ΠΡΩΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ COMICS TRADES – ΛΕΣΧΗ ΦΙΛΩΝ ΚΟΜΙΚΣ 29 ΜΑΡΤΙΟΥ

Ήταν μια ευκαιρία για να γνωριστούμε μεταξύ μας, παλιοί και νέοι φίλοι των κόμικς, σ` αυτό το νοσταλγικό ταξίδι στον χρόνο που μας έφερε σε μια απ` τις στροφές του μαζί. Ήταν μια ευκαιρία για να μιλήσουμε για τα εικονογραφημένα, αυτά που μας ενώνουν μαζί τους, για τις στιγμές που μας χάριζαν και μας χαρίζουν και τόσα πολλά ακόμη. Έτσι, βρεθήκαμε στον πλέον φιλόξενο και κατάλληλο χώρο για κάτι τέτοιο, στην Λέσχη Φίλων Κόμικς(Αγίας Ειρήνης 5). Πανέμορφη ατμόσφαιρα, γεμάτη βιβλιοθήκες με κόμικς – θησαυρούς και πάνω απ` όλα τα εξαιρετικά φιλόξενα παιδιά του Greek Comics, που μας έκαναν κυριολεκτικά να νοιώσουμε σπίτι μας! Δεν υπάρχουν λόγια για να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη μας. Να` στε όλοι καλά! Σας ευχαριστούμε πολύ! Το έχουμε πει κατ` επανάληψη, αλλά θα το πούμε για μια ακόμη φορά. Τα κόμικς μας ενώνουν και δεν μας χωρίζουν και η απόδειξη όλων αυτών ήρθε στα μάτια μας την περασμένη Τετάρτη το απόγευμα! Στο μέλλον θα μας δοθεί η ευκαιρία να τα ξαναπούμε κι άλλες φορές(με κάποιους από εσάς θα ειδωθούμε πιο σύντομα – το Πάσχα), είτε στην Αθήνα είτε σε συναντήσεις σε άλλες πόλεις. Αυτή ήταν η αρχή! Στις πιο κάτω ενδεικτικές φωτογραφίες, θα δείτε κάποιους από εμάς σε χαρακτηριστικές …πόζες! J Περισσότερες θα βρείτε στο φωτορεπορτάζ της υπό – κατηγορίας «ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ»,

http://wp.me/PKxow-2f6

ενώ θα προστεθούν ακόμη περισσότερες, όπως και ένα οδοιπορικό στα στέκια πώλησης μεταχειρισμένων κόμικς. Δώστε μας λίγο χρόνο μονάχα, γιατί τρέχουν ταυτόχρονα πάρα πολλά άρθρα, έρευνες, μεταφράσεις, σκαναρίσματα, αφιερώματα και τόσες πολλές υποχρεώσεις, που μας αναγκάζουν να μην μπορούμε να σας δώσουμε το αποτέλεσμα όλων την ίδια στιγμή! Είναι λιγάκι δύσκολο, έτσι; Πάντως, όλα μα όλα όσα σας εξαγγείλαμε θα τα διαβάσετε και αυτό είναι το μόνο σίγουρο!

ΝΕΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ & ΕΙΔΗΣΕΙΣ CT

Αγαπητοί φίλοι των κόμικς και των αναμνήσεων, φθάσαμε αισίως στον δέκατο πέμπτο(15) μήνα λειτουργίας μας, σε μια προσπάθεια να δώσουμε μια άλλη εικόνα πολιτισμού και τεχνών. Σ` αυτό το διάστημα πολλοί από εσάς επενδύσατε σε ότι ονειρευόμαστε για αυτή τη σελίδα και ενώσατε τις κόμικς και όχι μόνον ανησυχίες σας, μαζί μας. Σας ευχαριστούμε για την στήριξη και την εμπιστοσύνη! Ήδη η παρέα μας αριθμεί 103 μέλη(νεότερο kingtiger077), έχει φθάσει μέχρι την θέση 18 της κατάταξης των Ελληνικών blogs που φιλοξενεί η WordPress, είναι μια ανάσα από τις 100.000 επισκέψεις, κι ένα ακόμη δημοψήφισμα σας χτυπάει την πόρτα! Αυτή τη φορά καλείστε να επιλέξετε εσείς, τον εκδοτικό οίκο στον οποίο θα αφιερωθεί ο επόμενος κύκλος παρουσιάσεων κόμικς. Από τις επιλογές που μπορείτε να δείτε στο σχετικό πλαίσιο δεξιά της κεντρικής μας σελίδας, είναι πολλές και με σπουδαίους εκδοτικούς οίκους που έχουν προσφέρει πολύ στα Ελληνικά κόμικς, να πριμένουν την ψήφο σας! Ακόμη, μπορείτε να μας προτείνετε εσείς τον εκδότη που επιθυμείτε και που δεν είναι μέσα στις ήδη υπάρχουσες επιλογές που σας δίνουμε, διαμορφώνοντας έτσι για ακόμη μια φορά, την θεματολογία της ίδιας της σελίδας! Μια σελίδα που δεν έχει να επιδείξει τίποτα παραπάνω από την αγάπη της για τα κόμικς και που όλα όσα ίσως έχει επιτύχει, οφείλονται αποκλειστικά στη δική σας δύναμη και συμμετοχή! Να σας θυμίσουμε την επερχόμενη μας συνάντηση στη Αθήνα(έχουν εκδηλώσει πολλά μέλη την θέληση τους να είναι παρόντες), η οποία έπειτα από σχετική συνενόηση μας με την ΛΕΦΙΚ(Λέσχη Φίλων Κόμικς), θα πραγματοποιηθεί στον χώρο αυτό, που και φιλόξενος είναι και αποπνέει μια κόμικς ατμόσφαιρα! Μαζί μου θα σας έχω και το επίμαχο τεύχος μηνιαίου Μπλέκ που αμφισβητήθηκε η κυριότητα του, όχι για τίποτα άλλο, αλλά για να γελάσουμε λιγάκι παραπάνω, για τα καμώματα κάποιων! Όσοι επιθυμείτε, μπορείτε να αποστέλνετε email για τις λεπτομέρειες, αν και θα αναρτηθεί σχετική ανακοίνωση εγκαίρως. Το χρονικό διάστημα, στο οποίο θα πραγματοποιηθεί η πρώτη μεταξύ μας γνωριμία, είναι μεταξύ 29 Μαρτίου και 2 Απριλίου, χωρίς ακόμη να έχει αποφασιστεί η τελική ημερομηνία. Όσοι είστε εντός Αθηνών αυτό το διάστημα, μπορώ να σας δώσω τα τεύχη που επιθυμείτε χωρίς να χρειαστεί αποστολή μέσω ΕΛΤΑ. Όσο για το παλαιότερο μας δημοψήφισμα, σχετικά με τα scans τευχών που θα θέλατε να σας προσφέρουμε, να σας πούμε ότι έχουμε προ πολλού ξεπεράσει τις 200 απαντήσεις – συμμετοχές και ότι θα συνεχιστεί μέχρι και την πρώτη Ιουνίου(αυτής της χρονιάς!). τα τελικά του αποτελέσματα, θα τα δείτε σε σχετικές εικόνες και άρθρο, που θα αναρτηθεί. Τέλος, να σας ενημερώσουμε για πολλούς νέους κύκλους άρθρων που θα προστεθούν σύντομα, όπως την κατηγορία μας «ΒΙΒΛΙΟ», τα νέα αφιερώματα σε κινηματογραφικά είδη και χρονιές, οικογενειακά περιοδικά, δημιουργούς κόμικς Έλληνες & ξένους, παραλειπόμενα από την ζωή όλων μας …κάποτε στην Ελλάδα, αφιέρωμα στην λογοτεχνία & τα κόμικς, παρουσίαση των άλμπουμ της εταιρείας ΜΕΛΟ, κύκλος παρουσιάσεων των video games & pc games της δεκαετίας του`80, φυσικά ο νέος κύκλος παρουσιάσεων που εσείς θα μας υποδείξετε, αλλά και πάρα πολλά ακόμη, που θα αρχίσουν κλιμακωτά να εντάσσονται στην σελίδα. Να θυμάστε, ότι η δική σας συμμετοχή σε όλα αυτά, είναι πάντα ευπρόσδεκτη! Να`στε όλοι καλά! Σας ευχαριστούμε από καρδιάς!

Φιλικά

 

Για το Comics Trades

 

Γιώργος Κοσκινάς

Stratego

Λατρεύω τα παιχνίδια στρατηγικής στην κάθε τους μορφή. Από το Stratego και το σκάκι, μέχρι την τρίλιζα και το Command & Conquer στον υπολογιστή.

 

Το ότι δεν παίζω πλέον ποτέ τέτοιου είδους παιχνίδια είναι απόφαση συνυφασμένη με τις τραυματικές εμπειρίες που απέκτησα και που μου άφησαν βαθιές ουλές. Το πρώτο παιχνίδι στρατηγικής που θυμάμαι ήταν ένα που είχα επινοήσει με τα γνωστά πράσινα πλαστικά στρατιωτάκια, με ένα εξαιρετικά ευφάνταστο και περίπλοκο σετ κανόνων που περιελάμβανε σε τι είδους πλακάκι του μωσαικού στεκόταν στο στρατιωτάκι, αν είχε σκόνη, αν ήταν Παρασκευή και πολλά άλλα ρεαλιστικά ευρήματα. Το κακό δεν ήταν να καταλάβει ο άλλος τους κανόνες μου. Το κακό είναι ότι έπαιζα με ένα παχουλό γειτονάκι, τον Αρτέμη, που όποτε έχανε άρχιζε να μου τρώει τα στρατιωτάκια.

Όχι να μου τα τρώει με τη σκακιστική έννοια ‘χα χα σου έφαγα τον πύργο’ αλλά με την έννοια ‘φάγαμε ένα μουσακά εχθές άλλο πράγμα’. Τα έβαζε στο στόμα του και τα κρατούσε εκεί με την πιθανότητα πνιγμού να καραδοκεί και κοιτώντας με απαθής μπουκωνόταν ένα ένα τον άμοιρο στρατό μου μέχρι να φωνάξω έντρομος ‘ΜΑΜΑΑΑΑ Ο ΑΡΤΕΕΕΕΜΗΣ ΜΟΥ ΤΡΩΕΙ ΤΟΥΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΜΟΥ’.

Τα μισά παιχνίδια κατέληγαν με τη μισή γειτονιά να τον χτυπάει στην πλάτη και την άλλη μισή να του φωνάζει ‘φτύστο παιδί μου, φτύστο, μα παιχνίδι είναι τώρα αυτό;’

Αυτό με έκανε να παρατήσω τα παιχνίδια στρατηγικής για πολύ πολύ καιρό μέχρι που ανακάλυψα το σκάκι. Μελετούσα κινήσεις, μάθαινα gambit, ανέλυα παρτίδες. Και είχα την ατυχία να παίζω με έναν συμφοιτητή μου, αφού σιγουρεύτηκα ότι δε θα χρειαζόταν να του κάνω τη λαβή Χάιμλιχ για να φτύσει κανένα αξιωματικό.

Το κακό είναι ότι αυτός δεν τα έτρωγε. Τα έκλεβε. Έχετε ακούσει να κλέβουν στο σκάκι; Ε, ο Αντώνης ήταν χειρότερος από κείνους τους τύπους στο Τέξας που σε πλησιάζουν και σου λένε ‘Πόκερ το λένε αυτό; Πως παίζεται;’ έχοντας φούλ του άσσου στο μανίκι, κέντα στη μασχάλη και φλος στο σώβρακο.

Πήγαινα να πιω νερό και μου έπαιρνε τη βασίλισσα. Γύριζα να πιω μια γουλιά καφέ και έμενα χωρίς πύργο. Κοίταζα μια ματιά στην τηλεόραση κι έχανα δυο πιονάκια. Το κακό ήταν ότι επέμενε κιόλας. ‘Μα δε θυμάσαι; Πριν το έχασες. Θα μπερδεύτηκες’. Στο τέλος είχα καταλήξει σαν κάτι τρελαμένους grandmaster που κοιτάνε καρφί με το ένα μάτι τον αντίπαλο λες και θέλουν να τον υπνωτίσουν και με το άλλο τη σκακιέρα. Αφού είδε κι απόειδε, άρχισε άλλο κόλπο. Έπιανε με τρομακτική ταχύτητα έναν αξιωματικό από τέρμα θεού τον τριγύρναγε στον αέρα και μου τον κοπάναγε πάνω στη βασίλισσα κάνοντας ταυτόχρονα ένα ψαρωτικό

‘Α – ΧΑΑΑΑΑ’.

 

Μετά ακολουθούσε καρμπόν ο διάλογος:

 

‘Κάτσε ρε από πού έφυγε αυτός;’

‘Από το Β4’

‘Σιγά μην έφυγε κι απ’ το χωριό του να βρει την τύχη του στην πόλη.’

‘Δεν σε καταλαβαίνω’

‘Τι δε σε καταλαβαίνω ρε κάθαρμα, από πότε είχες αξιωματικό εκεί;’

‘Από την αρχή του παιχνιδιού, από τις πρώτες κινήσεις. Τον άφησα να ξεχαστεί.’

‘Α ναι ε; Και πως γίνεται και έχεις δυο αξιωματικούς σε λευκό τετράγωνο; Αφού μόνο διαγώνια πάνε, ο ένας πρέπει να είναι σε μαύρο.’

‘Χμ. Δεν έχεις άδικο.’

‘ΛΕΣ Ε;’

‘Ναι. Οπότε μάλλον θα ξεκινήσαμε έτσι. Δε βλέπω το λόγο να μη συνεχίσουμε το παιχνίδι όμως.’

‘Άμα φας τη σκακιέρα στο κεφάλι, εκτός το λόγο δε θα βλέπεις ούτε μέσα από τις γάζες για τρεις μέρες.’

Στο τέλος πάει και το σκάκι. Το τρίτο και τελειωτικό χτύπημα το έφαγα όταν βγήκε στους υπολογιστές το Command & Conquer. Αφού εξευτέλισα με κάθε πιθανό τρόπο τον υπολογιστή μια και δεν ήταν κανείς ελεεινός που θα μου ρήμαζε τη βάση την ώρα που δεν κοιτούσα, άρχισα να ψάχνω ανθρώπινα θηράματα. Εκεί βρήκα το φίλο μου τον Μενέλαο. Εξαιρετικός παίκτης, δεν είχαμε παίξει ποτέ ο ένας εναντίον του άλλου αλλά είχαμε δει ο ένας τον άλλο σε δράση.

Βέβαια το να παίξουμε ο ένας εναντίον του άλλου είχε σαν προυπόθεση να συνδεθούμε σε δίκτυο την εποχή που το ίντερνετ ήταν ανέκδοτο, και τα LAN ανύπαρκτα. Αφού προσπαθήσαμε μέχρι και με σήματα με καπνό χωρίς αποτέλεσμα, αποφασίσαμε να φέρουμε τα pc στον ίδιο χώρο συνδέοντας τα μεταξύ τους με καλώδιο και τις οθόνες ‘πλάτη με πλάτη’ ώστε να μη βλέπει ο ένας την οθόνη του άλλου.

Και ξεκινήσαμε. Την γεμάτη ένταση σιωπή διέκοπταν μόνο κάτι ‘χεχε’ και κάτι ‘το’ ξερα…’ μαζί με μερικά ‘χμμμμ… χμμμμ΄. Μπορώ να πω ότι το απολάμβανα. Χαλάλι το κουβάλημα του pc, χαλάλι οι 150 ώρες μέχρι να βρούμε πώς να τα συνδέσουμε. Και τότε ήρθε η καταστροφή. Με το που σηκώθηκα απ’ την καρέκλα.

 

‘Που πας;’

‘Στην τουαλέτα.’

‘Χα. Καλή προσπάθεια’

‘Αυτό σου λένε εσένα άμα πηγαίνεις τουαλέτα; Γιατί άραγε;’

‘Όχι εννοώ δε μπορείς να πας τώρα!’

‘Δεν μπορώ να ΜΗΝ πάω τώρα.’

‘Λες και δεν ξέρω ότι το κάνεις για να δεις που έχω στήσει ενέδρα.’

‘ΣΤΑ ΒΡΑΧΑΚΙΑ ΝΟΤΙΑ. ΣΕ ΕΧΩ ΔΕΙ. ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΩ ΤΟΥΑΛΕΤΑ.’

 

Έγινε πράσινος, μετά λίγο μωβ, και μετά μελιτζανής.

‘ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΣΤΑ ΒΡΑΧΑΚΙΑ. ΔΕ ΣΟΥ ΛΕΩ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ. ΟΥΤΕ ΘΑ ΜΕ ΔΕΙΣ ΝΑ ΡΧΟΜΑΙ, ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ ΣΟΥ ΛΕΩ’

‘Καλά. Σκέπασε με κάτι την οθόνη σου να περάσω αν και δεν κοιτάω.’

‘Δεν είναι εκεί το θέμα.’

‘Και που είναι;’

‘Αφού άμα φύγεις θα σου ρημάξω τη βάση.’

‘Αφού στο λέω ότι θα φύγω! Μην παίζεις μέχρι να ρθω.’

‘Άναρωτιέμαι αν είπε ποτέ ο Ναπολέων στον Wellington – μισό να πάω τουαλέτα, απέσυρε τα στρατεύματα μέχρι να ξανάρθω.’

‘Aν του το έλεγε και δεν ήταν κανένας κολλημένος κάφρος ο Wellington θα το έκανε.’

‘Α μπα; Γι’ αυτό το λένε Βατερλώ;’

‘Και τι να έκανε δηλαδή ο Ναπολέων;’

‘Να κρατηθεί. Άντε το πολύ πολύ να κατούραγε σε κάνα παραδίπλα βραχάκι.’

‘Άμα κατουρήσω σε βραχάκι θα κατουρήσω αυτούς τους ηλίθιους που έχεις στα νότια.’

‘ΔΕ ΘΥΜΑΜΑΙ Ο SUN-TZU ΣΤΗΝ ‘ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ’ ΝΑ ΛΕΕΙ ΜΗ ΒΑΡΑΤΕ ΤΟΝ ΕΧΘΡΟ ΠΟΥ ΟΥΡΕΙ’

‘ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΣΟΥ ΛΕΕΙ Ο SUN-TZU;’

Δεν πήγα για κατούρημα. Του διέλυσα τρεις διμοιρίες ηλίθιους πεζικάριους κρυμμένους στα νότια βραχάκια και μετά του ρήμαξα τη βάση. Ισχυρίζεται ότι είχε σταματήσει να παίζει γιατί δεν κατάλαβε καλά και νόμιζε ότι θα πήγαινα τουαλέτα και ότι γενικά όλη η ιστορία με το κατούρημα ήταν ένα γελοίο κόλπο που έδειχνε καθαρά άνθρωπο που δεν έχει κανένα σεβασμό για τη διαδικασία και ούτε ψήγμα στρατηγικής ικανότητος. Επίσης ισχυρίζεται ότι ποτέ δεν είχε στρατό στα νότια βραχάκια και ότι απλός έτυχε να περνάει από κει.

Αναφέρεται πλέον στο όλο θέμα ως ‘η άτυχη στιγμή που η ακράτεια μου καταδίκασε μια όμορφη προσπάθεια αναβίωσης του Βατερλώ’ με εμένα στο ρόλο του Ναπολέοντα. Η δική μου αναφορά έχει να κάνει με ‘χοντροκέφαλο που περιμένει να κερδίσει με 5 ηλίθιους κρυμμένους στα λοφάκια’.

Δεν ξανάπαιξα παιχνίδι στρατηγικής. Μια φορά μόνο προσπάθησα στο Internet σε multiplayer αλλά το’κλεισα μόλις κρύφτηκε ο άλλος πίσω απ’ τα βραχάκια. Άσε μην είναι ο Μενέλαος και με πιάσει πάλι κάνα κατούρημα.

Λάζαρος Αλεξάκης

Όλα τα κείμενα αυτού του είδους, θα τα βρείτε συγκεντρωμένα στην υπό – κατηγορία μας «GAMES PEOPLE PLAY…«

http://wp.me/PKxow-2yn

V FOR …VENTOUZA!

Ένα ακόμη χιουμοριστικό κείμενο, τμήμα της αναφοράς μας στα ηλεκτρονικά παιγνίδια και τις παιγνιδομηχανές των `80ς, από το νέο βιβλίο με γενικό τίτλο «Ονειρολόγιον»(Λάζαρος Αλεξάκης – Γιώργος Κοσκινάς), μπορείτε να βρείτε στην υπό – κατηγορία «ΠΡΟ – ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ», εκεί που πλέον θα μπαίνουν όλα αυτά τα αποκλειστικά για σας αποσπάσματα. Το κείμενο υπογράφεται από τον Λάζαρο Αλεξάκη και είναι απολαυστικότατο, ενώ σίγουρα θα σας βοηθήσει να ανασύρετε μνήμες παρόμοιου τύπου, δικές σας! Ακολουθεί ένα μικρό απόσπασμα. Ολόκληρο το κείμενο, μπορείτε να το διαβάσετε κλικάροντας το παρακάτω link.

http://wp.me/PKxow-2DZ

V FOR … VENTOUZA!

Στη δασκάλα που με ρωτούσε γιατί δεν μπορώ να πιάσω το μολύβι της έλεγα ότι βοηθάω τον πατέρα μου στη δουλειά και πονάει το χέρι μου. Στον πατέρα μου έλεγα ότι μας βάζει η δασκάλα να γράφουμε πολύ και βγάζω φούσκα. Στη γιαγιά μου έλεγα και τα δυο.

Η αλήθεια ήταν ότι είχα λιώσει τόσο το Crazy Climber στο ουφάδικο της γειτονιάς που είχα από μια φούσκα ΝΑ με το συμπάθειο σε κάθε αντίχειρα. Το παιχνίδι ήταν τρελό κόλλημα και η ιδέα του ήταν απλή. Να ανεβάσεις ένα παράξενο τυπάκι στην κορυφή μιας πολυκατοικίας.

Λάζαρος Αλεξάκης

Η συνέχεια στην υπό – κατηγορία «ΠΡΟ – ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ».

Μια λεπτή γραμμή…

Μια λεπτή γραμμή…

Πάντα μ’ άρεσε να κοιτάω σε ότι δεν τραβούσε το μάτι ιδιαίτερα. Είτε σε κόμικ, είτε σε ταινία, πάντα προσπαθούσα να έχω συνολική οπτική και παρά τη μαεστρία του κομίστα ή του σκηνοθέτη να ψάχνω τη λεπτομέρεια, το ίσως ασήμαντο.

 

Τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή μου τα έμαθα μελετώντας κάποια φαινομενικά ασήμαντα. Να, όπως αυτή τη γραμμή ανάμεσα στα καρέ, αυτή τη μαύρη γραμμούλα. Πολλοί έχουν βρει ιδιαίτερα ευρηματικούς τρόπους να την ‘σπάνε’ ή να την καταργούν εντελώς μερικές φορές, με τα καρέ να ‘γλιστράνε’ το ένα μέσα στο άλλο.

 

Κι όμως αυτή η γραμμούλα είναι πολύ σημαντική. Αλλά ας πάμε απ’ την αρχή…

Μια συχνή συζήτηση είναι τι είναι προτιμότερο σα μέσο, ένα βιβλίο ή μια ταινία. Κάνω χρόνια αυτή την ερώτηση και η συνήθης απάντηση είναι το βιβλίο. Όσο αριστουργηματικά φτιαγμένη και να είναι μια ταινία, θα αιχμαλωτίσει και θα περιορίσει τη φαντασία σου, δίνοντας σου μια μασημένη λίγο πολύ τροφή. Το βιβλίο από την άλλη θα αφήσει τη φαντασία σου εντελώς ελεύθερη χωρίς να σου δώσει όμως καν κάποιον ‘μπούσουλα’, για άλλους καλό για άλλους κακό. Για να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα αρκεί να σκεφτείτε κάτι σαν τον ‘Άρχοντα των Δακτυλιδιών’ και να σκεφτείτε το βιβλίο και την ταινία. Τι ήταν πιο ‘ζωντανό’ για σας;

 

Θυμάστε τη γραμμούλα; Κρατήστε την λίγο ακόμα, θα μιλήσουμε σύντομα γι’ αυτήν.

Το κόμικ σα μέσο είναι για μένα η τέλεια ισορροπία. Είναι σαν να σου δίνει τον ήρωα, και στο μυαλό σου του δίνεις ζωή. Πόσοι διαβάσαμε Τιραμόλα χωρίς να τον ‘δούμε’ να κινείται; Πόσοι διαβάσαμε ΠΟΠΑΥ χωρίς να δούμε εκείνες τις εκπληκτικές στιγμές που τιναζόταν στον αέρα τρώγοντας το σπανάκι του; Πόσοι δεν ‘είδαμε’ τους Ρωμαίους του Οβελίξ να πετάγονται στον αέρα;

Αυτή τη μαγεία έβλεπα πάντα στα κόμικ, που καμία άλλη μορφή δε μου πρόσφερε. Στα κόμικ μου ο Φάντομ χυμούσε από το ένα καρέ στο άλλο, ο Κοκομπίλ έκανε απίστευτους καλπασμούς με το Μακρυπόδη και ο Ζαγκόρ χόρευε ανάμεσα σ’ αυτές τις λεπτές μαύρες γραμμές.

Μόνο στατικό που δεν είναι. Λίγη φαντασία θέλει και με το που θα ανοίξεις τη σελίδα όλα είναι τόσο ζωντανά, όλα ‘χορεύουν’ πάνω στο χαρτί στο ρυθμό το δικό σου, γιατί εσύ το δημιουργείς όλο αυτό.

 

Είναι βασικός κανόνας της ψυχολογίας Gestalt ότι το μυαλό πάντα ολοκληρώνει, χτίζει, γεμίζει τα κενά. Δώσ’του ένα σχεδόν τελειωμένο κύκλο και μόνο του θα τον ολοκληρώσει, δώσ’του ένα μερικά βαμμένο σχέδιο και το μυαλό θα δει την εικόνα του τελειωμένη.

Έτσι και φτιάχνει, συνεχώς σχεδιάζοντας, με ασύλληπτη ταχύτητα, όλα τα ενδιάμεσα καρέ από το ένα στο επόμενο, δίνοντας στο κόμικ μια δύναμη που λείπει και από το βιβλίο και από το σινεμά. Γιατί η φαντασία μας όμορφα χωράει σ’ αυτή τη μικρή, μαύρη γραμμούλα…

——————————————-

Λάζαρος Αλεξάκης

——————————————-

Διαβάστε όλα τα κείμενα του Λάζαρου συγκεντρωμένα, στην υπό – κατηγορία αμς «SUGAR MOUNTAIN».

http://wp.me/PKxow-2PK