ΓΙΩΡΓΟΣ ΘΑΛΑΣΣΗΣ – Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΜΙΚΡΟΣ ΗΡΩΑΣ

Έχουν γραφτεί τόσα μα τόσα πολλά κείμενα, που ίσως ακόμη ένα να είναι κουραστικό. Τι αντιπροσώπευε ο Γιώργος Θαλάσσης, βγαλμένος από την πένα του αείμνηστου Στυλιανού Ανεμοδουρά με το ψευδώνυμο Θάνος Αστρίτης, είναι πλέον στον καθένα γνωστά. Από το 1950, μόλις 5 χρόνια μετά την λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, μέχρι τις μέρες μας, ο Μικρός Ήρωας μεγάλωσε γενιές αναγνωστών και έμεινε ζωντανός στην σκέψη όλων μας, σαν η υπέρτατη μορφή αγωνιστή της ελευθερίας και ηρωισμών, που πέρασε ποτέ από τις σελίδες ενός  λαϊκού αναγνώσματος. Οι δυσκολίες έμοιαζαν απλά να μην υπάρχουν, να είναι χάρτινες και να ξεπερνιόνται τόσο εύκολα, όπως το γύρισμα μιας σελίδας. Τι κι αν πέρασαν τόσα χρόνια, από τότε που έκανε την εμφάνιση του για πρώτη φορά στα περίπτερα. Τίποτα δεν άλλαξε, εξακολουθεί να μας συγκινεί και να προκαλεί ρίγος πατριωτικό, ακόμη και στις μέρες μας. Έμεινε αναλλοίωτος στο πέρασμα των χρόνων, δεν κιτρίνισε, παρά μονάχα σαν φυσική φθορά, από την σκόνη και την υγρασία της παλιάς αποθήκης και των χαρτοκιβωτίων, που οι γονείς μας κράτησαν αυτά τα ενθύμια της νιότης τους, για να περάσουν μετά στα δικά μας χέρια και να συνεχιστεί αυτή η παράδοση, που όμοιο της δεν έχει, συγκρίσιμο εκδοτικό εγχείρημα. Τα ρεκόρ πολλά, οι αναμνήσεις όμως κερδίζουν και σε αυτή την μάχη, όπως σε κάθε μια που έδωσε ο Γιώργος. Του οφείλουμε πολλά. Σε αυτό το ελάχιστο αφιέρωμα που θα μπορούσαμε να κάνουμε, θα προτιμήσουμε την εικόνα και τον ήχο και όχι τα λόγια και τις περιγραφές. Είκοσι δύο εξώφυλλα εκείνων των αλησμόνητων τευχών και ο Λουκιανός Κηλαηδόνης να τραγουδά…

ΜΙΚΡΟΣ ΗΡΩΣ

Στίχοι: Κηλαηδόνης Λουκιανός
Μουσική: Κηλαηδόνης Λουκιανός
Πρώτη εκτέλεση: Διονύσης Σαββόπουλος

Από τη μια οι Ιταλοί κι οι Γερμανοί
για να σε βρουν αναστατώνουν την Αθήνα
κι από την άλλη του πατέρα μου η φωνή:
«Νομίζω πως το κρύβει στην κουζίνα».

Εσύ να παίζεις με τον θάνατο κρυφτό
κι αυτοί να σκίζουνε τα τεύχη τα κρυμμένα,
μη σε τρομάζει το διπλό κυνηγητό,
εσύ τους Γερμανούς κι αυτοί εμένα.

Πού είσαι τώρα και σ’ έχω χάσει,
καλέ μου φίλε Γιώργο Θαλάσση.
Πού είσαι τώρα και σ’ έχω χάσει,
μικρέ μου ήρωα Γιώργο Θαλάσση.

«Εγώ δεν ξεκουράζομαι ποτέ
είμαι παντού όπου το χρέος με προστάζει
κι όσο θα υπάρχουνε στη γη κατακτητές,
θα τους συντρίβω και το αίμα τους θα στάζει».

Πίσω απ’ τον τοίχο o ασύρματος καλεί,
είναι απ’ τη Μέση Ανατολή, απ’ το αρχηγείο.
Θα σoυ αναθέσουν μια καινούργια αποστολή
μ’ ευχές για καλή τύχη απ’ το αρχηγείο.

Η Κατερίνα σ’ αγαπούσε σιωπηλά,
αλλά κι εσύ το ίδιο αγνά την αγαπούσες.
Χωρίς το Σπίθα ίσως να ‘ταν πιο καλά,
παρ’ όλ’ αυτά εσύ τον συγχωρούσες.

Όταν ακούω να μιλάνε γι’ Αφρική,
για Βερολίνο, Βενετία και Παρίσι,
σκέφτομαι, λέω, πού να ξέραν μερικοί
πως σε όλα αυτά τα μέρη εγώ έχω ζήσει.

Πως όταν ήταν στην Ελλάδα κατοχή,
μέσα στις σφαίρες μες στο κρύο, μες την πείνα,
με τους Εγγλέζους να εξοπλίζουνε τη γη
μου έδειχνες μια ξένοιαστη Αθήνα.

Εσύ μπορούσες να οδηγήσεις φορτηγό,
μοτοσικλέτα, οτομοτρίς κι αεροπλάνο
κι όπου κι αν ήσουν πάντα δίπλα ήμουν κι εγώ,
μαζί σου ή να ζήσω ή να πεθάνω.

Ήσουνα πάντα εκδικητής και τιμωρός
γι αυτόν που γέμισε τον τόπο με στρατό του
και μ’ ένα χτύπημά σου έπεφτε o φρουρός
με μια στροφή γύρω απ’ τον εαυτό του.

Μπορούσες πάλι να ημερεύεις τα σκυλιά
με κάποιο σφύριγμα που σου ‘μαθε τσομπάνος
κι έτσι που πέταγες με κόλπο τη θηλιά
θα έπρεπε να είσαι Αμερικάνος.

Τι να σου πω, τι να σου πω, τι να σου πω
που να μην το ‘χει πει κανένας για κανέναν,
εγώ μονάχα ένα πράγμα θα σου πω.
Μου φτάνει πως μεγάλωσα με σένα.

Πού είσαι τώρα και σ’ έχω χάσει,
καλέ μου φίλε Γιώργο Θαλάσση.
Όπου κι αν είσαι, θα ‘χεις γεράσει
μικρέ μου ήρωα Γιώργο Θαλάσση.