«Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΟΥ ΦΑΡΑΩ»

Μια ακόμη ιστορία, με πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία, θα σας θυμίσουμε σήμερα. Είναι και αυτή από τις ιστορίες που ξεχωρίζουμε, από τις Ελληνικές εκδόσεις του Ντίσνεϋ και οι οποίες θα έχουν σημαντική παρουσία, στην νέα μορφή αρθρογραφίας του Comics Trades, για τους επόμενους 5 μήνες. Κυκλοφόρησε με το Μεγάλο Μίκυ 174, τον Φεβρουάριο του 1982. Τίτλος της «Η κατάρα του Φαραώ».

Η ιστορία έχει για πρωταγωνιστές τους Μίκυ και Γκούφυ, που αναζητούν την λύση σε ένα αρχαιολογικού τύπου αίνιγμα, τουλάχιστον αρχικά. Το κλίμα και το σενάριο μας μεταφέρουν στην Αρχαία Αίγυπτο των Φαραώ, των θησαυρών και της κατάρας, που περιμένει τους βέβηλους που θα τολμήσουν να συλήσουν του ιερούς ναούς και τους βασιλικούς τάφους. Κάτω από αυτά βέβαια, υπάρχει ο αστυνομικός καθαρά γρίφος, αλλά μέχρι να φτάσουμε εκεί, έχουμε δει ορισμένα βασικά συστατικά ταινιών θρίλερ.

Εδώ ακριβώς, υπάρχει μια ομοιότητα με αρκετές κινηματογραφικές παραγωγές, που είχαν το ίδιο θέμα και που κατάφεραν να τρομάξουν πολλούς θεατές, μέχρι τα χρόνια της δεκαετίας του`60.  Στην συνέχεια, τα στούντιο αναμάσησαν το θέμα και φτάσαμε στα μάλλον κουραστικά σενάρια των τελευταίων χρόνων. Η Βρετανική εταιρεία παραγωγής Hammer Productions, έδωσε αρκετές εκδοχές όλων των πιο πάνω, με πιο ενδιαφέρουσα αυτή του 1959, με τίτλο “The Mummy”, απ` όπου και οι εικόνες που επιλέξαμε για το κείμενο. Θεωρώ ότι πλησιάζει αρκετά στην ιστορία «Η κατάρα των Φαραώ», σε κάποια σημεία βέβαια. Γιατί η κόμικς – μεταφορά της σε κάτι που απευθύνεται στα παιδιά, θα έπρεπε να έχει πολλές τροποποιήσεις, τουλάχιστον κάποια χρόνια πριν…

Επιστρέφοντας στην «Κατάρα των Φαραώ» και στο Μεγάλο Μίκυ του Φεβρουάριου του 1982, να πούμε μερικά ακόμη πράγματα, για το σενάριο της. Τα ιστορικά στοιχεία, που αλλάζουν σαν ονόματα περισσότερο, είναι αληθινά και εδώ υπάρχει ακόμη ένα ενδιαφέρον στοιχείο, που μπορούμε να παρατηρήσουμε. Όλα ξεκινούν όταν κλέβεται η μούμια του Τουτανκαμών, από την έκθεση Αιγυπτιακών αρχαιοτήτων, στο Μίκυ Σίτυ. Ο καθηγητής Ταζάποτεκ, αφηγείται την ιστορία του αρχαίου αυτού λείψανου και τον τρόπο που βρέθηκε από τους αρχαιολόγους. Κι εδώ πάλι, σε 3 έξυπνα καρέ, ο δημιουργός μεταφέρει γνώση στους μικρούς αναγνώστες, με μια παράθεση στοιχείων που και αυτά αλλοιώνονται λιγάκι, για να δέσουν με το ύφος ενός παιδικού κόμικς. Παρά το γεγονός ότι όλα συνηγορούν σε μια ιστορία με μεταφυσικές προεκτάσεις, τελικά ο δαιμόνιος ποντικο – ντετέκτιβ, θα βρει την άκρη του νήματος και θα εξιχνιάσει και αυτή την ιστορία.

Είναι μια πολύ καλή ιστορία, με εξαιρετικό σκίτσο, η οποία δίνει και το στίγμα ενδεχομένως, του πως φτιάχνονταν κάποια σενάρια, πριν από αρκετά χρόνια, που έδιναν έμφαση και με ποιο τρόπο διασκέδαζαν και διασκεύαζαν, πραγματικά ή έστω αληθοφανή περιστατικά. Πως έμπλεκαν με τις κινηματογραφικές παραγωγές, κι όλα αυτά χωρίς να βγαίνει η σημερινή βία και οι τεχνολογικές εξελίξεις, που καμιά φορά κουράζουν τον αναγνώστη.

Θα χαρώ να δω επιπλέον πληροφοριακά στοιχεία και αναμνήσεις που σας ξύπνησε, αλλά και τυχόν διαφωνίες σας, διατυπωμένα με σχόλια. Επίσης, αν θέλετε μπορείτε κι εσείς να συμμετάσχετε, σ`αυτή την ανάσυρση αναμνήσεων, μέσα από παρόμοιες ιστορίες, στέλνοντάς σας αυτήν που σας άρεσε, μαζί με κάποιες ενδεικτικές φωτογραφίες, από εσωτερικές σελίδες, ή απλά να μας προτρέψετε να την παρουσιάσουμε.

Μπορείτε να βρίσκετε τις ιστορίες, που επιλέγουμε, εδώ.

ΜΕΓΑΛΟ ΜΙΚΥ – ΙΟΥΛΙΟΣ 2012

Εγκαινιάζουμε τις παρουσιάσεις του Μεγάλου Μίκυ(ή μηνιαίου αν προτιμάτε), με το τεύχος Ιουλίου 2012. Ήταν μέσα σε αυτά που είχαμε εξαγγείλει, ως προσθήκες νέων κατηγοριών και κύκλων παρουσιάσεων. Θα έρθουν πολλά ακόμη, όπως και νέες θεματικές αναρτήσεις, αλλά αυτά θα τα δούμε στην ώρα τους. Μια έκδοση με πάρα πολλούς φίλους στη χώρα μας, κάθε ηλικίας, το Μεγάλο Μϊκυ, που μπήκε στο 539ο τεύχος του, αποτελούσε πάντα μια ξεχωριστή πρόκληση για κάθε αναγνώστη. Πλούσιο ως έκδοση, μεγάλο σχήμα, περισσότερες σελίδες από το εβδομαδιαίο Μίκυ Μάους, επιπλέον ύλη, διαγωνισμοί και πολλά ακόμη, το καθιέρωσαν στην Ελληνική αγορά. Όταν θα κάνουμε την παρουσίαση του τίτλου αυτού, θα σας πούμε περισσότερα. Ας πάμε να δούμε όμως το σημερινό τεύχος του.

Είναι γεγονός ότι, για ένα διάστημα, η έκδοση του περιοδικού είχε αρχίσει να στρέφεται στις νέες σχετικά ιστορίες, απογοητεύοντας κάπως τους αναγνώστες, όπως και στις δημοσιεύσεις των ταινιών της Ντίσνεϋ, που δεν βρήκαν και πολλούς από εμάς σύμφωνους ή, έστω, απόλυτα ικανοποιημένους, να το πω. Πριν 4 μήνες περίπου, επέστρεψα στην αγορά του Μεγάλου Μίκυ και, εντελώς ξαφνικά, ανοίγοντας τις σελίδες του, είδα προς μεγάλη μου έκπληξη μια σειρά σημαντικών αλλαγών, προς το καλύτερο φυσικά. Όπως επέστρεψα και εγώ, ως ενεργός αναγνώστης, σε ένα περιοδικό που σημάδεψε με τα τεύχη του τα παιδικά μου χρόνια, έτσι και εκείνο με την σειρά του έκανε την ολική επαναφορά στο… παρελθόν, δημοσιεύοντας αγαπημένες κλασσικές ιστορίες, ξανά! Το τεύχος 539 είναι μια ακόμη απόδειξη των όσων διαβάσατε. Η πρώτη ιστορία, «Οικογενειακή Υπόθεση», χωρισμένη σε 2 τμήματα, αλλά στο ίδιο τεύχος, δεν ήταν και ό,τι καλύτερο για εκκίνηση. Κάπως περίεργο στόρυ και σκίτσο, αλλά σε έναν βαθμό ικανοποιητική, αφού έχει κάτι στο ύφος της από τις παλιές ιστορίες που διαβάζαμε κάποτε. Ο Μίκυ μπλέκει σε μια οικογενειακή υπόθεση απαγωγής της ξαδέλφης του Μίλυ και ο ένοχος είναι… αλλά καλύτερα να τα διαβάσετε εσείς!

Η «Λίμνη τής Ερήμου» σεναρικά δεν έχει κάτι φοβερά πρωτότυπο, όμως έχει εκείνη την αφέλεια και το ανεπιτήδευτο, που χαιρόμασταν να διαβάζουμε και να ξεχνιώμαστε. Παραμυθένιες εφευρέσεις, τρελά σενάρια του νου και ωραίο σκίτσο. Ο Σκρούτζ προσπαθεί να μεταφέρει τα αγαθά του στην έρημο, αξιοποιώντας παράλληλα μια νέα περιοχή, που απέκτησε από τον Ρόμπαξ. Η τελική εξέλιξη είναι απροσδόκητη! Σιγά μην δεν έβγαζε άκρη ο τσιγγούναρος!

Τον «Καλό Κουρέα» τον έχουμε σίγουρα διαβάσει πάνω από μια φορά(ο Κρίτωνας θα μας πει περισσότερα). Είναι μικρό και έξυπνο σενάριο, με πρωταγωνιστή τον Γκούφυ, που μέσα από την γκάμα από γκάφες που διαθέτει και με την βοήθεια της τύχης, θα συλλάβει ένα κακοποιό! Πολύ καλό και εδώ το σκίτσο.

Το «Τυχερό Γουρουνάκι», με τους Γκαστόνε και Φέθρυ, μου άρεσε πολύ, για τον ανορθόδοξο τρόπο που εκτυλίσσεται.  Με αυτούς τους δύο, δεν έχουμε διαβάσει και πολλές ιστορίες, είναι αλήθεια. Πόσο μάλλον με τον Φέθρυ να κοντράρει στην τύχη τον Γκαστόνε! Εντελώς πρωτότυπο! Πολύ καλό και το σενάριο και το σκίτσο. Μικρή και σύντομη κι αυτή η ιστορία, που διαβάζεται ευχάριστα και θα σας διασκεδάσει με την σπιρτάδα της. Για όλα ευθύνεται ένα μικρό γουρουνάκι, που κερδίζει ο Γκαστόνε, αλλά που αλλάζει πολλά χέρια, τελικά!

Και πάμε στα «Αγριογατάκια» και τον «Μυστικό Σύμμαχο». Είχα πολύ καιρό να διαβάσω ιστορία με τα τρία γατάκια και τον ποντικό ως πρωταγωνιστές και μου έφερε στο νου πλήθος αναμνήσεων, από τα χρόνια που οι ιστορίες τους είχαν μεγαλύτερη συχνότητα δημοσίευσης. Κι εδώ έχουμε την απλότητα να κυριαρχεί στο σενάριο, με ωραίο καθαρό σκίτσο. Μια κόντρα ταχύτητας, μεταξύ των αδελφών, θα φέρει έναν απροσδόκητο σύμμαχο, στο πλευρό του πιο αδύνατου.

Ο «Τρόμος των Πειρατών» είναι Paul Murry και, φυσικά, αυτό από μόνο του αρκεί για να της δώσω το μάξιμουμ της βαθμολογίας! Φρέσκια, δροσερή, καλοκαιρινή περιπέτεια, με κέφι και ζωντάνια, με τον Μίκυ και τα δύο του ανηψάκια να πρωταγωνιστούν σε ένα σενάριο σήμα – κατατεθέν τού μεγάλου αυτού δημιουργού! Δείτε τα καρέ με τον τρόπο που εφευρίσκει ο Μίκυ, για να απεγκλωβίσει το σκάφος από τον ύφαλο! Όχι, δείτε τα σας λέω! Μιλάμε για Χολλυγουντιανή σκηνή φιλμ! Ως στόρυ, οι τρείς επίδοξοι εξερευνητές των κυμμάτων πέφτουν σε ένα καλά σχεδιασμένο κόλπο δύο πειρατών, αλλά βρίσκουν την λύση, χάρη στο φοβερό ταλέντο του Μίκυ να φτιάχνει όπλα από το τίποτα!

Συμπερασματικά, πέρασα ευχάριστα με το τεύχος 539. Καλό το γενικό κλίμα, πολύ καλά τα σκίτσα στο μεγαλύτερο τους μέρος και έξυπνα σενάρια. 9 στα 10 και μια ευχή: Στο τεύχος Αυγούστου να δώσω έναν βαθμό παραπάνω! Απλά, διαβάστε το!

Το Μεγάλο Μίκυ, έχει κι αυτό την δική του κατηγορία.

Μεγάλο Μίκυ 24 – Ο διαγωνισμός

Όπως είχαμε αναφέρει και στην δημοσίευση της ιστορίας «Η παγίδα του Κόρακα», που σας δώσαμε να διαβάσετε πριν από μερικές μέρες, στο τεύχος 24 του Μεγάλου Μίκυ υπήρχε και ένας διαγωνισμός. Οι όροι του, οι ερωτήσεις και τα έπαθλα, ακολουθούν στις δύο σελίδες του παραθέτουμε. Νομίζω ότι τα επιπλέον σχόλια εκ μέρους μας, είναι περιττά, αφού εδώ μιλούν οι εικόνες και, ακόμη περισσότερο, οι αναμνήσεις…

Νέα κατηγορία και γι` αυτή την έκδοση.

«Η παγίδα του Κόρακα»

Καλοκαίρι δίχως εκδόσεις Ντίσνεϋ, δεν νοείται! Από τότε που ήμασταν ακόμη 7, ή 8 χρονών, μέχρι και σήμερα, εξακολουθούν να μας συναρπάζουν και να γεμίζουν όμορφα τις μέρες μας! Είτε στις παραλίες είτε σπίτι, δεν έχει καμία σημασία. Με ένα τεύχος Μεγάλου Μίκυ, πάντα ξεχνιέσαι και ονειρεύεσαι ξανά…

Τον Αύγουστο του 1969, σε ηλικία μόλις 5 ετών, έπιασα αυτό το τεύχος στα χέρια μου. Ήταν το Μεγάλο Μίκυ Αυγούστου(24), το οποίο διάβασα ξανά και ξανά, αλλά εκτίμησα αρκετά χρόνια αργότερα. Ήταν ένα από τα ελάχιστα που επέζησαν των μετακομίσεων, σε μια θήκη από παπούτσια… Χρόνια μετά, στα μέσα της δεκαετίας του`80, με αυτό και άλλα 100-120, ξεκινούσα να  συγκεντρώσω εκείνους τους θησαυρούς της νιότης… Σε κάποιες περιπτώσεις τα κατάφερα και με το παραπάνω, σε κάποιες άλλες όχι… Έχουμε χρόνια μπροστά μας, όμως!

Για το τεύχος θα μιλήσουμε διεξοδικά σε ξεχωριστό άρθρο και κατηγορία. Αυτό εδώ έχει άλλους σκοπούς… Το άκρως καλοκαιρινό του εξώφυλλο είχε μια προδιάθεση για δροσερό περιεχόμενο και ανάλογες αποδράσεις του νου. «Το διαμάντι τού Ράζαχ – Ρα», με τον Ντόναλντ, ήταν απλά υπέροχο! Όπως επίσης και ο απίθανος για την εποχή διαγωνισμός τού τεύχους, όπου διεκδικούσαμε ένα ηλεκτρόφωνο(πικάπ), ένα μίνι τρανζίστορ ή έναν από τους 20 δίσκους με τους «Τρίλη και Μουκς»! Γυρίζοντας τις σελίδες όμως, πέφτουμε στο θέμα της σημερινής ανάρτησης.

«Η παγίδα του Κόρακα». Μια ιστορία βγαλμένη από τα μολύβια του μεγάλου Paul Murry. Καθαρό σκίτσο, στρογγυλή γραμμή, έμφαση στις λεπτομέρειες και την σκιά, ιδανικές περιγραφές προσώπων και τοπίων! Δεν το έχω κρύψει ποτέ, ότι ήταν ένας από τους αγαπημένους μου σχεδιαστές του Ντίσνεϋ. Κοιτάζοντας σήμερα αυτά τα σκίτσα, καταλαβαίνω γιατί σε πολλούς της γενιάς μου, είναι απλά αδύνατον να ξεχάσουν εκείνες τις ιστορίες και πάντα σχεδόν τις συγκρίνουν με τις τωρινές, με τις οποίες και είναι πολύ αυστηροί. Είναι λογικό. Όταν έχεις μεγαλώσει με τέτοια σκίτσα, τα σημερινά σου φαίνονταν σαν να έχουν… ξεφύγει κάπως…

Πρόσθεσα και το οπισθόφυλλο του τεύχους, γιατί κι αυτό ανήκει στις εικόνες, που ξυπνούν μνήμες…

Η ιστορία έχει πολλές ομοιότητες με αυτήν του «Τιτάνα»(Ζαγκόρ), όπως και ο «Εμίλ Κόρακας», αν τον κοιτάξετε καλά, φέρνει του Χέλιγκεν, του τρελού εφευρέτη, που βρήκε πολλές φορές στο δρόμο του ο Ζαγκόρ. Δεν θα σας κουράσω με επιπλέον λεπτομέρειες, όχι τώρα! Κάποια άλλη φορά, στις συγκρίσεις που θα κάνουμε και την ανάλυση του τεύχους, θα πούμε περισσότερα. Σαν ένα μικρό καλοκαιρινό δωράκι, σας δίνουμε την ίδια την ιστορία, που κατεβαίνει κλικάροντας τον παρακάτω σύνδεσμο! Καλές αναγνώσεις!

http://www.mediafire.com/view/?dsi263bxfagb21f

Τα κείμενα αυτών των αφηγήσεων βρίσκονται εδώ.

«ΟΙ ΠΕΙΡΑΤΕΣ ΤΟΥ ΠΟΡΤΟ ΠΙΚΟ»

Μια από εκείνες τις θολές, φευγαλέες εικόνες του χθες, που κινούνται στα παράλληλα σύμπαντα του νου καθενός μας ή ίσως και να μένουν μετέωρες μεταξύ μνήμης και λήθης, ξεπρόβαλε στα μάτια μου πριν μερικές ημέρες. Μια σπίθα που έμεινε αναμμένη, από τα παιδικά χρόνια και που ζωήρεψε μέσα από τις σελίδες ενός εικονογραφημένου. Δεν ήταν η πρώτη, ούτε κι η τελευταία, ευτυχώς!

Απρίλιος 1973. Η ανεμελιά και τα άλλοθι του δημοτικού, ακόμη καλά κρατούν, και όλοι μας βυθιζόμαστε στα χρόνια της αθωότητας, κάνοντας όνειρα, παίζοντας στις αυλές και κάνοντας μακροβούτια στις παραλίες. Μικρές απολαύσεις στις λεπτομέρειες κρυμμένες, στιγμές μοναδικές… Μέσα σε όλα αυτά, ξεχωρίζει η μορφή της χρονομηχανής, που παραμονεύει στα καρέ των εικονογραφημένων, για να μας τραβήξει στον μαγικό της κόσμο. Κάθε ταξίδι και μια παρέλαση χρωμάτων, στη γη της φαντασίας! Ίσως η σημαντικότερη παρουσία, στις περιπέτειες εκείνων των χρόνων, οι φιγούρες που έπλασε ένας μεγάλος δημιουργός, ο Γουώλτ Ντίσνεϋ, συνόδεψαν πολλούς από εμάς, σε όλες εκείνες τις εφικτές, ατομικές αποδράσεις, τις καθημερινές σχεδόν. Μια από αυτές, βρίσκονταν και στο τεύχος 68 του Μεγάλου Μίκυ. «Οι πειρατές του Πόρτο Πίκο»…

Ήταν τα χρόνια των ιστοριών σε συνέχειες, για το περιοδικό. Πολλές από αυτές, βγήκαν από τα μολύβια του Paul Murry. Στην έκδοση του Μεγάλου(μηνιαίου) Μίκυ, δημοσιεύτηκαν αρκετές τέτοιες. Όλες τους με την χαρακτηριστική, πλούσια γραμμή του, με την έμφαση στη λεπτομέρεια, τις σκιές και τα στρογγυλεμένα πρόσωπα των χαρακτήρων. Πάντα ο Murry και τα σκίτσα του με συνάρπαζαν ίσως λιγάκι περισσότερο από αυτά των άλλων, χαρισματικών συναδέλφων του. Καθώς τα χρόνια κυλούσαν, έμαθα και εκτίμησα φυσικά και το έργο των υπολοίπων, εξίσου σημαντικών σχεδιαστών της σχολής του Ντίσνεϋ. Όμως ο Murry, μπορώ να πω ότι σε μένα προσωπικά, αποτέλεσε τη βάση, το πρώτο ερέθισμα, αν θέλετε. Έπειτα, ήταν και το ίδιο το περιοδικό(Μεγάλο Μίκυ), που μαζί με τα Κλασικά Ντίσνεϋ, έκρυβαν πάντα για την γενιά μας μια προσμονή και έναν ευσεβή πόθο, λόγω της τιμής τους κυρίως, που μας εμπόδιζε να τα αγοράζουμε με την ίδια ευκολία που δίναμε 3 δραχμές για ένα Μίκυ Μάους… Μας έμειναν σαν απωθημένα, κατά κάποιο τρόπο… Έτσι, απέκτησαν θρυλικές διαστάσεις και η κάθε τους ανάγνωση, είχε μια αλλιώτικη λάμψη για μας.

Στο τεύχος του Απριλίου του`73(68), δημοσιεύτηκε η πρώτη συνέχεια(από τρείς συνολικά, που τις διαβάσαμε συνεχόμενα στο περιοδικό), της ιστορίας «Οι πειρατές του Πόρτο Πίκο». Όλες αυτές οι αντανακλάσεις του παρελθόντος, όπου οι φιγούρες των αγαπημένων μας ηρώων βουτούσαν σε εποχές μακρινές, σε εξωτικά τοπία, με το υγρό στοιχείο να κυριαρχεί, ανέκαθεν διέγειραν  την φαντασία μας, τουλάχιστον σε αυτές τις ηλικίες. Το “The pirates of Port Placid”(σενάριο Carl Fallberg – σκίτσα Paul Murry), από την έκδοση της Dell και το 1971, ήταν ένα από κείνα τα μαγικά εικονογραφημένα ταξίδια, που έμειναν για πάντα στο νου μου χαραγμένα. Ήταν από την τελευταία περίοδο ενασχόλησης του Murry με τα σκίτσα, αλλά αυτό δεν το ήξερα όταν έπιασα για πρώτη φορά εκείνο το τεύχος Μεγάλου Μίκυ στα χέρια μου. Ήμουν μόλις 9 χρονών και αυτά όλα έμελε να αποτελέσουν μια αναζήτηση διαρκείας, πολλών χρόνων μετά. Βλέπετε, ποτέ δεν πίστεψα ότι εκείνες οι δημιουργίες, ήταν απλά κάτι με ημερομηνία λήξης, που έπρεπε να δώσει την θέση του κάποια στιγμή, σε μια «σοβαροφάνεια» ενηλικίωσης…

Ένα μήνα μετά, διάβασα μέσω ενός φίλου και το δεύτερο μέρος της ιστορίας, στο τεύχος Μαΐου. Το τρίτο και τελευταίο όμως τμήμα, περίμενε πολλά χρόνια, μέχρι να αποκαλυφθεί στα μάτια μου. Είχα σχεδόν ξεχάσει τα ανδραγαθήματα του μικρού ποντικού, όταν έπιασα ξανά στα χέρια μου, ολοκληρωμένη αυτή την φορά, την περιπέτεια του εκείνη. Ή καλύτερα, χωρισμένη ξανά σε τρία τμήματα, αλλά συγκεντρωμένα όλα στο ίδιο τεύχος, ενός Μεγάλου Μίκυ του …2012…! Σχεδόν 40 χρόνια μετά… Από τον Μάιο του 1973, σε αυτόν του 2012, όπου στο τεύχος 538 πλέον του Μεγάλου Μίκυ, οι «Πειρατές του Πόρτο Πίκο» εξακολουθούσαν να απειλούν την Μίνυ, ο Φούμφο να συνοδεύει τον Μαύρο Πητ και τον Μίκυ με τον Γκούφυ, να προσπαθούν να ελευθερώσουν την κόρη του κυβερνήτη. Τίποτα από την λάμψη της πρώτης ανάγνωσης δεν είχε χαθεί! Ήταν όλα εκεί, ακόμη και τα αρχικά συναισθήματα, που σαν κάποια μαγική μπαγκέτα να τα άγγιξε, ξεπήδησαν και άρχισαν να χορεύουν στα καρέ επάνω!

Η φιγούρα του Μαύρου Πητ, με το μπλε πειρατικό καπέλο, θυμάμαι ότι μου είχε μείνει στο νου, από την στιγμή της πρώτης ανάγνωσης της ιστορίας. Πολύ ζωντανή εικόνα! Δεν έψαξα για στοιχεία άλλων δημοσιεύσεων της ιστορίας, ώστε να σας τα παραθέσω και να υπάρχει μια πιο πλήρης εικόνα σε όλους, γιατί αυτό που θέλησα, ήταν να μοιραστώ μαζί σας μερικές από τις μνήμες, που ανασύρουν κάτι τέτοια κόμικς.