«ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ» – ΑΠΟ ΤΗΝ «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ»

Ακόμη μια σειρά ταινιών, από τις πάρα πολλές που πρόσφεραν φέτος στους αναγνώστες, οι εφημερίδες. Πρόκειται για κλασσικές ταινίες δράσης. Είναι παραπάνω από αξιόλογες, οπότε θα σας τις παρουσιάσουμε και αυτές. Θα τις βρείτε στην εφημερίδα «Δημοκρατία», κάθε Σάββατο, σε πολύ ωραίες κασετίνες. Κάθε ταινία, θα την βρίσκετε στην δική της, ξεχωριστή κατηγορία, με μια παρουσίασή της κάθε Κυριακή, χωρίς ενημερωτικό άρθρο στην κεντρική σελίδα.

Σάββατο 9/9

They Were Expendable

«Ο Ειρηνικός φλέγεται»(1945)

Από τα πολύ καλά πολεμικά φιλμ, με την υπογραφή ενός σπουδαίου δημιουργού, του John Ford. Μια παραγωγή της Metro-Goldwyn-Mayer από το 1948, σε σενάριο Frank Wead και βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του William L. White. Πολύ σημαντικό και το καστ, αποτελούμενο από μεγάλα ονόματα της εποχής, όπως οι Robert Montgomery, John Wayne,  Donna Reed, Ward Bond, Cameron Mitchell και Jack Holt. Η πολύ ωραία μουσική υπόκρουση, ανήκει στον Herbert Stothart και η φωτογραφία είναι του Joseph H. August. Εξαιρετική δουλειά στο μοντάζ, από τους Douglass Biggs και Frank E. Hull.

Μια χορταστική περιπέτεια 135 λεπτών, που μας μεταφέρει στο πολεμικό σκηνικό του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου και συγκεκριμένα στις θάλασσες του Ειρηνικού(Φιλιππίνες), για να παρακολουθήσουμε την μονομαχία δύο σκαφών, ενός Ιαπωνικού και ενός Αμερικάνικου. Θεωρείται σαν μια εκ των κορυφαίων ταινιών του είδους και όχι άδικα.

Επιπλέον στοιχεία, μπορείτε να αντλήσετε ακολουθώντας τον πιο κάτω σύνδεσμο.

http://en.wikipedia.org/wiki/They_Were_Expendable

Σάββατο 15/9

Wild Geese

«Επιχείρηση Άγριες Χήνες»(1978)

Ταινία με τεράστια εμπορική επιτυχία, το φιλμ αυτό του Andrew V. McLaglen, με το πολύ λαμπερό καστ του, ήταν μια από τις καλύτερες ταινίες που γυρίστηκαν ποτέ, με θέμα τους επιχείρηση μισθοφόρων. Οι Richard Burton, Roger Moore, Richard Harris, Hardy Krüger, Stewart Granger και Patrick Allen, μεταξύ άλλων, συνέθεσαν μια υπέροχη ομάδα, αξέχαστη θα την χαρακτηρίζαμε. Οι νότες που επιλέγει ο σπουδαίος αυτός μουσικός της jazz και soul, ο Roy Budd, είναι απλά αξεπέραστη. Να αναφέρουμε και το όνομα του σεναριογράφου, που έκανε πολύ καλή δουλειά. Είναι ο Reginald Rose, ενώ την παραγωγή επιμελήθηκε ο Euan Lloyd.

Κι εδώ 134 λεπτά και πολύ χορταστικά μάλιστα, σε μια περιπέτεια που μας πάει στην εξωτική Αφρική, όπου οι ήρωές μας θα επιδιώξουν να απελευθερώσουν έναν φυλακισμένο στρατηγό. Τα πράγματα δεν είναι καθόλου απλά, όσο ίσως να φαίνονται, καθώς οι εξελίξεις και οι ανατροπές του σεναρίου, είναι πολλές και ενδιαφέρουσες. Το στήσιμο της ομάδας των μισθοφόρων, θα σας θυμίσει σίγουρα το «Και οι 12 ήταν καθάρματα».

Επιπλέον στοιχεία, μπορείτε να αντλήσετε ακολουθώντας τον πιο κάτω σύνδεσμο.

http://en.wikipedia.org/wiki/The_Wild_Geese

Την παρουσίαση των ταινιών, θα την βρίσκετε εδώ.

ΚΛΑΣΣΙΚΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ – “HEAVEN KNOWS MR. ALLISON”(1957)

Για ένα εντελώς διαφορετικό φιλμ, από αυτά που μας είχε συνηθίσει ο μεγάλος κινηματογραφιστής John Huston, θα μιλήσουμε αυτή τη φορά. Η διαφορετικότητα έγκειται στο είδος της ταινίας και στον τρόπο που ο σκηνοθέτης της προσεγγίζει. Δεν πρόκειται για μια αμιγώς ταινία δράσης, αλλά για μια αντιπαράθεση βιωμάτων, των κεντρικών της χαρακτήρων. Δύο διαφορετικοί κόσμοι εκπροσωπούνται. Από την μια ο σκληροτράχηλος δεκανέας των πεζοναυτών, που γίνεται κυνικός, αλλά διατηρεί την ευγένεια του, κι απ` την άλλη η μαθητευόμενη καλόγρια, που με την ηρεμία του πνεύματος και την πίστη, αντιπαρέρχεται τις δυσκολίες και τις δραματικές καταστάσεις, που από κοινού θα ζήσουν. Είναι πολύ ενδιαφέρουσα η ματιά του Huston και εξαιρετικές οι ερμηνείες που παίρνει από τους έμπειρους πρωταγωνιστές του. Το “Heaven knows mr. Allison”, έχει γλυκόπικρα συναισθήματα για τον θεατή, αντικρουόμενες απόψεις, αλλά και μια αγνότητα που δεν είναι επιφανειακή. Βρίσκεται πάνω από κάθε φράση και σκέψη, ασχέτως αν τριγύρω της επιπλέουν βρίσκονται εκατοντάδες ναυτικά μίλια θαλάσσιου νερού. Ασχέτως αν οι καταστάσεις είναι βίαιες και οι άνθρωποι δείχνουν να έχουν χάσει τους πραγματικούς σκοπούς της ζωής, μέσα στην μανία της κυριαρχίας ο ένας πάνω στον άλλον…

Διαβάστε και αυτή την παρουσίαση, μιας εξαιρετικής ταινίας του Τζών Χιούστον, με λαμπερούς πρωταγωνιστές, στο Cine Oasis.

ΑΦΙΕΡΩΜΑ – 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ – 10ο ΜΕΡΟΣ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΚΑΙ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥ`40

Κι αυτό απαραίτητο είναι, για να έχετε μια πιο πλήρη εικόνα όλων, με την συμμετοχή του Ελληνικού κινηματογράφου στον πόλεμο του`40. Υπάρχει περσινό σχετικό άρθρο(τρίτο στην προτίμηση σας με 4.500 αναγνώσεις, από όλη την θεματολογία της σελίδας!) , με πολλά στοιχεία, από το οποίο μπορείτε να αντλήσετε πληροφορίες για εκείνες τις παραγωγές. Θα το βρείτε στο πιο κάτω link.

http://wp.me/pKxow-1Lb

Υπάρχει και αντίστοιχο αφιέρωμα μας στις ξένες παραγωγές, το οποίο μπορείτε να βρείτε εδώ σε 6 συνολικά τμήματα. Κλικάρετε το πιο κάτω link και ξεκινάτε με το δεύτερο από αυτά(τρίτο δημοφιλέστερο στις προτιμήσεις σας, με 9000 αναγνώσεις!). Τα υπόλοιπα τα βρίσκετε προσθέτοντας τον τίτλο του άρθρου στην «αναζήτηση» της σελίδας, ή κλικάροντας τον απλά(σας δίνει όλα τα σχετικά με αυτό τον τίτλο άρθρα, για να επιλέξετε πιο επιθυμείτε).

http://wp.me/pKxow-1Bn

Εμείς θα συμπληρώσουμε εικόνα σήμερα, με τρείς ΟΛΟΚΛΗΡΕΣ Ελληνικές ταινίες!

«ΟΧΙ»

«ΑΕΡΑ – ΑΕΡΑ – ΑΕΡΑ»

«ΥΠΟΒΡΥΧΙΟ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΗΣ»

υπάρχει ακόμη και το πρώτο μέρος της

«ΧΑΡΑΥΓΗΣ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ»

Κλικάρετε και βλέπετε!

Και μερικά trailer ξένων παραγωγών

Το αφιέρωμα αυτό, μπορείτε να το βρείτε συγκεντρωμένο, στην υπό – κατηγορία «ΔΙΑΦΟΡΑ». Τα άρθρα θα προστίθενται όπως δημοσιεύονται καθημερινά. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Χρήστο, τον Νίκο, τον Βασίλη, τον Δημήτρη, τον Μανώλη, τον Παναγιώτη, τον Άκη και τον Γιάννη, για τα πολύτιμα στοιχεία που πρόσφεραν και την συμμετοχή τους στο αφιέρωμα.

http://wp.me/PKxow-nJ

ΤΑ 20 ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΠΟΛΕΜΙΚΑ ΦΙΛΜ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ – Η ΛΙΣΤΑ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ

Αυτή εδώ που, είναι η λίστα αξιολόγησης των καλύτερων πολεμικών ταινιών. Υπάρχουν όμως κάποιες απαραίτητες διευκρινίσεις, που χρειάζεται να διαβάστε για να καταλάβετε τα κριτήρια με τα οποία μπήκαν οι ταινίες στην λίστα. Θα αντιληφθήκατε, ότι στην σειρά παρουσίασης των ταινιών υπήρχαν μόνον ταινίες που αναφέρονταν στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, μόλις δύο από τον Πρώτο και μια από τον Ισπανικό εμφύλιο. Προσπαθήσαμε να επικεντρωθούμε λοιπόν εκεί, γιατί σε αντίθετη περίπτωση θα έπρεπε να αναλύουμε και να παρουσιάζουμε ταινίες για τουλάχιστον 2 μήνες! Σε μελλοντικά άρθρα βέβαια, θα υπάρξει η ευκαιρία να θυμηθούμε και αυτές τις ταινίες, σε ξεχωριστές παρουσιάσεις, θεματικά. Για παράδειγμα, ιστορικές μάχες, Αμερικάνικος εμφύλιος, πόλεμοι στην Αφρική, Καραϊβική, την Ασία και πολλές ακόμη ενότητες ταινιών. Ήδη απομονώσαμε τις ταινίες που γυρίστηκαν στην χώρα μας και αφορούσαν στον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο. Έπειτα, αν και ετεροχρονισμένα, θα αναφερθούμε και σε ορισμένες υπέροχες αντιπολεμικές, ή σατυρικές ματιές, που διέφυγαν της προσοχής μας και το διαπιστώσαμε μόλις σήμερα! Για παράδειγμα, τα MASH, «Ο Τζώνυ πήρε το όπλο του», “Dr Strangelove” με τον Πήτερ Σέλερς στον ρόλο της ζωής του και πολλές ακόμη, όπως και διαχρονικά αριστουργήματα σαν τα «Καζαμπλάνκα», «Καλά Χριστούγεννα Μίστερ Λώρενς» και αρκετά ακόμη, που δεν προλάβαμε να παρουσιάσουμε, έστω και περιληπτικά και ζητούμε γι` αυτό την κατανόηση σας. Πάμε να δούμε την λίστα αξιολόγησης, η οποία θα περιέχει και ταινίες από αυτές που αναφέραμε πριν. Φυσικά, περιμένουμε τον δικό σας σχολιασμό και τις δικές λίστες προτίμησης, για να γίνεται διάλογος(σκοπός άλλωστε αυτών των άρθρων), κι όχι μονόλογος.

1. Η Γέφυρα του ποταμού Κβάι

2. Από εδώ ως την αιωνιότητα

3. Τα κανόνια του Ναβαρόνε

4. Ουδέν νεότερο από το Δυτικό μέτωπο

5. Η Μεγάλη Απόδραση

6. Καζαμπλάνκα

7. Και οι 12 ήταν καθάρματα

8. Όπου τολμούν οι αετοί

9. Αποκάλυψη Τώρα

10. Η μεγαλύτερη μέρα του πολέμου

11. Ο Ελαφοκυνηγός

12. Οι σημαίες των προγόνων μας

13. Σιδηρούν Σταυρός

14. Dr. Strangelove

15. Η μάχη της Βρετανίας

16. Η γέφυρα του ποταμού Άρνεμ

17. Ήρωες με βρώμικα χέρια

18. Η κόλαση είναι για τους ήρωες

19. M.A.S.H.

20. Πλατούν

ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΠΟΛΕΜΙΚΑ ΦΙΛΜΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ – Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΛΙΣΤΑ ΠΡΟΤΙΜΗΣΗΣ – ΜΕΡΟΣ ΠΕΜΠΤΟ & ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ

Φθάσαμε στο πέμπτο και τελευταίο τμήμα αυτής της αναφοράς, στις καλύτερες πολεμικές ταινίες όλων των εποχών. Θα ακολουθήσει η δημοσίευση της λίστας με την σειρά αξιολόγησης τους, του γράφοντος πάντα. Είναι σαφέστατα υποκειμενικά όλα όσα διαβάσατε σε αυτά τα πέντε άρθρα. Αν κάποιες ταινίες νομίζετε ότι απουσιάζουν από αυτή την αναφορά, ή ότι μπήκαν μέσα σε βάρος κάποιων άλλων που απουσιάζουν, μπορείτε να μας πείτε την δική σας άποψη και να δημοσιεύσετε την δική σας λίστα αξιολόγησης, 10 ή και περισσοτέρων από αυτές. Σε όσα θα διαβάσετε και θα δείτε πιο κάτω, κυριαρχεί το χρώμα σε βάρος του ασπρόμαυρου και οι νεότερες χρονικά παραγωγές, σε σχέση με όσες ήδη παρουσιάσαμε. Ας τις δούμε μια προς μια.

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΩΡΑ(1979)

Ένα εφιαλτικό ντελίριο, μια χαμένη στους πιο παρανοϊκούς διαδρόμους του μυαλού απεικόνιση σε κινηματογραφική κορνίζα, ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων γεμάτο κρότους από βόμβες Ναπάλμ, ένα φιλμ πολύ μακριά από τα συνηθισμένα. Καταπιάνεται με τη φρίκη του Βιετνάμ, αλλά κόντρα σε κάθε τι που μέχρι τότε είχαμε δει, η δική του αλήθεια μοιάζει να προκαλεί τριγμούς, κινούμενη στους βάλτους μιας μακρινής ζούγκλας, που καταπίνει τα πάντα, μέσα σε μια βοή παραισθήσεων. Φανταστείτε όλες αυτές τις εικόνες, κάτω από την διασκευή του  This is the End των Doors… Ο Κόπολα είδε να του κόβουν μπόλικα μέτρα ταινίας και να βγαίνει κουτσουρεμένο το δημιούργημα του στις αίθουσες, αλλά άκουσε πολλά χειροκροτήματα από κοινό και κριτικούς. Ο Μάρλον Μπράντο πετάει μακριά την μπέρτα του κινηματογραφικού σούπερ αστέρα και αφήνεται σε μια εκπληκτική εμφάνιση. Πολύ καλοί και οι Μάρτιν Σήν – Ρόμπερτ Ντυβάλ(άλλη σχιζοφρενική φιγούρα…) – Χάρισον Φόρντ(σε ρολάκο), Ντένις Χόπερ(στο πιο οικείο περιβάλλον για κείνον!) – Λώρενς Φίσμπερν. Το 1998, ευτυχώς βγήκε το Redoux, με την μια επιπλέον ώρα που κόπηκε, κι έτσι είδαμε και τα 153 λεπτά αυτού του εκπληκτικού έργου. Για την ιστορία και γιατί με 1000 λέξεις δεν μπορώ να σας δώσω μια εικόνα(αντιστρέφοντας της Ιαπωνική παροιμία), η ταινία μας πάει στα έγκατα ενός πολέμου που έχει μετατραπεί σε προσωπική, σχιζοφρενική υπόθεση κάποιων και μας αφήνει εκεί, να ζήσουμε μέσα από τα μάτια των πρωταγωνιστών και να ερμηνεύσουμε κατά το δοκούν…

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΒΙΕΤΝΑΜ(1987)

Σχεδόν μια δεκαετία μετά την «Αποκάλυψη» του Κόπολα, ένα ακόμη φιλμ για τον πόλεμο του Βιετνάμ έρχεται για να ταράξει τα νερά. Δεν αφηγείται την κόλαση μιας πολεμικής σύρραξης, τουλάχιστον όχι επιφανειακά. Δείχνει να κινείται σε άλλους ρυθμούς, πιο χαλαρούς, με πανέμορφη μουσική της δεκαετίας του`60 και μια ισχυρή προσωπικότητα να καθοδηγεί την κάμερα, κι όχι να απαγγέλει τις ατάκες ενός σεναρίου! Αυτά συμβαίνουν, όταν αφήνει ένας κινηματογραφιστής ηθοποιούς σαν τον Ρόμπιν Ουίλιαμς ελεύθερους να παίξουν και δεν τους περιορίζει σε κανενός είδους φόρμες. Πολύ καλός και ο Φόρεστ Γουίτακερ, που θα πάρει και Όσκαρ μερικά χρόνια μετά, υποδυόμενος τον μεγάλο της τζαζ Τσάρλι Πάρκερ, στην ταινία Bird του Κλίντ Ήστγουντ.  Η έξυπνη σκηνοθεσία ανήκει στον Μπάρυ Λέβινσον, που αξιοποίησε στο έπακρο τις δυνατότητες του έμψυχου δυναμικού του, φιλμάροντας εξ ` αποστάσεως! Τα πλάνα είναι καλογυρισμένα, σε μια παραγωγή που μας μεταφέρει στα ραδιοφωνικά στούντιο του Αμερικάνικου στρατού, για να γνωρίσουμε έναν φοβερό και τρομερό σόουμαν, που γράφει όλους τους κανόνες της υπηρεσίας του στα παλιά του τα παπούτσια, έχοντας μια τελείως προσωπική αντίληψη της εργασίας για την οποία πληρώνεται! Περίεργο, αλλά τόσο εδώ όσο και στον «Κύκλο των χαμένων Ποιητών», ο Ρόμπιν Ουίλιαμς δεν είδα να κάνει και κάτι διαφορετικό, από το να αμφισβητεί… Προσέξτε την ειρωνία που ελοχεύει σε ανύποπτες στιγμές, ειδικά στην σκηνή όπου οι Γουίλιαμς και Γουίτακερ ποζάρουν πίσω από το πόστερ του Τζέημς Ντην…

ΠΛΑΤΟΥΝ(1986)

Στο διάστημα 1986 – 1990, προβλήθηκαν στις αίθουσες μια σειρά ταινιών που αντλούσαν το θέμα τους από τον πόλεμο του Βιετνάμ. Σαν μικρόβιο, εξαπλώθηκε σε κάθε μεγάλο κινηματογραφικό στούντιο, κι έτσι είδαμε και αχρείαστες ταινίες και υπέροχες. Όλα ξεκίνησαν το 1986, με αυτό εδώ το φιλμ του βετεράνου εκείνου του πολέμου, του σεναριογράφου ως τότε Όλιβερ Στόουν, που με αυτό το φιλμ σαν διαβατήριο, μπήκε στην ελίτ του παγκόσμιου σινεμά. Η μουσική του Πλατούν είναι ένα κολάζ από τραγούδια της εποχής(1969), αλλά και μιας καταπληκτικής δουλειάς του καναδού Τζώρτζ Ντελρού, που όταν την ακούσει κανείς μαζί με τα λόγια του Τσάρλι Σην ενδιάμεσα(σαν αφήγηση), ανατριχιάζει! Ο εν λόγω ηθοποιός, κάνει την πιο φιλότιμη προσπάθεια του ως σήμερα, σε μια καριέρα που δεν πείθει και εκθέτει τον πολύ ταλαντούχο πατέρα του(Μάρτιν Σην. Καλά, όταν ήταν πιο μικρός, δεν τον είδε στο «Αποκάλυψη Τώρα»;…). Υπάρχουν όμως στιγμές καλών ερμηνειών(πως άλλωστε θα γίνονταν διαχρονικό το φιλμ;), από τους Τόμ Μπέρετζερ(ταυτίστηκε στον ρόλο του σκληρού λοχία), Γουίλιαμ Νταφόε(μεγάλος και χαμηλού προφίλ ηθοποιός, με ξεχωριστό προσωπικό ύφος). Η ταινία αφηγείται τις περιπέτειες μιας διμοιρίας πεζοναυτών, που βλέπουν όσα μέχρι τότε γνώριζαν να καταρρίπτονται, σαν κανόνες και αξίες… Αξέχαστη η τελευταία σκηνή, που έγινε και αφίσα της ταινίας.

Ο ΕΛΑΦΟΚΥΝΗΓΟΣ(1978)

Προσωπικά, θα το δείτε άλλωστε και στην σχετική λίστα, θα το κατατάξω πολύ ψηλά στην αξιολόγηση αυτού του αφιερώματος. Δεν πρόκειται για μια ταινία που χαρακτηρίστηκε και εντάχθηκε σε ένα στενό πλαίσιο, που καθορίζει ένα είδος ταινιών, γιατί απλά δεν ήταν κάτι τόσο απλό. Υπάρχει βάθος, πλήθος  προβληματισμών και ερωτημάτων για να απασχολήσουν τον θεατή, κοινωνικές προεκτάσεις, γλαφυρότητα και έντονα συναισθήματα, ένταση και ρομαντισμός, δράση και συγκίνηση. Είναι μια ταινία αντιθέσεων. Το πριν και το μετά. Απαλά βουνίσια χρώματα, χαρούμενα πρόσωπα, σκληρά πολεμικά παστέλ, η προσπάθεια για την επιβίωση ζωγραφισμένη σε μια αλλοιωμένη προσωπικότητα, χαμένη για πάντα… Ένας γάμος ανοίγει το φιλμ(και κάνει ξανά μόδα το Can`t take my eyes of you), μια κηδεία ενώνει ξανά τους πρωταγωνιστές του δράματος, στο φινάλε… Ενδιάμεσα, τα πάντα περνούν γρήγορα από μπροστά μας, προλαβαίνοντας όμως να μας αφήσουν μια εξαιρετική οπτική απ` τον Μάικλ Τσιμίνο(μετά και την «Χρονιά του Δράκου», κόντεψε να φαλίρει την Universal, εξαιτίας του Heaven`s Gate!). Ο Ντε Νίρο καταθέτει το ταλέντο του και μας αφήνει άφωνους, αλλά την παράσταση κλέβει ο εκπληκτικός Κρίστοφερ Γουώκεν! Στο καστ ακόμη οι έξοχοι, Τζών Σάβατζ, Τζών Καζάλε, Μέριλ Στρίπ. Η αλήθεια είναι ότι θυμάμαι τουλάχιστον 10-12 διαλόγους, καθώς την έχω δει συνολικά 14 φορές, αλλά η σκηνή στην οποία οι Βιετναμέζοι πιέζουν τον Γουώκεν να τραβήξει την σκανδάλη, στην «ρώσικη ρουλέτα», φωνάζοντας το λιτό και επιτακτικό «μάο – μάο»(τράβα), είναι χαραγμένη στο νου μου.

ΛΕΠΤΗ ΔΙΑΧΩΡΙΣΤΙΚΗ ΓΡΑΜΜΗ(1998)

Ακόμη μια άξια αναφοράς ταινία, που μας πάει στο εξωτικό Γκουαλντανκανάλ, για να δούμε στιγμές της διαμάχης Αμερικανών και Ιαπώνων, όπως τις αποτύπωσε ο φακός του Τέρενς Μάλικ. Κι εδώ υποβόσκουν περίεργα και καλά κρυμμένα ερωτήματα. Ο Μάλικ τα τοποθετεί με μαεστρία στα πλάνα και τα αφήνει να αναπνέουν μέσα στους πρωταγωνιστές του, τους οποίους αναλύει διακριτικά σαν προσωπικότητες. Όσο για αυτούς, τους ηθοποιούς του, η επιλογή μοιάζει αταίριαστη αρχικά και στο άκουσμα των ονομάτων τους ξαφνιάζει, για το αν θα μπορούσαν να συνυπάρξουν και να αποδώσουν τα αναμενόμενα. Τζών Τραβόλτα, Νίκ Νόλτε, Γούντυ Χάρελσον(μεγάλο ταλέντο, με μικρές και κακές επιλογές σεναρίων), Τζώρτζ Κλούνυ, Τζών Κιούζακ, Άντριαν Μπρόντυ(υπέροχος), Σόν Πέν, Ηλίας Κοτέας. Με αυτό το καστ, πιστεύατε ότι την παράσταση θα έκλεβε ο Τζίμ Καβίζελ; Αρκεί να δείτε την ταινία για να πειστείτε, ότι τα «μεγάλα ονόματα» καμιά φορά δεν είναι αρκετά για να αναδειχτεί ένα σπουδαίο φιλμ… Αυτό το συστατικό που χρειάζεται, μπορεί να βρεθεί αλλού… Η μουσική είναι του Χάνς Ζίμερ και η λεπτή διαχωριστική αυτή γραμμή, είναι στην ουσία αυτή που μας χωρίζει από την ανθρωπιά και την ανιδιοτέλεια… Το συνιστώ ανεπιφύλακτα.

Η ΔΙΑΣΩΣΗ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ ΡΑΙΑΝ(1998)

Την ίδια χρονιά με την προηγούμενη ταινία(γι` αυτό ίσως και να «κάηκε» όπως λέμε το φιλμ του Μάλικ), βγαίνει στις αίθουσες και η γνώμη του Στήβεν Σπήλμπεργκ για την απόβαση στην Νορμανδία. Η πλέον καθοριστική για την πορεία του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου μάχη, γνωστή σαν D – Day, είναι το υλικό για τα 169 λεπτά παρακαλώ, που χώρεσαν τις φιλοδοξίες του βραβευμένου κινηματογραφιστή για να αφήσει πίσω του ακόμη κάτι αλησμόνητο. Και το καταφέρνει, με σκληρότητα και δυνατά πλάνα, υποβοηθούμενα από τον Τόμ Χάνκς κατά κύριο λόγο. Πλήρης η εικόνα των πρώτων 15 λεπτών, που περιέχει ότι ακριβώς και εκείνη η απόβαση. Διαμελισμένα πτώματα ανάμεσα στα χαρακώματα, βόμβες και καπνός στον αέρα, κραυγές πανικού, σφαίρες να σφυρίζουν δολοφονικά και μια κατάσταση που μπορεί να περιγραφεί με φράσεις του στυλ «ο καθένας να γλυτώσει τον εαυτό του». Η κόλαση του πολέμου σε όλο της το κινηματογραφικό μεγαλείο. Μετά το φιλμ «πλατειάζει» και κουράζει λιγάκι, αφού ο σκηνοθέτης μάλλον «τραβάει» τα πλάνα ενώ θα μπορούσε να μας έχει αφήσει μια πιο σύντομη, ρεαλιστική και ωμή γεύση, όπως είχε ξεκινήσει. Η υπόθεση της διάσωσης του στρατιώτη, μάλλον λειτουργεί σαν μια ακόμη προβολή Αμερικανικών πατριωτικών αισθημάτων, που κυριάρχησε στην δεκαετία του `50 και του`60 και αποτυπώθηκαν στην ατάκα «κανείς δεν θα μείνει πίσω». Παρ` όλα αυτά πάντως, είναι σωστή η κάμερα σε ταχύτητα και οι λήψεις αριστουργηματικές. Σωστό και τεκμηριωμένο(έτσι δουλεύει πάντα ο Σπήλμπεργκ), ιστορικά, με προσοχή και στην παραμικρή λεπτομέρεια. Εκπροσωπεί την δεκαετία του 1990 με σχετική άνεση.

ΟΙ ΣΗΜΑΙΕΣ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΜΑΣ(2006)

Πάλι ο Ήστγουντ μπροστά μας, με μια ταινία – γροθιά στο στομάχι του κατεστημένου, που κάποτε στις αρχές της υποκριτικής του καριέρας υπηρέτησε, αλλά μετέπειτα του γύρισε οριστικά την πλάτη, δίνοντας μας μερικές από τις κορυφαίες στιγμές στης έβδομης τέχνης, από το 1985 μέχρι σήμερα. Αν η προηγούμενη ταινία εκπροσωπούσε την δεκαετία του 1990, αυτή εδώ αποτελεί μέγα εμπόδιο για να ξεπεραστεί από κάποιον συνάδελφο του σκηνοθέτη, στον 21^ο αιώνα! Δεν είναι υπερβολή και ο κάθε ένας που την έχει ήδη δει, μπορεί να καταλάβει τα λεγόμενα μου. Να μιλήσω όμως και για όλους όσους διαβάζουν σήμερα την ύπαρξη της. Κατ` αρχάς μιλάμε για Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο μεταξύ Αμερικανών και Ιαπώνων, στους «ξένους αχυρώνες» του Ειρηνικού, εκεί όπου μαλώνουν οι δύο τους…, ας μη το πω καλύτερα. Ο αυτοκρατορικός παρωχημένος ιμπεριαλισμός απ` την μια μεριά του ρινγκ, ο θιγμένος εγωισμός από την άλλη και η αμφισβήτηση της υπεροχής απ` την άλλη… Ένα δωμάτιο γεμάτο καθρέφτες λέω εγώ, για να κοιτάζονται κι οι δύο τους… Μπορεί να τα είδε κάπως έτσι κι ο Ήστγουντ τα πράγματα και τα «έχωσε» εκατέρωθεν! Στην Αμερικάνικη πλευρά βέβαια, με τις ψευδαισθήσεις των δήθεν ηρωισμών και της αυταπάρνησης, του ρευστοποιημένου γίγνεσθαι, όπου όλα έχουν ένα κόστος και μια τιμή, αλλά και του μουχλιασμένου και άνευ λόγου ύπαρξης Αμερικανικού ονείρου, τα είπε έξω από τα δόντια και έδωσε μια άλλη σκληρή για τους συμπατριώτες του ερμηνεία, αυτών που υπέστησαν οι Ιάπωνες(το έκανε ακόμη καλύτερα στα «Γράμματα από την Ιβοζίμα»), όπως και τα παραμύθια με τα οποία μεγάλωσαν γενιές ανυποψίαστων πολιτών. Είναι ένας κόλαφος κατά παντός υπευθύνου και η ταινία δεν μασάει τα λόγια της σε κανένα σημείο. Απομυθοποιεί τα πάντα. Πολύ έξυπνο να χρησιμοποιήσει άγνωστους στο κοινό ηθοποιούς, μη θέλοντας ίσως να «τραβήξουν» τα πρόσωπα την προσοχή του κοινού, αλλά η ίδια η ταινία. Ο αντικοφορμισμός και η αντισυμβατικότητα του Ήστγουντ, είναι αυτά τα στοιχεία που τον διακρίνουν και τον κατατάσουν σε ότι πιο ρεαλιστικό έχει να επιδείξει η Αμερικάνικη βιομηχανία ονείρων.

Αύριο, θα διαβάσετε σε ξεχωριστό άρθρο, την λίστα με σειρά αξιολόγησης των φιλμ που παρουσιάστηκαν. Να σας ευχαριστήσω όλους για τον τρόπο που υποδεχτήκατε το αφιέρωμα αυτό, αλλά και για τα σχόλια σας.