ΣΙΝΕ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

Ο Πόλεμος των Κουμπιών(La Guerre de Boutons) 18/5/2012

Συντάκτης corto

Φαίνεται ότι το έχουν σαν κύριο συστατικό, οι ταινίες του νέου Γαλλικού σινεμά να μας ταξιδεύουν στο παρελθόν! Άλλοτε με νοσταλγία και μελαγχολία, κι άλλοτε όπως εδώ, με πολύ χιούμορ και αγάπη για ότι συμβόλιζαν τα παιδικά μας χρόνια και εξακολουθούν να σημαίνουν για όλους. Αν είναι τάση ή ρεύμα, πείτε το όπως θέλετε, καλό θα ήταν να συνεχίσει και να επηρρεάσει ακόμη περισσότερους δημιουργούς! Είναι καλό που δεν σβήνουν εκείνες οι μνήμες. Αυτό το κεράκι χρειάζεται φροντίδα, για να μας σκορπίζει λάμψη στο θαμπό σήμερα…

Φοβερό μακροβούτι κι αυτό, κατευθείαν στα νερά της νιότης. Ξύλινα σπαθιά, σφεντόνες και ομάδες με αρχηγούς και αντιπάλους, προδότες και έρωτες! Η εφευρετικότητα και η ζωντάνια, στα παιδικά βλέμματα. Το κέφι για ζωή. Η ανάγκη για εξερεύνηση, ακόμη και στα όρια του νου και της φαντασίας. Δεν υπάρχει περίπτωση να σας αφήσει αδιάφορους αυτό το φιλμ! Θα ξυπνήσει εικόνες στους περισσότερους, από εκείνες που δε σβήνουν ποτέ, αλλά απλά θολώνουν με το πέρασμα του χρόνου… Ακόμη μια υπέροχα τρυφερή και μοναδικά νοσταλγική ματιά, με ρίγες από συγκίνηση και όψη παλιών, ασπρόμαυρων φωτογραφιών, εκείνων με τα «δοντάκια» γύρω – γύρω, που ζουν στα συρτάρια μας… Θα σας παρασύρει όπως τότε, που στο τρέξιμο μας το γεμάτο λαχτάρα, για να βγούμε να παίξουμε, παρασέρναμε στο διάβα μας ανθοδοχεία και τραπεζάκια με σεμέν και η κατσάδα, μπορούσε να περιμένει όταν θα επιστρέφαμε σπίτι!

Και μόνο να δει κανείς τις αποσπασματικές εικόνες του άρθρου, αλλά και τα πόστερ της ταινίας, μπαίνει αμέσως στο …θέμα της! Είναι φτιαγμένη με τα πιο αγνά υλικά, που θα μπορούσαν ποτέ να επιλεγούν. Ένα καλειδοσκόπιο, απ` το οποίο περνάνε μαζί με τα πανέμορφα τοπία, οι καυγάδες, τα πειράγματα και τα παθήματα, οι πόθοι και οι ανησυχίες, ενός μικρόκοσμου που θα μπορούσε να είναι του καθενός. Αυτό είναι και το πολύ σημαντικό, σ` αυτό το φιλμ. Το γεγονός ότι αγγίζει τους πάντες, με έναν αυθορμητισμό και μια αλήθεια, μέσα στις οποίες όλοι μας ζήσαμε στιγμές της ζωής μας. Δύσκολο να της βρω ψαγάσι, αλλά για να είμαι και ειλικρινής, δεν το επιδίωξα! Απλά, την απόλαυσα!

Η ταινία έχει μεγάλη ιστορία, πίσω της. Προβλήθηκε για πρώτη φορά το 1962, σε σκηνοθεσία Yves Robert και μας έρχεται από τα τέλη του 18^ου αιώνα και την ομώνυμη νουβέλα του Louis Pergaud. Είχε κερδίσει το Γαλλικό βραβείο Prix Jean Vigo και μια θέση στην καρδιά όλων των θεατών, όπου κι αν προβλήθηκε. Γι` αυτό και οι Ιρλανδοί, έκαναν ένα remake το 1994, με τίτλο War of the Buttons, σε σκηνοθεσία John Roberts. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, ήταν οι Gregg Fitzgerald και Colm Meaney. Πέρσι λοιπόν, το κλίμα αναβιώσε για ακόμη μια φορά, σε μια καθαρά Γαλλική ματιά, που χωρίς να το επαναπροσδιόριζε, του έδινε μια λάμψη και μια φρεσκάδα, στηριζόμενη μάλιστα στην έξοχη και αλληγορική πολλές φορές φωτογραφία, της Julien Hirsch, αλλά και στην πολύ καλή μουσική επένδυση του Klaus Badelt. Η σκηνοθεσία ήταν του Yann Samuell  και το μοντάζ(με τους πολλούς συμβολισμούς), της Sylvie Landra. Πρωταγωνιστούν τρομερά ταλέντα, που θα τα δούμε σίγουρα σε μελλοντικές ταινίες και ελπίζουμε η εξέλιξη τους να είναι τέτοια, που θα μας επιτρέψει ενδεχομένως να μιλάμε για νουβέλ βάγκ του 21^ου αιώνα! Σας παραθέτω μερικά από αυτά. Vincent Bres, Salomé Lemire, Théo Bertrand, Tristan Vichard, Tom Terrail, Louis Lefèbvre και δύο καταξιωμένοι συνάδελφοι τους, οι Eric Elmosnino και Alain Chabat, στους ρόλους των δασκάλων.

Τι έχουμε εδώ; Η ταινία μας πάει πίσω στην δεκαετία του`50, στην Γαλλική επαρχία και συγκεκριμένα σε δύο χωριουδάκια. Μια αντιπαλότητα πολλών χρόνων μεταξύ τους, συντηρείται και μεγαλώνει, όπως και το χάσμα γενεών, χάρη σε δύο ομάδες παιδιών. Μια από κάθε χωριό. Αυτοί οι πιτσιρικάδες, είναι που θα ρίξουν λάδι στην φωτιά τηςπαραδοσιακής έχθρας, με μια σειρά από καμώματα, που στο μεγαλύτερο τους μέρος, θα βγάλουν πολύ χιουμοριστικές καταστάσεις. Το φιλμ του Samuell, επικεντρώνεται πιο πολύ στον Λεμπράκ(Vincent Bres), αρχηγό της μιας ομάδας και ηγετική φυσγιογνωμία, που μέσα από την δική του σκληρή πραγματικότητα, θα εξερευνήσει την έννοια της ανεξαρτησίας και θα θελήσει να την εφαρμόσει σε όλους γύρω του. Οι συγκρούσεις της ταινίας, δεν είναι απλές διαμάχες μεταξύ παιδιών του Δημοτικού, αλλά ολοκληρωμένων προσωπικοτήτων, κοινωνικών αντιθέσεων και αξιών. Μέσα απ` όλη αυτή την διαδρομή, όλοι θα βγουν κερδισμένοι σε εμπειρίες και ωριμότητα. Θα δοκιμαστούν και στο τέλος θα γνωρίσουν την διαφορά μεταξύ ρεαλισμού και πραγματικότητας.

Δείτε την σκηνή του τέλους, στο προαύλιο του σχολείου, όπου το θέαμα στο πανοραμικό πλάνο του σκηνοθέτη, με τα σχήματα που φτιάχνουν οι κιμωλίες, είναι από τις κορυφαίες σκηνές και τις πιο ευρηματικές, όλων των εποχών! Εδώ αγαπητοί μου, έχουμε έβδομη τέχνη!

Τέσσερα βίντεο – λόγοι, για να πάρετε μια δυνατή γεύση του φιλμ και να σας οδηγήσουν στο κοντινότερο dvd club!

Για το Comics Trades 2012 – 2013

Γιώργος Σ. Κοσκινάς

——————————————————————————————————————————————————————–

«Τα μικρά όνειρα της νιότης μου»(Quartier Lontaine) 1/5/2012

Συντάκτης corto

Υπάρχουν φορές που η εικόνα στο εξώφυλλο ενός dvd, τραβάει το βλέμμα και ξεχωρίζει απ` τις υπόλοιπες, θέλωντας να φωνάξει ίσως κάτι. Μαγνητίζει με ένα περίεργο τρόπο και δίχως να το καταλάβουμε, βρισκόμαστε μπροστά από την οθόνη της τηλεόρασης, περιμένοντας να αρχίσει η προβολή. Τα «Μικρά όνειρα της νιότης», είχαν και τον τίτλο που μίλησε μέσα μου. Βαθιά μέσα… Ούτε για μια στιγμή δεν πρόδωσε τις προσδοκίες που γέννησε. Ήταν αυτό που εικονίζονταν στο εξώφυλλο. Αυτό που έγραφε στον τίτλο. Κι έπειτα άρχισαν οι συγκρίσεις, οι συμπτώσεις, οι συνειρμοί, κι ένας κόσμος που φεγγοβολούσε από χθες, ρούφηξε κάθε αντίρρηση, κάθε αντίσταση…

Από τις χιλιάδες ταινίες που έχουν περάσει μπροστά απ` τα μάτια μου, υπήρξαν ως τώρα που διαβάζετε τις γραμμές αυτές, ελάχιστες που να με κράτησαν σε τέτοια δυσαρμονική σχέση με τον χρόνο, ενώ παράλληλα να λειτούργησαν σαν όχημα επιστροφής, σε κάποιες αξέχαστες μνήμες. Το Quartier Lontaine είναι ένα εισιτήριο, του οποίου ο θεατής μπορεί να καθορίσει το κόστος και την ημερομηνία επιστροφής. Αν φυσικά θελήσει να επιστρέψει… Είναι μια απόδειξη του πόσο απλά μπορεί να είναι τα πιο όμορφα πράγματα και πόσο δύσκολο είναι πια να τα αγγίξουμε. Πως ο νους πλάθει σενάρια, με μια παιδικότητα και αγνότητα στη σκέψη, ή τι μπορεί να συμβεί αν ένας κινηματογραφιστής ακούσει τις σκέψεις κάποιων από εμάς. Είναι ένα μικρό αριστούργημα και όλοι όσοι βαδίζουν στο μεταίχμιο αυτών που πραγματικά έζησαν και αυτών που νομίζουν ότι «ζουν», πρέπει να το δουν οπωσδήποτε! Αν θέλουν μάλιστα, μπορεί ο καθένας τους να το σκηνοθετήσει για λογαριασμό του.

Η ταινία του Sam Garbarski άργησε να κυκλοφορήσει σχετικά, σε dvd μορφή στην χώρα μας. Είναι μια παραγωγή του 2010, της Wild Bunch Distribution, με πολυεθνική συμμετοχή στο κόστος από τις Γαλλία, Γερμανία, Λουξεμβούργο και Βέλγιο. Αν έλειπαν η Γερμανία με την Γαλλία και στην θέση τους ήταν η Ολλανδία, ίσως να έμοιαζε ακόμη περισσότερο με το παρελθόν, της Ευρώπης αυτή τη φορά, θυμίζοντας κάτι από τις πρώτες μέρες της Benelux(1955). Πρωταγωνιστούν οι Pascal Greggory, Jonathan Zaccaï και Alexandra Maria Lara. Το φιλμ είναι βασισμένο σ` ένα κόμικς του Ιάπωνα σχεδιαστή manga Jirô Taniguchi. Η υπέροχα γλαφυρή μουσική είναι της Pia Dumont και το άψογο μοντάζ του Ludo Troch. Το νοσταλγικό αυτό γύρισμα στον χρόνο του Garbarski, απέσπασε πολύ καλές κριτικές, σε όσα φεστιβάλ συμμετείχε. Μάλιστα πέρσι το είδαμε και στο Φεστιβάλ Γαλλικού κινηματογράφου(31 Μαρτίου – 8 Απριλίου), στην Αθήνα. Αν αποτελεί τμήμα της εικόνας του νέου Γαλλικού σινεμά, θέλουμε να δούμε κι άλλο, γιατί είναι παραπάνω από γοητευτικό.

Ο 50χρονος Τόμας, σχεδιαστής κόμικς για τις εκδόσεις της Casterman, ζει μια δημιουργική πορεία, έχοντας αποκτήσει δύο κόρες από τον γάμο του και την εκτίμηση της διεθνούς καλλιτεχνικής κοινότητας για το έργο του. Όμως κάτι λείπει. Κάτι τον εμποδίζει να συνεχίσει. Του στερεί την έμπνευση και τη ζωντάνια από τις δουλειές του. Συγχρόνως, είναι εγκλωβισμένος σε μια επιλογή που δεν όρισε, αλλά που τον σημάδεψε για όλη του την ύπαρξη. Μια απώλεια οικογενειακή, που στοίχειωσε τα βήματα του. Τα άφησε μετέωρα μεταξύ νιότης και βιομηχανοποίησης των ονείρων. Μια μέρα σαν πολλές από αυτές που ξόδεψε, χάνει το τραίνο και βρίσκεται κατά λάθος στην γενέτειρα του. Μια μικρή πόλη έξω από το Παρίσι. Εκεί θα βιώσει κάτι ανεξήγητο, με τις φόρμες της επιστήμης, έτσι όπως τις γνωρίζουμε. Θα επιστρέψει στα παιδικά του χρόνια, σε ότι άφησε στη μέση, σε ότι ξέχασε να πει, σ` αυτούς που δεν αγγάλιασε… Μα πάνω απ` όλα, θα έχει μια μοναδική ευκαιρία. Να εμποδίσει τον πατέρα του να φύγει, σε μια βραδιά γενεθλίων… Έχοντας τις μνήμες της ζωής του σαν ενήλικας, ο Τόμας θα προσπαθήσει να κρατήσει τις ισορροπίες και να σβήσει τις αποστάσεις και τα σφάλματα, πριν αυτά εξελιχθούν σε αναμνήσεις.

Το τρυφερό αυτό φιλμ του Garbarsky, θα σας συγκινήσει με την απλότητα του. Θα ζήσετε ένα δικό σας σενάριο, μια ευχή που κάνετε χρόνια τώρα. Εκεί είναι και η μαγία του. Στον τρόπο που αγγίζει τους θεατές και τους κάνει ναυαγούς στα νερά της νοσταλγίας. «Τα μικρά όνειρα της νιότης μου», δεν είναι μια πρωτότυπη αφήγηση, με εφέ και ρυθμούς της εποχής μας. Είναι μια ωδή στης μνήμης τα λαμπερά μονοπάτια, που απλώνονται μπροστά σας τόσο αργά, όσο βασανιστικά μας φαίνονταν κάποτε μερικά χρόνια της εφηβείας. Τότε που βιαζόμασταν να μεγαλώσουμε… Υπάρχουν στιγμές που πραγματικά ανατριχιάζει κανείς, αρκεί να αφεθεί στις εικόνες και τις μουσικές… Αξίζει να το δείτε. Αξίζει να θυμηθείτε. Αξίζει να αναλογιστείτε, πόσα θα μπορούσατε να αλλάξετε, αν επιστρέφατε σε εκείνα τα χρόνια…

Χαίρομαι που μετά από χρόνια, μπορώ να πω ότι είδα μια κινηματογραφημένη αναπαράσταση της ζωής όλων μας. Πολλά μπράβο στον Garbansky, για τα «μικρά όνειρα της νιότης» μας, που ανάπλασε και για τον τρόπο με τον οποίο κατάφερε να κάνει ξανά συναρπαστικό το σινεμά.

ΥΓ

Προσέξτε την πυτζάμα του νεαρού Τόμας(με τον Τεν Τεν), αλλά και το άλμπουμ του «Μπλούμπερυ» που του χαρίζει ένας καλός φίλος.

Το αυθεντικό trailer της ταινίας.

Και μια πολύ συγκινητική στιγμή…

——————————————————————————————————————————————————————-

Θερινές προβολές

Μέσα στου χρόνου τα μονοπάτια, όπως τα ίχνη που αφήνουν τα πόδια μας στην άμμο, υπάρχουν εικόνες που μένουν ανεξίτηλα χαραγμένες, στις μνήμες όλων… Από μια απλή σκιά ενός δέντρου, μέχρι την θέα ενός θερινού σινεμά… Από κείνα με το αγιόκλημα και το γιασεμί να τα περιβάλλουν και να σκορπίζουν μυρωδιές και συναισθήματα… Αντικείμενα και ήχοι που ανήκουν σε άλλες εποχές. Έχουμε μιλήσει γι` αυτές, πολλές φορές. Σε φίλους, σε γνωστούς, στον εαυτό μας κάποια βράδια με φεγγάρι, όταν επιστρέφουμε νοερά στις νύχτες με τα αστέρια και τις ταλαιπωρημένες κινηματογραφικές κόπιες… Καθισμένοι στα πλαστικά καθίσματα, κρατώντας ένα αναψυκτικό, ή το χέρι κάποιου καλοκαιρινού έρωτα, χαμένου πια στο γύρισμα της ρόδας εκείνης του χρόνου, που ακούραστα μεταφέρει το νερό στον μύλο των ζωών μας…

Είναι αναπόσπαστο κομμάτι όσων ζήσαμε, το ίδιο σημαντικό όπως η πρώτη βουτιά στα γαλανά νερά, ή τα σπιτικά πάρτι, ή πάλι τα τρεχαλητά και οι φωνές στις γειτονιές… Όλα έχουν μια δική τους θέση στις μνήμες μας. Σήμερα, πολύ μακριά από ότι αντιπροσώπευαν όλα εκείνα τα ταξίδια, αναπολούμε και το βλέμμα χάνεται στο άπειρο, σαν να αναζητάμε κάτι στο βάθος του ορίζοντα… Ένα ίχνος για να ακολουθήσουμε ξανά, να πατήσουμε πάνω του και να φέρουμε στα μάτια αλήθειες… Κάπως έτσι, χάθηκα πριν λίγο καιρό μέσα στα πλάνα ταινιών, από αυτές που μας καθήλωναν κάποτε και γι` αυτές είπα να μοιραστώ μαζί σας μερικά λόγια. Για να τις θυμηθούμε μαζί. Κι αυτές και τις στιγμές που κρύβουν για τον καθέναν μας, μέσα τους.

Μια από τις πιο όμορφες ταινίες, που εκτός των σινεμά θα πρέπει να είδαμε και στην τηλεόραση, είναι το “Lassie come home” του 1943. Ήταν ο προπομπός της επιτυχημένης σειράς, που πρόβαλλε για πολλά χρόνια η ΥΕΝΕΔ. Θυμάμαι ότι δεν έπεφτε καρφίτσα στο σπίτι! Απόλυτη σιγή και επιφωνήματα στις σκηνές μιας αδικίας, ή ενός κατορθώματος, του πανέξυπνου κόλευ. Η σκυλίτσα που μας έκλεψε τις καρδιές, έκανε την πρώτη της εμφάνιση σε μια έγχρωμη παρακαλώ παραγωγή, του μακρινού 1943. Μαζί της, εμφανίζονται για πρώτη φορά και δύο μετέπειτα πρωταγωνιστές της μεγάλης οθόνης, με σπουδαία καριέρα, σε ηλικίες των 12 -13 ετών. Τα ονόματα ίσως σας ξαφνιάσουν, αλλά είναι πραγματικότητα. Ο Ρόντυ Μακ Ντάουελ και η Ελίζαμπεθ Τέηλορ, είναι οι δύο νεαροί που κλέβουν τις κάμερες και δείχνουν από τα πρώτα τους κοντινά κιόλας, ότι έχουν τεράστιες δυνατότητες. Δεν μας διέψευσαν και η πορεία τους ήταν λαμπρή. Η ταινία αφηγείται μια δύσκολη οικονομικά εποχή για τους κατοίκους της Ουαλίας και μας μεταφέρει στο προπολεμικό κλίμα, σε ένα μικρό χωριουδάκι, γεμάτο με πανέμορφα χρώματα και σπίτια φτιαγμένα λες και βγήκαν από σελίδες παραμυθιών. Μια τριμελής οικογένεια, αποχωρίζεται το αγαπημένο της σκυλί, προκειμένου με τις 15 λίρες που παίρνει από την πώληση της, να αναπνεύσει οικονομικά, έστω και προσωρινά. Η Λάσσυ αλλάζει χέρια και πηγαίνει στο κυνοτροφείο ενός πλούσιου γαιοκτήμονα της περιοχής. Έχει μια παθολογική αγάπη όμως, για τον νεαρό της φτωχής οικογένειας και κάθε που το ρολόι πλησιάζει 4(η ώρα που σχολάει εκείνος από τα μαθήματα), θέλει να τρέξει και να τον περιμένει στην αυλή του σχολείου! Θα συμβούν πολλά και ακόμη και σήμερα, τόσα χρόνια μετά, που υποτίθεται ότι έχουμε σκληρύνει σαν άνθρωποι, από τις καταστάσεις που αντιμετωπίσαμε, χάνοντας έτσι ένα μεγάλο κομμάτι της παιδικότητας μας, πιστέψτε με ότι θα νοιώστε τα μάτια σας να βουρκώνουν, όπως τότε που την είδατε για πρώτη φορά… Με τι έξυπνο και αγνό τρόπο, κάνανε κάποτε κινηματογράφο, κερδίζοντας απ` αυτόν, αλλά συγχρόνως προσφέροντας διδάγματα και δίνοντας απλόχερα μηνύματα στα παιδιά της εποχής(και στους μεγάλους)… Που πήγαν όλα αυτά τώρα; Παρανάλωμα στη φωτιά του κέρδους;…

Επόμενο φιλμ, κάτι εντελώς διαφορετικό, όπως άλλωστε είναι και η μαγεία του σινεμά. Μοναδική σε κάθε της προβολή, με όλα και καινούργια πράγματα να σου δώσει,  χωρίς εμμονές και μονοδιάστατες αντιλήψεις. Μια δεκαετία και κάτι, χωρίζει τις δύο ταινίες. Αυτήν και την προηγούμενη. Από το 1943, στο 1958. Έγχρωμη και αυτή, με πάρα πολλές αναμνήσεις για όλους μας. Τις έχει στα πανιά του καραβιού, που σχίζει τις θάλασσες και οδηγεί στις περιπέτειες της φαντασίας. «Το Έβδομο ταξίδι του Σεβάχ»(7^th Voyage of the Sinbad), πάντα θα μας ταξιδεύει εκεί που ο παράτολμος καπετάνιος, αναζητά τη γνώση και ξεδιψάει την λαχτάρα του για εξερεύνηση! Σίγουρα θα το είδατε πολλές φορές. Σε θερινό σινεμά, ή στην μικρή σας οθόνη. Η μαγεία σίγουρα αλλάζει, αλλά δεν απομακρύνεται. Πηγαίναμε μεγάλες παρέες, για να δούμε τέτοια φιλμ, που οι κινηματογράφοι τα έπαιζαν 2 δεκαετίες μετά και πάλι γέμιζαν. Ουρές απ` έξω, θυμάμαι. Είχαν μια γοητεία όλα αυτά τα μαγικά ταξίδια του Σεβάχ, με τα παραμυθένια πλάσματα και τους μυθικούς αντιπάλους του, που αν και γελούσαν οι μεγαλύτεροι με τα φανερά, οπτικά τρυκ, εμείς μέναμε στις καρέκλες, σφίγγοντας τα μπράτσα απ` τις καρέκλες, δίχως να βγάζουμε άχνα. Σαν να μπαίναμε μέσα απ` το πανί και να βρισκόμασταν στο πλάι του Σεβάχ, τη στιγμή που σήκωνε το σπαθί του, ενάντια σε τέρατα και πολυάριθμους εχθρούς. Σ` αυτή του την περιπέτεια, πηγαίνει στο νησί με τους Κύκλωπες, για να πάρει ένα κομμάτι από το περίβλημα ενός αυγού, των πουλιών τεράτων, ώστε να ελευθερώσει την αγαπημένη του πριγκίπισσα από το ξόρκι του κακού μάγου, που την έκανε τόσο δα μικρή, που να χωράει σε μια παλάμη!  Με το κέλυφος αυτό, θα είχε όλα τα συστατικά για το μαγικό φίλτρο που χρειάζονταν. Πόσο απλοϊκή φαίνεται! Μια ιστορία που σήμερα δεν θα έβλεπαν παιδιά 12, 13 ή 14 ετών. Βλέπετε, η πραγματικότητα έχει αλλοιωθεί πια και όλα τούτα μοιάζουν «ντεμοντέ» κουβέντες των «μεγάλων», που όταν τις θυμόνται παθιάζονται ξαφνικά και τα μάτια τους λάμπουν! Κάτι περίεργο τους συμβαίνει…

Σίγουρα κάτι περίεργο, μας ωθεί να βλέπουμε και να μιλάμε για τέτοιες ταινίες. Ίσως μια εσωτερική ανάγκη, να ζήσουμε ξανά τα δικά μας χρόνια των άλλοθι… Ή πάλι, για να κρατήσουμε ζωντανά κάποια πράγματα μέσα μας… Τρίτη και τελευταία ταινία, σε αυτό το σύντομο σεργιάνι στον κόσμο των θερινών σινεμά. Είναι κάτι που έρχεται από την δεκαετία του`60. Διαφέρει κι αυτή από τις προηγούμενες. Είναι μια κωμωδία αυτή την φορά. Την είδαμε πολλές φορές και αυτήν, αλλά σε καμία από αυτές δεν πάψαμε να γελάμε! Ενώ γνωρίζαμε τα αστεία και κάποιοι από εμάς και τις σκηνές που επρόκειτο να εμφανιστούν, τα παρακολουθούσαμε αχόρταγα, ρουφώντας κάθε λεπτό και αφήνοντας φράσεις όπως «…κοίτα, κοίτα εδώ τι θα κάνει!». Καταπληκτικό το καστ στο “It`s a mad mad world” του`63. Ηγείται ο υποκριτικός ογκόλιθος και μέγας δάσκαλος πολλών μεγάλων σταρ, ο Σπένσερ Τρέησι. Όταν μπήκαμε στα χρόνια της δεκαετίας του`80, η κρατική τηλεόραση πρόβαλλε 2-3 φορές τουλάχιστον, το φιλμ αυτό του Στάνλευ Κράμερ. Ποτέ δεν με κούρασαν τα 180 και πλέον λεπτά της διάρκειας του! Παρά το γεγονός ότι είχαν αρχίσει να πυκνώνουν τα διαφημιστικά σποτ, όσες φορές και αν διέκοπτε την ταινία, το ενδιαφέρον δεν μειώνονταν. Ένα τρελό κυνήγι θησαυρού, που μπλέκει τις ζωές πολλών και διαφορετικών μεταξύ τους χαρακτήρων, με ξεκαρδιστικές καταστάσεις και καλό ρυθμό, είναι η κεντρική ιδέα της ταινίας, που ουσιαστικά εξελίσσεται σε μια κούρσα με τον χρόνο, σχετικά με το ποιος θα είναι εκείνος που θα τερματίσει πρώτος και θα πάρει το έπαθλο.

Επιδρούσε πάνω μας με ένα σαγηνευτικό τρόπο, ο κινηματογράφος εκείνων των χρόνων. Το πιο απλό, έπαιρνε μυθικές διαστάσεις στα μάτια μας. Ο καθένας αποκρυπτογραφούσε κάθε σκηνή, διάλεγε ατάκες, κρατούσε μουσικές στα αυτιά του… Έχουμε ξεμακρύνει πολλά ναυτικά μίλια, εκατοντάδες, από τα κύματα που χάιδευαν την πλώρη των καραβιών εκείνων… Όλα όσα μας γνώρισαν, μας έμαθαν, μας πρόσφεραν έτσι απλά, με μια προβολή, μπορεί να χωρούν πια σε μια θήκη με dvd, κάπου χαμένα σε ένα συρτάρι, όμως η δύναμη τους είναι αρκετή για να μας βγάλουν ξανά στα ίχνη εκείνα στην άμμο, πριν τα σκεπάσει για πάντα ο άνεμος…

Για το Comics Trades 2012 – 2013

Γιώργος Σ. Κοσκινάς

Οι πιο πάνω ταινίες, θα παρουσιαστούν ξεχωριστά, στο Cine Oasis.