία σελίδα! Να μην ξεχάσουμε και τον «Τηλέ – διαγωνισμό», με έαθλο 10 κινηματογραφικές μηχανές προβολής, που ξεκίνησε στο τεύχος 10.

Ο ίδιος ο Ταρζάν τώρα, διέφερε πολύ εμφανισιακά από τον συνονόματο του. Είχε μακρύ μαλλί, τομάρι λεοπάρδαλης δεμένο λοξά στο στήθος του και μια πολύ περίεργη παρέα! Ο τέως ταχυδακτυλουργός Ράσμους, έπαιζε τις φάπες συνέχεια με τον μικρό μαυρούλη Γιέ – Γιέ, ο οποίος μιλούσε τα Αγγλικά σπαστά και με Ελληνική προφορά, φορούσε ένα ξυπνητήρι στο λαιμό και ήταν ο κύριως εκφραστής των χιουμοριστικών καταστάσεων(διαβάστε σχετικό άρθρο στην υπό – κατηγορία «ΚΑΡΕ & ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ»), της κάθε περιπέτειας. Στο παιγνίδι έμπαινε βέβαια και ο Σατανάς, ένα αγριόγατο που έριχνε νυχιές στα μαλακά του Ράσμους, αλλά και στο καημένο το καγκουρό της παρέας, τον Πετούλε. Την παρέα συμπλήρωναν ο Μπουάνα(το απαραίτητο λιοντάρι της ομάδας), κι ο Ίκαρος, ένας αετός και πολύτιμος σύμμαχος των φίλων μας. Στις ιστορίες που πρωταγωνίστησαν, μάθαμε ένα πλήθος Αφρικάνικων φυλών(για να πω την αλήθεια, τις περίμενα λιγότερες!), οι μισές από τις οποίες ήθελαν να …βγάλουν τα μάτια στις άλλες μισές!

Τα ονόματα πάλι των πόλεων, των περιοχών που διαδραματίζονταν τα σενάρια, ήταν όλα Γαλλόφωνα(χμ… διακρίνω λίγο ιμπεριαλισμό, ή μου φαίνεται;), παντελώς εξαφανισμένα από τους παγκόσμιους χάρτες και συν τοις άλλοις, δεν μάθαμε ποτέ σε ποια ή ποιες τέλως πάντων χώρες, έγιναν όλα αυτά! Χωράει πολύ κουβέντα η περίπτωση του Zembla στην Ελλάδα. Το περιοδικό δεν πήγε καθόλου άσχημα σε νούμερα και απέδειξε ότι άμα θέλει ο εκδότης και έχει υπομονή, μπορούν τα εικονογραφημένα του να κάνουν πολλά περισσότερα τεύχη, από 3 ή 4(το πιάσατε το υπονοούμενο, έτσι;)… Αυτό που φαίνεται και είναι πολύ έντονα παράτερο, είναι οι διάλογοι στα μπαλονάκια. Η μετάφραση δεν είναι καθόλου καλή, αλλά εκείνο που προκαλεί εντύπωση, είναι η μεταφορά του κειμένου στην λαική, καθομιλουμένη έως αργκό της εποχής, με λέξεις όπως «γομάρι»(πρόσφατα επανήλθε στο προσκήνιο…), «φούσκους», «αμόλα», «σκέρτσα», «στρίβε», «βοιδομόσχαρο», «κουτορνίθι» και πολλά ακόμη, όλα από το στόμα του Ράσμους! Όταν μάλιστα τα δείτε όλα αυτά να κάνουν παρέα με την καθαρεύουσα, είναι κάτι που ξενίζει αρκετά θα έλεγα… Τέλος, στα αξιοπερίεργα και η κουβεντούλα των ηρώων μας με τα θηρία της περιοχής και τα μέλη της παρέας, πολύ συχνά και εντελώς φυσικά, σε βαθμό να αρχίζει ο αναγνώστης να απορεί, γιατί ο ίδιος δεν μπορεί να μιλήσει κι αυτός με τα ζώα!

Να πούμε και για τα εξώφυλλα, όπου και σ` αυτή την περίπτωση Ελληνικού κόμικς, είχαμε πολύ λίγα της αυθεντικής έκδοσης να δημοσιεύονται(κι αυτά κυρίως στον Μεγάλο Ταρζάν), ενώ όσα επιλέχθηκαν ήταν στην πλειοψηφία τους μεγαθύνσεις και επιχρωματισμός των εσωτερικών καρέ, του πάνελ διάφορων ιστοριών, που όμως δεν μπήκαν στα αντίστοιχα τεύχη, αλλά με τυχαία σειρά! Έτσι για παράδειγμα, ένα καρέ από μια ιστορία στο τεύχος 32, έγινε εξώφυλλο του τεύχος 78! Όσο για τις γραμματοσειρές και το στήσιμο του εξωφύλλου, να δώσουμε κι εδώ ορισμένα στοιχεία. Τρείς ήταν οι διαφορετικές γραμματοσειρές που χρησιμοποιήθηκαν. Η πρώτη ήταν μια απλή και λιτή και σταμάτησε λίγο μετά το τεύχος 90, η δεύτερη και πιο εμφανίσημη, είχε ένα πλαίσιο διαφορετικού χρώματος από τα γράμματα, παραληλόγραμμο, μέσα στο οποίο έμπαινε η λέξη «Ταρζάν» και η τρίτη, έμοιαζε πιο μοντέρνα, με κάπως καλλιτεχνική γραφή και το συνόδευσε μέχρι τέλους της έκδοσης. Λίγο πριν το τεύχος 150, οι σελίδες του περιοδικού έφτασαν τις 68, που ήταν και οι περισσότερες με τις οποίες κυκλοφόρησε, ενώ ένα μειονέκτημα σε σχέση με τα ανταγωνιστικά εικονογραφημένα της εποχής, εντοπίζεται στο γεγονός ότι τα τεύχη δεν είχαν τίτλο, τουλάχιστον μέχρι το τεύχος 135.

Διαβάστε όλες τις παρουσιάσεις μας, στην υπό – κατηγορία «ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ ΚΟΜΙΚΣ».