Αρχεία Ιστολογίου
ROCK CLASSICS 10. COLDBLOOD(1969)
Σαν Φρανσίσκο και τα μυαλά στα κάγκελα κι εδώ! Πολύ Φρίσκο βγαίνει το αφιέρωμα, αλλά δεν γίνεται κι αλλιώς. Να αφήσω απ` έξω δισκάρες όπως αυτόν εδώ, είναι απαράδεκτο! Όταν πήρα εκείνον τον δύσμοιρο τον αντιγραφέα τον Phillips(τον πρώτο, γιατί μετά πήρα κι άλλους δύο…), ήταν το πρώτο βινύλιο που πέρασα σε cd και από εκεί κατευθείαν στο pc, για να παίζεται στο πικάπ μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις! Φυσικά και πέρασαν μαζί με τα κομμάτια και οι γρατζουνιές και πολύ γουστάρω! Δεν επρόκειτο να αγοράσω όμως το συγκεκριμένο δίσκο κατευθείαν σε αψεγάδιαστο, βιομηχανοποιημένο, λάτινο μουσικό κακέκτυπο, παρά μονάχα αν είχε βγει κατευθείαν σε αυτό το φορμάτ. Δύσκολο, αλλά θα προσπαθήσω να σας δώσω μια περιγραφή όλων αυτών που διαδραματίζονται, στα περίπου 45 λεπτά που κρατάει αυτό το soul –folk – psych – ανατολίτικο – rock όραμα. Είναι γνωστό σε όλους σας πιστεύω, πως ότι «έπιναν»(για το νερό κουβεντιάζουμε, έτσι;), εκεί κάτω μεταξύ `67 – `69(άντε και κάνα – δύο χρονάκια μετά), ήταν επικίνδυνα διεγερτικό για τα εγκεφαλικά κύτταρα, γι` αυτό και οι περισσότεροι που έθεσαν εαυτούς στην υπηρεσία της ιατρικής, είχαν ένα θέμα μετά όταν πήραν το εξιτήριο στο χέρι. Εμάς όμως μας νοιάζει τι δημιούργησαν και είναι πέρα από κάθε αμφιβολία μοναδικό! Που να κοπιάρεις στις μέρες μας μια τέτοια επανάσταση στη μουσική και τη ζωή γενικότερα; Γίνεται; Να πιάσεις ας πούμε τους facebook – fans και να τους εμφυσήσεις την φιλοσοφία του «πιάσε αγόρι μου τη ζωή απ` τα μαλλιά και άσε τις μαλακίες με μπλιγκιμπλόνκια», είναι αδύνατον. Και το σάλιο σου χαλάς και αυτονών τους τη σπας. Οπότε ας τους αφήσουμε να επαναστατούν εικονικά και ας κάνουμε οι υπόλοιποι τη δουλειά μας. Everybody happy. Λοιπόν, εδώ έχουμε ένα δίσκο, που άμα δεν έχεις υπομονή και ακούσεις κάποια δευτερόλεπτα από τα 2 πρώτα κομμάτια, πας στον τύπο στο ταμείο και του λες «φχαριστώ φίλε, αλλά δε μου κάνει. Άλλα ψάχνω εγώ»… Σ` αυτή την περίπτωση άμα το παλικάρι είναι αυτό που λέμε αφοσιωμένος εργαζόμενος, με ζήλο και τα λοιπά, θα προσπαθήσει να σε μεταπείσει, όμως είναι καλύτερα και για σένα και για μας και για κείνον, να μην αλλάξεις γνώμη! Πήγαινε σε κανένα άλλο ράφι καλύτερα και άφησε την Lydia Pense και τους 8 σωματοφύλακες της ήσυχους!
Αν απ` την άλλη έχεις υπομονή κι ακούσεις και κανένα παραπάνω κομμάτι, μμμ… εκεί τα πράγματα αλλάζουν άρδην και δεν ψάχνεις ούτε για σκόντο στην τιμή! Μόνο μια σακούλα και να φύγεις γρήγορα για το σπίτι! Χα! Please give me back my brain, που τραγουδάνε και τα παιδιά εδώ! Τα μυαλά στα κάγκελα, ένα πράγμα! Για ορντέρβ έχουμε δύο φολκάκια ψιλό – light, μετά όμως που ζεσταίνεται το λαρύγγι της Lydia, πάμε για άλλα! Από την psych out εκδοχή του Μουσταφά(αυτού που τραγουδάει και η Γλυκερία!), μέχρι acid – blues και εκρηκτικές soul μολότοφ! Απ` όλα έχει ο μπαξές! Από αλλού ξεκινάνε και αλλού καταλήγουνε! Απίστευτα πράγματα σας λέω! Βαράνε κάτι κλασσικά δωδεκάμετρα γκαγκάν – γκαγκάν και μέσα ξεφεύγουν folk – rock αμανέδες! Δεν παίζει να έχετε ακούσει κάτι παρόμοιο, ούτε να ακούσετε ξανά, εκτός κι αν πάθει κάτι η πλάση και γυρίσουμε στο`67… Κάθομαι και προσπαθώ να ξεχωρίσω ένα κομμάτι ρε παιδιά, έτσι σαν το καλύτερο πως λέμε για να σας το προτείνω, αλλά που; Εύκολο είναι; Ή τον ακούς όλο το δίσκο και σ` αρέσει both sides, ή τον βγάζεις από το πικάπ και βάζεις κάτι άλλο. Δεν είναι κακό. Γούστα είναι αυτά. Α! Βρήκα ένα κομμάτι που μπορεί να το αποκαλέσει κανείς ear – drug! I`m a good woman λέγεται. Καλά, εδώ μιλάμε για ένα τραγούδι – μια γενιά, έτσι; Οι τύποι είχαν για ιμπρεσάριο τον Billy Graham, τον ιδιοκτήτη του φοβερού Filmore West(και του Filmore East), ο οποίος τους πήγε σηκωτούς κατευθείαν από τις πρόβες στο μαγαζί του, στα γραφεία της Atlantic, που τους υπέγραψε με συνοπτικές διαδικασίες! Σιγά μην άφηνε τέτοιο κελεπούρι ο Ahmet Ertegun, με την καλύτερη μύτη στην Αμερικάνικη δισκογραφία! Τα οσφραίνονταν αυτά από την εξώπορτα! Και οι Coldblood μύριζαν από πάνω μέχρι κάτω ψαρίλα και γοργόνες από τον κόλπο του Σαν Φρανσίσκο! Από τη θάλασσα στο καφάσι και γρήγορα! Το`69 βγήκε ο δίσκος τούτος και έκτοτε μάθαμε ότι ποτέ δεν πρέπει να λες στη ζωή ότι τα έχεις ακούσει όλα! Νομίζετε ότι υπερβάλω; Χα! Για ψάξτε το βινύλιο αυτό και τα ξαναλέμε… Αν το βρείτε βέβαια, γιατί ακόμη κι οι μεταχειρισμένες κόπιες του δεν πάνε κάτω από 120 ευρώ η μια! Τώρα με το διαδίκτυο δεν ξέρω αν κανένας τρελαμένος το έχει ανεβάσει πουθενά, αλλά έστω κι έτσι αξίζει να το ψάξετε. Αν θέλετε και τους προσωπικούς δίσκους της Lydia γιατί πάθατε κάτι – αλλά δεν ξέρετε ακόμα τι είναι αυτό με τη φωνή της, ή απλά το ξεχνάτε ή μπαίνετε σε καμιά λίστα αναμονής στα δισκάδικα της Αθήνας! Όταν βρεθεί στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, ή τον «σκοτώσει» κανένας συλλέκτης, τότε μπορεί να είστε εσείς οι τυχεροί!
Γιώργος Κοσκινάς
ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΠΟΥ ΤΑ ΒΡΗΚΑΜΕ ΚΙ ΑΥΤΑ!
Όλα τα άλμπουμ που μέχρι στιγμής παρουσιάστηκαν, βρίσκονται στην υπό – κατηγορία «ΜΕΛΩΔΙΚΟΙ ΑΠΟΗΧΟΙ…»
Κοινοποιήστε:
ROCK CLASSICS 7. JEFFERSON AIRPLANE – Surrealistic Pillow(1967)
1967. Η χρονιά της ψυχεδελικής έκρηξης, των παιδιών των λουλουδιών, του flower power, των acid trips και των δύο συνθημάτων που έβρισκες επάνω σε κάθε ρούχο νέου. Αγάπη και Ειρήνη. Ορμητήριο όλων ο κόλπος του Σαν Φρανσίσκο, που από απλή πόλη γίνεται το επίκεντρο των χίπις. Filmore West και Haight Asbury. Το ένα είναι το θρυλικό συναυλιακό στέκι του Billy Graham και το άλλο η απόλυτη psychedelic συνοικία. Ο χαμός ο μεγάλος όλης αυτής της ιστορίας, είναι λίγο έως πολύ γνωστός. Κανένας δεν γλύτωσε από αυτές τις παρενέργειες. Τέχνη, πολιτισμός, λογοτεχνία, επιστήμη. Τι, επιστήμη; Μέχρι και ο καθηγητής Timothy Leary πήρε LSD, κι από τότε ακόμη τον ψάχνουν εκεί κάτω! Ο Ken Kessey πάλι, έγινε διάσημος για τις ψυχεδελοβόλτες που έκοβε με το βανάκι του, τύπουVolkswagen, μπογιατισμένο με λουλούδια. Μέσα σε εκείνο το βανάκι μπήκαν οι μισές διασημότητες της χώρας, κι όσοι κατάφεραν να βγουν είχαν έναν άλλο …αέρα! Ήταν το καλοκαίρι της αγάπης και όλος ο κόσμος έζησε για μερικούς μήνες(εκτός από κάποιους που έμειναν εκεί και ο χρόνος έκτοτε δεν είχε κανένα νόημα. Μέρες, μήνες, χρόνια, τι κι αν γυρίζουν; Για μερικούς συνανθρώπους μας το`67 είναι στο ημερολόγιο τους και η σελίδα δεν έχει αλλάξει!), μέσα στη ζάλη μιας μοναδικής κουλτούρας, με απλά συνθήματα και μπόλικη αμφισβήτηση προς κάθε κατεύθυνση. Η επιστροφή στη φύση αυτή, είχε και τις βουτιές από βατήρα στις χασισοπισίνες, φυσικά! Τα ναρκωτικά απογειώθηκαν και η δημοτικότητα τους αν μπορούσε να σφυγμομετρηθεί, θα έβγαζε κυβέρνηση χαλαρά! Αυτά για έναν μικρό πρόλογο, ώστε να καταλάβετε τι «καπνό φουμάριζαν» τότε τα νιάτα(κι όχι μόνον), αλλά και επιπλέον για να φανταστείτε με τι κρότο έσκασε η πολύχρωμη ηχητική τρακατρούκα αυτή που αποκαλέστηκε “Surrealistic Pillow”.
Έφαγε η μύγα σίδερο και τον κουνούπι ατσάλι! Κι όχι μόνο αυτό. Η ψυχεδέλεια έγινε εμπορική και αναγνωρίσιμη απ` όλους, την ίδια στιγμή που ακόμη και οι πιο συντηρητικές εταιρείες δίσκων της εποχής, έτρεχαν και δεν έφταναν για να προλάβουν να υπογράψουν τους διαθέσιμους μακρυμάλληδες, και να προσθέσουν όσα περισσότερα δολάρια μπορούσαν στους λογαριασμούς τους! Ένας παροξυσμός ηχογραφήσεων και κυκλοφορίας δίσκων, που όμοιο τους δεν γνώρισε(ούτε αναμένεται να συμβεί στις επόμενες δεκαετίες), η μουσική σκηνή παγκοσμίως! Μερικοί φίλοι μου λένε, «αχ, να μπορούσα να ζούσα τότε! Να δεις τι δίσκους θα αγόραζα!». Ευσεβείς πόθοι αγαπητοί μου! Τι να πρωτοαγόραζες δηλαδή; Κάθε μέρα γράφονταν 30-40 μεγάλοι δίσκοι και καμιά 500αριά μικροί! Οργασμός δημιουργίας και έμπνευσης! Έβαζες στο στούντιο 3-4 χίπηδες με άποψη και μαστούρα, τους άφηνες να τζαμάρουν και μετά τα περιτύλιγες όλα αυτά σε ένα εξώφυλλο «ψάξε να βρεις τι θέλει να πει εδώ ο ποιητής». Η επιτυχία απείχε μόλις λίγους ραδιοφωνικούς σταθμούς και μερικά free κονσέρτα μακριά! Υπήρχαν ήχοι για τον καθέναν, προτάσεις για κάθε μέλος των κοινοβίων των γύρω περιοχών, αλλά και για όσους περίεργους ήθελαν να πάρουν μια γεύση για του «τι συμβαίνει τέλος πάντων εκεί κάτω». Λίγες φορές όμως, βρέθηκαν ήχοι που κατάφεραν να γίνουν σήματα – κατατεθέντα όλης αυτής της ιστορίας, να αποφέρουν τεράστια έσοδα και φήμη στους δημιουργούς τους, αλλά και να εκφράσουν όλους τους εμπλεκόμενους σε εκείνους τους πολύχρωμους μήνες. Το “Surrealistic Pillow” των Jefferson Airplane, ήταν μια τέτοια χαρακτηριστική περίπτωση. Τα είχε όλα, στην πλέον ελκυστική δοσολογία και φυσικά έγινε απαραίτητος για κάθε δισκοθήκη, την εποχή που δεν υπήρχε ασύστολο download και καταπάτηση πνευματικών δικαιωμάτων, οπότε όποιος ήθελε να ακούσει κάτι – το αγόραζε. Απλά πράγματα. Ψάχνω να βρω ένα λόγο για να μην αγοράσει κανείς αυτό το άλμπουμ και φίλοι ειλικρινά μου δεν βρίσκω. Δεν έχει να κάνει με προτίμηση προσωπική, αλλά με ένα παράδειγμα «αγοράζω κάτι απ` το οποίο μαθαίνω και κατανοώ μια εποχή». Ότι πιο αρμόδιο για να σας εισαγάγει στην κουλτούρα και την μουσική σκηνή του Φρίσκο! Ένα κι ένα όλα τα κομμάτια, που μπορούν άνετα να μπουν σε οποιοδήποτε ντοκιμαντέρ γυριστεί ποτέ για εκείνα τα χρόνια, κι έχουν ήδη γεμίσει αμέτρητες σκηνές κινηματογραφικών ταινιών. Καθοδηγούμενοι από την μορφή της ροκ – ιέρειας των `60ς Grace Slick, οι Jefferson(για τους φίλους), καθιερώθηκαν σε χρόνο μηδέν και τα οφείλουν όλα σε ένα τραγούδι. Στο Somebody to Love(Someone to Love για τους γνώστες της ιστορίας της μπάντας, απ` όταν το είχαν γράψει σαν Great Society), που είναι εδώ, δεύτερο στην πρώτη πλευρά του δίσκου. Είναι από μόνο του ο ήχος του «καλοκαιριού της αγάπης»! Δεν υπάρχει κάτι πιο χαρακτηριστικό! Τι χρειάζομαι; Κάποιον να με αγαπήσει! Ότι ζητούσαν οι νέοι, το συγκρότημα το έκανε τραγούδι και τους το χάρισε! Η φιλοσοφία μιας ολόκληρης γενιάς, σε ένα μόλις κομμάτι!
Κι αν θέλεις να μάθεις περισσότερα, να εμβαθύνεις που λέμε, πάλι από αυτό το κομμάτι ξεκινάς. Είναι η βάση, μαζί με το Born to be wild των Steppenwolf του John Kay. Μπορεί να μην μπήκε στο soundtrack του “Easy Rider”, αλλά κι έτσι την έκανε την δουλειά του. Πήγε στο Woodstock και έμεινε εκεί για πάντα, πάνω από την φάρμα που φιλοξένησε το κορυφαίο ροκ – κονσέρτο όλων των εποχών, σαν πολύτιμο και μοναδικό ενθύμιο. Στο άλμπουμ αυτό των Jefferson έχει κι άλλα ψυχεδελικά διαμάντια, όπως το κρυφτούλι που παίζει η Αλίκη στην χώρα των acid θαυμάτων. Δεν είναι άλλο από τον …λευκό λαγό, ή White Rabbit. Η απόλυτη ψυχεδελομπαλάντα! Φεύγεις, χάνεσαι, κάτι βρίσκεις αλλά δεν ξέρεις τι είναι και το αφήνεις πάλι κάτω, κάποια μυγάκια σε ζαλίζουν πάνω απ` το κεφάλι αλλά δεν τα πειράζεις, μερικά δέντρα είναι εκεί πιο πέρα αλλά όσο τα πλησιάζεις τόσο ξεμακραίνουν και όλα αυτά δεν σταματούν ακόμη και όταν τελειώνει το κομμάτι, οπότε λες «…βρε τι ήταν πάλι τούτο που με βρήκε;»! Το Plastic fantastic lover χαστουκίζει κατάμουτρα την κατάντια μιας δήθεν πουριτανικής κοινωνίας, που παράγει καταναλωτισμό και προάγει πρότυπα εγκεφαλικής εξαθλίωσης! Τα My best friend & Coming back to me είναι αφιερωμένα στην εποχή τους, με όλα τα ιδανικά που επιχείρησαν να ζωντανέψουν. Έχει κι άλλα υπέροχα ροκ – ψήγματα, κι ο καθένας από εμάς επιλέγει αυτά που τον εκφράζουν περισσότερο. Αν αγοράσετε το cd του 2003, κερδίζετε επτά ακόμη τραγούδια, από τα οποία τα 4 είναι ανέκδοτα, ενώ τα υπόλοιπα 3 εναλλακτικές ηχογραφήσεις αντίστοιχων που μπήκαν στον δίσκο. Το συγκρότημα απάρτιζαν για τις ανάγκες του “Surrealistic Pillow” οι παρακάτω.
Marty Balin – φωνητικά – κιθάρες
Grace Slick – φωνητικά
Paul Kantner – κιθάρες – φωνητικά
Jorma Kaukonen – κιθάρες – φωνητικά
Jack Casady – μπάσο
Spencer Dryden – ντραμς – κρουστά
Ο δίσκος ηχογραφήθηκε τον Οκτώβριο του 1966, στα στούντιο της RCA στην Καλιφόρνια και κυκλοφόρησε την επόμενη χρονιά. Πήγε μέχρι την τρίτη θέση των charts του Billboard και σαν singles έκοψε τα Somebody to Love(Νο 3 στους καταλόγους επιτυχιών), White Rabbit(Νο 5). Ακολουθεί το περιεχόμενο του άλμπουμ και τα έξτρα τραγούδια της επανέκδοσης του σε cd.
ΠΡΩΤΗ ΠΛΕΥΡΑ
«My Best Friend»
«Today«
ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΛΕΥΡΑ
«D.C.B.A. -25»
«How Do You Fee”
«Plastic Fantastic Lover»
ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΗ – ΕΞΤΡΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ(2003)
«In The Morning»
«J.P.P. McStep B. Blues»
«Go To Her (εναλλακτική εκδοχή)»
«Come Back Baby»
«Somebody to Love (Μονοφωνική ηχογράφηση)
«White Rabbit (Μονοφωνική ηχογράφηση του single)
«D.C.B.A. -25» (Ορχηστρική εκδοχή)
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ & ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ ΤΗΣ ΜΠΑΝΤΑΣ ΣΕ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΑ SHOW
Κοινοποιήστε:
PSYCH TRIP VOLUME 1.
Πολύ διαφορετικό είναι το επόμενο μας βίντεο που μπορείτε να δείτε πιο κάτω. Διαφορετικό σε σχέση με την θεματολογία μας στα μέχρι τώρα βίντεο που φτιάξαμε. Αλλά επειδή η λογική αυτών των δημιουργιών δεν είναι μονοδιάστατη, ούτε μπορεί ας πούμε να περιορίζεται σε αφιερώματα μόνον στα κόμικς, γι` αυτό σήμερα σας δίνουμε ένα λόγο για να γνωρίσετε ή να θυμηθείτε(ανάλογα την ηλικία!), το μακρινό καλοκαίρι της αγάπης, με τα παιδιά των λουλουδιών και τον ήχο τους, αλλά και την φιλοσοφία «αγάπη – ειρήνη». Όλα αυτά μπορείτε να τα δείτε και να τα ακούσετε, στο πρώτο μας τμήμα αυτού του αφιερώματος στην δεκαετία του 1960, με υπέροχες και πολύ σπάνιες μουσικές.
Comics Trades! 
Πρέπει να έχετε συνδεθεί για να σχολιάσετε.