Doppio Rhum – Τσικουδιάς ή «Gabby» Hayes!

Οι επιρροές που άσκησε και ασκεί η έβδομη τέχνη στα κόμικς, αλλά και το αντίθετο, είναι κάτι που οι περισσότεροι γνωρίζετε. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα γνωστών ταινιών, που πέρασαν και στο χαρτί, έστω και απομονώνοντας κάποια στοιχεία ή χαρακτήρες. Έχουμε αναφερθεί σε τέτοιες περιπτώσεις αρκετές φορές ως τώρα. Σήμερα θα μιλήσουμε για έναν χαρακτήρα, που συνόδευε τον κεντρικό πρωταγωνιστή στις περιπέτειές του και ήταν από τους πλέον αγαπημένους στην χώρα μας, την εποχή που τα εικονογραφημένα του κ. Ανεμοδουρά ήταν στην κορυφή της προτίμησης πολλών από εμάς. Ο χαρακτήρας είναι ο γνωστός Τσικουδιάς, ο μεσήλικας και ιδιότροπος σύντροφος του Κάπτεν Μίκυ, που τρέφει ιδιαίτερη αδυναμία για το ρούμι και συνθέτει μαζί με τον πρώην γιατρό Δρ. Αφαίμαξη, ένα εκρηκτικό δίδυμο μπεκρήδων!

Οι χαρακτήρες αυτοί δημιουργήθηκαν το 195, από τις πένες της σπουδαίας τριάδας των EsseGesse. Στην χώρα μας διαβάσαμε τις περιπέτειες του ρέηντζερ της Νεβάδα και των φίλων του, αρχικά το ’68 στον Εικονογραφημένο Μικρό Ήρωα, έπειτα (1970) στον Ζαγκόρ και τέλος στον Μικρό Ιππότη (1985). Το όνομα του Τσκικουδιά ήταν στα Ιταλικά Doppio Rhum. Η έμπνευση για την δημιουργία του αντλήθηκε από την γνώριμη και αγαπητή στους Αμερικανούς μορφή του ηθοποιού George Francis Hayes, γνωστότερου και σαν “Gabby”. O Hayes έκανε μεγάλη καριέρα στον κινηματογράφο και το ραδιόφωνο, ειδικά στα χρόνια της δεκαετίας του ’40, με αμέτρητες εμφανίσεις και συμμετοχές.

Έπαιξε πλάι σε μεγάλους πρωταγωνιστές και υπό τις οδηγίες σκηνοθετών όπως ο Τζων Φορντ. Κάποια στιγμή του 1948 έπαιξε και στο “Albuquerque” με τον Randolph Scott (απ’ όπου και κάποιες από τις φωτογραφίες που παραθέτουμε). Το 1950 τώρα και έπειτα από την σταθερά αυξανόμενη δημοτικότητά του, το NBC του δίνει το δικό του τηλεοπτικό σόου, το The Gabby Hayes Show, που κράτησε 4 χρόνια. Μέχρι και δώρο σκίτσα του (5 συνολικά), έδινε το Quaker! Το 1953, η εκδοτική Toby Press τον κάνει και ήρωα του ομώνυμού της εικονογραφημένου, που πήγε εξαιρετικά σε πωλήσεις, ανάμεσα σε πάρα πολλά γουέστερν κόμικς της εποχής. Ενδιάμεσα όμως, όπως αναφέραμε και πιο πάνω, πέρασε την Ατλαντικό και έγινε ο Τσικουδιάς, αγαπημένος φίλος και σύντροφος του Κάπτεν Μίκυ.

Πιο κάτω, μπορείτε να βρείτε ένα ολόκληρο τεύχος της έκδοσης του Gabby Hayes Comics.

http://fourcolorshadows.blogspot.gr/2013/01/gabby-hayes-pete-costanza-1948.html

Θα επιστρέψουμε εν ευθέτω χρόνω και με τον έτερο σύντροφο του Μίκυ, τον Αφαίμαξη ή Salasso, η φιγούρα του οποίου προήλθε και αυτή από κινηματογραφικό αστέρα.

Οι βινιέτες των Ελληνικών εκδόσεων και οι φωτογραφίες της ταινίας «Albuquerque» προέρχονται από το προσωπικό αρχείο του συντάκτη.

Για το Comics Trades 2013–2014

Γιώργος Σ. Κοσκινάς

Αυτή η εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Μη εισαγόμενο .

ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΤΕΥΧΗ ΚΟΜΙΚΣ 12. ΖΑΓΚΟΡ ΤΕΥΧΟΣ 67

Ψάχνοντας στο νου για αυτά που αποκαλούμε πολλές φορές «παραλειπόμενα ζωής», αφήνεσαι σε μια γλυκιά ζάλη, μια μεθυστική διαδρομή σε ένα πολύχρωμο τούνελ, όπου πάντα στην άλλη του άκρη σε περιμένει ένα χαμογελαστό ξέφωτο αναμνήσεων. Σαν ένα κομμάτι γης που το λούζει μια ακτίνα ήλιου, περνώντας ανάμεσα στα κλαριά των δέντρων, που μοιάζουν να θέλουν καμιά φορά να κρύψουν τον ουρανό. Όμως η ακτίνα περνάει παρ` όλα αυτά και βγάζει ένα αισιόδοξο συναίσθημα. Λες, «κοίτα πάλι πως μπορούν να ζωντανέψουν εκείνες οι εκδρομές στην εξοχή» …  Και τότε τα σύννεφα μούγκριζαν και φοβέριζαν από ψηλά, αλλά εμείς βρίσκαμε ένα μέρος πιο φωτεινό για να ρουφήξουμε λίγη από την μυρωδιά της άνοιξης. Κι όλο μια αφορμή θα ξεπηδούσε, για να κλωτσήσει κάποιος τη μπάλα, ένα πείραγμα για να ακουστούν τα τρανταχτά γέλια όλων μας. «Εφικτές καθημερινές πολυτέλειες». Ανέξοδες και δίχως πολύ σκέψη. Με ένα τρόπο ανεξήγητα μαγικό και με κυρίαρχο στοιχείο τον αυθορμητισμό, όλα όσα περνούσαν απ` το μυαλό μας απείχαν ελάχιστα από το να γίνουν πράξη. Ίσως η απουσία και η άγνοια του φόβου για τις επιπτώσεις που μπορούσε να έχει, να ήταν ένας ισχυρός λόγος προκειμένου να υπερισχύουν τα κίνητρα απ` την «λογική της καθημερινότητας». Έτσι ζούσαμε τις στιγμές και αυτές ποτέ δεν μας πρόδωσαν. Ούτε και το ένστικτο μας. Δήλωναν πάντα παρόν, ακόμη και στις δικές «απουσίες», αυτές που ακούγονταν σαν σιγανά μουρμουρητά γκρίνιας. «καλά, δεν θα ξαναπάω.»…, αλλά αυτό ήταν κάτι που αναιρούνταν ταυτόχρονα από μέσα μας, με φράσεις σαν το κλασσικό πια «θα σου πω εγώ»! Σας φαίνονται οικεία, έτσι; Πάνω – κάτω τα ίδια ζήσαμε, με μοναδική διαφορά αυτή της απόστασης ο ένας απ` τον άλλον, ζώντας σε διαφορετικές γωνιές της χώρας. Σκεφτείτε όμως να μπορούσε να ηχογραφηθεί εκείνη η σκέψη τόσων πιτσιρικάδων! Θα` ταν σα να ακούγονταν ένας ξαφνικός πανηγυρισμός, στο άδειο γήπεδο της πόλης, μια Δευτέρα μεσημέρι ας πούμε! Ήταν η κοινή αντίδραση, αυτή που μας ένωνε και ο ίδιος τρόπος αντιμετώπισης από τους γονείς, αυτός που τους έκανε να μοιάζουν σαν συγγενείς! Πολύ πριν την εποχή της φωτοτυπίας, τα αντίγραφα ήταν παντού γύρω μας, κι εμείς απλά θέλαμε να ξεχωρίζουμε, να είμαστε διαφορετικοί, αλλά με τις επιρροές να είναι ίδιες σε όλους! Από κάπου πρέπει να επηρεαστείς, όμως. Να βρεις ένα πρότυπο. Μια ιδέα, ένα …σκίτσο! Αυτό το τελευταίο ειδικά, είχε τεράστιες δυνατότητες, ικανές να δώσει στον καθένα και μια εντελώς δική του διάσταση – ερμηνεία. Γιατί απλά προσαρμόζονταν στην φαντασία μας και κανείς δεν είχε την ίδια! Ούτε καν μοιάζανε μεταξύ τους! Το αντίθετο με τα χρόνια που ακολούθησαν, όπου η φαντασία μπήκε σε ζελατίνες και αεροστεγείς συσκευασίες, με ημερομηνία λήξης και συγκεκριμένες φίρμες… Σίγουρα δεν μπορούμε όσο κι αν ανατρέξουμε σε εκείνα τα καταφύγια μας τα παιδικά, πάνω σε ξύλινα άλογα, μέσα σε ρούχα λερωμένα απ` το παιγνίδι, να φέρουμε στο νου προφητικά όσα θα επακολουθούσαν. Όσο κι αν κάλπαζε η φαντασία μας, έστω κι αν καμιά φορά έτρεχε τόσο πολύ, που μας έριχνε κάτω απ` τη ράχη της!

 

Σκαρφαλωμένος σε ένα τέτοιο φανταστικό άτι μικρός(σε έναν κορμό ελιάς, που στο πάνω του μέρος έκανε μια «πλάτη» σαν αλόγου), πέρασα ατέλειωτες εκτάσεις. Λιβάδια, κάμπους, πλαγιές, βουνοκορφές. Ηγήθηκα σε επιθέσεις πολεμικές, πολέμησα, με πλήγωσαν αλλά σηκώθηκα ξανά. Αστείρευτες δυνάμεις, τεράστιο ρεπερτόριο εικόνων. Γραπωμένος από το λαιμό του πιστού συντρόφου μου, κάναμε μαζί μάχες και ταξίδια, πάντοτε αχώριστοι και αγαπημένοι. Ήταν ένα δέσιμο πολύ δυνατό. Το καταφύγιο και το παιγνίδι μαζί. Υποθέτω ότι ο καθένας έχει να πει τέτοιες ιστορίες, εφευρετικότητας και μοναδικότητας, χαρακτηριστικές του ψυχικού του κόσμου και άρρηκτα δεμένες με τα χρόνια της αμφισβήτησης και της εξερεύνησης. Ίσως να μην έχουν να κάνουν με δέντρινα άτια, αλλά και πάλι ποιος είναι αυτός που θα δώσει βραβεία στα πλάσματα του νου μας τα φανταστικά, που κάποτε γίναμε αφέντες τους. Όλα τους έχουν την ίδια αξία και πάντα θα έχουν την ίδια ξεχωριστή θέση στις καρδιές μας.

Στο δέντρο αυτό, εκτός όλων των άλλων τρόπων που σκαρφίστηκα σαν χρήσεις, ήταν και ένα ιδανικό μέρος για διάβασμα κόμικς! Αυτή του η ιδιαιτερότητα, ήταν η κοιλότητα του ίδιου του κορμού, που επέτρεπε στον …αναβάτη συν τοις άλλοις, να μπορεί να κάθεται ανάποδα(απ` ότι όταν οδηγούσε το άλογο του σε δύσβατα μονοπάτια!), έτσι ώστε να διαβάζει αναπαυτικά, σαν να ήταν σε μια πολυθρόνα. Ένα ακόμη πλεονέκτημα που το έκανε μοναδικό, ήταν ότι τα πόδια μπορούσαν να κρέμονται και να πηγαινοέρχονται, ανάλογα με το περιεχόμενο του τεύχους, αφού κανένα μα κανένα δεν το ζούσα το ίδιο, ούτε είχε τον ίδιο ρυθμό! Άλλοτε η αγωνία ήταν τέτοια, που η κίνηση περιορίζονταν στα βλέφαρα και το πήγαινε – έλα των ματιών. Άλλες φορές πάλι η δράση περίσσευε, οπότε ο νοερός καλπασμός έπαιρνε τα πόδια πέρα – δώθε! Σε τέτοιες στάσεις και καταστάσεις, ήρθαν πάμπολλες φορές στα αυτιά μου φράσεις σαν το «τι κάνεις παιδάκι μου εκεί; Θα πέσεις και θα τσακιστείς»! Δεν ενέδωσα όμως, κρατώντας χαρακτήρα ισχυρό, ίσως γιατί ενδόμυχα μου περνούσε απ` το μυαλό ότι αν κατέβαινα, θα γλύτωνα το να τσακιστώ απ` το δέντρο, αλλά ίσως όχι και τα …υπόλοιπα διαφορετικού τύπου «τσακίσματα», που ελλόχευαν σαν κίνδυνοι σε αυτές τις περιπτώσεις ανυπακοής! Πείσμα εσείς – πείσμα κι εγώ! Το κακό ήταν ότι κάποια φορά πιανόμουνα, οπότε έπρεπε και να αντιμετωπίσω της όποιες συνέπειες των πράξεων μου, αλλά αυτό δεν είναι επί του παρόντος τμήματος του κειμένου!

Την προτελευταία μέρα του Μαρτίου του 1972, κι ενώ η φύσις έξω στον κήπο οργίαζε και με προκαλούσε να τρέξω στα ηνία του πιστού μου συντρόφου(έχοντας κάνει τα μαθήματα, αν αυτό θέλατε να ρωτήσετε!), κυκλοφορούσε ήδη απ` το πρωί(το είχα πάρει στο σχόλασμα από τον πάγκο, δίπλα σχεδόν στην στάση του λεωφορείου!), το 67 τεύχος του Ζαγκόρ, τρεις – αγαπημένου κόμικς συντρόφου και λίγες φορές που είπα! Εδώ είχα ζωγραφίσει το σήμα της μπλούζας του σε άπειρα καλοκαιρινά κοντομάνικα, τι να λέμε τώρα;! Ψύχωση! Κι ήμουν μόλις 8, έτσι; Σκεφτείτε τι επακολούθησε στα μετέπειτα χρόνια, ειδικά όταν μου έστειλε ο μπάρμπας μου από τα καράβια ένα ολόιδιο πιστόλι! Χαμός! Το Ζαγκόρ και στο δέντρο που λέτε! Τώρα που κοιτάζω καμιά φορά αυτό τον κορμό, σκέφτομαι πως στο καλό ανέβαινα εκείνα τα χρόνια, σχεδόν με ένα πήδημα! Μεταξύ μας, το δοκίμασα πριν μερικά χρόνια, αλλά καλύτερα να μην μπω στην διαδικασία, να σας περιγράψω τα αποτελέσματα! Χωρίς πολλά – πολλά(γιατί, χρειάζονταν άλλωστε;), το παιγνίδι με τα αλογοκυνηγητά πέρασε σαν δεύτερη προτεραιότητα και η ανάγνωση έγινε η κυρίαρχη ιδέα εκείνο το μεσημεράκι.

Ήταν η εποχή που πίστευα ότι ο κ. Ανεμοδουράς άκουγε με κάποια περίεργη μυστική συσκευή, όλες μου τις προτιμήσεις για ένα κόμικς, οπότε έπραττε ανάλογα, βάζοντας μέσα αναγνώσματα που λάτρευα! Την ίδια σκέψη είμαι σίγουρος, ότι κάνατε πολλοί από εσάς, κι όχι μόνο μια φορά! Περίεργοι τύποι αυτοί οι εκδότες! Πρώτη – πρώτη η φάτσα του Άγγλου μάγου της μπάλας Ρόυ Ρέης(τα καμώματα του οποίου μαζί με τις τεχνικές του Τζώρτζ Μπέστ στο οπισθόφυλλο, τα είχα σαν ένα είδος εγχειρίδιου ποδοσφαίρου, για κάμποσα χρόνια!). Ήταν το 15 επεισόδιο αυτού του εικονογραφημένου, που μας κέρδισε όλους με χαρακτηριστική άνεση και έγινε σημείο αναφοράς στο περιοδικό, αλλά και στις συζητήσεις μας, όπου αναλύαμε τις φάσεις που είχαμε διαβάσει και επιχειρούσαμε φυσικά να τις κάνουμε κι εμείς! Σ` εκείνο το τεύχος, το 67 του Ζαγκόρ, η Ρόβερς και οι παίκτες της είχαν ψυχολογικά προβλήματα και αυτό τους επηρέαζε την απόδοση στους αγώνες, με αποτέλεσμα να ξεπέσουν κάπως στα μάτια ακόμη και των φιλάθλων τους! Τρομερό! Η απόλυτα γήινη ομάδα, με τρωτό σημείο την ψυχολογία αυτή τη φορά! Το κακό είναι ότι με πήρε κι εμένα λίγο από κάτω(όχι απ` το δέντρο!), γιατί δεν ήταν κι ότι καλύτερο να βλέπεις την αγαπημένη σου εικονογραφημένη ομάδα να παραπατάει στον αγωνιστικό χώρο! Ήταν …κάπως! Στο δε τέλος της συνέχειας, η αγωνία έκανε την εμφάνιση της, μιας και προαισθανόσουν ότι κάτι θα αλλάξει, αλλά ο εκδότης το είχε έτοιμο για την επόμενη Πέμπτη! Αν και το εξώφυλλο αυτού του τεύχους δεν ήταν από εκείνα που αποκαλούσαμε τότε «τραβηχτικά», με κάτι φαντεζί ας πούμε, μια σκηνή μάχης άνισης, ή ένα κοντινό πλάνο του ήρωα, η ιστορία που περιείχε δεν ήταν κακή. Ίσα – ίσα που θα την χαρακτήριζα μάλλον έξυπνη και ακόμη καλύτερα για τα χρόνια εκείνα του πενιχρού χαρτζιλικιού, σχετικά σύντομη! Δηλαδή χωρίζονταν σε τρία μόλις τεύχη(από τα οποία το «ζουμί» είχαν τα 67 και 68), που καταλαβαίνετε τι σημασία είχε για έναν πιτσιρικά! Εδώ είχαμε το «πνεύμα με το τσεκούρι» να αντιμετωπίζει μια …αλεπού! Αυτό ήταν το παρατσούκλι του κακοποιού, πολύ καλού στις μεταμφιέσεις, που έμελε για κακή του τύχη να γνωρίσει τον αχώριστο φίλο του χοντρούλη Τσίκο και να εκδικηθεί για την κλοτσοπατινάδα που έφαγε εκείνος, από τους μπράβους του απατεώνα! Ποιος είδε τον Ζαγκόρ και δεν τον φοβήθηκε! Μέχρι κοντάρι από κορμό δέντρου έφτιαξε, για να πηδήσει με άλμα επί κοντό τον φράχτη που τον χώριζε από τους θρασείς τύπους! Αυτό το ρημάδι το κοντάρι, ευθύνεται τα μέγιστα για καμιά τριανταριά μελανιές που γέμισα, από τις απανωτές προσπάθειες να τον μιμηθώ! Και μετά σου λένε ότι τα κόμικς δεν επηρεάζουν τους αναγνώστες! Κουραφέξαλα! Μ` αυτά και με τα` άλλα, ο ήρωας του Ντάρκγουντ και της γύρω περιοχής δε μάσησε, προσπέρασε τα εμπόδια ρίχνοντας ένα γερό μπερντάχι στους δύο ανόητους! Βέβαια στην συνέχεια τον συνέλαβαν οι υπόλοιποι της συμμορίας και έτσι γνώρισε και την μουσούδα της …αλεπούς από κοντά, οπότε …πήγαμε για τον Απρίλη πλέον, για να διαβάσουμε την συνέχεια στο τεύχος 68! Είχες προλάβει όμως να διαβάσεις αρκετά, με μπόλικη δράση και χιούμορ όπως πάντα, οπότε μάλλον θα έλεγα ότι μας είχε καλύψει εκείνο το τεύχος και υπήρχε «υλικό» προς συζήτηση και όχι μόνον, για μια εβδομάδα(και βάλε!), μέχρι να κυκλοφορούσε το επόμενο. Ιδανικό συμπλήρωμα για το περιεχόμενο του περιοδικού, η συνέχεια της ιστορίας του Κάπτεν Μίκυ κόντρα στον πειρατή Σιδερογένη(άλλη φοβερή φιγούρα αυτή!). Έλη, βάλτοι, κινούμενη άμμος, πειρατές άγριοι και θυμωμένοι, κροκόδειλοι, θάνατος και κίνδυνος παντού παραμόνευε, στις σελίδες εκείνης της συνέχειας, απ` όπου ο νεαρός ραίηντζερ κατάφερε να βγει αλώβητος! Στο τέλος του επεισοδίου εκείνου, ο αναγνώστης προετοιμάζεται για την μεγάλη αναμέτρηση με τον αρχηγό των πειρατών και λίγο πριν γνωρίζει για τα καπελόδεντρα του δόκτορα Αφαιμάξη! Πραγματικά αυτή η ιστορία, ήταν από τις καλύτερες που είχα διαβάσει με τον Κάπτεν Μίκυ και την τοποθετώ στις 6-7 πιο όμορφες σε σενάριο και σκίτσο, απ` όσες δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό. Είχε κάτι που σε κρατούσε. Μια αγωνία, αλλά και χιούμορ μαζί. Όμορφα τα καρέ στους βάλτους και οι σκηνές με τους κροκόδειλους. Στο οπισθόφυλλο τέλος, ο Τζώρτζ Μπέστ μας μάθαινε τις σωστές αντιδράσεις του τερματοφύλακα στο πλονζόν. Είπαμε, Έξοχη σειρά κι αυτή, που σου έδινε πολύ «υλικό» για να αυτοσχεδιάσεις αλλά και για να πειραματιστείς, αν και το συγκεκριμένο μάθημα δεν με ενθουσίασε τόσο ομολογώ, αφού ουδέποτε έκρυψα τη μη προτίμηση μου για την θέση του τερματοφύλακα!

Κατεβαίνοντας από το πολλαπλής χρήσης εκείνο καταφύγιο, έχοντας ξεκοκαλίσει κάθε μια από τις 52 σελίδες του τεύχους και σχεδόν αποστηθίσει πολλές από τις ατάκες των πρωταγωνιστών του, τρία πράγματα κυριαρχούσαν σαν σκέψεις. Το πρώτο ήταν να ξεθάψω από την κρυψώνα του το προηγούμενο τεύχος, για να το ξαναδιαβάσω φυσικά, το δεύτερο να περάσει η εβδομάδα για να κυκλοφορήσει το επόμενο(και θέλαμε ακόμη 7 μέρες!), ενώ το τρίτο ήταν ξαπλώσω σε ένα μαξιλάρι και να γίνω καλό παιδί για λίγο, μέχρι να ξεκουραστεί η μέση μου!

Γιώργος Κοσκινάς

Το πιο πάνω κείμενο που υπογράφεται από τον Γιώργο Κοσκινά, είναι προστατευμένο, κατοχυρωμένο πνευματικά και αποτελεί τμήμα υπό έκδοσης βιβλίου από τις εκδόσεις Αιγόκερως. Δημοσιεύεται αποσπασματικά κατ` αποκλειστικότητα στο Comics Trades, κατόπιν σχετικής άδειας τόσο του δημιουργού – όσο και του εκδότη. Οποιαδήποτε αντιγραφή μερική ή ολική χωρίς την συγκατάθεση του δημιουργού & του εκδοτικού οίκου που διατηρούν τα πνευματικά δικαιώματα των κειμένων αυτών, επισύρει τις προβλεπόμενες από το νόμο κυρώσεις.

Όλη η σειρά αυτών των κειμένων, βρίσκεται στην υπό – κατηγορία «ΙΣΤΟΡΙΕΣ & ΤΕΥΧΗ».

http://wp.me/PKxow-1j2

ΟΙ ΝΕΟΣΥΛΛΕΚΤΟΙ – ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ «ΚΑΠΤΕΝ ΜΙΚΥ» ΑΠΟ ΤΟ «ΜΠΛΕΚ ΔΙΑΚΟΠΩΝ»

Το να βάλεις θαυμαστικά και να τονίσεις τις λέξεις, όταν προσφέρεις ένα μικρό θησαυρό, έστω ένα τμήμα του, δεν το θεωρώ αναγκαίο, για να μην πω ότι είναι εντελώς περιττό. Είναι προτιμότερο να αφήσεις τις λέξεις να πάρουν θέσεις στο κείμενο, έτσι όπως βγαίνουν απ` το νου, κοιτάζοντας και μόνο δύο μικρούς τόμους κόμικς, που έχουν για ημερομηνία κυκλοφορίας τον Ιούλιο και τον Αύγουστο  του 1970. Αυτή η έκδοση μου φέρνει στα μάτια ένα καλοκαίρι που πέρασε αφήνοντας μεγάλες αλλαγές, όχι ακριβώς αυτές που προσδοκούσα, όμως είχε το χρώμα του ξεθωριασμένου μπλε κοντομάνικου και λίγο από θάλασσα.  Ήταν στιγμές φορτισμένες, όμως απαραίτητες σαν εφόδια για τη συνέχεια του ταξιδιού. Την αξία τους  την κατάλαβα αργότερα. Βιώματα, που μέσα τους περνούν ηρωισμοί σε άσπρο – μαύρο, κυλούν στα ανέμελα καλοκαίρια, βγάζουν τα αρώματα της γης με τις πρώτες σταγόνες βροχής. Έχουν το μερτικό τους στις φευγαλέες λοξές ματιές προς τα πίσω.  Είναι αυτά που ζεις και όχι αφηγήσεις. Όταν έγινε μόδα η συλλογή εικονογραφημένων και κάποιοι απλά την ακολούθησαν, εμείς όλοι που νοιώσαμε τις στιγμές μας να αναπνέουν μέσα από τις κιτρινισμένες σελίδες, κάθε φορά που αντικρίζουμε ένα τέτοιο μικρό τεύχος, που κουβαλάει σα ταλαιπωρημένη από τις φουρτούνες ξύλινη βάρκα, όλα τα σημάδια και όλες τις θύμησες, κρατάμε για λίγο την ανάσα. Εκεί στις σελίδες του μέσα, χαθήκαμε και ξαναβρεθήκαμε. Ξεχαστήκαμε και ξεχάσαμε, αλλά πάντα επιστρέφαμε στο χρόνο κάθε φορά που το μάτι προσπαθούσε να αιχμαλωτίσει την εικόνα στο οπισθόφυλλο, όταν οι σελίδες τελείωναν για ακόμη μια φορά. Κάτι μαγικό φώλιαζε εκεί μέσα. Κάτι σα μαγνήτης, που μας τραβούσε κοντά του. Τώρα που πια όλα αυτά που του ψιθυρίσαμε, κι όλα αυτά που έμειναν σκέψεις, αραίωσαν και ξεμάκρυναν αφήνοντας απόηχους μονάχα, η μυρωδιά των πολυκαιρισμένων σελίδων έχει τη δύναμη να γυρίζει πίσω τον χρόνο. Κι όλα αρχίζουν απ` την αρχή. Σα να μπαίνεις μέσα σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία και να συνεχίζεις την πόζα από εκεί που έμεινε, στο κλικ του φωτογράφου.

«Οι νεοσύλλεκτοι», είναι μια από τις πέντε ιστορίες που περιείχε ο Μπλέκ Διακοπών και που όλες τους ολοκληρώθηκαν στο δεύτερο και τελευταίο τεύχος της έκδοσης. Όπως είπα και πιο πάνω, Ιούλιος και Αύγουστος του 1970. Μετά από αυτό το πείραμα του κ. Ανεμοδουρά, που λειτούργησε περισσότερο σαν σφυγμομέτρηση των αναγνωστών, ήρθε η μορφή του μηνιαίου Μπλέκ, που στην συνέχεια «μεγάλωσε» σε σχήμα και έγινε αντικείμενο του πόθου για τους Έλληνες συλλέκτες κόμικς. Ήταν η εποχή του μικρού σχήματος θρυλικού πια εικονογραφημένου, που καταξίωσε τον εκδότη στις συνειδήσεις μας. Παράλληλα, συνεχίζονταν η κυκλοφορία του Εικονογραφημένου Μικρού Ήρωα(ακόμη μια ένδοξη κόμικς – σελίδα της ιστορίας μας), όπου πρωταγωνιστούσε ο Κάπτεν Μίκυ. Όσοι από τους αναγνώστες της εποχής διάβαζαν αυτό το περιοδικό, όταν έφτασαν στην σελίδα με την ιστορία «Οι νεοσύλλεκτοι» αναγνώρισαν αμέσως την μορφή του. Για τους υπόλοιπους ήταν οι «απαραίτητες συστάσεις» και μια πολύ καλή  πρώτη γνωριμία, ικανή να τους κάνει να «επενδύσουν» λίγους μήνες μετά στο Ζαγκόρ.

 

Σ` αυτές τις σελίδες που θα διαβάσετε πιο κάτω, θα βρείτε ένα κινηματογραφικό σενάριο που γίνεται κόμικς και που δεν είναι φυσικά η πρώτη φορά. Άλλωστε το ίδιο το σενάριο, είχε χρησιμοποιηθεί σε πολλές ταινίες γουέστερν, αλλαγμένο λιγάκι – όμως αναγνωρίσιμο. Είναι οι 5-6 καουμπόηδες, μαζί τους και κάποιοι στρατιώτες(ή ρέηντζερς όπως έχουμε στην περίπτωση του εικονογραφημένου), που έρχονται αντιμέτωποι με τους ινδιάνους(κατά προτίμηση Απάτσι), σε ένα χωριό, έρημη πόλη, ή μικρό φρούριο. Η πρώτη φορά που είδαμε στην μεγάλη οθόνη να εκτυλίσσεται αυτή η ιστορία, ήταν στο Ambush at Cimarron Pass του Jodie Copelan, το 1958. Ήταν το δεύτερο γουέστερν στην καριέρα του Clint Eastwood, που εδώ παίζει ένα μικρό ρόλο, ενώ πρωταγωνιστούν οι Scott Brady και Margia Dean. Ο Ήστγουντ θα το χαρακτηρίσει χρόνια αργότερα, σαν πιο ηττοπαθές γουέστερν που γυρίστηκε ποτέ και που θα του μείνει στο νου σαν η χειρότερη επιλογή της καριέρας του. Η αλήθεια είναι λιγάκι διαφορετική πιστεύω, κάτι που θα μπορέσετε να διαπιστώσετε αν βρείτε κάποια κόπια της ταινίας, που να αναφέρω εδώ ότι την είχε προβάλει το 88, ή 89, η «Καλλιτεχνική Λέσχη» της ΕΡΤ 1, μια Τετάρτη βράδυ.

Στις επόμενες σαρώσεις που θα ακολουθήσουν, όλες από τους δύο τόμους του Μπλέκ Διακοπών 1 και 2, θα έχετε την ευκαιρία να διαβάστε κι άλλες ιστορίες από αυτές που περιείχε η έκδοση, πάντα ολοκληρωμένες όπως κάναμε στην περίπτωση του Κάπτεν Μίκυ. Δηλαδή συρραφή των δύο συνεχειών, από τους διαδοχικούς τόμους εκείνους, των μηνών Ιουλίου και Αυγούστου. Στην επόμενη τέτοια μας σάρωση, μην χάσετε την πρώτη ιστορία που δημοσιεύτηκε στην χώρα μας με ήρωα τον Όμπραξ.

Δείξτε λιγάκι επιείκεια στο αποτέλεσμα της σάρωσης ορισμένων σελίδων, καθώς σε αυτές τις περιπτώσεις προέχει η διατήρηση του ίδιου του περιοδικού, κι όχι μια σάρωση μόνο και μόνο για να βγει αψεγάδιαστη, με κίνδυνο να κοπούν ή να φθαρούν οι σελίδες ενός από τα πλέον σπάνια Ελληνικά κόμικς.

Αυτό είναι το Πασχαλινό μας δωράκι, αφού οι σαρώσεις τευχών και ιστοριών θα επιστρέψουν πλέον με καινούργιο υλικό, σε περίπου 15 μέρες.

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!

Το αρχείο κατεβαίνει από εδώ

http://www.mediafire.com/?t3v90t5vq3y4ift

Σύνολο σελίδων 43

Bonus features η ανακοίνωση του τεύχους 54 του μικρού Μπλέκ, για την επερχόμενη κυκλοφορία του πρώτου Μπλέκ Διακοπών.

Σάρωση εικόνων με EPSON V300 PHOTO

Ανάλυση σάρωσης 300 dpi

Επιμέρους διαστάσεις σελίδων 1800 Χ 1200 με τη βοήθεια του Photo Resizer

Επεξεργασία σελίδων & crop με Adobe Elements & Picasa

Υδατογράφημα Alamoon

Συμπίεση αρχείου και τελικό φορμάτ Adobe pdf Creator

ΚΑΠΤΕΝ ΜΙΚΥ – «Ο ΜΑΓΟΣ ΤΟΜ»

Μετά τις ιστορίες των Μπλέκ ,Ζαγκόρ και Τόνυ Μπόυ, είπαμε να σας δώσουμε ακόμη μια ενός ήρωα εκείνης της φουρνιάς επιτυχημένων εικονογραφημένων, που αγαπήθηκε όσο καμία άλλη στη χώρα μας. Ήταν τα χρόνια της δεκαετίας του`70, τα μικρού σχήματος κόμικς του κ. Ανεμοδουρά, αυτά που αγαπούσαν τα παιδιά όπως έλεγε και το χαρακτηριστικό σλόγκαν. Την Πέμπτη 15 Φεβρουαρίου του 1973 και ενώ το «πακέτο» του εβδομαδιαίου Ζαγκόρ ήταν πολύ δυνατό, με την προσθήκη του Ρόυ Ρέης και το κόστος σε δραχμές είχε ανεβεί στις 3, ο Κάπτεν Μίκυ και οι Ρέηντζερ της Νεβάδα συμπλήρωναν με τον καλύτερο τρόπο αυτό το εικονογραφημένο και το έκαναν πολύ ελκυστικό στους αναγνώστες. Μην ξεχνάμε άλλωστε και τα μαθήματα ποδοσφαίρου του Τζώρτζ Μπέστ, που δημοσιεύονταν στα οπισθόφυλλα εκείνη την περίοδο. Μαζί με τον πιτσιρικά ρέηντζερ, οι δύο φίλοι του Αφαιμάξη και Τσικουδιάς, έκαναν ένα δυναμικό τρίο που σάρωνε στις σελίδες του περιοδικού κάθε επίδοξο παραβάτη του νόμου, στο Άγριο Γουέστ. Η ιστορία που θα διαβάσετε ξεκίνησε στο τεύχος 113(«Τρείς αινιγματικοί τύποι»), με τίτλο «Ο Μάγος Τομ». Ένας μετρ στις μεταμφιέσεις κακοποιός, είναι ο αντίπαλος των τριών ηρώων. Πολύ καλό το σενάριο και εδώ, με πλοκή και δράση, αλλά και ασυνήθιστες καταστάσεις με τις οποίες έρχονται αντιμέτωποι οι τρείς φίλοι. Το τελευταίο καρέ της ιστορίας μας αφήνει με ερωτηματικά, που θα μπορέσουν μερικώς να λυθούν …προσεχώς(ενώ θα συναντήσουμε και έναν χαρακτήρα ακόμη αυτής της ιστορίας, τον Άραβα φίλο της τριάδας σε μια άλλη ιστορία, προς το τέλος της έκδοσης του Ζαγκόρ), ενώ βρισκόμαστε πλέον στις 29 Μαρτίου του`73 και στο τεύχος 119 του Ζαγκόρ(«Ο Τουφεκισμός»). Η ιστορία κατεβαίνει ακολουθώντας το παρακάτω link. Να σας πούμε ότι λόγω φόρτου εργασίας των ημερών που θα ακολουθήσουν, ίσως να μην προλάβουμε να σας δώσουμε άλλη ολοκληρωμένη ιστορία σε scan. Όμως από τον επόμενο μήνα θα έχετε την ευκαιρία να διαβάσετε πολύ όμορφες περιπέτειες, όχι μόνον από τα εικονογραφημένα που ήδη σκανάραμε, αλλά και από άλλους τίτλους πολύ αγαπημένους σε όλους μας.

http://www.mediafire.com/?grvhqt7ba0m2nyq

ΙΟΥΛΙΟΣ ΒΕΡΝ – Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΚΩΝ ΜΑΣ ΧΡΟΝΩΝ

Μια από τις μορφές εκείνες της λογοτεχνίας που συνέβαλε τα μέγιστα, στην δημιουργία εικόνων και έπλασε τοπία στην φαντασία μας, ήταν ο Ιούλιος Βέρν. Μια φωτισμένη περίπτωση πνεύματος, ένας οραματιστής, ένας συγγραφέας με προφητικές ματιές στο μέλλον. Μέσα από τα βιβλία του πέρασαν διαστημικά ταξίδια, υποβρύχιες εξερευνήσεις, κι ένας κόσμος όπως δεν τον είχαμε φανταστεί. Ζωντάνεψε κείμενα και έδωσε τροφή στη σκέψη όλων μας. Πολύ μπροστά από την εποχή του, αποτελεί ίσως τον κορυφαίο αφηγητή του μέλλοντος, αιώνες πριν εκείνο πάρει σάρκα και οστά.

Είναι ελάχιστοι πιστεύω, από τα παιδιά εκείνα των δεκαετιών του`60, του`70 αλλά και του`80, που δεν ξεφύλλισαν έστω, ή απλά δεν στάθηκαν μπροστά από μια βιτρίνα βιβλιοπωλείου, χαζεύοντας αυτά τα πανέμορφα πραγματικά εξώφυλλα! Ήταν οι εκδόσεις Αστέρος, αυτές που έκαναν πιο δημοφιλή από οποιονδήποτε άλλο εκδοτικό οίκο στη χώρα μας, τον Ιούλιο Βέρν και το έργο του. Ήταν ο εκδοτικός οίκος που τον καθιέρωσε και έδωσε άλλες διαστάσεις σε όσα περιέγραψε με τόσο γλαφυρό τρόπο. Σε όσα προσπάθησε να ερμηνεύσει, πολύ πριν συμβούν. Θυμάμαι στα χρόνια των δικών μου παιδικών χρόνων, τις ατελείωτες ώρες που με ένα τέτοιο βιβλίο βυθιζόμουν στις δικές του αλήθειες, τις τόσο μακρινές από την εποχή που το έγραψε, αλλά συνάμα και τις τόσο γοητευτικές στις δικές μου καθημερινές εικόνες. Είχε αυτό το μαγικό στοιχείο, να μπορεί να σε ταξιδεύει και να σε συναρπάζει, να εξάπτει την φαντασία. Ήταν και υπεράνω αντιρρήσεων, εκ μέρους των γονιών μας. Αντίθετα, με μεγάλη τους χαρά θα μας αγόραζαν ένα βιβλίο του και με ακόμη μεγαλύτερη θα μας έβλεπαν να το διαβάζαμε! Ένα είδος εξωσχολικών αριστουργημάτων, με την κοινή αποδοχή όλων. Ήταν συγχρόνως και ο συνδετικός κρίκος με τα Κλασσικά Εικονογραφημένα, στα οποία ανατρέχαμε για δούμε περισσότερες εικόνες από εκείνα τα ταξίδια.

Όχι ότι έλειπε η εικονογράφηση στα δικά του βιβλία. Το κάθε άλλο μάλιστα. Ήταν λιτή, αλλά υπέροχη κι εκείνη. Κουβαλούσε κάτι από περασμένους αιώνες και έδειχνε …αυθεντική. Σαν αναπόσπαστο τμήμα της αφήγησης. Από τη Γη στη Σελήνη, Τα τέκνα του πλοίαρχου Γκράν, Ο γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες, 20000 λεύγες κάτω απ` τη θάλασσα, ένας διαχρονικός θησαυρός απόδρασης! Τα δε εξώφυλλα, ο καθρέφτης κάθε βιβλίου, ήταν απλά σαγηνευτικά! Σε προκαλούσαν μόνο και μόνο στη θέα τους! Το Comics Trades, ετοιμάζει και θα σας παρουσιάσει μια σειρά άρθρων, αφιερωμένων στο έργο του μεγάλου αυτού λογοτέχνη και σε όσα σήμαινε και σημαίνει ακόμη και σήμερα, για τις αναμνήσεις όλων μας. Είναι και αυτό απόσπασμα από το βιβλίο που γράφουμε με τον Λάζαρο και που φυσικά θα σας ενημερώσουμε για τις λεπτομέρειες που αφορούν στην κυκλοφορία του. Να αναφέρω σε αυτό το σημείο, ότι το αφιέρωμα στον συγγραφέα ξεκίνησε από μια ιδέα του Λάζαρου(και οι δύο μας λατρεύουμε τα βιβλία του), ο οποίος και θα σας μεταφέρει μές από τα κείμενα του σε αυτό τον κόσμο που δημιούργησε ο Βέρν, ενώ εγώ με τη σειρά μου θα συμπληρώσω μνήμες και παραλειπόμενα, όπως και την παρουσία των βιβλίων του στην έκδοση των Κλασσικών Εικονογραφημένων.Τέλος, τα αφιερώματα αυτά θα ενταχθούν στην υπό δημιουργία, νέα μας κατηγορία, με τίτλο «ΒΙΒΛΙΟ». Μείνετε συντονισμένοι στη σελίδα που ζει μέσα από τις μνήμες!