ΚΟΜΙΚΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ…

Η νοσταλγική κατηγορία, που περιμένει τις αναμνήσεις όλων σας, από τις κόμικς – στιγμές που ζήσαμε. Δεν υπάρχουν πολλά λόγια για πρόλογο και δεν χρειάζονται άλλωστε. Την πρόταση την έκανε το μέλος pompianos και η υλοποίηση της ήταν άμεση. Το Comics Trades φτιάχτηκε και συνεχίζει καθημερινά να διαμορφώνεται, σύμφωνα με τις πειθυμίες των μελών και των αναγνωστών του. Η παρουσία αυτής της νέας κατηγορίας, είναι ακόμη μια απόδειξη.

——————————————————————————————————————————————————————-

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ…

Συντάκτης 1964Andreas

Αγαπητοί κομικσόφιλοι, σας χαιρετώ.

Πολύς κόσμος με ρωτά και πολλές φορές παραξενεύεται πώς και γιατί διαβάζω ακόμα κόμικς σε αυτή την ηλικία (48). Όταν δε, βλέπουν τη συλλογή μου, τους πέφτουν τα δόντια!!! Να διευκρινίσω κάτι: όπου γράφω κόμικς, εννοώ Μίκυ Μάους, Μεγάλο Μίκυ και Κλασικά Ντίσνεϋ.

Λοιπόν, τα πράγματα είναι απλά. Κάθε φορά που διαβάζω κάποιο Μίκυ Μάους, πηγαίνω πίσω στο χρόνο. Στην αθωότητα της παιδικής μου ηλικίας. Τότε που μάθαινα να διαβάζω μέσα από τις σελίδες του Μίκυ Μάους. Και πόση χαρά έκανα από τις νέες λέξεις που μάθαινα. «Άλλοθι» από την ιστορία «Το Ατράνταχτο άλλοθι», Μ.Μ. 364, «Ρυμουλκώ», από την ιστορία «Το Μυστικό του Πύργου» Μ.Μ. 314-315. Και τόσες άλλες.

Αυτά που με συγκινούν παραπάνω όμως, είναι τα τεύχη του Μ.Μ από το 200 μέχρι το 400 περίπου. Δηλαδή από τα έτη 1970 μέχρι 1974 περίπου. Είναι η εποχή που δεν τα αποχωριζόμουν και περίμενα υπομονετικά να έρθει η Κυριακή, να μου δώσει το χαρτζιλίκι μου ο παππούς μου, για να πάω να αγοράσω ένα Μίκυ Μάους και ένα παγωτό!! Φυσικά δημιουργούσα και άλλους τρόπους εξεύρεσης χρηματικών πόρων. Ένας από τους αγαπημένους μου ήταν το μάζεμα των αδειών μπουκαλιών αναψυκτικών, μπύρας, κονιάκ, κλπ. και η πώλησή τους στο μπακάλη της γειτονιάς!! Στο μπακάλη επίσης πουλούσα αυγά που «δανειζόμουν» από το κοτέτσι της γιαγιάς, ή περιστέρια από το περιστερώνα της μάνας μου, που τα παγίδευα στην αποθήκη και μετά τα έπιανα.

Δεν είχαμε περίπτερο ούτε βιβλιοπωλείο στο χωριό μου. Αντί αυτών, ο παπουτσής του χωριού ανέλαβε και αυτό το ρόλο. Έτσι, δίπλα από τις κούτες των παπουτσιών, ήταν στοιβαγμένα και κάποια βιβλία, και μέσα στη βιτρίνα του είχε βάλει και κάμποσα κόμικς. Πόσες φορές ξεροστάλιαζα έξω από αυτή τη βιτρίνα, κάνοντας σχέδια και υπολογισμούς για το πώς θα αγόραζα το επόμενό μου Μίκυ Μαους!

Δυστυχώς, μετά από τον πόλεμο του 1974 και την κατοχή του βόρειου τμήματος της Κύπρου από τον τουρκικό στρατό, αναγκαστήκαμε να εγκαταλείψουμε το χωριό μας, τα σπίτια μας, τα χωράφια μας. Εμείς οι, 10χρονοι τότε, αφήσαμε πίσω κάτι πιο πολύτιμο. Αφήσαμε πίσω την παιδική μας ηλικία και την παιδική μας αθωότητα. Πράγματα που δεν ξαναγοράζονται ούτε αντικαθίστανται.

Είναι για αυτό το λόγο που αγαπώ να διαβάζω αυτά τα Μίκυ Μάους. Διότι με παίρνουν πίσω στο χρόνο, και νοερά βρίσκομαι πάλι στο χωριό μου και παίζω μπάλα με τους φίλους μου στο δρόμο…

Αγαπητοί κομικσόφιλοι, θα προσπαθήσω να γράφω συχνά, για τις αναμνήσεις μου από τα κόμικς και κάθε φορά θα αναφέρομαι σε κάποιο συγκεκριμένο τεύχος. Σας παρακαλώ να είσαστε υπομονετικοί μαζί μου και να δείξετε κατανόηση, καθώς θα αναφέρω συχνά το χωριό μου και τη ζωή και τις συνήθειές μου τότε. Είναι φυσικό, αφού το χωριό μου, η Λύση, της επαρχίας Αμμοχώστου, ήταν το καλύτερο χωριό της Κύπρου, ήταν το πιο όμορφο, το πιο καθαρό, είχε την πιο όμορφη εκκλησία και τους πιο προοδευτικούς κατοίκους.

Λοιπόν, θα τα πούμε ξανά από εδώ, σύντομα…

Ανδρέας Σουτζιή

—————————————————————————————————————————————————————

«ΟΙ ΠΕΙΡΑΤΕΣ ΤΟΥ ΠΟΡΤΟ ΠΙΚΟ» 18/6/2012

Συντάκτης corto

Μια από εκείνες τις θολές, φευγαλέες εικόνες του χθες, που κινούνται στα παράλληλα σύμπαντα του νου καθενός μας, ή ίσως και να μένουν μετέωρες μεταξύ μνήμης και λήθης, ξεπρόβαλε στα μάτια μου πριν μερικές ημέρες. Μια σπίθα που έμεινε αναμμένη, από τα παιδικά χρόνια και που ζωήρεψε μέσα από τις σελίδες ενός εικονογραφημένου. Δεν ήταν η πρώτη, ούτε κι η τελευταία, ευτυχώς!

Απρίλιος 1973. Η ανεμελιά και τα άλλοθι του δημοτικού, ακόμη καλά κρατούν και όλοι μας βυθιζόμαστε στα χρόνια της αθωότητας, κάνοντας όνειρα, παίζοντας στις αυλές και κάνοντας μακροβούτια στις παραλίες. Μικρές απολαύσεις στις λεπτομέρειες κρυμμένες, στιγμές μοναδικές… Μέσα σε όλα αυτά, ξεχωρίζει η μορφή της χρονομηχανής, που παραμονεύει στα καρέ των εικονογραφημένων, για να μας τραβήξει στον μαγικό της κόσμο. Κάθε ταξίδι και μια παρέλαση χρωμάτων, στη γη της φαντασίας! Ίσως η σημαντικότερη παρουσία, στις περιπέτειες εκείνων των χρόνων, οι φιγούρες που έπλασε ένας μεγάλος δημιουργός, ο Γουώλτ Ντίσνευ, συνόδεψαν πολλούς από εμάς, σε όλες εκείνες τις εφικτές, ατομικές αποδράσεις, τις καθημερινές σχεδόν. Μια από αυτές, βρίσκονταν και στο τεύχος 68 του Μεγάλου Μίκυ. «Οι πειρατές του Πόρτο Πίκο»…

Ήταν τα χρόνια των ιστοριών σε συνέχειες, για το περιοδικό. Πολλές από αυτές, βγήκαν από τα μολύβια του Paul Murry. Στην έκδοση του Μεγάλου(μηνιαίου) Μίκυ, δημοσιεύτηκαν αρκετές τέτοιες. Όλες τους με την χαρακτηριστική, πλούσια γραμμή του, με την έμφαση στη λεπτομέρεια, τις σκιές και τα στρογγυλεμένα πρόσωπα των χαρακτήρων. Πάντα ο Murry και τα σκίτσα του, με συνάρπαζαν ίσως λιγάκι περισσότερο, από αυτά των άλλων, χαρισματικών συναδέλφων του. Καθώς τα χρόνια κυλούσαν, έμαθα και εκτίμησα φυσικά και το έργο των υπολοίπων, εξίσου σημαντικών σχεδιαστών της σχολής του Ντίσνευ. Όμως ο Murry, μπορώ να πω ότι σε μένα προσωπικά, αποτέλεσε τη βάση, το πρώτο ερέθισμα, αν θέλετε. Έπειτα, ήταν και το ίδιο το περιοδικό(Μεγάλο Μίκυ), που μαζί με τα Κλασσικά Ντίσνευ, έκρυβαν πάντα για την γενιά μας μια προσμονή και έναν ευσεβή πόθο, λόγω της τιμής τους κυρίως, που μας εμπόδιζε να τα αγοράζουμε με την ίδια ευκολία που δίναμε 2 δραχμές για ένα Μίκυ Μάους… Μας έμειναν σαν απωθημένα, κατά κάποιο τρόπο… Έτσι, απέκτησαν θρυλικές διαστάσεις και η κάθε τους ανάγνωση, είχε μια αλλιώτικη λάμψη για μας.

Στο τεύχος του Απριλίου του`73(68), δημοσιεύτηκε η πρώτη συνέχεια(από τρείς συνολικά, που τις διαβάσαμε συνεχόμενα στο περιοδικό), της ιστορίας «Οι πειρατές του Πόρτο Πίκο». Όλες αυτές οι αντανακλάσεις του παρελθόντος, όπου οι φιγούρες των αγαπημένων μας ηρώων βουτούσαν σε εποχές μακρινές, σε εξωτικά τοπία, με το υγρό στοιχείο να κυριαρχεί, ανέκαθεν διέγειραν  την φαντασία μας, τουλάχιστον σε αυτές τις ηλικίες. Το “The pirates of Port Placid”(σενάριο Carl Fallberg – σκίτσα Paul Murry), από την έκδοση της Dell και το 1971, ήταν ένα από κείνα τα μαγικά εικονογραφημένα ταξίδια, που έμειναν για πάντα στο νου μου χαραγμένα. Ήταν από την τελευταία περίοδο ενασχόλησης του Murry με τα σκίτσα, αλλά αυτό δεν το ήξερα όταν έπιασα για πρώτη φορά εκείνο το τεύχος Μεγάλου Μίκυ στα χέρια μου. Ήμουν μόλις 9 χρονών και αυτά όλα έμελε να αποτελέσουν μια αναζήτηση διαρκείας, πολλών χρόνων μετά. Βλέπετε, ποτέ δεν πίστεψα ότι εκείνες οι δημιουργίες, ήταν απλά κάτι με ημερομηνία λήξης, που έπρεπε να δώσει την θέση του κάποια στιγμή, σε μια «σοβαροφάνεια» ενηλικίωσης…

Ένα μήνα μετά, διάβασα μέσω ενός φίλου και το δεύτερο μέρος της ιστορίας, στο τεύχος Μαΐου. Το τρίτο και τελευταίο όμως τμήμα, περίμενε πολλά χρόνια, μέχρι να αποκαλυφθεί στα μάτια μου. Είχα σχεδόν ξεχάσει τα ανδραγαθήματα του μικρού ποντικού, όταν έπιασα ξανά στα χέρια μου, ολοκληρωμένη αυτή την φορά, την περιπέτεια του εκείνη. Ή καλύτερα, χωρισμένη ξανά σε τρία τμήματα, αλλά συγκεντρωμένα όλα στο ίδιο τεύχος, ενός Μεγάλου Μίκυ του …2012…! Σχεδόν 40 χρόνια μετά… Από τον Μάιο του 1973, σε αυτόν του 2012, όπου στο τεύχος 538 πλέον του Μεγάλου Μίκυ, οι «Πειρατές του Πόρτο Πίκο» εξακολουθούσαν να απειλούν την Μίνυ, ο Φούμφο να συνοδεύει τον Μαύρο Πητ και τον Μίκυ με τον Γκούφυ, να προσπαθούν να ελευθερώσουν την κόρη του κυβερνήτη. Τίποτα από την λάμψη της πρώτης ανάγνωσης δεν είχε χαθεί! Ήταν όλα εκεί, ακόμη και τα αρχικά συναισθήματα, που σαν κάποια μαγική μπαγκέτα να τα άγγιξε, ξεπήδησαν και άρχισαν να χορεύουν στα καρέ επάνω!

Η φιγούρα του Μαύρου Πητ, με το μπλε καπέλο πειρατικό καπέλο, θυμάμαι ότι μου είχε μείνει στο νου, από την στιγμή της πρώτης ανάγνωσης της ιστορίας. Πολύ ζωντανή εικόνα! Δεν έψαξα για στοιχεία άλλων δημοσιεύσεων της ιστορίας, ώστε να σας τα παραθέσω και να υπάρχει μια πιο πλήρης εικόνα σε όλους, γιατί αυτό που θέλησα, ήταν να μοιραστώ μαζί σας μερικές από τις μνήμες, που ανασύρουν κάτι τέτοια κόμικς.

———————————————————————————————————————————————————————

ΠΑΙΧΝΙΔΙΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ… 5/4/2012

Συντάκτης artrus

Δίχως άλλο, το παιχνίδισμα των αναμνήσεων στο μυαλό του κάθε ανθρώπου έχει τη δύναμη να τού αλλάξει τη καθημερινή του γκρίζα πραγματικότητα και να του «φορέσει» ένα όμορφο – «ρετρό» εγώ προσωπικά θα το έλεγα – ζευγάρι «γυαλιά» στα μάτια της ψυχής του, που θα τον κάνουν αναμφισβήτητα να αντικρύσει έστω και για λίγο τη ζωή του με μία ανεξήγητη χαρά και προσμονή…

Μια προσμονή αγαπητοί μου φίλοι, που όμοιά τους είχαμε και αντιμετωπίζαμε  με καρτερικότητα – πράγμα σπάνιο στη σύγχρονη εποχή μας, όπου όλοι και όλα «τρέχουν» και «στροβιλίζονται» πολλές φορές δίχως λόγο και αιτία – όταν είμασταν παιδιά…

Παιδιά τα οποία δεν είχαν ούτε ηλεκτρονικά παιχνίδια, ούτε μοντέρνα ρούχα, ούτε ακόμη-ακόμη και χρήματα, όπως γίνεται σήμερα με τα δικά μας παιδιά… τα οποία δικά μας παιδιά μπορεί να δείχνουν φαινομενικά ευτυχισμένα, αλλά τούς λείπει κάτι πολύ σημαντικό από τη ζωή τους… κάτι που εμείς οι ίδιοι οι γονείς τους τείνουμε να το ξεχάσουμε ή πολλές φορές ηθελημένα να το αποποιηθούμε, γιατί έτσι μας βολεύει…

Κι αυτό βέβαια δεν είναι τίποτ’ άλλο από την παιδική αθωότητα…

Παιδική αθωότητα που εκδηλωνόνταν χωρίς περιορισμούς, απλά ξεφυλλίζοντας ένα μεταχειρισμένο πολλές φορές περιοδικό του Μπλεκ, του Μίκυ ή του Ποπάϋ στις γειτονιές, στις αλάνες, στις πλατείες, μέσα στην ίδια την «αγκαλιά» των οικογενειών, στο σχολείο και οπουδήποτε αλλού μπορεί να φανταστεί κανείς για τα δεδομένα εκείνης της εποχής…

Ποιάς εποχής…;;; Μα πολύ απλά της εποχής των δεκαετιών ’70 & ’80 που σού δινόνταν η δυνατότητα από την ίδια τη ζωή να μεγαλώσεις σαν πραγματικό παιδί…

Κάποιος άλλος βέβαια που διαβάζει τούτη τη στιγμή τα γραφόμενά μου, ίσως με χαρακτηρίσει οπισθοδρομικό και ουτοπιστή… «Μα είναι δυνατό…» να σκεφτεί «…να γυρίσουμε τριάντα χρόνια πίσω, όσον αφορά στον τρόπο σκέψης μας, όταν οι ίδιοι οι ρυθμοί της ζωής εκτυλίσσονται γύρω μας με ταχύτητες ασύλληπτες για τον κοινό ανθρώπινο νου και συνάμα με εξαιρετικά πολυδιάστατο τρόπο…;;;»

Μπορεί και να συμφωνήσω φίλοι μου, αναιρώντας τον ίδιο μου τον εαυτό, με βάση όλα τα παραπάνω που παράθεσα εμπρός σας…

Ίσως τελικά αυτή να είναι και η πραγματική ομορφιά της ίδιας της ζωής μας – δηλαδή να καταφέρνει σε κλάσματα του δευτερολέπτου να μας «παρασέρνει» μεταξύ παρελθόντος και παρόντος, αφήνοντας μια «γλυκιά» αίσθηση από παιχνιδίσματα της ψυχής και του μυαλού μας…

Ας αφήσω πλέον τις «αμπελο-φιλοσοφίες», που είναι μέσα σ το DNA των Ελλήνων να εκφράζονται δίχως περιορισμούς προς τους άλλους, αλλά στην ουσία να μην βρίσκουν σχεδόν ποτέ στέρεο έδαφος εφαρμογής προς τον εαυτό τους…

Θα ήθελα να ευχηθώ μέσα από την καρδιά μου, σαν φόρο τιμής των δύο επετείων του «Comics-Trades», σε όλους τους ακούραστες συντελεστές του, που για μένα προσωπικά εδώ και 4 με 5 μήνες, όπου και ανακάλυψα το site τους, με έχουν κρατήσει πολλά βράδια συνεπαρμένο από πλήθος γλυκών αναμνήσεων… καλή δύναμη και κουράγιο σε σχέση με την πολύ δύσκολη  συνέχεια που έχει να αντιμετωπίσει η πατρίδα μας…

Μακάρι να συνεχίσουν με τον ίδιο ζήλο και την απαιτούμενη θέληση να μας προσφέρουν αυτό το πολύχρωμο «καμβά» από εικόνες του παρελθόντος, που σημάδεψαν την εφηβεία μας και συνόδευσαν τα όνειρά μας για ένα μέλλον με αξιοπρέπεια και ευτυχία… ένα μέλλον φίλοι μου που δυστυχώς τείνει να εξελιχθεί σε ένα εφιαλτικό παρόν χωρίς προοπτική και αισιοδοξία…

Ευτυχώς που υπάρχουν «διαδικτυακά» πλέον στέκια συνάντησης όπως το «Comics-Trade» που με τις ειδήσεις τους, τα άρθρα τους, τις παραπομπές τους, τις συλλογές τους σε ψηφιακή μορφή δίνουν σε κάποιους από εμάς ένα μικρό έναυσμα για να ξανατονώσουμε κυρίως την εμπιστοσύνη προς τους εαυτούς μας και επιπλέον τη δυναμική μας σαν θετικά σκεπτόμενοι πολίτες…

Κλείνοντας θα ήθελα πραγματικά να ευχαριστήσω μέσα από τη ψυχή μου τον εκλεκτό μου φίλο και έναν από τους κυριότερους συντελεστές  του site Γιώργο Κοσκινά, που με τις ακούραστες ενέργειές του κατάφερε να με ξανακάνει για λίγο και πάλι «παιδί», προσφέροντάς μου κάποιες συλλογές και άλμπουμ από τις εταιρίες ΜΕΛΟ & Sweet Melody, τις οποίες κατάφερα και «ξαναένιωσα» στα χέρια μου σαν ένα παιδικό ερέθισμα της αφής του χαρτιού τους και βέβαια σαν ένα απόλυτο οπτικό ερέθισμα πανδαισίας όμορφων εικόνων της δεκαετίας του ’70…

Καλή συνέχεια σε όλους σας, με δύναμη ψυχής και μυαλού…

Με τιμή,

Γιάννης Βουγιούκας.

——————————————————————————————————————————————————————-

ABC – ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ 20/10/2011

Συντάκτης corto

Ακόμη ένα τμήμα των εικονογραφημένων της περιόδου 1970 – 1974, συνοψίζεται μέσα από μερικές αποσπασματικές εικόνες και αντανακλάει στην όλη εκδοτική φιλοσοφία της εποχής εκείνης, αλλά ταυτόχρονα φέρνει στο νου σε πολλούς από εμάς, τα σκίτσα που κάναμε πάνω σ` αυτές και πάρα πολλές αναμνήσεις… Είναι τα μαθήματα σχεδίου που πρόσφερε η σχολή ABC και που διαφημίζονταν στα περιοδικά του κ. Ανεμοδουρά, με καταχωρήσεις που προέτρεπαν τους αναγνώστες να σχεδιάσουν στο κενό της σημείο, το σκίτσο που ήταν σαν πρότυπο δίπλα και κατόπιν να το στείλουν στην διεύθυνση της εταιρείας.

Πολλοί από εμάς μπήκαμε στην διαδικασία αυτή, κάποια τα στείλαμε – κάποιοι όχι. Οι διαφημιστικές αυτές καταχωρήσεις της ABC, ήταν διαφορετικών τύπων. Άλλοτε υπήρχε το πρότυπο(ένα σκυλάκι συνήθως), άλλοτε ένα δελτίο εγγραφής στην σχολή, ή ένα εντελώς κενό τμήμα, ώστε οι αναγνώστες να σχεδιάσουν κάτι ελεύθερα. Εδώ θα πρέπει να αποτυπώθηκαν χιλιάδες ιδέες! Η φαντασία μας κάλπαζε άλλωστε τότε και μια τέτοια πρόκληση δεν έμενε ποτέ αναπάντητη! Μακάρι να είχα κρατήσει μερικά από τα δικά μου σκίτσα εκείνα, αλλά δυστυχώς… Τώρα τι μπορεί να συμβολίζουν πλέον όλα αυτά, είναι κάτι που θα το ερμηνεύσετε ο καθένας ξεχωριστά. Δείτε τις τέσσερεις πιο κάτω χαρακτηριστικές καταχωρήσεις και αναπολήστε υπεύθυνα!

————————————————————————————————————————————————————————————————————–

ΕΝΑΣ ΤΟΜΟΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ…. 14/10/2011

Συντάκτης corto

Όταν είχαμε στα χέρια μας πολλά από εκείνα τα εικονογραφημένα των παιδικών χρόνων, ούτε την συναισθηματική τους αξία μπορούσαμε να φανταστούμε, αυτήν που θα αποκτούσαν αργότερα, όταν θα μπαίναμε στην ζάλη του χρόνου, ούτε όμως είχαμε κατά νου οι περισσότεροι παραπάνω βλέψεις απ` αυτά, παρά μερικές στιγμές απόδρασης με το μυαλό και την φαντασία στο πλάι. Δεν ήταν η άγνοια μας για το αύριο, αυτή που μας οδηγούσε σε στιγμές και εικόνες του σύντομου «τότε» μας. Στο να τις ρουφάμε άπληστα και να μην βάζουμε στο μυαλό αυτές που θα έρχονταν. Ήταν η αδιαφορία μας για όλα όσα ήθελαν οι άλλοι να ζήσουμε και ο δικός μας τρόπος άρνησης σε έναν κόσμο όπου τα απλά, καθημερινά μας ταξίδια, δεν θα είχαν θέση. Κάποιοι προνοητικοί, φύλαξαν ένα μέρος αυτών των χάρτινων αναμνήσεων και κάποιοι άλλοι έδεσαν μεταξύ τους 5, 6 10, 12 τεύχη, ώστε να μπορούν να σωθούν από τους διωγμούς των γονιών μας και να βρουν καταφύγιο στην βιβλιοθήκη. Οι χοντρές, δερμάτινες ράχες, μπερδεύονταν εύκολα ανάμεσα στην λογοτεχνία και τις εγκυκλοπαίδειες. Έτσι, δεκαετίες μετά, αυτές οι κατασκευές του καθενός, κατάφεραν να μείνουν ζωντανές, αιχμαλωτίζοντας μέσα στις σελίδες τους μερικά από τα απογεύματα τα ατελείωτα, τα παιγνίδια και την ανεμελιά εκείνων των χρόνων της αφέλειας και της άγνοιας κινδύνου.

Θυμάμαι τέτοιους τόμους, στα σπίτια φίλων. Είχα δανειστεί(και επιστρέψει!), πολλούς από αυτούς. Μου άρεσε που είχαν συγκεντρωμένες τις ιστορίες και ολοκληρωμένες συνήθως, κι έτσι δεν χρειάζονταν να περιμένω την επόμενη εβδομάδα για να διαβάσω την συνέχεια. Σε ένα απόγευμα, μπορούσες να ρουφήξεις αχόρταγα εκατοντάδες σελίδες και να κάνεις το γύρω της γης με το μυαλό σου. Υπέροχες στιγμές – υπέροχες μυρωδιές. Ξεχασμένες πια. Όπως εκείνες της «κυρίας της νύχτας», μιας εφικτής σε όλη την γειτονιά πολυτέλειας, που γέμιζε τα στενά και τις αυλές με ένα καταπληκτικά μεθυστικό  άρωμα. Ένα λουλούδι γεμάτο μνήμες και ήχους… Φιλικούς, οικείους, καθημερινούς…

Όλα αυτά, θαρρείς πως χωρούσαν σε κάθε έναν από εκείνους τους τόμους. Κάτι που δεν έχει αλλάξει διόλου και είχα την ευκαιρία να το ζήσω για ακόμη  μια φορά, μετά από τόσα χρόνια, πριν μερικές εβδομάδες. Ήταν ο φίλος Ρέμος, που σε μια ανταλλαγή μεταξύ μας, μου έστειλε έναν τέτοιο τόμο και άνοιξε το δικό μου «κουτί της Πανδώρας»,  κατ` αυτό τον τρόπο… Ή να το έλεγα μήπως καλύτερα, το «κέρας της Αμάλθειας», το πιο αθώο απ` όλα, το πιο ανιδιοτελές, το πιο χαρούμενο και φωτεινό;… Μπλέκ τεύχη 81 έως 90… 10 ολόκληρα, συνεχόμενα τεύχη, ανέγγιχτα από το πέρασμα του χρόνου, με τα ζωηρά χρώματα στα εξώφυλλα, όπως τότε που τα βλέπαμε στα περίπτερα….  Ένας τόμος αναμνήσεις, με ανεκτίμητη αξία. Φίλε Ρέμο, να είσαι καλά. Σε ευχαριστώ πολύ!

————————————————————————————————————————————————————————————————————–

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ & ΚΟΜΙΚΣ 5. – KOLYNOS 9/10/2011

Συντάκτης corto

Είχα την εικόνα από αυτή την μακρινή ανάμνηση, αλλά όχι και κάποιο από τα τεύχη εκείνα του Μίκυ Μάους, που θα την τεκμηρίωναν. Ο λόγος δεν χρειάζεται πολλές αναλύσεις. Όλα σχεδόν τα τεύχη που μαζεύαμε μέχρι τα 8 – 9 μας χρόνια, πετάχτηκαν κυρίως, ή απλά χάθηκαν… Ήταν Ιούλιος του 1970, όταν εμφανίστηκε η πρώτη καταχώρηση της οδοντόκρεμας Kolynos(ο απόλυτος κυρίαρχος στην κατηγορία της εκείνα τα χρόνια, κάτι σαν leader, όπως λέμε σήμερα στην ορολογία του marketing), σε τεύχος του Μίκυ Μάους και με κίνητρο ένα συναρπαστικό, όπως χαρακτηριστικά διαφημίστηκε παιγνίδι, για τους μικρούς αναγνώστες. Από όλα αυτά, θυμάμαι τα χαρτάκια που περιείχαν οι οδοντόκρεμες Kolynos εκείνο το καλοκαίρι, στα οποία απεικονίζονταν τα βήματα του ανθρώπου προς την κατάκτηση του διαστήματος. Οι πύραυλοι, τα διαστημόπλοια, οι αστροναύτες και οι στολές τους και φυσικά εκείνα τα πηδηματάκια στην επιφάνεια της Σελήνης, που ακόμη και σήμερα πολλοί αμφισβητούν, λέγοντας ότι γυρίστηκαν σε Αμερικάνικα στούντιο! Τα χαρτάκια αυτά μαγνήτισαν το βλέμμα από την πρώτη στιγμή που τα είδα και ομολογώ έστω και ετεροχρονισμένα, ότι ευθύνονταν σε μεγάλο βαθμό για την καθαριότητα των δοντιών μου, τουλάχιστον μέχρι το `71! Από εκεί και έπειτα, έγινε συνήθεια πια. Μια υγιεινή συνήθεια, που ξεκίνησε όμως από μια συλλογή.

Στο τεύχος 210 του Μίκυ Μάους, από όπου είναι και η σελίδα που σας παραθέτω, υπάρχουν οι λεπτομέρειες ενός διαγωνισμού. Τι ακριβώς ήταν αυτός ο διαγωνισμός και πως εμπλέκονταν σε αυτόν οι κάρτες για τις οποίες έγινε λόγος πριν; Απάντηση υπήρχε στην σελίδα του Μίκυ Μάους, όχι όμως ικανή να απαντήσει σε όλα τα ερωτήματα. Για όλα αυτά, υπάρχουν οι μνήμες που μοιράστηκα πριν μαζί σας. Η Kolynos λοιπόν έδινε δύο δώρα, σε όσους συγκέντρωναν εκείνα τα χαρτάκια από τις συσκευασίες της οδοντόκρεμας, κι έπειτα τα έστελναν στην διεύθυνση της εταιρείας(προσωπικά, ούτε καν σκέφτηκα να τα στείλω, πάντως!). Τα δύο δώρα που διεκδικούσαν μικροί και μεγάλοι, ήταν το βιβλίο του Ιουλίου Βερν «Από τη Γη στη Σελήνη» και την «Εγκυκλοπαίδεια του Διαστήματος». Υπήρχε όμως και κάτι ακόμη. Οι μικροί φίλοι της Kolynos, μπορούσαν να διασκεδάσουν συναρμολογώντας ένα ομοίωμα σεληνακάτου, με τα χαρτάκια που έβρισκαν στις συσκευασίες. Αυτό, ήταν πιστέψτε με τεράστιο κίνητρο, για όλους εμάς τότε! Το μόνο που μένει για να έρθει ακόμη πιο κοντά η εικόνα όλων όσων διαβάσατε, είναι να βρεθούν κάποια στιγμή εκείνα τα χαρτάκια, ή έστω ένα απ` αυτά…

——————————————————————————————————————————————————————————————————————

ΡΕΚΒΙΕΜ ΓΙΑ ΜΙΑ ΓΕΝΙΑ 31/12/2010

ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΡΑΦΟΝΤΑ(gkosk) COMICS & MORE 22/1/2010

Ήταν 1976, όταν τα περιοδικά μικρού σχήματος(κυρίως του κ. Ανεμοδουρά), περνούσαν στην ιστορία, αφήνοντας πίσω τους μια νέα εποχή, τουλάχιστον σε σχήμα και μέγεθος. Τα έχουμε πει αυτά, σχετικά με τι συμβόλιζαν για κάποιους από εμάς. Δεν θα σταθούμε σε τούτο το άρθρο σε όλα αυτά που μαζί τους τελείωσαν και αποτέλεσαν αναμνήσεις, αλλά για όσα ακολούθησαν αυτή τη νέα λογική. Πορευτήκαμε λοιπόν, με Αγόρι(Δυναμικό και μη), Μπλέκ, Τζάγκουαρ, Τζώννυ Λόγκαν, Κοκομπίλ, Δίκαιο, Μίστερ Νο, τα «σκληρά» της Marvel και του κ. Καμπανά και ερκετούς ακόμη τίτλους, μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του`70. Ορισμένα προσαρμόστηκαν με χρώμα και νέο περιεχόμενο και συνέχισαν και στα χρόνια που ακολούθησαν, αποτελώντας έτσι την επόμενη δική μας μέρα, σαν αναγνώστες μιλώντας. Η νέα δεκαετία, αυτή του`80, έφερε όμως πολλά καινούργια πράγματα  σε ότι διαβάζαμε. Ήρθαν σειρές όπως «Η Κατάκτηση της Δύσης», «Μίστερ Νο»(με σαφώς μεγαλύτερη διάρκεια στην έκδοση του, σε σχέση με την πρώτη του`76), «Περιπέτεια», «Μικρός Ιππότης», «Ροντέο», «Σκαθάρι» και «Σκορπιός», μεταξύ άλλων. Αυτά τα δύο τελευταία, μαζί με την «Κατάκτηση της Δύσης», ήταν οι πρώτες προσπάθειες της νεοσύστατης Μαμούθ Κόμικς(αρχικά ξεκίνησε σαν Μέδουσα), να μπει στον χώρο(ή τον χορό αν προτιμάτε!). Μας σύστησε λοιπόν, πάρα πολύ αξιόλογους καλλιτέχνες από τις χώρες της Λατινικής Αμερικής και λειτούργησε στην ουσία σαν «εναλλακτική» κόμικς – πρόταση, τουλάχιστον στο ξεκίνημα της. Το κόμικς – περιπτέρου, μέχρι τα μέσα του`80 τα πήγαινε πολύ καλά, με αρκετούς τίτλους στα περίπτερα και αντίλογο κυρίως, ακόμη και σε καταξιωμένες εκδόσεις, που δεν μπορούσαν ακόμη τότε να μονοπωλήσοιυν το ενδιαφέρον των αναγνωστών, στην κατηγορία που απευθύνονταν. Για παράδειγμα το Μίκυ Μάους, που τότε είχε να αντιμετωπίσει τα Ποπάυ, Μπάγκς Μπάννυ, Σεραφίνο, Τιραμόλα και αρκετά ακόμη. Κάποια στιγμή, μετά την διακοπή των εκδόσεων τόσο του Σκαθάρι, όσο και τοπυ Σκορπιού όμως, είχαμε κάτι που έμελε να αλλάξει τα πάντα στην κόμικς – πραγματικότητα μας, σπάζωντας ταυτόχρονα την αλυσσίδα της συνέχειας και της μετάβασης των πιο μικρών αναγνωστών σε αυτά που μάθαιναν από τους μεγαλύτερους. Ήταν κάτι που ανέτρεψε τα πάντα και φυσικά σαν συνέπεια του είχε να εξαφανιστεί το κόμικς – περιπτέρου, με κάποιες ελάχιστες εξαιρέσεις, ενώ από την άλλη επωφελήθηκε απ` όλα αυτά, διαχωρίζοντας την θέση της, η έκδοση του Μίκυ Μάους, η οποία και στο τέλος έμεινε σαν η μόνη ζωντανή, εβδομαδιαία κόμικς έκδοση στην Ελλάδα! Τι ήταν αυτό; Κυκλοφόρησε η «Βαβέλ», προτείνωντας μας το ελιτίστικο, σοφιστικέ αν προτιμάτε, ή κατά άλλους απλά ποιοτικό νέο κόμικς, που έρχονταν από την Ευρώπη κυρίως. Ήταν μια ευχάριστη εξέλιξη, την οποία ασπάστηκαν οι περισσότεροι από εμάς, όσοι τουλάχιστον ήταν ακόμη αναγνώστες… Altan, Edika, Gotlib, Reiser, Giardino, Manara, Pratt, Piazensa, Quino και πάρα πολλοί ακόμη δημιουργοί, πραγματικά μας απέδειξαν εμπράκτως ότι το κόμικς είναι η έννατη τέχνη! Ριζοσπαστικές αντιλήψεις, φοβερό χιούμορ, νέες ιδέες, τεχνολογία, όλα αυτά και ακόμη περισσότερα χώρεσαν στις σεκλίδες του περιοδικού αυτού, όπως και στο «Παραπέντε», ενώ ταυτόχρονα έγιναν must για τον Έλληνα αναγνώστη και τον «δήθεν» διανοούμενο! 9 στους 10 που περπατούσαν ή έπιναν τον καφέ τους, κρατούσαν μια Βαβέλ, ή ένα Παραπέντε, εκείνα τα χρόνια! Όμως, όλα αυτά, όπως ήταν λογικό άλλωστε, έστρεψαν το ενδιαφέρον μας αλλού, μακριά από τα στάνταρτς που είχαμε μικροί και κόμικς παραδοσιακά εξαφανίστηκαν. Όταν μάλιστα στην δεκαετία του `90 Βαβέλ και Παραπέντε χάθηκαν από τα περίπτερα(έκαναν αρκετές προσπάθειες να επανακυκλοφορήσουν, αλλά μάταια!), τότε μείναμε όλοι κοιτάζοντας το περίπτερο και με ένα ερωτηματικό να πλανάται πάνω από τα κεφάλια μας, δίκην σύννεφου σε κόμικς! Και τώτα τι; Δεν υπήρχε ούτε άλλη εναλλακτική προσπάθεια εφάμιλη των δύο προαναφερθέντων περιοδικών, ούτε πλέον τα παλιά αγαπημένα κόμικς των νιάτων μας. Οπότε, απλά χάθηκαν όλα σαν ένα πείραμα που κράτησε λίγο, δεν είχε συνέχεια και οι παρενέργειες του μάλλον ήταν απρόσμενα δυσάρεστες. Σχεδόν 25 χρόνια μετά απ` όλα αυτά, αναρωτιόμαστε πλέον γιατί σταμάτησε ο Ανεμοδουράς, ο Δραγούνης κι ο Καμπανάς, γιατί ο Ανεμοδουράς δεν ξαναβγάζει το Ζαγκόρ, γιατί η γεύση αυτών των χρόνων είναι τόσο πικρή, μοιάζοντας σαν να είδαμε μόλις ένα «ρέκβιεμ» μπροστά μας… Τα δεδομένα άλλαξαν, αλλά θα μπορούσαν να είναι λιγάκι διαφορετικά, αν δεν δεχόμασταν να χειραγωγηθούμε, αν δεν είμασταν τόσο κοντόσκοποι και τόσο εφήμεροι στις επιθυμίες μας, αν μπορούσαμε να δούμε λίγο πιο μακριά, ή αν μπορούσαν να μας παραδειγματίσουν οι χώρες από τις οποίες αγοράζαμε τα πνευματικά δικαιώματα, των κόμικς που εκδίδαμε… Αλλά, αυτό το ποίημα το διατύπωσε καλύτερα απ` όλους ο Κίπλιγκ, οπότε ας σταματήσουμε κάπου εδώ!

———————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————–

Κατευθείαν από το http://gkosk.wordpress.com/ (διατηρώ σαν συντάκτης τα δικαιώματα αναδημοσίευσης των άρθρων), και την κατηγορία ΤΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΜΑΣ ΤΕΥΧΗ ΚΟΜΙΚΣ, που είναι υπό διαμόρφωση – εμπλουτισμό – αλλαγή ονόματος & μερικώς του περιεχομένου και καθ` οδών για να ενταχθεί στην ύλη μας, σας παραθέτω την ιστορία ενός τεύχους, που έχει μπόλικες μνήμες και άμεση σχέση με την παρουσίαση του Ρακάρ, που έγινε σήμερα. Θα ακολουθήσουν πολλά ακόμη.

Ο καθένας σας μπορεί να δημοσιεύει ανάλογες τέτοιες ιστορίες, αρκεί να τις αποστέλει στο email της σελίδας, συνοδεία και φωτογραφιών.

ΡΑΚΑΡ – Τεύχος 1

ΤΟ ΤΕΥΧΟΣ ΠΟΥ ΜΟΥ ΧΑΡΙΣΕ ΕΤΣΙ ΠΕΡΙΕΡΓΑ Η ΤΥΧΗ…

Ξεκινάω εγώ, με ένα πολύ αγαπημένο τεύχος και την σύντομη ιστορία που το συνόδευσε. Ήταν θυμάμαι Ιούλιος του 1972, όταν μετά από αναμονή 3 εβδομάδων, επιτέλος έφτασα μπροστά από το περίπτερο, μια Κυριακή πρωί. Οι καταχωρήσεις για την επερχόμενη κυκλοφορία του, μου είχαν κεντρίσει αρκετά έως πολύ το ενδιαφέρον, σε σημείο να το περιμένω με ανυπομονησία πολύ περισσότερη, από ότι κάποια ήδη καταξιωμένα στην συνείδηση μου, όπως το Ζαγκόρ! Το αστείο είναι ότι δεν αποδείχτηκε ιδιαίτερα εύκολη η αγορά του! Κι αυτό γαιτί το τεύχος που βρίσκονταν μπροστά μου, σε εκείνο το περίπτερο, έμελε να το χάσω ξαφνικά από τα μάτια μου από έναν μεγαλύτερο σε ηλικία, που πρόλαβε να το αγοράσει! και ήταν το τελευταίο! Επιδώθηκα σε μια αγωνιώδη αναζήτηση, σε όλα τα σημεία πώλησης, αλλά εις μάτην! Απογοητευμένος, καθώς επέστρεφα σπίτι με τις 2 δραχμές στην τσέπη, σταμάτησα στο καπνοπωλείο, από όπου έπρεπε να πάρω τα τσιγάρα που μου ζήτησαν οι δικοί μου. Έκθαμβος αντίκρυσα το πρώτο τεύχος του Ρακάρ, να στέκει πάνω στην γυάλινη βιτρίνα – ταμείο, του τύπου με τα κιτρινισμένα από τον καπνό δάκτυλα! «Το θες;», με ρώτησε; «Είναι του γιού μου, αλλά το άφησε εδώ! Βλακείες είναι! Μεγάλο παιδί και διαβάζει βλακείες ακόμα! Πάρτο!» Δεν χρειάστηκε να το ξαναπεί! Το άρπαξα, ευχαρίστησα, πήρα τα τσιγάρα των δικών μου(χύμα τα πουλούσαν τότε!) και εξαφανίστηκα πλουσιότερος κατά 2 δραχμές και το περιοδικό που τόσο αναζήτησα, ανά χείρας! Η τύχη μου είχε πλέξει ένα περίεργο παιγνίδι εκείνη την μέρα, μα σίγουρα πολύ ευχάριστο! Διαβάζοντας το, δεν μπορώ να πω ότι έμεινα κατενθουσιασμένος, όμως αγόρασα όλα τα τεύχη του, μέχρι που σταμάτησε και μπήκε στο μικρό Ταρζάν, σαν συμπληρωματικός ήρωας. Τώρα, μετά από τόσα χρόνια πια, επανεκτίμησα το περιεχόμενο του και πήρε άλλες διαστάσεις στα μάτια και σαφώς μεγαλύτερη αξία. Τυχερός στάθηκα που το απέκτησα, μα ακόμη περισσότερο που επέζησε από εκείνη την αποφράδα μέρα, εκείνη την αλησμόνητη Κυριακή, που κάηκαν πάνω από 1000 τεύχη κόμικς, από την ανεξήγητη μήνη της μητρέαρς μου… Ας είναι. Τις μανάδες τις αγαπάμε πάντα και τα κόμικς που μας πέταξαν(ή έκαψαν!), αν θέλουν θα έρθουν να μας ξαναβρούν!

———————————————————————————————————————————————————————-

ΖΑΓΚΟΡ – ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

Συντάκτης 1964Andreas

Καλημέρα αγαπητοί κομικσοφιλοι. Σήμερα θα σας γράψω για μια περίπτωση που θυμάμαι, για το πώς εξασφάλισα 6 – 7  συνεχόμενα τεύχη του «Ζαγκορ».

Ναι. Εκτός από το «Μίκυ Μαους» που προτιμούσα, διάβαζα που και που και τα συνηθισμένα για την εποχή Μπλεκ, Ζαγκορ, και Ομπραξ. Λοιπόν , καλοκαιρινό απογευματάκι και είμαστε η οικογένεια , για επίσκεψη στο νεόκτιστο σπίτι της θειας μου (αδελφής της μάνας μου) . Η θεια μου μόλις είχε παντρευτεί και είχε μετακομίσει στο καινούργιο της σπίτι, το όποιο είχε κτίσει, σύμφωνα με τις συνήθειες του χωρίου μας, ο άντρας της. Ε, εγώ δεν καθόμουν ήσυχος, ήθελα κάτι να διαβάσω.

Ζητούσα λεφτά αποτη μανά μου, για να αγοράσω κόμικς,  αλλά …γιόκ. Τότε ο υπερεγκέφαλος μου κατέβασε μια φαινη ιδέα: όσο κτιζόταν το σπίτι, οι μάστορες, κτίστες, ξυλουργοί κλπ, έτρωγαν και έπιναν εκεί. Έδωσα ένα γύρω μαζί με τον αδελφό μου και καταφέραμε και μαζέψαμε ένα σωρό άδεια μπουκάλια μπύρας, κονιάκ, αναψυκτικών. Αυτά μπορούσαμε να τα επιστρέψουμε στο μπακάλη και να μας δώσει χρήματα. Με την άδεια της θειας μου, πήραμε τις μπουκάλες και πήραμε αρκετά λεφτά για να αγοράσουμε 6 – 7 κόμικς. Πήγα αμέσως στον παπουτσή – περίπτερο, γεμάτος χαρά και προσμονή. Όμως όσα Μίκυ Μαους είχε στη βιτρίνα του , τα είχα διαβάσει ήδη. Έστρεψα τότε τη προσοχή μου αλλού. Χμμμ, αυτό το «Ζαγκορ» φαίνεται ενδιαφέρον. Ήταν η ιστορία με τους αετούς, νομίζω ο τίτλος ήταν «Ο Άρχοντας των Αετών», γύρω στον αριθμό 75 αν δεν κάνω λάθος . Εφόσον είχα «αρκετά» λεφτά, μπόρεσα να πάρω και τις συνέχειες και έτσι δεν είχα αγωνία για το επόμενο τεύχος. Γεμάτος όλος χαρά και ικανοποίηση επέστρεψα στο σπίτι της θείας μου, και ρούφηξα κυριολεκτικά όλα τα  τεύχη που αγόρασα, παρέα με τον αδελφό μου και 2 φέτες ψωμί , με βούτυρο και μαρμελάδα…Να’σαι καλά θεία Κατινού , (Κατερίνα).