ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ – ΛΟΥΚΥ ΛΟΥΚ – ΣΤΡΑΤΙΚΗΣ(1968)

Από τις περιπτώσεις κόμικς – τίτλων, που δεν γίνεται να κάνεις περιληπτική παρουσίαση, όσο κι αν προσπαθήσεις! Μια εκ των κορυφαίων φυσιογνωμιών σε κόμικς επίπεδο πάντα, ο καουμπόι που τραβούσε το πιστόλι πιο γρήγορα από την σκιά του, αγαπήθηκε όσο καμίας έμπνευσης  παρόμοια γουέστερν φιγούρα, ενώ η ψυχαγωγία που προσέφερε και εξακολουθεί να προσφέρει σε γενεές αναγνωστών, είναι από τις ποιοτικότερες που μπορείς να συναντήσεις σε ένα κόμικς! Η πιο λαμπρή σελίδα ίσως(μαζί με τα Αστερίξ και Τέν – Τέν φυσικά), την ιστορίας των Γαλλο – Βελγικών κόμικς, γνωστών σαν BD(Bande Dessinee), γράφτηκε το 1948 και κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στο 47^ο επετειακό τεύχος του περιοδικού Spirou, τον Δεκέμβριο εκείνης της χρονιάς.Τα πρώτα άλμπουμ, με ολοκληρωμένες αυτοτελείς ιστορίες, κυκλοφόρησαν κάτω από την εκδοτική σφραγίδα της Dupuis, ενώ την σκυτάλη από το 1980 και έπειτα, πήρε η Dargaud. Δημιουργοί του, ο σχεδιαστής Morris De Bevere και ο σεναριογράφος Rene Goscinny. Η αφιερωμένη στους θρύλους της Άγριας Δύσης αυτή ματιά, διανθισμένη από τις υπέροχες πινελιές χιούμορ των δημιουργών, η φρεσκάδα και η διαχρονικότητα του, το ανακηρύξαν σαν μια από τις πιο φωτισμένες στιγμές της ένατης τέχνης παγκοσμίως. Μεταφράστηκε και εξακολουθεί να κυκλοφορεί, στις περισσότερες χώρες του πλανήτη, αποδεικνύοντας ότι καμίας μορφής τέχνη δεν χρειάστηκε ποτέ διαβατήριο! Το δε τελευταίο καρέ κάθε άλμπουμ, με την ατάκα του Λούκυ «…είμαι ένας φτωχός και μόνος καουμπόι…», έγινε σήμα κατατεθέν αυτής της αριστουργηματικής καλλιτεχνικής σύλληψης.

Ο Λούκυ Λούκ, η Ντόλυ(ίσως το πιο σοφιστικέ άλογο του Φάρ Ουέστ!), οι Ντάλτον(περίεργο αλλά γεγονός. Απ` τους τέσσερεις αυτούς παρανόμους, στο νου όλων μένουν μόνον δύο! Οι Τζόε, για την αδυναμία του ηρεμήσει και Άβερελ, για την αδυναμία του να αντισταθεί στο φαγητό! Οι δε μεταξύ τους κόντρες, είναι απίστευτου σχεδιαστικού κάλους!),  η Καλάμιτυ Τζέην(της φέρνει πολύ η Άννα η Τετραπίστολη από το Ρίνγκο), ο Μπίλυ ο Τρομερός(με τις κόκκινες καραμελίτσες!), ο Ρανταπλάν (με διαφορά ο χαμηλότερης νοημοσύνης σκύλος της Άγριας Δύσης και των κόμικς γενικότερα!), οι διάφοροι ηθοποιοί που πέρασαν από τα καρέ και τις ιστορίες του περιοδικού, όπως ο Ντέηβιντ Νίβεν, ο Τσάκ Πάλανς, Λή Βαν Κλίφ και τόσοι άλλοι, αλλά πάνω απ` όλα οι κωμικές περιπέτειες όλων αυτών, ήρθαν και στην χώρα μας το 1968, σε ένα περιοδικό των εκδόσεων Στρατίκη.

Στην καλλιτεχνική επιμέλεια και το στήσιμο, ανέλαβε ο συνεργάτης του εκδότη – συγγραφέα, ο Θέμος Ανδρεόπουλος, γνωστοί και φίλοι από την δεκαετία του`50 και την έκδοση του θρυλικού Τάμ – Τάμ(στα οπισθόφυλλα του οποίου, εμφανίζεται για πρώτη φορά ο Ντόναλντ!). Σε 52 έγχρωμες σελίδες, με κόστος 10 δραχμές(το ακριβότερο εικονογραφημένο της πιάτσας, εκείνα τα χρόνια!), κάθε μήνα μπορούσες να μπεις σε αυτό τον φανταστικό κόσμο, να διασκεδάζεις και να ξεχαστείς γενικότερα… Σε αυτή την πρώτη της έκδοση, η περίπτωση του Λούκυ Λούκ μας απασχόλησε για 41 τεύχη.

Ακολούθησε μια ακόμη το 1971, με τους ίδιους συντελεστές και με τον ίδιο αριθμό τευχών, πάντα μεγάλου σχήματος, ενώ ακόμη μια προστέθηκε 1973. Το 1975, μετά τις πρώτες τρείς αυτές εκδόσεις και έχοντας αποκτήσει φανατικούς θαυμαστές στην Ελλάδα, το περιοδικό αλλάζει σε όσων αφορά τους συντελεστές της έκδοσης του, αφού ο Ανδρεόπουλος αποχωρεί και στην θέση του έρχεται ο Ψαρόπουλος. Τα εξώφυλλα διαφοροποιούνται αισθητά, το κόστος φυσικά και προσαρμόζεται, αλλά τα υπόλοιπα στις εσωτερικές σελίδες, δεν παρουσιάζουν καμία ουσιαστική αλλαγή, εκτός ίσως της απουσίας των γουέστερν αναγνωσμάτων του κ. Στρατίκη, που περιλάμβαναν οι πρώτες εκδόσεις, αλλά και εκείνη η μυρωδιά που σου έρχονταν στα ρουθούνια από τον τύπο του χαρτιού…

Μ` αυτά και μ` αυτά(να μην ξεχάσουμε να αναφέρουμε δύο ακόμη στοιχεία. Το γεγονός του ότι ο Λούκυ Λούκ πέρασε και από τις σελίδες του Μικρού Σερίφη και επίσης την σαφέστατη επιρροή που άφησε στο Λάκυ, του οποίου ένας βασικός χαρακτήρας, φέρνει υπερβολικά του Πεπίτο Γκονζάλες…), το περιοδικό συνέχισε μια πέραν κάθε αμφισβήτησης επιτυχημένη πορεία, αποδείχτηκε «σίγουρο χαρτί», ελαχιστοποίησε το εκδοτικό ρίσκο και κατέληξε στην Μαμούθ Κόμικς στην δεκαετία του`80, στην οποία ακόμη και σήμερα ανήκουν τα δικαιώματα και εξακολουθεί να επανεκδίδει με επιτυχία τις ιστορίες του(νομίζω ότι με την τελευταία συνεργασία της εταιρείας, με την εφημερίδα Καθημερινή και την πολυτελή αυτή έκδοση, φθάσαμε στις 6 εκδόσεις μόνον από την Μαμούθ! Προσθέστε και τις υπόλοιπες και έχετε ένα καταπληκτικό ρεκόρ για τα δεδομένα της Ελλάδα!), κερδίζοντας νέους αναγνώστες διαρκώς και συντηρώντας τον μύθο του μοναχικού καουμπόι, ακόμη κι αν πλέον δεν απολαμβάνει ένα τσιγάρο πια, αλλά προτιμάει το στάχυ…