Οι Allright ζωντανά στο «Double Trouble»!

Η πιο ηλεκτρική blues μπάντα της Αθήνας, οι All Right, μας υποδέχονται στις 7 Δεκέμβρη στη σκηνή του DOUBLE TROUBLE εντός της ανανεωμένης στοάς «THE YARD» (Λ.Πατησίων 101).

Οι All Right μας προσκαλούν σε ένα συναρπαστικό μουσικό ταξίδι όπου με αφετηρία το Robert Johnson και τον Elmore James, ενδιάμεσους σταθμούς τους BB King, Albert King, Muddy Waters κ.ά. θα έχει τελικό προορισμό τους σύγχρονους Gary Moore, Eric Clapton και Joe Bonamassa. Σύντροφος σταθερός στη διαδρομή αυτή, ο αυτοσχεδιασμός, στοιχείο που κάνει κάθε ταξίδι μοναδικό και απρόβλεπτο!

Στην ξεχωριστή αυτή βραδιά οι All Right θα παρουσιάσουν και τα δικά τους ολοκαίνουργια «It’s you» και «Start the show» !

Oι All Right είναι:
Ανδρέας Σαρδέλης – μπάσο
Γιώργος Καρλής – τύμπανα
Δημήτρης Νίτης – κιθάρα
Δημήτρης Καρράς – κιθάρα, φωνή

Λεπτομέρειες για την εκδήλωση, μπορείτε να βρείτε εδώ.

Επιστροφή στο Πράσινο Ακρωτήρι…

Σ` αυτή την μεγάλη φετινή λίστα όσων απεβίωσαν, στον καλλιτεχνικό «δρόμο της απώλειας», προστέθηκε χθες ακόμη ένα όνομα. Ο κόσμος της μουσικής θρηνεί για την τραγουδίστρια με την τόσο ιδιαίτερη φωνή από το Cape Verde, για την Cesaria Evora. Όταν έχεις τέτοιους ήχους να περιγράψεις, με τέτοια ευαισθησία και μια τέτοια προσωπικότητα, νομίζω ότι οι νεκρολογίες και τα βιογραφικά είναι περιττά. Αρκετά μ` αυτή την χρονιά! Μας πήρε τόσο σημαντικούς ανθρώπους μακριά. Καλύτερα να κρατήσουμε στα αυτιά μας, σαν έναν απόηχο πια, την ίδια την φωνή της Cesaria και να της ευχηθούμε καλές παραστάσεις εκεί ψηλά…

Leonard Skinner

Καθηγητής γυμναστικής σε σχολείο του Αμερικάνικου Νότου το 1970.
Δεν είναι και το πιο αναγνωρίσιμο όνομα εκτός κι αν διαβαστεί όπως ‘μεταλλάχτηκε’ αργότερα.

Lynyrd Skynyrd.

Όταν τα ιδρυτικά μέλη έψαχναν όνομα για τη μπάντα τους πέρασαν από τα One Percent και Noble Five πριν καταλήξουν στο Leonard Skinnerd για να τον κοροιδέψουν.Από τότε πέρασαν πολλές αλλαγές, άλλαξαν πολλά μέλη, με ένα γερό πυρήνα πάντα σταθερό με τους Rossington, Collins και Van Zandt.

Έγιναν γνωστοί ειδικά μετά το ’73 καθώς άνοιγαν στην περιοδεία των Who με τίτλο Quadrophenia.

Αυτό όμως δεν είναι ένα κομμάτι που αφορά τη μπάντα.

Αφορά ένα κομμάτι με πολύ ιδιαίτερη αξία για μένα, ένα κομμάτι που πάντα με κάνει ν’ ανατριχιάζω, είναι χαλαρά στο top ten των κομματιών-που-ακούς-πιωμένος.

Αν υπάρχει αυτό που λέγαμε ψαρωμένοι τότε με τις γεμάτες σπυράκια φάτσες μας ‘ύμνος του ροκ’, αυτό βάζει σοβαρή υποψηφιότητα.

If I leave here tomorrow
Would you still remember me?

Ζωγραφίζουν πραγματικά, με τo slide στην Gibson Explorer να κάνει αγγέλους. Ξεκινάει απαλά, γλυκά και συνεχίζει με μια απίστευτη ποίηση να σε απογειώνει, καταλήγοντας σε μια σαμανιστική κιθαριστική νιρβάνα χωρίς προηγούμενο.

Ο νότος δε χρειάζεται τον Jimmy Page γιατί πετάει μέχρι τον ουρανό με τα δικά του φτερά.

Oregon

Έψαχνα για αρκετη ωρα για να βρω καποιο ηχητικο δειγμα σε βιντεο ή κατι αλλο.

Τους Oregon τους ειχα συναντήσει σε ενα απο κεινα τα πολυωρα ψαξιματα σε δισκαδικα. Εκεινη η εποχη ηταν παραδεισος. Ανοιγαμε 2 μπυρες με το Μανωλη, τον ιδιοκτητη και βαζαμε στο πικαπ οτι φαινοταν ενδιαφερον. Οτι μ αρεσε το βαζαμε στην ακρη και το χρωστουσα επ’ απειρον. Οτι λεφτα ειχα στα βινυλια πηγαινανε.

Εκει λοιπον ακουσα και πρωτη φορα Oregon χωρις να ξερω οτι αναμεσα τους ήταν ο ‘πολυς’ Colin Walcott. Σιταρ, ομποε, ακουστικες κιθαρες, σαξοφωνο, κοντραμπασο, βιολοντσελο, πραγματικα αναριθμητα στη συνθεση τους σχηματα στο τι χρησιμοποιουσαν.

Ξεκινησαν το 60 απο δυο φοιτητες του Oregon τους Ralph Towner και Glenn Moore με επιρροες απο Bill Evans μεχρι βραζιλιανικη μουσικη. Με τεραστιες σπουδες διπλα σε μεγαλους οπως ο Dexter Gordon. Oταν ηρθε μαζι τους ο Walcott που επαιζε απο ταμπλα μεχρι σιταρ αρχισε να δενει το πραγμα. Επαιζαν 10 χρονια μαζι, με πειραματισμους ατελειωτους μεχρι που εκαναν το ντεμπουτο τους το 71. Οι διακρισεις ακολουθουσαν η μια την αλλη, ενα αλμπουμ τους μπηκε στα 100 καλυτερα Jazz albums.

Το 84 ο Walcott σκοτωνεται σε τροχαιο ατυχημα. Η συνθεση αλλαζει με την προσθηκη εκπληκτικων κρουστων του Ινδου Trilok Gutru.

Η μουσικη τους ειναι οπως και τ’ ονομα τους εξαιρετικα απλη. Καμια σχεση με την τζαζ που γινεται ανυποφορη μετα τα πρωτα 5 λεπτα. Απιστευτα λυρικος και δεμενος ηχος. Βρηκα ενα οχι ιδιαιτερα αντιπροσωπευτικο δειγμα τους, εχουν γραψει αρκετα καλυτερα, αλλα δινει μια καλη γευση…

ROCK CLASSICS 11. ALLMAN BROTHERS BAND – At Filmore East(1971)

Απορίας άξιο πως κατάφεραν να κατεβάσουν από τη σκηνή του Filmore, τον Duan Allman εκείνη τη βραδιά! Όποιος έχει ακούσει τι κάνει επί σκηνής σ` αυτό το άλμπουμ(ή ακόμη καλύτερα αν έχει δει το βίντεο της συναυλίας), δεν χρειάζεται επιπλέον βοήθεια, για να πειστεί ότι αναφερόμαστε σε έναν από τους πλέον χαρισματικούς κιθαρίστες, που γνώρισε ποτέ η ροκ! Ο ιθύνων νους των South ροκάδων Allman Brothers, βρίσκεται σε μια από τις στιγμές κιθαριστικού παροξυσμού του και σολάρει ασταμάτητα, ακόμη και στο ενδιάμεσο του ενός από το άλλο κομμάτι! Για την ακρίβεια αυτός συνεχίζει και οι υπόλοιποι της μπάντας αλλάζουν τραγούδια!

Διαβάστε την παρουσίαση αυτού του ιστορικού ροκ – άλμπουμ και δείτε τα καταπληκτικά αποσπασματικά βίντεο, στην υπό – κατηγορία «ΜΕΛΩΔΙΚΟΙ ΑΠΟΗΧΟΙ…»

http://wp.me/PKxow-2us