Αρχεία Ιστολογίου
Χριστουγεννιάτικες κάρτες από το ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ
Την περίοδο τών εορτών τού 1980 και τού 1982, τα οπισθόφυλλα τού Μίκυ Μάους είχαν διάφορες χριστουγεννιάτικες παραστάσεις με ήρωες τού Ντίσνεϋ, τις οποίες μπορούσες να κόψεις και να φτιάξεις καρτ ποστάλ. Προς τούτο, τα εξώφυλλα εκείνων τών τευχών ήταν τυπωμένα σε χοντρότερο χαρτί, και η πίσω μεριά από τις παραστάσεις ήταν διαμορφωμένη ως πίσω μεριά από καρτ ποστάλ, με θέση για διεύθυνση, γραμματόσημο και χώρο για να γράψεις τις ευχές σου.
Τις κάρτες τις είχα μαζέψει και κάποιες από αυτές τις χρησιμοποίησα. Οι υπόλοιπες φυλάχτηκαν και βρέθηκαν στη σοφίτα τού Γκούφυ στο πατάρι, όταν ανέβηκα για να κατεβάσω τα χριστουγεννιάτικα στολίδια και κάποια άλλα καλούδια.
Χρόνια πολλά, λοιπόν, με ευχές από τους ήρωες του Ντίσνεϋ:
Ψάχνοντας στο inducks, βρήκα τρεις κάρτες, καμία από τις οποίες δεν είχα. Λέτε με αυτές τις τρεις να ολοκληρώνεται η συλλογή;
Χμ… όχι, γιατί υπάρχει κι’ αυτή εδώ…
…αλλά και αυτές οι τέσσερις, που μας επεσήμανε ο Ανδρέας, και με τις οποίες αυτή τη φορά πρέπει να ολοκληρώνεται η συλλογή.
Αυτή η εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Μη εισαγόμενο .
Κοινοποίησε το:
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Τα πρώτα Χριστούγεννα του Time Bandits, ήρθαν με ένα παλιομοδίτικο δωράκι, γεμάτο από μηνύματα και αγαπημένα χαμόγελα.
«Μια Χριστουγεννιάτικη Ιστορία», του Κάρολου Ντίκενς, στην έκδοση των αδελφών Πεχλιβανίδη, σας περιμένει.
http://thetimebandits.wordpress.com/
Κοινοποίησε το:
ΣΙΣΚΟ ΚΙΝΤ – ΕΝΑΣ ΚΑΟΥΜΠΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΑ
Η δημιουργία του Αργεντινού σχεδιαστή Jose Luis Salinas από το 1949, ο υπερασπιστής του νόμου Σλισκο Κίντ(Cisco Kid), ήταν απόρροια της συνεργασίας του με τον μεγάλο εκδοτικό οίκο King Features Syndicate, όταν αποφάσισε να ξενιτευτεί και να αναζητήσει την τύχη του στην Αμερική. Είχε ξεκινήσει στην χώρα του το 1929, με σαφείς προσανατολισμούς, όσων αφορά τις επιρροές του σαν καλλιτέχνης, αλλά και στο είδος εκείνο των εικονογραφημένων, που του άρεσε να σχεδιάζει από τα πρώτα του βήματα. Το γουέστερν και οι αφηγήσεις που μεταφέρονταν στον κινηματογράφο στην δεκαετία του 1920, με πρωταγωνιστές χαρακτήρες όπως ο Tom Mix, ο Lone Ranger και πολλοί ακόμη εκείνης της περιόδου, κέντρισαν απ` την αρχή το ενδιαφέρον του. Παρατηρώντας άλλωστε το ύφος του δημιουργού, θα έλεγε κανείς ότι είναι πολύ εμφανείς οι επιρροές από την πρώιμη μορφή των γουέστερν χαρακτήρων, των πρώτων χρόνων εμφάνισης τους στην μεγάλη οθόνη. Το ντύσιμο στους χαρακτήρες που επινόησε, τα χαρακτηριστικά ψηλά καπέλα, όλα συνηγορούν σε μια απεικόνιση στο χαρτί του πρότυπου που λανσάρισε τόσο το Χόλυγουντ, όσο και οι συγγραφείς που καταπιάστηκαν με το γουέστερν ανάγνωσμα, μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του 1940. Κοιτάζοντας λίγο πιο προσεκτικά την εξέλιξη και την δομή των ιστοριών του, θα μπορούσαμε να πούμε ότι θυμίζει έντονα τα λαϊκά αναγνώσματα που δημοσιεύονταν και στην χώρα μας, στο διάστημα 1940 – 1960 και δη τα θρυλικά πια Μάσκα, Μασκούλα, Μυστήριο. Η γραμμή του Salinas έχει δικά της στοιχεία, που γίνονται αναγνωρίσιμα έπειτα από την ανάγνωση 1 – 2 ιστοριών. Τα πρόσωπα των χαρακτήρων του, η κίνηση που δίνει στα σκίτσα, το κλίμα που διαχέει κάθε του αφήγηση, οι σκηνές δράσης, αλλά και η ρεαλιστική αποτύπωση. Αν μπορούμε να σταθούμε σε ένα σημείο, θα έλεγα ότι αυτό είναι τα πανέμορφα σχεδιασμένα πορτρέτα των ηρώων του. Πολύ χαρακτηριστικό σημείο του Αργεντινού δημιουργού. Εδώ αξίζει να αναφέρουμε τις πολύ έντονες ομοιότητες που παρουσιάζει η γραμμή του σχεδίου, με αυτήν του συμπατριώτη του Arturo de Castillio στην δημιουργία του δεύτερου με γενικό τίτλο Randal the Killer, που διαβάσαμε στην Ελλάδα από τις εκδόσεις του κ. Στρατίκη σαν Κένταλ! Ο Randal(σε εκπληκτικά σενάρια του αξεπέραστου Hector Oesterheld!), έκανε ντεμπούτο το 1951, οπότε μπορούμε να πούμε με σιγουριά για τις επιρροές του Castillio, οι οποίες ήρθαν από τον κατά δύο χρόνια ενωρίτερα δημοσιευμένο Cisco Kid του Salinas!
Όλα αυτά είχαμε την ευκαιρία να τα δούμε και στην Ελλάδα, σε δύο διαφορετικές χρονικές περιόδους, δημοσιευμένα σε δύο διαφορετικά κόμικς. Η αρχή έγινε στο Βέλος του κ. Τερζόπουλου το 1969(ενσωματώθηκε στην ύλη του περιοδικού σχεδόν ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του πρώτου του τεύχους), για να ακολουθήσει ο Μικρός Σερίφης του κ. Στρατίκη το 1973, στην μικρού του σχήματος περίοδο έκδοσης του(και συγκεκριμένα στα οπισθόφυλλα του περιοδικού, σε συνέχειες εβδομαδιαίες).
Οι βινιέτες των Ελληνικών εκδόσεων του Σίσκο Κίντ, είναι από το προσωπικό μου αρχείο. Η βινιέτα της Αμερικάνικης έκδοσης είναι από το http://www.lambiek.net
Όλα τα άρθρα αυτού του τύπου θα τα βρείτε στην κατηγορία Ήρωες & Δημιουργοί.
Κοινοποίησε το:
FORREST “BUD” SAGENDORF – Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ ΤΟΥ ΝΑΥΤΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΤΙΜΗΣΗ ΣΤΟ ΣΠΑΝΑΚΙ
Του δίδαξε ένα σωρό κόλπα, αλλά αυτό με το σπανάκι δεν ήταν κανένα απ` αυτά! Πήρε οδηγίες από τον L. C. Segar, τα χρόνια της ποτοαπαγόρευσης στην Αμερική του`30, απέφυγε το τσάρλεστον και τη μαφία των λιμανιών, αλλά όταν χρειάστηκε έξτρα δυνάμεις για να υπερασπίσει την αγαπημένη του Όλιβ, τότε οι κονσέρβες σπανάκι αποδείχτηκαν πολύ χρήσιμες και τελικά άνοιγαν πολύ πιο εύκολα από ότι περίμενε κι ο ίδιος! Με όλα αυτά τα εχέγγυα και ένα μικρό προβληματάκι με τον αλκοολισμό του παππού(άντε και το Βρούτο), η σταδιοδρομία του ναύτη ήταν …ένα κομμάτι κέικ(a piece of cake!). Θα μου πείτε, τι ρόλο βαρούσε ο Sagendorf και γιατί είχε το παρατσούκλι Bud; Ακούστε.
Το Μάρτη του 1915, εν μέσω ταραχών ανά τα Έθνη, ο υιός Sagendorf μάλλον έδειχνε να αποτελεί ένα ακόμη κρίκο στην Αμερικανοθρεμμένη , Γερμανικής προέλευσης φαμίλια του. Τίποτα δεν φανέρωνε τις μελλοντικές καλλιτεχνικές του ανησυχίες, που θα τον οδηγούσαν μέχρι τα γραφεία της King Features Syndicate, κι από εκεί κατευθείαν στον πιο κάτω όροφο, στο τμήμα των σχεδιαστών της εταιρείας. Πλέον το ημερολόγιο σημάδευε το σωτήριο έτος 1938 και ήδη ο Ποπάυ(Popeye), κατάπινε χάρτινα χιλιόμετρα στα στριπ των εφημερίδων. Ο πνευματικός του καθοδηγητής και νονός Elzie Segar, είχε προλάβει να τον καθιερώσει, σαν μια κλασσική καρτουνόφατσα, στην εκδοχή της του λιμανιού, χωρίς φρουφρού κι αρώματα, αλλά με φουσκωμένα μπράτσα και καπελάκι all time classic! Επτά χρόνια μετά, έρχεται η σειρά του Sagendorf(το`38 απεβίωσε ο Segar), να αποτυπώσει την δική του άποψη στο χαρτί και να αλλάξει αρκετά τόσο την φιλοσοφία του ναύτη, όσο και τον περίγυρο του. Νομίζω ότι από τις …space σεναριακές διαφυγές του δημιουργού του(τελικά οι παρενέργειες οι ψυχεδελικές των `60ς, είχαν αρχίσει να εμφανίζονται δεκαετίες πριν!), το νέο λανσάρισμα που προκαλούσε περισσότερο γέλιο, από την πένα του συνεχιστή, ήταν μια πιο προσιτή πρόταση και πιο πιασάρικη, κρίνοντας από την υποδοχή του αναγνωστικού κοινού.
Τώρα σχετικά με το …Bud του ψευδώνυμου, η μόνη εξήγηση παραπέμπει στην γνωστή ετικέτα μπύρας! Πρώτη εμφάνιση στο Ελληνικό κοινό για τον Ποπάυ, ήταν στο Βέλος του κ. Τερζόπουλου, στην μικρού σχήματος περίοδο του. Μιλάμε για την προ – Δραγούνη εποχή. Μετά, η εκδοτική Πηδάλιο Πρες και ο Ποπάυ, ήρθαν …κι έδεσαν στην Ελληνική αγορά! Ήταν δυνατό δίδυμο! Αν σας ξενίζουν κάπως τα σκίτσα που συμπληρώνουν το άρθρο, να σας δώσουμε την εξήγηση! Απλά στην Ελλάδα διαβάζαμε Brazzio di Ferro, δηλαδή την Ιταλική μεταφορά, κι όχι την Αμερικάνικη, που αυτή περιορίστηκε σε καμιά δεκαπενταριά τεύχη Βέλος, όλα κι όλα! Γενικώς, επειδή η περίπτωση αυτή συγκεντρώνει αρκετό υλικό για αφήγηση, θα συνεχιστεί μετά το πέρας των εορτών! Υπομονή να` χουμε και υγεία πάνω απ` όλα! Άρθρα, θα έχουμε την ευκαιρία να διαβάσουμε πολλά!
Όλα τα άρθρα αυτού του τύπου θα τα βρείτε στην κατηγορία Ήρωες & Δημιουργοί.
Κοινοποίησε το:
Ο «ΜΙΣΕΛ ΒΑΛΙΑΝ» ΚΑΙ ΟΙ ΙΛΙΓΓΙΩΔΕΙΣ ΚΟΥΡΣΕΣ ΤΟΥ – ΣΤΟ «ΜΙΚΡΟ ΤΕΝ – ΤΕΝ»
Ένα από τα είδη που επίσης(όπως και το γουέστερν), κέντριζε το ενδιαφέρον των αναγνωστών, στα τέλη της δεκαετίας του `50, αλλά και στα χρόνια των επόμενων δύο δεκαετιών, ήταν οι αγώνες ταχύτητας. Αυτοκίνητα και μοτοσυκλέτες, ριψοκίνδυνοι οδηγοί, ένταση και αγωνία, ατυχήματα και δολοπλοκίες, ήταν τα κυρίαρχα στοιχεία των σεναρίων, αυτών των ιστοριών που δημιουργήθηκαν εκείνη την περίοδο. Θα έλεγε κανείς ότι η Ευρωπαϊκή σχολή κόμικς είχε τη μερίδα του λέοντος σε αυτές τις χάρτινες κούρσες. Πολλοί οι δημιουργοί που καταπιάστηκαν με το θέμα αυτό και αρκετοί μας ήρθαν από την Γάλλο – Βελγική σκηνή, ή για τους πιο «διαβασμένους» BD(Band Dessinee).
Ο Michel Vailant, ήταν από εκείνους τους πιλότους αγωνιστικών αυτοκινήτων, που ενσωμάτωνε όλα τα χαρακτηριστικά της κουλτούρας των δημιουργών του, όπως την δυναμικότητα και την γοητεία, την εφευρετικότητα και το κομψό ντύσιμο, την ευγένεια και το αστυνομικό δαιμόνιο. Ένας ήρωας clean cut, ή ατσαλάκωτος αν προτιμάτε, καλοντυμένος, με μαλλιά κουρεμένα κοντά και ανδροπρεπή, κατά τα πρότυπα της εποχής του, φρεσκοξυρισμένος, με συμπεριφορά που δεν ξέφευγε από τα σχεδιαστικά όρια, ή τα σεναριακά, ο οποίος αντιμετώπιζε τις δολιοφθορές και τις αντιαθλητικές προκλήσεις των κακών συναδέλφων του, με μάλλον ψύχραιμο και συνειδητοποιημένα ανεκτικό τρόπο. Αυτό που επίσης μπορεί να αντιληφθεί με την πρώτη κιόλας ανάγνωση κάποιος, είναι το καθαρό σχέδιο, με ρεαλιστικές γραμμές και πολύ κοντά στην συνολική εικόνα των εκφραστών της σχολής που υπηρετούσε ο δημιουργός του. Κάποιος που ίσως δεν έχει εντρυφήσει στα ενδότερα των τάσεων στην σχεδίαση κόμικς, θα μπορούσε άνετα να δεχτεί ότι πρόκειται για μια δουλειά του σχεδιαστή του Τέν Τέν, για παράδειγμα! Οι ομοιότητες, είναι αρκετά έντονες, πιο πολύ όμως στο στήσιμο του background, παρά στις φιγούρες καθαυτές.
Η πρώτη του εμφάνιση στην κόμικς – πασαρέλα της Γαλλίας ήρθε το 1957, σε ένα άλμπουμ με τον τίτλο Le Grand Defi(Η Μεγάλη Πρόκληση), της εκδοτικής εταιρείας Le Lombard. Εμπνευστής του, ήταν ο καρτουνίστας Jean Craton, από τους πιονέρους των κόμικς στη χώρα του, χωρίς όμως ιδιαίτερα μεγάλη καριέρα, τουλάχιστον όχι τόσο πολύ στρωμένη με δάφνες, σαν αυτές των Morris, Goscini, Herge και των υπολοίπων αστέρων της σχολής αυτής. Ο Vailant μπήκε και στις σελίδες του φοβερού και τρομερού Tin Tin, το 1959. Εκεί το αποδέχτηκαν οι αναγνώστες και ξεκίνησε η πορεία προς την καταξίωση, που μεταξύ άλλων κάποια στιγμή πέρασε τα σύνορα καταγωγής του, για να μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες, μέσα σ` αυτές και την Ελληνική, από τις εκδόσεις του κ. Χάρη Πάτση, το 1968. Μια εκδοτική προσπάθεια, που εισήγαγε πανέμορφα ψήγματα BD αριστουργημάτων στην Ελλάδα, την εποχή που κυριαρχούσαν τα Ιταλικά fumetti. Την αρχή βέβαια είχε κάνει ο Άλκης Τροπεάτης, όταν το 1964 είχε καταφέρει να περάσει σε ένα ξεχωριστό περιοδικό, από πολλές απόψεις, την Γάλλο – Βελγική αυτή πρόταση. Όλα αυτά θα τα αναλύσουμε σε ξεχωριστά άρθρα, αναφερόμενα περισσότερο στην ίδια την σχολή αυτών των δημιουργών, αλλά και στην εδώ εμφάνιση τους, μέσα από εικονογραφημένα που κυκλοφόρησαν στην χώρα μας. Να μην ξεχάσουμε και την περίπτωση του Μπλέκ(του κ. Ανεμοδουρά), όταν στην δεκαετία του`80, στην νέα περίοδο έκδοσης του περιοδικού – θρύλος, για τα Ελληνικά χρονικά, είχε συμπεριλάβει στην ύλη και τον Michel Valiant.
Όλα τα άρθρα αυτού του τύπου θα τα βρείτε στην κατηγορία Ήρωες & Δημιουργοί.
