To ανθρωπάκι που δεν κέρδιζε.

Σαν τη διαφήμιση του λαχείου, αν τη θυμάστε οι λίγο παλιότεροι. ‘Ο ένας στους δυο κερδίζει’.

Αυτή μου ήρθε στο μυαλό στην παραίνεση ‘γράψε κι εσύ κάτι απέξω’ για το Σύνταγμα.

Και μου ήρθε στο μυαλό γιατί το Σύνταγμα ήταν γεμάτο απ’ αυτά τα ανθρωπάκια που δεν κέρδισαν. Που τόσα χρόνια έβλεπαν κάποιον άλλο να κερδίζει. Που πίστευαν σε ανθρώπους που τους έλεγαν ότι το παιχνίδι δεν ήταν στημένο, κι ότι έστω κι αν δεν κέρδιζαν θα τα κατάφερναν με σκληρή δουλειά – εφόσον η τύχη δεν τους έκανε τη χάρη.

Αυτά τα ανθρωπάκια που σκέφτονται με απλή λογική, καθαρή, που είναι τόσο σπάνια. Που δεν είχαν ποτέ ή έχουν αποβάλλει από πάνω τους τα χρώματα. Κι αυτό είναι που τρομάζει. Το πόσο άχρωμοι είναι. Διάβασα αναλύσεις επί αναλύσεων για τις διαδηλώσεις, με άλλα συμφωνώ με άλλα όχι, ούτε ειδικός είμαι, ούτε ήμουν καν εκεί για να ξέρω.

Κι όμως τους έβλεπα στο πλήθος, πεντακάθαρα. Ένας γεράκος, ένας μεροκαματιάρης, άχρωμοι όλοι, να κοιτάνε με θυμό προς αυτούς που γύρναγαν τόσα χρόνια τη ρουλέτα, αυτούς που τώρα τους λένε ‘μα κι εσείς κερδίζατε, μαζί μας’. Άνθρωποι που το θυμό τους δεν τον κάνουν πέτρες και ξύλα. Που τα τούβλα δεν τα έχουν για να τα πετάνε αλλά για να χτίζουν. Που πλέον χρώμα δεν πιάνει πάνω τους, ούτε μπλε ούτε κόκκινο ούτε πράσινο.

Μια φίλη μου έστειλε εικόνες από το σταθμό πρώτων βοηθειών που δούλευε εθελοντικά. Σκηνές μάχης, κανονικές σκηνές μάχης, όλοι τις είδαμε. Γιατί χτύπησαν έτσι τα ΜΑΤ; Τη διάβασα την ερώτηση, πενήντα, εκατό φορές.

Γιατί;

Γιατί μόνο ένας φοβισμένος άνθρωπος χτυπάει έτσι. Ένας που δεν ξέρει καν τι είναι αυτό που έχει απέναντι του, δεν έχει καμιά ‘συνταγή’ γι’ αυτό. Και έπεσαν πάνω τους τόσοι τόνοι μπογιά όσα και χημικά. Κόκκινοι είναι. Νάτους. Όχι, μαύροι είναι. Όχι, μπλε είναι. Σημαίες. Δηλώσεις. Κι αυτοί εκεί, να κυλάει πάνω τους η μπογιά και χρώμα να μην πιάνει.

Τα κανάλια. 1,5% μπροστά αυτός. 1% εκείνος. Σύνολο κι οι δυο μαζί υπό το μηδέν. Κι οι άχρωμοι εκεί.

Όταν κρατάς σφυρί όλα τα προβλήματα μοιάζουν καρφιά. Δεν ήξεραν τι άλλο να κάνουν απ’ το να χτυπήσουν. Έχοντας την απόγνωση του να έχεις άδικο και να σε κοιτάει κάποιος βουβά, ξέροντάς το.

Αλλά όπως και να το κάνουν το παιχνίδι με τα χρώματα δεν τους βγαίνουν τα νούμερα. Και δεν τους βγαίνουν απλά γιατί τόσα ανθρωπάκια που τόσο καιρό δεν κέρδιζαν, είναι δύσκολο να τα μαντρώσεις ξανά. Που βρέθηκαν τόσοι;

Ο ένας στους δυο κερδίζει. Χρόνια τώρα.

Στο σύνταγμα ήταν όσοι δεν κέρδισαν ποτέ. Και που κανείς δεν θα τους κάνει να πιστέψουν σε μια πιο δίκαιη ρουλέτα.

Λάζαρος Αλεξάκης

Περισσότερος wulf67, στην υπό – κατηγορία «SUGAR MOUNTAIN» και φυσικά στο δικό του δάσος, για λύκους και κοκκινοσκουφίτσες! Τα άρθρα του συντάκτη μας, αναδημοσιεύονται στο Comics Trades. Στο blog του μπορείτε να βρείτε ακόμη περισσότερα, πρώτες δημοσισύσεις, κι όχι πάντα σχετικά με τα κόμικς! άλλωστε η ζωή είναι μια πολυδιάστατη χρονοσφαίρα που κυλάει και κυλάει και κυλάει….

http://wp.me/PKxow-2PK

http://stoma-tou-lykou.blogspot.com/

Chester Burnett – Κατά κόσμον Howlin’ Wolf

Γνωστό, μ’ αρέσουν τα μπλουζ. Και δεν ειναι μόνο τα βουντού κιθαρικά, δεν είναι μόνο οι εικόνες απο Mississipi που κουβαλάνε στα σπλάχνα τους, δεν είναι μόνο οι διαβολεμένες φυσαρμόνικες.

Είναι ρε φίλε κι αυτές οι φάτσες.

Βγαινεις να τραγουδήσεις οταν εχεις μια ιστορια να πεις. Οταν εχεις περασει απο λουκια. Οταν εχεις κανει πραγματα στη ζωη σου μεχρι τελικης πτωσεως, οταν εχει σκαφτει η μάπα σου από κάθε είδους χαρακιά.

Και βλέπεις να βγαίνει το τέρας κρατώντας μια ξύλινη κιθάρα. Είπαμε Chester Burnett. Θα βρειτε 40 κειμενα για μπλουζ εδω μεσα, αυτος ο τυπος ειναι το φετιχ μου. 1,98 στο ύψος και 136 κιλά. Ο Sam Phillips ακουγοντας τον ειπε ‘Ναι, εδώ είμαι. Εδώ είναι που η ψυχή δεν πεθαίνει ποτέ.’

Τον έδιωξαν απ’ το σπίτι στα 13 κι οπως λεει η ιστορια περπάτησε 137 χιλιόμετρα για να βρει ένα σπιτι να μεινει. Εβγαινε απο μικρος στη σκηνη παιζοντας μπλουζ και αυτοσχεδιαζε αγρια παιζοντας 13 ή 14 μέτρα στα μπλουζ αντι για 12μετρα και αυτοσχεδιαζε στιχους. Ο πολύς Matt Guitar Murphy εβγαινε στη σκηνη γελωντας και πιανοντας αλλη μια κιθαρα τον ξαναφερνε στο 12μετρο.

Είχε τη μοναδική τύχη λοιπον αυτη η φάτσα να βρει φλέβα χρυσου στον κιθαρίστα Hubert Sumlin. Αγνωστο σχετικα ονομα… το ξερω. Δε θα πω την αποψη μου για το ποσο απιστευτος ήταν ο Sumlin, θα πω μονο τα ονοματα οσων λενε οτι επηρρεαστηκαν ιδιαιτερα απ το παιξιμο του.

Οι Eric Clapton, Keith Richards, Robbie Robertson, Stevie Ray Vaughan, Jimmy Page, Jimi Hendrix είναι μόνο μερικοί απ’ αυτούς.

Αλλά άλλο κεφάλαιο ο Sumlin… ας ξαναγυρίσουμε στο Λύκο. Μάζεψε λεφτά, γύρισε πίσω στο σπίτι του, όπου τον έδιωξαν. Τα μπλουζ ήταν ο διάβολος και η μάνα του δεν ήθελε ν’ αγγίξει λεφτά που βγήκαν ‘playin’ the devil’s music’

Ξανά στο δρόμο. Είχε επιτυχια κι όμως ποτέ δεν την ψώνισε. Στην ταινία Cadillac Records ο Muddy Waters του δείχνει την καινούρια του Cadillac ενώ ο Λύκος έχει ένα παλιό διαλυμένο φορτηγάκι. Τότε ο Burnett του απαντάει απλά ‘Yeah but I own the car. It don’t own me.’ Πάντα είχε χρηματα απ’ τη μουσική του, κι όμως το πιο ακριβό του αυτοκίνητο ήταν ένα παλιό Pontiac Station Wagon.

Ο λόγος που ξαναγράφω για τον Burnett όμως είναι το κλικ που μου έκανε αυτή η φάτσα της φωτογραφίας. Είναι η φάτσα ενός ανθρώπου που έχει μια ιστορία να πει. Μια ιστορία που θες να την ακούσεις. Αυτός ο τεράστιος τύπος με τη φωνή που σπάει κόκκαλα έχει κάτι πάνω του που είναι τόσο αρχέγονο που απλά σε πείθει.

Τι να πει το πιτσιρικάκι των δισκογραφικών με το ξανθό μαλλί και μεγαλύτερο προσόν το μπούτι που θα πετάξει στο λιγούρη; Να πει τι; Για το ανύπαρκτο παρελθόν και το τσιχλόφουσκα μέλλον; Για τα σκαφάτα ηλιοβασιλέματα και τα drum’n’bass ρυθμοτίποτα;

Χάρισμα σας η Καλιφόρνια, προτιμώ το Mississipi και τη σκοτεινιά του. Καλά δεν τα λέω John;

Άλλη φάτσα κι εσύ…

Smokestack Lightnin’ αλλη μιά φορά…

Διαβάστε τα έργα και ημέρες του φίλτατου wulf67, στο δάσος που δημιούργησε για κάθε λογής περίεργο, στο

http://stoma-tou-lykou.blogspot.com/

ΓΙΟΥΡΓΙΑ και ΓΚΑΓΚΑΝ ΓΚΑΓΚΑΝ…

Ήμουνα ο ληστής και είχαμε στήσει ενέδρα στην άμαξα. Προετοιμασμένος και οπλισμένος μέχρι τα δόντια, πλαστικό πιστόλι, καδρόνι στο άλλο χέρι καλού κακού, και ένα κουζινόπανο της μακαρίτισσας της γιαγιάς μου για ‘μάσκα ληστείας’. Για χρόνια όποτε άκουγα ληστεία μου μύριζε ντοματορίγανη κι ήταν αιτία αυτό το κουζινόπανο, όλες τις ληστείες μ’ αυτό τις έκανα. Λαμπρή καριέρα.

Πεταγόμαστε πίσω απ’ το τοιχάκι, φωνάζοντας είτε ‘γιούργιαααααααααααα’ που ήταν και η πλέον κλασσική κραυγή των ληστών σύμφωνα με τους ιστοριογράφους του Γουέστ, είτε κάνοντας τη μουσική του έπους που διαδραματιζόταν προσθέτοντας μια ακόμα σημαντική ψηφίδα ρεαλισμού στην ‘ταινία’:

ΓΚΑΓΚΑΝ ΓΚΑΓΚΑΑΑΑΑΑΝ

Λοιπόν από τα πιο σοφά πράγματα που έχω κάνει στη ζωή μου, είναι που αυτόν το ληστή με το κουζινόπανο τον έχω κρατήσει ανέπαφο – όσο μπόρεσα – μέσα στο κεφάλι μου. Με όλη του τη σοφία των 8 χρονών, με τη σκισμένη του ελβιέλα, με το κοντό παντελόνι. Έμαθα γράμματα, σπούδασα, έκανα, έρανα, άλλαξα, έβαλα τα ρούχα μου αλλιώς, αλλά εκεί αυτός, πίσω από το τοιχάκι.

Και θα μου πεις τι τον θέλεις;

Μα γι’ αυτό το ‘γιούργια’ τον κρατάω. Έχεις ιδέα τι είναι αυτό το γιούργια; Για μένα είναι αυτό που σημαίνει ή που θα έπρεπε ακόμα να σημαίνει Ελλάδα. Αυτή η κουζουλάδα που λέμε στην Κρήτη, ο βουρλισμένος που λένε οι Κερκυραίοι (και κλείνω μάτι στον Κοσκινά), αυτό το να βάζεις το κεφάλι κάτω και να πηγαίνεις κόντρα, να μη σε νοιάζει κερδίσεις-χάσεις, να μη σε νοιάζει τίποτα, να μη λογαριάζεις τίποτα, να τα βάζεις με θεριά, πίσω και σας φάγαμε ρε, γιούργιαααααααααααααααααααααα.

Είμαι σίγουρος ότι ο Λεωνίδας κι οι 300, με ένα τέτοιο ‘γιούργια’ φύγανε μπροστά. Θα μου πεις χλωμό να είπε γιούργια ο Λεωνίδας – αλλά έχει διαφορά; Αυτό δεν έκανε;

Και τα γράφω αυτά σε μια Ελλάδα που κυριαρχεί για πολλή καιρό μια άλλη παιδική φράση.

Την ξέρετε όλοι.

‘Σκασίλα μου’.

Μεγάλη ζημιά το ‘σκασίλα μου’. Αλλά ξέρεις ποιοι το λέγανε πάντα ε; Οι χαμένοι και οι ζηλιάρηδες. ‘Και τι που νίκησες; Σκασίλα μου.’ ‘Μμμμ σιγά το ποδήλατο. Σκασίλα μου.’

Μεγάλος καρκίνος οι σκασίλες ρε φίλε ώρες ώρες.

Κι όμως το να μεγαλώσω μου ‘μαθε ότι υπάρχουν φορές που χρειάζεται κι η σκασίλα. Αυτό που χρειάστηκε πολύ καιρό να μάθω, είναι πότε χρειάζεται το ένα και πότε το άλλο. Μεγάλη υπόθεση αυτό, πολύ με παίδεψε.

Όχι ότι τα κάνω όλα σωστά τώρα. Μπα. Ποτέ δεν το πετυχαίνεις αυτό κι αν το πετύχαινες δε θα χε πλάκα.

Αλλά σήμερα νομίζω ότι μας λείπει πολύ το γιούργια ρε φίλε. Πολύ σκασίλα είχε πέσει. Γιούργια και γκαγκάν γκαγκάν. Με το κουζινόπανο, με το πλαστικό πιστολάκι, πίσω απ’ το τοιχάκι, σας έχω για πλάκα. Μια δυο τρεις, να μην έρθει κι η σειρά μου;

Με την ελβιέλα, με το κοντό το παντελόνι, με τη μυρωδιά της ντοματορίγανης.

Γιούργια και γκαγκάν γκαγκάν παλικάρια.

Κι αν είναι πιο δυνατοί τι έγινε;

Σκασίλα μου.

—————

Αφιερωμένο αδερφέ στην κουζουλάδα μας

Λάζαρος Αλεξάκης

Ο «ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ» ΧΤΥΠΑΕΙ ΠΑΝΤΑ ΤΡΕΙΣ ΦΟΡΕΣ…

Σήμερα, θα κάνουμε ένα μικρό ταξιδάκι στο 1968, μέσα από τις σελίδες του τεύχους 760 του περιοδικού «Ταχυδρόμος». Είναι το δεύτερο τέτοιου τύπου πισωγύρισμα που επιχειρούμε, πάντα μέσα από το ίδιο περιοδικό, στα πλαίσια του γενικότερου αφιερώματος που κάνουμε σε αυτή την εβδομαδιαία έκδοση. Το κείμενο και οι φωτογραφίες, όπως και το link για να κατεβάσετε 53 σελίδες του τεύχους αυτού, μπορείτε να τα βρείτε στο νέο άρθρο που προστέθηκε στην υπό – κατηγορία «ΚΑΠΟΤΕ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ…».

http://wp.me/PKxow-2yW

Είναι κι αυτό ένα απόσπασμα σε αποκλειστικότητα για τους αναγνώστες του Comics Trades, μια προ – δημοσίευση από το νέο νοσταλγικό βιβλίο των εκδόσεων Αιγόκερως, που γράφεται από κοινού με τον Λάζαρο Αλεξάκη. Το βιβλίο θα είναι έτοιμο με τον νέο χρόνο(2012), καθώς είναι πάρα πολύ μεγάλος ο όγκος του υλικού που περιέχει και επειδή δεν υπάρχει καμία βιασύνη!

ΕΝΑ ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ ΤΟΝ ΜΑΙΟ ΤΟΥ 1971…

Σας έχουμε δώσει κατά διαστήματα αρκετά αποσπάσματα από το περιεχόμενο του βιβλίου που γράφουμε με το Λάζαρο Αλεξάκη, με τίτλο «Ονειρολόγιον». Θα πρέπει να έχετε διαμορφώσει πιστεύω άποψη για το άκρως νοσταλγικό του περιεχόμενο. Σήμερα, θα σας δώσουμε μια εικόνα αντί για κείμενο, από το κεφάλαιο του βιβλίου που αναφέρεται στα εικονογραφημένα της δεκαετίας του `70 και στο γενικότερο ρόλο τους στην τότε μας καθημερινότητα. Στην ουσιά αυτό που θα δείτε, είναι μια διαμορφωμένη εικόνα με την βοήθεια της τεχνολογίας, από το πως μπορούσε να είναι ένα περίπτερο το Μάιο του 1971, επικεντρωμένο βέβαια στα κόμικς. Σεραφίνο, Τιραμόλα, μικρός και μεγάλος Μπλέκ, μικρός και μεγάλος Ταρζάν, Δράσις, Αμαζόνιος, Περιπέτεια, Ρομάντσο και πολλά ακόμη καλούδια, από εκείνξα που κρέμονταν σαν στολίδια Χριστουγεννιάτικου δέντρου, από τα μανταλάκια… Η παρμάτεια που μας προσέλκυε και μαγνήτιζε τα βλέμματα μας, ξαναζεί σε αυτό το κολάζ που βλέπετε πιο κάτω.