ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ ΤΕΥΧΟΣ 25 – «Ο ΧΡΥΣΟΣ ΜΑΓΝΗΤΗΣ»

(Προέλευση εικόνας: I.N.D.U.C.K.S.)

Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 1966 σήμερα, μικυμαουσικά. Κυκλοφορεί το εικοστό πέμπτο τεύχος τού Μίκυ Μάους, με μια αγαπημένη ιστορία, αλλά και με την πρώτη εμφάνιση του Ζορρό στο περιοδικό. Για να δούμε τι θα δούμε!

Κατ’ αρχάς, λόγω τού Ζορρό, το εξώφυλλο… λογοκρίθηκε, οπότε ας ξεκινήσουμε βλέποντας πώς ήταν ολόκληρο, στην πρωτότυπη ιταλική έκδοση.

(Προέλευση εικόνας: I.N.D.U.C.K.S.)

Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, ο μαγνήτης στα Ιταλικά λέγεται «calamita»!

Η πρώτη ιστορία τού τεύχους είναι ο χρυσός μαγνήτης, σε σενάριο Roberto Catalano και σχέδιο Luciano Gatto. Η ιστορία αναδημοσιεύτηκε στη χώρα μας στο Μίκυ Μάους 451 με τον ίδιο τίτλο, στα Κλασικά Ντίσνεϋ 77 με τον τίτλο ο μαγνήτης χρυσού και στα Κλασικά Ντίσνεϋ 222 με τον τίτλο ο σούπερ μαγνήτης, που είναι και ο πρωτότυπος ιταλικός τίτλος.

Επειδή ο Ντόναλντ δεν έχει χρήματα να αγοράσει καινούργια παιχνίδια στα παιδιά, εκείνα αποφασίζουν να βγάλουν δικά τους χρήματα. Σέρνοντας ένα μαγνήτη, μαζεύουν όλα τα παλιοσίδερα, που είναι πεταμένα στο… πεζοδρόμιο, και τα πουλάνε στον παλιατζή. Μιλάμε για πολλά παλιοσίδερα: με μια βόλτα απ’ το σπίτι τους ως τον παλιατζή, μάζεψαν 17 κιλά παλιοσίδερα. Το δοκίμασα κάποτε και εγώ, αλλά το μόνο που μάζεψα ήταν λίγοι κόκκοι μεταλλικής σκόνης, που ακόμα δεν έχω καταλάβει πού βρέθηκε κι αυτή. Άκου 17 κιλά!

Βλέποντας τα καινούργια τους παιχνίδια, ο Σκρουτζ τα παρακολουθεί, για να δει πώς έβγαλαν τόσα χρήματα. Όταν το μαθαίνει, παραγγέλνει από τον Κύρο να του φτιάξει ένα όχημα με ένα τεράστιο μαγνήτη στην κορυφή, για να κάνει την ίδια δουλειά σε μεγάλη κλίμακα. Ο Ντόναλντ βρίσκει την ιδέα πολύ έξυπνη, αλλά όταν τα παιδιά τού λένε ότι η ιδέα ήταν δική τους, πηγαίνει στον Σκρουτζ για να διαμαρτυρηθεί. Όταν, όμως, ο Σκρουτζ τού προσφέρει τη θέση τού χειριστή τού μηχανήματος, με 10% ποσοστά, ο Ντόναλντ ξεχνάει όλα του τα παράπονα και ανυπομονεί να ξεκινήσει.

Τα παπιά ξημεροβραδιάζονται στου Κύρου, καθώς ο Ντόναλντ δεν βλέπει την ώρα πότε θα είναι έτοιμος ο υπερμαγνήτης, για να πιάσει δουλειά. Όσο περιμένουν, τα παιδιά βρίσκουν στα σκουπίδια τού Κύρου ένα γυαλιστερό κομμάτι μέταλλο (σας ακούω που λέτε, «ωχ, ωχ» και έχετε δίκιο) και αποφασίζουν να φτιάξουν μ΄αυτό ένα δαχτυλίδι, να χαρίσουν στον θείο τους.

Όταν το όχημα είναι έτοιμο, ο Ντόναλντ πηγαίνει στον Σκρουτζ να πάρει τα κλειδιά τού οχήματος. Όμως, στις τσέπες του βρίσκεται μυστηριωδώς το χρυσό ρολόι τού Σκρουτζ, οπότε ο Σκρουτζ τον διώχνει, πιστεύοντας πως είναι κλέφτης. Στο γυρισμό συμβαίνουν κι’ άλλα τέτοια περιστατικά, με τον Ντόναλντ να βρίσκει πάνω του χρυσά αντικείμενα, μέχρι που συνειδητοποιεί ότι το δαχτυλίδι του είναι φτιαγμένο από ένα υλικό που μαγνητίζει το χρυσάφι!

Ο Ντόναλντ σπεύδει να το πει στον θείο του, αλλά εκείνος δεν είναι σε θέση να τον ακούσει, διότι οι Λύκοι τού έκλεψαν το όχημα με τον μαγνήτη. Ο Ντόναλντ αναλαμβάνει να τους πιάσει. Κρύβεται με τα ανιψάκια σε κάτι σιδερένια ντεπόζιτα, τα οποία τα μαζεύουν οι Λύκοι μαζί με όλα τα σιδερικά τής Λιμνούπολης, που ο σούπερ μαγνήτης τραβούσε ακόμα και μέσα από τα σπίτια. (Αυτό, δηλαδή, θα ήταν νόμιμο, αν το έκανε ο Σκρουτζ;) Οι Λύκοι τούς αντιλαμβάνονται, αλλά το δαχτυλίδι τού Ντόναλντ, τραβηγμένο από τα… χρυσά δόντια τών Λύκων, κάνει το χέρι του να τους δώσει γροθιές και να τους βγάλει νοκ άουτ!

Όταν ο Ντόναλντ εξηγεί στον Σκρουτζ τι συνέβη, εκείνος θέλει να αποκτήσει πάση θυσία το δαχτυλίδι. Δίνει στον Ντόναλντ κάποια μπρούτζινα αντικείμενα, παρουσιάζοντάς τα ως χρυσά, τα οποία, φυσικά, το δαχτυλίδι δεν τραβάει. Ο Ντόναλντ, νομίζοντας ότι το δαχτυλίδι έχασε τη δύναμή του και πως τους Λϋκους τους είχε βγάλει νοκ άουτ με τη δύναμή του, αφήνει το δαχτυλίδι στον Σκρουτζ. (Μα δεν ήταν δώρο απ’ τα ανίψια του και το δώρο δεν δωρίζεται;)

Η ιστορία τελειώνει με τον Ντόναλντ να λιποθυμά, όταν διαβάζει στις εφημερίδες ότι ο Σκρουτζ ανακάλυψε ένα μεγάλο χρυσωρυχείο με τη βοήθεια ενός δαχτυλιδιού.

Παρά τα λογικά προβλήματα, που τα είχα εντοπίσει από μικρός, η ιστορία είναι εξαιρετική. Είναι και το κλασικό σχέδιο τού Gatto, το δεκάρι μπαίνει αβίαστα.

Ακολουθούν τρεις σελίδες με το δεύτερο μέρος από το μυθιστόρημα του Καρόλου Γκινγκ Τερκίτο & Εστερλίτα: χαμένοι σ’ έναν άγνωστο κόσμο. Συνεχίζω να έχω πλήρη άγνοια τόσο για τον συγγραφέα όσο και για το μυθιστόρημα!

Ακολουθεί η μαγική σούπα, σε σενάριο Vic Lockman και σχέδιο Tony Strobl. Η ιστορία δεν έχει αναδημοσιευτεί στη χώρα μας.

Η μαντάμ Μιμ περιμένει επισκέψεις από την κακιά μάγισσα και τον κακό λύκο και τους ετοιμάζει σούπα από… φτερά όρνιου. (Για την ακρίβεια κάποιου πουλιού, που αγγλιστί λέγεται buzzard και στα ελληνικά υποτίθεται ότι λέγεται ποντικοβαρβακίνα.) Δεν τής πετυχαίνει, όμως, η σούπα και την πετάει. Εκεί που δεν ξέρει τι να προσφέρει στους καλεσμένους της, να που χτυπάει την πόρτα της ένας τύπος που ανήκει σ’ αυτό το είδος πτηνού, ρωτώντας αν έχει ανάγκη από τα χέρια ενός όρνιου, εννοώντας, ο κακομοίρης, αν είχε να του δώσει καμία δουλειά.

Φυσικά και έχει ανάγκη, οπότε τον βάζει στο σπίτι της. Κάπου εκεί έρχεται και η κακιά μάγισσα, και πιάνουν τη συζήτηση για το πόση ώρα βράσιμο χρειάζονται οι φτερούγες, οπότε το όρνιο βρίσκει την ευκαιρία να το σκάσει. Πέφτει, όμως, στον κακό Λύκο, ο οποίος τον φέρνει πίσω, καθώς τρελαίνεται για τη συγκεκριμένη σούπα. Αρχίζει τώρα ένας καυγάς για το πώς γίνεται η σούπα, οπότε το όρνιο καταφέρνει και το σκάει για τα καλά, και οι τρεις κακοί, αντί για την αγαπημένη τους σούπα, αναγκάζονται να φάνε φασόλια. Ηθικό δίδαγμα: οι πολλοί μάγειροι χαλάνε το ζουμί, που είναι η αγγλική εκδοχή τού «όπου λαλούν πολλοί κοκόροι, αργεί να ξημερώσει.

Αυτή είναι η πρωτότυπη εκδοχή τής ιστορίας. Δεν έχω την ελληνική εκδοχή, αλλά τη θυμάμαι αρκετά, ώστε να είμαι βέβαιος ότι ήταν αρκετά διαφορετική. Η Μιμ δεν πρέπει να περίμενε καλεσμένους, σίγουρα όχι τον κακό Λύκο, ο οποίος έτυχε να περνά και έπιασε το όρνιο να το πάει πίσω στη Μιμ. Η Μιμ δεν έφτιαχνε σούπα, αλλά ένα φίλτρο που μεταμόρφωνε αυτόν που θα το έπινε. Στο τέλος τής ιστορίας, αντί να λένε ότι θα φάνε φασόλια, λένε «τώρα, λύκε, θα μεταμορφώσουμε εσένα σε σκουλήκι», και το ηθικό δίδαγμα είναι «όποιος σκάβει τον λάκκο τού άλλου πέφτει ο ίδιος μέσα». Πιο άγρια εκδοχή, που με αναστάτωνε με το κακό τέλος, που προμηνυόταν για τον κακό Λύκο.

Διαλέξτε όποια εκδοχή θέλετε. Όμως και μόνο το ότι θυμόμουν την ιστορία τόσες δεκαετίες μετά, σημαίνει ότι πρέπει να ήταν καλή, άρα λιγότερο από εννέα δεν μπορώ να βάλω.

Σ’ αυτό το σημείο κάνει τη θριαμβευτική του είσοδο ο Ζορρό με την… επιστροφή του, στο πρώτο μέρος τής ιστορίας η επιστροφή τού Ζορρό, σε σενάριο αγνώστου και σχέδιο Alex Toth. Η ιστορία αναδημοσιεύτηκε στη χώρα μας στον τόμο Ζορρό τού 1973, καθώς και στην έκδοση Κλασικά Κόμικς – Ζορρό τού 2004, από τις εκδόσεις Γιάννη Γουδετσίδη.

Εδώ έχουμε την πρώτη ιστορία τού Ζορρό, που περιγράφει πώς ο Δον Ντιέγκο ντε λα Βέγκα, επιστρέφοντας στην Καλιφόρνια από την Ισπανία (η επιστροφή, που αναφέρει ο τίτλος) μαθαίνει ότι η πατρίδα του υποφέρει από τον καινούργιο διοικητή, ο οποίος βάζει δυσβάστακτους φόρους, κλείνοντας στη φυλακή όσους αδυνατούν να πληρώσουν. (Σας θυμίζει κάτι αυτό; Και μετά έλεγα ότι δεν διαβάζουν Μίκυ Μάους. Μωρέ διαβάζουν και παραδιαβάζουν!) Έτσι, αποφασίζει να αναλάβει δράση. Ενώ είναι δεινός ξιφομάχος, παρουσιάζεται ως ένας δειλός άνθρωπος τών γραμμάτων και της μουσικής. Στον ελεύθερο χρόνο του, όμως, φοράει μάσκα και μανδύα και γίνεται ο Zorro (αλεπού, στα Ισπανικά) και πολεμάει τους δυνάστες. Έτσι, στην πρώτη αυτή ιστορία, ελευθερώνει έναν κτηματία, πού είχε τολμήσει να μιλήσει εναντίον τού διοικητή, και τον οποίον ο διοικητής σκόπευε να ξεκάνει.

Φαντάζομαι ότι η ιστορία είναι καλή και καλοσχεδιασμένη. Όμως, από μικρός έβρισκα ότι είχε την ίδια θέση στο Μίκυ Μάους με αυτήν που είχαν οι ιστορίες τού Γκρου στο Κόμιξ: καμία! Ναι μεν δεν τις παρέλειπα και τις διάβαζα, θα προτιμούσα, όμως, να έβαζαν κάποια ιστορία με «αστεία ζώα». Για να μην αδικήσω, λοιπόν, τον Alex Toth, θα μου επιτρέψετε να μην βαθμολογήσω την ιστορία.

Το τεύχος κλείνει με το σταυρόλεξο του Μίκυ και το άρθρο να πώς κοιμάται ο σκίουρος, από την εγκυκλοπαίδεια του Μίκυ.

Την επόμενη εβδομάδα κυκλοφορεί το περίφημο χριστουγεννιάτικο πανηγυρικό τεύχος. 164 σελίδες, 10 δραχμές.

Με την κεντρική ιστορία να είναι δεκάρι και την δεύτερη να την θυμάμαι, παρόλο που δεν την είχα διαβάσει για πάνω από σαράντα χρόνια, Ζορρό, ξεζορρό το δεκάρι, ως συνολική βαθμολογία για το τεύχος, είναι δεδομένο!

Ευχαριστούμε τον Αντρέα για την προσφορά φωτογραφιών για τη συμπλήρωση των περιεχομένων τού τεύχους και της εικονογράφησης του άρθρου.

Τις παρουσιάσεις τών παλαιών τευχών τού Μίκυ Μάους θα τις βρείτε συγκεντρωμένες εδώ.

Αυτή η εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Μη εισαγόμενο.