ΚΛΑΣΣΙΚΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ – «EMPEROR OF THE NORTH POLE» (1973)

Δυνατή ταινία, με έξοχες ερμηνείες και ένα κλίμα που ευνοεί την ανάδειξη χαρακτήρων, προσωπικοτήτων και ηθών. Μια τσαλακωμένη ματιά των απόβλητων της κοινωνίας, που ουσιαστικά είναι μια ματιά στα δικά της κατάλοιπα μίσους, ρατσισμού και απανθρωπιάς. Είναι όλα εκείνα, που η ίδια σπρώχνει στους κάδους των σκουπιδιών, φροντίζοντας να κρατάει την «μυρωδιά» τους απ’ έξω… Η καταστροφική προφητεία των πιο σκοτεινών στιγμών, που πάντα παραμονεύουν στη γωνιά και περιμένουν να τρυπώσουν από τις χαραμάδες της έλλειψης σεβασμού στον συνάνθρωπο και της αλληλεγγύης.

Διαβάστε την παρουσίαση της ταινίας, συνοδεία αποσπασματικών φωτογραφιών και σπάνιων lobby cards, στο Cine Oasis αυτή την Δευτέρα.

Αποκλειστικά για το Cine Oasis 2014 – 2015

Γιώργος Σ. Κοσκινάς

ΚΛΑΣΣΙΚΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ – «BEYOND ATLANTIS (1973)”

Κλασικό B-movie με θαλασσινή καλτ – αύρα από την δεκαετία του ’70. Όπως και όλες εκείνες οι ταινίες, έτσι και αυτή, είναι πολύ δύσκολο να βρεθούν στις μέρες μας, καθώς οι περισσότερες δεν κυκλοφορήσαν ούτε σε VHS ούτε και σε DVD, τουλάχιστον στην Ελλάδα. Αν δεν απατώμαι, αυτή εδώ δεν παίχτηκε καν στην κρατική τηλεόραση. Δεν ανήκει στα φιλμ που αναζητά κανείς έστω και ψήγματα υποκριτικών δυνατοτήτων, εντούτοις αποπνέει μυστικισμό και εξωτική γοητεία, αναμεμειγμένα με ένα θέμα που πάντα συναρπάζει τους θεατές. Μια ακόμη εκδοχή ή ένα στοιχείο, αν προτιμάτε, για την μυθική ήπειρο που καταποντίστηκε, την Ατλαντίδα. Ίσως και να μην δίνει τις εξηγήσεις που περιμένει κανείς, όμως εντάσσεται στην κατηγορία εκείνων που κρατούν κινηματογραφικά ζωντανό τον σχετικό μύθο.

Διαβάστε την παρουσίαση της ταινίας, που συνεχίζει το αφιέρωμα του θερινού μας σινεμά στις θαλασσινές περιπέτειες, συνοδεία αποσπασματικών φωτογραφιών και σπάνιων lobby cards, στο Cine Oasis αυτή την Δευτέρα.

Αποκλειστικά για το Cine Oasis 2013 – 2014

Γιώργος Σ. Κοσκινάς

Dream Factory – 13. BILLY JOEL – Piano Man (1973)

Οι μελαγχολικές νότες και το αφηγηματικό ύφος, το σχεδόν βιωματικό του Piano Man, κερδίζουν τον ακροατή από την πρώτη στιγμή. Μια μπαλάντα με πολύ συναίσθημα αλλά και ένταση. Προσωπικά την θεωρώ σαν την πιο δυνατή, την καλύτερη συνθετική και ερμηνευτική στιγμή του Billy Joel. Έχει αυθεντικότητα, ευρηματικότητα στον στοίχο και είναι ενορχηστρωμένη ιδανικά. Ο Joel έχει γράψει την μουσική και τους στοίχους, ενώ παίζει και φυσαρμόνικα στην κλασική πια εισαγωγή.

Το κομμάτι πονοκεφάλιασε τους υπεύθυνους στην Columbia Records, με τα 5 λεπτά και 38 δεύτερα της διάρκειάς του, ειδικά από την στιγμή που προοριζόταν για 45άρι. Τελικά κυκλοφόρησε χωρίς περικοπές και τους δικαίωσε όλους, αφού σταμάτησε στο νούμερο 25 στον κατάλογο επιτυχιών του Billboard. Στην δεύτερή του πλευρά είχε το επίσης εξαιρετικό You’re my home. Παραγωγός ήταν ο Michael Stewart και το ντεμπούτο του single ήταν στις 2 Νοεμβρίου του ’73. Συμπεριλήφθηκε στον ομώνυμο (Piano Man) μεγάλο δίσκο του Billy Joel.

————————

Για το Comics Trades 2013–2014

Γιώργος Σ. Κοσκινάς

Αυτή η εργασία χορηγείται με άδεια

Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Μη εισαγόμενο

ΚΛΑΣΣΙΚΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ – «WALKING TALL» (1973)

Ταινία που έγινε ιδιαίτερα αγαπητή και στη χώρα μας τα χρόνια εκείνα των video club και του VHS, αλλά έκτοτε δεν έκανε την εμφάνισή της ξανά σε κάποιο άλλο φορμάτ (DVD – Blu-ray). Στην Αμερική αποτέλεσε τεράστια επιτυχία για τα στούντιο της Cinerama Releasing Corporation και απογείωσε κυριολεκτικά τον πρωταγωνιστή, Joe Don Baker. Χαρακτηριστική περίπτωση low budget φιλμ, που με μόλις 500.000 χιλιάδες δολάρια έφερε στα ταμεία 23 εκατομμύρια! Ενδεχομένως, κανείς να μην πίστευε ότι θα γίνονταν ποτέ κάτι τέτοιο. Σήμερα θεωρείται και είναι καλτ, όπως και πολύ σκληρή. Δεν είναι επιφανειακή, αν και δείχνει με μια πρώτη ματιά έτσι.

Διαβάστε την παρουσίαση της ταινίας στο Cine Oasis της Δευτέρας.

Αποκλειστικά για το Cine Oasis 2012 – 2014

Γιώργος Σ. Κοσκινάς

«ΟΙ ΠΕΙΡΑΤΕΣ ΤΟΥ ΠΟΡΤΟ ΠΙΚΟ»

Μια από εκείνες τις θολές, φευγαλέες εικόνες του χθες, που κινούνται στα παράλληλα σύμπαντα του νου καθενός μας ή ίσως και να μένουν μετέωρες μεταξύ μνήμης και λήθης, ξεπρόβαλε στα μάτια μου πριν μερικές ημέρες. Μια σπίθα που έμεινε αναμμένη, από τα παιδικά χρόνια και που ζωήρεψε μέσα από τις σελίδες ενός εικονογραφημένου. Δεν ήταν η πρώτη, ούτε κι η τελευταία, ευτυχώς!

Απρίλιος 1973. Η ανεμελιά και τα άλλοθι του δημοτικού, ακόμη καλά κρατούν, και όλοι μας βυθιζόμαστε στα χρόνια της αθωότητας, κάνοντας όνειρα, παίζοντας στις αυλές και κάνοντας μακροβούτια στις παραλίες. Μικρές απολαύσεις στις λεπτομέρειες κρυμμένες, στιγμές μοναδικές… Μέσα σε όλα αυτά, ξεχωρίζει η μορφή της χρονομηχανής, που παραμονεύει στα καρέ των εικονογραφημένων, για να μας τραβήξει στον μαγικό της κόσμο. Κάθε ταξίδι και μια παρέλαση χρωμάτων, στη γη της φαντασίας! Ίσως η σημαντικότερη παρουσία, στις περιπέτειες εκείνων των χρόνων, οι φιγούρες που έπλασε ένας μεγάλος δημιουργός, ο Γουώλτ Ντίσνεϋ, συνόδεψαν πολλούς από εμάς, σε όλες εκείνες τις εφικτές, ατομικές αποδράσεις, τις καθημερινές σχεδόν. Μια από αυτές, βρίσκονταν και στο τεύχος 68 του Μεγάλου Μίκυ. «Οι πειρατές του Πόρτο Πίκο»…

Ήταν τα χρόνια των ιστοριών σε συνέχειες, για το περιοδικό. Πολλές από αυτές, βγήκαν από τα μολύβια του Paul Murry. Στην έκδοση του Μεγάλου(μηνιαίου) Μίκυ, δημοσιεύτηκαν αρκετές τέτοιες. Όλες τους με την χαρακτηριστική, πλούσια γραμμή του, με την έμφαση στη λεπτομέρεια, τις σκιές και τα στρογγυλεμένα πρόσωπα των χαρακτήρων. Πάντα ο Murry και τα σκίτσα του με συνάρπαζαν ίσως λιγάκι περισσότερο από αυτά των άλλων, χαρισματικών συναδέλφων του. Καθώς τα χρόνια κυλούσαν, έμαθα και εκτίμησα φυσικά και το έργο των υπολοίπων, εξίσου σημαντικών σχεδιαστών της σχολής του Ντίσνεϋ. Όμως ο Murry, μπορώ να πω ότι σε μένα προσωπικά, αποτέλεσε τη βάση, το πρώτο ερέθισμα, αν θέλετε. Έπειτα, ήταν και το ίδιο το περιοδικό(Μεγάλο Μίκυ), που μαζί με τα Κλασικά Ντίσνεϋ, έκρυβαν πάντα για την γενιά μας μια προσμονή και έναν ευσεβή πόθο, λόγω της τιμής τους κυρίως, που μας εμπόδιζε να τα αγοράζουμε με την ίδια ευκολία που δίναμε 3 δραχμές για ένα Μίκυ Μάους… Μας έμειναν σαν απωθημένα, κατά κάποιο τρόπο… Έτσι, απέκτησαν θρυλικές διαστάσεις και η κάθε τους ανάγνωση, είχε μια αλλιώτικη λάμψη για μας.

Στο τεύχος του Απριλίου του`73(68), δημοσιεύτηκε η πρώτη συνέχεια(από τρείς συνολικά, που τις διαβάσαμε συνεχόμενα στο περιοδικό), της ιστορίας «Οι πειρατές του Πόρτο Πίκο». Όλες αυτές οι αντανακλάσεις του παρελθόντος, όπου οι φιγούρες των αγαπημένων μας ηρώων βουτούσαν σε εποχές μακρινές, σε εξωτικά τοπία, με το υγρό στοιχείο να κυριαρχεί, ανέκαθεν διέγειραν  την φαντασία μας, τουλάχιστον σε αυτές τις ηλικίες. Το “The pirates of Port Placid”(σενάριο Carl Fallberg – σκίτσα Paul Murry), από την έκδοση της Dell και το 1971, ήταν ένα από κείνα τα μαγικά εικονογραφημένα ταξίδια, που έμειναν για πάντα στο νου μου χαραγμένα. Ήταν από την τελευταία περίοδο ενασχόλησης του Murry με τα σκίτσα, αλλά αυτό δεν το ήξερα όταν έπιασα για πρώτη φορά εκείνο το τεύχος Μεγάλου Μίκυ στα χέρια μου. Ήμουν μόλις 9 χρονών και αυτά όλα έμελε να αποτελέσουν μια αναζήτηση διαρκείας, πολλών χρόνων μετά. Βλέπετε, ποτέ δεν πίστεψα ότι εκείνες οι δημιουργίες, ήταν απλά κάτι με ημερομηνία λήξης, που έπρεπε να δώσει την θέση του κάποια στιγμή, σε μια «σοβαροφάνεια» ενηλικίωσης…

Ένα μήνα μετά, διάβασα μέσω ενός φίλου και το δεύτερο μέρος της ιστορίας, στο τεύχος Μαΐου. Το τρίτο και τελευταίο όμως τμήμα, περίμενε πολλά χρόνια, μέχρι να αποκαλυφθεί στα μάτια μου. Είχα σχεδόν ξεχάσει τα ανδραγαθήματα του μικρού ποντικού, όταν έπιασα ξανά στα χέρια μου, ολοκληρωμένη αυτή την φορά, την περιπέτεια του εκείνη. Ή καλύτερα, χωρισμένη ξανά σε τρία τμήματα, αλλά συγκεντρωμένα όλα στο ίδιο τεύχος, ενός Μεγάλου Μίκυ του …2012…! Σχεδόν 40 χρόνια μετά… Από τον Μάιο του 1973, σε αυτόν του 2012, όπου στο τεύχος 538 πλέον του Μεγάλου Μίκυ, οι «Πειρατές του Πόρτο Πίκο» εξακολουθούσαν να απειλούν την Μίνυ, ο Φούμφο να συνοδεύει τον Μαύρο Πητ και τον Μίκυ με τον Γκούφυ, να προσπαθούν να ελευθερώσουν την κόρη του κυβερνήτη. Τίποτα από την λάμψη της πρώτης ανάγνωσης δεν είχε χαθεί! Ήταν όλα εκεί, ακόμη και τα αρχικά συναισθήματα, που σαν κάποια μαγική μπαγκέτα να τα άγγιξε, ξεπήδησαν και άρχισαν να χορεύουν στα καρέ επάνω!

Η φιγούρα του Μαύρου Πητ, με το μπλε πειρατικό καπέλο, θυμάμαι ότι μου είχε μείνει στο νου, από την στιγμή της πρώτης ανάγνωσης της ιστορίας. Πολύ ζωντανή εικόνα! Δεν έψαξα για στοιχεία άλλων δημοσιεύσεων της ιστορίας, ώστε να σας τα παραθέσω και να υπάρχει μια πιο πλήρης εικόνα σε όλους, γιατί αυτό που θέλησα, ήταν να μοιραστώ μαζί σας μερικές από τις μνήμες, που ανασύρουν κάτι τέτοια κόμικς.