Ο ‘κακός’ Εμίλ.

Mε τους ‘κακούς’ του Disney είχα πάντα ένα κόλλημα. Μόνο για τη ναπολιτάνα Μάτζικα θα μπορούσα να γεμίσω σελίδες – σιγά μην περίμενε εμένα η Μάτζικα.

Από τους πιο αγαπημένους μου πάντα, ήταν ο Εμίλ Κόρακας, αυτή η απίστευτη φάτσα που στοίχειωνε το Σούπερ Γκούφυ. Με το κλασσικό πουλοβεράκι συνήθως και με σύμμαχο το Ζουμπά μαγείρευε τα καταχθόνια σχέδια του.

Τον ξαναθυμήθηκα σήμερα, ας είναι καλά ο Κοσκινάς και οι σκαναρισμένες του ονειρώξεις, που είναι τόσο ζωντανές που βλέπεις ανάγλυφη την υφή του χαρτιού. Κι όπως κοιτάω το φίλο μου τον Εμίλ που έχω καιρό να τον δω, για μια στιγμή, για μια μικρούλα στιγμή, σε μια χαραμάδα χωράω του χρόνου και γίνομαι πάλι εκείνος ο πιτσιρικάς που νόμιζε ότι οι κακοί είναι σαν τον Εμίλ Κόρακα. Κουτοπόνηροι μπαγαπόντηδες που σκαρφίζονται τα χίλια κόλπα, που γλυστράνε και πέφτουνε, που όσο και να προσπαθούν το καλό πάντα θα θριαμβεύει.

Είτε σε λένε Εμίλ, είτε Βαρέλη και Λουκάνικο, είτε Μαύρο Πητ, είτε Συμμορία των Λύκων, είσαι καταδικασμένος υποχθόνιε φίλε μου να χάνεις πάντα, και ποτέ να μην το βάζεις κάτω, χαρίζοντάς μας ιστορίες ατελείωτες.

Κι εκεί, στη χαραμάδα που γλιστράω του χρόνου, νοσταλγώ την εποχή που πίστευα ότι οι κακοί είναι χάρτινοι κι αστείοι σαν τον Εμίλ Κόρακα. Και που νόμιζα ότι χάνουν πάντα.

Τουλάχιστον, τώρα που ξέρω την αλήθεια, και που είμαι ώριμος και σοφός, φροντίζω να είμαι πάντα αρκετά πιτσιρίκος ώστε να φυλάω τα σούπερ φυστίκια μου σαν τα μάτια μου.

Καληνύχτα φίλε μου Εμίλ κι ελπίζω να τα ξαναπούμε.

Λάζαρος Αλεξάκης