86η απονομή βραβείων Όσκαρ

Η 86^η τελετή της απονομής των βραβείων Όσκαρ έλαβε τέλος σήμερα τα ξημερώματα ώρα Ελλάδας, αφήνοντας όπως πάντα ικανοποιημένους και παραπονούμενους. Μια παραδοσιακή γκρίνια που ξεκινάει από τις υποψηφιότητες και τελειώνει την βραδιά της απονομής. Να βραβευτούν όλοι δεν γίνεται, όσο αξιόλογες ερμηνείες και αν αφήσουν ή αψεγάδιαστες παραγωγές κι αν επιμεληθούν. Φέτος τα παράπονα προ τελετής ήταν κυρίως για την μη υποψηφιότητα της Τζούντι Ντέντς και του Τομ Χανκς στο “Saving mr. Banks”, αλλά και έντονη αμφισβήτηση για τις λίγες υποψηφιότητες που πήρε το “Captain Phillips”.  Ίσως ο Χανκς να μην είναι πλέον μέσα στα πρόσωπα που προτιμάει η επιτροπή… Ας δούμε τα βραβεία στις μεγαλύτερες κατηγορίες και μετά σας παραθέτουμε την άποψή μας, περιμένοντας φυσικά και τις δικές σας.

Καλύτερης ταινίας: “12 years a slave”

Σκηνοθεσίας: Αλφόνζο Κουαρόν για το “Gravity”

Α’ ανδρικού ρόλου: Μάθιου Μακόναχυ για το “Dallas Buyers Club”

Α’ γυναικείου ρόλου: Κέιτ Μπλάνσετ για το “Blue Jasmine”

Β’ ανδρικού ρόλου: Τζάρετ Λέτο για το “Dallas Buyers Club”

Β’ γυναικείου ρόλου: Λουπίτα Νιόγκο για το “12 years a slave”

Πρωτότυπου σεναρίου: Σπάικ Τζόνς για το “Hers”

Διασκευασμένου σεναρίου: Τζων Ρίντλεϊ για το “12 years a slave”

Μουσικής: Στίβεν Πράις για το “Gravity”

Τραγουδιού: Let it go (“Frozen”)

Κινουμένων σχεδίων: “Frozen” (Disney)

Καλύτερης ξενόγλωσσης: “la grande belezza” – Ιταλία

Καλύτερου ντοκιμαντέρ: “20 feet from stardom”

Μικρού μήκους: “Helium”

Μοντάζ: Αλφόνζο Κουαρόν – Μαρκ Σάγκερ για το “Gravity”

Φωτογραφίας: Εμανουέλ Λουμπέσκι για το “Gravity”

Οπτικά εφέ: “Gravity”

Μεγάλος χαμένος φέτος το “Wolf of all Street” και ο Λεονάρντο ντι Κάπριο. Πολλές υποψηφιότητες στις μεγαλύτερες κατηγορίες, κανένα βραβείο. Στους μεγάλους χαμένους και ο «Οδηγός διαπλοκής», που όλοι πίστευαν ότι θα είναι ο μεγάλος νικητής, αλλά η ακαδημία είχε αντίθετη γνώμη…

Προσωπικά περίμενα να έχει καλύτερη τύχη το “Nebraska” του «δικού μας» Αλεξάντερ Πέιν, με τον συγκλονιστικό Μπρούς Ντερν, στον κορυφαίο ίσως ρόλο της καριέρας του. Μπορεί να ήταν ρολίστας, όμως ο Πέιν του έδωσε την ευκαιρία να πει την δική του αλήθεια και να βγάλει το μεγάλο του ταλέντο. Η ακαδημία τον αγνόησε όπως και το φιλμ… Από τον «Οδηγό διαπλοκής» το μόνο που με εντυπωσίασε ήταν ο απίθανος Κρίστιαν Μπέιλ. Δουλεύει πάρα πολύ τα τελευταία χρόνια και δικαίως συγκαταλέγεται στους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του. Στην ταινία κάνει μια εμφάνιση τρελή και απόλυτα πειστική. Είναι μεταμορφωμένος (φοβερή δουλειά στο μακιγιάζ) και εξαιρετικός. Θεωρώ ότι αδικήθηκε στο βραβείο Α’ ανδρικού ρόλου.

Η Μέριλ Στρηπ με την «Κλέφτρα των βιβλίων» διεκδικούσε ξανά Όσκαρ, ήταν καλή, αλλά δεν γίνεται να κερδίζει κάθε φορά που είναι υποψήφια. Και ο Ρέντφορντ έχει μια πικρία, δικαιολογημένη απόλυτα κατ` εμέ, αφού μια υποψηφιότητα άξιζε για το “All gone”. Δώστε την και ας μην του δώσετε το βραβείο! Τι άλλο πρέπει να κάνει πια ένας ηθοποιός για να πάρει έστω μια υποψηφιότητα;! Ο Σκορτσέζε χρειάζεται επειγόντως σκηνοθετικό λίφτινγκ. Ανακυκλώνει χιλιοειπωμένα θέματα, δεν έχει πια την σπιρτάδα και το πνεύμα εκείνο των προηγούμενων χρόνων της καριέρας του, ενώ η εμμονή του στον Ντι Κάπριο βλέπει ότι δεν του βγαίνει και παραδόξως δεν το αντιλαμβάνεται… Οι δύο τους, για να βραβευτούν και οι δύο με μια ταινία, θεωρώ ότι πρέπει να γίνει Οσκαρικό… μνημόνιο. Για την Μπούλοκ, που λένε κάποιοι ότι από μεγάλο φαβορί τελικά έχασε αδίκως, δεν θα συμφωνήσω. Όταν έχεις, ας πούμε, ηθοποιούς όπως η Μπλάνσετ ή η Στρήπ, δεν μπορείς να δώσεις βραβείο σε εκείνη που μέχρι πρότινος υποδύονταν την κατά λάθος μοντέλο, την γκαφατζού αστυνομικίνα κλπ. Στο “Gravity” είχε ρόλο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της, αλλά και πάλι ήταν λίγη στους μονόλογους της. Δεν έβγαλε κάτι φοβερό.

Ο Ρότζερ Ντίκινς, αυτός ο χαρισματικός φωτογράφος, τι να πει δηλαδή; 12 φορές υποψήφιος (φέτος με το “Prisoner” – ίσως το καλύτερο αστυνομικό θρίλερ της τελευταίας 10ετίας), Όσκαρ μόνο στις υποψηφιότητες… Γενικά και φέτος η ακαδημία βάδισε στο ίδιο γνωστό μονοπάτι. Έψαξε να βρει μια ταινία να βασιστεί πάνω της και να δώσει τα περισσότερα βραβεία. Ένα άλλοθι, όπως ψάχνει κάθε χρόνο. Η προτίμηση των μελών της στα φιλμ ιστορικών γεγονότων, που μεταφέρουν και μια πικρία ορισμένων Αμερικανών πολιτών για λάθη του παρελθόντος, είναι κάτι που μας έχει κουράσει. Πέρσι ο «Λίνκολν», φέτος το «12 χρόνια σκλάβος» (η οποία, εντάξει, είναι εξαιρετική ταινία, απλά την παίρνει μπάλα η φιλοσοφία της ακαδημίας), παλιότερα το «Χορεύοντας με τους λύκους», το “JFK”, το “Nixon”, το “Platoon” και η λίστα είναι τεράστια. Τους προτείνω να δημιουργήσουν μια κατηγορία “Best American History Film” και να ησυχάσουμε όλοι μας. Έχουν τύψεις, αλλά δεν γίνεται να ρεφάρουν στα Όσκαρ. Αυτά είναι ιστορικά λάθη του έθνους τους και ας κάτσουν να τα βρουν μεταξύ τους.

Τέλος, να πω για το “Dallas buyers club”, ότι ήταν καλό φιλμ. Με χαμηλούς τόνους, πιασάρικο θέμα και έναν Μακόναχυ αγνώριστο προς το καλύτερο. Το ίδιο εξαιρετικός ήταν και ο Λέτο. Μια ταινία που βασίστηκε στους δύο της πρωταγωνιστές. Ένας έπρεπε να πάρει το βραβείο, όμως και προτιμήθηκε λόγω… πρότερου έντιμου βίου ο Μακόναχυ, που τον πλασάρουν πολύ τα τελευταία 2–3 χρόνια. Αν αποποιηθεί και τις χαζοταινίες, που έκανε πριν μια δεκαετία και τα ρομάντζα της πλάκας, ρίχνοντας βάρος στην υποκριτική, ίσως να πάει ακόμη καλύτερα. Συμπερασματικά, μια από τα ίδια και φέτος. Τίποτα το συναρπαστικό, το αναπάντεχο, το απροσδόκητο, η μεγάλη έκπληξη, η φοβερή ταινία, η στιγμή που θα μείνει στην ιστορία του σινεμά. Υπήρξαν φιλμ άνω του μετρίου, καλές ταινίες, αλλά μέχρι εκεί. Του χρόνου εύχομαι να μην είναι την ίδια μέρα με την Καθαρά Δευτέρα, για να ξεκινήσω με την οικογένεια για χαρταετό νωρίτερα!

Πολλή νηστεία και φέτος ο θείος Όσκαρ…

Καλή Σαρακοστή σινεφαγάνες!

Για το Comics Trades 2013–2014

Γιώργος Σ. Κοσκινάς

Αυτή η εργασία χορηγείται με άδεια

Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Μη εισαγόμενο