EVEN THE RAIN – Ακόμη και η βροχή(2011)

Ξεφεύγουμε από το κλίμα των Γαλλικών νέων ταινιών, που παρουσιάσαμε ως σήμερα, για να δώσουμε τον λόγο σε μια εντελώς διαφορετική πρόταση, που μας έρχεται από την Ισπανία. Ένα φιλμ του Icíar Bollaín, με τάσεις για να καταδείξει τα προβλήματα ενός λαού, αλλά και να προβληματίσει γενικά, με όλα όσα συμβαίνουν στον πλανήτη, στο όνομα του παγκόσμιου συμφέροντος. Η καταστροφή έχει πολλά ονόματα και ακόμη περισσότερες μορφές. Γίνεται αλλοτρίωση και απειλεί τα πάντα γύρω μας. Ο σκηνοθέτης επικεντρώνει το βλέμμα του στην Βολιβία, μια βασανισμένη γωνιά αυτού του πλανήτη. Η ταινία αποτέλεσε την επίσημη συμμετοχή της Ισπανίας, στην περσινή απονομή των βραβείων Όσκαρ(καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας). Σάρωσε στα Ευρωπαικά φεστιβάλ κινηματογράφου, όπου διαγωνίστηκε, αποσπώντας παντού πρωτιές. Στην Αμερική, υπάρχουν πάντα(και θα υπάρχουν), …φράχτες για να κρατούν σε αρμονία τους… καλούς γείτονες…

Η παραγωγή είναι των Juan Gordon, Pilar Benito, Eric Altmayer, Monica Lozano Serrano και Emma Lustres. Το σενάριο είναι του Βρετανού βραβευμένου με Όσκαρ(«Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι»), Paul Laverty και πρωταγωνιστούν οι Luis Tosar, Gael García Bernal, Juan Carlos Aduviri, Karra Elejalde και Raúl Arévalo. Μουσική Alberto Iglesias, φωτογραφία Alex Catalán. Η διανομή έγινε από την Vitagraph Films και το φιλμ είναι μια συνεργασία πολλών φορέων, κυρίως από την Ισπανική πλευρά, αλλά και του Γαλλικού Canal +, που χρηματοδοτεί πολύ προσεγμένες παραγωγές, γενικά. Μπείτε στο πιο κάτω link και δείτε αναλυτικά τα βραβεία και τις παρουσίες της ταινίας, στα διαγωνιστικά τμήματα των φεστιβάλ.

http://en.wikipedia.org/wiki/Even_the_Rain

Το «Ακόμα και η βροχή», έχει δύο όψεις σαν ταινία. Ή αν προτιμάτε, καταγράφει παράλληλα δύο γεγονότα, τα οποία αφήνει να συνυπάρχουν, έτσι ώστε ο θεατής να επιλέγει τους παραλληλισμούς που τον αντιπροσωπεύουν και να ακολουθεί τον δρόμο της πραγματικότητας, σε όποια χρονική εποχή τον καλύπτει. Ο Bollaín καθοδηγεί πανέξυπνα τις κάμερες του και το καστ, από το οποίο παίρνει εξαιρετικές ερμηνείες. Δεν «μπουκώνει», όπως λέμε, την ταινία, ούτε την «τραβάει» έτσι που να κουράζει. Έχει σωστές δοσολογίες παντού και η θέση που παίρνει, είναι διακριτικη μεν, αλλά ορατή σε όλους. Πολύ καλός ο Luis Tosar και φυσικά ο Gael García Bernal, που έτσι κι αλλιώς είναι σπουδαίος ηθοποιός, από τους καλύτερους της γενιάς του. Θυμίζω σε όσους δεν τον έχουν υπόψιν, ή το όνομα κάτι φέρνει στο νου ακαθόριστα, ότι τον γνωρίσαμε με το υπέροχο «Ημερολόγια μοτοσυκλέτας»(Motorcycle Diaries), στον ρόλο του έφηβου Τσε Γκεβάρα.

Η υπόθεση της ταινίας διαδραματίζεται στην ορεινή Βολιβία, των 2.900 μέτρων υψόμετρο. Μια χώρα με πολλά προβλήματα, ταραχές, διαφθορά και τις Πολυεθνικές εταιρείες να παίζουν τον ρόλο του βαμπίρ, ρουφώντας αχόρταγα όποιο φυσικό πόρο θελήσουν, ακόμη και την… βροχή. Το νερό λοιπόν, σε πρώτο πλάνο, όπως και η μάχη για την εξασφάλιση του, από τους κατοίκους της χώρας, που έχουν να ξεπεράσουν τον σκόπελο της ίδιας τους της κυβέρνησης. Οι συγκρούσεις μοιάζουν αναπόφευκτες και είναι τελικά, αφού το αίμα είναι το μόνο που μπορεί να ξεπλύνει την βρωμιά τριγύρω και να δώσει υπόσταση στους αγώνες. Ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, ένα κινηματογραφικό συνεργείο, επιχειρεί να φιλμάρει την ωμή εικόνα ενός κατακτητή, του Χριστόφορου Κολόμβου. Βίαια και μακριά από τις «γιρλάντες» του Χόλλυγουντ, οι Ισπανοί παραγωγοί δίνουν μια πιο ρεαλιστική εικόνα. Ένας εκ των βασικών πρωταγωνιστών, από πλευράς Βολιβιανών ηθοποιών, θα ζήσει δύο δράματα. Αυτό της απεικόνισης μιας αιματοβαμένης στιγμής της ιστορίας του λαού του, κι αυτήν την θλιβερή εικόνα της σύγχρονης πραγματικότητας. Μπορεί οι τρόποι κατάκτησης των λαών να έχουν αλλάξει, αλλά όχι και οι σκοποί…

Το φιλμ είναι εξαιρετικό. Βαθιά τομή δεν θα δείτε, αλλά όλα σχεδόν τα πλάνα μιλούν τη γλώσσα της αλήθειας. Δεν ωραιοποιεί καμία κατάσταση και δεν προσπαθεί να γίνει αρεστό στους κύκλους επιρροών. Κι αυτό τελικά, του κόστισε σε… Αμερικάνικο επίπεδο… Μια από τις καλύτερες προτάσεις του Ευρωπαικού σινεμά, τα τελευταία 3-4 χρόνια. Περιμένουμε τα επόμενα βήματα τόσο του σκηνοθέτη Icíar Bollaín, όσο και του Gael García Bernal.

Το αυθεντικό trailer της ταινίας.

Τα πρώτα 15 λεπτά του φιλμ.

Για το Comics Trades 2012 – 2013

Γιώργος Κοσκινάς

LA GUERRE DES BOUTONS – Ο Πόλεμος των Κουμπιών(2011)

Φαίνεται ότι το έχουν σαν κύριο συστατικό, οι ταινίες του νέου Γαλλικού σινεμά να μας ταξιδεύουν στο παρελθόν! Άλλοτε με νοσταλγία και μελαγχολία, κι άλλοτε όπως εδώ, με πολύ χιούμορ και αγάπη για ό,τι συμβόλιζαν τα παιδικά μας χρόνια και εξακολουθούν να σημαίνουν για όλους. Αν είναι τάση ή ρεύμα, πείτε το όπως θέλετε, καλό θα ήταν να συνεχίσει και να επηρεάσει ακόμη περισσότερους δημιουργούς! Είναι καλό που δεν σβήνουν εκείνες οι μνήμες. Αυτό το κεράκι χρειάζεται φροντίδα, για να μας σκορπίζει λάμψη στο θαμπό σήμερα…

Φοβερό μακροβούτι κι αυτό, κατευθείαν στα νερά της νιότης. Ξύλινα σπαθιά, σφεντόνες και ομάδες με αρχηγούς και αντιπάλους, προδότες και έρωτες! Η εφευρετικότητα και η ζωντάνια, στα παιδικά βλέμματα. Το κέφι για ζωή. Η ανάγκη για εξερεύνηση, ακόμη και στα όρια του νου και της φαντασίας. Δεν υπάρχει περίπτωση να σας αφήσει αδιάφορους αυτό το φιλμ! Θα ξυπνήσει εικόνες στους περισσότερους, από εκείνες που δε σβήνουν ποτέ, αλλά απλά θολώνουν με το πέρασμα του χρόνου… Ακόμη μια υπέροχα τρυφερή και μοναδικά νοσταλγική ματιά, με ρίγες από συγκίνηση και όψη παλιών, ασπρόμαυρων φωτογραφιών, εκείνων με τα «δοντάκια» γύρω – γύρω, που ζουν στα συρτάρια μας… Θα σας παρασύρει όπως τότε, που στο τρέξιμό μας το γεμάτο λαχτάρα, για να βγούμε να παίξουμε, παρασέρναμε στο διάβα μας ανθοδοχεία και τραπεζάκια με σεμέν, και η κατσάδα μπορούσε να περιμένει όταν θα επιστρέφαμε σπίτι!

Και μόνο να δει κανείς τις αποσπασματικές εικόνες του άρθρου, αλλά και τα πόστερ της ταινίας, μπαίνει αμέσως στο… θέμα της! Είναι φτιαγμένη με τα πιο αγνά υλικά, που θα μπορούσαν ποτέ να επιλεγούν. Ένα καλειδοσκόπιο, απ` το οποίο περνάνε μαζί με τα πανέμορφα τοπία, οι καυγάδες, τα πειράγματα και τα παθήματα, οι πόθοι και οι ανησυχίες, ενός μικρόκοσμου που θα μπορούσε να είναι του καθενός. Αυτό είναι και το πολύ σημαντικό, σ` αυτό το φιλμ. Το γεγονός ότι αγγίζει τους πάντες, με έναν αυθορμητισμό και μια αλήθεια, μέσα στις οποίες όλοι μας ζήσαμε στιγμές της ζωής μας. Δύσκολο να της βρω ψεγάδι, αλλά για να είμαι και ειλικρινής, δεν το επιδίωξα! Απλά, την απόλαυσα!

Η ταινία έχει μεγάλη ιστορία, πίσω της. Προβλήθηκε για πρώτη φορά το 1962, σε σκηνοθεσία Yves Robert και μας έρχεται από τα τέλη του 18^ου αιώνα και την ομώνυμη νουβέλα του Louis Pergaud. Είχε κερδίσει το Γαλλικό βραβείο Prix Jean Vigo και μια θέση στην καρδιά όλων των θεατών, όπου κι αν προβλήθηκε. Γι` αυτό και οι Ιρλανδοί, έκαναν ένα remake το 1994, με τίτλο War of the Buttons, σε σκηνοθεσία John Roberts. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, ήταν οι Gregg Fitzgerald και Colm Meaney. Πέρσι λοιπόν, το κλίμα αναβιώσε για ακόμη μια φορά, σε μια καθαρά Γαλλική ματιά, που χωρίς να το επαναπροσδιόριζε, του έδινε μια λάμψη και μια φρεσκάδα, στηριζόμενη μάλιστα στην έξοχη και αλληγορική πολλές φορές φωτογραφία, της Julien Hirsch, αλλά και στην πολύ καλή μουσική επένδυση του Klaus Badelt. Η σκηνοθεσία ήταν του Yann Samuell  και το μοντάζ(με τους πολλούς συμβολισμούς), της Sylvie Landra. Πρωταγωνιστούν τρομερά ταλέντα, που θα τα δούμε σίγουρα σε μελλοντικές ταινίες και ελπίζουμε η εξέλιξη τους να είναι τέτοια, που θα μας επιτρέψει ενδεχομένως να μιλάμε για νουβέλ βάγκ του 21^ου αιώνα! Σας παραθέτω μερικά από αυτά. Vincent Bres, Salomé Lemire, Théo Bertrand, Tristan Vichard, Tom Terrail, Louis Lefèbvre και δύο καταξιωμένοι συνάδελφοι τους, οι Eric Elmosnino και Alain Chabat, στους ρόλους των δασκάλων.

Τι έχουμε εδώ; Η ταινία μας πάει πίσω στην δεκαετία του`50, στην Γαλλική επαρχία και συγκεκριμένα σε δύο χωριουδάκια. Μια αντιπαλότητα πολλών χρόνων μεταξύ τους, συντηρείται και μεγαλώνει, όπως και το χάσμα γενεών, χάρη σε δύο ομάδες παιδιών. Μια από κάθε χωριό. Αυτοί οι πιτσιρικάδες, είναι που θα ρίξουν λάδι στην φωτιά τηςπαραδοσιακής έχθρας, με μια σειρά από καμώματα, που στο μεγαλύτερο τους μέρος, θα βγάλουν πολύ χιουμοριστικές καταστάσεις. Το φιλμ του Samuell, επικεντρώνεται πιο πολύ στον Λεμπράκ(Vincent Bres), αρχηγό της μιας ομάδας και ηγετική φυσγιογνωμία, που μέσα από την δική του σκληρή πραγματικότητα, θα εξερευνήσει την έννοια της ανεξαρτησίας και θα θελήσει να την εφαρμόσει σε όλους γύρω του. Οι συγκρούσεις της ταινίας, δεν είναι απλές διαμάχες μεταξύ παιδιών του Δημοτικού, αλλά ολοκληρωμένων προσωπικοτήτων, κοινωνικών αντιθέσεων και αξιών. Μέσα απ` όλη αυτή την διαδρομή, όλοι θα βγουν κερδισμένοι σε εμπειρίες και ωριμότητα. Θα δοκιμαστούν και στο τέλος θα γνωρίσουν την διαφορά μεταξύ ρεαλισμού και πραγματικότητας.

Δείτε την σκηνή του τέλους, στο προαύλιο του σχολείου, όπου το θέαμα στο πανοραμικό πλάνο του σκηνοθέτη, με τα σχήματα που φτιάχνουν οι κιμωλίες, είναι από τις κορυφαίες σκηνές και τις πιο ευρηματικές, όλων των εποχών! Εδώ αγαπητοί μου, έχουμε έβδομη τέχνη!

Τέσσερα βίντεο – λόγοι, για να πάρετε μια δυνατή γεύση του φιλμ και να σας οδηγήσουν στο κοντινότερο dvd club!

Για το Comics Trades 2012 – 2013

Γιώργος Σ. Κοσκινάς

ΝΙΚΟΣΤΡΑΤΟΣ – Ένα ξεχωριστό καλοκαίρι(2011)

Συνεχίζοντας την παρουσίαση νέων ταινιών, έρχεται σήμερα(διακόπτοντας την θεματολογία μας και αναβάλλοντας για την επόμενη Πέμπτη, το αφιέρωμα στα ένθετα του Μπλέκ Νέας Περιόδου),  η σειρά για ένα υπέροχο φιλμ, από τα καλύτερα που βγήκαν σε Ευρωπαική συμπαραγωγή, τα τελευταία χρόνια. Προσωπικά, είναι μια από τις μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού φορές, που είδα μια ταινία δύο φορές – την ίδια μέρα!

Η σκηνοθεσία είναι του Ολιβιέ Ορλέ και το σενάριο γραμμένο από κοινού με τον Γάλλο σκηνοθέτη και τον σεναριογράφο Ερίκ Μπουασέ. Στην παραγωγή εκτός του Αλέν Γκρανζεράρ, συναντάμε το Γαλλικό Canal + και το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου. Η μουσική είναι του Παναγιώτη Καλαντζόπουλου και είναι απίθανη! Καταπληκτική δουλειά από τον Έλληνα συνθέτη, που σε αιχμαλωτίζει κυριολεκτικά!

Το φιλμ είναι γυρισμένο στην μαγευτική Μήλο και αποτελεί μια φοβερή διαφήμιση για την χώρα μας! Βέβαια, γεννάει και πολλές απορίες… Μια απ` αυτές, είναι και το ερώτημα γιατί δεν μπόρεσε να υλοποιηθεί ένα τέτοιο σενάριο και να γραφτεί φυσικά, από Έλληνες δημιουργούς… Δεν λέμε όχι στην «χείρα βοήθειας» που ήρθε από το εξωτερικό, αλλά είμαι της άποψης ότι το Ελληνικό σινεμά, έχει ανάγκη από τέτοιες φρέσκιες και ρομαντικές ιδέες και όχι αποκλειστικά και μόνον να αναλώνεται σε σοφιστικέ και νεανικά σενάρια. Όλα μπορούν να συνειπάρξουν και να βγάλουν μια γενική εικόνα εκτός συνόρων, πολύ πιο γοητευτική.

Να πούμε ότι πρωταγωνιστούν οι Εμίλ Κουστουρίτσα(καλά διαβάσατε! Ο βραβευμένος Σέρβος σκηνοθέτης, εδώ είναι μια τεράστια έκπληξη, με την ερμηνεία του!), ο νεαρός Γάλλος Τιμπόλτ Λε Γκεγιέκ και οι Φρανσουά-Ξαβιέ Ντεμεζόν, Τζέιντ-Ρόουζ Πάρκερ, Γεννάδιος Πάτσης, Βαλεριάν Ντε Βιλενέβ, Ιβ Ναντό, Βίκυ Μαραγκάκη. Είναι βασισμένη σε μια νουβέλα του Ερίκ Μπουασέ.

Είναι πράγματι ένα ξεχωριστό καλοκαίρι και θα το ζήσετε μέσα από τα πλάνα και τις μουσικές του φιλμ. Μέσα από τις φιγούρες και τις καταστάσεις, που ζουν και αναπνέουν μέσα στα πλάνα. Θα σας ξυπνήσει την διάθεση για ανέμελα, ξεχασμένα καλοκαίρια, αναμνήσεις από αγνά χρόνια, παιδικότητα, αλλά και προβληματισμούς… Τα μηνύματα που επρνάει ο Ορλέ, είναι πολλά και έξυπνα βαλμένα. Οι τουρίστες και η αλοίωση της παράδοσης και του τρόπου ζωής που επιφέρουν, όταν αλλάζουν τα πάντα με τον ερχομό τους. Νέα ήθη και έθιμα, νέες προτάσεις. Οι ζωές αλλάζουν, όπως και τα σκηνικά.

Είναι σημαντικό να δούμε τι είναι αυτό που χάνεται, με τον ερχομό όλων αυτών. Η ταινία τα αντιπαραθέτει σαν στοιχεία και είναι πολλές οι φορές που τα αμφισβητεί. Κάνει τις συγκρίσεις ορατές για όλους μας. Υπάρχει ο Έλληνας πατέρας στο βάθος, που άσχετα από τον τρόπο που εκφράζει τα συναισθήματα του, είναι πάντα γεμάτος από αυτά, καλά κρυμμένα σαν μυστικά και παραμένει ένας βράχος, που μπορείς να ξαποστάσεις, να στηριχτείς, να ζητήσεις βοήθεια. Ο βράχος που θα ακουμπήσει ο Νικόστρατος, ο Γιάννης, η μικρή κοινωνία του νησιού… Είναι το ζωντανό κομμάτι της παράδοσης και ο στυλοβάτης της Ελληνικής οικογένειας. Όπως επίσης προβάλλεται και η αξία της θρησκείας και ο ρόλος της στις ζωές μας.

Ο Νικόστρατος, είναι ένας πελεκάνος, που από ένα καπρίτσιο της τύχης, θα βρεθεί στα χέρια του 14χρονου Γιάννη. Ο πατέρας του(Κουστουρίτσα), είναι ένας αυταρχικός τύπος γονέα, σαφώς επηρεασμένος από την απώλεια της συζύγου του, ο οποίος κλεισμένος στον εαυτό του, γυρίζει άθελα του την πλάτη στον γιό, θεωρώντας προφανώς ότι η ταχύτητα της ζωής και οι καθημερινές ανάγκες, απαιτούν την προσοχή του περισσότερο. Χάνεται στα οράματα του παρελθόντος και στις δικές του λεπτομέρειες… Ο Νικόστρατος θα γίνει αφορμή για πολλά. Ο ερχομός του θα λειτουργήσει καταλυτικά και θα ξυπνήσει ανθρωπιά, ελαττώματα, συναισθήματα, ανθρώπινα λάθη και στιγμές συγκινητικές. Θα ενώσει τις ζωές των κατοίκων ενός νησιού και με ένα άνοιγμα απ` της μεγάλες του φτερούγες, θα πετάξει ψηλά προκαλώντας τα βλέμματα όλων στο ταξίδι του. Στρέφει εκεί την προσοχή όλων. Σηκώνει πάνω του τα άγχη και τα μικρά μυστικά. Μέσα από τα μάτια του, θα ζωντανέψει ότι πιο αγνό έχει μείνει στις καρδιές σας.

Μια υπέροχη, θαυμάσια ταινία, που θα σας αγγίξει με την τρυφερότητα και την απλότητα της. Είναι σαν να βλέπετε τα δικά σας καλοκαίρια, σαν να ζήτε μαζί σε κάθε της πλάνο, προσωπικά σας κομμάτια από το παρελθόν…. Πολλά μπράβο σε όλους, γι` αυτό το φιλμ που αξίζει και με το παραπάνω, να του δώσετε τηυν ευκαιρία για να σας τραβήξει για λίγο μακριά, από την καθημερινότητα. Θα σας κάνει να νοιώσετε την αλμύρα και τη γεύση της φρέσκιας ντομάτας…

Το trailer της ταινίας.

Μια από τις πολλές όμορφες σκηνές του φίλμ.

Την Κυριακή θα μιλήσουμε για 2 ακόμη εξαιρετικές ταινίες. Η μια αφορά τον νέο Γαλλικό κινηματογράφο, που όπως διαπιστώνεται έχει πάρα πολλά να πει και η άλλη έχει να κάνει με το σινεμά μιας χώρας που έχει προσφέρει πολλά στην έβδομη τέχνη. Κυρίως με την πρωτοπορία των θεμάτων της, αλλά και με το γενικότερο κλίμα που διακατέχει τις δουλειές των κινηματογραφιστών αυτής της σχολής. Γιατί η Αργεντινή έχει δημιουργήσει εδώ και χρόνια μια ολόκληρη σχολή, επηρεάζοντας πολύ τους Ευρωπαίους και όχι μόνον, δημιουργούς.

Για το Comics Trades 2012 – 2013

Γιώργος Σ. Κοσκινάς

«Τα μικρά όνειρα της νιότης μου»(Quartier Lointaine)

Υπάρχουν φορές που η εικόνα στο εξώφυλλο ενός dvd, τραβάει το βλέμμα και ξεχωρίζει απ` τις υπόλοιπες, θέλωντας να φωνάξει ίσως κάτι. Μαγνητίζει με ένα περίεργο τρόπο και δίχως να το καταλάβουμε, βρισκόμαστε μπροστά από την οθόνη της τηλεόρασης, περιμένοντας να αρχίσει η προβολή. Τα «Μικρά όνειρα της νιότης», είχαν και τον τίτλο που μίλησε μέσα μου. Βαθιά μέσα… Ούτε για μια στιγμή δεν πρόδωσε τις προσδοκίες που γέννησε. Ήταν αυτό που εικονίζονταν στο εξώφυλλο. Αυτό που έγραφε στον τίτλο. Κι έπειτα άρχισαν οι συγκρίσεις, οι συμπτώσεις, οι συνειρμοί, κι ένας κόσμος που φεγγοβολούσε από χθες, ρούφηξε κάθε αντίρρηση, κάθε αντίσταση…

Από τις χιλιάδες ταινίες που έχουν περάσει μπροστά απ` τα μάτια μου, υπήρξαν ως τώρα που διαβάζετε τις γραμμές αυτές, ελάχιστες που να με κράτησαν σε τέτοια δυσαρμονική σχέση με τον χρόνο, ενώ παράλληλα να λειτούργησαν σαν όχημα επιστροφής, σε κάποιες αξέχαστες μνήμες. Το Quartier Lontaine είναι ένα εισιτήριο, του οποίου ο θεατής μπορεί να καθορίσει το κόστος και την ημερομηνία επιστροφής. Αν φυσικά θελήσει να επιστρέψει… Είναι μια απόδειξη του πόσο απλά μπορεί να είναι τα πιο όμορφα πράγματα και πόσο δύσκολο είναι πια να τα αγγίξουμε. Πως ο νους πλάθει σενάρια, με μια παιδικότητα και αγνότητα στη σκέψη, ή τι μπορεί να συμβεί αν ένας κινηματογραφιστής ακούσει τις σκέψεις κάποιων από εμάς. Είναι ένα μικρό αριστούργημα και όλοι όσοι βαδίζουν στο μεταίχμιο αυτών που πραγματικά έζησαν και αυτών που νομίζουν ότι «ζουν», πρέπει να το δουν οπωσδήποτε! Αν θέλουν μάλιστα, μπορεί ο καθένας τους να το σκηνοθετήσει για λογαριασμό του.

Η ταινία του Sam Garbarski άργησε να κυκλοφορήσει σχετικά, σε dvd μορφή στην χώρα μας. Είναι μια παραγωγή του 2010, της Wild Bunch Distribution, με πολυεθνική συμμετοχή στο κόστος από τις Γαλλία, Γερμανία, Λουξεμβούργο και Βέλγιο. Αν έλειπαν η Γερμανία με την Γαλλία και στην θέση τους ήταν η Ολλανδία, ίσως να έμοιαζε ακόμη περισσότερο με το παρελθόν, της Ευρώπης αυτή τη φορά, θυμίζοντας κάτι από τις πρώτες μέρες της Benelux(1955). Πρωταγωνιστούν οι Pascal Greggory, Jonathan Zaccaï και Alexandra Maria Lara. Το φιλμ είναι βασισμένο σ` ένα κόμικς του Ιάπωνα σχεδιαστή manga Jirô Taniguchi. Η υπέροχα γλαφυρή μουσική είναι της Pia Dumont και το άψογο μοντάζ του Ludo Troch. Το νοσταλγικό αυτό γύρισμα στον χρόνο του Garbarski, απέσπασε πολύ καλές κριτικές, σε όσα φεστιβάλ συμμετείχε. Μάλιστα πέρσι το είδαμε και στο Φεστιβάλ Γαλλικού κινηματογράφου(31 Μαρτίου – 8 Απριλίου), στην Αθήνα. Αν αποτελεί τμήμα της εικόνας του νέου Γαλλικού σινεμά, θέλουμε να δούμε κι άλλο, γιατί είναι παραπάνω από γοητευτικό.

Ο 50χρονος Τόμας, σχεδιαστής κόμικς για τις εκδόσεις της Casterman, ζει μια δημιουργική πορεία, έχοντας αποκτήσει δύο κόρες από τον γάμο του και την εκτίμηση της διεθνούς καλλιτεχνικής κοινότητας για το έργο του. Όμως κάτι λείπει. Κάτι τον εμποδίζει να συνεχίσει. Του στερεί την έμπνευση και τη ζωντάνια από τις δουλειές του. Συγχρόνως, είναι εγκλωβισμένος σε μια επιλογή που δεν όρισε, αλλά που τον σημάδεψε για όλη του την ύπαρξη. Μια απώλεια οικογενειακή, που στοίχειωσε τα βήματα του. Τα άφησε μετέωρα μεταξύ νιότης και βιομηχανοποίησης των ονείρων. Μια μέρα σαν πολλές από αυτές που ξόδεψε, χάνει το τραίνο και βρίσκεται κατά λάθος στην γενέτειρα του. Μια μικρή πόλη έξω από το Παρίσι. Εκεί θα βιώσει κάτι ανεξήγητο, με τις φόρμες της επιστήμης, έτσι όπως τις γνωρίζουμε. Θα επιστρέψει στα παιδικά του χρόνια, σε ότι άφησε στη μέση, σε ότι ξέχασε να πει, σ` αυτούς που δεν αγγάλιασε… Μα πάνω απ` όλα, θα έχει μια μοναδική ευκαιρία. Να εμποδίσει τον πατέρα του να φύγει, σε μια βραδιά γενεθλίων… Έχοντας τις μνήμες της ζωής του ως ενήλικας, ο Τόμας θα προσπαθήσει να κρατήσει τις ισορροπίες και να σβήσει τις αποστάσεις και τα σφάλματα, πριν αυτά εξελιχθούν σε αναμνήσεις.

Το τρυφερό αυτό φιλμ του Garbarsky, θα σας συγκινήσει με την απλότητα του. Θα ζήσετε ένα δικό σας σενάριο, μια ευχή που κάνετε χρόνια τώρα. Εκεί είναι και η μαγεία του. Στον τρόπο που αγγίζει τους θεατές και τους κάνει ναυαγούς στα νερά της νοσταλγίας. «Τα μικρά όνειρα της νιότης μου», δεν είναι μια πρωτότυπη αφήγηση, με εφέ και ρυθμούς της εποχής μας. Είναι μια ωδή στης μνήμης τα λαμπερά μονοπάτια, που απλώνονται μπροστά σας τόσο αργά, όσο βασανιστικά μας φαίνονταν κάποτε μερικά χρόνια της εφηβείας. Τότε που βιαζόμασταν να μεγαλώσουμε… Υπάρχουν στιγμές που πραγματικά ανατριχιάζει κανείς, αρκεί να αφεθεί στις εικόνες και τις μουσικές… Αξίζει να το δείτε. Αξίζει να θυμηθείτε. Αξίζει να αναλογιστείτε, πόσα θα μπορούσατε να αλλάξετε, αν επιστρέφατε σε εκείνα τα χρόνια…

Χαίρομαι που μετά από χρόνια, μπορώ να πω ότι είδα μια κινηματογραφημένη αναπαράσταση της ζωής όλων μας. Πολλά μπράβο στον Garbansky, για τα «μικρά όνειρα της νιότης» μας, που ανάπλασε και για τον τρόπο με τον οποίο κατάφερε να κάνει ξανά συναρπαστικό το σινεμά.

ΥΓ

Προσέξτε την πυτζάμα του νεαρού Τόμας(με τον Τεν Τεν), αλλά και το άλμπουμ του «Μπλούμπερυ» που του χαρίζει ένας καλός φίλος.

Το αυθεντικό trailer της ταινίας.

Και μια πολύ συγκινητική στιγμή…