ΚΛΑΣΣΙΚΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ – «COURAGE OF LASSIE»(1946)

Τρίτη κατά σειρά ταινία, μετά τα Lassie Come Home(1943) και Son of Lassie(1945), το Courage of Lassie(1946), παρουσιάζει πολλές ιδιαιτερότητες και στοιχεία που το διαφοροποιούν, από το ύφος της σειράς, σε ορισμένους τουλάχιστον βασικούς άξονες. Κατ` αρχάς, η πλοκή απομακρύνεται από το Γιόρκσαϊρ και την Βρετανία, για να περάσει τον Ατλαντικό και πάει στην ορεινή Αμερική. Έτσι, παρατηρούμε μια περισσότερο Αμερικάνικη προσέγγιση, που και σαν σενάριο, επιχειρεί να αποκτήσει μια μεγαλύτερη αμεσότητα με το κοινό της χώρας, κάτι που ήταν απαίτηση των στούντιο της Metro-Goldwyn-Mayer και του παραγωγού Robert Sisk.

Διαβάστε την παρουσία της ταινίας, στο Cine Oasis αυτής της Δευτέρας.

ΚΛΑΣΣΙΚΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ – «SON OF LASSIE» (1945)

Το Cine Oasis ανοίγει και για φέτος τις πύλες του και σας περιμένει να συνεχίσουμε μαζί, το ταξίδι αυτό στον όμορφο κόσμο των σινέ – αναμνήσεων! Μια σειρά πανέμορφων ταινιών, επιλέχθηκαν και για το φετινό μας ραντεβού, με τον χώρο της έβδομης τέχνης και τις κλασσικές ταινίες. Σας έχουμε ετοιμάσει πολλές εκπλήξεις και αφιερώματα. Ας τα πάρουμε όμως με την σειρά και ας ξεκινήσουμε με την πρώτη ταινία της σεζόν.

Είναι το υλικό, από το οποίο αποτελούνται οι αναμνήσεις… Αξέχαστα χρόνια, τότε που από τα δύο κανάλια της κρατικής τηλεόρασης, πιτσιρικάδες ακόμα, ζούσαμε το κάθε επεισόδιο αυτής της υπέροχης σειράς. Δεν είναι όμως, μόνον όσα πια συμβολίζει, από κείνα που αφήσαμε πίσω μας και προσπεράσαμε, στο πέρασμα του χρόνου. Κάτι που ήταν άλλωστε αναπόφευκτο. Είναι η αγνή εκείνη ματιά, που περνούσε μέσα από τα σενάρια και που αντανακλάει μια διαφορετική αντιμετώπιση της ίδιας της τηλεόρασης. Μια αντανάκλαση στον καθρέφτη της ζωής, με πιο απαλή μορφή. Πιο παστέλ χρώματα. Πιο γήινες αποχρώσεις. Κάτι σαν ατέλειωτος Σεπτέμβρης…

Διαβάστε την παρουσίαση της ταινίας «Son of Lassie», στο Cine Oasis αυτής της Δευτέρας.

Θερινές προβολές

Μέσα στου χρόνου τα μονοπάτια, όπως τα ίχνη που αφήνουν τα πόδια μας στην άμμο, υπάρχουν εικόνες που μένουν ανεξίτηλα χαραγμένες στις μνήμες όλων… Από μια απλή σκιά ενός δέντρου, μέχρι την θέα ενός θερινού σινεμά… Από κείνα με το αγιόκλημα και το γιασεμί να τα περιβάλλουν και να σκορπίζουν μυρωδιές και συναισθήματα… Αντικείμενα και ήχοι που ανήκουν σε άλλες εποχές. Έχουμε μιλήσει γι` αυτές, πολλές φορές. Σε φίλους, σε γνωστούς, στον εαυτό μας κάποια βράδια με φεγγάρι, όταν επιστρέφουμε νοερά στις νύχτες με τα αστέρια και τις ταλαιπωρημένες κινηματογραφικές κόπιες… Καθισμένοι στα πλαστικά καθίσματα, κρατώντας ένα αναψυκτικό ή το χέρι κάποιου καλοκαιρινού έρωτα, χαμένου πια στο γύρισμα της ρόδας εκείνης του χρόνου, που ακούραστα μεταφέρει το νερό στον μύλο των ζωών μας…

Είναι αναπόσπαστο κομμάτι όσων ζήσαμε, το ίδιο σημαντικό όπως η πρώτη βουτιά στα γαλανά νερά ή τα σπιτικά πάρτι ή, πάλι, τα τρεχαλητά και οι φωνές στις γειτονιές… Όλα έχουν μια δική τους θέση στις μνήμες μας. Σήμερα, πολύ μακριά από ότι αντιπροσώπευαν όλα εκείνα τα ταξίδια, αναπολούμε, και το βλέμμα χάνεται στο άπειρο, σαν να αναζητάμε κάτι στο βάθος του ορίζοντα… Ένα ίχνος για να ακολουθήσουμε ξανά, να πατήσουμε πάνω του και να φέρουμε στα μάτια αλήθειες… Κάπως έτσι, χάθηκα πριν λίγο καιρό μέσα στα πλάνα ταινιών, από αυτές που μας καθήλωναν κάποτε, και γι` αυτές είπα να μοιραστώ μαζί σας μερικά λόγια. Για να τις θυμηθούμε μαζί. Κι αυτές και τις στιγμές που κρύβουν, για τον καθέναν μας, μέσα τους.

Μια από τις πιο όμορφες ταινίες, που εκτός των σινεμά θα πρέπει να είδαμε και στην τηλεόραση, είναι το “Lassie come home” του 1943. Ήταν ο προπομπός της επιτυχημένης σειράς, που πρόβαλλε για πολλά χρόνια η ΥΕΝΕΔ. Θυμάμαι ότι δεν έπεφτε καρφίτσα στο σπίτι! Απόλυτη σιγή και επιφωνήματα στις σκηνές μιας αδικίας, ή ενός κατορθώματος του πανέξυπνου κόλεϋ. Η σκυλίτσα που μας έκλεψε τις καρδιές, έκανε την πρώτη της εμφάνιση σε μια έγχρωμη παρακαλώ παραγωγή, του μακρινού 1943. Μαζί της, εμφανίζονται για πρώτη φορά και δύο μετέπειτα πρωταγωνιστές της μεγάλης οθόνης, με σπουδαία καριέρα, σε ηλικίες των 12 -13 ετών. Τα ονόματα ίσως σας ξαφνιάσουν, αλλά είναι πραγματικότητα. Ο Ρόντυ Μακ Ντάουελ και η Ελίζαμπεθ Τέηλορ είναι οι δύο νεαροί που κλέβουν τις κάμερες και δείχνουν, από τα πρώτα τους κοντινά πλάνα κιόλας, ότι έχουν τεράστιες δυνατότητες. Δεν μας διέψευσαν, και η πορεία τους ήταν λαμπρή. Η ταινία αφηγείται μια δύσκολη οικονομικά εποχή για τους κατοίκους της Ουαλίας και μας μεταφέρει στο προπολεμικό κλίμα, σε ένα μικρό χωριουδάκι, γεμάτο με πανέμορφα χρώματα και σπίτια φτιαγμένα λες και βγήκαν από σελίδες παραμυθιών. Μια τριμελής οικογένεια αποχωρίζεται το αγαπημένο της σκυλί, προκειμένου με τις 15 λίρες, που παίρνει από την πώλησή της, να αναπνεύσει οικονομικά, έστω και προσωρινά. Η Λάσσυ αλλάζει χέρια και πηγαίνει στο κυνοτροφείο ενός πλούσιου γαιοκτήμονα της περιοχής. Έχει μια παθολογική αγάπη, όμως, για τον νεαρό της φτωχής οικογένειας, και κάθε που το ρολόι πλησιάζει 4(η ώρα που σχολάει εκείνος από τα μαθήματα), θέλει να τρέξει και να τον περιμένει στην αυλή του σχολείου! Θα συμβούν πολλά και, ακόμη και σήμερα, τόσα χρόνια μετά, που υποτίθεται ότι έχουμε σκληρύνει, ως άνθρωποι, από τις καταστάσεις που αντιμετωπίσαμε, χάνοντας έτσι ένα μεγάλο κομμάτι της παιδικότητας μας, πιστέψτε με ότι θα νιώσετε τα μάτια σας να βουρκώνουν, όπως τότε που την είδατε για πρώτη φορά… Με τι έξυπνο και αγνό τρόπο κάνανε κάποτε κινηματογράφο, κερδίζοντας απ` αυτόν, αλλά συγχρόνως προσφέροντας διδάγματα και δίνοντας απλόχερα μηνύματα στα παιδιά της εποχής(και στους μεγάλους)… Πού πήγαν όλα αυτά τώρα; Παρανάλωμα στη φωτιά του κέρδους;…

Επόμενο φιλμ, κάτι εντελώς διαφορετικό, όπως άλλωστε είναι και η μαγεία του σινεμά. Μοναδική σε κάθε της προβολή, με όλο και καινούργια πράγματα να σου δώσει, χωρίς εμμονές και μονοδιάστατες αντιλήψεις. Μια δεκαετία και κάτι χωρίζει τις δύο ταινίες. Αυτήν και την προηγούμενη. Από το 1943, στο 1958. Έγχρωμη και αυτή, με πάρα πολλές αναμνήσεις για όλους μας. Τις έχει στα πανιά του καραβιού, που σχίζει τις θάλασσες και οδηγεί στις περιπέτειες της φαντασίας. «Το Έβδομο ταξίδι του Σεβάχ»(The 7^th Voyage of Sinbad), πάντα θα μας ταξιδεύει εκεί που ο παράτολμος καπετάνιος αναζητά τη γνώση και ξεδιψάει την λαχτάρα του για εξερεύνηση! Σίγουρα θα το είδατε πολλές φορές. Σε θερινό σινεμά ή στην μικρή σας οθόνη. Η μαγεία σίγουρα αλλάζει, αλλά δεν απομακρύνεται. Πηγαίναμε μεγάλες παρέες, για να δούμε τέτοια φιλμ, που οι κινηματογράφοι τα έπαιζαν 2 δεκαετίες μετά και πάλι γέμιζαν. Ουρές απ` έξω, θυμάμαι. Είχαν μια γοητεία όλα αυτά τα μαγικά ταξίδια του Σεβάχ, με τα παραμυθένια πλάσματα και τους μυθικούς αντιπάλους του, που αν και γελούσαν οι μεγαλύτεροι με τα φανερά, οπτικά τρυκ, εμείς μέναμε στις καρέκλες, σφίγγοντας τα μπράτσα απ` τις καρέκλες, δίχως να βγάζουμε άχνα. Σαν να μπαίναμε μέσα απ` το πανί και να βρισκόμασταν στο πλάι του Σεβάχ, τη στιγμή που σήκωνε το σπαθί του, ενάντια σε τέρατα και πολυάριθμους εχθρούς. Σ` αυτή του την περιπέτεια, πηγαίνει στο νησί με τους Κύκλωπες, για να πάρει ένα κομμάτι από το περίβλημα ενός αυγού τών πουλιών τεράτων, ώστε να ελευθερώσει την αγαπημένη του πριγκίπισσα από το ξόρκι του κακού μάγου, που την έκανε τόσο δα μικρή, ώστε να χωράει σε μια παλάμη!  Με το κέλυφος αυτό, θα είχε όλα τα συστατικά για το μαγικό φίλτρο που χρειαζόταν. Πόσο απλοϊκή φαίνεται! Μια ιστορία που σήμερα δεν θα έβλεπαν παιδιά 12, 13 ή 14 ετών. Βλέπετε, η πραγματικότητα έχει αλλοιωθεί πια και όλα τούτα μοιάζουν «ντεμοντέ» κουβέντες των «μεγάλων», που όταν τις θυμόνται παθιάζονται ξαφνικά, και τα μάτια τους λάμπουν! Κάτι περίεργο τους συμβαίνει…

Σίγουρα κάτι περίεργο μας ωθεί να βλέπουμε και να μιλάμε για τέτοιες ταινίες. Ίσως μια εσωτερική ανάγκη, να ζήσουμε ξανά τα δικά μας χρόνια τού άλλοτε… Ή, πάλι, για να κρατήσουμε ζωντανά κάποια πράγματα μέσα μας… Τρίτη και τελευταία ταινία, σε αυτό το σύντομο σεργιάνι στον κόσμο των θερινών σινεμά. Είναι κάτι που έρχεται από την δεκαετία του`60. Διαφέρει κι αυτή από τις προηγούμενες. Είναι μια κωμωδία, αυτή την φορά. Την είδαμε πολλές φορές και αυτήν, αλλά σε καμία από αυτές δεν πάψαμε να γελάμε! Ενώ γνωρίζαμε τα αστεία, και κάποιοι από εμάς και τις σκηνές που επρόκειτο να εμφανιστούν, τα παρακολουθούσαμε αχόρταγα, ρουφώντας κάθε λεπτό και αφήνοντας φράσεις όπως «…κοίτα, κοίτα εδώ τι θα κάνει!». Καταπληκτικό το καστ στο “It`s a mad mad world” του`63. Ηγείται ο υποκριτικός ογκόλιθος και μέγας δάσκαλος πολλών μεγάλων σταρ, ο Σπένσερ Τρέησι. Όταν μπήκαμε στα χρόνια της δεκαετίας του`80, η κρατική τηλεόραση πρόβαλε 2-3 φορές, τουλάχιστον, το φιλμ αυτό του Στάνλεϋ Κράμερ. Ποτέ δεν με κούρασαν τα 180 και πλέον λεπτά της διάρκειάς του! Παρά το γεγονός ότι είχαν αρχίσει να πυκνώνουν τα διαφημιστικά σποτ, όσες φορές και αν διέκοπταν την ταινία, το ενδιαφέρον δεν μειωνόταν. Ένα τρελό κυνήγι θησαυρού, που μπλέκει τις ζωές πολλών και διαφορετικών μεταξύ τους χαρακτήρων, με ξεκαρδιστικές καταστάσεις και καλό ρυθμό, είναι η κεντρική ιδέα της ταινίας, που ουσιαστικά εξελίσσεται σε μια κούρσα με τον χρόνο, σχετικά με το ποιος θα είναι εκείνος που θα τερματίσει πρώτος και θα πάρει το έπαθλο.

Επιδρούσε πάνω μας με ένα σαγηνευτικό τρόπο, ο κινηματογράφος εκείνων των χρόνων. Το πιο απλό έπαιρνε μυθικές διαστάσεις στα μάτια μας. Ο καθένας αποκρυπτογραφούσε κάθε σκηνή, διάλεγε ατάκες, κρατούσε μουσικές στα αυτιά του… Έχουμε ξεμακρύνει πολλά ναυτικά μίλια, εκατοντάδες, από τα κύματα που χάιδευαν την πλώρη των καραβιών εκείνων… Όλα όσα μας γνώρισαν, μας έμαθαν, μας πρόσφεραν έτσι απλά, με μια προβολή, μπορεί να χωρούν πια σε μια θήκη με dvd, κάπου χαμένα σε ένα συρτάρι, όμως η δύναμη τους είναι αρκετή για να μας βγάλουν ξανά στα ίχνη εκείνα στην άμμο, πριν τα σκεπάσει για πάντα ο άνεμος…

Για το Comics Trades 2012 – 2013

Γιώργος Σ. Κοσκινάς

Οι πιο πάνω ταινίες, θα παρουσιαστούν ξεχωριστά, στο Cine Oasis.

Αν σας αρέσει να αναπολείτε, μέσα από την έβδομη τέχνη, φτιάξαμε μια κατηγορία ειδικά για εσάς.