«Τα ψηλά βουνά»—Ζαχαρίας Παπαντωνίου

Η γενιά μου μεγάλωσε με βιβλία όπως τα «Ψηλά βουνά» του Ζαχαρία Παπαντωνίου. Έζησε αγνά συναισθήματα μέσα από τις σελίδες του, περπάτησε με το νου σε απάτητες βουνοκορφές, είδε το πέταγμα του αετού, μύρισε το ρετσίνι, να κυλά πάνω στο πεύκο. Θυμάμαι τις στιγμές της ανάγνωσης των μικρών του ιστοριών μετά το σχολείο, τα μεσημέρια στο σπίτι. Μια γλυκιά ανάμνηση. Τώρα, δεκαετίες μετά από κείνα τα μεσημέρια τα βουτηγμένα στη φύση της αφήγησης του δάσκαλου και συγγραφέα, τα τόσο διδακτικά εκείνα μικρά κεφάλαια γυρίζουν στο νου μου συχνά. Τα αξιολογώ διαφορετικά, πλέον, με μια ερμηνεία, που παρά τα προβλήματα συμβατότητάς της με την εποχή, που ζούμε, εξακολουθεί να τα κάνει λαμπερά παραδείγματα απλότητας. Μικρές, θαυμάσιες παιδαγωγικές προσθήκες, που έβαζαν τα παιδιά στο μονοπάτι της λογοτεχνίας, με την πυξίδα να δείχνει πάντα στην κοινωνικότητα. Παραθέτω ένα μονοσέλιδο απόσπασμα του βιβλίου (εκδόσεις Ι. Δ. Κολλάρου – Εστίας). Ίσως σας βοηθήσει κι εσάς, να ανοίξετε το κεφάλαιο της νοσταλγίας (και όχι των συγκρίσεων).

Για το Comics Trades 2015–2016

Γιώργος Σ. Κοσκινάς

Αυτή η εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Μη εισαγόμενο .