Pierino, Niko, Πεπίνο ή Μπόμπος;

Η σημερινή φιγούρα, θα είναι σίγουρα γνωστή σε πολλούς από εσάς. Ειδικά σε όσους διάβασαν κόμικς της δεκαετίας του`70 στη χώρα μας.

Οι ιστορίες του δημοσιεύτηκαν σε δύο, τουλάχιστον εικονογραφημένα. Η αρχή έγινε το 1970, στο περιοδικό Σινεάκ του κ. Ανεμοδουρά. Ακολούθησε το Πινόκιο του ίδιου εκδότη, 6 χρόνια μετά. Ο λόγος για τον Πεπίνο αρχικά(Σινεάκ), μετέπειτα Μπόμπο(Πινόκιο). Ιταλική και αυτή η δημιουργία, αλλά και σε αυτή την περίπτωση, είχαμε προβλήματα στην εύρεση της, καθώς το …Ελληνικό εκδοτικό θαύμα, με τις αλλαγές στα ονόματα των χαρακτήρων, έγινε κι εδώ! Αν ψάξετε με τα δύο πιο πάνω ονόματα που ανέφερα, θα πρέπει να είσετε τυχεροί για να βρείτε στοιχεία, αφού ουσιαστικά θα αναζητάτε τον …Niko! Ποιος είναι αυτός; Διαβάστε πιο κάτω.

Ο δημιουργός ήταν ο γνωστός Alberico Motta, του οποίου διαβάσαμε πολλούς χαρακτήρες, που σχεδίασε για τις Ιταλικές εκδόσεις των δεκαετιών του`60 και του `70. Μπορείτε να βρείτε επιπλέον στοιχεία για τον δημιουργό, στις παλαιότερες μας αναφορές σε αυτόν, ή πηγαίνοντας στην παρακάτω διεύθυνση.

 http://lambiek.net/artists/m/motta_alberico.htm

Ο Niko, δημοσιεύτηκε στα περιοδικά του εκδοτικού οίκου του κ. Renato Bianconi(Edizioni Bianconi). Είχε μάλιστα και δύο δικά του περιοδικό κάποια στιγμή. Το ένα ήταν το Niko και το δεύτερο ονομάστηκε Pierino, όπως μπορείτε να δείτε και στα χαρακτηριστικά εξώφυλλα που παραθέτω. Να πω εδώ, ότι όλες οι βινιέτες και τα εξώφυλλα, μαζί με πολύ χρήσιμες πληροφορίες, αντλήθηκαν από την πιο κάτω εξαιρετική σελίδα.

http://chico-fumetti.blogspot.com/2010/03/niko-e-pierino-edizioni-bianconi.html

Όπως μαθαίνουμε από την σελίδα αυτή, του Federico Cenci, απόφοιτου της σχολής Ιστορίας των Ιταλικών Κόμικς(σας ήρθε κάπως σαν σοκ; Δε θα έπρεπε! Μόνο στην Ελλάδα τα κόμικς αποτελούν αντικείμενο εγκεφαλικής δυσλειτουργίας, όσων τα συλλέγουν και τα διαβάζουν! Στο εξωτερικό είναι τέχνη, επάγγελμα και αντικείμενο για σπουδές!), της Σιένα, το περιοδικό κυκλοφόρησε στο διάστημα 1970 – 1972, σε μόλις 26 τεύχη. Στην ουσία, ήταν το προσωπικό όχημα του δημιουργού του, αφού φιλοξενούσε αποκλειστικά και μόνο χαρακτήρες που σχεδίασε ο ίδιος! Για ορισμένους εξ αυτών(Nerone, Birillo Bill, κ. α.), θα επανέλθουμε με νέο άρθρο.

Οι εικόνες των Ελληνικών εκδόσεων του χαρακτήρα, είναι από το προσωπικό αρχείο του συντάκτη.

Για το Comics Trades 2012 – 2013

Γιώργος Σ. Κοσκινάς

Όλα τα άρθρα αυτού του τύπου θα τα βρείτε στην κατηγορία Ήρωες & Δημιουργοί.

ΗΛΘΑΤΕ ΣΤΟ ΣΙΝΕΑΚ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ;

Για πολλούς, η λέξη ΣΙΝΕΑΚ σημαίνει προβολή παιδικής ταινίας σε κάποιον κινηματογράφο, μαζί με μια-δυο μικρές ταινίες κινουμένων σχεδίων, είτε μια φορά την εβδομάδα είτε με την ευκαιρία κάποιας γιορτής. Για τους παλιούς, όμως, ΣΙΝΕΑΚ δεν είναι αυτό, αλλά ο πάλαι ποτέ κινηματογράφος «ΣΙΝΕΑΚ» στην οδό Πανεπιστημίου, στην Αθήνα, ο οποίος λειτουργούσε στο υπόγειο τού Rex, με τέτοιου είδους πρόγραμμα καθημερινά. Αργότερα έγινε κανονικός κινηματογράφος, με όνομα Rex 2. Ακόμα αργότερα πρέπει να έκλεισε.

Να δυο φωτογραφίες, όπου φαίνεται η φωτεινή επιγραφή τού κινηματογράφου. Στη μέση η μεγάλη επιγραφή τού Rex, και αριστερά και δεξιά η μικρότερη, κατακόρυφη, του ΣΙΝΕΑΚ:

Στη δεύτερη φωτογραφία διακρίνεται και η επιγραφή «ΗΛΘΑΤΕ ΣΤΟ ΣΙΝΕΑΚ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ;» στην άκρη τού στεγάστρου, που ακόμα τη θυμάμαι!

Να και μια τρίτη φωτογραφία, που σίγουρα θα την έχετε δει, αλλά θα θέλατε να μην είχατε! Έχει χρησιμοποιηθεί κατά κόρον, συνήθως μαυρόασπρη, στους ξαναφτιαγμένους τίτλους πολλών ελληνικών ταινιών τής «Καραγιάννης-Καρατζόπουλος» ως μέρος τής μετατροπής τους σε «τηλεοπτικές εκδόσεις»:

Κάθε Κυριακή, πηγαίναμε με τη μητέρα μου στον κινηματογράφο. Εγώ, χωρίς δεύτερη σκέψη, ζητούσα σχεδόν πάντα να πάμε στο ΣΙΝΕΑΚ, για να δω τα «μίκυ μάους», τα κινούμενα σχεδια, δηλαδή. Πάντα παίζαν τουλάχιστον δύο, πράγμα που το διαφήμιζαν μαζί με τις φωτογραφίες από την ταινία: «σήμερον 2 ταινίες μίκυ μάους», ή κάπως έτσι. Η ίδια η ταινία ίσως να με άφηνε και αδιάφορο. Κάποιες ταινίες, που θυμάμαι, είναι αυτές με το Μασίστα, που μόλις τώρα διάβασα ότι δεν είναι άλλος από τον Ηρακλή (Μακίστιος Ηρακλής ελληνιστί, παρακαλώ!), ο μίνι Τζαίημς Μποντ και οι οκτώ συμπόργκ εναντίον μαύρου φαντάσματος, που, αν και δεν είχε σχέση ούτε με Τζαίημς Μποντ, ούτε με το Μαύρο Φάντασμα τού Ντίσνεϋ, πρέπει να ήταν πολύ ωραία ταινία, και ο Ερκολίνο στη χώρα τών θαυμάτων, που, φυσικά, δεν είχε καμία σχέση με τη χώρα τών θαυμάτων τού Λιούις Κάρολ! Επίσης, θυμάμαι και την τελευταία ταινία που είδα εκεί, πιθανόν την τελευταία εβδομάδα τής λειτουργίας τού κινηματογράφου: αποστολή στην Ταγκανίκα. Πρέπει να ήταν ντοκιμαντέρ, κάτι που τότε δεν με ενδιέφερε καθόλου, κλείνοντας άδοξα για μένα τον κύκλο ΣΙΝΕΑΚ.

Αντί για κυλικείο, το ΣΙΝΕΑΚ είχε μια μικρή αυτόματη μηχανή πωλήσεων, που πουλούσε καραμέλες και σοκολάτες. Ήταν η πρώτη και μοναδική τού είδους της, που είχα δει στην Ελλάδα για πολλά χρόνια. Εννοείται ότι έπρεπε πάντα να πάρω κάτι και από εκεί! Τα διάφορα είδη ήταν τοποθετημένα σε στήλες, με ένα συρταράκι κάτω από κάθε στήλη. Όταν έριχνες ένα κέρμα στη μηχανή, ξεκλειδώναν τα συρταράκια, οπότε άνοιγες ένα και έβγαζες από μέσα το προϊόν που ήθελες. Πάντα ήθελα να δοκιμάσω να τραβήξω δύο συρταράκια ταυτόχρονα, να δω αν θα μπορέσω να ξεγελάσω το μηχάνημα, αλλά τελικά ποτέ δεν το έκανα!

Από την ίδια την αίθουσα, θυμάμαι δύο λεπτομέρειες: το φωσφορίζον ρολόι δίπλα από την οθόνη, που διαβαζόταν και με σβησμένα τα φώτα, και τις σαΐτες που ήταν κολλημένες στην οθόνη, φαντάζομαι με καρφίτσα στη μύτη τους, που φαινόταν η σκιά τους κατά τη διάρκεια τής προβολής.

Κάποια στιγμή, κατά τη διάρκεια τής προβολής, περνούσε η ταξιθέτρια, με ένα ψεκαστήρα τύπου «φλιτ» και αρωμάτιζε την αίθουσα!

Η κυριακάτικη έξοδος στο ΣΙΝΕΑΚ τελείωνε με τυρόπιτα στο τυροπιτάδικο «Πικ-νικ», γωνία Πανεπιστημίου και Ιπποκράτους, χαζεύοντας τα βιβλία στο διπλανό βιβλιοπωλείο. Τώρα το τυροπιτάδικο λέγεται «Μαμ», αλλά είναι στο ίδιο στυλ όπως τότε.

Και κάτι για τα μεγαλύτερα παιδιά: Όταν μεγάλωσα, η μητέρα μου μού είπε ότι δεν ήθελε να με πηγαίνει στο ΣΙΝΕΑΚ, που την τραβολόγαγα, διότι… της βάζαν χέρι!

Προέλευση φωτογραφιών:

http://cinemahellas.blogspot.com/

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΖΩΟΛΟΓΙΑΣ – ΣΤΑ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΑ ΤΟΥ «ΣΙΝΕΑΚ»

Με την ίδια λογική που σας εξηγήσαμε και τις προηγούμενες μέρες, συνεχίζουμε σήμερα με ένα ακόμη άρθρο σχετικά με τα παραλειπόμενα των εικονογραφημένων του κ. Ανεμοδουρά. Εκεί ακριβώς εντάσσονται και τα οπισθόφυλλα. Αυτή τη φορά επιλέξαμε το «Σινεάκ» του 1970, ένα από τα παλαιότερα κόμικς του οίκου. Καθαρά παιδικό εικονογραφημένο, για το οποίο θα διαβάσετε πολλά περισσότερα στην παρουσίαση του, με μια σειρά οπισθόφυλλων που θυμίζει πολύ έντονα αυτά των πρώτων 50 τευχών του «Ζαγκόρ», όπου θα έλεγα ότι εκεί κυρίως καθιερώθηκε σαν ιδέα. Ζώα την ύπαρξη των οποίων αγνοούσαμε οι μικρότεροι σε ηλικία, καθώς δεν ήταν από αυτά που συναντούσαμε καθημερινά μπροστά μας! Μέχρι να φτάσουμε στην τάξη εκείνη του Δημοτικού που μπήκαν όλα αυτά στη ζωή μας μέσω ενός μαθήματος πια, τα οπισθόφυλλα του «Σινεάκ» εκείνα μπορεί κανείς να τα αποκαλέσει και σας γνώσεις ζωολογίας!

Δείτε τα χαρακτηριστικά αυτά οπισθόφυλλα, στην υπό – κατηγορία «ΕΝΘΕΤΑ & ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΑ».

http://wp.me/PKxow-1jV

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ – ΣΙΝΕΑΚ(1970)

Τον Απρίλιο του 1970(23 του μήνα), κυκλοφορεί το πρώτο καθαρά απευθυνόμενο σε μικρές ηλικίες εικονογραφημένο, του κ. Ανεμοδουρά. Τα στάνταρ που επέβαλε η εποχή του, δηλώνουν και εδώ παρόν και μιλάμε για σχήμα(μικρό), χρώμα(ανύπαρκτο, ή τέλος πάντων όχι αρκετό!), τιμή(2 δραχμές), συχνότητα κυκλοφορίας(εβδομαδιαία).

Διαβάστε την παρουσίαση και αυτού του τίτλου, του εκδότη κ. Στυλιανού Ανεμοδουρά, που συνεχίζει το αφιέρωμα μας σε αυτό τον οίκο, στην υπό – κατηγορία «ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ ΚΟΜΙΚΣ».

http://wp.me/PKxow-198

NICOLA DEL PRINCIPE

Αν το όνομα δεν σας ακούγεται οικείο, σίγουρα τα σκίτσα και οι χαρακτήρες που δημιούργησε, σίγουρα θα σας θυμίσουν αρκετά. Οι δουλειές του δημοσιεύτηκαν στους Ιταλικούς οίκους Bianconi και Alpe και κάποιοι απ` αυτούς ήρθαν στην Ελλάδα, σε διαφορετικά εικονογραφημένα, από τους κ. κ. Ανεμοδουρά, Δραγούνη και Παπαδόπουλου. Ήταν κυρίως κωμικοί χαρακτήρες, αλλά και πιο ρεαλιστικοί. Ας γυρίσουμε μαζί τις σελίδες του βιογραφικού του κ. Del Principe, που παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του`40, κάνοντας τις αφίσες του Ιταλικού Δημοκρατικού Κόμματος, μέχρι που γνωρίστηκε με τον επίσης σκιτσογράφο Enzo Chiomenti(αρραβωνιαστικός της αδελφής της γυναίκας του), που τον προέτρεψε να εγκατασταθεί στο Μιλάνο και να ασχοληθεί επαγγελματικά με τον κόσμο των κόμικς. Πρώτη του δουλειά για την Alpe, ήταν το ‘Il Dominatore del West’ σε σενάρια του Cesare Sovini. Από εκεί κι έπειτα ξεκίνησε η μακροχρόνια συνεργασία του με τον κ. Bianconi, ιδρυτή του ομώνυμου εκδοτικού οίκου, που κράτησε συνολικά 40 χρόνια! Εκεί λοιπόν έκανε πράγματα και θαύματα! Πολλοί από τους ήρωες των οποίων σχεδίασε ιστορίες, δημοσιεύτηκαν και στη χώρα μας. ‘Nonna Abelarda’, ‘Soldino’, ‘Trottolino’, ‘Papy’, ‘Birillo’, ‘Fiordipesco’ and ‘Luponario’, αλλά και ‘Tom & Jerry’, ‘Pinocchio’ στην δεκαετία του`60. Τα πέντε πρώτα τα διαβάσαμε στο «Σολντίνο» του κ. Παπαδόπουλου, το 1970. Για το «Πινόκιο» ήταν η σειρά του κ. Ανεμοδουρά για να μας προτείνει με επιτυχία, μια ακόμη του δημιουργία, ενώ ο κ. Δραγούνης μας έφερε τον «Τομ Μπιλλιμπύ», στο «Ακίμ». Στα τέλη της δεκαετίας του`60, ο Del Principe μπήκε και στον χώρο των ερωτικών κόμικς με τα ‘Angelica’ και ‘Il Camionista’, ενώ δούλεψε και για την Γαλλική αγορά κόμικς, κάνοντας τα ‘Erik il Vikingo’, ‘Tico Tigre’, και ‘Nicotina’.

Μέρος των στοιχείων, αντλήθηκαν από το

www.lambiek.net

Οι βινιέτες των Ελληνικών εκδόσεων, είναι από το προσωπικό αρχείο του συντάκτη.

Όλα τα άρθρα αυτού του τύπου θα τα βρείτε στην κατηγορία Ήρωες & Δημιουργοί.