ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ / ΤΕΥΧΟΣ 64 «Ο ξεχασμένος πύργος»

Από τις πλέον αγαπημένες μου ιστορίες  του Μίκυ Μάους. Πιστεύω ότι συγκαταλέγεται και στις κορυφαίες, που είχαν σαν θέμα την μαγεία, με πρωταγωνιστές την γνωστή μας Φούρκα και τον Γκούφυ. Μια σειρά ιστοριών που δημοσιεύονταν αρκετά συχνά στο περιοδικό, ειδικά στα πρώτα 10–15 χρόνια έκδοσής του και είχε μεγάλη ανταπόκριση από τους πιτσιρικάδες τότε.

Το τεύχος είναι το 64 και κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 1967. Έπεσε στα χέρια μου από αγορά, σε κατάστημα μεταχειρισμένων (έδινες το πιο καινούργιο τεύχος και έπαιρνες ένα παλαιότερο), μετά από 6–7 χρόνια, δεν θυμάμαι ακριβώς. Πάντως την ίδια μέρα είχα πάρει 5 ή 6 τεύχη παλαιότερα, όλα αρίθμησης μέχρι το 100. Τότε τα έβρισκες πολύ εύκολα, από μεγαλύτερα παιδιά, που στην εφηβεία πια δεν τα ήθελαν. Ο τύπος που είχε το κατάστημα, τους «έγδερνε» κυριολεκτικά, αφού τα αγόραζε για μισή δραχμή! Έπρεπε να του δώσουν 100–200 τεύχη, για να πάρουν ένα ποσό χρήσιμο σ’ αυτούς. Οι συλλογές εκείνες, των μεγαλυτέρων, τριγύριζαν στα ράφια του εν λόγω καταστήματος για πάνω από 15 χρόνια. Τουλάχιστον μέχρι το ’79– ’80, οπότε και άλλαξε χρήση από τον γιο του και έγινε τουριστικό. Μπορούσες να βρεις απίστευτα σπάνια τεύχη, όλων των ειδών κόμικς.

Για να δούμε την ιστορία, «Ο ξεχασμένος πύργος». Πρώτη – πρώτη και πολύ χορταστική! Τα σκίτσα είναι του μεγάλου Ιταλού Luciano Bottaro. Πολύ χαρακτηριστική γραμμή και αυτή. Μου άρεσαν πολύ τα πρόσωπα των χαρακτήρων όπως τα σχεδίαζε, κάνοντάς τα κωμικά αλλά όχι γελοία. Είχαν μια κεφάτη διάθεση οι γραμμές του. Και ωραία κίνηση. Οι ιστορίες με τον άπιστο Γκούφυ, που αρνείται πεισματικά να πιστέψει στην ύπαρξη της μαγείας, ήταν πάντα από τις αγαπημένες μου. Πολύ διασκεδαστικές, ακόμη και με τα μάτια τα σημερινά. Η μάγισσα Φούρκα από την άλλη, με την χαρακτηριστική ελιά στο πηγούνι και τα δόντια να μαρτυρούν μια μάλλον ελλιπή οδοντοστοιχία, ήταν μια φιγούρα που άρεσε πολύ. Μονίμως περιπλανώμενη ή, καλύτερα, ιπτάμενη στην σκούπα της (η οποία σκούπα είχε μάλιστα και έντονη προσωπικότητα!), όταν ερχόταν απέναντι στις επιφυλάξεις του Γκούφυ, έβγαινε πολύ γέλιο. Ειδικά στις στιγμές που επιχειρούσε να τον πείσει για τις μαγικές της ικανότητες. Περίπου έτσι εξελίσσεται και αυτή η ιστορία, μόνο που τον ρόλο της Φούρκας παίρνει ο Στριγγλίνος.

Ο Στριγγλίνος είναι ένα φάντασμα, φιλικά προσκείμενο προς την Φούρκα, όπου στην ιστορία μας τον επισκέπτεται και βιώνουν μαζί έναν εφιάλτη των τότε ημερών. Την κατεδάφιση του πύργου του, όπου σαν καθώς πρέπει φάντασμα και μέλος της σχετικής κοινωνίας, πρέπει να έχει έναν για να σέβεται τον εαυτό του! Ο λόγος της κατεδάφισης, είναι η δημιουργία ενός ατομικού εργοστασίου… Μ’ αυτά και με τα άλλα, ο Στριγγλίνος απογοητεύεται και πέφτει ψυχολογικά, οπότε η Φούρκα αναλαμβάνει να του βρει ένα σπίτι για να ζήσει. Προσωρινά, μέχρι να ανακαλύψει κάποιον απόγονό του και να τον πάει εκεί. Μαντέψτε ποιο σπίτι επιλέγει, από όλα του Μίκυ Σίτυ! Σωστά! Αυτό του Γκούφυ! Το βρήκατε!

Οι καταστάσεις που εξελίσσονται στο σπίτι του Γκούφυ, στην συμβίωσή του με τον Στριγγλίνο, αδικούνται από την περιγραφή μου! Πολύ διασκεδαστικές και με ένα πραγματικά ευρηματικό σενάριο. Όπως μπορείτε να δείτε και από τα σχετικά αποσπασματικά καρέ που επιλέχτηκαν από τις σελίδες, ο Στριγγλίνος βρίσκει τον μπελά του! Δεν μπορεί να πείσει με τίποτα τον Γκούφυ, παρά τις προσπάθειες που καταβάλλει (περνάει μέσα από την πόρτα, βγάζει το κεφάλι του κλπ), για το τι είναι! Σε κάθε περίπτωση, ο αφελής μας φίλος έχει και από μια απάντηση – εξήγηση, που ειλικρινά, αν το δείτε από την πλευρά του φαντάσματος, είναι να σε οδηγήσει στα πρόθυρα νευρικής κρίσης! Ειδικά εκεί που του δείχνει πώς να παίζει μπόουλινγκ με τις νεκροκεφαλές και τα κόκαλα, αλλά και στην εύρεση της αλυσίδας, την οποία έπειτα λαδώνει για να μην κάνει θόρυβο, κάνει τον καημένο τον Στριγγλίνο να θέλει να εξαφανιστεί, παρά να μείνει άλλο μαζί του!

Αφού περνάει τα πάνδεινα λοιπόν και του κόβουν μέχρι και κλήση, για διατάραξη της κοινής ησυχίας, έρχεται η λύτρωση με την μορφή της φίλης του Φούρκας, η οποία τον πληροφορεί ότι βρήκε έναν απόγονό του (και ο Γκούφυ, απόγονος ήταν!), ο οποίος μάλιστα είναι και ιδιοκτήτης πύργου. Ωραία, θα πείτε. Επιτέλους το καημένο το φάντασμα, θα βρει κάπου να αράξει και να τρομάξει κανέναν άνθρωπο, όπως θα έπρεπε! Να ηρεμήσει ο φουκαράς και να πάει κάπου που θα πιστεύουν στην ύπαρξή του. Να όμως που εδώ έχουμε μια ανατροπή αναπάντεχη! Ο Στριγγλίνος πηγαίνει με την Φούρκα στον πύργο, αλλά ταυτόχρονα ο Γκούφυ δέχεται μια ανέλπιστη κληρονομιά! Τον πύργο που πήγε ο πρόγονός του!

Η εικόνα της Ιταλικής έκδοσης, είναι από το www.lucianobottaro.it

Κείμενο: Carlo Chendi Σχέδιο: Luciano Bottaro

Στοιχεία εδώ, από το inducks: http://coa.inducks.org/story.php?c=I+TL++319-B

Όπως μπορείτε να δείτε, στην Ελλάδα δημοσιεύτηκε άλλες δύο φορές και πάντα σε τεύχος Μίκυ Μάους. Στο 567 του 1977 και στο 1121 του 1988. Δυστυχώς δεν μπήκε σε κάποιο τεύχος Κλασικών Ντίσνεϋ, ή Μεγάλου Μίκυ, ώστε να μπορεί να την βρει κανείς συγκεντρωμένη με άλλες μαζί. Και μια πρόταση προς την έκδοση. Θα ήταν ωραίο, αν κυκλοφορούσε κάποια στιγμή ένα τομάκι, με περιεχόμενο τέτοιες ιστορίες και πάντα με πρωταγωνιστές τους Γκούφυ και Φούρκα. Όχι τόσο για εμάς τους μεγαλύτερους, αλλά για την νέα γενιά αναγνωστών περισσότερο, ώστε να γνωρίσουν και να εκτιμήσουν και το παρελθόν αυτών των ιστοριών και των δημιουργών.

Αποκλειστικά για το Comics Trades 2012–2013

Γιώργος Σ. Κοσκινάς

Τα κείμενα αυτών των αφηγήσεων βρίσκονται εδώ.

Αυτή η εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Μη εισαγόμενο.