AUGUSTO PEDRAZZA – Ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΤΟΥ «ΑΚΙΜ»

Τον γνωρίσαμε κι αυτόν μέσα από τις σελίδες του ομώνυμου εικονογραφημένου, του κ. Δραγούνη. Ήταν 1971 και η Πηδάλιο Πρες είχε αρχίσει την δική της αντεπίθεση, με μια νέα σειρά εβδομαδιαίων κόμικς, όλων τους Γαλλικής προέλευσης, κυρίως από το περιοδικό Mon Journal και όλα τους προερχόμενα από την εταιρεία Imperia. Στην χώρα μας δεν έκανε μεγάλη καριέρα(τόσο ο Ακίμ, όσο και τα υπόλοιπα περιοδικά εκείνα, εκτός του Ζέμπλα – Ταρζάν), αλλά είχε αρκετές ιδιαιτερότητες, ειδικά στο σκίτσο, που αξίζει να αναφέρουμε. Υπάρχουν εξηγήσεις για όλα και γι` αυτές θα διαβάσετε πιο κάτω, όπως και ένα σύντομο βιογραφικό του δημιουργού του.

Κατ` αρχάς ήταν 1950, συνεπώς και τα σκίτσα σε αυτές τις περιπτώσεις των Ευρωπαϊκών κόμικς – δημιουργιών , είχαν πολλές επιρροές από τα αντίστοιχα των Αμερικάνικων. Το στυλ τους είχε δανειστεί πολλά στοιχεία από πρωτοπόρους όπως ο Fred Harman. Ανεπιτήδευτο σκίτσο, λιγάκι αφαιρετικό(μίνιμαλ θα το αποκαλούσαμε, υπό κάποιες συνθήκες), με μια βιαστική σχεδιαστική ματιά, τόσο στους χαρακτήρες – όσο και στην περιγραφή των σκηνικών.

Δεν είχε καμία σχέση με τα εικονογραφημένα της γενιάς του Alex Raymond, ή άλλων δημιουργών που επένδυσαν περισσότερο στην δύναμη της εικόνας, φωτογραφίζοντας περισσότερο στα εικονογραφημένα τους, παρά δίνοντας μια δική τους οπτική. Όλα αυτά λοιπόν, τα οποία και μπορείτε να διακρίνετε στις αποσπασματικές βινιέτες του άρθρου, κυριάρχησαν και στην περίπτωση του Ακίμ, που να σημειώσουμε εδώ ότι θεωρείται από τους Αμερικανούς σαν μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα περίπτωση και πλέον αναγνωρίσιμη δημιουργία. Αυτό που παραδέχονται στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, είναι ουσιαστικά η προσπάθεια του δημιουργού να δώσει μια εντελώς δική του μορφή στην κλασσική φόρμα του γιού του άρχοντα της ζούγκλας, που διέφερε πολύ σε σχέση με την πρώτη προσέγγιση. Θεωρήθηκε και θεωρείται ακόμη και στις μέρες μας, σαν μια διασκευή – μια μεταφορά αν προτιμάτε – με ένα μοντέρνο στυλ σχεδίασης, Ευρωπαϊκό καθαρά, κάτι που πιστώνεται στο 100% στον δημιουργό. Ο γιός του Ταρζάν έκανε μεγάλη καριέρα στην Γαλλία(όπως και στην Ιταλία,) κι απέκτησε πολλούς φανατικούς αναγνώστες, κάτι που οφείλεται στα χαρακτηριστικά που αναφέραμε πριν, αλλά και που μαρτυράει ο μεγάλος αριθμός των τευχών που άφησε πίσω του(σταμάτησε το 1991!!!), σε αντίθεση πάντα με την εδώ αναγνώριση του, όπου μετά τα 30 αυτόνομα τεύχη μετακόμισε στις σελίδες του …πατέρα του!

Ποιος ήταν πίσω από όλα αυτά, ίσως να θυμάστε κάποιοι από εσάς, όταν είχα αναφερθεί στην παρουσίαση ενός τεύχους Ακίμ, στην σειρά αυτή των άρθρων που εντάσσονται στην υπό – κατηγορία μας «ΙΣΤΟΡΙΕΣ & ΤΕΥΧΗ» και είναι αφιερωμένα σε συγκεκριμένα τεύχη κόμικς και όλα όσα κουβαλούν για μένα μέσα τους. Ο δημιουργός του Ακίμ, ήταν ο γεννημένος στο Μιλάνο το 1923 Augusto Pedrazza. Μαζί με το Fulgor του 1952, ήταν οι δύο μεγαλύτερες του επιτυχίες και αυτές που τον καθιέρωσαν μεταξύ των κορυφαίων σχεδιαστών στις δεκαετίες του `50 και του `60, στην Ευρώπη και την Αμερική. Σεναριακά οι ιστορίες του Ακίμ είχαν την υποστήριξη ενός ακόμη σπουδαίου κομίστα, του Roberto Renzi, που μεταξύ άλλων άφησε τη σφραγίδα του και στον Τιραμόλα! Στην Ιταλία είναι θρύλος αυτό το όνομα. Μαζί λοιπόν οι δύο τους, προχωρούν στην δημιουργία του Ακίμ το 1950, που ξεκινάει αρχικά να δημοσιεύεται στην Ιταλική εκδοτική Molinari και έπειτα στην Alpe. Το 1960, φεύγει για την Γαλλία και σχεδιάζει για λογαριασμό της LUG(μαζί με την Mon Journal ανήκαν και οι δύο στο δυναμικό της μεγάλης Imperia). Συνεχίζει φυσικά με τον Ακίμ και σχεδιάζει μόλις 4 επεισόδια για τον Ζέμπλα(Zembla), τον εικονογραφημένο του γονιό. Μετά τα μόλις 4 αυτά επεισόδια, αναλαμβάνει ο Franco Oneta. Σήμερα όλοι οι Γάλλοι συλλέκτες κόμικς, ψάχνουν όμως αυτά τα 4 επεισόδια, σημάδι της αναγνώρισης στο πρόσωπο και την γραμμή του δημιουργού. Στην Ελλάδα, σε περίπτωση που αναρωτιέστε, δεν δημοσιεύτηκαν αυτές οι ιστορίες δυστυχώς, οπότε χάσαμε την ευκαιρία να συγκρίνουμε τις δύο σχεδιαστικές γραμμές, πάνω στον ίδιο ήρωα. Την πριν και τη μετά Pedrazza εποχή. Ένα μειονέκτημα που εντοπίζεται στην εδώ έκδοση του Ακίμ, έχει να κάνει με την μάλλον άστοχη μετάφραση, που χρησιμοποιώντας μια μορφής λαϊκή φρασεολογία(σε ορισμένες περιπτώσεις αγγίζει την αργκό της εποχής…), αλλά και δίχως νεύρο και χιούμορ, που σε άλλες περιπτώσεις κόμικς είχε θετικότατη επίδραση στους αναγνώστες. Έτσι, μοιραία το περιοδικό πέρασε στα …δεύτερα, όπως τα αποκαλούσαμε τότε, κι όχι ανάμεσα στα άκρως ανταγωνιστικά ενός Μπλέκ, ας πούμε. Σαν στοιχείο που διατηρήθηκε στον Ακίμ από τον δημιουργό του, είναι η δυνατότητα συνομιλίας των χαρακτήρων με τα ζώα της ζούγκλας, η ίδια που υπήρχε και στον Ζέμπλα, το δεντρόσπιτο που επίσης είναι κοινού στυλ κατοικία και στους δύο και η ύπαρξη του Κένι(γιού του Ακίμ και εγγονού του Ζέμπλα!), όπως και μερικών πιστών ζώων, που ακολουθούν στις περιπέτειες του ήρωες. Γι` αυτό σας λέγαμε πριν, ότι ο Pedrazza διασκεύασε τον Ταρζάν, παρά στηρίχθηκε πάνω στα δεδομένα του Burroughs.

Τελειώνοντας αυτή τη σύντομη αναδρομή και συμπερασματικά από πλευράς μου, να πω ότι ο κ. Pedrazza και επιδραστικότατος αποδείχτηκε και μπροστά από τις μέρες του λειτούργησε και το όραμα του κυνήγησε σε διαφορετικά πεδία από τους συναδέλφους του, σε μια εποχή(και να τονιστεί αυτό), που δεν ευνοούσε ιδιαίτερα κάτι ανάλογο, αφού όλοι έπαιρναν τις γραμμές καθιερωμένων δημιουργών και εκεί πάνω έχτιζαν τη δομή των δικών τους σχεδίων. Προσπέρασε λοιπόν την αντιγραφή και την πεπατημένη οδό, δίνοντας μας κάτι πραγματικά όμορφο. Το έχω ξαναγράψει. Όλα όσα διαβάζετε σε αυτού του τύπου τις αναφορές, στα μάτια των νεότερων, αυτών που δεν γνώρισαν τα χρόνια στα οποία αναφερόμαστε, αλλά μόνον όσα διαδραματίζονται στην τελευταία ίσως δεκαετία, φαντάζουν παρωχημένα και αναχρονιστικά, απλοϊκά και καθόλου πολυσύνθετα. Καμιά φορά και …αστεία, μπροστά στην βία του σχεδίου σήμερα, έτσι όπως αποτυπώνεται στο χαρτί Αμερικάνικων και Ιαπωνικών δημιουργιών. Όμως, για να μπορέσεις να εκτιμήσει καλύτερα το παρόν, βγάζοντας ασφαλή συμπεράσματα(στον βαθμό που αυτό είναι δυνατόν, πάντα), οι εικόνες που κουβαλάει μέσα του χτες είναι σημαντικές και απαραίτητες. Η τέχνη είναι και θα είναι πάντα τέχνη, δίχως όρια και δεσμεύσεις, θα έχει όμως διαφορετικές οπτικές και διαφορετικούς τρόπους έκφρασης. Είναι σαν την μουσική. Δεν υπάρχουν πολλά είδη. Είμαστε εμείς πολλοί και διαφορετικοί. Αν ακούς φολκ για παράδειγμα, ή κάντρυ, ή μπλούζ, δεν ακούς τίποτα παραπάνω από τον τρόπο με τον οποίο εκφράστηκαν κάποιοι, όντας μέσα και βιώνοντας την μουσική σαν τέχνη. Επί της ουσίας, μουσική ακούς και όχι είδη! Αν τώρα την τοποθετήσεις την κάθε νότα, μέσα σε στιγμές σου, θα δεις ότι κάθε μια εικόνα που έζησες, είναι και μια μελωδία. Πότε κλασσική, πότε ανεξάρτητη, πότε ελιτίστικη, πότε λαϊκή… Έτσι ακριβώς λειτουργεί και το κόμικς.

Όλα τα άρθρα αυτού του τύπου θα τα βρείτε στην κατηγορία Ήρωες & Δημιουργοί.