ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ / ΤΕΥΧΟΣ 434 «ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΧΡΥΣΟ ΔΟΛΛΑΡΙΟ»

Σήμερα θα μιλήσουμε για μια ιστορία, την οποία θέλω να σας παρουσιάσω εδώ και καιρό. Πρόκειται για το πρώτο χρυσό δολλάριο, σε σενάριο Roberto Renzi και σχέδιο Luciano Gatto. Η ιστορία πρωτοδημοσιεύτηκε σε ένα από τα πρώτα τεύχη τού Μίκυ Μάους, το τεύχος 17 και αναδημοσιεύτηκε στο τεύχος 434, καθώς και στα Κλασικά Ντίσνεϋ 75. Οι εικόνες τού άρθρου προέρχονται από το τεύχος 434, το οποίο κυκλοφόρησε το 1974, και το οποίο αγόρασα σε μια αποθήκη στη Νίκαια, η οποία μύριζε λιγάκι σαν αποχωρητήριο, αλλά είχε μέσα ένα σωρό θησαυρούς. Μη ρωτάτε πού είναι, πρώτον διότι με πήγαν, οπότε δεν ξέρω, και δεύτερον διότι η αποθήκη πρέπει να έχει κλείσει, και τα περιεχόμενά της να έχουν τροφοδοτήσει τα παλαιοβιβλιοπωλεία.

Η ιστορία αρχίζει με τον θείο Σκρουτζ να καλεί τον Ντόναλντ, για να του αναθέσει μια… δουλίτσα: να μετρήσει μέσα σε μια μέρα πόσα δολλάρια υπάρχουν σε μια αποθήκη. Ο Ντόναλντ ρίχνεται με τα μούτρα στη δουλειά, αλλά τον παίρνει ο ύπνος και αρχίζει να βλέπει εφιάλτες με αριθμούς να χορεύουν.

Αυτή η ονειρική σκηνή μού είχε μείνει μέσα μου για χρόνια. Ακόμα θυμάμαι αυτό το «είμαι ο αριθμός οκτώ»!

Τέλος πάντων, ο Ντόναλντ ξαναπιάνει το μέτρημα και προλαβαίνει να τελειώσει εγκαίρως. Όμως, έχει κάνει λάθος κατά ένα δολάριο, οπότε ο Σκρουτζ, που ήξερε το αποτέλεσμα και ήθελε απλώς να δοκιμάσει τον Ντόναλντ, τον αποκληρώνει!

Αυτό το «σου στερώ την τροφή» είναι άλλη μία φράση που μου είχε μείνει!

Ο Ντόναλντ γυρίζει σπίτι και, μέσα στα νεύρα του, καταστρέφει ένα κάδρο που είχε με τη φωτογραφία τού Σκρουτζ. Την άλλη μέρα, όμως, λαμβάνει μία… χαρμόσυνη είδηση.

Ο θείος Σκρουτζ χάθηκε σε ένα αεροπορικό δυστύχημα και θεωρείται νεκρός. Μοναδικός κληρονόμος του είναι ο Ντόναλντ, καθώς ο Σκρουτζ δεν είχε προλάβει να υλοποιήσει την αποκλήρωση.

Σύμφωνα με τους όρους τής διαθήκης, για να πάρει ο Ντόναλντ την κληρονομιά, πρέπει να βρει το πρώτο χρυσό δολλάριο, που κέρδισε ο Σκρουτζ, το οποίο, σύμφωνα με τη διαθήκη, βρίσκεται στα πόδια τού πέτρινου ειδώλου τής φυλής τών κανιβάλων… Χάπα Χάπα!

Ο Ντόναλντ ξεκινά να βρει το νόμισμα, αλλά κάποιοι, που δεν θέλει και πολλή φαντασία για να συμπεράνει κανείς ότι πρόκειται για τους Λύκους και τον γραμματέα τού συμβολαιογράφου, τον ακολουθούν. Ο Ντόναλντ καταφέρνει να φτάσει στο είδωλο, όπου αντί για το νόμισμα βρίσκει ένα σημείωμα που τον κατευθύνει στην Αλάσκα. Τον προλαβαίνουν, όμως οι Λύκοι, του παίρνουν το σημείωμα και τον αφήνουν αναίσθητο, στο έλεος των κανιβάλων.

Τσάκα-τσάκα τσούνγκα-χαπ!

Ο Ντόναλντ καταφέρνει να τους ξεφύγει και πηγαίνει στην Αλάσκα, όπου φτάνει σε ένα χωριό με κάπως περίεργο όνομα.

Εικάζω ότι αυτό το «Πατατράκ» είναι αναφορά στο Eniwetok, όπου έγινε η πρώτη δοκιμή βόμβας υδρογόνου, σε συνδυασμό με το χωριό που κατασκευάστηκε για να μελετηθεί το τι συμβαίνει σε ένα κατοικημένο χώρο όταν δεχθεί πυρηνική επίθεση. Διά του λόγου το αληθές:

Η βόμβα εκρήγνυται, και ο Ντόναλντ ξυπνάει σ’ ένα νοσοκομείο, όπου οι γιατροί είναι ντυμένοι σαν Αρειανοί, επειδή φοβούνται να μη μολυνθούν από τη ραδιενέργεια.

Οι γιατροί θέλουν να τον κρατήσουν σε απομόνωση για 60 μέρες, αλλά ο Ντόναλντ το σκάει για να βρει το νόμισμα πριν τους Λύκους, σπέρνοντας τον πανικό σε όσους συναντά.

Να μην τα πολυλογούμε, ο Ντόναλντ συνεχίζει το κυνήγι τού νομίσματος, με τους Λύκους στο κατόπι, και από σημείωμα σε σημείωμα καταλήγουμε στο εκπληκτικό:

Το νόμισμα ήταν μέσα στην κορνίζα που κατέστρεψε και πέταξε ο Ντόναλντ στην αρχή τής ιστορίας!

Κάπου εδώ προλαβαίνουν τον Ντόναλντ οι Λύκοι, αλλά όλους τους προλαβαίνουν οι αρχές, και όλοι καταλήγουν στο νοσοκομείο, όπου ο Ντόναλντ δέχεται μια αναπάντεχη επίσκεψη.

Ο θείος Σκρουτζ είναι ζωντανός, και η όλη περιπέτεια ήταν ακόμα μία δοκιμασία, στην οποία ο Ντόναλντ απέτυχε!

Τελικά, ο Ντόναλντ δεν είχε μολυνθεί από τη ραδιενέργεια, οπότε οι Λύκοι οδηγούνται στη φυλακή, και ο Ντόναλντ επιστρέφει στο σπίτι του, όπου τον περιμένει μια ευχάριστη έκπληξη.

Η επιχείρηση περισυλλογής απορριμμάτων τού επέστρεψε επισκευασμένη την κορνίζα με τη φωτογραφία και το δολάριο!

Ο Ντόναλντ τρέχει περιχαρής στο θείο του, ο οποίος, όμως, του υπενθυμίζει ότι, αφού είναι ζωντανός, δεν υπάρχει κληρονομιά. Επιπλέον, για να καλύψει τα έξοδα, που είχε κάνει για το κυνήγι τού δολαρίου, ο Ντόναλντ θα πρέπει να δουλέψει χωρίς πληρωμή για το Σκρουτζ επί δεκαπέντε χρόνια!

———

Προφανώς επηρεασμένο υποσυνείδητα από αυτή την ιστορία, ένα από τα μαθητικά μου πονήματα είχε ως θέμα το κυνήγι ενός θησαυρού, το οποίο έστελνε τους κυνηγούς, από σημείωμα σε σημείωμα, στις τέσσερις άκρες τής γης. Η διαφορά ήταν ότι το τελευταίο σημείωμα παρέπεμπε στο πρώτο!

Τα κείμενα αυτών των αφηγήσεων βρίσκονται εδώ.

Αυτή η εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Μη εισαγόμενο.

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ / ΤΕΥΧΟΣ 338 «ΤΟ ΚΟΡΑΚΙ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΔΟΥΛΕΙΕΣ»

Στο πλαίσιο των παρουσιάσεων ιστοριών από παλαιότερα τεύχη του Μίκυ Μάους, σήμερα θα σας θυμίσουμε και θα θυμηθούμε κι εμείς, κάτι από αυτά που δεν ξεκινούσαν τα τεύχη, αλλά έπαιζαν ρόλο συμπληρωματικής ύλης. Μια δεύτερη ιστορία, λοιπόν, όπου πρωταγωνιστεί ο Γκάντζο, ο Μπιπ-Μπιπ, ο Οράτιος και η Κλάραμπελ, με καλεσμένους τους Μαύρο Πητ, Τρούντυ, που τότε την λέγαν Λίλυ, και Μίκυ! Τίτλος της ιστορίας, «Το κοράκι για όλες τις δουλειές».

Η ιστορία φιλοξενήθηκε στο τεύχος 338 (15 Δεκεμβρίου 1972). Προσωπικά την θεωρώ σαν μια από τις κωμικότερες με πρωταγωνιστή τον Γκάντσο και με ωραία gag, που βγάζουν άφθονο γέλιο. Αν μάλιστα προσθέσουμε και τους υπόλοιπους χαρακτήρες που εμφανίζονται, φαντάζεστε ότι το τελικό αποτέλεσμα προδιαθέτει για πολύ ευχάριστες καταστάσεις. Και έτσι ακριβώς είναι, όπως θα δείτε και πιο κάτω.

Όλα ξεκινούν με μια ιδέα του Οράτιου, να προσθέσει ακόμη ένα πάτωμα στο σπίτι τους, με την Κλάραμπελ να ενθουσιάζεται,  αλλά με πολλές και απρόβλεπτες καταστάσεις να τους περιμένουν. Κι αυτό γιατί ο Οράτιος, θα ζητήσει την βοήθεια του Γκάντσο, που ναι μεν τα καταφέρνει περίφημα με τον χειρισμό του γερανού, αλλά … η όρεξη του Οράτιου ανοίγει για τα καλά και οι απαιτήσεις του αυξάνονται διαρκώς!

Η απληστία δεν είναι προνόμιο ανθρώπινο, όπως έχουμε την ευκαιρία να δούμε εδώ. Κι ενώ θα μπορούσε να έχει τελειώσει η ιστορία, αφήνοντάς μας ικανοποιημένους με ένα μικρό σενάριο, ο Γκάντσο μπλέκει σε νέες περιπέτειες, προσπαθώντας να βοηθήσει την αστυνομία αυτή την φορά. Προσέξτε το όνομα της πλατείας, στην οποία σπεύδει ο ήρωας μας! Είναι από τις περιπτώσεις που ο υπεύθυνος των κειμένων στα μπαλονάκια, έχει κέφια! Τι να πει και ο σεναριογράφος, που μεταμορφώνει τον Γκάντσο, ώστε να πιάσει τους κλέφτες μωρών, με μια ευρηματική ιδέα!

Ποιοι είναι οι κλέφτες; Λογικά θα το μαντέψατε, όχι όμως και το κείμενο στο μπαλονάκι του… βρέφους, όπως και όσα θα επακολουθήσουν, γιατί μπορεί ο Γκάντσο να τα καταφέρνει, όμως έχει και νέα αποστολή και αυτή δείχνει πιο… περίεργη! Πρέπει να πάει μέχρι το εργαστήριο ενός επιστήμονα και να φέρει τα αποτελέσματα της έρευνάς του, σε δύο επιστήμονες. Μαζί του, θα έρθει και ένας σωματοφύλακας… Αντίπαλος θα είναι ο σωσίας του ήρωά μας, αλλά και η ίδια η επιστήμη… Κάπου εκεί, θα μπουν στα καρέ και ο Μίκυ με τον Μπιπ-Μπιπ. Η καταδίωξη με σύμμαχο τον Μπιπ-Μπιπ, είναι απολαυστική και περιέχει ένα καρέ – πρόταση, για την διευκόλυνση της κυκλοφορίας στις πόλεις, ξεκαρδιστικό!

Αυτό που ουσιαστικά διαβάσαμε, ήταν τρεις μικρές ιστορίες, σε ένα σενάριο. Ήταν όμως αυτόνομες, έξυπνα μονταρισμένες και έβγαζαν μια ομοιογένεια που σε προκαλούσε να γυρίσεις σελίδα! Άλλωστε, επιβεβαιώνει και τον τίτλο της, αφού πράγματι ο Γκάντσο αποδεικνύεται… «κοράκι για όλες τις δουλειές»! Μείνετε συντονισμένοι για περισσότερες παρόμοιες παρουσιάσεις, στην κόμικς – συχνότητα μας.

Αποκλειστικά για το Comics Trades 2012–2013

Γιώργος Σ. Κοσκινάς

Τα κείμενα αυτών των αφηγήσεων βρίσκονται εδώ.

Αυτή η εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Μη εισαγόμενο.

 

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ / ΤΕΥΧΟΣ 64 «Ο ξεχασμένος πύργος»

Από τις πλέον αγαπημένες μου ιστορίες  του Μίκυ Μάους. Πιστεύω ότι συγκαταλέγεται και στις κορυφαίες, που είχαν σαν θέμα την μαγεία, με πρωταγωνιστές την γνωστή μας Φούρκα και τον Γκούφυ. Μια σειρά ιστοριών που δημοσιεύονταν αρκετά συχνά στο περιοδικό, ειδικά στα πρώτα 10–15 χρόνια έκδοσής του και είχε μεγάλη ανταπόκριση από τους πιτσιρικάδες τότε.

Το τεύχος είναι το 64 και κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 1967. Έπεσε στα χέρια μου από αγορά, σε κατάστημα μεταχειρισμένων (έδινες το πιο καινούργιο τεύχος και έπαιρνες ένα παλαιότερο), μετά από 6–7 χρόνια, δεν θυμάμαι ακριβώς. Πάντως την ίδια μέρα είχα πάρει 5 ή 6 τεύχη παλαιότερα, όλα αρίθμησης μέχρι το 100. Τότε τα έβρισκες πολύ εύκολα, από μεγαλύτερα παιδιά, που στην εφηβεία πια δεν τα ήθελαν. Ο τύπος που είχε το κατάστημα, τους «έγδερνε» κυριολεκτικά, αφού τα αγόραζε για μισή δραχμή! Έπρεπε να του δώσουν 100–200 τεύχη, για να πάρουν ένα ποσό χρήσιμο σ’ αυτούς. Οι συλλογές εκείνες, των μεγαλυτέρων, τριγύριζαν στα ράφια του εν λόγω καταστήματος για πάνω από 15 χρόνια. Τουλάχιστον μέχρι το ’79– ’80, οπότε και άλλαξε χρήση από τον γιο του και έγινε τουριστικό. Μπορούσες να βρεις απίστευτα σπάνια τεύχη, όλων των ειδών κόμικς.

Για να δούμε την ιστορία, «Ο ξεχασμένος πύργος». Πρώτη – πρώτη και πολύ χορταστική! Τα σκίτσα είναι του μεγάλου Ιταλού Luciano Bottaro. Πολύ χαρακτηριστική γραμμή και αυτή. Μου άρεσαν πολύ τα πρόσωπα των χαρακτήρων όπως τα σχεδίαζε, κάνοντάς τα κωμικά αλλά όχι γελοία. Είχαν μια κεφάτη διάθεση οι γραμμές του. Και ωραία κίνηση. Οι ιστορίες με τον άπιστο Γκούφυ, που αρνείται πεισματικά να πιστέψει στην ύπαρξη της μαγείας, ήταν πάντα από τις αγαπημένες μου. Πολύ διασκεδαστικές, ακόμη και με τα μάτια τα σημερινά. Η μάγισσα Φούρκα από την άλλη, με την χαρακτηριστική ελιά στο πηγούνι και τα δόντια να μαρτυρούν μια μάλλον ελλιπή οδοντοστοιχία, ήταν μια φιγούρα που άρεσε πολύ. Μονίμως περιπλανώμενη ή, καλύτερα, ιπτάμενη στην σκούπα της (η οποία σκούπα είχε μάλιστα και έντονη προσωπικότητα!), όταν ερχόταν απέναντι στις επιφυλάξεις του Γκούφυ, έβγαινε πολύ γέλιο. Ειδικά στις στιγμές που επιχειρούσε να τον πείσει για τις μαγικές της ικανότητες. Περίπου έτσι εξελίσσεται και αυτή η ιστορία, μόνο που τον ρόλο της Φούρκας παίρνει ο Στριγγλίνος.

Ο Στριγγλίνος είναι ένα φάντασμα, φιλικά προσκείμενο προς την Φούρκα, όπου στην ιστορία μας τον επισκέπτεται και βιώνουν μαζί έναν εφιάλτη των τότε ημερών. Την κατεδάφιση του πύργου του, όπου σαν καθώς πρέπει φάντασμα και μέλος της σχετικής κοινωνίας, πρέπει να έχει έναν για να σέβεται τον εαυτό του! Ο λόγος της κατεδάφισης, είναι η δημιουργία ενός ατομικού εργοστασίου… Μ’ αυτά και με τα άλλα, ο Στριγγλίνος απογοητεύεται και πέφτει ψυχολογικά, οπότε η Φούρκα αναλαμβάνει να του βρει ένα σπίτι για να ζήσει. Προσωρινά, μέχρι να ανακαλύψει κάποιον απόγονό του και να τον πάει εκεί. Μαντέψτε ποιο σπίτι επιλέγει, από όλα του Μίκυ Σίτυ! Σωστά! Αυτό του Γκούφυ! Το βρήκατε!

Οι καταστάσεις που εξελίσσονται στο σπίτι του Γκούφυ, στην συμβίωσή του με τον Στριγγλίνο, αδικούνται από την περιγραφή μου! Πολύ διασκεδαστικές και με ένα πραγματικά ευρηματικό σενάριο. Όπως μπορείτε να δείτε και από τα σχετικά αποσπασματικά καρέ που επιλέχτηκαν από τις σελίδες, ο Στριγγλίνος βρίσκει τον μπελά του! Δεν μπορεί να πείσει με τίποτα τον Γκούφυ, παρά τις προσπάθειες που καταβάλλει (περνάει μέσα από την πόρτα, βγάζει το κεφάλι του κλπ), για το τι είναι! Σε κάθε περίπτωση, ο αφελής μας φίλος έχει και από μια απάντηση – εξήγηση, που ειλικρινά, αν το δείτε από την πλευρά του φαντάσματος, είναι να σε οδηγήσει στα πρόθυρα νευρικής κρίσης! Ειδικά εκεί που του δείχνει πώς να παίζει μπόουλινγκ με τις νεκροκεφαλές και τα κόκαλα, αλλά και στην εύρεση της αλυσίδας, την οποία έπειτα λαδώνει για να μην κάνει θόρυβο, κάνει τον καημένο τον Στριγγλίνο να θέλει να εξαφανιστεί, παρά να μείνει άλλο μαζί του!

Αφού περνάει τα πάνδεινα λοιπόν και του κόβουν μέχρι και κλήση, για διατάραξη της κοινής ησυχίας, έρχεται η λύτρωση με την μορφή της φίλης του Φούρκας, η οποία τον πληροφορεί ότι βρήκε έναν απόγονό του (και ο Γκούφυ, απόγονος ήταν!), ο οποίος μάλιστα είναι και ιδιοκτήτης πύργου. Ωραία, θα πείτε. Επιτέλους το καημένο το φάντασμα, θα βρει κάπου να αράξει και να τρομάξει κανέναν άνθρωπο, όπως θα έπρεπε! Να ηρεμήσει ο φουκαράς και να πάει κάπου που θα πιστεύουν στην ύπαρξή του. Να όμως που εδώ έχουμε μια ανατροπή αναπάντεχη! Ο Στριγγλίνος πηγαίνει με την Φούρκα στον πύργο, αλλά ταυτόχρονα ο Γκούφυ δέχεται μια ανέλπιστη κληρονομιά! Τον πύργο που πήγε ο πρόγονός του!

Η εικόνα της Ιταλικής έκδοσης, είναι από το www.lucianobottaro.it

Κείμενο: Carlo Chendi Σχέδιο: Luciano Bottaro

Στοιχεία εδώ, από το inducks: http://coa.inducks.org/story.php?c=I+TL++319-B

Όπως μπορείτε να δείτε, στην Ελλάδα δημοσιεύτηκε άλλες δύο φορές και πάντα σε τεύχος Μίκυ Μάους. Στο 567 του 1977 και στο 1121 του 1988. Δυστυχώς δεν μπήκε σε κάποιο τεύχος Κλασικών Ντίσνεϋ, ή Μεγάλου Μίκυ, ώστε να μπορεί να την βρει κανείς συγκεντρωμένη με άλλες μαζί. Και μια πρόταση προς την έκδοση. Θα ήταν ωραίο, αν κυκλοφορούσε κάποια στιγμή ένα τομάκι, με περιεχόμενο τέτοιες ιστορίες και πάντα με πρωταγωνιστές τους Γκούφυ και Φούρκα. Όχι τόσο για εμάς τους μεγαλύτερους, αλλά για την νέα γενιά αναγνωστών περισσότερο, ώστε να γνωρίσουν και να εκτιμήσουν και το παρελθόν αυτών των ιστοριών και των δημιουργών.

Αποκλειστικά για το Comics Trades 2012–2013

Γιώργος Σ. Κοσκινάς

Τα κείμενα αυτών των αφηγήσεων βρίσκονται εδώ.

Αυτή η εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Μη εισαγόμενο.

«Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΟΥ ΦΑΡΑΩ»

Μια ακόμη ιστορία, με πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία, θα σας θυμίσουμε σήμερα. Είναι και αυτή από τις ιστορίες που ξεχωρίζουμε, από τις Ελληνικές εκδόσεις του Ντίσνεϋ και οι οποίες θα έχουν σημαντική παρουσία, στην νέα μορφή αρθρογραφίας του Comics Trades, για τους επόμενους 5 μήνες. Κυκλοφόρησε με το Μεγάλο Μίκυ 174, τον Φεβρουάριο του 1982. Τίτλος της «Η κατάρα του Φαραώ».

Η ιστορία έχει για πρωταγωνιστές τους Μίκυ και Γκούφυ, που αναζητούν την λύση σε ένα αρχαιολογικού τύπου αίνιγμα, τουλάχιστον αρχικά. Το κλίμα και το σενάριο μας μεταφέρουν στην Αρχαία Αίγυπτο των Φαραώ, των θησαυρών και της κατάρας, που περιμένει τους βέβηλους που θα τολμήσουν να συλήσουν του ιερούς ναούς και τους βασιλικούς τάφους. Κάτω από αυτά βέβαια, υπάρχει ο αστυνομικός καθαρά γρίφος, αλλά μέχρι να φτάσουμε εκεί, έχουμε δει ορισμένα βασικά συστατικά ταινιών θρίλερ.

Εδώ ακριβώς, υπάρχει μια ομοιότητα με αρκετές κινηματογραφικές παραγωγές, που είχαν το ίδιο θέμα και που κατάφεραν να τρομάξουν πολλούς θεατές, μέχρι τα χρόνια της δεκαετίας του`60.  Στην συνέχεια, τα στούντιο αναμάσησαν το θέμα και φτάσαμε στα μάλλον κουραστικά σενάρια των τελευταίων χρόνων. Η Βρετανική εταιρεία παραγωγής Hammer Productions, έδωσε αρκετές εκδοχές όλων των πιο πάνω, με πιο ενδιαφέρουσα αυτή του 1959, με τίτλο “The Mummy”, απ` όπου και οι εικόνες που επιλέξαμε για το κείμενο. Θεωρώ ότι πλησιάζει αρκετά στην ιστορία «Η κατάρα των Φαραώ», σε κάποια σημεία βέβαια. Γιατί η κόμικς – μεταφορά της σε κάτι που απευθύνεται στα παιδιά, θα έπρεπε να έχει πολλές τροποποιήσεις, τουλάχιστον κάποια χρόνια πριν…

Επιστρέφοντας στην «Κατάρα των Φαραώ» και στο Μεγάλο Μίκυ του Φεβρουάριου του 1982, να πούμε μερικά ακόμη πράγματα, για το σενάριο της. Τα ιστορικά στοιχεία, που αλλάζουν σαν ονόματα περισσότερο, είναι αληθινά και εδώ υπάρχει ακόμη ένα ενδιαφέρον στοιχείο, που μπορούμε να παρατηρήσουμε. Όλα ξεκινούν όταν κλέβεται η μούμια του Τουτανκαμών, από την έκθεση Αιγυπτιακών αρχαιοτήτων, στο Μίκυ Σίτυ. Ο καθηγητής Ταζάποτεκ, αφηγείται την ιστορία του αρχαίου αυτού λείψανου και τον τρόπο που βρέθηκε από τους αρχαιολόγους. Κι εδώ πάλι, σε 3 έξυπνα καρέ, ο δημιουργός μεταφέρει γνώση στους μικρούς αναγνώστες, με μια παράθεση στοιχείων που και αυτά αλλοιώνονται λιγάκι, για να δέσουν με το ύφος ενός παιδικού κόμικς. Παρά το γεγονός ότι όλα συνηγορούν σε μια ιστορία με μεταφυσικές προεκτάσεις, τελικά ο δαιμόνιος ποντικο – ντετέκτιβ, θα βρει την άκρη του νήματος και θα εξιχνιάσει και αυτή την ιστορία.

Είναι μια πολύ καλή ιστορία, με εξαιρετικό σκίτσο, η οποία δίνει και το στίγμα ενδεχομένως, του πως φτιάχνονταν κάποια σενάρια, πριν από αρκετά χρόνια, που έδιναν έμφαση και με ποιο τρόπο διασκέδαζαν και διασκεύαζαν, πραγματικά ή έστω αληθοφανή περιστατικά. Πως έμπλεκαν με τις κινηματογραφικές παραγωγές, κι όλα αυτά χωρίς να βγαίνει η σημερινή βία και οι τεχνολογικές εξελίξεις, που καμιά φορά κουράζουν τον αναγνώστη.

Θα χαρώ να δω επιπλέον πληροφοριακά στοιχεία και αναμνήσεις που σας ξύπνησε, αλλά και τυχόν διαφωνίες σας, διατυπωμένα με σχόλια. Επίσης, αν θέλετε μπορείτε κι εσείς να συμμετάσχετε, σ`αυτή την ανάσυρση αναμνήσεων, μέσα από παρόμοιες ιστορίες, στέλνοντάς σας αυτήν που σας άρεσε, μαζί με κάποιες ενδεικτικές φωτογραφίες, από εσωτερικές σελίδες, ή απλά να μας προτρέψετε να την παρουσιάσουμε.

Μπορείτε να βρίσκετε τις ιστορίες, που επιλέγουμε, εδώ.

«Η παγίδα του Κόρακα»

Καλοκαίρι δίχως εκδόσεις Ντίσνεϋ, δεν νοείται! Από τότε που ήμασταν ακόμη 7, ή 8 χρονών, μέχρι και σήμερα, εξακολουθούν να μας συναρπάζουν και να γεμίζουν όμορφα τις μέρες μας! Είτε στις παραλίες είτε σπίτι, δεν έχει καμία σημασία. Με ένα τεύχος Μεγάλου Μίκυ, πάντα ξεχνιέσαι και ονειρεύεσαι ξανά…

Τον Αύγουστο του 1969, σε ηλικία μόλις 5 ετών, έπιασα αυτό το τεύχος στα χέρια μου. Ήταν το Μεγάλο Μίκυ Αυγούστου(24), το οποίο διάβασα ξανά και ξανά, αλλά εκτίμησα αρκετά χρόνια αργότερα. Ήταν ένα από τα ελάχιστα που επέζησαν των μετακομίσεων, σε μια θήκη από παπούτσια… Χρόνια μετά, στα μέσα της δεκαετίας του`80, με αυτό και άλλα 100-120, ξεκινούσα να  συγκεντρώσω εκείνους τους θησαυρούς της νιότης… Σε κάποιες περιπτώσεις τα κατάφερα και με το παραπάνω, σε κάποιες άλλες όχι… Έχουμε χρόνια μπροστά μας, όμως!

Για το τεύχος θα μιλήσουμε διεξοδικά σε ξεχωριστό άρθρο και κατηγορία. Αυτό εδώ έχει άλλους σκοπούς… Το άκρως καλοκαιρινό του εξώφυλλο είχε μια προδιάθεση για δροσερό περιεχόμενο και ανάλογες αποδράσεις του νου. «Το διαμάντι τού Ράζαχ – Ρα», με τον Ντόναλντ, ήταν απλά υπέροχο! Όπως επίσης και ο απίθανος για την εποχή διαγωνισμός τού τεύχους, όπου διεκδικούσαμε ένα ηλεκτρόφωνο(πικάπ), ένα μίνι τρανζίστορ ή έναν από τους 20 δίσκους με τους «Τρίλη και Μουκς»! Γυρίζοντας τις σελίδες όμως, πέφτουμε στο θέμα της σημερινής ανάρτησης.

«Η παγίδα του Κόρακα». Μια ιστορία βγαλμένη από τα μολύβια του μεγάλου Paul Murry. Καθαρό σκίτσο, στρογγυλή γραμμή, έμφαση στις λεπτομέρειες και την σκιά, ιδανικές περιγραφές προσώπων και τοπίων! Δεν το έχω κρύψει ποτέ, ότι ήταν ένας από τους αγαπημένους μου σχεδιαστές του Ντίσνεϋ. Κοιτάζοντας σήμερα αυτά τα σκίτσα, καταλαβαίνω γιατί σε πολλούς της γενιάς μου, είναι απλά αδύνατον να ξεχάσουν εκείνες τις ιστορίες και πάντα σχεδόν τις συγκρίνουν με τις τωρινές, με τις οποίες και είναι πολύ αυστηροί. Είναι λογικό. Όταν έχεις μεγαλώσει με τέτοια σκίτσα, τα σημερινά σου φαίνονταν σαν να έχουν… ξεφύγει κάπως…

Πρόσθεσα και το οπισθόφυλλο του τεύχους, γιατί κι αυτό ανήκει στις εικόνες, που ξυπνούν μνήμες…

Η ιστορία έχει πολλές ομοιότητες με αυτήν του «Τιτάνα»(Ζαγκόρ), όπως και ο «Εμίλ Κόρακας», αν τον κοιτάξετε καλά, φέρνει του Χέλιγκεν, του τρελού εφευρέτη, που βρήκε πολλές φορές στο δρόμο του ο Ζαγκόρ. Δεν θα σας κουράσω με επιπλέον λεπτομέρειες, όχι τώρα! Κάποια άλλη φορά, στις συγκρίσεις που θα κάνουμε και την ανάλυση του τεύχους, θα πούμε περισσότερα. Σαν ένα μικρό καλοκαιρινό δωράκι, σας δίνουμε την ίδια την ιστορία, που κατεβαίνει κλικάροντας τον παρακάτω σύνδεσμο! Καλές αναγνώσεις!

http://www.mediafire.com/view/?dsi263bxfagb21f

Τα κείμενα αυτών των αφηγήσεων βρίσκονται εδώ.