ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΤΕΥΧΗ ΚΟΜΙΚΣ 12. ΖΑΓΚΟΡ ΤΕΥΧΟΣ 67

Ψάχνοντας στο νου για αυτά που αποκαλούμε πολλές φορές «παραλειπόμενα ζωής», αφήνεσαι σε μια γλυκιά ζάλη, μια μεθυστική διαδρομή σε ένα πολύχρωμο τούνελ, όπου πάντα στην άλλη του άκρη σε περιμένει ένα χαμογελαστό ξέφωτο αναμνήσεων. Σαν ένα κομμάτι γης που το λούζει μια ακτίνα ήλιου, περνώντας ανάμεσα στα κλαριά των δέντρων, που μοιάζουν να θέλουν καμιά φορά να κρύψουν τον ουρανό. Όμως η ακτίνα περνάει παρ` όλα αυτά και βγάζει ένα αισιόδοξο συναίσθημα. Λες, «κοίτα πάλι πως μπορούν να ζωντανέψουν εκείνες οι εκδρομές στην εξοχή» …  Και τότε τα σύννεφα μούγκριζαν και φοβέριζαν από ψηλά, αλλά εμείς βρίσκαμε ένα μέρος πιο φωτεινό για να ρουφήξουμε λίγη από την μυρωδιά της άνοιξης. Κι όλο μια αφορμή θα ξεπηδούσε, για να κλωτσήσει κάποιος τη μπάλα, ένα πείραγμα για να ακουστούν τα τρανταχτά γέλια όλων μας. «Εφικτές καθημερινές πολυτέλειες». Ανέξοδες και δίχως πολύ σκέψη. Με ένα τρόπο ανεξήγητα μαγικό και με κυρίαρχο στοιχείο τον αυθορμητισμό, όλα όσα περνούσαν απ` το μυαλό μας απείχαν ελάχιστα από το να γίνουν πράξη. Ίσως η απουσία και η άγνοια του φόβου για τις επιπτώσεις που μπορούσε να έχει, να ήταν ένας ισχυρός λόγος προκειμένου να υπερισχύουν τα κίνητρα απ` την «λογική της καθημερινότητας». Έτσι ζούσαμε τις στιγμές και αυτές ποτέ δεν μας πρόδωσαν. Ούτε και το ένστικτο μας. Δήλωναν πάντα παρόν, ακόμη και στις δικές «απουσίες», αυτές που ακούγονταν σαν σιγανά μουρμουρητά γκρίνιας. «καλά, δεν θα ξαναπάω.»…, αλλά αυτό ήταν κάτι που αναιρούνταν ταυτόχρονα από μέσα μας, με φράσεις σαν το κλασσικό πια «θα σου πω εγώ»! Σας φαίνονται οικεία, έτσι; Πάνω – κάτω τα ίδια ζήσαμε, με μοναδική διαφορά αυτή της απόστασης ο ένας απ` τον άλλον, ζώντας σε διαφορετικές γωνιές της χώρας. Σκεφτείτε όμως να μπορούσε να ηχογραφηθεί εκείνη η σκέψη τόσων πιτσιρικάδων! Θα` ταν σα να ακούγονταν ένας ξαφνικός πανηγυρισμός, στο άδειο γήπεδο της πόλης, μια Δευτέρα μεσημέρι ας πούμε! Ήταν η κοινή αντίδραση, αυτή που μας ένωνε και ο ίδιος τρόπος αντιμετώπισης από τους γονείς, αυτός που τους έκανε να μοιάζουν σαν συγγενείς! Πολύ πριν την εποχή της φωτοτυπίας, τα αντίγραφα ήταν παντού γύρω μας, κι εμείς απλά θέλαμε να ξεχωρίζουμε, να είμαστε διαφορετικοί, αλλά με τις επιρροές να είναι ίδιες σε όλους! Από κάπου πρέπει να επηρεαστείς, όμως. Να βρεις ένα πρότυπο. Μια ιδέα, ένα …σκίτσο! Αυτό το τελευταίο ειδικά, είχε τεράστιες δυνατότητες, ικανές να δώσει στον καθένα και μια εντελώς δική του διάσταση – ερμηνεία. Γιατί απλά προσαρμόζονταν στην φαντασία μας και κανείς δεν είχε την ίδια! Ούτε καν μοιάζανε μεταξύ τους! Το αντίθετο με τα χρόνια που ακολούθησαν, όπου η φαντασία μπήκε σε ζελατίνες και αεροστεγείς συσκευασίες, με ημερομηνία λήξης και συγκεκριμένες φίρμες… Σίγουρα δεν μπορούμε όσο κι αν ανατρέξουμε σε εκείνα τα καταφύγια μας τα παιδικά, πάνω σε ξύλινα άλογα, μέσα σε ρούχα λερωμένα απ` το παιγνίδι, να φέρουμε στο νου προφητικά όσα θα επακολουθούσαν. Όσο κι αν κάλπαζε η φαντασία μας, έστω κι αν καμιά φορά έτρεχε τόσο πολύ, που μας έριχνε κάτω απ` τη ράχη της!

 

Σκαρφαλωμένος σε ένα τέτοιο φανταστικό άτι μικρός(σε έναν κορμό ελιάς, που στο πάνω του μέρος έκανε μια «πλάτη» σαν αλόγου), πέρασα ατέλειωτες εκτάσεις. Λιβάδια, κάμπους, πλαγιές, βουνοκορφές. Ηγήθηκα σε επιθέσεις πολεμικές, πολέμησα, με πλήγωσαν αλλά σηκώθηκα ξανά. Αστείρευτες δυνάμεις, τεράστιο ρεπερτόριο εικόνων. Γραπωμένος από το λαιμό του πιστού συντρόφου μου, κάναμε μαζί μάχες και ταξίδια, πάντοτε αχώριστοι και αγαπημένοι. Ήταν ένα δέσιμο πολύ δυνατό. Το καταφύγιο και το παιγνίδι μαζί. Υποθέτω ότι ο καθένας έχει να πει τέτοιες ιστορίες, εφευρετικότητας και μοναδικότητας, χαρακτηριστικές του ψυχικού του κόσμου και άρρηκτα δεμένες με τα χρόνια της αμφισβήτησης και της εξερεύνησης. Ίσως να μην έχουν να κάνουν με δέντρινα άτια, αλλά και πάλι ποιος είναι αυτός που θα δώσει βραβεία στα πλάσματα του νου μας τα φανταστικά, που κάποτε γίναμε αφέντες τους. Όλα τους έχουν την ίδια αξία και πάντα θα έχουν την ίδια ξεχωριστή θέση στις καρδιές μας.

Στο δέντρο αυτό, εκτός όλων των άλλων τρόπων που σκαρφίστηκα σαν χρήσεις, ήταν και ένα ιδανικό μέρος για διάβασμα κόμικς! Αυτή του η ιδιαιτερότητα, ήταν η κοιλότητα του ίδιου του κορμού, που επέτρεπε στον …αναβάτη συν τοις άλλοις, να μπορεί να κάθεται ανάποδα(απ` ότι όταν οδηγούσε το άλογο του σε δύσβατα μονοπάτια!), έτσι ώστε να διαβάζει αναπαυτικά, σαν να ήταν σε μια πολυθρόνα. Ένα ακόμη πλεονέκτημα που το έκανε μοναδικό, ήταν ότι τα πόδια μπορούσαν να κρέμονται και να πηγαινοέρχονται, ανάλογα με το περιεχόμενο του τεύχους, αφού κανένα μα κανένα δεν το ζούσα το ίδιο, ούτε είχε τον ίδιο ρυθμό! Άλλοτε η αγωνία ήταν τέτοια, που η κίνηση περιορίζονταν στα βλέφαρα και το πήγαινε – έλα των ματιών. Άλλες φορές πάλι η δράση περίσσευε, οπότε ο νοερός καλπασμός έπαιρνε τα πόδια πέρα – δώθε! Σε τέτοιες στάσεις και καταστάσεις, ήρθαν πάμπολλες φορές στα αυτιά μου φράσεις σαν το «τι κάνεις παιδάκι μου εκεί; Θα πέσεις και θα τσακιστείς»! Δεν ενέδωσα όμως, κρατώντας χαρακτήρα ισχυρό, ίσως γιατί ενδόμυχα μου περνούσε απ` το μυαλό ότι αν κατέβαινα, θα γλύτωνα το να τσακιστώ απ` το δέντρο, αλλά ίσως όχι και τα …υπόλοιπα διαφορετικού τύπου «τσακίσματα», που ελλόχευαν σαν κίνδυνοι σε αυτές τις περιπτώσεις ανυπακοής! Πείσμα εσείς – πείσμα κι εγώ! Το κακό ήταν ότι κάποια φορά πιανόμουνα, οπότε έπρεπε και να αντιμετωπίσω της όποιες συνέπειες των πράξεων μου, αλλά αυτό δεν είναι επί του παρόντος τμήματος του κειμένου!

Την προτελευταία μέρα του Μαρτίου του 1972, κι ενώ η φύσις έξω στον κήπο οργίαζε και με προκαλούσε να τρέξω στα ηνία του πιστού μου συντρόφου(έχοντας κάνει τα μαθήματα, αν αυτό θέλατε να ρωτήσετε!), κυκλοφορούσε ήδη απ` το πρωί(το είχα πάρει στο σχόλασμα από τον πάγκο, δίπλα σχεδόν στην στάση του λεωφορείου!), το 67 τεύχος του Ζαγκόρ, τρεις – αγαπημένου κόμικς συντρόφου και λίγες φορές που είπα! Εδώ είχα ζωγραφίσει το σήμα της μπλούζας του σε άπειρα καλοκαιρινά κοντομάνικα, τι να λέμε τώρα;! Ψύχωση! Κι ήμουν μόλις 8, έτσι; Σκεφτείτε τι επακολούθησε στα μετέπειτα χρόνια, ειδικά όταν μου έστειλε ο μπάρμπας μου από τα καράβια ένα ολόιδιο πιστόλι! Χαμός! Το Ζαγκόρ και στο δέντρο που λέτε! Τώρα που κοιτάζω καμιά φορά αυτό τον κορμό, σκέφτομαι πως στο καλό ανέβαινα εκείνα τα χρόνια, σχεδόν με ένα πήδημα! Μεταξύ μας, το δοκίμασα πριν μερικά χρόνια, αλλά καλύτερα να μην μπω στην διαδικασία, να σας περιγράψω τα αποτελέσματα! Χωρίς πολλά – πολλά(γιατί, χρειάζονταν άλλωστε;), το παιγνίδι με τα αλογοκυνηγητά πέρασε σαν δεύτερη προτεραιότητα και η ανάγνωση έγινε η κυρίαρχη ιδέα εκείνο το μεσημεράκι.

Ήταν η εποχή που πίστευα ότι ο κ. Ανεμοδουράς άκουγε με κάποια περίεργη μυστική συσκευή, όλες μου τις προτιμήσεις για ένα κόμικς, οπότε έπραττε ανάλογα, βάζοντας μέσα αναγνώσματα που λάτρευα! Την ίδια σκέψη είμαι σίγουρος, ότι κάνατε πολλοί από εσάς, κι όχι μόνο μια φορά! Περίεργοι τύποι αυτοί οι εκδότες! Πρώτη – πρώτη η φάτσα του Άγγλου μάγου της μπάλας Ρόυ Ρέης(τα καμώματα του οποίου μαζί με τις τεχνικές του Τζώρτζ Μπέστ στο οπισθόφυλλο, τα είχα σαν ένα είδος εγχειρίδιου ποδοσφαίρου, για κάμποσα χρόνια!). Ήταν το 15 επεισόδιο αυτού του εικονογραφημένου, που μας κέρδισε όλους με χαρακτηριστική άνεση και έγινε σημείο αναφοράς στο περιοδικό, αλλά και στις συζητήσεις μας, όπου αναλύαμε τις φάσεις που είχαμε διαβάσει και επιχειρούσαμε φυσικά να τις κάνουμε κι εμείς! Σ` εκείνο το τεύχος, το 67 του Ζαγκόρ, η Ρόβερς και οι παίκτες της είχαν ψυχολογικά προβλήματα και αυτό τους επηρέαζε την απόδοση στους αγώνες, με αποτέλεσμα να ξεπέσουν κάπως στα μάτια ακόμη και των φιλάθλων τους! Τρομερό! Η απόλυτα γήινη ομάδα, με τρωτό σημείο την ψυχολογία αυτή τη φορά! Το κακό είναι ότι με πήρε κι εμένα λίγο από κάτω(όχι απ` το δέντρο!), γιατί δεν ήταν κι ότι καλύτερο να βλέπεις την αγαπημένη σου εικονογραφημένη ομάδα να παραπατάει στον αγωνιστικό χώρο! Ήταν …κάπως! Στο δε τέλος της συνέχειας, η αγωνία έκανε την εμφάνιση της, μιας και προαισθανόσουν ότι κάτι θα αλλάξει, αλλά ο εκδότης το είχε έτοιμο για την επόμενη Πέμπτη! Αν και το εξώφυλλο αυτού του τεύχους δεν ήταν από εκείνα που αποκαλούσαμε τότε «τραβηχτικά», με κάτι φαντεζί ας πούμε, μια σκηνή μάχης άνισης, ή ένα κοντινό πλάνο του ήρωα, η ιστορία που περιείχε δεν ήταν κακή. Ίσα – ίσα που θα την χαρακτήριζα μάλλον έξυπνη και ακόμη καλύτερα για τα χρόνια εκείνα του πενιχρού χαρτζιλικιού, σχετικά σύντομη! Δηλαδή χωρίζονταν σε τρία μόλις τεύχη(από τα οποία το «ζουμί» είχαν τα 67 και 68), που καταλαβαίνετε τι σημασία είχε για έναν πιτσιρικά! Εδώ είχαμε το «πνεύμα με το τσεκούρι» να αντιμετωπίζει μια …αλεπού! Αυτό ήταν το παρατσούκλι του κακοποιού, πολύ καλού στις μεταμφιέσεις, που έμελε για κακή του τύχη να γνωρίσει τον αχώριστο φίλο του χοντρούλη Τσίκο και να εκδικηθεί για την κλοτσοπατινάδα που έφαγε εκείνος, από τους μπράβους του απατεώνα! Ποιος είδε τον Ζαγκόρ και δεν τον φοβήθηκε! Μέχρι κοντάρι από κορμό δέντρου έφτιαξε, για να πηδήσει με άλμα επί κοντό τον φράχτη που τον χώριζε από τους θρασείς τύπους! Αυτό το ρημάδι το κοντάρι, ευθύνεται τα μέγιστα για καμιά τριανταριά μελανιές που γέμισα, από τις απανωτές προσπάθειες να τον μιμηθώ! Και μετά σου λένε ότι τα κόμικς δεν επηρεάζουν τους αναγνώστες! Κουραφέξαλα! Μ` αυτά και με τα` άλλα, ο ήρωας του Ντάρκγουντ και της γύρω περιοχής δε μάσησε, προσπέρασε τα εμπόδια ρίχνοντας ένα γερό μπερντάχι στους δύο ανόητους! Βέβαια στην συνέχεια τον συνέλαβαν οι υπόλοιποι της συμμορίας και έτσι γνώρισε και την μουσούδα της …αλεπούς από κοντά, οπότε …πήγαμε για τον Απρίλη πλέον, για να διαβάσουμε την συνέχεια στο τεύχος 68! Είχες προλάβει όμως να διαβάσεις αρκετά, με μπόλικη δράση και χιούμορ όπως πάντα, οπότε μάλλον θα έλεγα ότι μας είχε καλύψει εκείνο το τεύχος και υπήρχε «υλικό» προς συζήτηση και όχι μόνον, για μια εβδομάδα(και βάλε!), μέχρι να κυκλοφορούσε το επόμενο. Ιδανικό συμπλήρωμα για το περιεχόμενο του περιοδικού, η συνέχεια της ιστορίας του Κάπτεν Μίκυ κόντρα στον πειρατή Σιδερογένη(άλλη φοβερή φιγούρα αυτή!). Έλη, βάλτοι, κινούμενη άμμος, πειρατές άγριοι και θυμωμένοι, κροκόδειλοι, θάνατος και κίνδυνος παντού παραμόνευε, στις σελίδες εκείνης της συνέχειας, απ` όπου ο νεαρός ραίηντζερ κατάφερε να βγει αλώβητος! Στο τέλος του επεισοδίου εκείνου, ο αναγνώστης προετοιμάζεται για την μεγάλη αναμέτρηση με τον αρχηγό των πειρατών και λίγο πριν γνωρίζει για τα καπελόδεντρα του δόκτορα Αφαιμάξη! Πραγματικά αυτή η ιστορία, ήταν από τις καλύτερες που είχα διαβάσει με τον Κάπτεν Μίκυ και την τοποθετώ στις 6-7 πιο όμορφες σε σενάριο και σκίτσο, απ` όσες δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό. Είχε κάτι που σε κρατούσε. Μια αγωνία, αλλά και χιούμορ μαζί. Όμορφα τα καρέ στους βάλτους και οι σκηνές με τους κροκόδειλους. Στο οπισθόφυλλο τέλος, ο Τζώρτζ Μπέστ μας μάθαινε τις σωστές αντιδράσεις του τερματοφύλακα στο πλονζόν. Είπαμε, Έξοχη σειρά κι αυτή, που σου έδινε πολύ «υλικό» για να αυτοσχεδιάσεις αλλά και για να πειραματιστείς, αν και το συγκεκριμένο μάθημα δεν με ενθουσίασε τόσο ομολογώ, αφού ουδέποτε έκρυψα τη μη προτίμηση μου για την θέση του τερματοφύλακα!

Κατεβαίνοντας από το πολλαπλής χρήσης εκείνο καταφύγιο, έχοντας ξεκοκαλίσει κάθε μια από τις 52 σελίδες του τεύχους και σχεδόν αποστηθίσει πολλές από τις ατάκες των πρωταγωνιστών του, τρία πράγματα κυριαρχούσαν σαν σκέψεις. Το πρώτο ήταν να ξεθάψω από την κρυψώνα του το προηγούμενο τεύχος, για να το ξαναδιαβάσω φυσικά, το δεύτερο να περάσει η εβδομάδα για να κυκλοφορήσει το επόμενο(και θέλαμε ακόμη 7 μέρες!), ενώ το τρίτο ήταν ξαπλώσω σε ένα μαξιλάρι και να γίνω καλό παιδί για λίγο, μέχρι να ξεκουραστεί η μέση μου!

Γιώργος Κοσκινάς

Το πιο πάνω κείμενο που υπογράφεται από τον Γιώργο Κοσκινά, είναι προστατευμένο, κατοχυρωμένο πνευματικά και αποτελεί τμήμα υπό έκδοσης βιβλίου από τις εκδόσεις Αιγόκερως. Δημοσιεύεται αποσπασματικά κατ` αποκλειστικότητα στο Comics Trades, κατόπιν σχετικής άδειας τόσο του δημιουργού – όσο και του εκδότη. Οποιαδήποτε αντιγραφή μερική ή ολική χωρίς την συγκατάθεση του δημιουργού & του εκδοτικού οίκου που διατηρούν τα πνευματικά δικαιώματα των κειμένων αυτών, επισύρει τις προβλεπόμενες από το νόμο κυρώσεις.

Όλη η σειρά αυτών των κειμένων, βρίσκεται στην υπό – κατηγορία «ΙΣΤΟΡΙΕΣ & ΤΕΥΧΗ».

http://wp.me/PKxow-1j2

EL HAVANES – Ο «ΚΑΠΤΕΝ ΜΑΡΛΟΚ» ΤΟΥ ΖΑΓΚΟΡ

Ακόμη ένα εικονογραφημένο που διαβάσαμε μέσα από τις σελίδες της Ελληνικής έκδοσης του Ζαγκόρ, αποκρυπτογραφείται σήμερα με την παρουσία του παρακάτω κειμένου. Η αντικειμενική δυσκολία εδώ, έχει να κάνει με το γεγονός ότι στην χώρα μας μετονομάστηκε σαν χαρακτήρας και τίτλος, από το αρχικό Ισπανικό “El Habanes” στο «Κάπτεν Μάρλοκ»!

Διαβάστε το άρθρο και την παρουσίαση του δημιουργού, στην υπό – κατηγορία μας «ΕΡΕΥΝΑ & ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ», που φιλοξενεί και χαρακτηριστικές βινιέτες του χαρακτήρα αυτού, αλλά και τα εξώφυλλα της Ισπανικής έκδοσης. Μαζί και πολύ χρήσιμα links, για να κατανοήσετε πλήρως την πορεία του δημιουργού και το έργο του. Αύριο, ο συντάκτης μας fascko σας έχει και την ιστορία του τελευταίου εικονογραφμένου από τις σελίδες του «Ζαγκόρ», που δεν είχε παρουσιαστεί – αποκρυπτογραφηθεί. Του «Τάργκα», οπότε και η παρουσίαση όλων είναι πλέον ολοκληρωμένη, όσων αφορά στην προέλευση των κόμικς αυτών, που φιλοξενήθηκαν στο περιοδικό του κ. Ανεμοδουρά. Να πούμε για τους φίλους του Κάπτεν Μάρλοκ, ότι είναι καθ` οδόν ένα αρχείο pdf μα όλες τις ιστορίες του από τον Ζαγκόρ!

http://wp.me/PKxow-1QC