Category Archives: Συναυλίες
ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΑ ΕΞΩΦΥΛΛΑ ΤΟΥ «ΚΕΝΤΑΛ»
Προστέθηκαν στην παρουσίαση αυτού του σπάνιου τίτλου κόμικς, δύο ακόμη εξώφυλλα που θα τα βρείτε στην υπό – κατηγορία «ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ ΚΟΜΙΚΣ». Είναι αυτά των τευχών του «Κένταλ – Χρυσός Αετός» τεύχη 1(Οι αδελφοί Μπράντον – Απρίλιος 1968), και 10(Οι παράνομοι – Ιανουάριος 1969).
Κοινοποιήστε:
ROCK CLASSICS 7. JEFFERSON AIRPLANE – Surrealistic Pillow(1967)
1967. Η χρονιά της ψυχεδελικής έκρηξης, των παιδιών των λουλουδιών, του flower power, των acid trips και των δύο συνθημάτων που έβρισκες επάνω σε κάθε ρούχο νέου. Αγάπη και Ειρήνη. Ορμητήριο όλων ο κόλπος του Σαν Φρανσίσκο, που από απλή πόλη γίνεται το επίκεντρο των χίπις. Filmore West και Haight Asbury. Το ένα είναι το θρυλικό συναυλιακό στέκι του Billy Graham και το άλλο η απόλυτη psychedelic συνοικία. Ο χαμός ο μεγάλος όλης αυτής της ιστορίας, είναι λίγο έως πολύ γνωστός. Κανένας δεν γλύτωσε από αυτές τις παρενέργειες. Τέχνη, πολιτισμός, λογοτεχνία, επιστήμη. Τι, επιστήμη; Μέχρι και ο καθηγητής Timothy Leary πήρε LSD, κι από τότε ακόμη τον ψάχνουν εκεί κάτω! Ο Ken Kessey πάλι, έγινε διάσημος για τις ψυχεδελοβόλτες που έκοβε με το βανάκι του, τύπουVolkswagen, μπογιατισμένο με λουλούδια. Μέσα σε εκείνο το βανάκι μπήκαν οι μισές διασημότητες της χώρας, κι όσοι κατάφεραν να βγουν είχαν έναν άλλο …αέρα! Ήταν το καλοκαίρι της αγάπης και όλος ο κόσμος έζησε για μερικούς μήνες(εκτός από κάποιους που έμειναν εκεί και ο χρόνος έκτοτε δεν είχε κανένα νόημα. Μέρες, μήνες, χρόνια, τι κι αν γυρίζουν; Για μερικούς συνανθρώπους μας το`67 είναι στο ημερολόγιο τους και η σελίδα δεν έχει αλλάξει!), μέσα στη ζάλη μιας μοναδικής κουλτούρας, με απλά συνθήματα και μπόλικη αμφισβήτηση προς κάθε κατεύθυνση. Η επιστροφή στη φύση αυτή, είχε και τις βουτιές από βατήρα στις χασισοπισίνες, φυσικά! Τα ναρκωτικά απογειώθηκαν και η δημοτικότητα τους αν μπορούσε να σφυγμομετρηθεί, θα έβγαζε κυβέρνηση χαλαρά! Αυτά για έναν μικρό πρόλογο, ώστε να καταλάβετε τι «καπνό φουμάριζαν» τότε τα νιάτα(κι όχι μόνον), αλλά και επιπλέον για να φανταστείτε με τι κρότο έσκασε η πολύχρωμη ηχητική τρακατρούκα αυτή που αποκαλέστηκε “Surrealistic Pillow”.
Έφαγε η μύγα σίδερο και τον κουνούπι ατσάλι! Κι όχι μόνο αυτό. Η ψυχεδέλεια έγινε εμπορική και αναγνωρίσιμη απ` όλους, την ίδια στιγμή που ακόμη και οι πιο συντηρητικές εταιρείες δίσκων της εποχής, έτρεχαν και δεν έφταναν για να προλάβουν να υπογράψουν τους διαθέσιμους μακρυμάλληδες, και να προσθέσουν όσα περισσότερα δολάρια μπορούσαν στους λογαριασμούς τους! Ένας παροξυσμός ηχογραφήσεων και κυκλοφορίας δίσκων, που όμοιο τους δεν γνώρισε(ούτε αναμένεται να συμβεί στις επόμενες δεκαετίες), η μουσική σκηνή παγκοσμίως! Μερικοί φίλοι μου λένε, «αχ, να μπορούσα να ζούσα τότε! Να δεις τι δίσκους θα αγόραζα!». Ευσεβείς πόθοι αγαπητοί μου! Τι να πρωτοαγόραζες δηλαδή; Κάθε μέρα γράφονταν 30-40 μεγάλοι δίσκοι και καμιά 500αριά μικροί! Οργασμός δημιουργίας και έμπνευσης! Έβαζες στο στούντιο 3-4 χίπηδες με άποψη και μαστούρα, τους άφηνες να τζαμάρουν και μετά τα περιτύλιγες όλα αυτά σε ένα εξώφυλλο «ψάξε να βρεις τι θέλει να πει εδώ ο ποιητής». Η επιτυχία απείχε μόλις λίγους ραδιοφωνικούς σταθμούς και μερικά free κονσέρτα μακριά! Υπήρχαν ήχοι για τον καθέναν, προτάσεις για κάθε μέλος των κοινοβίων των γύρω περιοχών, αλλά και για όσους περίεργους ήθελαν να πάρουν μια γεύση για του «τι συμβαίνει τέλος πάντων εκεί κάτω». Λίγες φορές όμως, βρέθηκαν ήχοι που κατάφεραν να γίνουν σήματα – κατατεθέντα όλης αυτής της ιστορίας, να αποφέρουν τεράστια έσοδα και φήμη στους δημιουργούς τους, αλλά και να εκφράσουν όλους τους εμπλεκόμενους σε εκείνους τους πολύχρωμους μήνες. Το “Surrealistic Pillow” των Jefferson Airplane, ήταν μια τέτοια χαρακτηριστική περίπτωση. Τα είχε όλα, στην πλέον ελκυστική δοσολογία και φυσικά έγινε απαραίτητος για κάθε δισκοθήκη, την εποχή που δεν υπήρχε ασύστολο download και καταπάτηση πνευματικών δικαιωμάτων, οπότε όποιος ήθελε να ακούσει κάτι – το αγόραζε. Απλά πράγματα. Ψάχνω να βρω ένα λόγο για να μην αγοράσει κανείς αυτό το άλμπουμ και φίλοι ειλικρινά μου δεν βρίσκω. Δεν έχει να κάνει με προτίμηση προσωπική, αλλά με ένα παράδειγμα «αγοράζω κάτι απ` το οποίο μαθαίνω και κατανοώ μια εποχή». Ότι πιο αρμόδιο για να σας εισαγάγει στην κουλτούρα και την μουσική σκηνή του Φρίσκο! Ένα κι ένα όλα τα κομμάτια, που μπορούν άνετα να μπουν σε οποιοδήποτε ντοκιμαντέρ γυριστεί ποτέ για εκείνα τα χρόνια, κι έχουν ήδη γεμίσει αμέτρητες σκηνές κινηματογραφικών ταινιών. Καθοδηγούμενοι από την μορφή της ροκ – ιέρειας των `60ς Grace Slick, οι Jefferson(για τους φίλους), καθιερώθηκαν σε χρόνο μηδέν και τα οφείλουν όλα σε ένα τραγούδι. Στο Somebody to Love(Someone to Love για τους γνώστες της ιστορίας της μπάντας, απ` όταν το είχαν γράψει σαν Great Society), που είναι εδώ, δεύτερο στην πρώτη πλευρά του δίσκου. Είναι από μόνο του ο ήχος του «καλοκαιριού της αγάπης»! Δεν υπάρχει κάτι πιο χαρακτηριστικό! Τι χρειάζομαι; Κάποιον να με αγαπήσει! Ότι ζητούσαν οι νέοι, το συγκρότημα το έκανε τραγούδι και τους το χάρισε! Η φιλοσοφία μιας ολόκληρης γενιάς, σε ένα μόλις κομμάτι!
Κι αν θέλεις να μάθεις περισσότερα, να εμβαθύνεις που λέμε, πάλι από αυτό το κομμάτι ξεκινάς. Είναι η βάση, μαζί με το Born to be wild των Steppenwolf του John Kay. Μπορεί να μην μπήκε στο soundtrack του “Easy Rider”, αλλά κι έτσι την έκανε την δουλειά του. Πήγε στο Woodstock και έμεινε εκεί για πάντα, πάνω από την φάρμα που φιλοξένησε το κορυφαίο ροκ – κονσέρτο όλων των εποχών, σαν πολύτιμο και μοναδικό ενθύμιο. Στο άλμπουμ αυτό των Jefferson έχει κι άλλα ψυχεδελικά διαμάντια, όπως το κρυφτούλι που παίζει η Αλίκη στην χώρα των acid θαυμάτων. Δεν είναι άλλο από τον …λευκό λαγό, ή White Rabbit. Η απόλυτη ψυχεδελομπαλάντα! Φεύγεις, χάνεσαι, κάτι βρίσκεις αλλά δεν ξέρεις τι είναι και το αφήνεις πάλι κάτω, κάποια μυγάκια σε ζαλίζουν πάνω απ` το κεφάλι αλλά δεν τα πειράζεις, μερικά δέντρα είναι εκεί πιο πέρα αλλά όσο τα πλησιάζεις τόσο ξεμακραίνουν και όλα αυτά δεν σταματούν ακόμη και όταν τελειώνει το κομμάτι, οπότε λες «…βρε τι ήταν πάλι τούτο που με βρήκε;»! Το Plastic fantastic lover χαστουκίζει κατάμουτρα την κατάντια μιας δήθεν πουριτανικής κοινωνίας, που παράγει καταναλωτισμό και προάγει πρότυπα εγκεφαλικής εξαθλίωσης! Τα My best friend & Coming back to me είναι αφιερωμένα στην εποχή τους, με όλα τα ιδανικά που επιχείρησαν να ζωντανέψουν. Έχει κι άλλα υπέροχα ροκ – ψήγματα, κι ο καθένας από εμάς επιλέγει αυτά που τον εκφράζουν περισσότερο. Αν αγοράσετε το cd του 2003, κερδίζετε επτά ακόμη τραγούδια, από τα οποία τα 4 είναι ανέκδοτα, ενώ τα υπόλοιπα 3 εναλλακτικές ηχογραφήσεις αντίστοιχων που μπήκαν στον δίσκο. Το συγκρότημα απάρτιζαν για τις ανάγκες του “Surrealistic Pillow” οι παρακάτω.
Marty Balin – φωνητικά – κιθάρες
Grace Slick – φωνητικά
Paul Kantner – κιθάρες – φωνητικά
Jorma Kaukonen – κιθάρες – φωνητικά
Jack Casady – μπάσο
Spencer Dryden – ντραμς – κρουστά
Ο δίσκος ηχογραφήθηκε τον Οκτώβριο του 1966, στα στούντιο της RCA στην Καλιφόρνια και κυκλοφόρησε την επόμενη χρονιά. Πήγε μέχρι την τρίτη θέση των charts του Billboard και σαν singles έκοψε τα Somebody to Love(Νο 3 στους καταλόγους επιτυχιών), White Rabbit(Νο 5). Ακολουθεί το περιεχόμενο του άλμπουμ και τα έξτρα τραγούδια της επανέκδοσης του σε cd.
ΠΡΩΤΗ ΠΛΕΥΡΑ
«My Best Friend»
«Today«
ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΛΕΥΡΑ
«D.C.B.A. -25»
«How Do You Fee”
«Plastic Fantastic Lover»
ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΗ – ΕΞΤΡΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ(2003)
«In The Morning»
«J.P.P. McStep B. Blues»
«Go To Her (εναλλακτική εκδοχή)»
«Come Back Baby»
«Somebody to Love (Μονοφωνική ηχογράφηση)
«White Rabbit (Μονοφωνική ηχογράφηση του single)
«D.C.B.A. -25» (Ορχηστρική εκδοχή)
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ & ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ ΤΗΣ ΜΠΑΝΤΑΣ ΣΕ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΑ SHOW
Κοινοποιήστε:
ROCK CLASSICS 4. BARCLAY JAMES HARVEST – Gone to Earth(1977)
Δίσκος των πάρτι στα σπίτια, των φλερτ και μιας γενιάς ολόκληρης. Αδικημένος από κάποια άποψη, μιας και αν ζητούσες στα τέλη της δεκαετίας του`70 από τους πιτσιρικάδες να σου πουν τι τους έρχεται στο νου από αυτή την δουλειά των Βρετανών Barclay James Harvest, σχεδόν όλοι θα σου έλεγαν το Poor man`s moody blues!
Διαβάστε κι αυτή την παρουσίαση ενός σημαντικού ροκ – άλμπουμ, στην υπό – κατηγορία «ΜΕΛΩΔΙΚΟΙ ΑΠΟΗΧΟΙ…» Το κείμενο συνοδεύεται από φωτογραφικό υλικό, αποσπασματικά live βίντεο του γκρουπ, αλλά και μια κόμικς – έκπληξη!
Κοινοποιήστε:
Π. Υ. – Προ You Tube
Tι σχέση έχουν οι Led Zeppelin με τους MC5; Υπάρχει κοινό σημείο μεταξύ King Crimson και Deep Purple; Πως ενώνονται οι αναμνήσεις και μπερδεύονται σε μια κασσέτα, που καμιά φορά μασάει το κασσετόφωνο; Όλα αυτά, δια χειρός wolf67(Λάζαρος), σε μια ιχνηλασία στιγμών και μουσικών αντιπαραθέσεων, αποκλειστικά στο SUGAR MOUNTAIN(μια υπό – κατηγορία για …ότι θυμώμαστε και ότι …χαιρόμαστε), για τους φίλους της ροκ μουσικής,της ροκ πραγματικότητας και της ροκ νοσταλγίας…
Comics Trades! 
Πρέπει να έχετε συνδεθεί για να σχολιάσετε.