ΜΙΚΡΟΣ ΣΕΡΙΦΗΣ ΤΕΥΧΟΣ 1470 – Η επιστροφή ενός θρύλου των κόμικς!

Οι εκδοτικές εκπλήξεις που αφορούν σε κόμικς του παρελθόντος, και τα οποία βρίσκουν τον τρόπο να επιστρέφουν στο προσκήνιο δεκαετίες μετά την διακοπή κυκλοφορίας τους, συνεχίζονται με ακόμη μια. Ένα ιστορικό περιοδικό, που στο τελευταίο του τεύχος έφερε τον αύξοντα αριθμό 1469, κάτι που το κατατάσσει ανάμεσα στα μακροβιότερα όλων, είναι ξανά κοντά μας από αυτό το μήνα (και ευελπιστούμε κάθε μήνα εφ’ εξής). Ο λόγος για τον Μικρό Σερίφη, το κορυφαίο περιοδικό γουέστερν και αυτό που μας σύστησε την «θρυλική τετράδα».

«Στιγμές που χάθηκαν στα καρέ – Ασκήσεις Ηρωισμών»

Αγαπητοί, κομικσοφαγάνες, πριν λίγες εβδομάδες σας είχα ανακοινώσει την αναβολή της έκδοσης του βιβλίου «Στιγμές χαμένες στα καρέ». Ήταν μια αναπάντεχα αρνητική εξέλιξη, που ήρθε έπειτα από μια μακρά αναμονή για όλους μας. Τα εμπόδια ήταν πολλά και μεγάλα. Σήμερα, όλα αυτά φαντάζουν μια δυσάρεστη παρένθεση πλέον, έπειτα από την οριστική συμφωνία, που επήλθε με την Comicon Shop. Μέσα σε 2 εβδομάδες ανατράπηκαν όλα! Από την απογοήτευση στην ανακούφιση. Έτσι γίνεται συνήθως στην ζωή, όμως, γι’ αυτό και είχα αναφέρει σε πολλούς από εσάς που με ρωτούσαν τους λόγους της αναβολής, πως «είναι μια ακόμη δοκιμασία, τίποτα παραπάνω». Τώρα, επιβεβαιώνεται για ακόμη μια φορά η αξία της υπομονής σαν αρετή. Χωρίς να μακρυγορώ, όμως, να αναφέρω ότι η παρουσίαση του πρώτου βιβλίου θα είναι συγχρόνως και μια ευκαιρία να γνωριστούμε με πολλούς από εσάς. Θα γίνει στο διάστημα 4, 5 και 6 Ιουλίου, στο Κτίριο Ελλήνων Αρχαιολόγων, στο Θησείο, στα πλαίσια του φεστιβάλ «Με πενάκι & σκαπάνη».

Δεν μπορώ να κρύψω την χαρά μου, για τον ζεστό τρόπο που αγκάλιασε όλη αυτή την προσπάθεια η Comicon και ειδικά η κ. Αναστασία Ρενιέρη. (Η Comicon δεν είναι κάτι άψυχο, είναι ένα σπίτι για εμάς τους κομικσάδες, που μοιράζεται τις ανησυχίες όλων και μας στηρίζει.) Ομολογώ ότι μόλις κατάλαβα με τι ανθρώπους έχω να κάνω, σκέφτηκα αμέσως ότι εδώ είναι η «οικογένειά μου» κι όχι κάτι απρόσωπο. Θέλω να ευχαριστήσω για όλα την Αναστασία και τον Μάριο. (Άσε τα μη, αν δεν μεσολαβούσες, ακόμη θα μαδούσα μαργαρίτες!) Έχουμε πολλά ωραία πράγματα να σχεδιάσουμε και ακόμη περισσότερα να υλοποιήσουμε!  Όπως βλέπετε, υπάρχει και υπότιτλος, κάτι που υποδηλώνει μια συνέχεια και σας προετοιμάζει για μια μορφή θεματικής αναφοράς. Κι έτσι είναι, πράγματι. Το πρώτο τεύχος έχει σαν υπότιτλο «Ασκήσεις Ηρωισμών» και αναφέρεται σε μερικά από τα περιοδικά του κ. Στυλιανού Ανεμοδουρά.

Σας ευχαριστώ όλους θερμά για την στήριξή σας.

Γιώργος Σ. Κοσκινάς

Αυτή η εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Μη εισαγόμενο .

«Στιγμές που χάθηκαν στα καρέ» – Εκδόσεις «Πλούς»

Ξεκίνησε σαν ιδέα πριν 4 χρόνια, περίπου, αν και προϋπήρχε στο μυαλό τουλάχιστον από το 1997–98. Ήταν όμως ακαθόριστη, σαν αυτά που πολλές φορές θέλουμε να πούμε και διστάζουμε, γιατί δεν νιώθουμε έτοιμοι ακόμη. Συν τω χρόνω, όμως πήρε σχήμα και φθάσαμε έτσι στην περσινή χρονιά, οπότε άρχισαν οι πρώτες συζητήσεις για να τυπωθεί.  Τι ήταν – είναι αυτό; Για να μην το απομυθοποιήσω πλήρως και να υπάρχει το στοιχείο της έκπληξης στον αναγνώστη, θα κάνω απλά μια σύντομη περιγραφή.

Είναι αυτό που ουσιαστικά λέει ο τίτλος του: «Στιγμές που χάθηκαν στα καρέ». Μια παλινδρόμηση συναισθημάτων, με ορμητήριο τις μνήμες που έμειναν κλεισμένες σε παλιά τεύχη εικονογραφημένων. Όλοι μας ταξιδέψαμε μέσα από αυτές τις σελίδες και κάποιοι εξακολουθούν μέχρι σήμερα. Είναι δεμένες με στιγμές, από εκείνες που χάνονται στα καρέ. Σε τακτά λοιπόν χρονικά διαστήματα, 4 τέτοιες αυτοτελείς, πολύ ξεχωριστές η κάθε μια, θα βρίσκονται στα βιβλιοπωλεία και θα σας περιμένουν.

Σκοπός μας είναι να κυκλοφορήσουν όσο περισσότερα τέτοια ανθολόγια αναμνήσεων γίνεται. Ο αρχικός μας σχεδιασμός περιλαμβάνει 6 από αυτά και σε τακτά χρονικά διαστήματα θα βρίσκουν τον δρόμο για το τυπογραφείο, αρκεί φυσικά να σας βρίσκουν σύμφωνους. Αν έχουν την δύναμη να σας πάνε πίσω στον χρόνο και να ταξιδέψετε μαζί τους, θα είναι αρκετό για μας για να συνεχίσουμε.

Θέλω να ευχαριστήσω δημόσια τον εκδότη και πολύ καλό φίλο, Δημοσθένη Καλάκο, για τις ατελείωτες ώρες που επένδυσε πάνω του, αλλά πάνω από όλα γιατί πίστεψε στην αλήθεια του. Υπάρχουν πράγματα που δεν μετριούνται σε κλίμακες, ούτε και κοστολογούνται. Ο Δημοσθένης δούλεψε με ψυχή και αυτό μπορεί να το διαπιστώσει κανείς ακόμη και από το εξώφυλλο. Να πω τέλος ότι επιμελήθηκε προσωπικά εξ ολοκλήρου το στήσιμο του βιβλίου.

Οι πρώτοι 100 που θα προ-παραγγείλουν το βιβλίο, θα το πάρουν στα χέρια τους σε ισάριθμα, αριθμημένα αντίτυπα, υπογεγραμμένα, με διαφορετική ποιότητα εξωφύλλου και ίσως κάποια ακόμη έκπληξη… Να μην τα λέμε όλα. Μπορείτε να το ζητάτε στο παρακάτω τηλέφωνο επικοινωνίας. 2661 035191. Οι ώρες λειτουργίας είναι Δευτέρα – Σάββατο 11 το πρωί – 3 μεσημέρι και 6 το απόγευμα – 11 το βράδυ. Όταν θα είναι έτοιμο και το e-shop του site, θα σας ενημερώσω σχετικά.

Καλές μνήμες να ‘χουμε!

Γιώργος Σ. Κοσκινάς

Η ΕΚΔΟΣΗ ΑΝΑΒΑΛΛΕΤΑΙ. Η ΣΕΙΡΑ ΤΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ ΘΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕΙ ΣΕ ΝΕΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ.

————-

Αποκλειστικά για το Comics Trades 2013–2014

Αυτή η εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Μη εισαγόμενο .

Τα εξώφυλλα του «Mister No» – Τρίτο Μέρος

Βρισκόμαστε στην μετά Ferri σχεδιαστική εποχή, αλλά και στην δεκαετία των ευκαιριών που έδινε ο εκδότης/συγγραφέας κ. Bonelli, σε νέους συμπατριώτες του, για να γράψουν σενάρια του «Mister No«. Ο Ferri εξακολουθεί να κάνει τα εξώφυλλα, ενώ ως εικονογράφοι εναλλάσσονται οι Roberto Diso, Marco Bianchini, Fabio Civitelli και Ferdinando Tacconi. Στα σενάρια, έχουμε τους Alfredo Castelli, Tiziano Sclavi και Claudio Nizzi.

Από αυτή την περίοδο, θα ξεκινήσουν, αρχής γενομένης από σήμερα, οι δημοσιεύσεις των υπολοίπων εξωφύλλων, της παρουσίασής μας, με τα σημερινά 8. Δυστυχώς καμία από αυτές τις ιστορίες δεν την διαβάσαμε και στην χώρα μας και είναι κρίμα, όχι μόνον γιατί χάσαμε ωραία σενάρια και περιπέτειες, αλλά δεν είδαμε και έγχρωμο τεύχος «Mister No», όπως το επετειακό 100. Η πολιτική αυτή των έγχρωμων τευχών, ακολουθήθηκε όπως θα δείτε και στα επόμενα μέρη του αφιερώματός μας, με την συμπλήρωση κάθε εκατοντάδας. Για όσους από εσάς δεν παρακολουθήσατε από την αρχή αυτήν μας την αναφορά, στα Ιταλικά εξώφυλλα της έκδοσης, να πούμε ότι είναι αποσπασματική και όχι συγκεντρωτική.

Μπορείτε να βρίσκετε όλα τα εξώφυλλα συγκεντρωμένα εδώ.

«Το πιο λαμπερό στολίδι»

Το παρακάτω κείμενο, αποτελεί μέρος του βιβλίου «Κόμικς & Γιρλάντες» και δημοσιεύεται στο Comics Trades με την μορφή προ – δημοσίευσης σε αποκλειστικότητα, με την συγκατάθεση του δημιουργού και του εκδότη. Είναι κατοχυρωμένο πνευματικά στον δημιουργό. Κάθε μορφή αναδημοσίευσης του, μέρους ή ολόκληρου, καθώς και των φωτογραφιών που περιέχει, τις προερχόμενες από το προσωπικό αρχείο του δημιουργού, επισύρει τις προβλεπόμενες από το νόμο σχετικές κυρώσεις, περί καταπάτησης πνευματικής ιδιοκτησίας. Μάρτιος 1993 – νομοθετική διάταξη υπ` αριθμόν 2121.

© 2012 Γιώργος Σ. Κοσκινάς

Θυμάμαι την κυρά – Ειρήνη, καθισμένη στην μικρή εσωτερική αυλή του σπιτιού, πλάι στους περιστερώνες της. Έφτιαχνε τα κλουβιά, τάιζε τα περιστέρια, τα φρόντιζε. Σου έδινε την εντύπωση πως όσο κρατούσε αυτή η ασχολία, ηρεμούσε το μυαλό της, γαλήνευε. Έμοιαζε σαν να έμπαινε σε ένα άλλο κόσμο, δικό της. Εκεί που δεν υπήρχε η καθημερινότητα να της ροκανίζει τα σωθικά, όπως όλων μας. Οι δουλειές του σπιτιού, η ανατροφή των δύο γιών της. Οι καυγάδες και οι κακίες, που τρύπωναν σαν σαράκι και ροκάνιζαν τις στιγμές, τις έπνιγαν σε μια απογοήτευση. Απραγματοποίητα όνειρα, χαμένες ελπίδες. Εικόνες που πλάθαμε όλοι, ιδανικές,  που θα` μεναν στο νου, έπειτα από την σύγκρουση με την σκληράδα της ζωής. Απωθημένα, που χαράζουν τα πρόσωπα και τις καρδιές. Κάνουν τον καθένα να οπισθοχωρεί στο καβούκι του. Να κλείνεται για να είναι ασφαλής , για να διαφυλάξει όσα μπορεί περισσότερα, από κείνα που κράτησε μέσα του.

Η κυρά – Ειρήνη ήταν ένας κλειστός άνθρωπος. Με χαρακτηριστικά τραχιά, αυστηρά. Δεν σου άφηνε περιθώρια για ερωτήσεις, ούτε καν για παιδικά «γιατί». Δεν άκουγε δικαιολογίες, δεν μετρούσε κλάματα. Ήταν θα` λεγα ψημένη σε έναν άλλο φούρνο. Ο δικός της πηλός ήταν διαφορετικός,  απ` αυτό των βόλων μας. Πιο δύσκαμπτος, πιο σκληρός. Έτσι περνούσαν οι χειμώνες, με τις φωνές και τις γκρίνιες, τα χαμόγελα και τα πειράγματα, σε μια ρόδα χαλασμένου κάρου. Γύριζε μαζί με μας, μας κουβαλούσε όταν κουραζόμασταν, σταματούσε στις ανηφόρες και πάλι έμενε εκεί, έξω από την αυλή. Ο Πάνος και ο Νίκος, οι δύο της γιοί, ήταν οι αρχηγοί της γειτονιάς. Απ` αυτούς ξεκινούσε το παιγνίδι και σ` αυτούς τελείωνε. Όταν άνοιγαν τα παραθυρόφυλλα του σπιτιού τους, αυτά που έβλεπαν στην αλάνα, ξέραμε ότι είχε μπει ο επίλογος για κείνη τη μέρα. Όπως ξέραμε και ποιού πρόσωπο θα εμφανίζονταν στο άνοιγμα τους.

Ήταν οι εποχές του διωγμού των κόμικς και της κόμικς – απαγόρευσης μας. Εκατοντάδες τέτοια χάρτινοι προορισμοί, στην αχαρτογράφητη γη της φαντασίας μας, χάνονταν στα σκουπίδια, καίγονταν σε Κυριακάτικες φωτιές, σχίζονταν μπροστά μας, όταν αργούσαμε να διαβάσουμε τα μαθήματα, ή γυρίζαμε αργότερα από την επιτρεπτή ώρα. Η κυρά Ειρήνη, τα είχε βάλει μαζί τους και δεν άφηνε ποτέ να γίνουν έστω 3 ή 4. Μόλις τα έβλεπε, τα πέταγε αμέσως. Ήθελε οι γιοί της να προκόψουν. Να μάθουν γράμματα, να γίνουν κάτι στη ζωή τους. Κι εκείνα τα περιοδικά, ευθύνονταν για τους χαμηλούς βαθμούς και την ντροπή που γεννούσαν τα λόγια του δασκάλου, μέσα της. Αλλάζαμε τεύχη μεταξύ μας, ειδικά με τον Νίκο, αλλά τα δικά μου δύσκολα τα έβλεπα να επιστρέφουν. Συνήθως μου` λεγε απολογητικά ένα «συγνώμη» και έσκυβε το κεφάλι κάτω.

Το Δεκέμβρη του 1970, ενώ πήγαιναν παραδοσιακά στο χωριό τους για τις ημέρες των εορτών, αυτή τη φορά έμειναν στη γειτονιά. Πλησίαζαν οι μέρες των Χριστουγέννων. Ήταν προπαραμονή. Μέσα στη φτώχια και την ανέχεια εκείνων των χρόνων, όλοι έκαναν ότι μπορούσαν για να δείξουν μια άλλη πλευρά. Πιο χαρούμενη. Στόλιζαν τα σπίτια, γέμιζαν τα καντούνια μυρωδιές από σπιτικά γλυκά. Όλων τα πρόσωπα έπαιρναν κάτι από τη γιορτινή λάμψη. Γλύκαιναν, γίνονταν πιο φιλικοί, πιο καλοσυνάτοι, πιο φιλόξενοι. Συγχωρούσαν πιο εύκολα. Λίγες μέρες πριν, είχα αποκτήσει ένα τεύχος «Μεγάλου Μπλέκ». Περισσότερες σελίδες από το εβδομαδιαίο, μεγαλύτερο σχήμα, πιο χορταστικό και πολύ δύσκολο να έρθει στα χέρια μας, με την τιμή των δέκα δραχμών τότε. Το είχα δανείσει στον Νίκο και περίμενα να το διαβάσω ξανά. Θα ήταν μια μικρή απόλαυση, γύρω από τα λαμπάκια του Χριστουγεννιάτικου δέντρου, καθώς αναβόσβηναν. Αυτό σκέφτηκα και παρά τον φόβο που τρύπωνε μέσα μου, μήπως το είχε πετάξει η μητέρα του, έκλεισα πίσω μου την εξώπορτα και κίνησα για να το ζητήσω.

Μουδιασμένος, δίχως να μπορώ να αρθρώσω λέξη, σαν κάποιος να μου` χε κλείσει το στόμα, ένα αόρατο χέρι και με μια κρυάδα στα γόνατα, γύρισα και βγήκα από το μικρό σαλόνι. «Το πέταξα. Να μη του ξαναδώσεις άλλα, γιατί θα τα πετάξω κι αυτά.» Λόγια που έμοιαζαν να έχουν καρφωθεί στα αυτιά μου και σαν αντίλαλος, να σφυρίζουν διαρκώς. Βγήκα στον παγωμένο αέρα και κοίταξα πάνω από τα σπίτια, όσο πήγαινε το βλέμμα μου. Το σούρουπο κατέβαινε νωχελικά, βαριεστημένα και λίγο μελαγχολικό.  Αμίλητος και χαμένος στις σκέψεις μου, κάθισα στον καναπέ, δίπλα στο μικρό μας δέντρο. Δεν ήθελα να πω τίποτα στους δικούς μου, τέτοιες μέρες να` χουμε γκρίνιες και καυγάδες. Μ` όλα αυτά στο κεφάλι, ξημέρωσε η επόμενη μέρα. Παραμονή. Μέρα γεμάτη από τη μαγεία της προσμονής, για τα δώρα. Μια μέρα με αισιοδοξία, χαμόγελα και παντού «καλά παιδιά»!

Μαζεμένοι γύρω από την σόμπα, συγγενείς και λίγοι φίλοι, όλοι μαζί στριμωγμένοι σε ένα μικρό δωμάτιο, με τις ανάσες μας να χτυπάνε η μια την άλλη, τρανταχτά γέλια και ποτήρια να τσουγκρίζουν. Μια ατμόσφαιρα οικεία και ζεστή, που μηδένιζε τις αποστάσεις και έδιωχνε μακριά όσα μας χώριζαν. Έστω και για λίγο. Για ένα βράδυ. Το ραδιόφωνο έπαιζε μουσικές από μεγάλες ορχήστρες. Paul Mauriat, James Last. Τα μελομακάρονα είχαν μεγάλο σουξέ. Οι κολακείες πήγαιναν και έρχονταν, οι μικροί ανοίγαμε χαρτιά περιτυλίγματος εορταστικά και λερώναμε τα ρούχα μας στο δάπεδο. Το δικό μου μυαλό ταξίδευε σε κείνο το τεύχος «Μεγάλου Μπλέκ», με τα κατορθώματα του κυνηγού και της παρέας του. Εκείνο που έδωσα στο Νίκο και που χάθηκε στη μανία της μητέρας του, θυσία σε κάποια αταξία. Κρατούσα το πλαστικό εκείνο καλαμάκι, με τα μικροσκοπικά ζαχαρωτά μέσα, όταν άκουσα το χτύπημα στο τζάμι της πόρτας.

«Ποιος να` ναι τέτοια ώρα;», αναρωτήθηκαν οι μεγάλοι. Νομίζω ότι ήταν η μητέρα μου, αυτή που πήγε να ανοίξει. Μου είναι αδύνατον να περιγράψω πως ένοιωσα, στη θέα της κυρά – Ειρήνης… Ήταν σαν κάποιος να είχε ακούσει ότι σκεφτόμουν. Να είχε μπει μέσα μου και να αισθάνονταν τους χτύπους της καρδιάς μου. Να` βλεπε τον πόθο μου… «Δεν θα καθίσω, Μαρία. Ήρθα για δώσω αυτό το περιοδικό στο γιό σου. Το ξέχασε σπίτι και … και μπορεί να το θέλει να το διαβάσει». Η χαρά μου πρέπει να σηκώθηκε πριν από μένα! Με δυσκολία κρατιόμουν να μην φωνάξω! Η κυρά – Ειρήνη έφυγε αμέσως σχεδόν και σε λίγα δευτερόλεπτα κρατούσα ξανά στα χέρια μου, κάτι ανέλπιστο. Κάτι που είχα για χαμένο. Μετάνιωσα που δεν έτρεξα να την ευχαριστήσω. Ήταν κάτι που ποτέ δεν την είχα ικανή να κάνει. Το πρόσωπο της είχε θυμάμαι εκείνη τη γαλήνη, όπως τότε που φρόντιζε τα περιστέρια. Σαν κάτι όμορφο να την είχε κυριέψει. Μέρες μετά, εντελώς τυχαία, έμαθα από τον Νίκο ότι το περιοδικό το είχε πράγματι πετάξει και τότε… κούνησα με απλά το κεφάλι μου. «Ένα ακόμη στολίδι στο δέντρο», ψιθύρισα…  Το πιο λαμπερό. Κι είχα στο νου μου όταν τα` λεγα, τη γυαλάδα στα μάτια της κυρά  Ειρήνης…

Αποκλειστικά για το Comics Trades 2012 – 2013

Γιώργος Σ. Κοσκινάς

Αυτή η εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Μη εισαγόμενο .