ΑΠΟΗΧΟΙ…
—————————————————————————————————————————————————————————————————————–
ΑΦΙΕΡΩΜΑ – ΤΑ ΚΟΜΙΚΣ ΣΤΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟ
BLACK OAK ARKANSAS – High on the hog(1973) 28/9/2011
Συντάκτης corto
Ολοκληρώνεται σήμερα το πρώτο μέρος του αφιερώματος μας αυτού. Θα επιστρέψουμε με ακόμη περισσότερα κόμικς στα εξώφυλλα και ροκ άλμπουμς και θα ενημερωθείτε σχετικά για το πότε, με άρθρο στην κεντρική σελίδα.
Και πιάνουμε southern rock – λιμάνι! Απάνεμο και γραφικό. Οι τύποι που μεταξύ άλλων μας αφηγήθηκαν τι έγινε όταν ο ηλεκτρισμός έφτασε στο Kansas(δε σας λέω για να βάλετε τη φαντασία σας να δουλέψει!), μας δίνουν εδώ μια σούπερ δουλειά, απ` όλες τις απόψεις! Πολύ ενέργεια, καταπληκτικά φωνητικά, κι ένα άλμπουμ που μας θύμισε τη μεγάλη της soul Lavern Baker, με την απίθανη διασκευή του κλασσικού της κομματιού, Jim Dandy! Αξίζει μόνο γι` αυτό το τραγούδι να πάρετε το δίσκο και να μπείτε στη διαδικασία να μάθετε τι εστί … Black Oak Arkansas! Και βέβαια λύνεται και ο γρίφος, πως του κόλλησε το παρατσούκλι του τραγουδιστή, Jim “Dandy” Magnum! Η δισκάρα τούτη κυκλοφόρησε από την Atco το`73. Οι κωμικές φιγούρες που βλέπετε στο εξώφυλλο, είναι μια κίνηση αυτοσαρκασμού των μελών του συγκροτήματος, που υλοποίησε ο Joe Petagno. Μιλάμε για μέγα καλλιτέχνη εξωφύλλων ροκ – άλμπουμ, με ένα παλμαρέ που θα το ζήλευαν οι περισσότεροι συνάδελφοι του! Κλικάρετε παρακάτω, για να δείτε τι καριέρα έκανε και σε ποια άλμπουμ υπέγραψε τα artwork!
http://en.wikipedia.org/wiki/Joe_Petagno
Κωδικός πρώτης κυκλοφορίας του δίσκου, όπως πάντα από τον Νίκο και την anazitisi records.
ATCO SD 7035 / 1973
και ολόκληρο το εξώφυλλο – οπισθόφυλλο, που όπως βλέπετε είναι wrap – cover! Νίκο, πολλά ευχαριστώ!
www.anazitisirecords.com
—————————————————————————————————————————————————————————————————————-
THE FLAMING GROOVIES – Supersnazz(1969) 27/9/2011
Συντάκτης corto
Αυτοί κι ήταν γκαρατζιέρηδες! Τόσο, που δεν τους σήκωσε το κλίμα της εποχής τους και άλλαζαν δισκογραφικές εταιρείες σα τα μπλουζάκια τους! Ο πρώτος τους μεγάλος δίσκος βγήκε στη Epic και από εκεί και έπειτα είχαμε Kama Sutra, Sire και δε συμμαζεύεται! Μέχρι που νομίζω ότι κάποια στιγμή κάνανε και δικό τους label! Κοπανάγανε πολύ δυνατά από ξαρχής, αν και δεν είχαν πετύχει το garage από το ξεκίνημα του και είπανε μάλλον να τρέξουν για να προλάβουν! Προσωπικά μ` αρέσουνε, αλλά αυτά είναι προτιμήσεις! Το εξώφυλλο του Supersnazz παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ο δημιουργός του έχει επηρεαστεί σφόδρα από τον Floyd Gotfredson και τα πρώτα χρόνια του Μίκυ Μάους! Το βλέπετε καθαρά άλλωστε. Τα ανθρωπάκια του εξωφύλλου, είναι δουλειά του γεννημένου στον Καναδά Bob Zoell, ενός περίεργου τύπου που με την τεχνοτροπία του κατάφερε να μπει στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης του Λός Άντζελες, χωρίς να έχει υπηρετήσει ακριβώς τα κόμικς. Έκανε πολλά εξώφυλλα δίσκων και είχε μια προτίμηση στους Flaming Groovies. Πέρσι τέτοια εποχή, τα δημιουργήματα του κοσμούσαν το αεροδρόμιο του Σαν Φρανσίσκο! Στοιχεία για την πορεία του, μπορείτε να βρείτε και στο παρακάτω link. Πάντως έχει και δικό του site, το οποίο όμως δεν φορτώνει με τίποτα!
Αύριο κλείνει ο πρώτος κύκλος του αφιερώματος μας, με την παρουσίαση ακόμη ενός άλμπουμ. Θα επιστρέψουμε στα τέλη του επόμενου μήνα με το δεύτερο μέρος.
Ημερομηνία πρώτης χρονιάς κυκλοφορίας και κωδικός, από τον Νίκο και την anazitisi records.
EPIC BN 26487 / 1969
www.anazitisirecords.com
——————————————————————————————————————————————————————————————————————
THE ROYAL GUARDSMEN – Snoopy & his friends(1966) 26/9/2011
Συντάκτης corto
Πάμε πίσω αρκετά στον χρόνο σήμερα, για να συναντήσουμε τους Royal Guardsmen, μια μπάντα από τις κολεγιακές εκείνες στην Αμερική, που επηρεασμένη από το κλίμα της «Βρετανικής ηχητικής εισβολής», κυκλοφόρησαν τέσσερεις μεγάλους δίσκους, μερικά singles και γνώρισαν μια σχετική επιτυχία. Άλλοι θα τους χαρακτήριζαν ίσως σαν προ – garage μπάντα, αλλά η αλήθεια είναι ότι απλά έπαιζαν αυτά που έρχονταν στα αυτιά τους, από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού! Ποπ και τίποτα παραπάνω. Ουσιαστικά θέλησαν να εκμεταλλευτούν λιγάκι από την μανία που είχε πιάσει τους συμπατριώτες τους με τον Snoopy και έβγαλαν αυτό εδώ το άλμπουμ στην Laurie Records. Στο εξώφυλλο από ότι παρατηρείτε, έχουμε τον Snoopy και τα μέλη της μπάντας να εικονίζονται πίσω από το σπιτάκι του. Είναι δημιουργία του μεγάλου Charles Schulz, που έκανε αυτό το artwork ειδικά για τον δίσκο! Νομίζω ότι στοιχεία για τον Schultz δεν χρειάζεται να σας παραθέσω, αφού είναι από τους πιο γνωστούς κόμικς – δημιουργούς(ήταν μάλλον…), παγκοσμίως.
Και φυσικά τα απαραίτητα συμπληρωματικά στοιχεία από τον Νίκο και την anazitisi records! Κωδικός πρώτης κυκλοφορίας
Laurie SLLP 2042 / 1967
Τα άλμπουμ που κυκλοφόρησε η μπάντα είναι 4 και το δεύτερο στην σειρά, από αυτά, δεν έχει να κάνει με κόμικς στο εξώφυλλο. Ακόμη, υπήρξε και μια επανέκδοση του τρίτου τους άλμπουμ (αυτού που παρουσιάζουμε σήμερα) στην δεκαετία του`80, αλλά με διαφορετικό εξώφυλλο! Νίκο, πολλά ευχαριστώ! Γι` αυτό σας λέω ότι είναι ροκ – ντετέκτιβ ο άνθρωπος!
Πάρτε και το εξώφυλλο του Χριστουγεννιάτικου(πιθανολογούμε ότι είναι Χριστουγεννιάτικο… Έχει το ίδιο περιεχόμενο με το τρίτο, αλλά διαφορετικό εξώφυλλο!)!
αυτό του EP τους!
και δύο ακόμη! Δώσαμε σήμερα και κάναμε ρεκόρ ενημέρωσης άρθρου!
και για να έχετε πλήρη εικόνα του δισκογραφικού έργου της μπάντας…
—————————————————————————————————————————————————————————————————————–
BLODWYN PIG – Getting to this(1970) 25/9/2011
Συντάκτης corto
Το άλμπουμ συγκαταλέγεται στα κορυφαία του progressive όλων των εποχών. Ήταν δημιουργία(όπως και η μπάντα), του κιθαρίστα Mick Abrahams, ο οποίος είχε αποχωρήσει από τους Jethro Tull, αμέσως μετά την κυκλοφορία του Time Was. Αυτά θα τα διαβάσετε σε όποιο site επιλέξετε να επισκεφτείτε, προκειμένου να αντλήσετε στοιχεία για το γκρουπ. Το σχήμα των Blodwyn Pig όμως, είχε πολλά περισσότερα ενσωματωμένα στοιχεία στον ήχο του, απ` όσα καταχωρήθηκαν μετέπειτα στο ιστορικό του. Μπλουζ, τζαζ, αλλά και hard rock, συνυπήρχαν σε ισόποσες δόσεις και ξεχώριζαν. Το 1970 όταν κυκλοφόρησαν αυτό τον δίσκο στην Chrysalis, τα πράγματα είχαν αρχίσει να μπερδεύονται αρκετά με την ροκ και οι Pig είχαν μια συνεισφορά σε όλα αυτά! Το εξώφυλλο που διακωμωδεί τα μέλη της μπάντας, παρουσιάζοντας τα σαν κόμικς δημιουργίες, είναι μια από τις πρώτες δουλειές ενός σπουδαίου καλλιτέχνη, που έκανε μια εξαιρετική καριέρα φιλοτεχνώντας εξώφυλλα ροκ δίσκων! Είναι από τους πλέον διάσημους(μαζί με τον Roger Dean), και αναγνωρίσιμους σαν τεχνική. Το 1970, ο Rodney Matthews ήταν μέλος του εργαστήριου Plastic Dog Graphics, που επιμελούνταν τα πόστερ των συναυλιών, των Αγγλικών συγκροτημάτων και εξέδιδε το Dogpress, ένα fanzine που διανέμονταν δωρεάν. Τότε έκανε και το εξώφυλλο του Getting to this. Αργότερα, ασχολήθηκε επαγγελματικά με τον χώρο και σχεδίασε εξώφυλλα δίσκων των Asia, Nazareth, Thin Lizzy και πολλών ακόμη. Και αυτόν θα τον συναντήσουμε στην συνέχεια των αναφορών μας. Επισκεφθείτε και το παρακάτω link, για να μάθετε τα έργα και ημέρες του Plastic Dog Graphics, αλλά και το προσωπικό του site, που είναι πολύ μα πολύ ενδιαφέρον.
http://www.thegranaryclub.co.uk/posters-art/
http://www.rodneymatthews.com/
Πάμε και στον αριθμό πρώτης κυκλοφορίας του άλμπουμ, σύμφωνα με τον Νίκο και την anazitisi records.
Chrysalis ILPS 9122 / 1970
Ο Νίκος μας προσφέρει ακόμη μια ενδιαφέρουσα πληροφορία, η οποία μας βάζει σε θολά νερά να ταξιδέψουμε! Στο εσωτερικό του δίσκου, αναφέρονται σαν δημιουργοί οι Mick Abrahams, Stephen Kingston και John Williams, κι όχι ο Matthews! Τι έχει γίνει συνεπώς; Ο δημιουργός ή δεν αναφέρεται πουθενά στον δίσκο, ή χρησιμοποίησε ψευδώνυμο! Μια χρονιά μετά(1971), μπήκε πιο ζεστά και επαγγελματικά στον χώρο, με το κανονικό του όνομα και αυτή την δουλειά που καλύπτεται από πέπλο μυστηρίου, να αποτελεί ουσιαστικά προάγγελο της ενασχόλησης του!
www.anazitisirecords.com
—————————————————————————————————————————————————————————————————————-
WAR – The world is a ghetto(1972) 23/9/2011
Συντάκτης corto
Από τα καλύτερα soul/funk group της δεκαετίας του`70! Σπουδαίοι μουσικοί και πολύ όμορφα φωνητικά, με έναν πολιτικοποιημένο στίχο, με κοινωνικές αναφορές στις ταξικές διαφορές, που έκαναν άλμπουμ αξεπέραστα. Εδώ τους πετυχαίνουμε στο πέμπτο τους άλμπουμ και στην εταιρεία United Artists Records. Συνεχίζουν να πειραματίζονται, αναζητώντας τα μουσικά τους όρια και το άλμπουμ πηγαίνει στην πρώτη θέση του Αμερικάνικου καταλόγου επιτυχιών. Το ομώνυμο κομμάτι είναι διαχρονικό και οι περισσότεροι το έχετε ακούσει, τουλάχιστον μια φορά. Ηχογραφήθηκε και σε φορμάτ 8-track tape(το θυμάμαι στην βιβλιοθήκη των γονιών μου το`74, ανάμεσα σε Moody Blues & Santana…). Στο εξώφυλλο του δίσκου περνάει όλη η φιλοσοφία και τα ηχητικά τοπία της μπάντας, μέσα από μια γειτονιά. Οι χαρακτηριστικοί τύποι που ζουν σ` αυτήν, βρίσκονται παντού και στην μέση ένα `40ς αυτοκίνητο. Το μοναδικό που έχει χρώμα, γιατί όλα τα υπόλοιπα κινούνται μεταξύ γκρι και σιελ. Στο βάθος η απλωμένη μπουγάδα! Η σχεδίαση ανήκει σε μια cult φιγούρα δημιουργού. Είναι ο Howard Miller, ο οποίος έβγαζε μεροκάματο στα ημερήσια φύλλα των εφημερίδων, με γελοιογραφίες κυρίως. Αυτά πριν το πόλεμο. Γιατί από το`41 και έπειτα, έμπλεξε με την Αμερικάνικη πολεμική βιομηχανία και οι δουλειές του χρησιμοποιήθηκαν για να την προμοτάρουν σε αφίσες! Η πιο κάτω που σας παραθέτω, είναι αυτή που τον έκανε πραγματικά διάσημο! Περισσότερα στοιχεία για την ιστορία της και τι συμβολίζει για τους Αμερικάνους, μπορείτε να διαβάσετε σε ένα ενδιαφέρον άρθρο που βρήκα πιο κάτω, όπου μεταξύ άλλων αναφέρεται και αναλύει τις 20 πιο διάσημες αφίσες όλων των εποχών. Αξίζει τον κόπο να του ρίξετε μια ματιά.
http://listverse.com/2011/06/21/10-interesting-facts-behind-popular-posters/
Ιδού και ο κωδικός της πρώτης Αμερικάνικης κυκλοφορίας του δίσκου, από τον Νίκο πάντα και την anazitisi records.
United Artists UAS-5652 / 1972
www.anazitisirecords.com
—————————————————————————————————————————————————————————————————————
ABE RUTH – First Base(1972) 22/9/2011
Συντάκτης corto
Και μεγάλος δίσκος και από τα πιο αναγνωρίσιμα εξώφυλλα, πάντα σε σχέση με τα κόμικς. Η instrumental αυτή πανδαισία hard rock, είναι στα καλύτερα της και πραγματικά παρασέρνει τους πάντες και πάντα, με μόλις ένα άκουσμα! Δεν μένει τίποτα όρθιο! Μέχρι και το κλασσικό γουέστερν θέμα του Morricone στο “The Good, the bad & the ugly” διασκευάζουν και μάλιστα με καταπληκτικό τρόπο! Τέτοιον, που επαναπροσδιορίζει την λέξη και της βγάζει το συνθετικό «-πληκτικό» από μέσα, αφήνοντας την όπως εμάς, …εκ! Δεν προλαβαίνεις να πεις άλλα! Είναι σαρωτικοί κυριολεκτικά οι Babe Ruth, σ` αυτή τη δουλειά! Η μπάντα να πούμε εδώ, πήρε το όνομα της από τον διάσημο παίκτη του Αμερικάνικου μπέιζμπολ και κάποτε συζύγου της Marilyn Monroe. Δεν ξέρω αν είχαν κάποια ιδιαίτερη εκτίμηση στον αθλητή τον συγκεκριμένο, αλλά ο δίσκος αυτός άφησε εποχή. Κυκλοφόρησε το 1972 από την προοδευτική ετικέτα της Harvest, θυγατρικής της EMI. Στο εξώφυλλο, η διαστημική παρτίδα μπέιζμπολ καλά κρατεί και όλοι είναι έτοιμοι για να δουν αυτόν που θα τρέξει στο υπερπέραν, για να προλάβει την πρώτη βάση! Τα σκίτσα έκανε ο Roger Dean. Μιλάμε για ένα απίστευτο καλλιτέχνη, πολυδιάστατο, με άπειρες δουλειές σε εξώφυλλα δίσκων και όχι μόνο. Τι να πρωτοπεί κανείς για τον Dean; Έχει κα΄νει εξώφυλλα για άλμπουμ των Atomic Rooster, Gun, Osibisa, Uriah Heep, Budgie, Gentle Giant και φυσικά σε όλα τα άλμπουμ των Yes! Αποκλείεται συνεπώς, να μην έχετε δει(και ακούσει!), δουλειά του! Καταλαβαίνετε επίσης, ότι θα τον βρούμε μπροστά μπόλικες φορές ακόμη. Επιπρόσθετα, να αναφέρουμε χαρακτηριστικά των απίθανων πραγμάτων που έχει κάνει στην καριέρα του και την δουλειά στα τοπία της τεράστιας κινηματογραφικής επιτυχίας Avatar! Κάντε τον κόπο να μπείτε στο πιο κάτω link και θα μάθετε περισσότερα…
http://en.wikipedia.org/wiki/Roger_Dean_%28artist%29
Πιο κάτω θα βρείτε μια εξαιρετική πρωτοβουλία του Bobby Shred, στην ιστοσελίδα που έφτιαξε αφιερωμένη στους Babe Ruth.
http://www.bobbyshred.com/baberuth.html
Και φυσικά η επίσημη ιστοσελίδα του γκρουπ.
Κωδικός πρώτης κυκλοφορίας στην Αγγλία, από τον Νίκο(ροκ – ντετέκτιβ!) και το γραφείο δισκογραφικών ερευνών της anazitisi records!
UK / Harvest SHSP 4022 / 1972
www.anazitisirecords.com
—————————————————————————————————————————————————-
SAVOY BROWN – Street Corner Talking(1971) 22/9/2011
Συντάκτης corto
Αλλάζουμε μουσικό κλίμα και ενστερνιζόμαστε για τις ανάγκες αυτής της παρουσίασης(όχι ότι με χαλάει προσωπικά, να θα επεκτείνονταν χρονικά παραπάνω!), την λευκή blues – άποψη των υποτροπιαζόντων σε σκληρούς ήχους Savoy Brown. Φωτιές πάνω απ` τα τάστα! Οι Βρετανοί ρόκερς, ένθερμοι υποστηρικτές του δόγματος του John Mayall, στην παρερμηνευμένη δική τους εκδοχή φυσικά, είναι χάρμα …ακούγεστε! Κάνουν ένα πανηγυρικό πατσραφλόνκ στο μπλούζ και περνάμε όλοι πολύ ευχάριστα! Το δισκάκι κυκλοφόρησε η Patrol Records το 1971 και δεν μετάνιωσε καθόλου μα καθόλου, γι` αυτό! Αυτά θα τα πούμε σε άλλη φάση άρθρων. Πάμε στο εξώφυλλο. Αρτίστικη, όμορφη εικόνα των καθημερινών παραλειπόμενων της γειτονιάς, με τα κουτσομπολιά, τη χοντρή να βαδίζει περήφανα, τα λαμόγια και οι μάγκες στον πλάι και εν γένει όλα όσα βλέπει κανείς σε αυτές τις καταστάσεις. Η δουλειά είναι του David Anstey, που τον συναντάμε για δεύτερη φορά σ` αυτές τις αναφορές. Είχε κάνει και το εξώφυλλο του περίφημου Sgt. Pepper`s Lonely Heart Club Band, των Beatles!
Κι επειδή θα ήταν ημιτελής η παρουσίαση, ο Νίκος φρόντισε και σήμερα να προσθέσει την πινελιά, που αφορά στον κωδικό της πρώτης κυκλοφορίας του άλμπουμ! Ακόμη, μας ενημερώνει και για το γεγονός ότι η εταιρεία Parott, ήταν αυτή που κυκλοφόρησε τον δίσκο στην Αμερική και με αυτή την ετικέτα θα τον δείτε συχνότερα.
UK / Decca TXS104 / 1971
Για όσους δεν το έχετε αντιληφθεί και εξακολουθείτε να αναζητάτε τα αγαπημένα σας βινύλια, υπάρχει η anazitisi records και τα πράγματα γίνονται πολύ πιο απλά!
www.anazitisirecords.com
————————————————————————————————————————————————————————————————————–
THE GRATEFUL DEAD – Shakedown Street(1978) 21/9/2011
Συντάκτης corto
Την ίδια στιγμή που οι Ramones υπόγραφαν την διακήρυξη των garage δικαιωμάτων και την ηχογραφούσαν κιόλας(road to ruin), οι αρχιερείς του ήχου των χίπις, οι Grateful Dead, έδιναν τα δικά τους διαπιστευτήρια για ακόμη μια φορά σε δίσκο. Σεμνά και ταπεινά, ο Jerry Garcia, ο Bob Weir και οι υπόλοιποι «ευγνώμονες νεκροί», άφηναν πίσω τους ένα ακόμη αχνάρι, με το Shakedown Street στην Arista. Βέβαια οι καιροί είχαν αλλάξει και το γκρουπ το είχε εμπεδώσει αυτό, οπότε η αλλαγή ηχητικής πλεύσης είναι εμφανής εδώ. Τα μακρόσυρτα σόλο της κιθάρας είχαν κάπως μετριαστεί, όμως η μυρωδιά που βγάζει και τούτο το στικάκι, είναι Ινδική και υπέροχη! Στο εξώφυλλο, εικονίζεται μια κατάσταση Hell`s Angels, με ολίγον από The Wild One και Easy Rider(οι κακές συνήθειες δεν κόβονται εύκολα!), και σου δίνει την εντύπωση ότι αναβιώνει το κλίμα των late sixties με τις τσοπεριές και τα αμάνικα μπουφάν! Υπεύθυνος για όλα αυτά, ο underground καλλιτέχνης Gilbert Shelton, που άμα δεν τον ξέρετε, κλικάρετε το λινκ που έχει το όνομα του, για να δείτε τι φανταστική δουλειά έκανε στο Fabulous Furry Freak Brothers! Φοβερός ο τύπος! Αξίζει τον κόπο να επισπευτείτε και την παρακάτω διεύθυνση, για να μάθετε ποια μεγάλη ροκ – προσωπικότητα, ανέλαβε την παραγωγή του άλμπουμ…
http://en.wikipedia.org/wiki/Shakedown_Street
Ημερομηνία πρώτης κυκλοφορίας άλμπουμ
USA / Arista AB 4198 / 1978
Έχουμε την anazitisi records και το Νίκο στο πλάι μας και φαίνεται!
www.anazitisirecords.com
——————————————————————————————————————————————————————————————————————
RAMONES – Road to ruin(1978) 20/9/2011
Συντάκτης corto
Όταν κρατάω τέτοια βινύλια στα χέρια, νοιώθω ένα κάτι σαν …την χαρά του παιδιού, ένα πράγμα! Ότι πιο αναρχοαυτόνομο μουσικά, που καταπολεμάει την τριχόπτωση και τις προ – Αλτσχάιμερ καταστάσεις! Δε παίζει να ακούς Ramones και να είσαι ας πούμε μια ακόμη συντηρητική, καθημερινή, συνθετική και αποστειρωμένη φιγούρα! Δεν πάνε μαζί αυτά thanksGod! Είναι τρελοί, φοράνε τζην σωλήνα, έχουν μαλλιά καρέ και ένα φαρδύ – πλατύ garage – attitude, τους διακατέχει από πάνω μέχρι κάτω! Κάτω τελεία εδώ, γιατί άμα συνεχίσω με τους Ramones, μόνο για το εξώφυλλο δε θα σας πω! Ο δίσκος πάντως κυκλοφόρησε εν έτη 1978, από την Sire. Στο εξώφυλλο τώρα, έχουμε την μπάντα να ποζάρει σε φουλ φόρμα και κομπλέ, με τα ηχεία δεξιά και αριστερά. Το ύφος είναι ανάλογο με το περιεχόμενο του Lp και είναι καμωμένο από την πένα του John Holmstrom, ενός καλλιτέχνη που δούλευε στο περιοδικό Punkmagazine. Να πάρετε και το δίσκο, να ψάξετε και το περιοδικό, γιατί ήταν η αφρόκρεμα της Ramones – κουλτούρας!
Ο κωδικός πρώτης κυκλοφορίας του άλμπουμ στην Αμερική, έρχεται φυσικά και σήμερα από τον Νίκο και την anazitisi records. Ανακαλύψτε την και κλείστε τα δισκογραφικά κενά της συλλογής σας!
anazitisirecords.com
Sire SRK 6063 / 1978
Εδώ γνωρίζεστε με τους Ramones
και εδώ με το Punk Magazine
—————————————————————————————————————————————————–
CARAVAN – Blind Dog at St. Dunstans(1976) 19/9/2011
Συντάκτης corto
Εδώ είμαστε αντιμέτωποι με τα …μυστήρια του Καντέμπουρυ, σε όλες τις απόψεις! Όταν γεννήθηκε η ιδέα στο μυαλό μου για τούτη τη σειρά άρθρων, ήξερα εκ των προτέρων ότι θα πέσω και σε σκοπέλους σαν κι αυτόν, αλλά δεν παρατάς τώρα για κάτι τέτοιο αυτές τις παρουσιάσεις! Όχι, αν δεν τις βλέπεις επιφανειακά. Η αλήθεια είναι ότι μέσα από αυτά εδώ τα κείμενα, τα κόμικς – εξώφυλλα είναι η αφορμή, για να ανακαλύψετε τους ήχους και τους δημιουργούς(και των εξωφύλλων!). Οπότε πάμε στο 1976, Αγγλία, βρέχει και ξεχνάει να σταματήσει(Κέρκυρα style δηλαδή!), για να δούμε με τα μάτια της φαντασίας τους progressive Caravan, να ηχογραφούν αυτό το άλμπουμ για λογαριασμό της Arista. Όπως λέω κάθε φορά, για τον ήχο απευθυνθείτε στα βινύλια, ή τα cd των συλλογών σας(ενδεχομένως και ένα πλησίον δισκάδικο!). Το εξώφυλλο, είναι αυτό που μας τραβάει την προσοχή. Αλλά δυστυχώς οι γνώσεις μας είναι λιγοστές, αφού δεν αναφέρεται το όνομα του καλλιτέχνη, παρά κάτι μυστηριώδη ευχαριστίες της μπάντας, στον σκηνοθέτη, παραγωγό, θεατρικό συγγραφέα, τραγουδιστή και sir φυσικά, Noel Coward… Να φανταστούμε ότι μέσα σ` όλα έκανε και το artwork του εξωφύλλου; Πάντως, αν το κοιτάξετε καλά και βάλετε μια φωτογραφία του Coward δίπλα, θα δείτε ότι ο τύπος που τον σατιρίζει του μοιάζει αρκετά…
Πρώτη κυκλοφορία του άλμπουμ στην Βρετανία, δια χειρός Νίκου και anazitisirecords
UK / BTM 1007 / 1976
ΒΤΜ, παρακλάδι της RCA (σπίτι και των Rennaissance, Curved Air, Climax Blues Band….)
Η Arista ήταν η εταιρεία που κυκλοφόρησε το άλμπουμ στην Αμερική.
www.anazitisirecords.com
—————————————————————————————————————————————————————————————————————-
THE MOTHERS OF INVENTION – Weasels Ripped my Flesh(1970) 18/9/2011
Συντάκτης corto
Εδώ κι αν έχουμε ιδιαίτερη περίπτωση μπροστά μας, τόσο στην μπάντα – όσο και στο καλλιτέχνη που επιμελήθηκε το εξώφυλλο! Να πάμε κατ` αρχάς στους Mothers, που δεν ήταν άλλοι από το μουσικοπειρατικό καράβι του Frank Zappa, της πιο αντιδραστικής και ιδιάζουσας περίπτωσης ροκ – αντιστάρ, που ήρθαμε ποτέ φάτσα με φάτσα! Τέσσερα respect στα γρήγορα και συνεχίζουμε! 1970 λοιπόν και η εξωφρενική αυτή ροκ – περσόνα, με το γενάκι trade mark, σκαρφίζεται το άλμπουμ αυτό. Τι έχει μέσα; Να το πάρετε για να το ακούσετε! Όλα κι όλα! Κριτική στον Zappa δεν κάνω! Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε Αυγουστιάτικα που έσκαγε ο τζίτζικας και κυκλοφόρησε από την θυγατρική της Reprise(Bizarre – Σιγά μην το έγραφε ο Zappa για λογαριασμό πιο ευκολοχώνευτης εταιρείας, σαν όνομα!). Στο εξώφυλλο τώρα, εκεί όπου ο σκίουρος σκίζει τη σάρκα από το μάγουλο του ξενέρωτου τύπου με το κουστούμι, που το βρίσκει αστείο κιόλας και γελάει σα να διαφημίζει οδοντόκρεμα, έχει βάλει το χεράκι του ο Neon Park. Ποιος είναι αυτός; Μισό να βγάλω το βινύλιο των Little Feat από το ράφι! Ο καλλιτέχνης αυτός αγαπητοί μου, αφού έβγαλε το Berkley, πήρε τα όρη και τα; Βουνά για να βρεθεί στο Φρίσκο και να πέσει στον κουβά με την ψυχεδελική μπογιά! Έκτοτε παράτησε τα κόμικς – εγκόσμια και έπεσε με τα μούτρα στις εικονογραφήσεις άλμπουμ σαν κι αυτό.
Αν επιθυμείτε, που σας προτρέπω να το κάνετε, να γνωρίσετε τον κ. Zappa καλύτερα, πιστεύω ότι μια πρώτη του συστατική επιστολή θα μπορούσε να είναι και το παρακάτω link.
http://rockhall.com/inductees/frank-zappa/
Και βέβαια η πινελία της anazitisirecords και του φίλου Νίκου! Ημερομηνία πρώτης κυκλοφορίας του άλμπουμ και ορισμένα πληροφοριακά ενδιαφέροντα στπιχεία.
Bizarre MS2028 / 1970
www.anazitisirecords.com
————————————————————————————————————————————————————————————————————–
JOE SATRIANI – Surfing with the alien(1987) 17/9/2011
Συντάκτης corto
Στο διάστημα με μια ιστιοσανίδα! Ο Silver Surfer της Marvel(αγαπημένος ήρωας του γράφοντος! Γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε;), στο εξώφυλλο και ο Galactus στο οπισθόφυλλο, αμφότεροι από το χέρι του John Byrne και το πρώτο τεύχος του`82, στολίζουν ένα instrumental rock άλμπουμ από τα λίγα! Ο Joe Satriani κυκλοφορεί το κορυφαίο του προσωπικό άλμπουμ, με εξαιρετικές συνθέσεις(must για τις ροκ – δισκοθήκες), και αποδεικνύει τον τίτλο του σαν ένας εκ των top κιθαριστών ever. Οι συνθέσεις είναι μια και μια. Είναι όλες ορχηστρικές, ηχογραφήθηκε στο σαν Φρανσίσκο και δεν τα κατάφερε να μπει ούτε στα 200 του Billboard! Βέβαια, όπως γίνονται μετά σ` αυτές τις περιπτώσεις, έγινε πολυπλατινένιος, όταν πήραν χαμπάρι τι περιείχε! Στα παραλειπόμενα τώρα, να πούμε ότι δεν είχε την έγκριση του καλλιτέχνη για την δημοσίευση του έργου του(Silver Surfer, Galactus), αλλά είχε της Marvel, δηλαδή της εταιρείας που είχε τα δικαιώματα! Πως γίνεται αυτό; Τι να σας πω; Είναι σχήμα οξύμωρο! Πρέπει να βρούμε τον Byrne για να μας πει! Πάντως το καρέ που εικονίζεται στο εξώφυλλο, με τον μέγα διαστημικό ταξιδευτή, δέσμιο του πεπρωμένου του, να αεροβατεί στο καλογυαλισμένο ασημένιο του surf, είναι από το πάνελ 1 της έκτης σελίδας. Στο Time Bandits, θα μπορέσετε να το διαβάσετε ολόκληρο το τεύχος!
Ο Νίκος μας προσθέτει και σήμερα τον κωδικό πρώτης κυκλοφορίας του δίσκου!
Relativity 88561-8193-4 / 1987
Αν χαθήκατε ψάχνοντας σπάνια ροκ – βινύλια, για περάστε κι από εδώ…
www.anazitisirecords.com
—————————————————————————————————————————————————————————————————————
THE GROUNDHOGS – Who will save the world (1972) 16/9/2011
Συντάκτης corto
Ακόμη μια ιδιαίτερη περίπτωση εξωφύλλου ροκ άλμπουμ, όπου έχουμε εξ` ολοκλήρου τον σχεδιασμό του σε κόμικς. Η δουλειά αυτή εκπροσωπεί τον χώρο του blues – rock των αρχών της δεκαετίας του`70 και την Βρετανική σχολή. Κυκλοφόρησε το 1972 από την εταιρεία United Artists και ήταν μια δουλειά του κιθαρίστα Tony McPhee και της μπάντας του, των Groundhogs. Το συγκεκριμένο εξώφυλλο, θα το βρείτε χαρακτηρισμένο σαν εξαιρετικό, ή σαν ένα από τα χειρότερα όλων των εποχών! Οι απόψεις διίστανται και οι αντιθέσεις στις κριτικές, είναι εδώ πιο έντονες από κάθε άλλη φορά, στις περιπτώσεις που εξετάζουμε σε αυτή την σειρά άρθρων. Ας δούμε όμως τα καλλιτεχνικά στοιχεία. Το εξώφυλλο σχεδιάστηκε από τον καλλιτέχνη της Marvel Comics, Neal Adams και εμφανίζει τα μέλη του συγκροτήματος σαν υπερήρωες, κάτι που «έδενε» πολύ με τον τίτλο του δίσκου. Ο Adams μόνον τυχαίος δεν ήταν, στον χώρο της έβδομης τέχνης, όταν ανέλαβε αυτή την εικονογράφηση. Ξεκίνησε στην DC Comics, με Superman, Batman και Green Arrow, για να φτάσει κάποια στιγμή στην καριέρα του να γίνει μέλος των Will Eisner Comic Book Hall of Fame και Jack Kirby Hall of Fame, δύον τεράστιες διακρίσεις για έναν άνθρωπο των κόμικς! Δεν θα σας παραθέσω την προσωπική μου άποψη, παρά μόνο ένα ενδιαφέρον link, φτιαγμένο με μεράκι μπόλικο από τους θαυμαστές της μπάντας αυτής.
http://www.thegroundhogs.co.uk/
Και η καθιερωμένη εξτρά πληροφορία από τον Νίκο, ο κωδικός πρώτης κυκλοφορίας του άλμπουμ στην Βρετανία. Για να μην αναζητάτε εναγωνίως τέτοια διαμάντια, μπείτε στο σite της ….anazitisis, που έψαξε και τα βρήκε για σας!
UK / United Artists UAG 29237 / 1972
www.anazitisirecords.com
—————————————————————————————————————————————————————————————————————–
THE BEATLES – Sgt. Pepper`s Lonely Heart Club (1967) 15/9/2011
Συντάκτης corto
Αυτό είναι το άλμπουμ για το οποίο σας μιλούσαμε στο προηγούμενο άρθρο. Ίσως το διασημότερο εξώφυλλο δίσκου, στο οποίο με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, εμφανίζονται σκίτσα που παραπέμπουν σε κόμικς. Εδώ δεν έχουμε έναν καλλιτέχνη που να το δημιούργησε, παρά απλά μια πολύ έξυπνη ιδέα, από την δισκογραφική εταιρεία που το κυκλοφόρησε. Ο λόγος για το περίφημο άλμπουμ των «σκαθαριών» Sgt. Pepper`s Lonely Heart Club Band, που βγήκε από τα στούντιο της Parlophone το 1967. Η ιδέα εδώ ήταν πολύ έξυπνη και συνέβαλε με τον δικό της τρόπο στο να περάσει σε ένα ευρύ κοινό η δουλειά αυτή των Beatles και να χαρακτηριστεί κλασσική πλέον. Δεν είναι υπερβολή και το ξέρετε, ότι αν κοιτάξει κανείς τυχαία στις δισκοθήκες 1000 – 2000 ατόμων, οπουδήποτε στον πλανήτη, στις μισές και πλέον θα το αντικρύσει στα ράφια! Ας πάμε στην ιδέα καθαυτή. Πασίγνωστοι ηθοποιοί, τραγουδιστές, κομίστες, μουσικοί, συνθέτες, συγγραφείς, φιλόσοφοι, γλύπτες και απλοί καθημερινοί άνθρωποι, εικονίστηκαν στις 87 συνολικά θέσεις, γύρω από τα μέλη του συγκροτήματος! Για ακόμη μια φορά, αποδεικνύεται στην πράξη ότι τα απλά πράγματα και οι ιδέες, είναι αυτές που κερδίζουν τις εντυπώσεις και όχι τα «ψαγμένα» και τα πολύπλοκα. Στο οπισθόφυλλο του δίσκου, οι ενδιαφερόμενοι μπορούσαν να τεστάρουν τις γνώσεις τους, διαβάζοντας τα ονόματα όλων αυτών που χώρεσαν στο εξώφυλλο! Πιο κάτω μπορείτε να διαβάσετε όλα αυτά τα ονόματα, αν και θα σας συμβούλευα να δοκιμάζατε πριν να μαντέψετε ποιοι είναι! Το εξώφυλλο έκανε ο david Ansley. Υοπήρχε άλλο ένα άλμπουμ στην ιστορία της ροκ, όπου στο εξώφυλλο εικονίζονταν διάφορες προσωικότητες, κυρίως από τον χώρο του κινηματογράφου και που θα μπορούσε κανείς να τεστάρει τις γνώσεις του στην έβδομη τέχνη, αλλά δεν ήταν κόμικς – δημιουργία. πρόκειται για το «Band on the Run», του Paul Mc Cartney και των Wings. Και πριν απ` όλα, διαβάστε την ιστορία που συνοδεύει αυτή την αριστουργηματική δουλειά των Beatles, ακολουθώντας το πιο κάτω link.
http://en.wikipedia.org/wiki/Sgt._Pepper%27s_Lonely_Hearts_Club_Band
Και φυσικά η ANAZITISI RECORDS είναι κοντά μας και ο Νίκος συμπληρώνει τον κωδικό της πρώτης κυκλοφορίας στην Βρετανία, ενημερώνοντας μας παράλληλα ότι το άλμπουμ κυκλοφόρησε και σε οκταφωνικές κασσέτες(αν τις θυμάμαι….), όπως και σε reel to reel για μπομπινόφωνο! Νίκο σε ευχαριστούμε όλοι για τις πολύ καλές πληροφορίες σου!
UK / Parlophone PCS 7027 (stereo) / 1967 και UK / Parlophone PMC 7027 (mono) / 1967
1. Sri Yukteswar Gigi (guru)
2. Aleister Crowley (dabbler in sex, drugs and magic)
3. Mae West (actress)
4. Lenny Bruce (comic)
5. Karlheinz Stockhausen (composer)
6. W.C. Fields (comic)
7. Carl Gustav Jung (psychologist)
8. Edgar Allen Poe (writer)
9. Fred Astaire (actor)
10. Richard Merkin (artist)
11. The Varga Girl (by artist Alberto Vargas)
12. *Leo Gorcey (Painted out because he requested a fee)
13. Huntz Hall (actor one of the Bowery Boys)
14. Simon Rodia (creator of Watts Towers)
15. Bob Dylan (musician)
16. Aubrey Beardsley (illustrator)
17. Sir Robert Peel (politician)
18. Aldous Huxley (writer)
19. Dylan Thomas (poet)
20. Terry Southern (writer)
21. Dion (di Mucci)(singer)
22. Tony Curtiss (actor)
23. Wallace Berman (artist)
24. Tommy Handley (comic)
25. Marilyn Monroe (actress)
26. William Burroughs (writer)
27. Sri Mahavatara Babaji(guru)
28. Stan Laurel (comic)
29. Richard Lindner (artist)
30. Oliver Hardy (comic)
31. Karl Marx (philosopher/socialist)
32. H.G. Wells (writer)
33. Sri Paramahansa Yogananda (guru)
34. Anonymous (wax hairdresser’s dummy)
35. Stuart Sutcliffe (artist/former Beatle)
36. Anonymous (wax hairdresser’s dummy)
37. Max Miller (comic)
38. The Pretty Girl (by artist George Petty)
39. Marlon Brando (actor)
40. Tom Mix (actor)
41. Oscar Wilde (writer)
42. Tyrone Power (actor)
44. Dr. David Livingston (missionary/explorer)
45. Johnny Weissmuller (swimmer/actor)
46. Stephen Crane (writer)
47. Issy Bonn (comic)
48. George Bernard Shaw (writer)
49. H.C. Westermann (sculptor)
50. Albert Stubbins (soccer player)
51. Sri lahiri Mahasaya (guru)
52. Lewis Carrol (writer)
53. T.E. Lawrence (soldier, aka Lawrence of Arabia)
54. Sonny Liston (boxer)
55. The Pretty Girl (by artist George Petty)
56. Wax model of George Harrison
57. Wax model of John Lennon
58. Shirley Temple (child actress)
59. Wax model of Ringo Starr
60. Wax model of Paul McCartney
61. Albert Einstein (physicist)
62. John Lennnon, holding a french horn
63. Ringo Starr, holding a trumpet
64. Paul McCartney, holding a cor anglais
65. George Harrison, holding a flute
66. Bobby Breen (singer)
67. Marlene Dietrich (actress)
68. Mohandas Ghandi (painted out at the request of EMI)
69. Legionaire from the order of the Buffalos
70. Diana Dors (actress)
71. Shirley Temple (child actress)
72. Cloth grandmother-figure by Jann Haworth
73. Cloth figure of Shirley Temple by Haworth
74. Mexican candlestick
75. Television set
76. Stone figure of girl
77. Stone figure
78. Statue from John Lennon’s house
79. Trophy
80. Four-armed Indian Doll
81. Drum skin, designed by Joe Ephgrave
82. Hookah (water tobacco-pipe)
83. Velvet snake
84. Japanese stone figure
85. Stone figure of Snow White
86. Garden gnome
87. Tuba
—————————————————————————————————————————————————————————————————————-
BIG BROTHER & THE HOLDING COMPANY – Cheap Thrills(1968) 14/9/2011
Συντάκτης corto
Ότι μουσική και να ακούτε, δεν υπάρχει περίπτωση να μην έχετε δει αυτό το άλμπουμ, με το πλέον χαρακτηριστικό artwork, έστω μια φορά! Πολύ το θεωρούν σαν το διασημότερο εξώφυλλο ροκ δίσκου, που σχεδιάστηκε ποτέ από έναν άνθρωπο των κόμικς. Ήταν 1968 και το οργιώδες πολύχρωμο σύννεφο της ψυχεδέλειας, είχε σκεπάσει τον ουρανό της ροκ για τα καλά, με αφετηρία τον κόλπο του Σαν Φρανσίσκο. Τα έχουμε πει και θα τα ξαναπούμε όλα αυτά, όταν θα μας επισκέπτεται εκείνο το περίεργο πουλί της έμπνευσης! Σήμερα θα μείνουμε στο εξώφυλλο του δίσκου και στον καλλιτέχνη που το φιλοτέχνησε. Η Janis Joplin, το μεγάλο λαρύγγι αυτό της ροκ, μαζί με τους υπόλοιπους Big Brother & the Holding Company, δίνουν ροκ & μπλούζ – ρέστα, με αυτό το υπέροχο άλμπουμ! Ένα must για κάθε δισκοθήκη. Κυκλοφόρησε από την Columbia, που επέλεξε για εξώφυλλο μια ιδέα του κόμικς – δημιουργού Robert Crumb, την οποία χρωμάτισε ο φιλαράκος του Drew Friedman. Ο μονίμως αντιδραστικός και με μια ιδιαίτερη γραμμή σχεδίασης κομίστας, σκέφτηκε να απεικονίσει τα μέλη της μπάντας στα παρασκήνια του κέντρου συναυλιών του Filmore West, στις συναυλίες που έδωσαν εκεί το `68. Η ιδέα του πλαισιώθηκε από τον τρόπο που ο ίδιος αντιλαμβάνονταν, ότι μπορεί να γίνει σκίτσο το κάθε τραγούδι του γκρούπ! Η ιδέα ήταν απλά και υπέροχη και φυσικά πέρασε στην ιστορία, μαζί με αυτήν ενός ακόμη άλμπουμ, για το οποίο θα μιλήσουμε σε μελλοντικό άρθρο.
Πολλές επιπλέον πληροφορίες, θα βρείτε στο πιο κάτω link, απ` το οποίο δανειστήκαμε και το σκίτσο του Friedman που τον απεικονίζει να δείχνει το εξώφυλλο του δίσκου στην Janis Joplin.
http://boingboing.net/2009/03/08/drew-friedman-paints.html
Και όπως πάντα με την βοήθεια του Νίκου(Anazitisi Records), σας δίνουμε και τον κωδικό πρώτης κυκλοφορίας του άλμπουμ στην Αμερική! ΌΠως μάλιστα μας ενημερώνει, ο αρχικός τίτλος ήταν Sex, Dope & Cheap Thrills, αλλά με τέτοιο τίτλο δίσκου το`68 στην Αμερική, δεν έβγαινες στην αγορά, λόγω λογοκρισίας!
USA / Columbia KCS 9700 (stereo) / 1968 και USA / Columbia KCL 2900 (mono) / 1968
—————————————————————————————————————————————————————————————————————
KISS – Unmasked(1980) 13/9/2011
Συντάκτης corto
Στην ιστορία της ροκ, υπήρξαν πολλές παρουσίες κόμικς στα εξώφυλλα δίσκων, όλων σχεδόν των ειδών. Αυτές τις περιπτώσεις, θα εξετάζουμε σ` αυτή την σειρά άρθρων, που ξεκινάει σήμερα. Για αρχή σας επιλέξαμε τους KISS και το άλμπουμ “Unmasked”, που κυκλοφόρησαν από την ετικέτα της Casablanca το 1980. Η γνωστή σε όλους hard rock τετράδα, Paul Stanley, Gene Simmons, Ace Frehley, και Peter Criss, είναι ακόμη με τα χαρακτηριστικά μεικ απ στα πρόσωπα, αυτά που τους καθιέρωσαν στην elite των «περίεργων καταστάσεων» της ροκ. Εμείς δεν θα μείνουμε στις κριτικές, ούτε σε όσα συνόδεψαν την κυκλοφορία του άλμπουμ από τους KISS, αλλά θα εστιάσουμε σε όσα απεικονίστηκαν στο εξώφυλλο του δίσκου. Ο σχεδιαστής Victor Stabin, είχε επιλεγεί μέσω αγγελίας από το καλλιτεχνικό πρακτορείο Howard Marks, που συνεργάζονταν με πολλές εταιρείες δίσκων, για την επιμέλεια των εξωφύλλων. Ο συνάδελφος του Stabin, Dennis Wolloch, ήταν τότε το μεγάλο όνομα στην δημιουργία αυτών των εξωφύλλων, που κοσμούσαν τις κυκλοφορίες ροκ άλμπουμ. Θα τον συναντήσουμε αρκετές φορές σε αυτά τα άρθρα. Ο Stabin έκανε ένα προσχέδιο με μερικά καρέ και πήρε την έγκριση, αφού η ιδέα του άρεσε στην εταιρεία. Ποια ήταν αυτή; Απλά να δείξει επιτέλους τα πρόσωπα των μελών του συγκροτήματος, χωρίς μακιγιάζ, αλλά με ένα έξυπνο τρικ. Να τα σχεδιάσει σε κόμικς στρίπ! Ο Stabin ασχολήθηκε στην συνέχεια με πολλά πράγματα, μεταξύ αυτών και εικονογραφήσεις κόμικς. Όταν όμως τον ρώτησαν πριν πολλά χρόνια στο Τόκυο, ποια είναι η ποιο διάσημη δουλειά του, εκείνος έδειξε το εξώφυλλο “Unmasked” των KISS! Διαβάστε ολόκληρη την συνέντευξη του Victor Stabin, στο πολύ καλό
http://www.kissopolis.com/
Χάρη στην συμβολή του πολύ καλού φίλου και ροκ – συναγωνιστή Νίκου, σας έχουμε και τον κωδικό της πρώτης κυκλοφορίας του άλμπουμ στην Αμερική!
USA / Casablanca NBLP 7225 / 1980
—————————————————————————————————————————————————————————————————————
ΤΙ ΠΑΙΖΕΙ ΤΟ ΠΙΚΑΠ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ 7/8/2011
Συντάκτης corto
Κατ` αρχάς παίζει πικάπ και όχι cd! Cd πιο μετά! Η λίστα που θα διαβάσετε πιο κάτω, δεν είναι τίποτα άλλο από μια σειρά κομματιών που μου έπρηξε τα δάχτυλα(δε γουστάρω βασικά την πένα στην κιθάρα), και τα σόλα πάλι δεν τα έβγαλα. Μεταξύ μας, σιγά μην έβγαζα Clapton και Duan στα ντουζένια τους! Άμα ήταν έτσι, εδώ θα ήμουν τώρα και θα σας έγραφα κομμάτια σαν κι αυτό! Ναι καλά! Στο πρώτο αεροπλάνο για Montreux και βουρ για το φεστιβάλ! Αλλά το να τα ακούω και να τα ξανακούω δεν κουράζομαι, ειδικά όταν βλέπω τίποτα μουντάδες πάνω από τις στέγες όπως σήμερα, που θέλει να αγιάσει η άνοιξη και η βροχή δεν την αφήνει. Οπότε είπα να τα μοιραστώ μαζί σας και ιδού τι παίζει αυτές τις μέρες στο πικάπ.
Όλα τα κομμάτια είναι ζωντανά ηχογραφημένα στα Filmore West & East, γι` αυτό και βάφτισα την επιλογή «ΜΙΑ ΒΡΑΔΥΑ ΣΤΟ FILMORE».
Λάζαρε ξέρεις κανένα τρόπο να κάνω την Washburne να ακούγεται πιο μπλούζ, ή να εγκαταλείψω καλύτερα και να επενδύσω περισσότερο στο south;
Λίγα λόγια για το έργο
MIKE BLOOMFIELD & AL KOOPER – That`s allright(1968)
Όπως τα λένε και τα παιδιά, ακριβώς! Λιτά και περιεκτικά!
DEREK & THE DOMINOS – Bottle of red wine(1970)
Τι λέγαμε; Α, για κιθαρίστες!
ALLMAN BROTHERS – Staesboro Blues(1971)
Μάγισσα κακούργα, που έπνιξες το πόντικα στη μούργα! Ε, μα τώρα δεν είναι κρίμα να μην έχουμε τον Duan να πελεκάει σόλα επί σκηνής και να ξεχνάει τι κομμάτι παίζει και πότε τελειώνει και μπαίνει το άλλο;
CREAM – Crossroads(1968)
Τώρα δέδαμε! Πήγε ο Clapton στις Αμερικές και νομίσατε ότι τον κάνανε κλισέ; Χα!
JOHN MAYALL – room to move(1969)
Που να σε χωρέσει το δωμάτιο μωρέ Johnny, μου λες; Έτσι για να ξέρω κι εγώ! Τι είσαι; Κανένα κομοδίνο;
ALBERT KING – Watermelon man(1973)
Και μετά λέμε ότι πάιζουν κι οι λευκοί τα blues… Τώρα τα λέμε δηλαδή, γιατί τότε δε μας έπαιρνε!
COUNTRY JOE & THE FISH – Flying high(1969)
Έχετε δει ποτέψάρι κάντρυ μπλουζ; Όχι; Είδατε πόσο καλά κρύβεται;
QUICKSILVER MESSENGER SERVICE – Mona(1968)
Στην υπηρεσία του βασιλιά Υδράργυρου ….μάτια μπλε, από την πόρτα σου περνώ, ολαρία ολαρά, κουλουπου κουλουπου
SANTANA – Jingo(1968 – Live 25 λεπτά!)
Εδώ είμαστε! Κιθάρα – κομπολόι, νέος τύπος κατασκευής του Carlos και ένας μάγκας εκεί στα τύμπανα που έχει λυσιάξει! Βάρα βάρβαρε μου βάρα – το όνομα μου Βαρβάρα!
JEFFERSON AIRPLANE – Somebody to love(1967)
Με το που αρχίζει να πατάει τις πρώτες νότες η Grace, νομίζεις ότιν κάτι σου`ρχετε κατά πάνω σου και δεν ξέρεις πώς να φυλαχτείς! Και μετά έρχεται η κιθάρα του Kantner και σε επαληθεύει σαν υποψίες! Είναι εκείνα τα μυγάκια από το Φρίσκο!
BIG BROTHER & THE HOLDING COMPANY – Piece of my heart(1967)
Α βρε εγκληματίες! Πήγατε και βγάλατε τον κόσμο από το άλμπουμ και δίχως παλαμάκια γίνηκε στούντιο! Δεν γίνονται αυτά! Έστω κι έτσι η μπάντα τα σπάει!
GRATEFUL DEAD – Hard to handle(1970)
Το ξέρω Jerry, το ξέρω παιδάκι μου… προσπάθησε πάντως, μη τ` αφήνεις έτσι. Κάτι μπορεί να γίνει.
H. P. LOVECRAFT – The bug i`m in(1968)
Για να δέσει το γλυκό! Ψάξτε τώρα εσείς να δείτε σε τι τσάντα τους βάλανε μέσα! Πάντως αν νομίζετε ότι η μουσική θα σας δώσει την απάντηση, μάλλον κάνετε λάθος!
ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΟΦΘΑΛΜΟΛΟΥΤΡΟ
————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————-
The Hangman’s Beautiful Daughter 3/8/2011
Συντάκτης pughacov
————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————
Oregon 30/7/2011
Συντάκτης puchagov
Έψαχνα για αρκετη ωρα για να βρω καποιο ηχητικο δειγμα σε βιντεο ή κατι αλλο.
——————————————————————————————————————————————————————————————————————
Leonard Skinner 30/7/2011
Συντάκτης pugachov
Καθηγητής γυμναστικής σε σχολείο του Αμερικάνικου Νότου το 1970.
Δεν είναι και το πιο αναγνωρίσιμο όνομα εκτός κι αν διαβαστεί όπως ‘μεταλλάχτηκε’ αργότερα.
Όταν τα ιδρυτικά μέλη έψαχναν όνομα για τη μπάντα τους πέρασαν από τα One Percent και Noble Five πριν καταλήξουν στο Leonard Skinnerd για να τον κοροιδέψουν.Από τότε πέρασαν πολλές αλλαγές, άλλαξαν πολλά μέλη, με ένα γερό πυρήνα πάντα σταθερό με τους Rossington, Collins και Van Zandt.
Έγιναν γνωστοί ειδικά μετά το ’73 καθώς άνοιγαν στην περιοδεία των Who με τίτλο Quadrophenia.
Αυτό όμως δεν είναι ένα κομμάτι που αφορά τη μπάντα.
Αφορά ένα κομμάτι με πολύ ιδιαίτερη αξία για μένα, ένα κομμάτι που πάντα με κάνει ν’ ανατριχιάζω, είναι χαλαρά στο top ten των κομματιών-που-ακούς-πιωμένος.
Αν υπάρχει αυτό που λέγαμε ψαρωμένοι τότε με τις γεμάτες σπυράκια φάτσες μας ‘ύμνος του ροκ’, αυτό βάζει σοβαρή υποψηφιότητα.
If I leave here tomorrow
Would you still remember me?
Ζωγραφίζουν πραγματικά, με τo slide στην Gibson Explorer να κάνει αγγέλους. Ξεκινάει απαλά, γλυκά και συνεχίζει με μια απίστευτη ποίηση να σε απογειώνει, καταλήγοντας σε μια σαμανιστική κιθαριστική νιρβάνα χωρίς προηγούμενο.
Ο νότος δε χρειάζεται τον Jimmy Page γιατί πετάει μέχρι τον ουρανό με τα δικά του φτερά.
——————————————————————————————————————————————————————————————————————
Chester Burnett – Κατά κόσμον Howlin’ Wolf 14/7/2011
Συντάκτης wulf67
Γνωστό, μ’ αρέσουν τα μπλουζ. Και δεν ειναι μόνο τα βουντού κιθαρικά, δεν είναι μόνο οι εικόνες απο Mississipi που κουβαλάνε στα σπλάχνα τους, δεν είναι μόνο οι διαβολεμένες φυσαρμόνικες.
Είναι ρε φίλε κι αυτές οι φάτσες.
Βγαινεις να τραγουδήσεις οταν εχεις μια ιστορια να πεις. Οταν εχεις περασει απο λουκια. Οταν εχεις κανει πραγματα στη ζωη σου μεχρι τελικης πτωσεως, οταν εχει σκαφτει η μάπα σου από κάθε είδους χαρακιά.
Και βλέπεις να βγαίνει το τέρας κρατώντας μια ξύλινη κιθάρα. Είπαμε Chester Burnett. Θα βρειτε 40 κειμενα για μπλουζ εδω μεσα, αυτος ο τυπος ειναι το φετιχ μου. 1,98 στο ύψος και 136 κιλά. Ο Sam Phillips ακουγοντας τον ειπε ‘Ναι, εδώ είμαι. Εδώ είναι που η ψυχή δεν πεθαίνει ποτέ.’
Τον έδιωξαν απ’ το σπίτι στα 13 κι οπως λεει η ιστορια περπάτησε 137 χιλιόμετρα για να βρει ένα σπιτι να μεινει. Εβγαινε απο μικρος στη σκηνη παιζοντας μπλουζ και αυτοσχεδιαζε αγρια παιζοντας 13 ή 14 μέτρα στα μπλουζ αντι για 12μετρα και αυτοσχεδιαζε στιχους. Ο πολύς Matt Guitar Murphy εβγαινε στη σκηνη γελωντας και πιανοντας αλλη μια κιθαρα τον ξαναφερνε στο 12μετρο.
Είχε τη μοναδική τύχη λοιπον αυτη η φάτσα να βρει φλέβα χρυσου στον κιθαρίστα Hubert Sumlin. Αγνωστο σχετικα ονομα… το ξερω. Δε θα πω την αποψη μου για το ποσο απιστευτος ήταν ο Sumlin, θα πω μονο τα ονοματα οσων λενε οτι επηρρεαστηκαν ιδιαιτερα απ το παιξιμο του.
Οι Eric Clapton, Keith Richards, Robbie Robertson, Stevie Ray Vaughan, Jimmy Page, Jimi Hendrix είναι μόνο μερικοί απ’ αυτούς.
Αλλά άλλο κεφάλαιο ο Sumlin… ας ξαναγυρίσουμε στο Λύκο. Μάζεψε λεφτά, γύρισε πίσω στο σπίτι του, όπου τον έδιωξαν. Τα μπλουζ ήταν ο διάβολος και η μάνα του δεν ήθελε ν’ αγγίξει λεφτά που βγήκαν ‘playin’ the devil’s music’
Ξανά στο δρόμο. Είχε επιτυχια κι όμως ποτέ δεν την ψώνισε. Στην ταινία Cadillac Records ο Muddy Waters του δείχνει την καινούρια του Cadillac ενώ ο Λύκος έχει ένα παλιό διαλυμένο φορτηγάκι. Τότε ο Burnett του απαντάει απλά ‘Yeah but I own the car. It don’t own me.’ Πάντα είχε χρηματα απ’ τη μουσική του, κι όμως το πιο ακριβό του αυτοκίνητο ήταν ένα παλιό Pontiac Station Wagon.
Ο λόγος που ξαναγράφω για τον Burnett όμως είναι το κλικ που μου έκανε αυτή η φάτσα της φωτογραφίας. Είναι η φάτσα ενός ανθρώπου που έχει μια ιστορία να πει. Μια ιστορία που θες να την ακούσεις. Αυτός ο τεράστιος τύπος με τη φωνή που σπάει κόκκαλα έχει κάτι πάνω του που είναι τόσο αρχέγονο που απλά σε πείθει.
Τι να πει το πιτσιρικάκι των δισκογραφικών με το ξανθό μαλλί και μεγαλύτερο προσόν το μπούτι που θα πετάξει στο λιγούρη; Να πει τι; Για το ανύπαρκτο παρελθόν και το τσιχλόφουσκα μέλλον; Για τα σκαφάτα ηλιοβασιλέματα και τα drum’n’bass ρυθμοτίποτα;
Χάρισμα σας η Καλιφόρνια, προτιμώ το Mississipi και τη σκοτεινιά του. Καλά δεν τα λέω John;
Άλλη φάτσα κι εσύ…
Smokestack Lightnin’ αλλη μιά φορά…
———————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————–
Hellhound on my trail 26/6/2011
Συντάκτης wulf67
Ακουγεται συχνα η φραση ‘there ain’t no white blues’.
Χρειαζεται μαυριλα και delta. Παραξενα ακορντα και συμφωνιες με το διαβολο στα σταυροδρομια.
The wind be howlin’
Θελει voodoo και mojo και μυστηρια πραματα. Θελει τα σαπια χαμογελα του John Lee Hooker και τα μαγικα δαχτυλα του Robert Johnson με την αποκοσμη φωνη.
Κι ομως αυτο που μου σπαει τη φραση στη μεση δεν ειναι τόσο να θυμηθω μεγαλους λευκους οπως τον Johnny Winter ή τον ‘πολύ’ Mayall.
Είναι εκείνη η δαιμονισμένη φυσαρμόνικα του Butterfield, που σου σηκώνει το πετσί, που νιώθεις οπως ενιωθε ο Johnson σε κεινα τα σταυροδρομια, πριν τον θαψουν σε τρεις διαφορετικους τάφους.
Αυτο το αποκοσμο ουρλιαχτο μαζι με τη φωνη που σηκωνει πεθαμενους.
Δεν ξερω αν υπαρχει λευκο μπλουζ, ξερω μονο οτι πολλοι μπορει να εκαναν συμφωνια με το διαβολο για να παιξουν.
Μονο ο Butterfield ομως ήταν αυτος που καταφερε να του κλεψει τη φυσαρμόνικα. Γι’ αυτο και το επόμενο άλμπουμ για το οποίο θα γράψω είναι το εκπληκτικό East-West που περιμένει υπομονετικα την ώρα του.
———————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————–
ROCK CLASSICS 11. ALLMAN BROTHERS BAND – At Filmore East(1971) 8/6/2011
Συντάκτης gkosk
Απορίας άξιο πως κατάφεραν να κατεβάσουν από τη σκηνή του Filmore, τον Duan Allman εκείνη τη βραδιά! Όποιος έχει ακούσει τι κάνει επί σκηνής σ` αυτό το άλμπουμ(ή ακόμη καλύτερα αν έχει δει το βίντεο της συναυλίας), δεν χρειάζεται επιπλέον βοήθεια, για να πειστεί ότι αναφερόμαστε σε έναν από τους πλέον χαρισματικούς κιθαρίστες, που γνώρισε ποτέ η ροκ! Ο ιθύνων νους των South ροκάδων Allman Brothers, βρίσκεται σε μια από τις στιγμές κιθαριστικού παροξυσμού του και σολάρει ασταμάτητα, ακόμη και στο ενδιάμεσο του ενός από το άλλο κομμάτι! Για την ακρίβεια αυτός συνεχίζει και οι υπόλοιποι της μπάντας αλλάζουν τραγούδια! Βραδιά αξέχαστη για όποιον την έζησε από κοντά. Οι υπόλοιποι την εκτιμήσαμε στο διπλό βινύλιο της Capricorn. Για να καταλάβετε περί τίνος άλμπουμ μιλάμε, το περιοδικό “Rolling Stone” έχει κατατάξει αυτή τη συναυλία στο Νευορκέζικο στέκι, στην θέση 49 των 500 κορυφαίων της ροκ! Σίγουρα από τα καλύτερα live άλμπουμ που ηχογραφήθηκαν, με τον κόσμο από κάτω να παραληρεί κυριολεκτικά. Ανοίγεις την ένταση στο volume και …ο κ. Allman αναλαμβάνει να σε στείλει στα 1971, μέσα από μερικά φοβερά μπλουζ κομμάτια. Άλμπουμ που σε στέλνει γενικά και το που θα καταλήξεις αυτό είναι προσωπική υπόθεση του καθενός, ανάλογα με το πώς τα αντιλαμβάνεται όλα αυτά και πόσο διαθέσιμος να αφήσει τον χρόνο πίσω του είναι. Κι αυτή η δουλειά ανήκει στην κατηγορία “love it or leave it”, αφού μέση οδός για να ακούσει κανείς Allman Brothers και μάλιστα ζωντανά στα ντουζένια τους και σε φουλ φόρμα, δεν υπάρχει.
Απλά και απόλυτα. Κοιτάζοντας κάποιος το εξώφυλλο, δεν παίρνει χαμπάρι αμέσως τι γίνεται εδώ μέσα, γιατί μοιάζει κάπως συνηθισμένο, με τους έξη τύπους να ποζάρουν έξω από το περίφημο στέκι αυτό των συναυλιών του Billy Graham, σε ασπρόμαυρη κατάσταση. Άμα το ανοίξει όμως και βάλει τη βελόνα στο πρώτο αυλάκι(αφήστε κατά μέρος τα cd! Αυτά είναι τεχνολογικά υποκατάστατα, αμφισβητούμενης τσίγκινης ποιότητας!), τινάζεται σαν να τον χτύπησε ρεύμα υψηλής τάσης! Ξέρετε τώρα. Τα μαλλιά ψηλά και τα μάτια γουρλωμένα! Ακούστε την δεύτερη πλευρά του πρώτου δίσκου – όπου βασικά ένα κομμάτι θα ακούσετε! – για να διαπιστώσετε τι ήταν ικανός να κάνει με μια κιθάρα στα χέρια ο Duan! Αν δεν σας φτάνει, πηγαίνετε στον δεύτερο δίσκο και ακούστε την πρώτη του πλευρά – πάλι ένα κομμάτι θα ακούσετε! – για να διαπιστώσετε τι μπορείτε να πάθετε αν συνεχίσετε να τον ακούτε να παίζει κιθάρα! Καλά που υπάρχουν οι άλλες δύο πλευρές, για να δικαιολογηθεί κάπως η παρουσία και του υπόλοιπου συγκροτήματος, αφού ο αθεόφοβος τους έκανε σαν να …μην υπάρχουν! Μεστό, ψιλοκομμένο ροκ, με μυρωδικά από την Αλαμπάμα, κάνα – δύο χέλια από το Μισσισσιππή, καυτερή σάλτσα blues τσίλι(δίνει ιδιαίτερη γεύση στο μίγμα. Να την δοκιμάστε καμιά φορά!), σ` ένα παλιό καουμπόικο τηγάνι, σβησμένο με Wild Turkey! Αν θέλετε να δοκιμάστε τώρα πιο hot ` n ` spicy εκδοχή, αμέσως μετά βάλτε στο πικάπ να γυρίζει και τίποτα “Marshall Tucker Band”, “Alabama Southbound Train”, ότι σας βρίσκεται τέλος πάντων! Είναι στα πλαίσια του αυτοσχεδιασμού στην κουζίνα, με ότι έχουμε στα ράφια! Οι Allmans ήταν μια μάλλον όχι τυπική south οικογένεια, χωρίς ενδεχομένως τις κλασσικές σημαίες και τις Dixie καταβολές, ήταν όμως μια σούπερ – δεμένη ορχήστρα, που δε χωρούσε σε κανένα δωμάτιο, γι` αυτό και τα studio άλμπουμ τους ακούγονται σα να τους ντουμπλάρει κάποιος! Αυτές τις μπάντες τις βλέπεις ζωντανά στη σκηνή. Δεν είναι για ηχογραφήσεις σε δωμάτια με αυγοθήκες και πανάκριβες κονσόλες, γιατί έτσι δε μπορεί να αποτυπωθεί το συναίσθημα. Ευτυχώς δηλαδή, που δε βρέθηκε τρόπος ακόμη να το κοπιάρουν οι εταιρείες κι αυτό! Γιατί τότε θα γίνουν κονσέρβες φασόλια, με διαφοροποίηση στη σάλτσα! Πουάχ, που λένε και στα κόμικς! Άμα θέλετε τώρα στοιχεία του τύπου πως, πόσο, ποιοί, που, γιατί, πότε κλπ, περάστε από δω
http://en.wikipedia.org/wiki/At_Fillmore_East
Μέχρι το επόμενο ροκ – σεμινάριο μας, πάρτε και μερικά αποσπάσματα με τους Allman στη σκηνή.
ΒΙΝΤΕΑΚΙΑ
———————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————-
ROCK CLASSICS 10. COLDBLOOD(1969) 29/5/2011
Συντάκτης gkosk
Σαν Φρανσίσκο και τα μυαλά στα κάγκελα κι εδώ! Πολύ Φρίσκο βγαίνει το αφιέρωμα, αλλά δεν γίνεται κι αλλιώς. Να αφήσω απ` έξω δισκάρες όπως αυτόν εδώ, είναι απαράδεκτο! Όταν πήρα εκείνον τον δύσμοιρο τον αντιγραφέα τον Phillips(τον πρώτο, γιατί μετά πήρα κι άλλους δύο…), ήταν το πρώτο βινύλιο που πέρασα σε cd και από εκεί κατευθείαν στο pc, για να παίζεται στο πικάπ μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις! Φυσικά και πέρασαν μαζί με τα κομμάτια και οι γρατζουνιές και πολύ γουστάρω! Δεν επρόκειτο να αγοράσω όμως το συγκεκριμένο δίσκο κατευθείαν σε αψεγάδιαστο, βιομηχανοποιημένο, λάτινο μουσικό κακέκτυπο, παρά μονάχα αν είχε βγει κατευθείαν σε αυτό το φορμάτ. Δύσκολο, αλλά θα προσπαθήσω να σας δώσω μια περιγραφή όλων αυτών που διαδραματίζονται, στα περίπου 45 λεπτά που κρατάει αυτό το soul –folk – psych – ανατολίτικο – rock όραμα. Είναι γνωστό σε όλους σας πιστεύω, πως ότι «έπιναν»(για το νερό κουβεντιάζουμε, έτσι;), εκεί κάτω μεταξύ `67 – `69(άντε και κάνα – δύο χρονάκια μετά), ήταν επικίνδυνα διεγερτικό για τα εγκεφαλικά κύτταρα, γι` αυτό και οι περισσότεροι που έθεσαν εαυτούς στην υπηρεσία της ιατρικής, είχαν ένα θέμα μετά όταν πήραν το εξιτήριο στο χέρι. Εμάς όμως μας νοιάζει τι δημιούργησαν και είναι πέρα από κάθε αμφιβολία μοναδικό! Που να κοπιάρεις στις μέρες μας μια τέτοια επανάσταση στη μουσική και τη ζωή γενικότερα; Γίνεται; Να πιάσεις ας πούμε τους facebook – fans και να τους εμφυσήσεις την φιλοσοφία του «πιάσε αγόρι μου τη ζωή απ` τα μαλλιά και άσε τις μαλακίες με μπλιγκιμπλόνκια», είναι αδύνατον. Και το σάλιο σου χαλάς και αυτονών τους τη σπας. Οπότε ας τους αφήσουμε να επαναστατούν εικονικά και ας κάνουμε οι υπόλοιποι τη δουλειά μας. Everybody happy. Λοιπόν, εδώ έχουμε ένα δίσκο, που άμα δεν έχεις υπομονή και ακούσεις κάποια δευτερόλεπτα από τα 2 πρώτα κομμάτια, πας στον τύπο στο ταμείο και του λες «φχαριστώ φίλε, αλλά δε μου κάνει. Άλλα ψάχνω εγώ»… Σ` αυτή την περίπτωση άμα το παλικάρι είναι αυτό που λέμε αφοσιωμένος εργαζόμενος, με ζήλο και τα λοιπά, θα προσπαθήσει να σε μεταπείσει, όμως είναι καλύτερα και για σένα και για μας και για κείνον, να μην αλλάξεις γνώμη! Πήγαινε σε κανένα άλλο ράφι καλύτερα και άφησε την Lydia Pense και τους 8 σωματοφύλακες της ήσυχους!
Αν απ` την άλλη έχεις υπομονή κι ακούσεις και κανένα παραπάνω κομμάτι, μμμ… εκεί τα πράγματα αλλάζουν άρδην και δεν ψάχνεις ούτε για σκόντο στην τιμή! Μόνο μια σακούλα και να φύγεις γρήγορα για το σπίτι! Χα! Please give me back my brain, που τραγουδάνε και τα παιδιά εδώ! Τα μυαλά στα κάγκελα, ένα πράγμα! Για ορντέρβ έχουμε δύο φολκάκια ψιλό – light, μετά όμως που ζεσταίνεται το λαρύγγι της Lydia, πάμε για άλλα! Από την psych out εκδοχή του Μουσταφά(αυτού που τραγουδάει και η Γλυκερία!), μέχρι acid – blues και εκρηκτικές soul μολότοφ! Απ` όλα έχει ο μπαξές! Από αλλού ξεκινάνε και αλλού καταλήγουνε! Απίστευτα πράγματα σας λέω! Βαράνε κάτι κλασσικά δωδεκάμετρα γκαγκάν – γκαγκάν και μέσα ξεφεύγουν folk – rock αμανέδες! Δεν παίζει να έχετε ακούσει κάτι παρόμοιο, ούτε να ακούσετε ξανά, εκτός κι αν πάθει κάτι η πλάση και γυρίσουμε στο`67… Κάθομαι και προσπαθώ να ξεχωρίσω ένα κομμάτι ρε παιδιά, έτσι σαν το καλύτερο πως λέμε για να σας το προτείνω, αλλά που; Εύκολο είναι; Ή τον ακούς όλο το δίσκο και σ` αρέσει both sides, ή τον βγάζεις από το πικάπ και βάζεις κάτι άλλο. Δεν είναι κακό. Γούστα είναι αυτά. Α! Βρήκα ένα κομμάτι που μπορεί να το αποκαλέσει κανείς ear – drug! I`m a good woman λέγεται. Καλά, εδώ μιλάμε για ένα τραγούδι – μια γενιά, έτσι; Οι τύποι είχαν για ιμπρεσάριο τον Billy Graham, τον ιδιοκτήτη του φοβερού Filmore West(και του Filmore East), ο οποίος τους πήγε σηκωτούς κατευθείαν από τις πρόβες στο μαγαζί του, στα γραφεία της Atlantic, που τους υπέγραψε με συνοπτικές διαδικασίες! Σιγά μην άφηνε τέτοιο κελεπούρι ο Ahmet Ertegun, με την καλύτερη μύτη στην Αμερικάνικη δισκογραφία! Τα οσφραίνονταν αυτά από την εξώπορτα! Και οι Coldblood μύριζαν από πάνω μέχρι κάτω ψαρίλα και γοργόνες από τον κόλπο του Σαν Φρανσίσκο! Από τη θάλασσα στο καφάσι και γρήγορα! Το`69 βγήκε ο δίσκος τούτος και έκτοτε μάθαμε ότι ποτέ δεν πρέπει να λες στη ζωή ότι τα έχεις ακούσει όλα! Νομίζετε ότι υπερβάλω; Χα! Για ψάξτε το βινύλιο αυτό και τα ξαναλέμε… Αν το βρείτε βέβαια, γιατί ακόμη κι οι μεταχειρισμένες κόπιες του δεν πάνε κάτω από 120 ευρώ η μια! Τώρα με το διαδίκτυο δεν ξέρω αν κανένας τρελαμένος το έχει ανεβάσει πουθενά, αλλά έστω κι έτσι αξίζει να το ψάξετε. Αν θέλετε και τους προσωπικούς δίσκους της Lydia γιατί πάθατε κάτι – αλλά δεν ξέρετε ακόμα τι είναι αυτό με τη φωνή της, ή απλά το ξεχνάτε ή μπαίνετε σε καμιά λίστα αναμονής στα δισκάδικα της Αθήνας! Όταν βρεθεί στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, ή τον «σκοτώσει» κανένας συλλέκτης, τότε μπορεί να είστε εσείς οι τυχεροί!
Γιώργος Κοσκινάς
ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΠΟΥ ΤΑ ΒΡΗΚΑΜΕ ΚΙ ΑΥΤΑ!
————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————
ROCK CLASSICS 9. ROY BUCHANAN(1972) 22/5/2011
Συντάκτης gkosk
Λευκοί bluesmen σαν τον Βοστωνέζο Roy Buchanan δεν ξεφυτρώνουν κάθε μέρα. Από τους 5-6 όλους κι όλους κιθαρίστες, που κατάφεραν να παίξουν τα blues και να βγάλουν το πάθος, το ρυθμό, το feeling, την ψυχή τους την ίδια. Δεν είναι για να λέμε και να αναλύουμε τεχνικές. Αυτά ας τα κρίνουν όσοι έχουν τα διπλώματα και τέλος πάντων κατηγοριοποιούν ότι κινείται και βγάζουν από την μύγα ξύγκι. Τον Buchanan τον ζεις και σου παίρνει το μυαλό με τα ριφ και τα σόλα του. Φεύγεις από το σώμα που σε φιλοξενεί και πετάς ψηλά, πάνω από τα σπίτια, στα σύννεφα, σε άλλες πολιτείες και μπαίνεις μέσα στο βίντεο κλιπ σου σαν πρωταγωνιστής. Αν ακούς με το νου. Αν όχι… ψάχνεις για κανένα γδάρσιμο στο δίσκο, έχεις λίγη φαγούρα στον ώμο, κάτι καίγεται στην κουζίνα και μπορεί να είναι το τοστ, ή μπορεί να χάσεις το ματς στην τηλεόραση… Με λίγα λόγια, ο Roy δεν είναι για μαϊντανός, ούτε για να γεμίζει ράφια με δίσκους, ούτε κατ` επέκταση για να έχεις λες ότι άκουσες και κάτι διαφορετικό.
Λοιπόν, εδώ έχουμε μια κατάθεση ψυχής από έναν τύπο που πνίγηκε στο μπουκάλι και έφυγε νωρίς δυστυχώς, ακολουθώντας το πεπρωμένο μπόλικων χαρισματικών της ροκ. Τι να πιάσεις και τι να αφήσεις. Για το Messiah will come back again, σας αφήνω να το περιγράψετε – αν βρείτε τα λόγια – όταν το ακούσετε καμιά δεκαριά φορές τουλάχιστον. Για τον κάθε έναν έχει να δώσει διαφορετικά πράγματα. Όπως όλος ο δίσκος άλλωστε. Ότι βιώνεις και μπλέκεται στις νότες δεν αξιολογείται με καμία δύναμη , γιατί τις στιγμές δεν τις βάζεις σε λίστες από το 1 μέχρι το 10, ας πούμε. Η telecaster φτάνει στα όρια των δυνατοτήτων της στα χέρια του κιθαρίστα. Ροκάρει με συναίσθημα, κι όχι στυλιζαρισμένα. Οι εισαγωγές του είναι προετοιμασία για mind blowing καταστάσεις και όχι τίποτα τυπικούρες του ηχολήπτη. Παραβιάζει τους φωτεινούς σηματοδότες των δισκογραφικών κανόνων, σε κάθε ευκαιρία και δεν μπαίνει σε κανένα καλούπι. Ακόμη και στην περίπτωση του δικού του καλουπιού, πιστεύω ότι ανήκει στην κατηγορία εκείνων που μετά τα έσπασαν και τα πέταξαν. Κι έτσι δεν πρόκειται να γνωρίσει η μουσική άλλον Roy Buchana. Πάπαλα. Θα μπορούσα να σας γράφω σελίδες επί σελίδων και εσείς να κάνετε ένα κεφάλι – μπαλόνι, οπότε εγώ στο τέλος θα ήμουν ο «ψαγμένος» του στυλ « πω, πω τι έγραψε ο άνθρωπος», κι εσείς με μια γεύση «ρε δεν πάει να λες και να γράφεις. Εμένα άμα δεν μου γουστάρει θα τον στείλω τον Buchanan στα cd για ανακύκλωση», οπότε ούτε εσείς – ούτε εγώ κάναμε τίποτα παραπάνω από μια τρύπα στο νερό. Κρίμα κι άδικο. Σας αφήνω να πάρετε χαμπάρι τι παίζει εδώ ο τρελός(πιο γρήγορος κι απ` τις χορδές τις κιθάρας του, λέμε!), και τα λέμε στο επόμενο βινύλιο που θα ξεθάψω. Πάντως τούτο δω, όταν βγήκε από το ράφι του έβγαζε μια μυρωδιά… μμμ… που είναι ρε γυναίκα η κιθάρα;
Ο Buchanan την έκανε με ελαφρά το`88 και ησύχασε. Τζαμάρει με τon Stevie Ray και τα αγγελάκια για θεατές και γουστάρει. Για τα τυπικά και μόνο, η Polydor κυκλοφόρησε αυτό το δίσκο το `72. Ήταν ο πρώτος του προσωπικός. Άμα έχετε λεφτά και σας τρώνε την τσέπη, ψάξτε να βρείτε και εκείνα τα δύο βινύλια που έκανε με τους Snakestretchers στην BIOYA ένα χρόνο πριν. Αν σας έκατσε κάπως άτσαλα η φάση με το ΔΝΤ, αγοράζετε το διπλό cd της Polydor Sweet Dreams: The Anthology, οπότε καθαρίσατε.
Αφιερωμένο εξαιρετικά στο Λάζαρο
Γιώργος Κοασκινάς
ΦΑΤΕ ΜΑΤΙΑ ΨΑΡΙΑ
————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————-
RARE GARAGE GEMS 1 – Luv Bandits & Love Exchange 17/5/2011
Συντάκτης gkosk
Δύο γκαραζογκρουπάκια του`65, με την αναρχοαυτόνομη γρέντζα αντίληψη του ροκ – φέρεσθαι, από τα εκατοντάδες που ανακαλύπτουν καθημερινά οι δισκογραφικές και στοιβάζουν σε συλλεκτιά βινύλια και cd. Όσα και να βρουν – άλλα τόσα θα περιμένουν στην ουρά, για να πάρουν τη θέση τους στην ροκ ιστορία. Τα δύο που θα ακούσετε στο παρακάτω βίντεο, είναι οι Luv Bandits και οι Love Exchange, σε δύο κομματάκια μούρλια! Ντόπα για τα αυτιά! Εν ευθέτω χρόνο θα ακολουθήσουν κι άλλα. Stay tuned…
————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————
ROCK CLASSICS 7. JEFFERSON AIRPLANE – Surrealistic Pillow(1967) 15/5/2011
Συντάκτης gkosk
1967. Η χρονιά της ψυχεδελικής έκρηξης, των παιδιών των λουλουδιών, του flower power, των acid trips και των δύο συνθημάτων που έβρισκες επάνω σε κάθε ρούχο νέου. Αγάπη και Ειρήνη. Ορμητήριο όλων ο κόλπος του Σαν Φρανσίσκο, που από απλή πόλη γίνεται το επίκεντρο των χίπις. Filmore West και Haight Asbury. Το ένα είναι το θρυλικό συναυλιακό στέκι του Billy Graham και το άλλο η απόλυτη psychedelic συνοικία. Ο χαμός ο μεγάλος όλης αυτής της ιστορίας, είναι λίγο έως πολύ γνωστός. Κανένας δεν γλύτωσε από αυτές τις παρενέργειες. Τέχνη, πολιτισμός, λογοτεχνία, επιστήμη. Τι, επιστήμη; Μέχρι και ο καθηγητής Timothy Leary πήρε LSD, κι από τότε ακόμη τον ψάχνουν εκεί κάτω! Ο Ken Kessey πάλι, έγινε διάσημος για τις ψυχεδελοβόλτες που έκοβε με το βανάκι του, τύπουVolkswagen, μπογιατισμένο με λουλούδια. Μέσα σε εκείνο το βανάκι μπήκαν οι μισές διασημότητες της χώρας, κι όσοι κατάφεραν να βγουν είχαν έναν άλλο …αέρα! Ήταν το καλοκαίρι της αγάπης και όλος ο κόσμος έζησε για μερικούς μήνες(εκτός από κάποιους που έμειναν εκεί και ο χρόνος έκτοτε δεν είχε κανένα νόημα. Μέρες, μήνες, χρόνια, τι κι αν γυρίζουν; Για μερικούς συνανθρώπους μας το`67 είναι στο ημερολόγιο τους και η σελίδα δεν έχει αλλάξει!), μέσα στη ζάλη μιας μοναδικής κουλτούρας, με απλά συνθήματα και μπόλικη αμφισβήτηση προς κάθε κατεύθυνση. Η επιστροφή στη φύση αυτή, είχε και τις βουτιές από βατήρα στις χασισοπισίνες, φυσικά! Τα ναρκωτικά απογειώθηκαν και η δημοτικότητα τους αν μπορούσε να σφυγμομετρηθεί, θα έβγαζε κυβέρνηση χαλαρά! Αυτά για έναν μικρό πρόλογο, ώστε να καταλάβετε τι «καπνό φουμάριζαν» τότε τα νιάτα(κι όχι μόνον), αλλά και επιπλέον για να φανταστείτε με τι κρότο έσκασε η πολύχρωμη ηχητική τρακατρούκα αυτή που αποκαλέστηκε “Surrealistic Pillow”.
Έφαγε η μύγα σίδερο και τον κουνούπι ατσάλι! Κι όχι μόνο αυτό. Η ψυχεδέλεια έγινε εμπορική και αναγνωρίσιμη απ` όλους, την ίδια στιγμή που ακόμη και οι πιο συντηρητικές εταιρείες δίσκων της εποχής, έτρεχαν και δεν έφταναν για να προλάβουν να υπογράψουν τους διαθέσιμους μακρυμάλληδες, και να προσθέσουν όσα περισσότερα δολάρια μπορούσαν στους λογαριασμούς τους! Ένας παροξυσμός ηχογραφήσεων και κυκλοφορίας δίσκων, που όμοιο τους δεν γνώρισε(ούτε αναμένεται να συμβεί στις επόμενες δεκαετίες), η μουσική σκηνή παγκοσμίως! Μερικοί φίλοι μου λένε, «αχ, να μπορούσα να ζούσα τότε! Να δεις τι δίσκους θα αγόραζα!». Ευσεβείς πόθοι αγαπητοί μου! Τι να πρωτοαγόραζες δηλαδή; Κάθε μέρα γράφονταν 30-40 μεγάλοι δίσκοι και καμιά 500αριά μικροί! Οργασμός δημιουργίας και έμπνευσης! Έβαζες στο στούντιο 3-4 χίπηδες με άποψη και μαστούρα, τους άφηνες να τζαμάρουν και μετά τα περιτύλιγες όλα αυτά σε ένα εξώφυλλο «ψάξε να βρεις τι θέλει να πει εδώ ο ποιητής». Η επιτυχία απείχε μόλις λίγους ραδιοφωνικούς σταθμούς και μερικά free κονσέρτα μακριά! Υπήρχαν ήχοι για τον καθέναν, προτάσεις για κάθε μέλος των κοινοβίων των γύρω περιοχών, αλλά και για όσους περίεργους ήθελαν να πάρουν μια γεύση για του «τι συμβαίνει τέλος πάντων εκεί κάτω». Λίγες φορές όμως, βρέθηκαν ήχοι που κατάφεραν να γίνουν σήματα – κατατεθέντα όλης αυτής της ιστορίας, να αποφέρουν τεράστια έσοδα και φήμη στους δημιουργούς τους, αλλά και να εκφράσουν όλους τους εμπλεκόμενους σε εκείνους τους πολύχρωμους μήνες. Το “Surrealistic Pillow” των Jefferson Airplane, ήταν μια τέτοια χαρακτηριστική περίπτωση. Τα είχε όλα, στην πλέον ελκυστική δοσολογία και φυσικά έγινε απαραίτητος για κάθε δισκοθήκη, την εποχή που δεν υπήρχε ασύστολο download και καταπάτηση πνευματικών δικαιωμάτων, οπότε όποιος ήθελε να ακούσει κάτι – το αγόραζε. Απλά πράγματα. Ψάχνω να βρω ένα λόγο για να μην αγοράσει κανείς αυτό το άλμπουμ και φίλοι ειλικρινά μου δεν βρίσκω. Δεν έχει να κάνει με προτίμηση προσωπική, αλλά με ένα παράδειγμα «αγοράζω κάτι απ` το οποίο μαθαίνω και κατανοώ μια εποχή». Ότι πιο αρμόδιο για να σας εισαγάγει στην κουλτούρα και την μουσική σκηνή του Φρίσκο! Ένα κι ένα όλα τα κομμάτια, που μπορούν άνετα να μπουν σε οποιοδήποτε ντοκιμαντέρ γυριστεί ποτέ για εκείνα τα χρόνια, κι έχουν ήδη γεμίσει αμέτρητες σκηνές κινηματογραφικών ταινιών. Καθοδηγούμενοι από την μορφή της ροκ – ιέρειας των `60ς Grace Slick, οι Jefferson(για τους φίλους), καθιερώθηκαν σε χρόνο μηδέν και τα οφείλουν όλα σε ένα τραγούδι. Στο Somebody to Love(Someone to Love για τους γνώστες της ιστορίας της μπάντας, απ` όταν το είχαν γράψει σαν Great Society), που είναι εδώ, δεύτερο στην πρώτη πλευρά του δίσκου. Είναι από μόνο του ο ήχος του «καλοκαιριού της αγάπης»! Δεν υπάρχει κάτι πιο χαρακτηριστικό! Τι χρειάζομαι; Κάποιον να με αγαπήσει! Ότι ζητούσαν οι νέοι, το συγκρότημα το έκανε τραγούδι και τους το χάρισε! Η φιλοσοφία μιας ολόκληρης γενιάς, σε ένα μόλις κομμάτι!
Κι αν θέλεις να μάθεις περισσότερα, να εμβαθύνεις που λέμε, πάλι από αυτό το κομμάτι ξεκινάς. Είναι η βάση, μαζί με το Born to be wild των Steppenwolf του John Kay. Μπορεί να μην μπήκε στο soundtrack του “Easy Rider”, αλλά κι έτσι την έκανε την δουλειά του. Πήγε στο Woodstock και έμεινε εκεί για πάντα, πάνω από την φάρμα που φιλοξένησε το κορυφαίο ροκ – κονσέρτο όλων των εποχών, σαν πολύτιμο και μοναδικό ενθύμιο. Στο άλμπουμ αυτό των Jefferson έχει κι άλλα ψυχεδελικά διαμάντια, όπως το κρυφτούλι που παίζει η Αλίκη στην χώρα των acid θαυμάτων. Δεν είναι άλλο από τον …λευκό λαγό, ή White Rabbit. Η απόλυτη ψυχεδελομπαλάντα! Φεύγεις, χάνεσαι, κάτι βρίσκεις αλλά δεν ξέρεις τι είναι και το αφήνεις πάλι κάτω, κάποια μυγάκια σε ζαλίζουν πάνω απ` το κεφάλι αλλά δεν τα πειράζεις, μερικά δέντρα είναι εκεί πιο πέρα αλλά όσο τα πλησιάζεις τόσο ξεμακραίνουν και όλα αυτά δεν σταματούν ακόμη και όταν τελειώνει το κομμάτι, οπότε λες «…βρε τι ήταν πάλι τούτο που με βρήκε;»! Το Plastic fantastic lover χαστουκίζει κατάμουτρα την κατάντια μιας δήθεν πουριτανικής κοινωνίας, που παράγει καταναλωτισμό και προάγει πρότυπα εγκεφαλικής εξαθλίωσης! Τα My best friend & Coming back to me είναι αφιερωμένα στην εποχή τους, με όλα τα ιδανικά που επιχείρησαν να ζωντανέψουν. Έχει κι άλλα υπέροχα ροκ – ψήγματα, κι ο καθένας από εμάς επιλέγει αυτά που τον εκφράζουν περισσότερο. Αν αγοράσετε το cd του 2003, κερδίζετε επτά ακόμη τραγούδια, από τα οποία τα 4 είναι ανέκδοτα, ενώ τα υπόλοιπα 3 εναλλακτικές ηχογραφήσεις αντίστοιχων που μπήκαν στον δίσκο. Το συγκρότημα απάρτιζαν για τις ανάγκες του “Surrealistic Pillow” οι παρακάτω.
Marty Balin – φωνητικά – κιθάρες
Grace Slick – φωνητικά
Paul Kantner – κιθάρες – φωνητικά
Jorma Kaukonen – κιθάρες – φωνητικά
Jack Casady – μπάσο
Spencer Dryden – ντραμς – κρουστά
Ο δίσκος ηχογραφήθηκε τον Οκτώβριο του 1966, στα στούντιο της RCA στην Καλιφόρνια και κυκλοφόρησε την επόμενη χρονιά. Πήγε μέχρι την τρίτη θέση των charts του Billboard και σαν singles έκοψε τα Somebody to Love(Νο 3 στους καταλόγους επιτυχιών), White Rabbit(Νο 5). Ακολουθεί το περιεχόμενο του άλμπουμ και τα έξτρα τραγούδια της επανέκδοσης του σε cd.
ΠΡΩΤΗ ΠΛΕΥΡΑ
«My Best Friend»
«Today«
ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΛΕΥΡΑ
«D.C.B.A. -25»
«How Do You Fee”
«Plastic Fantastic Lover»
ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΗ – ΕΞΤΡΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ(2003)
«In The Morning»
«J.P.P. McStep B. Blues»
«Go To Her (εναλλακτική εκδοχή)»
«Come Back Baby»
«Somebody to Love (Μονοφωνική ηχογράφηση)
«White Rabbit (Μονοφωνική ηχογράφηση του single)
«D.C.B.A. -25» (Ορχηστρική εκδοχή)
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ & ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ ΤΗΣ ΜΠΑΝΤΑΣ ΣΕ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΑ SHOW
———————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————–
AFTERGLOW91968) PLUS BONUS 13/5/2011
Συντάκτης gkosk
Αφού με έβαλε ο «λύκος» στη πρίζα και με κούρδισε καλά με τα ψυχεδελοδιαμαντάκια του, τα «τρέχα γύρευε τα τώρα στα βινιλιάδικα και χώνε χρήμα για να ρολάρει η αγορά», είπα να ανταποκριθώ ανάλογα στα δικά μου μέτρα και σταθμά, αυτής της ταραγμένης λιμνοθάλασσας που έπλεαν τα psych out νούφαρα στα `60ς. Στα πλαίσια λοιπόν της «ξέρω πιο πολλά από σένα» και της μουσικής διαπαιδαγώγησης(δείτε το σαν κοινωνική προσφορά σας παρακαλώ, για να νοιώσω καλύτερα!), θα συνεισφέρω μερικά επιπλέοντα στοιχεία της λιμνοθάλασσας, που σα τα μικροσκοπικά έντομα χρειάζονται κι αυτά μεγεθυντικό φακό! Ε, αυτόν τους προσφέρουμε στο Comics Trades και το «Στόμα του Λύκου» και μαζί σε όσους ενδιαφέρονται φυσικά(δεν είναι υποχρεωτικό, έτσι;), την ευκαιρία να γίνουν …μικροβιολόγοι για λίγο! Ζήστε το όνειρο σας αγαπητοί μου και ετοιμάστε τα βατραχοπέδιλα σας, γιατί κάτω από την επιφάνεια χρειάζεται γρηγοράδα, λόγω των αγνώστου προέλευσης κατοίκων της!
Οι πρώτοι που σκέφτηκα για να πάρω δείγμα, είναι κάτι μυστήριοι τύποι από το Όρεγκον(καλά έβγαζε και ψυχεδέλεια στα Βόρεια;), που κατά κάποιο περίεργο τρόπο μπερδεύτηκαν στα εργαστήρια μαζί με τους βακίλους των Doors, των Jefferson Airplane, των Byrds και του Donovan και έκαναν ένα ιό μούρλια για τα αυτιά! Ένα άλμπουμ άφησαν πίσω τους, για να μη χαλάσει η πιάτσα της εποχής και να μην βγάλουν εμπορικό όνομα! Κάθε τέτοια γκαραζόμπαντα που σέβονταν τον εαυτό της, δεν έβγαζε πάνω από έναν μεγάλο δίσκο, ή ένα – δύο δισκάκια. Οι Afterglow διάλεξαν το δεύτερο. Κυκλοφόρησε το 1968 και μπορείτε να τον ακούσετε, αλλά όχι να τον αγοράσετε! Τι γιατί; Και που να βρεθεί μου λέτε; Ούτε τα μέλη του γκρουπ δεν τον έχουν πλέον! Μια κόπια ο καθένας πήρε και την χάρισαν στους φίλους τους! Άμα θέλετε ξαναζεσταμένο φαγητό, υπάρχει και η Sundazed που τα επανακυκλοφορεί αυτά. Πάντως ξεκίνησαν σαν Medallions το 1965. Φωνητικά ο Gene Resler, ντραμς και ηγεσία από τον Larry Alexander, μπάσο από τον κ. Ron George και πλήκτρα(όπα!), από τον Roger Swanson. Τους πιτσιρικάδες πήρε μυρωδιά ο σχιζοφρενής με την κονσόλα, Leo de kar Kulka, που γύριζε όλη την Αμερική και έψαχνε για teen – «λαυράκια». Και καλά έκανε, γιατί έτσι ακούσαμε βρε παιδάκι μου και 20 – 25 διαφορετικά πράγματα. Να` ναι καλά ο άνθρωπος. Το βινύλιο εκείνο είχε τα
01.Morning
02.Dream Away
03.Susie’s Gone
04.Mend This Heart of Mine
05 Afternoon
06.Chasing Rainbows
07.By My Side
08.It’s a Wonder
09.Love
10.Riding Home Again
11.Meadowland of Love
12.Susie’s Gone
13.Chasing Rainbows
14.Afternoon
Τα τρία τελευταία θα τα βρείτε στην επανακυκλοφορία της Sundazed(μωρέ ήλιος που τους έσκασε εκεί κάτω!), το `95 σε cd. Που θα το βρείτε; Α, καλά! Internet δεν έχετε; Δε μπορεί! Αν δεν έχετε τότε πως τα διαβάσατε όλα αυτά; Τέλος πάντων. Δείτε το βιντεάκι με το Morning και κάτι θα κάνω να σας βρω και το άλμπουμ ολόκληρο, αλλά μη με ρωτάτε πότε! Ούτε ποιο θα είναι το επόμενο garage – «μικρόβιο». Άγνωστε αυτές οι βουλές…
AFTERGLOW – Morning
Bonus video – MORNING DEW – Sing Out(1967)
Από τα mind blowing κομμάτια του`67! Σου παίρνει τα μυαλά! Πληροφορίες για την μπάντα, προσεχώς… Να σας κρατάω σε εγρήγορση!
————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————
ROCK CLASSICS 6. AZTECA(1972) 10/5/2011
Συντάκτης gkosk
Αυτά συμβαίνουν όταν δίνεις το πράσινο φως στους Λατινοαμερικάνους να ηχογραφήσουν την δική τους ροκ – εμπειρία. Ξέρετε τι γίνετε εκεί κάτω, στη χερσόνησο του Γιουκατάν, έ; Τρώνε και πίνουνε περίεργα πράγματα, βλέπουμε κάτι οράματα τίγκα στα πολύχρωμα ψηφιδωτά των προγόνων τους, σκεπάζονται μετά με εκείνες τις χειροποίητες μπέρτες σαν τον Κλίντ Ήστγουντ στο «μονομαχία στο Έλ Πάσο», κι όσοι νομίζουν ότι οι κάτοικοι όλων εκείνων των χωρών είναι τίποτα χαλαροί που ξαπλώνουν για σιέστα το μεσημέρι, μ` ένα ψάθινο καπέλο στο κεφάλι για να κάνει σκιά, χάνετε πάσα ιδέα και μαζί τα αυγά και τα πασχάλια, αφού οι μάγκες ροκάρουν τις λάτιν καταβολές τους και είναι τόσο πειστικοί, που νομίζεις ότι η ροκ ξεπήδησε από τα χωράφια τους πρώτα! Αυτό συμβαίνει και με τους Azteca. Κι εδώ προσέξτε τώρα, γιατί δε μιλάμε για τίποτα τυχαίους – μέτριους μουσικούς, που μέσα σ` όλο των χαμό των `60ς βρήκαν κι αυτοί ένα συμβόλαιο και έγραψαν πέντε κομμάτια για ψαγμένους ειδήμονες και κολέκτορες(του κώλου λέκτορες που λέει κι ο Νίκος!). Α παπα! Εδώ είναι μαρμελάδα από Αζτέκους, με φέτες κάκτου και μεσκαλίνης, σε ψιλόλιγνο βαζάκι με στενό στόμιο, για να μη βάζει κανείς εύκολα το δαχτυλάκι του μέσα και να κλέβει το περιεχόμενο! Το νου σας! Η φίρμα στο βαζάκι λέει «Hand Made”, όπερ μεταφραζόμενο Ελληνιστί «χειροποίητο»! Μικρή η παραγωγή, σα κείνες της Άνω Καστανιάς στη Φλώρινα, όπου πέντε – έξη γυναίκες του χωριού φτιάχνουν το γλυκό, κάνα δύο το βάζουν στα βάζα και καμιά δεκαριά το αγοράζουν από το μπακάλικο και το τρώνε, γιατί είναι ανύπαντροι και δεν ξέρουν να φτιάχνουν! Συντεχνιακή κατάσταση σας λέω! Ας πάμε στα αρχαία μονοπάτια του «δρόμου προς την ελευθέρωση του εγκεφάλου, δια μέσου της μουσικής», που βάδισαν οι Azteca.
Φτιάχτηκαν με αγνά υλικά το 1972, από τον Coke Escovedo(άλλη εταιρεία …cola αυτή!) και το αδελφάκι του Pete. Κράτησαν τα επώνυμα της οικογένειας, αλλά προφανώς για ένα αρχέγονου τύπου κόμπλεξ, τροποποίησαν τα μικρά τους για να μοιάζουν Αμερικανοθρεμένοι. Ο μικρός Escovedo(το Escovedάκι δηλαδή), είχε κάνει μεταπτυχιακά με τον μάστρο – Carlos(aka Santana), οπότε αντιλαμβάνεστε ότι μάσαγε τον ταραμά και έφτυνε το κουκούτσι στα 15 μέτρα και βάλε! Για να πλαισιώσουν την μπάντα τους, κι επειδή είχαν και πολλά αδελφοξάδερφα, μάζεψαν καμιά 20αριά ανήσυχους απόγονους των Μάγια, Αζτέκους, Ίνκας κλπ, κι έφτιαξαν τους Azteca. Στην τουρνέ που ακολούθησε την κυκλοφορία του ασύλληπτου ομώνυμου τους δίσκου, φώναξαν και τον Stevie Wonder να πει κανένα τραγουδάκι, έτσι μπας και τον μάθουν στα χωριά τους! Καλά παιδιά σας λέω! Οι βασικοί ήταν οι Lenny White,, Paul Jackson, Wendy Haas, Tom Harrell, Neal Schon(κιθαρίστας των Santana), Errol Knowles, Victor Pantoja. Οι υπόλοιποι έμπαιναν από τον πάγκο, ανάλογα με την εξέλιξη του ματς! Η Columbia ανέλαβε να κυκλοφορήσει τον δίσκο και δεν μετάνιωσε ποτέ! Όχι ότι στην χρονιά του έκανε τρελές πωλήσεις. Αλλά γιατί μετά από μερικά χρόνια έβγαλε τα άντερα της από την επανακυκλοφορία του! Για το στυλ μουσικής που περιέχει, αφήστε καλύτερα… Οι άνθρωποι είναι αυτό που λέμε …δουλειά τους! Τέτοιας ποιότητας latin – rock μόνον στους πρώιμους Santana του`68 θα βρείτε. Ακούστε το La Piedra Del Sol 10 φορές απανωτά και μετά πηγαίνετε στο εξώφυλλο του δίσκου και ψάξτε για ερμηνεία των μορφών που εικονίζονται! Ω ναι! Los paliopedos de Atithasos!
Γιώργος Κοσκινάς
ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΔΕΙΓΜΑΤΑ ΤΩΝ ΙΚΑΝΟΤΗΤΩΝ ΤΗΣ ΜΠΑΝΤΑΣ
—————————————————————————————————————————————————————————————————————
ROCK CLASSICS 5. JONATHAN RICHMAN & THE MODERN LOVERS 9/5/2011
Συντάκτης wulf67
Είσαι πιτσιρικάς το 67 και σου αρέσουν οι Velvet Underground. Τι κάνεις; Παίρνεις τα κιθαρικά σου και τις νότες σου και φεύγεις από το κοιμισμένο Natick Mατσατσούτσετς για τη Νέα Υόρκη. Τους κυνηγάς, τους γνωρίζεις όλους, τόσο που επειδή δεν έχεις και φράγκα κοιμάσαι στον καναπέ του μάνατζέρ τους. Γυρίζεις τον κόσμο όσο μπορείς, από Ευρώπη μέχρι Ισραήλ, κι όταν γεμίσεις από εμπειρίες γυρνάς πίσω και φτιάχνεις τη δική σου μπάντα. Τους ονομάζεις Modern Lovers.
Αυτά όλα τα κάνεις αν είσαι ο Jonathan Richman.
Το κακό είναι βέβαια ότι σ’ εκείνη την εποχή των λουλουδιών και της ντρόγκας και του κουλ, δεν παύεις να είσαι ‘geek’. Ας πούμε λίγο σπασικλάκι. Κοντά μαλλιά. Σκανδαλώδες. Άκου κοντά μαλλιά. Και στα live πολύ συχνά με κουστουμάκι και γραβάτα παρακαλώ. Αμήχανο χαμόγελο. Αυτοσχεδιασμοί στους στίχους και ‘θεατρικού’ στυλ μονόλογοι. Ήταν ίσως τόσο ‘off’ από οτιδήποτε θεωρούσαν όλοι cool εκείνη την εποχή, που γι’ αυτό το λόγο ΕΙΝΑΙ τελικά… cool.
Στο Pretzel Logic είχα γράψει ότι μάλλον θα ήταν μέσα στα 10 LP που θα κρατούσα να μου κάνουν παρέα για πάντα. Το ‘Modern Lovers’ θα ήταν μάλλον άλλο ένα απ’ αυτά. Από πού ν’ αρχίσω; Τα τρομερά lyrics, την εκπληκτική μουσική, τη μοναδική φωνή του Richman;
Σε μια εποχή που όλοι ήταν cool και groovy και πολύχρωμοι και φευγάτοι, ο Richman τραγουδούσε για το τι σήμαινε να είσαι ένας μοναχικός τυπάκος με άγχος, ανησυχίες κλασσικά εφηβικές, άλλοτε τρυφερός άλλοτε θυμωμένος αλλά πάντα απλός και ευθύς. Κι αυτό τελικά μετράει ίσως περισσότερο από τα φοβερά κιθαριστικά και οτιδήποτε άλλο. Το να κάνεις μια κατάθεση ψυχής, έτσι δεν είναι;
Ακούστε το Astral Plane και πείτε μου ότι δεν έχετε νοιώσει έτσι:
Tonight I’m all alone in my room
I’ll go insane if you won’t sleep with me
I’ll still be with you
I’m gonna meet you on the astral plane
The astral plane for dark at night
The astral plane or I’ll go insane
Well I don’t see you and it’s getting dark
Today we should have gone to a Central Park
Well don’t you want to see me ever again?
If not I’ll meet you on the astral plane
The astral plane for late at night
The astral plane or I’d go insane
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=nCb2aArq9HM
Νοσταλγία για τον ‘παλιό κόσμο’ που χάνεται… (ακούς Κοσκινά;)
I see the ’50’s apartment house
It’s bleak in the 1970’s sun
But I still love the ’50’s
And I still love the old world
I wanna keep my place in this old world
Άλλες φορές απλά… έφηβος…όπως εδώ..
some people try to pick up girls
and get called an asshole
this never happened to pablo picasso
he could walk down your street
and girls could not resist to stare
and so pablo picasso was never called an asshole
ή εδώ…
My telephone never rings
She’d never call me
I hate myself today
But I can see through this bitterness and sadness
And so I won’t die now
Someday I think I’ll be dignified and old
Και κλείνω με το εκπληκτικό του Roadrunner που έχει δει άπειρες διασκευές, μέχρι κι απ’ τους Pistols στο Rock’n’Roll Swindle.
Kάντε μια χάρη στον εαυτό σας και βρείτε το. Ξεχάστε για λίγο τις φανφάρες, τα μεγάλα στάδια που γεμίζουν, τους τρομερούς μουσικούς με τις 150 επιρροές και ακούστε λίγο αυτόν τον πιτσιρικά που έφυγε με μια κιθάρα για να βρει τους Velvet, τα μουσικά του είδωλα, και κατέληξε – ευτυχώς για μας – να βρει τον εαυτό του.
Με άπειρο respect κύριε Richman, καληνύχτα σας.
Λάζαρος Αλεξάκης
————————————————————————————————————————————————————————————————————–
Heavy Psychedelic Sounds 201 – Advanced Class 8/7/2011
Συντάκτης wulf67
Εχω βαλει κατω τα κιταπια. Στην αρχη τους εβαλα μαζι με αλλα κομματια αλλα οχι, αξιζουν μονοι τους αναφορα, και τουλάχιστον τρια βιντεα.
Μιλάμε για τους BANG ( τους ποιούς; ) και το εκπληκτικό LP Bow to the King (το ποιο; ) που επηρρέασε κόσμο και λαό. Φυσικά πρόκειται για άλλη μια μπάντα που ποτέ δεν έφτασε στη μεγάλη εμπορική επιτυχία και ποτέ δεν έγινε γνωστή στον κόσμο.
Πρόκειται για 3 άτομα που συναντήθηκαν το 70, λιγες μέρες μετά το Woodstock, και… έμειναν μαζι γιατι αυτή δεν είναι μια από τις μπάντες της μιας βραδιάς μια και το τελευταίο τους LP το έβγαλαν το 2004 παρακαλω! 30 χρόνια πορεία!
Αρχικό line up
Frank Ferrara (bass/vocals)
Frankie Gilcken (guitar/harmony vocals)
Tony Diorio (lyrics/percussion)
Απ όσο ξέρω άνοιξαν αρκετές φορές συναυλίες των Sabbath…
Tι λετε να τους έφαγε? Τι αλλο; Αντιγραφω απ’ το σάιτ τους..
«…changes at Capitol saw the band’s supporters moving on, replaced by A&R men who had their own signings to promote. With the band’s producer also leaving the label, Bang’s support system crumbled. Their new producer engineered a change in personnel that left the band’s drummer and lyricist, Tony Diorio, out in the cold, while Capitol insisted that Bang develop a more mainstream, pop-oriented sound.»
http://www.bangmusic.com/story.html
Με riff στην κιθάρα που πραγματικά ‘σκοτώνουν’, και με συνθέσεις που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τους δήθεν ‘μεγάλους’, χωρίς το στυλάκι Οι αιματοβαμμένοι Heavy Metal God and followers of Super Satan και χωρίς attitude του στυλ ‘break shyte’ οι Bang απλα τα σπανε…
Αυτα που βαζω, για να μην ξεχνιομαστε ειναι παντα του ’70 ε…?
Δισκογραφια:
Death of a Country (1971, Released in 1999 through Bangmusic.com)
Bang (1971, Capitol Records)
Mother / Bow to the King (1972, Capitol Records)
Music (1973, Capitol Records)
RTZ (1999, Bangmusic.com)
The Maze (2004, Bangmusic.com)
Kαι πάμε στα πειστήρια…
Λάζαρος Αλεξάκης
—————————————————————————————————————————————————————————————————————
ROCK CLASSICS 4. BARCLAY JAMES HARVEST – Gone to Earth(1977) 6/5/2011
Συντάκτης gkosk
Δίσκος των πάρτι στα σπίτια, των φλερτ και μιας γενιάς ολόκληρης. Αδικημένος από κάποια άποψη, μιας και αν ζητούσες στα τέλη της δεκαετίας του`70 από τους πιτσιρικάδες να σου πουν τι τους έρχεται στο νου από αυτή την δουλειά των Βρετανών Barclay James Harvest, σχεδόν όλοι θα σου έλεγαν το Poor man`s moody blues! Το συγκρότημα γνώρισε μεγάλη επιτυχία στην Ελλάδα και στην Γερμανία, όταν πέρασε στην τρίτη ηχητική του περίοδο, αυτήν με κυρίαρχο στοιχείο την μελωδικότητα και τον εναρμονισμό των πλήκτρων με τις κιθάρες, όπως και την χαρακτηριστική φωνή του John Lees, που ήταν κομμένη και ραμμένη για μπαλάντες ή λιγάκι up tempo κομμάτια. Ήταν η ποπ τους μετάλλαξη εκείνη. Από πρωτοστάτες της folk – progressive πρότασης που έρχονταν από την Αγγλία, σε κυρίαρχους των μελωδικών ποπ – ροκ στιγμών. Αν ψάξει κανείς πίσω στον χρόνο, θα τους πετύχει με μακριά μαλλιά, γένια και επάνω σε σκηνές ροκ φεστιβάλ, να ερμηνεύουν πολύπλοκες συνθέσεις, χαμένες μέσα στο δαιδαλώδες αυτό τοπίο της μουσικής τότε. Υπερβολή σε όλα. Μαζί τους ήταν κι οι Supertrump, που άφησαν γρήγορα όλα αυτά τα μπερδεμένα μονοπάτια, πειραματίστηκαν και συνέχισαν σε άλλους δρόμους. Ήταν κι άλλοι εκπρόσωποι αυτών των ήχων, που γνώριζαν επιτυχία στα early seventies, στην μετά – ψυχεδελική φάση της μουσικής, όπου τα κατάλοιπα συνέχιζαν να υπάρχουν, αλλά η industrial τεχνολογική έκρηξη τα είχε αλλοιώσει. Όλοι λίγο έως πολύ βρήκαν τον δικό τους δρόμο, αυτόν που τους εξέφραζε περισσότερο.
Έτσι έγινε και με τους Barclay James Harvest. Ας μείνουμε όμως στα του “Gone to Earth”, του άλμπουμ με την κουκουβάγια στο εξώφυλλο και την πεταλούδα σήμα – κατατεθέν της μπάντας, να περιορίζεται σε μια μικρή παρουσία. Ο δίσκος αυτός έλειωσε κυριολεκτικά στα πικ απ! Απ` τις πολλές γρατζουνιές ακούγονταν από ένα σημείο κι έπειτα σαν μια συνοδευτικού τύπου μουσική, με τον ήχο του τζακιού και των ξύλων που καίγονται σε πρώτο πλάνο! Πολλοί τον αγοράσαμε 2 και 3 φορές, για να υπάρχει έστω και σε ένα αντίτυπο σε υποφερτή κατάσταση στην δισκοθήκη μας! Πέρα από το αγαπημένο μπλουζ(όρος της εποχής για να περιγράψει τα κομμάτια που περιμέναμε για να φλερτάρουμε χορεύοντας!), Poor man`s moody blues που στοίχειωσε τα χρόνια εκείνα, ο δίσκος είχε κι άλλους λόγους για να τον αγοράσει κανείς. Το Hymn που άνοιγε την πρώτη πλευρά, ήταν η ιδανικότερη εισαγωγή για τον ακροατή, σχετικά με το περιεχόμενο του δίσκου και πανέμορφο κομμάτι, πνιγμένο στο λυρισμό και τις πολύχρωμες εικόνες. Το ίδιο και το Spirit on the water της δεύτερης πλευράς, ή το σχετικά ροκίζον Heard hearted woman, που ή σε κερδίζει από την πρώτη στιγμή – ή δεν το ξανακούς. Σε μένα συνέβη το πρώτο πάντως. Μετά από ένα – δύο χρόνια, ήρθε και το “Live Tapes”, που μας έβαλε σε ακόμη μεγαλύτερο έξοδο, αφού και διπλό ήταν και την τύχη του “Gone to Earth” είχε στα πικ απ! Κρίνοντας ενθύμια πραγματικά των δεκαπέντε ή δεκαεπτά χρόνων κάποιων από εμάς, δεν μπορούμε παρά να δείξουμε κατανόηση στα τυχόν αδύναμα σημεία, ή τα γενικότερα μειονεκτήματα. Η ύπαρξη του Gone to Earth σε αυτή την σειρά παρουσιάσεων, έχει διπλό ρόλο. Από την μια να καταδείξει ένα σημαντικό `70ς ροκ άλμπουμ, κι απ` την άλλη να θυμίσει ήχους και εικόνες στο ημίφως, για κάποιους 40φεύγα νοσταλγούς…
Και για να «δέσουμε» το κείμενο με τα κόμικς, ιδού και μια σιδεροτυπία από το «Αγόρι» με το εξώφυλλο του άλμπουμ, δείγμα του πόσο δημοφιλές ήταν εκείνα τα χρόνια στην χώρα μας.
Γιώργος Κοσκινάς
ΠΡΩΤΗ ΠΛΕΥΡΑ
«Hymn» (John Lees) – 5:06
«Love is Like a Violin» (Lees) – 4:03
«Friend of Mine» (Les Holroyd) – 3:30
«Poor Man’s Moody Blues» (Lees) – 6:55
ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΛΕΥΡΑ
«Hard Hearted Woman» (Holroyd) – 4:27
«Sea of Tranquility» (Woolly Wolstenholme) – 4:03
«Spirit on the Water» (Holroyd) – 4:49
«Leper’s Song» (Lees) – 3:34
«Taking Me Higher» (Holroyd) – 3:07
Ο δίσκος κυκλοφόρησε από την Polydor τον Οκτώβριο του 1977, με συνολική διάρκεια λίγα δευτερόλεπτα λιγότερα από τα 40 λεπτά. Ηχογραφήθηκε στα Strawberry Studios του Stockport, στην Αγγλία, σε παραγωγή του ίδιου του συγκροτήματος και του David Rohl. Η τετράδα που απάρτιζε το γκρουπ, ήταν η παρακάτω.
John Lees – φωνητικά – κιθάρες
Les Holroyd – φωνητικά – μπάσο – κιθάρες – πλήκτρα
Stuart «Woolly» Wolstenholme – φωνητικά – πλήκτρα – melotron
Mel Pritchard – ντραμς – κρουστά
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΙΚΑ ΒΙΝΤΕΟ
————————————————————————————————————————————————————————————————————–
ROCK CLASSICS 3. STEELY DAN – Pretzel Logic(1974)
Συντάκτης wulf67
- Donald Fagen – keyboards, saxophone, vocals
- Walter Becker – bass, guitar, vocals
- Michael Omartian – keyboards
- David Paich – keyboards
- Timothy B. Schmit – bass, vocals
- Wilton Felder – bass
- Chuck Rainey – bass
- Denny Dias – guitar
- Jeff «Skunk» Baxter – guitar
- Ben Benay – guitar
- Dean Parks – guitar
- Plas Johnson – saxophone
- Jerome Richardson – saxophone
- Ernie Watts – saxophone
- Lew McCreary – horn
- Ollie Mitchell – trumpet
- Jim Hodder – drums
- Jim Gordon – drums
- Jeff Porcaro – drums
Λάζαρος Αλεξάκης
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΛΜΠΟΥΜ
————————————————————————————————————————————————————————————————————-
ROCK CLASSICS 2. Top priority – RORY GALLAGHER(1979) 28/4/2011
Συντάκτης gkosk
Όγδοο άλμπουμ για τον Ιρλανδό κιθαρίστα Rory Gallagher, με εξαιρετικές συνθέσεις, πολύ δυνατά κομμάτια και παίξιμο. Ο Gallagher βρίσκεται εδώ αναμφίβολα στις καλύτερες στιγμές της καριέρας του, που θα μπορούσε να έχει μεγαλύτερη διάρκεια αν δεν πνίγονταν μέσα στο αλκοόλ… Αν και κοιτάζοντας κανείς το εξώφυλλο του δίσκου(ή cd), δεν αντικρίζει το σήμα – κατατεθέν του ντυσίματος του(καρέ πουκάμισο), όταν ακούγονται οι πρώτες νότες καταλαβαίνει αμέσως ότι έχει να κάνει με τις γνωστές μπλουζ ροκ – αφηγήσεις, αυτές που τον καθιέρωσαν άλλωστε. Πολλοί χαρακτηρίζουν σαν δουλειά το Top Priority, σαν την λιγότερο κοντά στις μπλουζ ρίζες του Gallagher απ` όλες, αλλά αυτό δεν είναι και αμάρτημα, έτσι; Είναι στιγμές που το ροκ μπορεί να συνυπάρξει με την εμπορική ερμηνεία του όρου, κάτι που συμβαίνει κι εδώ, όπως και σε τόσα ακόμη άλμπουμ. Το Follow me φλερτάρισε με το airplay της εποχής και ακούστηκε πολύ. Μα πολύ όμως! Στο Philby η δεξιοτεχνία και το ταμπεραμέντο του κιθαρίστα ξεχύνονται με μαεστρία, στο Keychain ο ρυθμός είναι καταιγιστικός – για να μην πω ότι δεν τον προλαβαίνεις κυριολεκτικά – και στο Bad Penny έχουμε μια από τις καλύτερες ροκ συνθέσεις των `70ς. Απλά είναι τα πράγματα. Πιο μεστός και άρτιος ηχητικά, με λιγότερα ξεσπάσματα είναι αλήθεια, αλλά με μια δυναμική που ξεχειλίζει και σε παρασέρνει. Ηχογραφημένο στα Dierks Studios στην Κολωνία στο διάστημα 1978 – 1979, το Top Priority είναι το άλμπουμ της καταξίωσης και εκτός των αυστηρώς ροκ – συνόρων. Ο πρώην κιθαρίστας των Taste και των Humble Pie, κερδίζει και τον πιο απαιτητικό ακροατή, απομακρύνοντας κάθε ενδοιασμό και επιφύλαξη, γαζώνοντας με την αγαπημένη του Fender Stratocaster, κι έχοντας για συμπαραστάτες τους γνωστούς και μη εξαιρετέους Gerry Mc Avoy στο μπάσο και Wilgar Campbell στα ντραμς. Ακούστε τι κάνει το τρίο στα Wayward Child & Off the! Φοβερό τέμπο και ενέργεια! Για τους φίλους των south στιγμών του κιθαρίστα, υπάρχει και το back to the blues roots Nothing but the devil, με το παλιό καλό γκαγκαν γκαγκαν, ή κλασσικό δωδεκάμετρο αν προτιμάτε. Το Public Enemy N01 είναι ένα αφιέρωμα στα B – movies που έβλεπε μικρός και το κάνει να ακούγεται σαν ένα από αυτά! Με όλα αυτά στις βαλίτσες τους ήρθαν και στη χώρα μας το Σεπτέμβρη του 1981, στο γήπεδο της ΑΕΚ. Ο Gallagher πέρασε στην ροκ – αιωνιότητα αφήνοντας πίσω του άλμπουμ σαν το Top Priority. Δικαιούται μια θέση στο straight rock εγχειρίδιο και αυτό δεν αλλάζει αν πούλησε και πόσο το άλμπουμ, ή αν βγήκαν τραγούδια που ακούστηκαν λιγάκι παραπέρα από το αυστηρό φάσμα του είδους. Για να μην πέσουμε στη λακκούβα των προσωπικών μας προτιμήσεων ο καθένας, φυσικά και όλα όσα διαβάσατε είναι υποκειμενικά, όπως άλλωστε και η ίδια η αντικειμενικότητα! Υπάρχουν τουλάχιστον 3 ακόμη άλμπουμ του καλλιτέχνη που χωρούν σε αυτή την παρουσίαση, οπότε μην παραξενευτείτε αν τα δείτε κι αυτά!
Το άλμπουμ κυκλοφόρησε κάτω από την ετικέτα της Buddah Records, στις 16 Σεπτεμβρίου του 1979. Στο μαντολίνο ακούγεται ο Tom Brock. Οι εννιά συνθέσεις του άλμπουμ είναι οι παρακάτω.
Follow Me
Philby
Wayward Child
Key Chain
At the Depot
Bad Penny
Just Hit Town
Off the Handle
Public Enemy No. 1
Αν αγοράσετε το cd της επανέκδοσης του 1999, θα βρείτε εξτρά και τα
Hell Cat
The Watcher
Επισκεφτείτε οπωσδήποτε το ηλεκτρονικό άντρο του κιθαρίστα, φτιαγμένο από τους εκατοντάδες χιλιάδες πιστούς του! Καλύτερο δεν θα μπορούσε να το είχε κάνει ούτε ο ίδιος, ούτε η δισκογραφική του εταιρεία!
Εξαιρετικό και το Ελληνικό κλαμπ των φίλων του! Φοβερές οι περιγραφές και οι αναμνήσεις από την εν Ελλάδι συναυλία του!
http://rorygallagher.wordpress.com/
Πλήρες βιογραφικό στην γνωστή μας Wikipedia
http://en.wikipedia.org/wiki/Rory_Gallagher
Αφιερώματα, στίχοι, παραλειπόμενα και άλλα.
http://www.lastoftheindependents.com
Θαυμάστε μερικά από τα …έργα του επί σκηνής!
———————————————————————————————————————————————————————————————————–
ROCK CLASSICS 1. Dark side of the moon – PINK FLOYD(1973) 4/4/2011
Συντάκτης gkosk
Ξεκίνημα σε αυτή την θεματική σειρά παρουσιάσεων, με μια δουλειά που θα συναντήσετε σε κάθε λίστα με τα 30, 50, 100, ή 200 κορυφαία άλμπουμ της ροκ όλων των εποχών. Μας χωρίζουν 38 χρόνια από την ημέρα που κυκλοφόρησε, κι όμως ακούγεται σαν να ηχογραφήθηκε πριν λίγους μήνες! Κι όχι μόνον αυτό, αλλά όσα χρόνια κι αν περάσουν, πάλι αυτός που θα το ακούει για πρώτη φορά την ίδια αίσθηση θα έχει! Από τις μέρες που ο ζεστός ήχος του δίσκου βινυλίου κυριαρχούσε, με τα artwork στα εξώφυλλα να αποτελούν από μόνα τους μια cult εικόνα, το διάσημο πια πρίσμα με τις αντανακλάσεις του φωτός σε μαύρο φόντο, έγινε πόστερ σε εκατομμύρια δωμάτια νέων κάθε ηλικίας, σε όλο τον κόσμο και έστειλε τους Pink Floyd στην ροκ – αιωνιότητα! Εμπνευσμένη στιγμή δημιουργίας, δίχως το παραμικρό ψεγάδι και αμφισβήτηση, περνάει στο πάνθεον των ροκ – αριστουργημάτων δικαιωματικά και μάλιστα στις πιο ψηλές θέσεις. Αν κοιτάξουμε για πιο εξειδικευμένες πληροφορίες, θα δούμε την «Σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού» να αποτελεί ένα από τα πιο επιτυχημένα concept στοιχήματα που έβαλε(και κέρδισε), ποτέ ροκ μπάντα. Ένα συμπαγές, ενιαίο θεματολογικά άλμπουμ, χωρισμένο σε ενότητες που έχουν την δυνατότητα να λειτουργήσουν αυτόνομα, όμως σαν σύνολο μπορούν να δώσουν στον ακροατή την πλήρη διάσταση της δημιουργίας. Από εκείνους τους δίσκους που μας έβγαζαν το λάδι πιτσιρικάδες, σημαδεύοντας με όσο περισσότερη ακρίβεια και αυτοσυγκέντρωση γίνονταν τα αυλάκια του, ώστε να ακούσουμε ξανά και ξανά τα αγαπημένα μας κομμάτια. Δεν ήταν εύκολο γιατί ήταν σχεδόν ενωμένα μεταξύ τους και χρειάζονταν εξάσκηση, που μετά από πολλές τραυματικού τύπου γρατσουνιές, καταφέραμε να αποκτήσουμε την απαραίτητη εξοικείωση και εμπειρία! Ταυτόχρονα, αυτός εδώ ο δίσκος θα πρέπει να αγοράστηκε τις πιο πολλές φορές από τους ακροατές του, αφού έλειωσε κυριολεκτικά και όχι μεταφορικά! Προσωπικά τον αγόρασα 3 φορές σε βινύλιο και 2 σε cd(τα best of και στις δύο περιπτώσεις δεν πιάνονται!). Δίσκος των ρεκόρ και των καινοτομιών, το Dark side of the moon σε παίρνει στα φτερά του πήγασου, για να σε ταξιδέψει σε κάθε ίντσα του πολύχρωμου ηχόκοσμου του. Το γαλάζιο του ουρανού πνίγεται στο μαύρο της απόστασης και η γη όλο και ξεμακραίνει, μέχρι που γίνεται ένας μικρός πολύχρωμος βώλος… Τα μέτρα και οι μεζούρες εδώ δεν έχουν καμία θέση. Δεν υπάρχουν φράχτες και σύνορα. Είναι όλα στο μυαλό και μόνον με αυτό μπορείς να ακούσεις τον ήχο των φτερών, τα παιγνιδίσματα των σχημάτων, το ντόμινο που κυλάει τις σκιές στη ράχη του… Τα φωνητικά κολυμπάνε στα ριφ της κιθάρας και τα space πλήκτρο – τιτιβίσματα… Οι Roger Waters και David Gilmour ξεπερνούν ότι νοητό όριο θέτει η δισκογραφία και οι μέχρι τότε κανόνες ηχογράφησης, πειραματίζονται σε ασύλληπτους χώρους, εξερευνώντας κάθε σπιθαμή των δυνατοτήτων τους σαν μουσικοί, δίχως να «πατούν» πάνω σε κανένα περπατημένο μονοπάτι. Αυτή η καλλιτεχνική ανησυχία και η διαρκής αναζήτηση νέων αντοχών και ηχοχρωμάτων, θα τους χαρακτηρίσει σαν μια από τις πλέον φωτισμένες μπάντες που έκαναν ποτέ την εμφάνιση τους. Όταν ξεπερνάς τον ίδιο σου τον εαυτό, σπάζοντας κάθε φραγμό και ταμπού της τέχνης που υπηρετείς, δίνοντας διαχρονικούς λόγους για να μπορεί κανείς να εκτιμήσει το έργο σου, τότε λέξεις όπως «τελειότητα» ή «πρωτοπορία» είναι τόσο μακριά – όσο και τα κλισέ ή οι ετικέτες που κατηγοριοποιούν το γίγνεσθαι όλων μας. Είναι απλά άνευ αξίας και ποτέ το ζητούμενο. Για να περιγράψει κανείς δίσκους σαν το Dark side of the moon, χρειάζεται απλά να αφεθεί στην μαγεία των ήχων και να χρησιμοποιήσει τις φράσεις που ο δικός του ψυχισμός φέρνει στο νου. Κανείς δεν μπορεί να ακούσει το ίδιο και κανείς δεν μπορεί να πλάσει τις ίδιες εικόνες. Μια απόλυτη ελευθερία ερμηνείας, που αποπνέει την διαφορετικότητα του καθενός. Υπάρχουν τόσα πολλά αυλάκια και μελωδίες για να χαθείς σ` αυτή τη χώρα των θαυμάτων και τόσοι πολλοί χαρακτήρες για να υποδυθείς…
Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε στα περίφημα Abbey Road Studios(εκεί γράφτηκε ιστορία από τους Beatles), με την εποπτεία του τότε αρχιμηχανικού Alan Parsons(μετέπειτα έκανε κι αυτός την δική του ξεχωριστή πορεία στην μουσική, με το συγκρότημα των Alan Parson`s Project). Κυκλοφόρησε κάτω από την ετικέτα της Harvest / Capitol(Deep Purple, BJH κα), με συνολική διάρκεια 43 λεπτά παρά ένα δευτερόλεπτο! Σαν single κόπηκαν τα Time και Money/Us & them. Η παραγωγή, η σύνθεση και φυσικά η ερμηνεία, ήταν δουλειά των τεσσάρων μελών του συγκροτήματος(Roger Waters – μπάσο, David Gilmour – κιθάρες, Dave Mason – κιθάρες, Richard Wright – πλήκτρα). Στην ηχογράφηση χρησιμοποιήθηκε κονσόλα 28 καναλιών με τέσσερεις εξόδους quadraphonic, σε σύστημα PA και ειδικά διαμορφωμένα ηχεία. Όλα αυτά ήταν αρκετά μακριά από τα στάνταρ των Abbey Road Studios(μέχρι τότε χρησιμοποιούσαν 16κάναλη κονσόλα), και έμελε να αλλάξουν πολλά στην συνέχεια, στον τρόπο και την τεχνολογία των ηχογραφήσεων. Για να καταλάβετε πόσο μπροστά ήταν το γκρουπ, αναφέρουμε ότι σαν synthesizer χρησιμοποίησαν για πρώτη φορά 7 – bit συσκευή(EMS VCS 3), με δυνατότητα loop(!!!), αλλά και αναπαραγωγής ηχητικών δειγμάτων όπως ο ήχος της ανθρώπινης καρδιάς, bass drum και rototoms, όλα τους έργο του απίστευτου Alan Parson, που μιξάριζε και δούλευε το υλικό του άλμπουμ, ενώ τα μέλη του γκρουπ πήγαιναν να δουν την Arsenal ή παραστάσεις των Monty Pythons! Στα φωνητικά συμμετείχε η Βρετανίδα session τραγουδίστρια Clare Torry. Σαξόφωνο παίζει ο Dick Parry(Money), ενώ ακούγονται και οι φωνές των Lesley Duncan, Barry St. John, Liza Strike, Doris Troy, στα background vocals. Το εξώφυλλο του άλμπουμ ήταν μια σύνθεση της εταιρείας Hipgnosis και του George Hardie. Το άλμπουμ έφθασε μέχρι την δεύτερη θέση στην σχετική κατάταξη στην Αγγλία, έμεινε εκεί για 741 εβδομάδες(!!!) και πούλησε συνολικά 21 εκατομμύρια και κάτι ψιλά αντίτυπα!
Το άλμπουμ περιλαμβάνει τις παρακάτω συνθέσεις
Α ΠΛΕΥΡΑ
Speak to me, Breathe, On the run, Time, The great gig in the sky
Β ΠΛΕΥΡΑ
Money, Us and them, Any colour you like, Brain damage, Eclipse
Πιο κάτω μπορείτε να δείτε απόσπασμα από live εμφάνιση του γκρούπ, καθώς και ολόκληρο το ντοκυμαντέρ για το Dark side of the moon!
time
making of part 1
making of part 2
making of part 3
making of part 4
making of part 5
making of part 6
making of part 7
———————————————————————————————————————————————————————————————————–
NUGGETS FROM THE GOLDEN STATE 1965 – 1966 GARAGE… ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑ… 20/1/2011
Συντάκτης gkosk
Αναπόσπαστο κομμάτι των καλοκαιριών του χθες, η μουσική δεν έπαψε ποτέ να ζωντανεύει και να χρωματίζει τις αναμνήσεις. Σ` αυτό το εκτός θέματος post, θα πάρετε μια γεύση του πως μπορεί κάτι που απέχει 43 ολόκληρα χρόνια μακριά, να ακούγεται τόσο…φρέσκο, σαν να μην πέρασε μια μέρα! Δεν μιλάει για κόμικς, κουβαλάει όμως την ίδια αγνότητα κάποιων χρόνων…
Είναι οι ρίζες εδώ. Αυτές που τροφοδότησαν χυμούς το δέντρο της μουσικής. Αυτού που δεν πληγώναμε, αλλά που πάντα άνοιγε πληγές με τους καρπούς του, αν δεν ήξερες να τους γευθείς!
Στη σκιά τούτου του δέντρου, ξαπόστασαν τόσοι και τόσοι. Προσπάθησαν μάταια να πάρουν κάτι από εκείνη την δροσιά. Κάποια πράγματα δεν μπορείς παρά να τα ζήσεις. Η αναπαραγωγή τους μοιάζει με το κογχύλι, που χάνει τα χρώματα του μόλις το ξεβράσει το κύμα.
Το 1997, ο Νίκος Γουκούτης, ιδιοκτήτης της εισαγωγικής εταιρείας VEA Music, έχει την υπέροχη πραγματικά ιδέα, να κυκλοφορήσει στην χώρα μας τα cd των σπουδαίων εταιρειών Ace, Repertoire, Big Beat, See for miles και No way out. Με αυτές ξεκίνησε αρχικά, για να εμπλουτίσει στην συνέχεια το ρεπερτόριο του. Τι ήταν αυτές οι εταιρείες; Ειδικεύονταν στις επανεκδόσεις, τόσο σε cd, όσο και σε βινύλιο, σπάνιων ηχογραφήσεων της δεκαετίας του`60, κυρίως. Από funk και rock`n`roll, μέχρι blues, ψυχεδέλεια και garage.
Στο σημερινό πορτρέτο, οι εικόνες στις οποίες θα περιοριστούμε, αφορούν το garage και συγκεκριμένα την σειρά Nuggets from the Golden State. Μια ιδιαίτερα επίπονη «αρχαιολογική» διαδικασία, στην οποία μπήκαν οι «εξερευνητές» της Βρετανικής Big Beat. Οι «ανασκαφές» ξεκίνησαν το 1994 και ολοκληρώθηκαν το 2000. Στην διάρκεια τους, τα ευρήματα ήταν εντυπωσιακά! Απίστευτα σχήματα και δημιουργίες, από τους έφηβους που κλείνονταν στα γκαράζ των γονιών τους, προκειμένου να κάνουν το όνειρο τους πραγματικότητα. Να γίνουν μια ροκ εντ ρολ μπάντα!!!
Ανεπιτήδευτα, χωρίς μάνατζερ(!), με πολύ μεράκι, λίγη έμπνευση, δανεικά μουσικά όργανα και καρέ μαλλιά! Σφόδρα επηρεασμένοι από τον ήχο της «Βρετανικής εισβολής», οι Αμερικανοί teenagers, δίχως να γνωρίζουν τι θα επακολουθήσει, ενεργοποιούν ξεχασμένες νάρκες στον βυθό της δισκογραφίας, με επακόλουθο τα καράβια στην επιφάνεια, μαζί με τους επιβάτες, να αρχίσουν να χορεύουν στους ρυθμούς της μουσικής που έμελε να αλλάξει τα πάντα!!!
Τα θραύσματα εκείνων των εκρήξεων, πέταξαν μέχρι την τελευταία γωνιά του πλανήτη. Μόλις έφθασαν στον όρμο του Σαν Φρανσίσκο, γεννήθηκε η ψυχεδέλεια. Κάθε λιμάνι και καημός!!! Από εκεί ταξίδεψαν παντού. Νόμιμα, ή σαν λαθρεπιβάτες!
Τίποτα στον κόσμο της μουσικής δεν ήταν το ίδιο μετά. Progressive, hard rock και πάει λέγοντας.
Επειδή το να βγεις εκτός θέματος είναι ένα…θέμα, αλλά το να βγεις και από εκεί εκτός είναι μεγαλύτερο, επιστρέφουμε στην σειρά Nuggets from the Golden State.
Πρώτο χρονικά διαμάντι από εκείνη την σειρά, είναι το Crystalize your minds. Τι πίνουνε και δεν μας δίνουνε, σκέφτηκαν σίγουρα όσοι διάβασαν τον τίτλο στα δισκάδικα!!! Όταν άνοιξαν το cd, σκέφτηκαν πολύ περισσότερα!!!
Ένας μυστήριος τύπος(τι κόμικς διάβαζε μικρός ήθελα να ήξερα!!!), ονόματα Alec Palao, φέρνει στο φως ακατέργαστα garage διαμάντια της σκηνής του Λος Άντζελες, εν έτη 1965. Ξεχωρίζουν οι soulίζοντες Maze, οι «πέρα βρέχει» The Rear Exit, οι Flying Circus που μάλλον βιάζονταν να μεγαλώσουν και οι καταπληκτικοί Afterglow, με σπάνιας ομορφιάς κομμάτια όπως το Morning, που άνετα μπορεί να μπει στο απόλυτο garage soundtrack(αν ποτέ φτιαχτεί!!!) και μάλιστα σε περίοπτη θέση!
Την ίδια χρονιά, έρχεται το Good things are happening. Να και τα ωραία! Ήρθαν χωρίς καν να αργήσουν! Πρόκειται για την ιστορία της δισκογραφικής εταιρείας Golden State Recorders. Ιδρυτής της ο Leo De Gar Kulka, σχιζοφρενικά ευφυής Ολλανδός μετανάστης, ο οποίος μάλλον κάτι έπαθε βλέποντας την Καλιφόρνια και είπε να στείλει το limbo στα σεντούκια της ιστορίας! Μάζεψε καμιά δεκαριά νεαρούς, έβαλε για ηχολήπτη τον Sly Stone(Ναι! Είναι αυτός που έφτιαξε του Sly and the Family!!!) και έβαλε το garage στα studio! Αποτέλεσμα όλων αυτών, είναι να ηχογραφηθούν τα πρώτα singles των Mojo Men( μαζί και το αριστουργηματικό Hide yourself), των E – Types, των Shillings( αν δεν ήταν σε αυτή την συλλογή, θα μπορούσαν άνετα να μπουν στα χαρακτηριστικά Αγγλικά σχήματα της εποχής! Μιλάμε ότι οι τύποι μάλλον γεννήθηκαν σε λάθος χώρα!), των Navarros( το Μεξικάνικο τσίλι της υπόθεσης!), και των Others με το I`m in need(?), μεταξύ άλλων.
Τρίτη και τελευταία ανασκαφή της Big Beat για το έτος 1994. Είναι ίσως η καλύτερη της! The Scorpio Record Story. Εδώ χτύπησε φλέβα χρυσού! Αν δεν είχα περάσει τα κομμάτια στο pc, το cd απλά δεν θα ακούγονταν! Αν ήταν βινύλιο, θα χρησιμοποιούσα την έκφραση…»το έχω λιώσει»! Όταν θα είμαι σε θέση να «ανεβάσω» ήχο, θα καταλάβετε γιατί! William Penn & his pals, Squires, Tokays( με το υπέροχο Hole in the wall!), Group B, Spokes και Η έκπληξη!!! Πρέπει να έστειλε τον John Foggerty αδιάβαστο, η Big Beat! Τα 7 πρώτα singles της μπάντας που σαν Greedence Clearwater Revival( πίστη στην αναζωογόνηση του καθαρού νερού), ξεσήκωνε ένα χρόνο αργότερα όλους τους Αμερικανούς, δεν ήταν κάτι που βρίσκεις κάθε μέρα!!!
Τότε ονομάζονταν Colliwogs και το Walking on the water είχε ένα fuzzάρισμα άστα να πάνε! Το κορυφαίο όμως, της συλλογής, ήταν το You better get it before it gets you. Funk, soul, garage, ψυχεδέλεια, όλα μαζί!
Ακολουθεί το The Berkeley EP`s.
Ο επικεφαλής της ομάδας ερευνών της Big Beat, o Alec Palao, «βάζει χέρι» σε 5 χαμένα επτάιντσα δισκάκια, που μέχρι τότε έψαχναν μετά μανίας οι απανταχού συλλέκτες. Είχαν κυκλοφορήσει το 1966 σε άσημες Καλιφορνέζικες εταιρείες και έκτοτε τα ίχνη των αγνοούνταν. Οι Mad River, πνίγηκαν στο τρελό τους ποτάμι, οι Notes from the underground, δεν άφησαν πίσω τους κανένα σημείωμα από τον…κάτω κόσμο, οι Frumious Bandersnatch, ξέχασαν και αυτοί την ερμηνεία του ονόματος και οι Country Joe & the fish ζούσαν και βασίλευαν, αλλά αυτές τις ηχογραφήσεις δεν τις είχαν ούτε στο αρχείο τους!!!
Ο κύριος Palao τις βρήκε και μας χαροποίησε ιδιαίτερα! Εδώ βρίσκονται και τα Section 43 της μπάντας του Country Joe Mc Donald, What am I doing here, των Notes και Misty Cloudy των Frum….κάτι!!! Νωχελικά βήματα στο τεντωμένο σχοινί που άπλωσε την μπουγάδα της η προ – χίπη κομούνα της Δυτικής Ακτής! Ένα και ένα! Φοβερά κομμάτια!
Ένα χρόνο μετά, το αρχηγείο της Big Beat ξαμολάει τον Alec Palao σε ανεύρεση περισσότερων ροκ ντοκουμέντων. Εκείνος δεν αργεί και επιστρέφει στο Λονδίνο έχοντας στην τσάντα του τις μπομπίνες μερικών εκπληκτικών ηχογραφήσεων.
The Mojo men, The Vejtables, Ian Ashton, The Tikis, Dino Valente( ο ιθύνων νους των μετέπειτα bluesψυχεδελοροκάδων Quicksilver Messenger Service! Στην υπηρεσία του βασιλιά υδράργυρου ήταν τα παλικάρια!!!) και τα πρώτα δειλά βήματα στα σκοτεινά στούντιο ηχογραφήσεων, της Grace Slick και του αδερφού της Darby! Τότε(1965), ονομάζονταν Great Society, είχαν γράψει ένα κομμάτι με τίτλο Someone to love και δεν τους ήξερε ούτε ο περιπτεράς της γειτονιάς τους!!! Δύο χρόνια μετά, ονομάστηκαν Jefferson Airplane και το Somebody to love τραγουδιόνταν σε όλο τον κόσμο!!!
Η συλλογή που τα περιείχε όλα αυτά, ονομάστηκε Autumn Records. Σε αυτή την εταιρεία ηχογράφησαν για πρώτη φορά όλοι οι παραπάνω! Όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις…στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα!!! Πούλησαν τα δικαιώματα των πιτσιρικάδων για μερικές χούφτες δολάρια, και έπειτα έψαχναν για εταιρεία εμφύτευσης μαλλιών, αφού από το τράβηγμα δεν τους έμεινε ούτε για δείγμα!!!
Το 1997, βγαίνουν δύο ακόμη συλλογές. Η πρώτη από αυτές, ονομάζεται The Hush Records Story. Η εν λόγω εταιρεία είχε τα δικαιώματα, μέχρι το 1966, των Syndicate of Sound, Quakers και Brogues. Κρατήστε αυτό το όνομα. Οι υπόλοιποι Quicksilver, βρίσκονταν σε αυτό το σχήμα!!! «Βρώμικο» R`N`B, φωνητικά αλλά Eric Burdon και ένας ρυθμός να σηκώνεται κανείς με την καρέκλα μαζί!!! Το I ain`t no miracle worker, είναι από τα κορυφαία κομμάτια των`60`ς! Την ίδια στιγμή που με το Someday, το γκρούπ αποδεικνύει ότι αν θέλει μπορεί να παίξει καλύτερα και από τους Beatles, στο δικό τους «γήπεδο»!!!
Το What a way to come down, δεν είναι τίποτε άλλο από την προετοιμασία για την επερχόμενη μουσική επανάσταση! Η δεύτερη για το 1997 συλλογή της Big Beat, λειτουργεί σαν ένας θάλαμος αποσυμπίεσης, προκειμένου να καταδυθούμε στα acid βάθη, με τις λιγότερες δυνατόν παρενέργειες! Λίγο πριν οι Grateful dead αρχίσουν να πετάνε LSD στο κοινό στις συναυλίες τους, το garage σαν καλά προπονημένος σκυταλοδρόμος τεντώνει το χέρι! Ότι και να πω, είναι χωρίς ηχητικό αντίκρισμα, οπότε…
Transatlantic Railroad, The book of changes, The Collection, Strawberry Window(απίστευτης ομορφιάς το Eyes!), The Staff, Royal Family( το Signed Bs είναι από τα καλύτερα garage κομμάτια που έχω ακούσει! Και έχω ακούσει πολλά!), Butch Engle & the Styx. Δυστυχώς, από εκεί και έπειτα, χάνω κάθε ίχνος της εταιρείας και του εδώ αντιπρόσωπου της!!!
Γνωρίζω ότι κυκλοφόρησε τουλάχιστον 6 ακόμη συλλογές! Αν κανείς μπορεί να συμπληρώσει στοιχεία, ε τότε ας το κάνει! Δεκτές και ανταλλαγές cd, σε κόπιες πάντα! Μην τρελαθούμε! Σαν επίλογο, θα ήθελα 2 πράγματα. Αν κάποιος μπορεί να με πληροφορήσει πως μπορεί να «ανεβεί» σωστά ήχος, και τι θα θέλατε σαν μουσικό θέμα για την συνέχεια. Έχω κατά νου τα παρακάτω: Βρετανική ψυχεδέλεια 1967 – 1968, αφιέρωμα στο Filmore East, σπάνιες live ηχογραφήσεις των 60`ς, όσο πιο εμπεριστατωμένο γίνεται πορτρέτο του garage, τα πρώτα βήματα γνωστών ροκ σχημάτων, White boys blues με ηχογραφήσεις χαρισματικών λευκών bluesmen, Ψυχεδελική σκηνή της Δυτικής Ακτής, The Bosstown sound με τον ήχο της Βοστόνης, καθώς και την ιστορία των Jefferson Airplane, Creedence Clearwater Revival, Santana, Allman Brothers, Mike Bloomfield.
———————————————————————————————————————————————————————
ΤΙ ΕΙΔΟΥΣ ΜΑΝΙΤΑΡΙΑ ΕΤΡΩΓΑΝ ΣΤΑ SIXTIES ? – ή ΛΙΩΝΟΝΤΑΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΦΙΛΝΤΙΣΕΝΙΟ ΖΑΧΑΡΟΚΑΛΑΜΟ… – Μέρος Πρώτο από τα αρκετά που θα ακολουθήσουν, αλλά μη με ρωτάτε πότε
ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΡΑΦΟΝΤΑ(gkosk) COMICS & MORE 23/3/2010
Έχουν ειπωθεί πάρα πολλά, για τις παρενέργειες των παρευρισκομένων σε κείνα τα συμπόσια της δεκαετίας του`60, όπου το κυρίως πιάτο αποτελούνταν από τους γνωστούς σε όλους μας μύκητες, που φυτρώνουν στα δάση και τους κάμπους. Το πλέον αναγνωρίσιμο ομβρελοειδές σχήμα τους, πέρασε μπροστά απ` τα μάτια χιλιάδων επίδοξων λουλουδάνθρωπων, με σαφέστατους σπιράλ πνευματικούς προσανατολισμούς και αφετηρία τον κόλπο του Σαν Φρανσίσκο. Όπως ξεφύτρωνε στα ξαφνικά και αναπτύσσονταν ταχύτατα, έτσι και κείνοι ξεφύτρωναν σαν …μανιτάρια παντού. Σα να φύτρωνε η άνοιξη στις τσέπες του σακακιού σου… Υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τύποι μανιταριών, ανάλογα με το κλίμα της περιοχής και το ποσοστό υγρασίας της.
Προφανώς στην περιοχή και την χρονική περίοδο που θα αναφερθούμε, οι κλιματικές συνθήκες ήταν μάλλον περίεργες, αφού το αποτέλεσμα της κατανάλωσης αυτών των μανιταριών έφερε παράδοξα, πολύχρωμα, μακρόσυρτα, παρορμητικά – με κρόσσια ενδεδυμένα και άκρως ενδιαφέροντα ηχητικά φαινόμενα(και κείνοι οι απόηχοι από τα διαστημόπλοια της Ανδρομέδας, καθώς προσγειώνονταν στα γαλάζια νερά της λίμνης, τυλιγμένα με ομίχλες στις αποχρώσεις του πορτοκαλί… Πόσα πράγματα μπορούσε να χωρέσει ένας ενισχυτής κιθάρας και ένα πετάλι παραμόρφωσης….) . Όσο για τους ίδιους τους …καταναλωτές, έθεσαν εαυτούς αλτρουιστικά στην διάθεση της επιστήμης και βγήκαν ζαλισμένοι μέσα από το φιλντισένιο ζαχαροκάλαμο, που λειτούργησε σαν ένα είδους δοκιμαστικός σωλήνας…
Κύριοι, πρόκειται να σπάσουμε τον κώδικα της διατροφικής αλυσίδας των 60ς!
http://www.youtube.com/watch?v=o44a4AbWqi0
Υπήρχαν κάποια γκαράζ που δεν ήταν σαν όλα τα άλλα! Εκεί μέσα αντί για ήχους από χαλασμένες εξατμίσεις και ηλεκτρικά εργαλεία, αντηχούσαν άγριες, πρωτόγονες κιθάρες, ξεκούρδιστες πολλές φορές και φασαριόζικα ντραμς.
http://www.youtube.com/watch?v=pshJ8z-5vuc
Αυτοί οι αμφισβητίες της ποπ κουλτούρας, τυφλωμένοι από τη λάμψη των Βρετανικών hits, άθελα τους προκάλεσαν ένα τέτοιο ηλεκτροσόκ στην μουσική, που σίγουρα αν το είχαν υποψιαστεί οι γονείς τους, θα φρόντιζαν να είχαν κλείσει καλά τις πόρτες των γκαράζ εκείνων! Εκεί ξεκίνησε με τη πρωτόλεια της μορφή, να επωάζει μια μορφή ιού, η οποία έμελε να ρίξει το πιο ηχηρό χαστούκι στη μουσική βιομηχανία! Όταν ξεχύθηκε σαν πείραμα από εκείνα τα εργαστήρια, εξαπλώθηκε με τέτοια ταχύτητα, που κανείς δεν πρόλαβε να αντιδράσει. Το ροκ εντ ρολ δεν γνώρισε πιο ανατρεπτική αίρεση ποτέ και ο κόσμος ολόκληρος γέμισε από σημάδια και παρενέργειες. Προσέβαλε όλους τους τότε καθιερωμένους ήχους, από μπόσα νόβα μέχρι μπλούζ. Οι μαργαρίτες αγκάλιασαν την παράφραση του λογότυπου πασίγνωστης αυτοκινητοβιομηχανίας και οι 300 του Λεωνίδα στριμώχτηκαν σε περίεργα βαμμένα πουλμανάκια, μασώντας μεσκαλίνη και ακούγοντας Grateful Dead! Μιλάμε για σοκ!
Κάποιοι, έμειναν στη μέση του θερμομέτρου των sixties, κάπου στο`65 και δεν επέστρεψαν, ούτε αφομοιώθηκαν, ούτε μεταλλάχτηκαν, αλλά απλά κοπανούσαν με δύναμη τα τύμπανα και τσίριζαν με όση δύναμη είχαν, όπως για παράδειγμα οι αφορισμένοι διαστημάνθρωποι του Larry Parypa(οι Sonics), που άκουσον – άκουσον, οι αθεόφοβοι πάντρεψαν το σαξόφωνο με το γκάρατζ – πάνκ και έριξαν στρυχνίνη στο λαρύγγι του ροκ εντ ρολ, κάνοντας το να μεταμορφώνεται σε ένα πράσινο τέρας, που χοροπηδούσε στα κλάμπ, ζητώντας την επόμενη του δόση δηλητήριου!!! Μπορεί το Louie – Louie να έγινε στα χέρια τους πύραυλος με προορισμό τον πλησιέστερο γαλαξία, αλλά η …στρυχνίνη σας λέω είναι το σήμα κατατεθέν τους, πώς να το κάνουμε;
http://www.youtube.com/watch?v=f7Nffq0bOgE
Για σήμερα λέω να σας αφήσω με λίγο ακόμη ήχο και εικόνα, από τα …προσεχώς σαλιαρίσματα στο κύμα και τις αναρχικές γκάρατζ μελωδίες που πήρε το κύμα, στις ατελείωτες παραλίες! See Ya! Πάω να βρω το παλιομοδίτικο μαγιό και το σκοροφαγωμένο surf board!
http://www.youtube.com/watch?v=3Ew40VI2YDQ
ΥΓ 1.
Θα έχει και κόμικς, μην ανησυχείτε!
ΥΓ 2.
Άμα είσαστε καλά παιδιά, θα ακούσετε και Colliwogs!
ΥΓ 3.
Υγεία να` χουμε!
——————————————————————————————————————————————————————————————————————
ΜΕ ΦΟΡΑ ΑΠΟ ΤΑ SIXTIES ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ COMICS & MORE 29/1/2010
ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ gkosk
Χωρίς πολλά – πολλά εισαγωγικά από του λόγου μου, νταούλια, ζουρνάδες, τουμπερλέκια, χαιμαλιά, πατσουλί, πολύχρωμα φωτάκια και …avanti maestro psychedelia!!!
THE STRAWBERRY ALARM CLOCK – Incense & Peppermints(1967)
——————————————————————————————————————————————————————————————————————
ΟΙ ΔΙΣΚΟΙ ΠΟΥ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΑΝ ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΟΥ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ – Μέρος 1ο ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ COMICS & MORE 8/12/2009
ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ gkosk
Κανείς δεν ξεκινάει να εκτιμάει την μουσική και να διαμορφώνει την άποψη του, ακούγοντας ας πούμε στα 15 του ψυχεδελικά της δεκαετίας του`60, Γερμανικό ροκ των `7ος, ή σπάνια φολκ διαμάντια και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Η λογική τουλάχιστον, αυτό λέει. Περνάς από ακούσματα, μαθαίνεις, εξοικειώνεσαι με ήχους και απορρίπτεις, μέχρι να καταλήξεις κάπου, κάποτε, μετά από βιώματα και στιγμές και ατελείωτες ώρες ακρόασης, σε κάτι που θεωρείς ότι σε εκφράζει απόλυτα. Τουλάχιστον, αυτό κάνουν οι περισσότεροι και ίσως αυτό να λέει η λογική. Ξέχωρα από όλα αυτά όμως, επειδή υπάρχει ο παράγοντας μοναδικότητα της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης, όπως επίσης(συνήθως…), κανείς δεν ακολουθεί κανόνες στις προτιμήσεις και αυτά που χαρακτηρίζουν την προσωπικότητα του, προκειμένου να της δώσει την τελική εικόνα, καλό είναι να κρατάμε και μια πισινή! Ας αφήσουμε κατά μέρος όμως τους προλόγους, κι ας πάμε στο περιεχόμενο αυτού του άρθρου. Θα διαβάσετε πιο κάτω 10 δίσκους(τους προτιμάω από τα cd!), από αυτούς που συντέλεσαν σημαντικά στο να φθάσω σε έναν δρόμο με μουσικές αξίες. Είναι τελείως υποκειμενική και εντελώς προσωπική αυτή η διαδρομή, κάτι που σημαίνει ότι εκ των προτέρων θα συναντήσει αντίθετες απόψεις(θα χαρώ να τις διαβάσω), ανάμεσα σε όσους την διαβάσουν και μπουν ίσως στον κόπο να την …ακούσουν. Δεν υπάρχει καμία σειρά αξιολόγησης(είναι ατάκτως ειρημένα…), ενώ θα διαβάσετε και τα υπόλοιπα μέρη, από τα οποία αποτελείται το άρθρο αυτό, σε προσεχείς δημοσιεύσεις. Είναι ένα πράγμα, όπως τα θυμάμαι …τα χαίρομαι, για να καταλάβετε! Όπως μου` ρχονται στο νου! Όπως και να έχει, η αξία τους είναι μεγάλη και διαχρονική, τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά, και το άκουσμα τους ακόμη και σήμερα, φέρνει εικόνες στο νου ξεχασμένες… Κάτι σαν τα κόμικς δηλαδή. Δεν φαντάζομαι τη ζωή μου, χωρίς αυτά τα τρία(είναι και η κόρη μου!) και κάποια ακόμη…
AZTECA Πρώτος και ομώνυμος δίσκος, μιας παρέας μουσικών που αμφισβήτησε για μόλις 2 χρόνια την πρωτοκαθεδρία των λάτιν – ροκ σούπερ σταρ Santana! Ποιος ξέρει, αν είχαν διάρκεια τι μορφή να είχε αυτός ο ήχος σήμερα. Αν ακούσετε το La Piedra del Sol, θα ορκιστείτε ότι είναι …Santana! Πιο γεμάτος ήχος, πιο αυθεντική χροιά. Απλά υπέροχο.
BLOOMFIELD, KOOPER, STILLS – Super Session. Μουσικοί σαν τους τύπους εδώ, δεν έπαιζαν στις δισκογραφικές γειτονιές, γι `αυτό και η CBS τους είχε με συμβόλαιο ..108! Έπαιζαν στις ηχογραφήσεις όλων των καλλιτεχνών του ρεπερτορίου της, από ποπ, ροκ, τζαζ, φολκ, μέχρι μπόσα νόβα και μπλούζ! Τα πάντα! Ο καλός ο μύλος, όλα τα αλέθει! Αυτή ήταν λοιπόν η εξήγηση, στον τίτλο του δίσκου που βγήκε το `68(session αποκαλούνταν αυτοί ακριβώς οι μουσικοί, που έπαιζαν στα στούντιο για λογαριασμό άλλων), περικλείοντας το απαύγασμα των μουσικών τους εμπειριών, εμπλουτισμένο με τις μπλούζ επιρροές τους. Ακούστε τον ολόκληρο! Τι να προτείνω δηλαδή; Δεν γίνονται αυτά. Man` Temptation, Stop, Season of the Witch; Μιλάμε για δίσκο που αγόρασα 3 φορές, γιατί από το πολύ παίξιμο έλειωσε!!!
BUTTERFIELD BLUES BAND – East & West. Δεύτερο άλμπουμ για τους κορυφαίους λευκούς Αμερικανούς bluesmen! Όταν βγήκε το`65, έμειναν όλοι οι κριτικοί με το στόμα ανοιχτό! Billy Davenport ντράμερ, Mike Bloomfield κιθάρα, Al Kooper πλήκτρα και Paul Butterfield και φωνητικά, δεν υπήρχαν πουθενά σε ολόκληρη την Αμερική, παρόμοιοι τους! Ψάξτε στο You Tube να βρείτε αποσπάσματα από την εμφάνιση τους στο φεστιβάλ του Newport, για να δείτε τι γίνεται όταν τυλίγεις μπλούζ πάθος, σε ένα κομμάτι δυναμίτη!!! Εδώ, το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου, είναι όλα τα λεφτά! Αποκαλείται από τους γνώστες, …αμανές και δεν είναι τίποτα άλλο από τα Ανατολίτικα περάσματα των μουσικών, μέσα από το ροκ!
MC 5 – Kick Out the Jams. Από το δυναμίτη, στην καθαρή νιτρογλυκερίνη!!! Προ πάνκ και γκάρατζ εκρήξεις, ικανές να ισοπεδώσουν τα πάντα στο πέρασμα τους! Οι ατίθασοι από το Ντητρόιτ, πρωτομάστορες της φασαρίας και του πολιτικού στίχου, έρχονται για να κάνουν ένα live αριστούργημα, το 1968 κι αυτό, που τόλμησε μόνον η Elektra να κυκλοφορήσει! Ποια να το έβγαζε δηλαδή, από όλες τις υπόλοιπες συντηρητικές δισκογραφικές τότε; Ποια θα έβαζε το κεφάλι της στο ντορβά για πάρτη τους και ποια θα αντιμετώπιζε τη βροχή από μηνύσεις που ακολουθούσαν κάθε τους εμφάνιση; Η φράση Kick out the jams ****kers, έμεινε κλασσική.
NEIL YOYNG – Everybody knows This is Nowhere. Άλλα πράγματα εδώ. Φολκ και κάντρυ παντρειές με την ροκ αμφισβήτηση του Καναδού ρόκερ. Το κυκλοφόρησε το`69 και ήταν η πρώτη του προσωπική δουλειά. Το Cinnamon Girl και το Down by the River, είναι απίστευτης ομορφιάς συνθέσεις. Αργότερα, έμελε να γίνουν και σήματα κατατεθέντα του χαρισματικού μουσικού, συνοδεύοντας κάθε σχεδόν συναυλία του. Είναι πρώιμος Young, αλλά αν δεν γνωρίσετε κι αυτή την πτυχή του ταλέντου του, δεν θα μπορέσετε να βγάλετε ασφαλή άποψη.
QUICKSILVER MESSENGER SERVICE – Happy Trails. Οι αγγελιοφόροι που τάχθηκαν στην υπηρεσία του βασιλιά υδράργυρου, δεν πρόδωσαν ποτέ τα πιστεύω τους, ούτε λοξοδρόμησαν από τις καταβολές τους, σε αυτό το υπέροχο πέρασμα τους από τον κόσμο της μουσικής! Ψυχεδελομπλούζ ξεκίνησαν, και έτσι κατέληξαν, όταν αποφάσισαν να το διαλύσουν. Το live τους αυτό του `68, είναι ένα από τα καλύτερα και πιο αντιπροσωπευτικά, που ηχογραφήθηκαν ποτέ στο σαν Φρανσίσκο. Τα Παιδιά των Λουλουδιών τους είχαν εικόνισμα. Ακούγοντας κομμάτια σαν τα Hey Mona, Who do you Love, θα γνωρίσετε και τον λόγο.
THE BEATLES – Let it be. Τώρα, …τι να σχολιάσω εδώ; Έχουν ξοδευτεί για να μιλήσουν γι` αυτό το δίσκο, κάτι τόνοι χαρτί και κάνα δύο λίμνες μελάνι! Εντάξει. Λογικό και σεβαστό. Δεν ξέρω τι γνώμη θα είχα γενικότερα για τη μουσική, αν δεν τον είχα ακούσει. Άλλαξε πάρα πολλά στον μικρόκοσμο μου, μουσικό ή πάσης φύσης τέλος πάντων. Θυμάμαι ακόμα τις νύχτες που προσπαθούσαμε να το βγάλουμε με τις κιθάρες με τον Άκη… Ε, ρε κάτι χρόνια…
TIM BUCKLEY – Goodbye & Hello. Ο ποιητής μιας γενιάς, με την τόσο ιδιαίτερη φωνή. Οι συνθέσεις του είναι παραλήρημα πραγματικό και μοιάζουν απαγγελία όταν βγαίνουν από το στόμα του. Δεν υπάρχει δεύτερος Buckley, κι αυτό γιατί και ο γιός του έφυγε σύντομα από κοντά μας. Ποιος ξέρει; Ίσως να σκαρφίζονται μαζί περίεργες συνθέσεις στου ουρανού τα παγκάκια… Ακούγοντας το Phantasmagoria in Two, η ρίγη βγαίνει από την ψυχή του ακροατή, διαπερνάει το σώμα και ηλεκτρίζει το νου. Μένει ακίνητος με ένα βλέμμα χαμένο στον εσωτερικό του κόσμο… Το`67 κι αυτό. Τι έβγαινε τότε, ε; Τι να αγοράσεις δεν ήξερες!
VELVET UNDERGROUND. Αυτό με την μπανάνα στο εξώφυλλο, ξέρετε εσείς! Από εδώ τα ψυχοπαίδια του Andy Warhol ξεκίνησαν το πέταγμα τους στα σύννεφα, από τα οποία δεν κατέβηκαν ποτέ! Αν δεν ακούσεις το Sunday Morning, δεν μπορείς να νιώσεις τη μαγεία ενός Κυριακάτικου πρωινού, για παράδειγμα. Το There she goes, φαντάζει σαν η συμμετοχή της μπάντας στα `60ς, την ίδια ώρα που το Femme Fatale σε βρίσκει αιωρούμενο στο δωμάτιο, αγκαλιά με τη μελωδία! Και δεν είναι μόνον αυτά. Κάθε αυλάκι του δίσκου και ένα μικρό αριστούργημα. Τώρα, φταίω εγώ που κυκλοφόρησε κι αυτό, το `67;!
——————————————————————————————————————————————————————————————————————
Comics Trades! 
Σχολιάστε
Comments 0