Λεμονανθός

Τα κουρασμένα χέρια κινήθηκαν προς τις βαριές εκείνες μορφές βιβλίων με τις φθαρμένες ράχες, που μετρούσαν ακούραστα αναγνώστες και στιγμές. Φρουροί της γνώσης, στυλοβάτες ιδανικών, συνοδοιπόροι στα μαγικά ταξίδια του νου, στέκονταν υπομονετικά δίνοντας αξία στη σιωπή. Ο ηλικιωμένος έσφιξε στα δάχτυλά του ένα τέτοιο χάρτινο πιθάρι λαμπερών στιγμών του ανθρώπινου πνεύματος. Μια μαύρη, επιβλητική όψη, ξεχώρισε από το ξύλινο ράφι. “Εκτόρ Μαλό – Χωρίς Οικογένεια”…

Το ανεπαίσθητο τρεμούλιασμα σκόρπισε μικρές αντανακλάσεις στη χρυσαφιά γραμματοσειρά. Ένα αόρατο καθρεφτάκι που διαχέει φως, σκορπίζει ηλιαχτίδες, λιώνει τις χιονισμένες μνήμες στις βουνοκορφές και αφήνει την ομορφιά των στιγμών να ξεπροβάλει λυτρωτικά. Η κιτρινισμένη φωτογραφία με τα “δοντάκια” πέταξε στο πρώτο άνοιγμα των σελίδων. Σαν λαβωμένη αγριόχηνα, άνοιξε μάταια τα φτερά της για να πετάξει μακριά. Με μια μετέωρη, χαμένη ισορροπία, αναποδογύρισε και προσγειώθηκε νικημένη μπροστά από τη βιβλιοθήκη. Δίπλα ακριβώς απ’ την παντόφλα του άνδρα. Εκείνος έσκυψε σχεδόν μηχανικά, με ένα αντανακλαστικό ανεξήγητο, για να ακουμπήσει άθελά του μια ακόμη θολή ανταύγεια της νιότης. Από κείνες που θαρρείς παίζουν κρυφτούλι στου μυαλού τους διαδρόμους. Την έπιασε προσεκτικά από τη μια της γωνιά και την έφερε κοντά στο φως του πορτατίφ. Ο χρόνος την αδικούσε, της έκλεβε το χρώμα, την έκανε να μοιάζει με πλάσμα που ζει στο σούρουπο. Τρία παιδιά γελούσαν στο φακό με περίσσιο καμάρι, κρατώντας στα χέρια την ψαριά του το καθένα. Αμούστακα πρόσωπα, άγουρη νιότη, χρόνια γεμάτα σκιρτήματα στην καρδιά…

—Πατέρα; Τι συμβαίνει; Κλαις;