Χριστούγεννα στο Ποπάυ (τεύχος 31) + τσίχλες AMERICA

Τις είχα ξεχάσει εντελώς. Ήταν μια ακόμη από κείνες τις θολές εικόνες, που έρχονται καμιά φορά στο νου, με ένα άγγιγμα, μια εικόνα… Με μια ασήμαντη αφορμή δηλαδή, αφού το μυαλό ευκαιρίες ψάχνει! Έτσι, όταν προ ολίγων εβδομάδων, έπεσε το βλέμμα μου πάνω του, κάτι σαν να με τσίμπησε και άνοιξα τα μάτια απότομα! Ένα οπισθόφυλλο, ενός τεύχους Ποπάυ, έφερε ξανά την γλυκιά ζαλάδα των αναμνήσεων.

Ήταν παραμονή Χριστουγέννων του 1975. Τεύχος 131, 24 του μήνα. Το περιοδικό ήταν ντυμένο στα γιορτινά του, τόσο με εικονογραφημένα στο κλίμα των ημερών, όσο και με αναγνώσματα. Πολύ αγνά, πολύ απλά και πολύ μακρινά πια. Ολόκληρο το τεύχος αποπνέει έναν άλλο Χριστουγεννιάτικο αέρα, μέχρι την τελευταία σελίδα, όπως μπορείτε να δείτε και στις χαρακτηριστικές εικόνες. Κάπου τον Οκτώβρη της ίδιας χρονιάς, θυμάμαι μια από τις συλλεκτικές φρενίτιδες που μας είχε πιάσει όλους τους συνομήλικους, μαθητές του δημοτικού. Η εταιρεία AMERICA, είχε κυκλοφορήσει ένα άλμπουμ, στο οποίο συμπλήρωνες τα κενά με σημαίες απ’ όλο τον κόσμο, που έβρισκες στις τσίχλες TSIK – AMERICA! Ένας πολύχρωμος χαμός πραγματικά, είχε γεμίσει τα προαύλια των δημοτικών. Μια μανία που εξαπλώθηκε σε χρόνο μηδέν, όπως τόσες και τόσες άλλες, που απλά μιλούσαν στην ψυχοσύνθεσή μας και στην αγάπη για τις συλλογές εκείνες.

Όλα αυτά τα είχα (όπως και πολλοί από εσάς, ίσως), ξεχάσει, αλλά τα έφερε στην επιφάνεια το οπισθόφυλλο αυτού του τεύχους Ποπάυ. Τώρα, αν κάποιος ή κάποιοι από εσάς, έχετε ακόμη κρατήσει έστω 1–2 από κείνα τα χαρτάκια (αυτοκόλλητα θυμάμαι), θα ήταν πολύ όμορφο αν τα μοιραζόσασταν μαζί μας, για να θυμηθούμε όλοι ακόμη περισσότερα. Το  άρθρο αυτό, είναι αλήθεια ότι με προβλημάτισε ευχάριστα, όσον αφορά στο πού θα μπορούσε να ενταχθεί, σε σχέση με την θεματολογία μας. Υπάρχουν οι ΚΟΜΙΚΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ, το NOSTALGIA, όπως και τα επετειακά άρθρα (Χριστουγεννιάτικα). Όμως, προτίμησα να του δώσω λόγο ύπαρξης σε κάτι άλλο, αυτό που μου έφερε στο νου κοιτάζοντας το οπισθόφυλλο του. Μια θέση στις συλλογές και τα χαρτάκια που μαζεύαμε κάποτε.

Χριστούγεννα με ψηφιδωτά SIK

Χειμώνας του 1973 και μια ακόμη καινοτομία δημιουργικού παιγνιδιού, έρχεται να μας χτυπήσει και την δική μας πόρτα. Δεν πήρε τεράστιες διαστάσεις, ώστε να την αποκαλέσουμε και μανία, ή έστω μόδα, όμως ήταν πολύ ευχάριστη σαν απασχόληση και έξυπνη σαν ιδέα.

Λίγο πριν τα Χριστούγεννα της χρονιάς εκείνης και έπειτα από σχετικές εισηγήσεις γκρίνιας στην μητέρα μου, προεισέπραξα ένα μέρος της απόφασης για δώρο και έτσι τα ψηφιδωτά της Sik βρήκαν τον τρόπο να μπουν στο δωμάτιο και να αποτελέσουν ένα τμήμα των «εργασιών» ενόψει εορτών και όχι μόνον. Μπορεί η ιδέα του Άη Βασίλη να ξεθώριαζε, αλλά οι σταθερές αξίες (απαίτηση συγκεκριμένων δώρων), θα δήλωναν παρούσες για μερικά χρόνια ακόμη.

Τι ήταν το ψηφιδωτό; Απλό και εύκολο στη χρήση. Ένα πλαστικό ταμπλό διαστάσεων 26,5 Χ 33, όταν συναρμολογούσες και τα 4 τμήματα του (με εγκοπές που βρίσκονταν στο κάτω μέρος τους), στο οποίο τοποθετούσες τα χρωματιστά μικρά πλακίδια, έτσι ώστε να σχηματιστεί μια εικόνα. Η βάση του ταμπλό, ήταν διάτρητη ώστε να μπαίνουν τα πλακίδια. Υπήρχαν 6 χρώματα διαθέσιμα. Κόκκινο, μπλε, σιέλ, καφέ, πράσινο, σχεδόν κίτρινο (βασικά θύμιζε μουστάρδα). Ακόμη, το σετ συμπεριλάμβανε ένα πλαστικό εξάρτημα με το οποίο αφαιρούσες τα πλακίδια, 50 πλαστικές κεφαλές διαφόρων χρωμάτων που θηλύκωναν στα κενά του ταμπλό, τονίζοντας γωνίες και τα σχήματα, αλλά και ένα δισέλιδο με οδηγίες και 8 διαφορετικές προτάσεις για σχήματα.

Πέραν των προτάσεων της εταιρείας (Sik – Ελληνική βιομηχανία παιγνιδιών, τέτοιου χαρακτήρα κυρίως), διάθεση και φαντασία να υπήρχε και μπορούσαν να δημιουργηθούν ακόμη περισσότερα. Στις φωτογραφίες μπορείτε να δείτε μέρος της τελευταίας μου προσπάθειας, όπως παρέμεινε ακέραιη στο πέρασμα του χρόνου, λογικά κάπου μεταξύ 1974 – 1975, αν θυμάμαι καλά και μάλιστα εκτός σχεδίων (έχω την αίσθηση ότι η ανιψιά μου πρέπει να έκανε κάποιες προσθήκες πρόσφατα, οπότε και το κουτί ανέβηκε αρκετά ψηλότερα για προστασία της ίδιας, αφού λόγω ηλικίας μπορεί να έχουμε και μικροατυχήματα). Κάπου εκεί σταμάτησα να ασχολούμαι με τα ψηφιδωτά για χάρη άλλων δημιουργικών ασχολιών, ορισμένες από τις οποίες θα ανασύρω από την αποθήκη, εν ευθέτω χρόνω.

Για το Comics Trades 2012-2013

Γιώργος Σ. Κοσκινάς

Αυτή η εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Μη εισαγόμενο .

Κάρτες Ντίσνεϋ

Όπως σας είχα υποσχεθεί, παραθέτω τις κάρτες των ηρώων της Ντίσνεϋ, που βρέθηκαν έπειτα από σχετική ανασκαφή στην αποθήκη. Πρόκειται για μια σειρά που προέρχεται από την Ιταλική αγορά, με την επίσημη άδεια της Ντίσνεϋ, και τις είχα βρει στην γειτονική χώρα στα τέλη της δεκαετίας του ’80. Δεν γνωρίζω τον ακριβή τους αριθμό, αλλά πιθανολογώ από τις 8 κάρτες που βλέπετε κι εσείς, ότι θα πρέπει να είναι 40–50 ίσως.

Είναι σε πάρα πολύ σκληρό χαρτόνι, άκαμπτο κυριολεκτικά, σε τετράγωνο σχήμα, με στρογγυλές γωνίες. Στην Ελληνική αγορά δεν τις έχω δει, αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Ίσως και να κυκλοφόρησαν και απλά να μην το γνωρίζω. Αν κάποιος από εσάς έχει περισσότερες πληροφορίες ή και κάρτες, ενδεχομένως, είναι ευπρόσδεκτος να συμπληρώσει στοιχεία.

Αποκλειστικά για το © comicstrades.me 2012 – 2013

Γιώργος Σ. Κοσκινάς

Αυτή η εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Μη εισαγόμενο .

Συνέντευξη με τον κ. Γιάννη Γουδετσίδη

Καθώς γυρίζουμε διαρκώς το χρόνο πίσω και σημαδεύουμε ημερομηνίες, σε σχέση πάντα με τα εικονογραφημένα και την πορεία τους, κοινή πολλές φορές μαζί μας, στον χρόνο, η άποψη των ίδιων των εκδοτών, έχει ιδιαίτερη βαρύτητα και αξία, ώστε να κατανοήσουμε και την δική τους οπτική. Αυτό φυσικά, μας βοηθάει να έχουμε ολοκληρωμένο το φάσμα των εκδόσεων κόμικς, ειδικά μάλιστα όταν έχουμε την δυνατότητα, να μιλάμε με ανθρώπους που εκτός των άλλων, ήταν και είναι και συλλέκτες κι αυτοί! Κάτι που δεν συναντάμε συχνά, είναι αλήθεια, ειδικά στην χώρα μας. Σήμερα, σε έναν κύκλο συνεντεύξεων που έχουμε ανοίξει προ 3ετίας, φιλοξενούμε στο Comics Trades έναν Έλληνα εκδότη και συλλέκτη, τον κ. Γιάννη Γουδετζίδη.

CT – Κ. Γουδετζίδη, καλή σας μέρα. Σας ευχαριστούμε κατ` αρχάς, που δεχτήκατε να μιλήσετε μαζί μας, για ένα τόσο ευρύ φάσμα, που ξεκινάει με την συλλογή κόμικς και καταλήγει – στην δική σας περίπτωση – στην έκδοση. Πως σκεφτήκατε αλήθεια, να προχωρήσετε σε μια τέτοια κίνηση και ποια ήταν αυτή; Δώστε μας μερικά στοιχεία.

Γ. Γ. –  Ήμουν αναγνώστης κόμικς από μικρός. Είχα μεγάλη συλλογή και τα θυμήθηκα ξανά πριν από 8 χρόνια περίπου, χάρη κυρίως στο διαδίκτυο. Είδα μια παλιά, ξένη έκδοση του Toth και την αγόρασα. Μετά πήρα και το DVD, με τα έγχρωμα και τα ασπρόμαυρα σκίτσα. Έτσι είπα να τον εκδώσω κι εδώ. Υπήρχε δηλαδή αγάπη για τον ήρωα αυτό, αλλά και για τα κόμικς γενικότερα. Τα «Κλασσικά Κόμικς», όπως είπα να ονομάσω αυτή τη σειρά, γιατί σκόπευα να κάνω κι άλλα, ήταν δύο τόμοι. Βγήκαν το 2004, Δεκέμβρη και ήταν με τον Ζορρό, σε σκίτσα του Toth, από την εποχή που δημιουργούσε για τον Ντίσνεϋ, στην δεκαετία του`60.  Πολύ επιτυχημένα στην Αμερική. Ήταν πολύ προσεγμένοι. Εφάμιλλοι των ξένων εκδόσεων. Τους είχα στείλει στην Αμερική εταιρεία, απ` όπου είχα πάρει τα δικαιώματα, για να πάρω την τελική έγκριση τους και μου είχαν πει πολύ καλά σχόλια. Τους είχαν χαρακτηρίσει τέλειους, σαν σχεδιασμό και εκτύπωση. Είχα μεράκι. Ήμουν χρόνια συλλέκτης, όταν θέλησα να μπω στον χώρο της έκδοσης. Αλλά έγιναν πολλά… Δεν υπήρξε σωστή αντιμετώπιση από τα δύο πρακτορεία διανομής («Άργος» – «Ευρώπη»), με αποτέλεσμα να μπαίνω στα κατά τόπους πρακτορεία και να βλέπω στοίβες από τους τόμους του Ζορρό… Το λάθος δεν ήταν μόνο αυτό. Έβγαλα πολλά αντίτυπα. Αν αντί για 4-5.000, έβγαζα λιγότερα, θα είχα ίσως καλύτερα αποτελέσματα. Συνολικά έδωσα 1.500 αντίτυπα, οπότε είμαι ευχαριστημένος από την αντιμετώπιση της κόμικς κοινότητας στην Ελλάδα. Έπειτα, εκείνα τα χρόνια η αγορά είχε ήδη αλλάξει. Αυτές οι εκδόσεις απευθύνονταν σε μεγάλους ηλικιακά αναγνώστες και δεν ήταν πολλοί αυτοί, που συνέχιζαν να διαβάζουν κόμικς. Δύσκολα και τα χρόνια οικονομικά…

 

CT – Τελικά, η πραγματικότητα στη χώρα μας, αποτρέπει κάποιον να προχωρήσει σε έκδοση κόμικς; Κι αν ναι, γιατί;

Γ. Γ. – Η εποχή των κόμικς πέρασε πια. Τώρα έχουμε την εποχή της κίνησης της εικόνας και της ταχύτητας. Διαδίκτυο, κινηματογράφος… Το έντυπο ξεπεράστηκε πλέον. Έπειτα, η αγορά της χώρας μας είναι πολύ μικρή. Σε όσους άρεσαν τα κόμικς, εκείνα τα παλιότερα, είναι σήμερα μεγάλοι σε ηλικία και δεν ενδιαφέρονται. Οι νέοι πάνε στην ταχύτητα και σε άλλες ασχολίες. Αν θέλεις να βγάλεις κάτι τώρα, πρέπει ας πούμε να είναι μια συλλεκτική έκδοση, σε προσεγμένα άλμπουμ και όχι τεύχη και σε αριθμημένα αντίτυπα. Όχι πάνω από 500, γιατί κινδυνεύεις να μπεις μέσα. Θα είναι αποτυχία, σίγουρα.

CT – Πιστεύετε, ότι αυτό που μας κάνει να διαφέρουμε, σε σχέση με τους υπόλοιπους Ευρωπαϊκούς οίκους, είναι ότι απλά εκείνοι υπερτερούν πληθυσμιακά, απέναντι μας,  έχουν μεγαλύτερη παράδοση στο χώρο, ή προμοτάρουν καλύτερα τις δουλειές τους;

Γ. Γ. Κατά το 90% είναι ότι υπερτερούν πληθυσμιακά και κατά 10% έχουν καλύτερη οργάνωση και προώθηση της δουλειάς τους.

CT – Του πάει του Έλληνα το κόμικς, σαν αναγνώστη;

Γ. Γ. Ναι. Γιατί όχι; Είναι στην ιδιοσυγκρασία του. Του πάει. Όμως υπάρχουν πλέον προβλήματα τώρα, επιβίωσης. Δεν μπορεί να έχει το νου του ξεκούραστο και να χαλαρώσει, ούτε του περισσεύουν και χρήματα, για να αγοράσει κόμικς.

CT – Η σημερινή κατάσταση, όπου τα κόμικς περιπτέρου, όπως τα λέγαμε κάποτε, έχουν σχεδόν εξαφανιστεί, που νομίζετε ότι οφείλεται;

Γ. Γ. Όσοι διάβαζαν εκείνα τα εικονογραφημένα, που ήταν πάρα πολλά κάποτε, μεγάλωσαν. Άλλαξε και η εποχή. Το Μίκυ Μάους έμεινε ας πούμε, μέχρι σήμερα, γιατί συνέχισε η παράδοση. Πέρασε στην επόμενη γενιά και δεν έσπασε η διαδοχή θα λέγαμε, στους επόμενους αναγνώστες.

CT – Είναι αντιπροσωπευτική του ενδιαφέροντος των Ελλήνων αναγνωστών, η σημερινή εικόνα, στις κόμικς εκδόσεις μας;

Γ. Γ. Μάλλον. Αυτό δείχνει τουλάχιστον, το ίδιο το κοινό και η κατάσταση, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί. Κλείσανε και εκδοτικοί οίκοι και εφημερίδες. Όλοι πλέον πάνε σε ηλεκτρονική μορφή λόγου. Είτε γραπτού, είτε σκίτσων και περιοδικών. Είναι τα σημάδια των καιρών μας.

CT – Με ποιό τρόπο και κάτω υπό ποιες συνθήκες, θα μπορούσε να κυκλοφορήσει ένα νέο κόμικς στις μέρες μας, στην Ελλάδα; Και με τι περιεχόμενο; Απευθυνόμενο σε ώριμους, ή νέους αναγνώστες;

Γ. Γ. – Σε ώριμους. Να έχει λίγα αντίτυπα, με την συλλεκτική έννοια και να είναι ποιοτικό. Μιλάμε για μια δουλειά σχεδιαστών του εξωτερικού, σε προσεγμένη έκδοση(άλμπουμ), με κόστος όχι πάνω από 8 ευρώ και πάντα σε μετρημένο αριθμό αντίτυπων.

CT – Ας πάμε στον χώρο της συλλογής κόμικς. Να μην μιλήσουμε για το εξωτερικό, γιατί εκεί τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Ας σταθούμε στην Ελληνική πραγματικότητα. Πόσο εύκολο είναι πλέον, να βρεθούν κόμικς των δεκαετιών όπως του `60, ή του `70;

Γ. Γ. Είναι μια πολύ δύσκολη εποχή. Έκλεισαν και οι εκδοτικοί οίκοι και πολλά καταστήματα. Είναι πολύ δύσκολο να βρεθούν πλέον, παλιά κόμικς, τουλάχιστον από τον προσωπικό μου κύκλο γνωριμιών. Δεν νομίζω και φυσικά είναι δύσκολο να μπουν και νέοι στον χώρο των συλλογών, κάτω απ` αυτές τις συνθήκες.

CT – Που θα τοποθετούσατε τον Έλληνα συλλέκτη κόμικς, σε σχέση με την ενημέρωση και τις γνώσεις του, σε σύγκριση με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους και σε μια κλίμακα ως το δέκα, ας πούμε;

Γ. Γ. Θα του έβαζα 5 με 6 το πολύ. Ο ξένος είναι πιο οργανωμένος. Στις πωλήσεις που κάνουν, για παράδειγμα στις ιστοσελίδες, βλέπεις ότι έχουν πλήρη περιγραφή του κάθε τεύχους, με αναφορά ακόμη και στο παραμικρό ζάρωμα. Έτσι, η τιμή του διαμορφώνεται ανάλογα με την όποια φορά, κάτι που δεν συμβαίνει εδώ. Επίσης, μας λείπει η ενημέρωση. Αν εξαιρέσουμε 3-4 σελίδες, όπως το Comics Trades, δεν υπάρχει άλλος τρόπος για ενημέρωση και για πληροφορίες και στοιχεία, για τα κόμικς.

CT – Ποιο είναι το πιο πολύτιμο απόκτημα της συλλογής σας και τι σας φέρνει στο νου, κάθε που το αντικρίζετε; Τι εικόνες και τι στιγμές;

Γ. Γ. – Είναι σίγουρα τα Κλασσικά Ντίσνεϋ. Συγκεκριμένα 4 τεύχη, από τα πρώτα που κυκλοφόρησαν. Μου θυμίζει πολύ τα παιδικά μου χρόνια, αυτή η έκδοση, τότε που τα διάβαζα μικρός. Στην αρχή μου τα αγόραζαν οι γονείς μου, όπως σε όλους. Μετά που διαχειριζόμουν χρήματα, τα αγόραζα εγώ μέχρι και τα 25 μου. Μετά, πέρασα τα 40, για να συνεχίσω να τα συλλέγω ξανά. Όλοι το ίδιο άλλωστε κάνουν, αφού δεν υπάρχουν και οι οικονομικές προϋποθέσεις, για να ασχοληθείς μικρότερος.

CT – Πότε ξεκινήσατε να ασχολείστε με την συλλογή κόμικς και ποιο ήταν εκείνο που σας δυσκόλεψε περισσότερο, για να αποκτήσετε;

Γ. Γ. – Το πρώτο τεύχος του «Ζούγκλα – Ταρζάν», του Ρούσου. Το έψαχνα 10 χρόνια. Τώρα έχω όλη τη σειρά και τα 24 τεύχη. Είχα αρχικά 10 και μετά μέσα από αγορές στο διαδίκτυο και ανταλλαγές, βρήκα και τα υπόλοιπα.

CT – Αγαπημένοι χαρακτήρες από τα εικονογραφημένα;

Γ. Γ. – Ταρζάν και ειδικά σε σκίτσα του Foster. Και τα κλασσικά Μπλεκ και Ζαγκόρ, του Ανεμοδουρά.

CT – Τι συμβουλές θα δίνατε, σε έναν νέο συλλέκτη, που ξεκινάει τώρα;

Γ. Γ. – Θα του έλεγα μόνο να προσέχει τις καταστάσεις των τευχών. Να φροντίζει να είναι όσο πιο καλές γίνεται. Τίποτα άλλο, γιατί ο καθένας έχει και διαφορετικές προτιμήσεις, σ` αυτές τις συλλογές.

 

Τα παρακάτω εξώφυλλα, είναι αυτά των δύο τόμων του κ. Γουδετσίδη, που είναι πραγματικά στολίδι για κάθε κόμικς – βιβλιοθήκη! Με δυσκολία πιστεύει κανείς, ότι είναι Ελληνική έκδοση! Είναι μάλιστα τα αυθεντικά, της Αμερικάνικης έκδοσης. Προσεχώς θα σας παρουσίασουμε την έκδοση, σε ξεχωριστό άρθρο.

Για το Comics Trades 2012 – 2013

Γιώργος Σ. Κοσκινάς

ΚΑΡΤΕΣ ΙΟΝ

Συνεχίζουμε την παρουσίαση συλλεκτικών καρτών και άλμπουμ, από τις δεκαετίες του`60 και του`70, με κάτι που αφορά στην εταιρεία ΙΟΝ. Είναι μια σειρά αποσπασματικών καρτών, από τα άλμπουμ της «Κοσμόραμα», «Εικονόραμα» και «Αθλητόραμα», που έχουμε παρουσιάσει στο συνολικό μας αφιέρωμα, προ 5 μηνών. Τα τρία αυτά άλμπουμ της ΙΟΝ, βγήκαν στο διάστημα 1968 – 1970. Είχαν όμορφα σχεδιασμένα χαρτάκια, όπως άλλωστε μπορείτε να δείτε και στις εικόνες που συνοδεύουν την ανάρτηση αυτή. Και τα τρία άλμπουμ θεωρούνται από τους συλλέκτες πολύ σπάνια σήμερα, τουλάχιστον για να βρεθούν συμπληρωμένα. Ο τρόπος συμπλήρωσης του άλμπουμ, ήταν ο ίδιος και στις τρεις περιπτώσεις, δηλαδή αυτός των κουπονιών, τα οποία ανέγραφαν τον αριθμό της κάθε κάρτας. Ήταν η καινοτομία της ΙΟΝ, που επέτρεπε στους πιτσιρικάδες να μπορούν να κρατούν τις κάρτες και να αποκολλούν απλά τον αριθμό της κάθε μιας.

Έτσι, έμειναν πολλές από εκείνες τις κάρτες και στις μέρες μας, σε αντίθεση με άλλες εταιρείες, των οποίων εντοπίζονται πλέον μόνον οι κάρτες που είχαν περισσότερες από μια φορά, όσοι ασχολήθηκαν με αυτές τις συλλογές. Ακόμη, αν παρατηρήσετε στις κάρτες από το «Εινοκόραμα», θα δείτε ότι είχε 2 θέματα, ουσιαστικά. Το δεύτερο μάλιστα, ήταν μια κόμικς – ιστορία, που συνεχίζονταν στις κάρτες! Εκεί, η εικόνα του πρωταγωνιστή και το περιβάλλον γενικότερα, παραπέμπει στον Ελ Ζαμπάτο, που διαβάζαμε στο περιοδικό Τρουένο, δύο δεκαετίες μετά! Αν πράγματι είναι κάτι τέτοιο, τότε μιλάμε για μια πρωτιά της ΙΟΝ, σε επίπεδο κόμικς πλέον!

Να συμπληρώσω τέλος, μια προσωπική διαπίστωση – προτίμηση. Μου άρεσε ιδιαίτερα το γεγονός των κειμένων στα μπαλονάκια, που ήταν γραμμένα στο χέρι! Προσδίδει μια εικόνα πιο κοντά στην καθημερινότητα, όσων συνέλεγαν εκείνες τις κάρτες, αφού έφερνε στο νου τα σχολικά τους τετράδια!

Να ευχαριστήσω, ξανά, τους marlon63 και antko, για την συνεισφορά τους στην παρουσίαση αυτή.

Δείτε όλα τα σχετικά άρθρα συγκεντρωμένα εδώ.