ΚΛΑΣΣΙΚΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ – «MODESTY BLAISE» (1966)

Από κόμικς και αυτό το φιλμ, σε μια πολύ όμορφη και πιστή μεταφορά στην μεγάλη οθόνη. Είναι μια ιδιαίτερη δημιουργία, που ξεκίνησε από τα στριπ των εφημερίδων το 1963 στην Βρετανία, από τον συγγραφέα Peter O’Donnell, που έγραφε και τα σενάρια του κόμικς, και την σκιτσογράφο Frank Hampson, που μας έχει δώσει και τον Dan Dare. Ο Hampson ήταν ο αρχικός σχεδιαστής της Modesty Blaise, στην εφημερίδα Evening Standard (ντεμπούτο 13 Μαΐου 1963).

Διαβάστε την παρουσίαση της ταινίας, συνοδεία αποσπασματικών φωτογραφιών και σπάνιων lobby cards, στο Cine Oasis αυτή την Δευτέρα.

Αποκλειστικά για το Cine Oasis 2014 – 2015

Γιώργος Σ. Κοσκινάς

Κόμικς & κινηματογράφος – «Χταπόδια & μαργαριτάρια»

Μιλώντας με τον φίλο Μίμη πριν λίγες μέρες, έπεσε μεταξύ άλλων ιδεών για αφιερώματα και μια αναφορά σε ταινίες που έγιναν κόμικς και το αντίθετο. Είχαμε σταθεί και στο παρελθόν στο θέμα αυτό. Θυμίζω τα δύο περσινά μας μεγάλα αφιερώματα, στα εικονογραφημένα φιλμ των εταιρειών Gold Key και Dell Comics. Μέσα σε όλα αυτά όμως, υπάρχει και κάτι που παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, με την μορφή παραλειπόμενου ίσως. Είναι σκηνές και φιλμ, που ενέπνευσαν τμήματα ιστοριών που δημοσιεύτηκαν σε κόμικς. Όχι ολόκληρο το σενάριο, αλλά ένα μέρος του. Αν και πολλές φορές μπορεί να πιαστεί ένα σενάριο από μια απλή σκηνή ταινίας και από εκεί να αναπτυχθεί και να ξεφύγει σαν θέμα, αναπτύσσοντας μια εντελώς διαφορετική εξέλιξη. Αυτές οι φορές, που αντλήθηκε έμπνευση από δημιουργούς κόμικς μέσα από σκηνές ταινιών, είναι αμέτρητες. Για να τις μνημονεύσουμε όλες, είναι αδύνατον. Θα πρέπει να διαβάσουμε πρώτα όλα τα κόμικς, που κυκλοφόρησαν παγκοσμίως και έπειτα να δούμε όλες τις ταινίες που παρήγαγαν τα στούντιο! Ούτε σε 10 ζωές! Ας μην μείνουμε όμως στα ανέφικτα, δίνοντας το λόγο στο σημερινό, πρώτο τμήμα αυτής της προσπάθειας.

Από τον υπότιτλο του σημερινού άρθρου, σίγουρα ο νους σας θα ταξιδεύει ήδη σε εξωτικά νησιά και περιπέτειες γεμάτες κίνδυνο, σασπένς και δράση, με πρωταγωνιστές ναυτικούς διψασμένους για πλούτη. Απόλυτα λογικό, αφού για τέτοια πράγματα θα διαβάσετε πιο κάτω. Ετοιμάστε αποσκευές, ναυτικά φυλλάδια, πυξίδα και μερικά φρούτα για το σκορβούτο, καλού κακού φέρτε μαζί σας και ένα σκάφανδρο για καταδύσεις και πάρτε μια βαθιά ανάσα! Η αλμύρα ήδη χτυπάει στα ρουθούνια, τα πανιά υψώνονται και η περιπέτεια με προορισμό τα πέρατα των θαλασσών είναι μπροστά μας! Μια συμβουλή μόνον. Μην αντιλέγετε στον πλοίαρχο! Το μαστίγιο είναι πάντα πρόχειρο και τα κατάρτια πρόθυμα για να φιλοξενήσουν τους παραβάτες…

Βρισκόμαστε στο μεταίχμιο ενός αιώνα. Τέλη του 18ου και οι αντιλήψεις περί ταξιδιών και θαλάσσιων κινδύνων έχουν αλλάξει άρδην. Τα οικονομικά κίνητρα και τα παρθένα νησιά του Ειρηνικού αποτελούν μήλον της Έριδος για τις ναυτιλιακές εταιρείες, που αναζητούν νέα αγαθά και εύκολο κέρδος. Μια από αυτές, η Backjack LTD, Ολλανδικών συμφερόντων, λυμαίνεται μια τεράστια περιοχή νησιών και συμπλεγμάτων, μεταφέροντας στα αμπάρια των πλοίων της τον πλούτο των αθώων ιθαγενών, που αποκτάει έναντι χαντρών και καθρεφτών. Ένας σκληροτράχηλος καπετάνιος, τυχοδιώκτης ως το κόκκαλο, ποτισμένος με το δηλητήριο της εκδίκησης, είναι αυτός που κυβερνά την «Κόκκινη Μάγισσα» στα φουρτουνιασμένα ταξίδια της. Θα επιδιώξει να γυρίσει πίσω πλούσιος, αγκαλιά με την γυναίκα που του έκλεψαν, δίνοντας παράλληλα ένα χτύπημα μίσους στο αφεντικό του.

Αυτό είναι το περιεχόμενο του βιβλίου “Wake of the Red Witch”, που έγραψε το 1946 ο Garland Roark, και τον Δεκέμβριο του 1948 προβλήθηκε στις αίθουσες η ομώνυμη ταινία από την Republic Pictures. Στον ρόλο του καπετάνιου Ralls, ένας μεγάλος Αμερικανός σταρ σε μια σπουδαία ερμηνεία. Ο καουμπόι με την χαρακτηριστική ομιλία, ο John Wayne, αφήνει για λίγο την Άγρια Δύση και αναζητεί την τύχη του στα βάθη του Ειρηνικού, ρισκάροντας την ίδια του την ζωή για μια χούφτα… μαργαριτάρια και όχι μόνον. Ενδεχομένως να πηγαίνει και γυρεύοντας, προκαλώντας το πεπρωμένο, καθώς τον πολύτιμο θησαυρό κρατάει στην αγκαλιά του ένα γιγάντιο χταπόδι! Σαν να μην έφτανε αυτό, θα βουτήξει και δεύτερη φορά για να ανασύρει ένα μεγάλο φορτίο χρυσού, που κρέμεται μεταξύ του ύφαλου και της αβύσσου.

Από αυτό το σενάριο, ο Sergio Bonelli (Guido Nolitta) πήρε πολλά στοιχεία για να τα ενσωματώσει στην εικονογραφημένη εκδοχή του φιλμ, με τίτλο “Il mostro della laguna”. Το όνομα του πλοίου (με μόνη τροποποίηση το «Στρίγγλα» αντί για το «Μάγισσα»—το χρώμα έμεινε κόκκινο!), τον σκληρό πλοίαρχο (από Ρώλς έγινε Νίλσεν), τον θησαυρό που βρίσκεται στον βυθό, με το γιγάντιο χταπόδι να το φυλάει. Άλλαξε βέβαια πολλά, ώστε να μπει ο Ζαγκόρ στο παιγνίδι και να μεταφερθεί λίγα γεωγραφικά μίλια προς την Βόρεια Αμερική ο αναγνώστης. Έτσι ο Ειρηνικός γίνεται Ατλαντικός, οι φιλήσυχοι νησιώτες εχθρικοί και ο ήρωάς μας μπαρκάρει με την βία. Ρομάντζο φυσικά δεν υπάρχει. Η ιστορία δημοσιεύτηκε την 1η Δεκεμβρίου του 1968, 20 χρόνια μετά την προβολή του φιλμ, στο τεύχος 42 του περιοδικού Zagor. Την εικονογράφηση έκανε ο Gallieno Ferri. Η δεύτερή του έκδοση ήταν στο “Tutto Zagor”, την 1η Νοεμβρίου του 1989.

Στην Ελλάδα η ιστορία κυκλοφόρησε στα τεύχη 31 – 41, στα τέλη του καλοκαιριού του 1971, στο εβδομαδιαίο Ζαγκόρ. Το εξώφυλλο της ιταλικής έκδοσης εμφανίστηκε στο δικό μας 38ο τεύχος. Όσο για το ναυαγισμένο πλοίο, που βρίσκεται στο χείλος της αβύσσου, αυτό χρησίμευσε σε μια άλλη περιπέτεια του «ήρωα με το τσεκούρι», στον θησαυρό του Καπετάνιου Φίδι, όπου ο Ζαγκόρ βούτηξε ξανά στα βαθιά με το σκάφανδρο, αλλά χωρίς χταπόδι αυτή τη φορά.

Για το Comics Trades 2013–2014

Γιώργος Σ. Κοσκινάς

Αυτή η εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Μη εισαγόμενο .

 

 

Μια Οδύσσεια κινηματογραφικών σεναρίων & άνισων συγκρίσεων

Από τα λίγα που απέμειναν, για να δίνουν τροφή στην φαντασία μας, είναι και η τέχνη των εικόνων και του χρώματος, των ήχων και των συναισθημάτων, το μεγάλο εκείνο λευκό πανί, που ζωντανεύει στο σκοτάδι και αφηγείται ιστορίες από το χθες, το σήμερα και το αύριο. Στο Comics Trades, μια σελίδα που φτιάχτηκε για να γυρίζει ηλεκτρονικά για σας, περιφέροντας σκιές από το παρελθόν σαν μια παλιομοδίτικη μηχανή προβολής, αρέσει να επενδύει και να αφήνεται στην μαγεία της έβδομης τέχνης. Σ’ αυτό το κείμενο, λοιπόν, επιχειρούμε να κάνουμε μια σύγκριση φετινών παραγωγών με αυτές που προβλήθηκαν πριν 40 χρόνια στις αίθουσες. Το χθες και το σήμερα, στην ατέρμονη τους πάλη για την επικράτηση στον νου. Συγχρόνως, μια ευκαιρία για να θυμηθούμε τι μας συνάρπαζε στους κινηματογράφους και πώς προσαρμοστήκαμε στις εξελίξεις. Πώς αρκούμαστε πλέον σε μετριότητες και πώς μάθαμε να συμβιβαζόμαστε στις λεπτομέρειες… Μια ανασκόπηση, που κάνει την ζυγαριά των συγκρίσεων να γέρνει απότομα. Προς ποια κατεύθυνση, αυτό το αφήνουμε στην κρίση σας.

2013

Μια κινηματογραφική χρονιά με πολλά θρίλερ και διαστημικά τοπία, μελλοντικές καταστάσεις, περιβαλλοντικές παρενέργειες , καταστροφολογία, υπερήρωες, τρισδιάστατα καρτούν, προσαρμογές παραμυθιών, αστυνομικά, αλλά και κάποιες στιγμές που ξεχωρίζουν για την μοναδικότητα τους και ξαφνιάζουν ευχάριστα. Με όπλο την υποκειμενικότητα, πιο κάτω θα διαβάσετε μια προσωπική αξιολόγηση, σε ταινίες που είδα φέτος και όχι κάποια γενικευμένη λίστα με τις καλύτερες ή τις πιο επιτυχημένες. Μακάρι να είχα χρόνο να δω περισσότερες.

Να ξεκινήσω από το πρόσφατο The Hobbit: The Desolation of Smaug, το δεύτερο μέρος της τριλογίας  του J. R. Tolkien. Πολύ εφέ και υπερβολική χρήση λογισμικών υπολογιστών, αλλά η ατμόσφαιρα μένει ζωντανή και, κατ’ εμέ, εν μέρει έστω, ανταποκρίνεται στις φιλοδοξίες των πολλών φίλων αυτών των ταινιών. Ένα άλλο δεύτερο μέρος, το The Hunger Games: Catching Fire, που θεωρώ ότι βγήκε πολύ βιαστικά σε σχέση με το πρώτο, είναι καθαρά μια μηχανή γέννησης εφιαλτών του μέλλοντος, όπου η πείνα καθορίζει τα πάντα στις ζωές μας. Τώρα από ποιους καθορίζεται, είναι μια άλλη ιστορία. Κι εδώ κυριαρχεί η υπερβολή, το σενάριο κάνει κοιλιά και η επανάληψη είναι στην είσοδο και χαζεύει τους θεατές. Τα Man of Steel, Thor: The Dark World και Iron Man 3, που εκπροσώπησαν τα κόμικς, μπορώ να πω ότι βούλιαξαν μέσα σε ένα χαμό ειδικών εφέ, αλλά κατάφεραν να βγουν στην επιφάνεια, ίσως λόγω της βαριάς κληρονομιάς που είχαν στις μπέρτες τους. Το Gravity ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Από τα φιλμ που σε βάζουν να σκεφτείς πράγματα, με ωραίο σενάριο, έξυπνο. Δεν είμαι σύμφωνος με τον ντόρο που έγινε γύρω από τις υποψηφιότητές του για Όσκαρ, εκτός κι αν πάμε στην λογική του «το μη χείρον βέλτιστο»… Πολύ splatter εκδοχή και με δόση διαστροφής το Hansel and Gretel: Witch Hunters. Το σινεμά θα ζήσει και χωρίς αυτό. Και το Jack the Giant Slayer έχει βία, όμως εδώ είναι πολύ προσεγμένη και αφήνει σχεδόν σε κάθε πλάνο ένα ανοιχτό παράθυρο, για να πετάξει η φαντασία. Καλό, αλλά δεν θέλουμε δεύτερο μέρος!

Πιστεύοντας ότι έχει έστω κάτι μέσα του από το “Wonderful Wizard of Oz”, κάθισα να δω και το φετινό Oz the Great and Powerful. Το χαρακτηρίζω σαν πλήρη απογοήτευση και σαν μια θλιβερή επιλογή της Disney. Ένας αχταρμάς, ένα μοντάρισμα κομματιών διάφορων ταινιών σε μια καινούργια(;) από το ναυάγιο του οποίου δεν διασώζονται ούτε κάποιες φιλότιμες προσπάθειες των ηθοποιών. Ακούστηκαν πολλά για το Oblivion. Μεγάλα ονόματα στο καστ, πολλή διαφήμιση. Το βρήκα σαν χλιαρό τσάι αρχές Μάη… Το ίδιο ακριβώς και με το After Earth, που περνάει δυστυχώς στο βιογραφικό του Tom Hanks. Το The Lone Ranger, αν δεν ήταν τόσο τραβηγμένο στα πλάνα, σε βαθμό να κουράζει και αν είχε μία ώρα λιγότερη σαν διάρκεια, θα μπορούσα να πω ότι ήταν καλό. Όμως, τα «αν» αυτά δεν υπήρχαν… Ένας τόσο μεγάλος ηθοποιός, όπως ο Robert de Niro, όταν παίζει σε ταινίες σαν το Killing Season, πιστεύω ότι όχι απλά δεν προσθέτει κάτι θετικό στην καριέρα του, αλλά μάλλον προσπαθεί να την μειώσει. Εξαιρετική κωμωδία, με ανατρεπτικό χιούμορ, ευρηματικές σκηνές και πολύ καλές ερμηνείες, θα βρείτε στο We’re the Millers. Ταινία που δεν μιμείται και πετυχαίνει να διασκεδάσει το κοινό, αν και η πολύ έντονη βωμολοχία είναι κάπου ενοχλητική.

Το φαντασμαγορικό Elysium δεν ξεφεύγει από τις μετριότητες ταινιών του είδους και διασώζεται μόνον από την πρωτοτυπία του σεναρίου του. Έχω την αίσθηση ότι όλοι τους στην παραγωγή έβαλαν τα δυνατά τους, για το ποιος θα αδικήσει περισσότερο το φιλμ… Από τις καλές φετινές ταινίες το αστυνομικό θρίλερ Prisoners. Ικανοποιεί και τους πιο απαιτητικούς φίλους του είδους και σε καμία περίπτωση δεν είναι προβλέψιμο, ούτε κουράζει, παρά τα 156 του λεπτά. Άφησα για τελευταίο το “Captain Phillips”. Ήταν το φιλμ που δεν με κούρασε καθόλου, το είδα δίχως να τραβήξω τα μάτια μου από τα πλάνα και το θεωρώ σαν το καλύτερο της χρονιάς αυτής. Ο Hanks είναι μεγάλος ηθοποιός και δεν χρειάζεται να αναλώνεται σε ανόητα φιλμ (“After Earth”). Αυτό που είναι επίσης αξιοσημείωτο εδώ, είναι ο ρυθμός που πραγματικά σε καθηλώνει.

 

1973

Κι ενώ αυτά ήταν τα συναισθήματα που μου προξένησαν οι φετινές παραγωγές, κοιτάζοντας το ράφι εκείνο με τα φιλμ της δεκαετίας του ’70, μπαίνω στον πειρασμό να τα παρατηρήσω πιο προσεχτικά, για να δω τι συγκρίσεις μπορούν να γεννήσουν.

Πώς να τα παραθέσω τώρα όλα αυτά, πού να σταθώ και από ποιο να ξεκινήσω; Για να είμαι δίκαιος λοιπόν, επέλεξα 17 ταινίες μόνον, όσες είδα και φέτος και θα αποφύγω την αξιολόγηση, αναφέροντας τις ταινίες με τυχαία σειρά.

 The Sting. Σκηνοθεσία και σενάριο για σεμινάριο! Ερμηνείες; Paul Newman και Robert Redford σε πολύ μεγάλα κέφια! Το μουσικό θέμα του Scott Joplin έχει στοιχειώσει τα αυτιά πολλών σινεφίλ. Έχω την αίσθηση ότι όποιος μπορεί να συλλάβει ένα τέτοιο σενάριο, μπορεί και να το υλοποιήσει εκτός σινεμά! Ένα άλλο σπουδαίο δίδυμο, οι Steve Mc Queen – Dustin Hoffman, πρωταγωνιστούν σε μια αληθινή και απίθανη ιστορία απόδρασης στο Papillon. Η σκηνή της πτώσης από την κορυφή του βράχου με την αυτοσχέδια σχεδία είναι καταπληκτική! Ένας άλλος σπουδαίος Αμερικανός ηθοποιός αφήνει το στίγμα και ξεδιπλώνει το μεγάλο του ταλέντο, σε ένα πολύ απαιτητικό ρόλο και δύσκολο. Το Serpico ήταν μια πολύ ξεχωριστή αστυνομική ιστορία, από τα χρόνια που τα καλά σενάρια ακόμη υπήρχαν, και η έμπνευση δεν είχε φτάσει στο ταβάνι, με έναν φοβερό Al Pacino, που πήρε και το Όσκαρ εκείνη την χρονιά.

Η ροκ όπερα του Norman Jewison, που συγκλόνισε, το Jesus Christ Superstar, δημιούργησε από μόνο του σχολή στο είδος αυτό. Ενέπνευσε πολλούς δημιουργούς στα χρόνια που ακολούθησαν και εξακολουθεί να επηρεάζει, στέκοντας συγχρόνως σαν φωτεινό σημείο αναφοράς. Δεν γνωρίζω αν το είδατε, αλλά το Jonathan Livingston Seagull ανέκαθεν ήταν από τα πιο ξεχωριστά φιλμ – ντοκιμαντέρ κατά την άποψή μου, με πολλά μηνύματα και αισιοδοξία. Προτιμήστε να διαβάσετε πρώτα το βιβλίο, για να διαπιστώσετε τι σημαίνει πραγματικά πιστή μεταφορά στον κινηματογράφο. Το αλληγορικό δράμα του Peter Bogdanovich, Paper Moon, με τον Ryan O’Neal, συγκαταλέγεται και αυτό στα φιλμ που βγάζουν διαφορετικότητα και προσεγγίζουν εντελώς μοναδικά ιστορίες χιλιοειπωμένες. Πολύ άμεση και δυνατή ταινία το Scarecrow, με τους Al Pacino και Gene Hackman, που τους δίνει την ευκαιρία να κάνουν καταπληκτικές ερμηνείες. Η ζωή πίσω από τα μεγάλα φωτεινά γράμματα των πινακίδων και η όψη της σκληρής αλήθειας κάτω απ’ τις λέξεις και τα πρόσωπα. Μεγάλη ταινία και δύσκολη.

Τα ρομαντικά The Way We Were, Last Tango in Paris και A Touch of Class σε κερδίζουν με την πρωτοτυπία και την ατμόσφαιρα που μεταφέρουν. Δύο φιλμ επιστημονικής φαντασίας, που ξεχώρισαν, ήταν τα Soylent Green και Battle for the Planet of the Apes, ενώ για μια ακόμη φορά το μάτι του Jack Nicholson γυαλίζει και μάλιστα πολύ, στο The Last Detail, όπου, μεταξύ άλλων, έχουμε και τον καλύτερο Randy Quaid, που πέρασε ποτέ μπροστά απ’ τις κάμερες. Και σαν τελευταίες τέσσερις, σας προτείνω να επανεκτιμήσετε φιλμ μακριά από τα Χολιγουντιανά μονοπάτια. Το The Adventures of Rabbi Jacob και τις ξεκαρδιστικές γκριμάτσες του Louis de Funès, το Amarcord του χαρισματικού κινηματογραφιστή Federico Fellini, το δραματικό Ana and the Wolves του Ισπανού Carlos Saura, με την κορυφαία στιγμή στην καριέρα της Geraldine Chaplin, και το αστυνομικό θρίλερ Don’t Look Now, με τους Donald Sutherland  &  Julie Christie, του Nicolas Roeg, που μπορεί να λειτουργήσει και σαν μηχανή του χρόνου, στέλνοντας σας πίσω στο Λονδίνο του ’70.

Για το Comics Trades 2013–2014

Γιώργος Σ. Κοσκινάς

Αυτή η εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Μη εισαγόμενο .

2014 ευχές για μια καλύτερη χρονιά σε όλα τα επίπεδα, κι ας μιλήσαμε για το κινηματογραφικό της σκέλος μόνον! Να είστε υγιείς στο σώμα και στο πνεύμα και να επιτύχετε ό,τι βάλετε στο νου! Έμπνευση και κέφι για δημιουργία!

Doppio Rhum – Τσικουδιάς ή «Gabby» Hayes!

Οι επιρροές που άσκησε και ασκεί η έβδομη τέχνη στα κόμικς, αλλά και το αντίθετο, είναι κάτι που οι περισσότεροι γνωρίζετε. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα γνωστών ταινιών, που πέρασαν και στο χαρτί, έστω και απομονώνοντας κάποια στοιχεία ή χαρακτήρες. Έχουμε αναφερθεί σε τέτοιες περιπτώσεις αρκετές φορές ως τώρα. Σήμερα θα μιλήσουμε για έναν χαρακτήρα, που συνόδευε τον κεντρικό πρωταγωνιστή στις περιπέτειές του και ήταν από τους πλέον αγαπημένους στην χώρα μας, την εποχή που τα εικονογραφημένα του κ. Ανεμοδουρά ήταν στην κορυφή της προτίμησης πολλών από εμάς. Ο χαρακτήρας είναι ο γνωστός Τσικουδιάς, ο μεσήλικας και ιδιότροπος σύντροφος του Κάπτεν Μίκυ, που τρέφει ιδιαίτερη αδυναμία για το ρούμι και συνθέτει μαζί με τον πρώην γιατρό Δρ. Αφαίμαξη, ένα εκρηκτικό δίδυμο μπεκρήδων!

Οι χαρακτήρες αυτοί δημιουργήθηκαν το 195, από τις πένες της σπουδαίας τριάδας των EsseGesse. Στην χώρα μας διαβάσαμε τις περιπέτειες του ρέηντζερ της Νεβάδα και των φίλων του, αρχικά το ’68 στον Εικονογραφημένο Μικρό Ήρωα, έπειτα (1970) στον Ζαγκόρ και τέλος στον Μικρό Ιππότη (1985). Το όνομα του Τσκικουδιά ήταν στα Ιταλικά Doppio Rhum. Η έμπνευση για την δημιουργία του αντλήθηκε από την γνώριμη και αγαπητή στους Αμερικανούς μορφή του ηθοποιού George Francis Hayes, γνωστότερου και σαν “Gabby”. O Hayes έκανε μεγάλη καριέρα στον κινηματογράφο και το ραδιόφωνο, ειδικά στα χρόνια της δεκαετίας του ’40, με αμέτρητες εμφανίσεις και συμμετοχές.

Έπαιξε πλάι σε μεγάλους πρωταγωνιστές και υπό τις οδηγίες σκηνοθετών όπως ο Τζων Φορντ. Κάποια στιγμή του 1948 έπαιξε και στο “Albuquerque” με τον Randolph Scott (απ’ όπου και κάποιες από τις φωτογραφίες που παραθέτουμε). Το 1950 τώρα και έπειτα από την σταθερά αυξανόμενη δημοτικότητά του, το NBC του δίνει το δικό του τηλεοπτικό σόου, το The Gabby Hayes Show, που κράτησε 4 χρόνια. Μέχρι και δώρο σκίτσα του (5 συνολικά), έδινε το Quaker! Το 1953, η εκδοτική Toby Press τον κάνει και ήρωα του ομώνυμού της εικονογραφημένου, που πήγε εξαιρετικά σε πωλήσεις, ανάμεσα σε πάρα πολλά γουέστερν κόμικς της εποχής. Ενδιάμεσα όμως, όπως αναφέραμε και πιο πάνω, πέρασε την Ατλαντικό και έγινε ο Τσικουδιάς, αγαπημένος φίλος και σύντροφος του Κάπτεν Μίκυ.

Πιο κάτω, μπορείτε να βρείτε ένα ολόκληρο τεύχος της έκδοσης του Gabby Hayes Comics.

http://fourcolorshadows.blogspot.gr/2013/01/gabby-hayes-pete-costanza-1948.html

Θα επιστρέψουμε εν ευθέτω χρόνω και με τον έτερο σύντροφο του Μίκυ, τον Αφαίμαξη ή Salasso, η φιγούρα του οποίου προήλθε και αυτή από κινηματογραφικό αστέρα.

Οι βινιέτες των Ελληνικών εκδόσεων και οι φωτογραφίες της ταινίας «Albuquerque» προέρχονται από το προσωπικό αρχείο του συντάκτη.

Για το Comics Trades 2013–2014

Γιώργος Σ. Κοσκινάς

Αυτή η εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Μη εισαγόμενο .

ΙΣΤΟΡΙΕΣ & ΤΕΥΧΗ 8 – «ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ» ΤΕΥΧΟΣ 9 (ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΚΡΕΚΑ)

20 Αυγούστου 1970. Πριν από 43 χρόνια κυκλοφορούσε το 9^ο τεύχος του περιοδικού «Περιπέτεια» των εκδόσεων ΤΕΟ – ΓΚΡΕΚΑ (Θ. Πάγκαλος). Τίτλος του «Φρίκη στους βυθούς» και ένα καθαρά καλοκαιρινό θέμα, με ναυάγια στο βυθό, θησαυρούς και υποβρύχιους κινδύνους. Στις 68 του σελίδες εξαντλούνταν ένα εξαιρετικό και κινηματογραφικού τύπου σενάριο, που θα μπορούσε να έχει περάσει άνετα και από την μεγάλη οθόνη. Έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που συναρπάζουν και καθηλώνουν τον θεατή ή, απλά, τον αναγνώστη. Μιλώντας για κινηματογράφο, να αναφέρουμε ότι μερικώς (κατά το ήμισυ) το σενάριο θυμίζει πολύ αυτό του «Σειρήνα της Μαρτινίκα» (“To have and to have not” – 1944,  με τους Humphrey Bogart και Lauren Bacall. Ακόμη ένα φιλμ που φέρνει στο νου, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να έχει επηρεαστεί από εκείνο, είναι το «Ο Βυθός» (“The Deep” – 1977, με τους Nick Nolte και Jacqueline Bisset).

Σαν υπόθεση στο κόμικς, έχουμε μια δυνατή περιπέτεια με πρωταγωνιστή έναν Αμερικανό τυχοδιώκτη, τον Καλ Μακ Νη και τους δύο συντρόφους του. Τον πιτσιρικά Σματς και τον καβγατζή Σκωτσέζο Τζοκ Φέργκιουσον. Οι τρεις τους θα αναζητήσουν τον θησαυρό του βυθισμένου πλοίου «Σαν Κριστομπέλ», που βρίσκεται στον βυθό της θάλασσας, έξω από το λιμανάκι του Σάντα Μίνγκο, στην Καραϊβική. Στα ίχνη του θησαυρού, όμως, θα βρεθεί και ο Γερμανός κακοποιός Ρίχτλιντερ, που έχει και τον τρόπο και τα μέσα για να τον ανασύρει. Μέσα σε όλα αυτά και με το πείσμα του Μακ Νη να φαντάζει ικανό για να υπερνικήσει τα εμπόδια, ο αρχαίος μύθος του «θεού της θάλασσας», που τρομοκρατεί τους ντόπιους και μιλάει για ένα τέρας του βυθού, αναβιώνει και σπέρνει τον τρόμο…

Αυτό που είναι εντυπωσιακό και κερδίζει αμέσως τον αναγνώστη, είναι ο ρεαλισμός των σκίτσων και το πόσο περίτεχνα κινεί ο δημιουργός τα μολύβια του, ανάμεσα στον κόσμο του βυθού, τους κατοίκους του, τους εισβολείς, αλλά και την αγριεμένη θάλασσα. Σε κάνει να μπαίνεις στην αφήγηση και να νιώθεις την περιπέτεια ολοζώντανα. Οι σκηνές δράσης και ειδικά αυτές με την επίθεση του «θεού της θάλασσας» στο σκάφος είναι καταπληκτικές! Το περιεχόμενο των ιστοριών, που περιείχε το περιοδικό, προερχόταν από τα περιοδικά Super Library Fantastic Series, Super Library Stupendous Series και Super Library Secret Agent Series, όλα του 1967. Οπότε μας ήρθαν στην χώρα μας σε σύντομο χρονικό διάστημα, συγκριτικά με άλλα εικονογραφημένα και μόνον με 2 χρόνια διαφορά από την πρώτη τους έκδοση στην Αγγλία, αφού το περιοδικό άρχισε να κυκλοφορεί το 1969.

Η εβδομαδιαία αυτή έκδοση της «Περιπέτεας» άφησε εποχή με την ποιότητα των ιστοριών, που φιλοξενούσε, τα ευφάνταστα σενάρια, το ωραίο σκίτσο και την εναλλαγή ασπρόμαυρου και πρασινόμαυρου στις σελίδες του. Μια από τις καλύτερες εκδόσεις κόμικς, που διαβάσαμε ποτέ στην χώρα μας, αναμφίβολα, με το υλικό να προέρχεται από την σπουδαία βιομηχανία κόμικς της Βρετανίας και την IPC ή Fleetway. Την κεντρική ιστορία συμπλήρωνε μια μικρότερη σε αριθμό σελίδων, αυτοτελής πολεμική, η στήλη της αλληλογραφίας των αναγνωστών και ενίοτε σταυρόλεξα. Το κόστος ήταν, σε δραχμές φυσικά, 3 και αυτό το κάνει ακόμη πιο νοσταλγικό στις μέρες μας… Πολλοί μεγαλώσαμε διαβάζοντας τέτοια περιοδικά, που τώρα αναζητούμε για να ζήσουμε ξανά κάτι από την προσμονή εκείνων των χρόνων…

Για το Comics Trades 2013–2014

Γιώργος Σ. Κοσκινάς

Αυτή η εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Μη εισαγόμενο .